Mijn vriend en zijn werk waarvoor hij veel reist

Meegaan?

Kan jezelf geen loopbaanonderbreking nemen en meegaan voor een periode ?

@ gescheiden moeder

je schrijft dat hij duidelijk zegt dat het NU niet aan de orde is, WELLICHT in de toekomst wel. Wie dan leeft, die dan zorgt.
En verder lees ik uit je berichtje dat je NU AL bij voorbaat uitsluit als hij moet/gaat. Als je DAN eventueel meegaat naar het buitenland en je trekt 't niet, kun je terug en DAN kun je zeggen dat je dat niet wil (alhoewel ik uit ervaring weet dat je wonen in het buitenland ook een kans moet geven).
Tja, en als je nu al zo stellig bent met wat je NIET wil ..

Schoonzus zit in vergelijkbare situatie

De vriend van mijn schoonzus is momenteel voor 3 jaar in Portugal. Ze krijgen ongeveer 2 tickets per maand vergoed. Dat betekent dat ze elkaar om het weekend een lang weekend zien. Schoonzus vertrekt dan op donderdagavond en komt zondagavond terug of vice versa. Kinderen van schoonzus zijn dan bij vader. In de zomer gaat ze daar 3 weken (met kinderen) op vakantie. Is prima te doen zo. Kinderen zijn wel ouder (15 en 17), dat maakt het wel wat makkelijker. Mogelijk gaat ze wel met hem mee naar zijn volgende standplaats, dan zijn haar kinderen volwassen.

Wel besproken met partner

Het is al lang geleden maar ooit had mijn partner de mogelijkheid om geregeld voor werk naar het buitenland te gaan. We hebben daarover gesproken. Ik heb uitgesproken dat ik dat geen relatie vind, niet met mij en niet naar de kinderen. En je hebt een relatie of niet...... (twee weken weg vind ik wel kunnen maar stuctureel is heel wat anders). Zeker met kinderen zijn de grenzen snel bereikt.
Onze conclusie was: we gaan samen naar het buitenland of niet. Toen deze conclusie besproken was, was het probleem uit de lucht. Ik snap wel dat je geen hangend probleem wilt hebben. Dan voel je je ook niet serieus in een relatie zitten.

Reactie

Hi
Vooral aan het laatste antwoord heb ik veel, dat is eigenlijk precies zoals ik het voel
"Ik heb uitgesproken dat ik dat geen relatie vind, niet met mij en niet naar de kinderen. En je hebt een relatie of niet...... (twee weken weg vind ik wel kunnen maar stuctureel is heel wat anders). Zeker met kinderen zijn de grenzen snel bereikt.".
Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Laat ik even zeggen dat het geen optie is om de kinderen mee te nemen. Nu, 2 en een half jaar na de scheiding gaat het prima met ze, en ik ga zeker niet weer hun leventje omver gooien, door ze voor een half jaar of langer mee te nemen naar het buitenland, omdat mijn vriend dat wil. Bovendien; zij hebben ook een vader. Ik kan dat zowel mijn kinderen als mijn ex niet aandoen dat ze elkaar langere tijd niet zien, omdat mijn vriend in het buitenland wil werken. Dat is dus zowiezo geen optie.
Een optie om regelmatig heen te vliegen (om t weekend) is er ook niet. Dat laat zijn werk niet toe, en bovendien heb ik de weekeinden meer dan de helft de kinderen, omdat mijn ex in de weekeinden werkt...
Die opties zijn er dus niet, misschien kunnen jullie het nu ook beter plaatsen waarom ik dat niet zie zitten in deze relatie.
En tenslotte: hij kiest voor mij MET kinderen, en ik zit aan dit schema vast. Daarnaast, 2 weken is overkomelijk, maar langer echt niet. Ik wil dat gewoon niet, punt.
Nu zit mijn vriend ook in het buitenland, en ik heb dit al min of meer laten doorschemeren dat we het er deze keer echt goed over moeten hebben. Dat gaan we dus doen.
Ik vind die 2 weken zowiezo al moeilijk. Ik vind het bv. fijn als hij wat laat horen van zichzelf als hij daar in het buiten land zit.
Maar dan "hoort" hij de telefoon niet (gisteravond had hij me 2 keer gebeld, dus toen ik dat zag belde ik terug, maar hij was nog wat aan het drinken met collegas, en daarna is hij gaan slapen, en hij heeft in die tijd niet op zijn mobiel gekeken -wat mij vrij onwaarschijnlijk lijkt-), en ik hoor taal nog teken. Ik word daar dan heel boos over, en dat werkt dus ook niet. Ik heb soms het gevoel dat mijn liefde voor hem als iets vanzelfsprekends wordt ervaren, maar zo werkt dat niet. Ook op afstand zal je je best (misschien juist extra) moeten doen. Dus nu snappen jullie misschien ook dat een half jaar voor mij, in deze hoedanigheid niet zal werken.
Dank jullie!

