Mijn partner houdt niet van kinderen
Hi allen,
Sinds een jaar heb ik nu een nieuwe vriend. Dit was mijn beste vriend voor ruim 3 jaar en sinds een jaar hebben wij nu een relatie.
Ik heb een dochter van 3. Mijn vriend houdt niet van kinderen en dat was allang duidelijk. Hij wilt dan ook zelf echt geen kinderen. Het is een grote verantwoordelijkheid en neemt veel tijd in beslag. Toch heeft hij de keuze gemaakt om met mij te gaan, want ik ben het waard en hij wilt het proberen.
Nu zijn we een jaar verder
Hij is wel het type dat voor heel veel dingen echt tijd nodig heeft door bindingsangst. Die tijd wil ik hem graag geven, maar hij komt soms met opmerkingen als ''als we ooit gaan samenwonen zou ik dat liever eerst samen willen en niet met een kind erbij'' ''het zou de relatie wel beïnvloeden als je dochter voltijd bij jou zou wonen (woont nu bij haar vader)''.
Hij zegt dat met tijd het allemaal wel komt.. Dat hopen we dan.
Mijn ex (niet de vader van mijn dochter, maar andere ex vriend) accepteerde mijn dochter meteen en er was verder geen issue. Bij mijn huidige vriend is dit even anders.
Moet ik hem de tijd geven om mijn dochter uiteindelijk te accepteren? Hoeveel tijd moet je iemand hiervoor geven. Ik vind het best moeilijk.
Als hij samen is met mij en me dochter gaat het erg goed, maar je merkt als mijn dochtertje even druk of vervelend is dat je het bij hem ziet opborrelen en hij zich irriteert.
Zal dit met tijd goedkomen? Is zijn best doen om alles te accepteren voldoende om de relatie voort te zetten? Hij is super trots op mij als moeder, maar vind het zelf lastig om te accepteren dat hij een plus papa wordt/is. Hij probeert het en doet ze best, maar is dit voldoende?
Moet ik hem de tijd gunnen?
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 15:45:
[..]
Op je eerdere vraag waarom hij een pluspapa moet zijn.
Als hij mijn vriend wilt zijn, dan moet hij (uiteindelijk) als we samenwonen wel de rol op zich gaan nemen om te helpen met alles. Dat is wel de bedoeling.
op je tweede vraag; Hij heeft geen hekel aan kinderen maar wilt ze zelf niet omdat het zoveel verantwoordelijkheid is en hij is nogal zuinig op ze eigen tijd.
En hij wil dus niet de rol van vader op zich nemen? Is dat een vereiste of zou je het ook zo kunnen doen dat hij 0 verantwoordelijkheid voor jouw kind heeft?
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 15:45:
[..]
Op je eerdere vraag waarom hij een pluspapa moet zijn.
Als hij mijn vriend wilt zijn, dan moet hij (uiteindelijk) als we samenwonen wel de rol op zich gaan nemen om te helpen met alles. Dat is wel de bedoeling.
Nee, hoor dat hoeft helemaal niet.
De rol hoeft helemaal niet te zijn dat hij helpt met alles, liever niet zelfs, je kind heeft een vader daarmee voed je op.
Wat je van je partner wil is dat die jullie beleidslijn ondersteund, dat je kind beleefd en vriendelijk tegen je partner is. Maar je partner heeft geen opvoedende rol, geen beslissende rol.
Mijn zoon heeft al heel lang een stiefmoeder, maar het opvoeden is door zijn vader en mijzelf gedaan. Wij zetten de lijnen uit, zoon is bijvoorbeeld nooit door stiefmoeder naar bed gebracht dat was een taak van vader of mij. Hij moest wel luisteren zoals je dat naar andere volwassenen doet, dus als stiefmoeder vroeg, dek even tafel, heeft hij dat gewoon te doen. Maar ze beslist niet mee over welke school, wel of geen medische behandeling, welke kleren gekocht werden. Een rol op de achtergrond.
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 15:45:
[..]
op je tweede vraag; Hij heeft geen hekel aan kinderen maar wilt ze zelf niet omdat het zoveel verantwoordelijkheid is en hij is nogal zuinig op ze eigen tijd.
Maar hij ergert zich als je dochter iets te druk wordt? Dat is iets heel anders dan er geen tijd aan willen besteden.
Én het gedrag niet trekken, én geen tijd kwijt willen zijn aan een kind, dat kan toch nooit goed gaan?
