Mijn oude moeder bemoeit zich overal mee (en schopt drama als ik dat niet wil)
Mijn moeder is altijd al een beetje een moeilijk mens geweest. Groot ego, alles moet op haar manier. Als kind fladderde ik overal zo'n beetje doorheen, ik wist wat ik moest doen om onder de radar te blijven en de grootste problemen thuis waren dan ook tussen mijn moeder en mijn oudste zus. Mijn vader is een lieverd, maar zit zwaar onder de plak. Hij is het bij voorbaat met mijn moeder eens.Toen ik trouwde was mijn moeder het niet eens met mijn partnerkeuze. Dat heeft ze duidelijk laten merken ook! Ik kreeg een dochter en daarvoor was mijn moeder een leuke oma. Met mijn man botste het nogal eens. Daar moest dan uitgebreid over worden gepraat, daarna moesten man en ik 'sorry' zeggen en dan werden we weer in genade aangenomen. Deden we dat niet, dan was het maanden drama, waarna mijn moeder door had dat we echt geen excuses gingen aanbieden en dan draaide ze langzaam bij. Wel bleef ze ons dan nog tijden een gedramatiseerde versie van het gebeurde voor de voeten werpen, waar wij dan gewoon niet op reageerden. Met mijn zus en haar partner ging het overigens precies hetzelfde.Ik ging scheiden ("zie je wel!") en het leven ging verder z'n gangetje. Mijn zus ging ook scheiden en kreeg een nieuwe vriend, zelfde drama's, zelfde verwijten vanuit mijn moeder. Zus en nieuwe vriend verhuisden naar de andere kant van het land.Mijn ouders werden ouder (inmiddels halverwege de 80) en mijn moeder leek wat milder te worden. Haar gezondheid werd wat slechter, ze had wat meer hulp nodig maar leek ook wat blijer met wat mensen allemaal voor haar doen.Nu heb ik een half jaar geleden een nieuwe man leren kennen en wij zijn rustig aan het kijken welke kant onze relatie op gaat. Door Corona kunnen we niet veel, maar we vermaken ons samen prima. In het leven van mijn vriend spelen wat dingen waarvoor op dit moment niet echt een oplossing is, maar hij is eerlijk naar mij toe en ik accepteer de dingen zoals ze zijn. Ergens rond de jaarwisseling heb ik mijn ouders verteld over mijn nieuwe vriend, omdat we een paar dagen weg zouden zijn. Vanaf dat moment wil mijn moeder zich overal mee bemoeien. Ze wil weten wat we doen, hoe vaak hij bij mij is en andersom, welke problemen er in zijn leven spelen en dan geeft ze ook haar mening over hoe hij dat moet oplossen. Tot afgelopen weekend bleef ik expres gewoon vaag, ik gaf vage antwoorden en bracht het gesprek op iets anders. Maar in het weekend belde ze op met allerlei inpertinente vragen, terwijl mijn vriend naast me op de bank zat. Na een paar keer de vraag ontweken te hebben, gaf ik aan dat het haar feitelijk niet aangaat wat ik als volwassen vrouw in mijn eigen huis doe. Nou, toen had ik het gedaan! Halverwege haar tirade heb ik opgehangen. De oren van mijn vriend klapperden!Vandaag stond mijn vader in zijn eentje op de stoep om te vragen of ik het goed wilde komen maken. Ik weet dat dat betekent dat ik 'sorry' moet zeggen. Vervolgens zal ze mijn vriend de schuld geven dat ik 'veranderd' ben (zo ging het met mijn ex, zo ging het met de man en later vriend van mijn zus). En ik merk dat ik het niet meer kan. Ik heb mijn vader uitgelegd hoe ik me voel en dat het echt niet meer gaat gebeuren. Ook voel ik een enorme bescherming naar mijn vriend toe en heb ik absoluut geen zin om hem aan mijn ouders voor te stellen. Maar in mijn achterhoofd heb ik een stemmetje dat mijn ouders oud zijn en misschien niet lang meer te leven hebben. Ik weet precies hoe dit drama weer zal gaan en ik kan het niet meer opbrengen. Iemand nog tips?
