Mijn partner houdt niet van kinderen
Hi allen,
Sinds een jaar heb ik nu een nieuwe vriend. Dit was mijn beste vriend voor ruim 3 jaar en sinds een jaar hebben wij nu een relatie.
Ik heb een dochter van 3. Mijn vriend houdt niet van kinderen en dat was allang duidelijk. Hij wilt dan ook zelf echt geen kinderen. Het is een grote verantwoordelijkheid en neemt veel tijd in beslag. Toch heeft hij de keuze gemaakt om met mij te gaan, want ik ben het waard en hij wilt het proberen.
Nu zijn we een jaar verder
Hij is wel het type dat voor heel veel dingen echt tijd nodig heeft door bindingsangst. Die tijd wil ik hem graag geven, maar hij komt soms met opmerkingen als ''als we ooit gaan samenwonen zou ik dat liever eerst samen willen en niet met een kind erbij'' ''het zou de relatie wel beïnvloeden als je dochter voltijd bij jou zou wonen (woont nu bij haar vader)''.
Hij zegt dat met tijd het allemaal wel komt.. Dat hopen we dan.
Mijn ex (niet de vader van mijn dochter, maar andere ex vriend) accepteerde mijn dochter meteen en er was verder geen issue. Bij mijn huidige vriend is dit even anders.
Moet ik hem de tijd geven om mijn dochter uiteindelijk te accepteren? Hoeveel tijd moet je iemand hiervoor geven. Ik vind het best moeilijk.
Als hij samen is met mij en me dochter gaat het erg goed, maar je merkt als mijn dochtertje even druk of vervelend is dat je het bij hem ziet opborrelen en hij zich irriteert.
Zal dit met tijd goedkomen? Is zijn best doen om alles te accepteren voldoende om de relatie voort te zetten? Hij is super trots op mij als moeder, maar vind het zelf lastig om te accepteren dat hij een plus papa wordt/is. Hij probeert het en doet ze best, maar is dit voldoende?
Moet ik hem de tijd gunnen?
Valeria schreef op 01-06-2023 om 11:46:
[..]
Ik vind dat niet zo klinken, als hij zich al zichtbaar gaat ergeren als ze even druk is.
Het kind is pas 3. Ik neem aan dat het een normale peuter is zonder gedragsproblemen. Dan vind ik het niet 'goed ermee omgaan' als hij zich vaak ergert.
Bovendien, ze woont niet bij jou? Hoe vaak zie jij haar, en hoe vaak van die keren is hij erbij? Uiteindelijk ziet hij haar misschien nauwelijks en nu al moet hij zich inhouden. Het zal best dat hij erg zijn best doet, maar ik vraag me af of dat beter gaat worden, als hij zich al ergert aan gewone peuterdingen. Ze zal maar een keertje écht vervelend worden, wat dan?
En ze blijft geen peuter, hoe zal het gaan als ze in de puberteit zit? Of als ze graag thuis met klasgenootjes wil spelen?
Kinderen zijn iets waar je geen concessies in kunt doen. Jij hebt nu eenmaal een kind. Dat is niet zijn keuze, maar de relatie met jou als moeder, inclusief je kind, wel.
Af en toe iets doen met het kind is heel anders dan de dagelijkse zorg ervoor. Samenwonen zonder kind lijkt me niet haalbaar. Jij bent de moeder en je kind en jij hebben omgang met elkaar omdat dat belangrijk is. Als hij dat niet kan accepteren is samenwonen simpelweg geen optie. Je kindje is pas drie. Die doen soms druk, luisteren niet, zijn vervelend omdat ze kind zijn. Dat kun je een kind niet verwijten.
De omgang met je dochter stopzetten of op een lager pitje omwille van hem zou ik nooit doen. Die prijs is echt te hoog.
Iedereen bedankt voor jullie reacties. Veel aan gehad 🤍
Je schrijft in je openingspost dat jullie sinds een jaar een relatie hebben. Later schrijf je als ik het goed las dat je dochter sinds een jaar bij haar vader is gaan wonen om te kijken hoe dat gaat? Heeft je vriend de tijd dat je dochter nog bij jou woonde ook al meegemaakt?