Wat doet hij trouwens met zijn kostbare tijd dan?
priss0308 schreef op 01-06-2023 om 15:24:
Mijn dochter is voor nu een jaar bij haar vader door andere omstandigheden. Ik laat mijn keuze zeker niet afhangen van de relatie of wat mijn huidige vriend er allemaal van vindt. Mijn dochter staat op 1 en hij heeft het te accepteren of niet.
De keuze om haar naar haar vader te doen is omdat hij hertrouwt is, groter huis, stabiel gezin en hij net zo veel recht heeft op voltijd dan ik. Dus daarom proberen we het een jaar uit.
Wat de meeste zeggen, je wilt het antwoord niet horen en dat ik zeker waar, want mijn vriend en ik houden heel veel van elkaar. Dus het is vervelend om te horen maar geef jullie zeker geen ongelijk.
Heel fijn om een forum te hebben waar je met elkaar kan praten en elkaar advies kan geven. Soms ook wat kritiek maar ook dat kan soms hard nodig zijn.
Oprecht is dat niet het gevoel wat ik krijg bij je posts, eerlijk gezegd. Meer van iemand die verliefd is en daar de gevolgen niet helemaal van in ziet.
Dat kan ik mis hebben, op een forum komt niet altijd alles wat je typt ook over zoals je het bedoeld. Maar een partner die zaken zegt als: Ik wil eerst met je samenwonen zonder je kind, dat zou een instant "Daar is het gat van de deur" reply van jou moeten opwekken.
Je kunt kinderen niet leuk vinden. Dat kan. Daar is geen schande aan. Maar je moet je als persoon wel realiseren dat, als je nieuwe partner een moeder/vader is, je op de 2e plaats komt. En dat is iets wat je vriend zich absoluut niet lijkt te realiseren en ik vraag me af of jij realiseert dat hij zichzelf duidelijk op de eerste plaats zet.
Dat hij geïrriteerd reageert, dat zegt me niet zoveel. Ik ben ook wel eens geirriteerd richting mijn kinderen, omdat het een drukke periode was of omdat ik doodmoe ben. Dat gebeurd en dat doe je niet bewust of express. Elke ouder heeft daar in meer of mindere mate wel een keer last van. Maar zijn " Ik wil eerst samenwonen zonder je kind" opmerking of " Het zou onze relatie wel beïnvloeden".
Ik schrik daar van. Dat heeft helemaal niks met wennen of aanpassen te maken en je enige juiste antwoord daar zou eigenlijk zijn geweest: Dan gaan we dus nooit samenwonen.
Elpisto schreef op 01-06-2023 om 16:15:
[..]
Dat hij geïrriteerd reageert, dat zegt me niet zoveel. Ik ben ook wel eens geirriteerd richting mijn kinderen, omdat het een drukke periode was of omdat ik doodmoe ben. Dat gebeurd en dat doe je niet bewust of express. Elke ouder heeft daar in meer of mindere mate wel een keer last van.
Maar irritatie bij iemand die niet van kinderen houdt, ze niet wil, en niet de dochter van to wil, wordt het houtje van geduld en begrip zoooo ontzettend dun. Dat houtje groeit dus niet, dat slijt alleen. Wat er uitkomt als het zover is, is een risico. Daar zou je dochter en deze vriend beter tegen beschermen.
Philou schreef op 01-06-2023 om 16:21:
[..]
Maar irritatie bij iemand die niet van kinderen houdt, ze niet wil, en niet de dochter van to wil, wordt het houtje van geduld en begrip zoooo ontzettend dun. Dat houtje groeit dus niet, dat slijt alleen. Wat er uitkomt als het zover is, is een risico. Daar zou je dochter
en deze vriendbeter tegen beschermen.
Even aangepast! Zij hoeft hem niet te beschermen als volwassen vent, ze heeft enkel haar dochter te beschermen tegen mama’s nieuwe vriend die hardop uitspreekt niet van kinderen te houden en er ook niet mee wenst samen te wonen!
RoodVruchtje schreef op 01-06-2023 om 17:28:
[..]
Even aangepast! Zij hoeft hem niet te beschermen als volwassen vent, ze heeft enkel haar dochter te beschermen tegen mama’s nieuwe vriend die hardop uitspreekt niet van kinderen te houden en er ook niet mee wenst samen te wonen!
Ik vind het ook wel een beetje de verantwoording van TO om haar huidige vriend niet in de situatie te brengen waar hij zelf al voor gewaarschuwd heeft, om daarna op vriend te gaan mopperen dat hij niet onaardig moet doen tegen het kleintje.
Eigenlijk vind ik er sowieso wel iets van om bij een kindje van drie nu al met de derde man aan te komen, ik zou zeggen laat dat kind er voorlopig nog buiten tot de relatie echt heel serieus en stabiel is (met daarbij vraagtekens of dit gaat lukken met deze man aangezien hij helemaal geen kindje wil. Waarom dan perse doorzetten, houd hem voor erbij als dochter bij haar vader is of laat hem gaan).