Oef, lees ‘ duidelijker worden’ niet als kritiek maar kijk waar je je winst kan halen. En vertrouw op jezelf dat je goed bezig bent.
Flanagan " Nou pa, als ik dat wil weten, stap ik op en ga ik wel bij die persoon koffie drinken. Maar ik kom voor jullie, niet voor hem.” “Oh”, en mijn vader werd stil. Ik bedoel maar, je hoeft niet te breken maar welke duidelijker worden in je grenzen."
Kijk ik weet niet hoe dat voor ts ligt, maar voor mij zou dit als een reactie van totaal onbegrip voelen. In mijn geval zijn dit soort zaken duizenden keren geprobeerd hoor met weglopen en al. Hoe denk je dat de reactie was? niet “Oh”, en mijn moeder werd stil, hoor. Integendeel: mijn moeder barstte in huilen uit, "ik mag ooit nooit iets hier', ging met dingen smijten, stampvoeten. Ik liep natuurlijk weg en liet niets van me horen: elke dag dagenlang voor mijn huis zitten, huilend op mijn antwoordapparaat staan, mijn werk bellen of langs komen, quasi toevallig in de zelfde supermarkt rondlopen (waar ze kilometers van af woonde) brieven sturen, zorgen dat ze met de buurman van hetzelfde portiek naar boven kon zodat ze in het portiek voor mijn deur stond en de buurman mij belde dat mijn moeder huilend voor de deur stond.
Kijk dan is " je hoeft niet te breken maar welke duidelijker worden in je grenzen." met een watje naar een betonnen muur gooien. Grey rock is overigens niet breken maar niet reageren.
MRI, ik blijf inderdaad getriggerd worden. Wat mijn moeder vaak doet, is drama schoppen als er bijvoorbeeld familie bij is, op een verjaardag of zo. Ze roept dan heel dramatisch (en heel hard) dat ik me volkomen asociaal gedraag. Ik stap dan op en ga weg, maar intussen zie ik de rest van de gasten meewarig kijken en ik weet dat mijn moeder als ik weg ben een enorm zielige vertoning opvoert over hoe moeilijk ik altijd ben geweest en hoe zwaar zij het heeft. Ik kan daar nog steeds niet onverschillig onder blijven.
Flanagan, als ik opstap roept ze snel mijn vader erbij en maakt een heel drama, alsof hij me dan zou kunnen tegenhouden. De volgende dag staat hij dan weer op de stoep. Vaak heeft hij het drama helemaal niet meegekregen en wordt hij pas voor mijn moeders karretje gespannen als het al uit de hand loopt. Ik heb gisteren, toen hij voor de deur stond, wel tegen hem gezegd dat hij me daarmee behoorlijk in de steek laat. En dat als hij dan zonodig mijn moeders kant moet kiezen, hij ook kan overwegen zich toch niet naar mij te laten sturen door haar. Ik zit het drama liever in stilte uit. Wel zo rustig.
Mijn moeder is oud, ze heeft kwalen en 'dus' is ze in de ogen van veel mensen zielig en ben ik een harteloze bitch. MRI, je hebt gelijk dat mensen (ik in ieder geval) om maar geen gezeik te krijgen nogal ver meeveren. Vroeger, toen ik nog thuis woonde, was ik echt een beetje bang voor haar en haar onverwachte uitbarstingen. Later, met mijn 1e man, heb ik haar een paar keer maanden niet gezien. Maar toen had ik de 'troef' van een kleinkind in handen, waardoor mijn moeder sneller inbond. Dat kind is inmiddels volwassen en woont niet meer thuis. Kind kan overigens prima overweg met oma, maar die heeft ook niet de hele historie van emotionele chantage door oma.
Eigenlijk komt het erop neer dat ik gewoon een normale moeder wil. Dat dat niet gaat gebeuren, is zelfs na al die jaren lastig te accepteren. Dapper voorwaarts maar weer!