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 13:55:
Iedereen bedankt voor jullie reacties. Veel aan gehad 🤍
En toch heb ik het idee dat je er helemaal niets aan heb gehad (ik weet het, vul dat zelf in), want je vergoelijkt en bagatelliseert zijn gedrag nogal. Waarschijnlijk had je gehoopt op andere reacties, wat ik ook begrijp als je verliefd bent, maar lijken de meeste reacties nogal eensgezind.
Ik hoop dat je je besluit om je dochter weer bij jou te laten wonen niet van hem laat afhangen. Het viel mij namelijk op dat je dochter nu een jaar bij haar vader woont en jullie relatie ook 1 jaar is nu, mag hopen dat dit een toevallige samenloop betreft.
TO jullie zijn allebei nog heel erg jong. Op je 22e heb je een kindje gehad, toen nog andere serieuze relatie en nu is je beste vriend alweer een jaar je partner. Dat is best een opmerkelijke levensloop. Zit ik er naast als ik denk dat je nog nooit zonder partner bent geweest? Deze jongen is er heel duidelijk in dat hij er niet aan toe is om al tot "bonuspapa¨ gebombardeerd te worden. En op je 26e, met ADHD en met bindingsangst dus zelf misschien ook niet zo 'n leuke jeugd gehad is dat heel realistisch. Fijn dat hij die zelfkennis heeft en er eerlijk in is. Maar veel toekomstmuziek zit er dan niet in. Zie hem meer als een leuke vriendschap met benefits . Geniet van de dingen die jullie samen doen, en laat je kind echt helemaal buiten je liefdesleven. Kijk eerst eens wie je bent zonder "partner¨.
oh, crosspost met Anoniemst 😀
"Sommige mensen willen geen kinderen op hun 26e en als ze 30 zijn en wat meer gesetteld etc kan het wel opeens komen."
Dat zijn de mensen die nu geen kinderen willen, bijvoorbeeld omdat ze eerst nog allerlei dingen zonder kinderen willen doen. Reizen, of een proefschrift afschrijven of wat al niet. Als die gesettled zijn dan is een kind alsnog welkom.
Mensen die gewoon niet met een kind willen wonen die willen dat ook op hun 30e niet. Het is inderdaad best te prijzen in je vriend dat hij zoveel zelfinzicht heeft dat hij dit gewoon toegeeft. Maar ik zie geen enkele aanwijzing dat hij over pakweg 5 jaar het wel leuk vindt om met jouw kind in éen huis te zitten. Dit is waarschijnlijk helemaal geen kwestie van wennen. En inderdaad, wat als dat kind gaat puberen?
Gewoon latten, dat lijkt me voor alle partijen het beste.
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 13:12:
[..]
Dit is dus inderdaad een beetje het dilemma waar ik mee zit. Gaat het ooit gebeuren dat dit veranderd.
Sommige mensen willen geen kinderen op hun 26e en als ze 30 zijn en wat meer gesetteld etc kan het wel opeens komen.
De hoop ligt een beetje hier dat hij er echt wel aan kan wennen en het wel goed komt en hij een goede plus papa kan zijn.
Maarja dat is maar hoop. Moeten we aan de hoop vasthouden en dat als we ooit gaan samenwonen +3 jaar dat hij er een volle 100% in staat.
Maar dat is wel heel iets anders dan niet van kinderen houden. Dat is er nog niet klaar voor zijn, of het nog niet het juiste moment vinden. Dat is niet iemand die zegt: Ik vind kinderen niet leuk, ik irriteer me aan kinderen. met alle respect.
Sorry, maar het feit dat hij eerst met je samenwonen wil zonder kind, zegt voor mij alles.
Elpisto schreef op 01-06-2023 om 14:58:
[..]
Maar dat is wel heel iets anders dan niet van kinderen houden. Dat is er nog niet klaar voor zijn, of het nog niet het juiste moment vinden. Dat is niet iemand die zegt: Ik vind kinderen niet leuk, ik irriteer me aan kinderen. met alle respect.