WendelmoedM schreef op 01-06-2023 om 18:52:
[..]
Ik vind het ook wel een beetje de verantwoording van TO om haar huidige vriend niet in de situatie te brengen waar hij zelf al voor gewaarschuwd heeft, om daarna op vriend te gaan mopperen dat hij niet onaardig moet doen tegen het kleintje.
Eigenlijk vind ik er sowieso wel iets van om bij een kindje van drie nu al met de derde man aan te komen, ik zou zeggen laat dat kind er voorlopig nog buiten tot de relatie echt heel serieus en stabiel is (met daarbij vraagtekens of dit gaat lukken met deze man aangezien hij helemaal geen kindje wil. Waarom dan perse doorzetten, houd hem voor erbij als dochter bij haar vader is of laat hem gaan).
Natuurlijk is dat ook deels de verantwoordelijkheid van TO, maar zoals je al hebt kunnen lezen bagatelliseert zij zijn gedrag nogal door haar roze bril. Ze ziet het gewoon echt niet, dat is wel duidelijk (voor mij althans) en moet er een kans komen hem het voordeel van de twijfel te geven?!
Ik ben in dit opzicht ook wel heel blij dat dochter bij haar vader woont en een stabiel leven en mensen om zich heen heeft 🙏
TO, zoals iemand hier al vertelde. En een wijze levendles: als iemand jou verteld hoe hij is, geloof hem dan! Ga niet proberen iemand te veranderen (want dat is wat jij wilt doen).
Hij is heel eerlijk en duidelijk. Hij heeft niets met kinderen (de reden is totaal niet relevant). En hij wil niet samenwonen met een kind. En dat is zijn goed recht. Hou op met excuseren en hem laten wennen. Jullie zijn jong en klinken beiden als mensen die veel hebben meegemaakt en de nodige beperkingen. Richt je daarom op jezelf en een goede situatie voor jouw kind. Breng je vriend niet in een situatie die voor niemand goed is. Jij kunt op dit moment niet volledig voor haar zorgen. De toekomst is onduidelijk. Maar mocht ze weer meer bij jou gaan wonen dan maak je hem geen onderdeel van jouw huishouden.
als hij niet van kinderen houdt, dan moet hij een vriendin zonder kinderen zoeken. Het is zijn goed recht om niks met kinderen te hebben, maar jij hebt er nou eenmaal een.
zo zal ik nooit met een roker of met een man met pitbulls een relatie willen ook al hadden we een leuke klik in de kroeg.
Rhonda schreef op 01-06-2023 om 22:37:
als hij niet van kinderen houdt, dan moet hij een vriendin zonder kinderen zoeken. Het is zijn goed recht om niks met kinderen te hebben, maar jij hebt er nou eenmaal een.
zo zal ik nooit met een roker of met een man met pitbulls een relatie willen ook al hadden we een leuke klik in de kroeg.
Of TO moet een man zoeken die wel vadertje en moedertje wil spelen.
Nick90 schreef op 02-06-2023 om 10:27:
[..]
Of TO moet een man zoeken die wel vadertje en moedertje wil spelen.
Nah, dat is het andere uiterste en mocht er iemand zijn die dat dolgraag wil, zou ik die hoe dan ook voorlopig bij mijn dochter weghouden. Er zijn mensen met bepaalde voorkeuren die ready made gezinnen daarvoor heel handig vinden.
Beste ts,
Ik merk dat ik je vraagstelling lastig vind. Je vraagt, Komt het goed? Zal hij haar accepteren? Wat moet er dan goed komen en accepteert hij haar nu dan niet?
Het antwoord van jouw vragen hangt den ik af van jouw verwachtingen van een relatie met hem. Wil je samenwonen met hem, jouw kind weer bij haar vader weghalen en weer zelf fulltime voor haar zorgen met een regeling voor vader en waardoor jouw vriend dan dagelijks met jouw kind samen is? Hoe staat je vriend ten opzichte van samenwonen met de huidige omgangsregeling waarbij jouw kind bij haar vader woont en jij haar om het weekend en in de vakanties ziet? Is dat voor hem ook (te) veel? Kan je ook een relatie met elkaar hebben langdurig waarin je niet samenwoont?