O, alweer berichten terwijl ik aan het typen was!
Ik lees niks als kritiek hoor, ik ben blij dat jullie meedenken.
Net als bij MRI's moeder gaat mijn moeder ook snel huilen en stampvoeten, maar in plaats van zelf stalken laat ze het mijn vader doen en blijft ze zelf beledigd thuis. Of ze belt familieleden of kennissen die mij dan weer gaan bellen waarom ik toch zo lelijk tegen mijn moeder doe. En als je één gebeurtenis apart bekijkt, kan het best zijn dat ik overgevoelig overkom. Zij brengt het dan zo dat ze alleen maar geïnteresseerd naar mijn vriend vroeg (bijvoorbeeld) en dat ik vanuit het niets tegen haar schreeuwde dat het haar geen zak aanging. Dat is dan ten eerste overdreven en ten tweede uit de context van alle eerdere keren getrokken.
Juist om jouw ervaringen MRI is het zo belangrijk om te beseffen dat je het niet kan oplossen! Het is niet zo dat je een ideale situatie kunt bereiken, ‘als je het maar goed aanpakt’! Dat is victim blaming! Dan is het jouw schuld of tekortkoming dat de ander destructief gedrag blijft vertonen en dat hij/zij je blijft lastig vallen. Is natuurlijk niet zo!!! De een zal het vaker en sneller opgeven dan de ander. Een ander heeft of vindt andere voedingsbronnen. Weer een ander zal het zelfbeeld onder normale omstandigheden wel overeind kunnen houden maar onder druk niet. Enig kind van een narcist zijn, is niet te benijden! Ik snap ook dat je eigen waarden je ertoe brengen zorg te dragen voor een ouder die verder niemand heeft. Dat gaat over wie jij wil zijn.
Ik had net de associatie met ‘tegen de wind zeilen’: dat gaat niet. Maar als je toch in die richting wil varen, moet je laveren: schuin tegen de wind in varen en steeds overstag gaan. Zigzaggen dus. Als het heel hard waait, kan het ook nog zijn dat je je zeil moet reven; het oppervlak kleiner maken. Want hoe scherper je aan de wind zeilt, hoe groter het risico op omvallen. Als zeiler heb je geen controle over de wind. Je zult zelf de koers en de zeilstanden moeten leren aanpassen. Maar er kunnen rukwinden voorkomen, de wind kan nog verder aantrekken, je kan een fout maken. Hoe dan ook: als je met slecht weer op een koers tegen de wind vaart, trek dan maar een goed zeilpak aan want je wordt drijfnat!
De suggesties die hier gedaan worden, dat is het laveren. Die doen we zonder te weten wat de windrichting precies is en hoe hard hij waait en of de richting constant is. En inderdaad: zelfs al zou je in perfect in staat zijn ze allemaal op te volgen, je wordt evengoed soms drijfnat.
Het wordt nooit het relaxte zomerdagtochtje van families die bij harde tegenwind op het terras gaan zitten en bij een drankje hun verschillen uitpraten. Er is niets wat je kunt doen, wat tot dat resultaat zou leiden. Het is niet jouw storm.
Mild,
Ik ging nog uit van een milde variant die nog aan te passen was, de hoopvolle variant. Deze variant lijkt mij geval uitzichtloos. Ik hoop dat je veel steun hebt aan je vriend. Met hem bouw je aan een toekomst, hij is voor jou de belangrijkste ookal is het nog pril.
En die familieleden zijn ook niet blind.
Dymo: ja voordat ze weduwe werd, stuurde ze mijn vader. Daar was evenwel ook niet garen mee te spinnen want die zat in het autisme spectrum.
Mija: ik ben het met je eens hoor, als je niet wil breken, dan is laveren het beste. In mijn tijd was hier nog weinig info over (twintig of dertig jaar geleden) en leek het mijn persoonlijke probleem met mijn moeder. waarbij iedereen het zo'n lief gezellig vrouwtje vond en ik de bitch was.