Sorry, maar het feit dat hij eerst met je samenwonen wil zonder kind, zegt voor mij alles.
Precies! Manipulerend ook vooral, want hiermee zegt hij eigenlijk, ik ga niet met je samenwonen als je besluit kind weer bij jou te laten wonen.
Wat me niet helemaal duidelijk is waarom de zorgverdeling tussen jou en de vader van je kind veranderd is. Was dat ook al vanwege je vriend? Was dat omdat jeugdzorg o.i.d. betrokken was die vond dat kind beter bij de andere ouder kon wonen? Was dat omdat je zelf vond dat je het niet aan kon?
Mijn dochter is voor nu een jaar bij haar vader door andere omstandigheden. Ik laat mijn keuze zeker niet afhangen van de relatie of wat mijn huidige vriend er allemaal van vindt. Mijn dochter staat op 1 en hij heeft het te accepteren of niet.
De keuze om haar naar haar vader te doen is omdat hij hertrouwt is, groter huis, stabiel gezin en hij net zo veel recht heeft op voltijd dan ik. Dus daarom proberen we het een jaar uit.
Wat de meeste zeggen, je wilt het antwoord niet horen en dat ik zeker waar, want mijn vriend en ik houden heel veel van elkaar. Dus het is vervelend om te horen maar geef jullie zeker geen ongelijk.
Heel fijn om een forum te hebben waar je met elkaar kan praten en elkaar advies kan geven. Soms ook wat kritiek maar ook dat kan soms hard nodig zijn.
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 15:24:
Mijn dochter is voor nu een jaar bij haar vader door andere omstandigheden. Ik laat mijn keuze zeker niet afhangen van de relatie of wat mijn huidige vriend er allemaal van vindt. Mijn dochter staat op 1 en hij heeft het te accepteren of niet.
De keuze om haar naar haar vader te doen is omdat hij hertrouwt is, groter huis, stabiel gezin en hij net zo veel recht heeft op voltijd dan ik. Dus daarom proberen we het een jaar uit.
Wat de meeste zeggen, je wilt het antwoord niet horen en dat ik zeker waar, want mijn vriend en ik houden heel veel van elkaar. Dus het is vervelend om te horen maar geef jullie zeker geen ongelijk.
Heel fijn om een forum te hebben waar je met elkaar kan praten en elkaar advies kan geven. Soms ook wat kritiek maar ook dat kan soms hard nodig zijn.
Maar heeft hij echt een hekel aan kinderen in het algemeen of is het meer dat hij geen vaderrol wil vervullen en geen (financiële/opvoedkundige) verantwoordelijkheid wil ?
RoodVruchtje schreef op 01-06-2023 om 15:03:
[..]
Precies! Manipulerend ook vooral, want hiermee zegt hij eigenlijk, ik ga niet met je samenwonen als je besluit kind weer bij jou te laten wonen.
Ik vraag me ook af hoeveel de vleiende taal als dat ze het waard is (openingspost) meespeelt. HIer hoeft natuurlijk helemaal geen ulterior motive achter te zitten, maar in combinatie met eigenlijk dat kind weg willen hebben zou ik wel opletten dat hij je niet helemaal het hoofd op hol brengt met als doel zijn zin te krijgen.
Nick90 schreef op 01-06-2023 om 15:30:
[..]
Maar heeft hij echt een hekel aan kinderen in het algemeen of is het meer dat hij geen vaderrol wil vervullen en geen (financiële/opvoedkundige) verantwoordelijkheid wil ?
Op je eerdere vraag waarom hij een pluspapa moet zijn.
Als hij mijn vriend wilt zijn, dan moet hij (uiteindelijk) als we samenwonen wel de rol op zich gaan nemen om te helpen met alles. Dat is wel de bedoeling.
op je tweede vraag; Hij heeft geen hekel aan kinderen maar wilt ze zelf niet omdat het zoveel verantwoordelijkheid is en hij is nogal zuinig op ze eigen tijd.
