Minderjarige dochter en familie van vriend
Hallo
Ik zit met iets, misschien kunnen jullie mij helpen.
Ik ben ruim 5 jaar geleden gescheiden en woon sindsdien samen met mijn dochter die nu net 17 jaar is. Zij heeft een half jaar een vriend en doet veel dingen met hem, en ook soms met zijn ouders.
Nu was zij recent met haar vriend en zijn ouders een dagje op pad gegaan. Dochter wilde graag dat ik mee ging, maar die ouders zijn prima om af en toe een paar uurtjes te zien, maar ik hoef geen dag met hen op pad te gaan. Ik heb er de energie ook niet voor, een hele dag op pad met mensen waar ik geen energie van krijg. Ik heb dus bedankt.
Dochter was al vroeg vertrokken waardoor ik haar 's morgens niet meer gezien heb. 's Avonds appte ze toen ze met de trein op weg naar huis waren dat ze rond 21u thuis zouden zijn. Ik was blij dat ik haar dan nog even zou zien voor ik naar bed zou gaan. Plots appt ze dat de ouders nog wensten dat ze bij thuiskomst eerst nog samen gingen eten. Ze vroeg mij of het mocht en ik appte terug 'nee, kom gewoon naar huis, dan zie ik je ook nog even'. Dit was lief bedoeld van mij.
Schoot echter in het verkeerde keelgat bij mijn dochter. Toen ze me weer appte reageerde ik niet omdat ik op dat moment compleet geërgerd was omdat die vriend en zijn ouders mijn dochter al een hele dag meezeulen en na de treinreis nog meer willen.
Ik denk dan 'hebben die ouders nu echt het verstand niet om te denken dat ik mijn dochter nog niet zag vandaag'?
Ik heb er last van in dit soort situaties, voel me echt rot daardoor. En ik voel me onzeker omdat ik denk dat ze het leuker vindt om bij haar vriend en zijn ouders te zijn dan bij mij.
Bij thuiskomst was mijn dochter boos.
Vinden jullie ook niet dat die vriend en ouders wel wat meer rekening met mij mogen houden als ze zo een hele dag op pad zijn geweest?
En hebben jullie ideeën hoe ik minder last kan hebben van dit soort situaties?
Ik hoop op fijne tips. Maar graag geen botte reacties, die kan ik niet goed hebben .
Groetjes
Probeer het los te laten. Juist door vrijheid te geven blijven ze naar je toekomen. Wees juist blij dat die ouders je dochter welkom heten in hun gezin. En tuurlijk heeft ze het daar leuk. Haar vriend is daar.
En waarom moet zij naar huis omdat jij haar wilt zien. Dat snap ik oprecht niet. Als jij haar perse nog even wilt zien dan ga je toch wat later naar bed. Maar leg deze druk niet bij je dochter?
Ze vraagt het nog netjes aan je? Maar ze verwacht w.s. wel dat je het haar gunt.
Woon je alleen met je dochter en is ze enig kind?
Sluit me aan bij de vorige reacties. Hier handelde je niet uit 'lief bedoeld', maar uit angst. Niets menselijk is je kennelijk vreemd. Dat is helemaal niet erg. Maar neem de reacties ter harte. Durf haar los te laten. Jij bent haar moeder en blijft haar moeder.
Je zelf-ondermijnende gedachten en gevoelens van onzekerheid zou je eens kunnen onderzoeken. Of ze echt waar zijn. 'Mijn dochter vindt het leuker bij zijn ouders dan bij mij. https://thework.com/wp-content/uploads/2018/02/LB_dut_29may2012_a4_web.pdf
Tijd voor een wake-up call.
Je woont al jaren samen met (alleen) je dochter en je bent er aan gewend geraakt dat zij er altijd is. En nu komt opeens binnen dat je dochter nog een eigen leven kan hebben en jou niet per definitie als het centrum van de wereld ziet.
Ik kan me voorstellen dat het even schrikken is als dat gebeurt, maar tijd nu om even na te denken wat jij wil voor je dochter en vanuit haar te denken.
En een eigen leven met eigen bezigheden/activiteiten op te zetten, want het zal steeds vaker voorkomen dat zij niet thuis is.
Ik heb even je eerdere berichten gelezen op dit forum, en ik begrijp je nu wel wat beter. Dit is voor jou een kwetsbaar iets en het maakt je onzeker. Maar neem de gegeven adviezen s.v.p. wél ter harte en laat je dochter (wat meer) los. Ze is volwassen aan het worden en gun haar haar vrijheid en eigenheid. En blijf aan je zelf werken!