Nu is er veel meer info, over degene die zo onvolwassen doet en waarom, de achtergronden ervan. Maar ook over hoe er mee om te gaan. Jouw laveren heet in de benadeelden van narcisten wereld 'grey rock' gaan en daar is veel info over. Ik zou daar op zoeken als ik ts was: een houding cultiveren zoals Mija zegt en daarnaast gewoon zinnetjes klaar hebben die jou niets kosten maar haar de boodschap geven dat je niet meer te triggeren bent. Zoals over je vriend 'ach we zien nog wel', 'ja dat houd je ergens toch' 'het kan vriezen, het kan dooien', 'de tijd zal het leren'. Dooddoeners waar eigenlijk niets op te zeggen is. dan gaat ze misschien nog op allerlei manieren het proberen maar als je volhardt in de houding van 'mij niet bellen, ik laat het langs me afglijden' wie weet wat er dan nog kan gebeuren.
En als je haar eens heel rustig uitlegt dat je van haar houdt maar dat zij je meer moet respecteren? Lees: bepaalde vragen niet stellen e.d.
Kijk; je kunt haar niet veranderen. Je kunt alleen veranderen hoe je er zelf mee omgaat. Je hoeft geen sorry te zeggen. Kijk maar wat er gebeurt als je dat niet doet. negeer haar. Hang de telefoon op als anderen je bellen en in opdracht van haar dingen gaan zeggen. enz. Maar rustig blijven. Zorg dat het je niet meer raakt.
Als ze dingen zegt die beledigend zijn gewoon totaal niet reageren/geen antwoord geven/ haar alleen aankijken. Of weglopen als je er voldoende van hebt? En niet uitpraten o.i.d. dat gaat hem niet worden. Het contact onderhouden maar wel steeds afbreken als het niet goed gaat.
'Het is niet zo dat je een ideale situatie kunt bereiken, ‘als je het maar goed aanpakt’! Dat is victim blaming!' Volgens mij schetst niemand een uitweg naar een ideale situatie. De 'gewone moeder' die Dymo wil, die is er niet in haar leven.
De meeste reacties gaan over de vraag: hoe kun je daarmee leven? Dat heeft niks met 'victim blaming' te maken.
Tsjor
tsjor schreef op 24-03-2021 om 08:17:'Het is niet zo dat je een ideale situatie kunt bereiken, ‘als je het maar goed aanpakt’! Dat is victim blaming!' Volgens mij schetst niemand een uitweg naar een ideale situatie. De 'gewone moeder' die Dymo wil, die is er niet in haar leven.
De meeste reacties gaan over de vraag: hoe kun je daarmee leven? Dat heeft niks met 'victim blaming' te maken.
Tsjor
Klopt, dat was precies wat ik wilde zeggen.
Ik zie wel een soort herhaling: je moeder zegt steeds: dit is jouw schuld; en als wij iets zeggen, dan denk je dat we ook bedoelen: dit is jouw schuld (blaming the victim). Zo diep kan het patroon ingesleten zijn. Nogmaals, niet jouw schuld. Maar het zou mooi zijn als je daarvan los kon komen en kon zien dat mensen ook op een andere manier reageren naar jou toe. Neemt niet weg dat je adviezen en verhalen van dit forum altijd nog moet schatten op de waarde die het voor jou heeft. Ik vind het daarom waardevol dat er zoveel verschillende reacties kunnen komen vanuit verschillende perspectieven en verschillende ervaringen.