Gescheiden moeder

Ben je dezelfde 'gescheiden moeder' die een paar maanden geleden vertelde dat ze ging samenwonen, en het vervelend vond als haar vriend een week niet belde?

Vic

Nee, dat ben ik niet.

Nee laika, en stand van zaken: onze vakantie gaat niet door wege

Nee Laike, onder een tram lopen en overlijden is geen keuze, een periode in het buitenland werken wel. Dus dat is geen argument.
Ik werd overigens net door hem gebeld: we hadden een weekje gepland om zonder de kinderen op vakantie te gaan in juli. Dat kan toevallig i.v.m. mijn werk, zijn werk, de kids etc. Eindelijk!
Nu belde hij op dat hij een unieke kans krijgt juist in die 2 weken een klus in Afrika te doen. Eigenlijk kan hij geen nee zeggen.
Ik ben toen wel heel erg boos geworden! Zomaar even de vakantie opzijschuiven. Ik laat de keuze nu bij hem, maar hij gaat het doen. En ik snap echt dat het een unieke kans is voor hem, maar dat was het voor onze relatie ook.

Ik vind hem echt leuk, alhoewel ik me af begin te vragen of dit het waard is. Maar ja, dan zit ik straks weer met een gebroken relatie, na mijn huwelijk. Ik had me zo voorgenomen dit te laten werken, deze relatie. Maar 2 moeten dat willen, niet 1. En als dat niet past samen, ja.
Kun je dan stellen dat ie niets voor onze relatie over heeft?
Eigenlijk komt het erop neer dat ik het gevoel heb achter zijn keuzes aan te hobbelen in deze. In feite heb ik geen keuze.
Dat ik moet wedijveren met zijn werk. Dat is in feite het punt waar het hier om draait. Dat zit me denk ik ook het meeste dwars.
Hoe maak ik hem dat in hemelsnaam duidelijk? Ik ga hem niet veranderen, en dat wil hij ook niet. Toch moet ik doordringen dat dit echt niet kan. Maar hoe?

Niet

"Hoe maak ik hem dat in hemelsnaam duidelijk? Ik ga hem niet veranderen, en dat wil hij ook niet. Toch moet ik doordringen dat dit echt niet kan. Maar hoe?"
Als je het al eens (of meerdere keren) verteld hebt, weet hij hoe je erover denkt. Jij vind dat hij het niet kan maken, hij denkt daar zelf anders over. Hij neemt zelf zijn eigen beslissingen en legt de prioriteit blijkbaar niet bij jullie gezamenlijke vakantie. Heb je (verder) wel het idee dat je belangrijk voor hem bent? Wat 'haal' jij uit de relatie?

Liefde is loslaten

Beste gescheiden moeder,

Zou je het echt geweldig vinden als hij voor jou zijn dromen opzij zou zetten? Wat zou dat op de lange termijn betekenen voor jullie relatie? Waar ben je eigenlijk bang voor?

Je vriend laat zijn dromen voor nu varen, hij wil nu bij je zijn. Ik vind dat al erg mooi. Waarom zo veel van een ander verwachten?