Simpel: nee, jij had rekening kunnen houden met je dochter, die haar moeder graag mee wil hebben. Dus jij wil van alles net niks, en dan moet dochter voldoen aan een stomme eis, omdat jij je dochter van 17 niet kan missen?
Ik vind dit niet erg volwassen gedrag eerlijk gezegd.
Het goede nieuws is; je 17-jarige vroeg het je nog. Was ook niet heel raar geweest als ze gedacht had dat het toch logisch is om gezamenlijk een dagje uit af te sluiten en dus niets had gevraagd.
Aan jou om dan te laten zien dat je de moeder van een bijna volwassen dochter bent, en te reageren zoals daarbij past met iets als ‘gezellig voor je! Eet smakelijk en fijn dat je het even meldde’.
Dat jij dan even later snikkend met een half koude pizza tv zit te kijken omdat kleine meisjes groot worden, dat is niet voor haar.
Met andere woorden; het is niet aan je dochter om jouw dag goed te maken. Dat is je eigen opdracht. Ga iets zoeken dat jij leuk vindt, zodat je dochter leert dat op eigen benen staan heel goed voor je is. En als jij geen energie hebt om een dagje mee te gaan, zelfs niet om even mee uit eten te gaan, zie dan de mensen die je dochter wel meenemen niet als bedreiging. Maar als een ouderpaar dat je dochter af en toe een leuke dag op een ándere manier geeft.
Ik vind het al heel wat dat ze vragen of je mee wilde want ze had ook kunnen zeggen, zeggen en dus niet vragen, dat ze daar bleef slapen. Wat ook heel normaal is voor een 17 jarige met een 'relatie'.
Een 17 jarige heeft een eigen leven en zou alleen toestemming moeten vragen of iemand mee kan eten of blijven slapen maar bepaald verder zelf wel wat ze doen. Als je iets samen wil doen moet je dat afstemmen.
Gezien je vorige berichten begrijp ik nu wel waar het vandaan komt. Je bent erg onzeker en hebt veel bevestiging nodig. Die zoek je bij je dochter. Probeer je eigenwaarde uit jezelf te halen, daarvoor niet afhankelijk te zijn van anderen. Is heel lastig, weet ik ook wel.
Je hebt haar nu nodig om je nuttig/van belang te voelen en het gevoel te hebben er te mogen zijn.
Je dochter vindt jou niet minder leuk of belangrijk als ze ergens anders is. Ze is op meerdere plekken graag en dat is fijn en zelfs noodzakelijk. Een 17-jarige die nog steeds het liefst elke dag bij mama is en niks zonder mama kan is niet gezond.
Ik zou hier wel aan gaan werken, want anders wordt het voor je dochter heel beklemmend en duw je haar juist weg.
MamaE schreef op 06-08-2023 om 09:19:
Gezien je vorige berichten begrijp ik nu wel waar het vandaan komt. Je bent erg onzeker en hebt veel bevestiging nodig. Die zoek je bij je dochter. Probeer je eigenwaarde uit jezelf te halen, daarvoor niet afhankelijk te zijn van anderen. Is heel lastig, weet ik ook wel.
Je hebt haar nu nodig om je nuttig/van belang te voelen en het gevoel te hebben er te mogen zijn.
Je dochter vindt jou niet minder leuk of belangrijk als ze ergens anders is. Ze is op meerdere plekken graag en dat is fijn en zelfs noodzakelijk. Een 17-jarige die nog steeds het liefst elke dag bij mama is en niks zonder mama kan is niet gezond.
Ik zou hier wel aan gaan werken, want anders wordt het voor je dochter heel beklemmend en duw je haar juist weg.
Ik denk dat het belangrijk is om je dat te realiseren.
Ze houdt sowieso van je, en nog meer als je haar de vrijheid geeft om zich te ontwikkelen, ook op dit vlak.
MamaE schreef op 06-08-2023 om 09:19:
Gezien je vorige berichten begrijp ik nu wel waar het vandaan komt.
Je dochter vindt jou niet minder leuk of belangrijk als ze ergens anders is. Ze is op meerdere plekken graag en dat is fijn en zelfs noodzakelijk. Een 17-jarige die nog steeds het liefst elke dag bij mama is en niks zonder mama kan is niet gezond.
Ik zou hier wel aan gaan werken, want anders wordt het voor je dochter heel beklemmend en duw je haar juist weg.
Dit! Probeer niet hetgeen jij bent tekortgekomen bij jouw moeder te projecteren op jouw dochter, want ook dit kan averechts gaan werken.