Ik lees geen rode vlaggen bij jouw vriend. Hij is eerlijk. Hij wil een relatie met jou, onderneemt samen met jou en jouw kind activiteiten wat in mijn optiek betekent dat hij haar accepteert dat zijn best doet. Je schrijft dat hij lief is voor haar. Hij mag zich af en toe gerust aan haar irriteren, dat is volstrekt menselijk. En in een situatie dat je niet samenwoont voor hem makkelijker om afstand te kunnen nemen wanneer de irritaties groeien.
Je vroeg om ervaringen. Ik had en heb ook niks met kinderen, wilde ze nooit zelf. Met mijn ex-partners was dat geen issue want die hadden ook geen kinderwens. En nu, nu ben ik al jaren getrouwd met een man die kinderen heeft. Ik kreeg een relatie met mijn man toen de kinderen nog in de basisschoolleeftijd waren. Mijn man had ook een weekend en vakantie regeling. Ook wij hadden na een jaar wel eens gesprekken over samenwonen. Mijn man wilde dat graag, ik ook wel, maar liep tegen dezelfde zaken aan als jouw vriend. Ik vond de activiteiten samen met de kinderen vaak erg gezellig, ik bleef regelmatig een weekend daar of hij kwam met de kinderen bij mij. Soms kwam ik tussendoor even aanwaaien of de kinderen zonder hun vader bij mij. Hij heeft heel leuke kinderen die mij heel snel geaccepteerd hebben. Maar, ik vond het ook vermoeiend, irriteerde me als ze vervelend waren of continu ruzie hadden met elkaar. Zeker in de vakanties en ze er langer waren. Dan voelde ik mij niet meer thuis in mijn eigen huis en was ik blij dat ze weer naar hun moeder gingen. Uiteindelijk na 2 jaar met mijn man afgesproken samen te gaan wonen, maar alleen als de zorgregeling niet zou veranderen. Die kans was niet groot want dit was het maximale wat moeder toeliet zonder rechtszaak aan toe hoeven spannen. Maar dat was echt een harde eis vanuit mij. Mochten de afspraken tussen vader en moeder wel veranderen dan wist mijn man dat er een extra huis moest gaan komen en we pas opnieuw zouden gaan samenwonen als de kinderen de deur uit waren. Hij is bij mij ingetrokken.
Zeker de eerste jaren samenwonen plande ik regelmatig wat met vriendinnen in de weekenden en vakanties dat de kinderen er waren. Niet het hele weekend en niet de hele vakantie, maar wel momenten voor mijzelf.
Nu vele jaren verder zijn de kinderen jongvolwassen, wonen op zichzelf, mijn band met hun is sterk. Als ze er zijn en blijven slapen omdat ze daar zin in hebben voel ik me gewoon thuis, ze bellen me regelmatig zomaar of voor advies en we zijn pas nog op mijn initiatief samen op vakantie geweest. Superleuk. Ik hou van de kinderen en zij van mij, dat zeggen ze regelmatig. Ik zie ze als een verrijking van mijn leven. Dat neemt niet weg dat als mijn man ze fulltime thuis had gehad, we dus niet hadden samengewoond tot ze het huis uit waren.
Philou schreef op 02-06-2023 om 11:10:
[..]
Nah, dat is het andere uiterste en mocht er iemand zijn die dat dolgraag wil, zou ik die hoe dan ook voorlopig bij mijn dochter weghouden. Er zijn mensen met bepaalde voorkeuren die ready made gezinnen daarvoor heel handig vinden.
Maar als haar intentie samenwonen waarbij hij de rol van de vader verplicht op zich moet nemen kun je hem niet aanrekenen dat hij dan maar een vrouw zonder kind had moeten zoeken. Maar ik vermoed dat zij wat harder van stapel loopt dan hem.
Nick90 schreef op 02-06-2023 om 12:25:
[..]
Maar als haar intentie samenwonen waarbij hij de rol van de vader verplicht op zich moet nemen kun je hem niet aanrekenen dat hij dan maar een vrouw zonder kind had moeten zoeken. Maar ik vermoed dat zij wat harder van stapel loopt dan hem.
Iemand iets verplichten terwijl hij het toen niet wilde en nog niet wil, heet dwang. Voor wie is dwang een recept voor geluk?
Ik vind het heel raar dat je weet wat je niet wilt én dan toch wilt samenwonen in een setting die je nog steeds niet wilt, terwijl je hart niet bijdraait in meer dan 1 jaar (of drie). Ik vind het ook raar dat je als moeder een relatie hebt waar je mee wilt gaan samenwonen én gelijk ook denkt aan kind fulltime bij jou weer laten wonen terwijl dat niet op zijn bucket list staat.
Ik snap dat je het liefst beide dingen wilt maar die gaan niet samen want 1 van de drie heeft het niet als droom. Neem dat serieus.