Tsjor
Lieve lotgenoten,
Hier dezelfde soort ervaringen, van invullen van mijn agenda (jij brengt ... wel even weg vannacht) tot chantage (als je niet dit.... dan vind je me binnenkort hangend in het trapgat) aan toe. Uiteindelijk zei ik nee. Waarop me verweten werd dat ik hard was geworden. Ja, klopt, ik wil niet meer over me heen laten lopen. Na een discussie en een verwijt, wat ik zeker van P., die zei mijn verdriet te begrijpen, niet verwacht had, heb ik P. de deur uitgezet.Jaren hebben we geen contact gehad, tot een ander familielid overleed.We hebben zeer afstandelijk gedaan, geen goedmaakknuffel, maar heel strikt elkaar gecondoleerd. Daarna heb ik voor mezelf de beslissing genomen om met verjaardagen en feestdagen tóch weer bloemen en/of een kaartje/appje te sturen. Contact op deze basis kan ik "handelen", verder niet. Ik wéét dat het mij (maar zeker ook kind) nog steeds niet in dank word afgenomen, maar voor mij is dit de manier om ermee om te kunnen gaan: minimaal contact, zonder verplichtingen.Verder weet ik ook dat erover gekletst wordt, gelukkig kennen de andere partijen P. voldoende om te weten dat er ook een andere kant aan het verhaal is.Heel veel sterkte voor degenen die nog in zo'n giftige relatie zitten: het vreet je op van binnen.
tsjor schreef op 24-03-2021 om 10:26:Ik zie wel een soort herhaling: je moeder zegt steeds: dit is jouw schuld; en als wij iets zeggen, dan denk je dat we ook bedoelen: dit is jouw schuld (blaming the victim). Zo diep kan het patroon ingesleten zijn. Nogmaals, niet jouw schuld. Maar het zou mooi zijn als je daarvan los kon komen en kon zien dat mensen ook op een andere manier reageren naar jou toe. Neemt niet weg dat je adviezen en verhalen van dit forum altijd nog moet schatten op de waarde die het voor jou heeft. Ik vind het daarom waardevol dat er zoveel verschillende reacties kunnen komen vanuit verschillende perspectieven en verschillende ervaringen.
Tsjor
Dit is een waardevolle aanvulling! Als je met iemand bent opgegroeid die er 100% van overtuigd lijkt dat haar waarheid dé waarheid is, heb je (als in 'men', ik herken het) de neiging om in die dynamiek te blijven hangen. Je wil eruit, zegt dat je eruit wil, soebat met de ander dat ze je eruit moet laten, dat ze je goed moet vinden, moet erkennen dat je het wél goed doet, dat je wél OK bent zoals je bent. Maar andere mensen zijn niet jouw rechters. Ze hebben geen positie om zo diepgaand over jou te oordelen. Niet alleen het oordeel maar het hele denkpatroon moet je dan zien te ontmantelen in jezelf. De meeste mensen zullen een soort 'oké-houding' hebben ten opzichte van andere mensen, een welwillende tolerantie, niet al te diep ingaan op wat goed en slecht is, als het maar niet al te gortig wordt. Mensen die een vergaande overeenstemming eisen met eigen rigide overtuigingen, zijn niet echt realistisch. Maar als dat je ouders zijn, ben je dat vaak zelf ook niet helemaal. Want dan ben je gepokt en gemazeld om langs dezelfde lijnen te denken, uiteindelijk vanuit een tegenstelde positie. Hartstikke vermoeiend en niet te winnen. Omdat het een ingesleten patroon is, is het niet gemakkelijk om eruit te stappen. Het móet ook niet, maar het mág wel.
Als je maar begrijpt dat wij je moeder niet zijn.
Tsjor
Heel veel dank allemaal, het is goed om alles eens van verschillende kanten te bekijken. En jullie zijn zeker niet mijn moeder! Ik leef natuurlijk al mijn hele leven met dit soort praktijken en zelfs als je er van een afstandje naar kijkt, is het moeilijk om los te komen. Ik denk dat het opvlammen van het drama ook komt omdat ik mijn nieuwe vriend niet wil blootstellen aan die giftigheid en dat mijn moeder het tegelijk niet kan uitstaan dat zij hem nog niet heeft ontmoet. Wij hebben ineens allebei nieuwe - en tegenstrijdige - belangen en dat botst. Zij doet haar best controle te krijgen en het lukt mij niet om mijn normale vaagheid te bewaren.
Even afstand lijkt me goed. En verder zit ik natuurlijk heerlijk in een blije bubbel met mijn nieuwe liefde!