Bedankt voor jullie gelijklopende meningen/reacties.
Naar aanleiding van jullie reacties heb ik ingezien dat ik beter anders had kunnen reageren en daar heb ik het ook met mijn dochter over gehad.
Ik was blij verrast dat sommigen onder jullie naar mijn vorige berichtjes gingen kijken en zo inderdaad mijn onderliggende probleem zagen. Ik ben inderdaad heel onzeker (door mijn moeder en mijn narcistische ex).
Het feit dat ze volwassen wordt, is zeker wennen voor mij. Maar het is absoluut niet zo dat ik mij verveel. Ik heb hobby's en spreek af en toe met vriendinnen af.
In jullie reacties lijkt het ook alsof ik mijn dochter nooit wat gun of haar opsluit, maar het tegendeel is waar. Ze is heel vaak op pad met haar vriend en daar doe ik totaal niet moeilijk over. Integendeel, ben blij dat ze leuke dingen doet.
Zelf heb ik al geruime tijd te weinig energie om leuke dingen met haar te doen of om vroeg op te staan of juist later naar bed te gaan, zoals sommigen onder jullie voorstellen, omdat ik dat uit gezondheidsoogpunt niet kan. Ik kon dus ook niet met hen meegaan op uitstap.
Maar aangezien ze dus vaak bij hem en zijn ouders is, twijfel ik enorm aan mezelf. Dat zou ik ook hebben als hij bij een alleenstaande moeder of alleenstaande vader zou wonen. Doordat ze daar zoveel tijd doorbrengt, voel ik me minderwaardig omdat ik dan denk dat zij zijn ouders leuker/beter/gezelliger... vindt. En ja, ik weet dat het geen wedstrijd is.
Ik heb haar wel eens gevraagd of ze het daar dan beter vindt, maar dat ontkent ze. Wel heeft ze gezegd dat ze op die manier wel ziet hoe het is om een leuke vader te hebben want zelf heeft ze geen contact meer met haar vader (eigen keuze van dochter). Maar dan denk ik 'natuurlijk ontkent ze dat, niemand zou toch zeggen dat het daar inderdaad beter is'?
Hebben jullie tips hoe ik dat vervelende gevoel kan wegkrijgen dat ze die ouders misschien leuker/beter/gezelliger vindt dan mij? Ik voel me namelijk minderwaardig daardoor.
Mariet schreef op 06-08-2023 om 19:40:
Bedankt voor jullie gelijklopende meningen/reacties.
Naar aanleiding van jullie reacties heb ik ingezien dat ik beter anders had kunnen reageren en daar heb ik het ook met mijn dochter over gehad.
Ik was blij verrast dat sommigen onder jullie naar mijn vorige berichtjes gingen kijken en zo inderdaad mijn onderliggende probleem zagen. Ik ben inderdaad heel onzeker (door mijn moeder en mijn narcistische ex).
Het feit dat ze volwassen wordt, is zeker wennen voor mij. Maar het is absoluut niet zo dat ik mij verveel. Ik heb hobby's en spreek af en toe met vriendinnen af.
In jullie reacties lijkt het ook alsof ik mijn dochter nooit wat gun of haar opsluit, maar het tegendeel is waar. Ze is heel vaak op pad met haar vriend en daar doe ik totaal niet moeilijk over. Integendeel, ben blij dat ze leuke dingen doet.
Zelf heb ik al geruime tijd te weinig energie om leuke dingen met haar te doen of om vroeg op te staan of juist later naar bed te gaan, zoals sommigen onder jullie voorstellen, omdat ik dat uit gezondheidsoogpunt niet kan. Ik kon dus ook niet met hen meegaan op uitstap.
Maar aangezien ze dus vaak bij hem en zijn ouders is, twijfel ik enorm aan mezelf. Dat zou ik ook hebben als hij bij een alleenstaande moeder of alleenstaande vader zou wonen. Doordat ze daar zoveel tijd doorbrengt, voel ik me minderwaardig omdat ik dan denk dat zij zijn ouders leuker/beter/gezelliger... vindt. En ja, ik weet dat het geen wedstrijd is.
Ik heb haar wel eens gevraagd of ze het daar dan beter vindt, maar dat ontkent ze. Wel heeft ze gezegd dat ze op die manier wel ziet hoe het is om een leuke vader te hebben want zelf heeft ze geen contact meer met haar vader (eigen keuze van dochter). Maar dan denk ik 'natuurlijk ontkent ze dat, niemand zou toch zeggen dat het daar inderdaad beter is'?