Als je afstapt van het idee dat een goede relatie betekent dat je veel bij elkaar moet zijn, wordt het allemaal een stuk gemakkelijker.

groetjes,
Clarice (ervaringsdeskundige

Hmmmm

Ik herken het verhaal helemaal (dat alles op zijn tijd moet schuiven voor de buitenlandtripjes van manlief), gescheiden moeder. Maar wat ik echt niet herken is de moeite die jij ermee hebt...

Mijn man ziet die buitenlandtripjes echt als superuitjes en ik gun die hem graag. Zelfs als dat betekent dat onze eigen planning helemaal op de schop moet. En vermoedelijk ook als het voor een langere periode zou zijn (het langste tot nu toe is ruim 3 weken geweest). Er is ooit wel eens sprake geweest dat hij voor een half jaar weg zou gaan en ik zou hem dan niet tegengehouden hebben. Tuurlijk is het voor mij wel zwaar als hij weg is, maar ik weet dat hij het er echt heel erg naar zijn zin heeft en dat het ook niet zomaar een snoepreisje is, maar belangrijk voor zijn werk. Dat hij daar nuttige dingen doet, zeg maar..

Ik geloof er ook echt niet in dat het zou werken om hem daar in te beknotten. Hij wil dit graag en ik vind niet dat ik van hem kan verlangen om dat voor mij op te geven. Zo werkt het in onze relatie in ieder geval niet. Het hoort bij hem en bij zijn werk en het is aan mij om daar mee te leren leven. En ik kies absoluut voor een leven met hem, al is het dan af en toe op afstand. Dat heb ik toch echt veel liever dan een leven helemaal zonder hem. Want waar zit de winst dan?

Ik vind het ook fijn om iemand in huis te hebben waar ik mijn verhaal kwijt tegen kan en waarmee ik samen de zorg kan delen. Maar het is echt niet zo dat als hij wel thuis is, dat we dan de hele dag bij elkaar zijn en alles samen doen. Dan hebben voor een gedeelte toch ook wel ieder ons eigen leven. En werkt hij bovendien ook best vaak over.

Ik ben het in grote lijnen dus eigenlijk met Clarice eens: Je hoeft niet de hele dag op elkaars lip te zitten om een goeie relatie te hebben. Integendeel lijkt mij eigenlijk....

Overigens zit er ook wel een voordeeltje aan vind ik: als hij dan weer thuis is, zijn we allemaal weer heel blij dat we weer bij elkaar zijn. De tripjes als relatie-oppepper dus . Bovendien maakt hij altijd veel uren in deze periodes en komen er daarna ook weer bakken met geld binnen, die ik dan weer graag uitgeef. Zo houden we elkaar een beetje in evenwicht zeg maar .

En van dat van het niet bellen herken ik trouwens weer wel hoor. Ik heb ook wel eens een bozig smsje gestuurd, met de vraag: he leef je nog???? Maar ik weet dat hij er voor ons is en dat hij als het er echt op aankomt voor mij en voor zijn gezin kiest en niet voor zijn werk. En bovendien probeert hij na een reis ook altijd bewust tijd vrij te maken voor mij en vooral voor de kinderen.

En dat maakt het verschil denk ik. Zit het hem er bij jou misschien in, dat jij dat gevoel (dat hij er toch voor jou is ondanks de afstand) niet (zo) hebt?

Overhebben

"Kun je dan stellen dat ie niets voor onze relatie over heeft?"

Nee. Je kunt alleen stellen dat hij niet die dingen voor jullie relatie overheeft die jij verwacht.

Kijk eerst 's wat er wél is. Of je 'm kunt zien als een man met zijn eigen leven én liefde voor jou. Vraag je af waarom je vindt dat jij belangrijker moet zijn voor hem dan dat eigen leven. En hoe hij wél zijn liefde laat blijken. Of je daarvan de waarde kunt zien, en of dat voldoende voor je is.