Hebben jullie tips hoe ik dat vervelende gevoel kan wegkrijgen dat ze die ouders misschien leuker/beter/gezelliger vindt dan mij? Ik voel me namelijk minderwaardig daardoor.
Ik weet niet zo goed hoe je die gevoelens weg moet krijgen (professionele hulp?) maar ik zou ze zeker niet meer met je dochter delen. Daarmee belast je haar echt enorm en ze kan helemaal niets met al die info.
Ik zou haar echt, meteen, aangeven dat het je spijt dat je dat alles met haar gedeeld hebt, dat je begrijpt dat zij daar niets mee kan en dat je haar daarmee niet meer wilt gaan belasten.
Echt, vind andere manieren. Spui hier, schrijf, dans, zing, gil, klaag bij vrienden, vind manieren om je te kunnen uiten. En houd de relatie met je dochter zuiver. Maak er grapjes over naar haar toe, geef aan dat je haar zo vreselijk leuk vindt dat je niet zonder haar kunt enz. Houd het luchtig en leuk.
Mariet schreef op 06-08-2023 om 19:40:
Bedankt voor jullie gelijklopende meningen/reacties.
{....}
Hebben jullie tips hoe ik dat vervelende gevoel kan wegkrijgen dat ze die ouders misschien leuker/beter/gezelliger vindt dan mij? Ik voel me namelijk minderwaardig daardoor.
Ik had nog niet gereageerd, maar wilde alvast zeggen dat ik het enorm sportief en dapper van je vind dat je zó op de reacties reageert. Je hebt je niet uit het veld laten slaan. De reacties waren vrij eensgezind (ik was het er ook mee eens), maar sommigen formuleerden het redelijk voorzichtig en vriendelijk, maar anderen ook totaal niet. Ik dacht: die komt vast niet meer terug! Maar wel dus. Knap!
Maar nu over je laatste vraag. Ik ben ook behoorlijk onzeker van aard (en/of door jeugd), hoewel het met het wat ouder worden (ga richting 50) eindelijk een stuk verminderd is. Combinatie van eerder wat therapie, al lange tijd een superfijne relatie, en ouder zijn/meer ervaring (ook inzien dat zoveel mensen onzeker zijn en 'maar wat doen'). Je allerlaatste zin klopt alleen niet: 'ik voel me namelijk minderwaardig daardoor'. Dat is een omkering. Je voelt je minderwaardig in het algemeen. Diverse situaties en mensen roepen dat gevoel nogmaals op. Het gevoel bestaat al. Er kunnen nu allemaal mensen aan jou laten weten dat jij weer eigen kwaliteiten en eigenheden hebt, en dat die ouders ook maar mensen zijn met leuke en minder leuke eigenschappen, en dat jij heus niet minderwaardig bent. Maar zou je na 3 van zulke reacties voldoende hebben en denken: ah, nu voel ik het! Klopt ook, het is helemaal prima zo, ik ben goed en oké, zij vast ook, ik voel me weer prettig.
Misschien heel even, maar het komt weer boven. Dus ik hoop voor je dat je goede, fijne therapie kunt krijgen. En ook iets in jezelf kunt aanboren zodat je jezelf oké en fijn kunt gaan vinden.
Wel een kleine tip tussendoor, mijn eigen theorie: een deel van de negatieve, minderwaardige gedachten over jezelf kunnen ook 'gewenning' zijn. Probeer eerst geforceerd eens wat anders te denken. Heel bewust iets liefs en leuks over jezelf. Zoek wat foto's van jezelf en probeer lief over die persoon te denken en complimenten te geven. Zoiets. Hopelijk kun je er wat mee.
Luke dingen plannen met je dochter hoeven geen activiteiten te zijn die de hele dag duren. Je dochter weet dat je dat niet trekt.
Denk aan gezamenlijke lunch in leuke lunchroom of samen naar de film.
En haar vriend ook meevragen, ‘als blijk van hem ook mogen’.
Ik voeg ter volledigheid nog even toe dat ik al een hele tijd een psycholoog zie, maar ik geraak niet van mijn onzekerheid verlost.
Dat heeft waarschijnlijk niet zozeer met de kwaliteiten van de psycholoog te maken, maar wel met mijn achtergrond (na 40 jaar mishandeling door moeder en ex waardoor ik vele trauma’s heb, word je niet van de ene op de andere dag superzelfzeker).
Maar ik hoop in jullie reacties tips te lezen die positief kunnen uitpakken bij mij. Alles kan helpen en ik waardeer dus alle tips en ideeën.
