Minderjarige dochter en familie van vriend

Mariet schreef op 06-08-2023 om 20:37:

Ik voeg ter volledigheid nog even toe dat ik al een hele tijd een psycholoog zie, maar ik geraak niet van mijn onzekerheid verlost.
Dat heeft waarschijnlijk niet zozeer met de kwaliteiten van de psycholoog te maken, maar wel met mijn achtergrond (na 40 jaar mishandeling door moeder en ex waardoor ik vele trauma’s heb, word je niet van de ene op de andere dag superzelfzeker).
Maar ik hoop in jullie reacties tips te lezen die positief kunnen uitpakken bij mij. Alles kan helpen en ik waardeer dus alle tips en ideeën.

Mariet, misschien raak je er gewoon ook niet van verlost, is het iets dat (deels) nu bij jou hoort. 
Soms kan het helpend en rustgevend zijn de dingen te accepteren voor wat ze zijn. En dan kunnen ze soms vanzelf ook nog gaan verschuiven in de toekomst. 

Maar hoe je omgaat met die onzekerheid heb je wel zelf in de hand. 
Door bijv je dochter te belasten daarmee houd je je eigen patronen ook in stand. Want je dochter zal uiteindelijk van je wegdrijven hierdoor. Of dicht bij je blijven uit angst of bezorgdheid en dat zorgt er dan ook voor dat het niet fijn kan worden/ blijven tussen jullie. 

Egel. schreef op 06-08-2023 om 19:56:

[..]

Ik had nog niet gereageerd, maar wilde alvast zeggen dat ik het enorm sportief en dapper van je vind dat je zó op de reacties reageert. Je hebt je niet uit het veld laten slaan. De reacties waren vrij eensgezind (ik was het er ook mee eens), maar sommigen formuleerden het redelijk voorzichtig en vriendelijk, maar anderen ook totaal niet. Ik dacht: die komt vast niet meer terug! Maar wel dus. Knap!

Eens! Mag je trots op zijn.

Mooi wat Pinokkio schrijft. Laat die onzekere gevoelens er zijn. En ook de gedachten over jezelf die dit oproepen. Maak ze bewust en zeg erbij 'dit denk ik nu'. Dat is heel apart van ons mens-zijn, dat we ergens van overtuigd zijn en het ook nog zo voelen, terwijl het niet 'echt waar' is. Ik geloof mijzelf al heel wat jaren niet meer
Op onze leeftijd hoeven we ons ook niet meer zeker te voelen. Misschien gaat het er steeds minder om (hoe ouder we worden) 'hoe we ons voelen en wat we over ons zelf denken'. Een aikido-leraar leerde me om de beweging naar buiten te maken. Open je op die momenten naar wat er buiten je is. 

Helemaal eens met Egel. Knap dat je je zo open durft te stellen en bereid bent te leren.
Ga zo door, je komt er wel. 

Mijn dochter is graag bij ons. Maar ook graag bij opa en oma, op school, bij vriendinnetjes en op de sportclub. Als er dan bijvoorbeeld een kinderfeestje is, of een kamp van een clubje, dan is ze uiteraard liever daar dan met ons thuis. Dat ligt dan aan de activiteit en het gezelschap en het feit dat ze die kans niet elke dag krijgt. Wij zijn er morgen ook nog (hopen we).

Wat goed dat je dingen op je in hebt laten werken. Ook ik kan me voorstellen dat die onzekerheid zo in je systeem zit, dat het bij alles wat je raakt meteen boven komt drijven. Zeker als het gaat om je kind, aan wie je de wereld gunt. 

Misschien is je onzekerheid wegkrijgen wel te groot om dat op te lossen. Iets dat 40 jaar door meerdere mensen erin ‘gebakken’ is, krijg je er alleen in Disney-films met twee goede gesprekken uit. Natuurlijk helpt de psycholoog je, alleen kost dat heul veul tijd en moeite en dan nog zal het nooit helemaal vanzelf gaan. 
 
Voor jou helpt misschien de gedachte dat liefde niet over keuzes gaat. Dat ze het leuk vindt om een uitje te doen, betekent niet dat ze ‘dus’ niet meer van jou houdt. Dat ze zelfstandig wordt betekent niet dat ze ‘dus’ niet meer om jou geeft. Dat ze mee gaat eten of blijft slapen is niet hetzelfde als dat ze jou vervangt door de ouders van haar vriend. 

Ik zou haar dan ook zeker niet belasten met die gedachtes, maar ze vooral bv hier uiten. Natuurlijk mag je best melden dat je het jammer vindt dat jij die uitjes niet kunt doen- maar laat het dan volgen met dat je voor haar blij bent dat zij iemand gevonden heeft waarmee ze dat wel kan doen. 
‘Als ik je de wereld niet kan laten zien, hoop ik te zien hoe jij die wereld ontdekt en aan je voeten legt.’ Zoiets was mijn thema ooit toen ik moest leren omgaan met mijn beperkingen. Misschien is dat iets wat jou ook helpt?

Eens met alle eerdere reageerders hier. Wil nog wel wat aanvullen mbt onzekerheid. Hier 2 kinderen, beiden uitwonend (1 op 20 minuten reisafstand, 1 op >2 uur reisafstand), waarvan de oudste (die het verst weg woont) een partner heeft. Oudste gaat heel regelmatig bij de 'schoonouders' langs. Dat gaf mij het gevoel dat het daar gezelliger is dan hier en dan voelde ik onzeker en minderwaardig. 
Ik heb het er wel eens over gehad met oudste, zo van: ik ben blij dat je het zo goed met je schoonouders kunt vinden, je komt daar immers zo regelmatig even langs. Zegt oudste: ja, maar die wonen ook veel dichterbij. Dus als we ergens in Nederland bij iemand op bezoek gaan, dan wippen we de heen- of terugweg vaak even bij de schoonouders langs en blijven dan ook vaak logeren.
Dus, ja, het is daar inderdaad gezellig, maar zij wonen vooral ook veel 'makkelijker' voor een bezoekje. Dat heeft mijn onzekere gevoel wel wat doen verminderen.

Mariet schreef op 09-08-2023 om 09:44:

Eerlijk? Ik was wel blij met jullie complimentjes dat ik wil leren om anders naar de situatie te kijken.

Ondertussen zet ik echt wel stapjes. Daar waar ik eerst ook wel wat moeite had om haar vriend te aanvaarden, zie ik nu toch meer de positieve dingen en kan ik meer loslaten. Ik zie dat ze gelukkig is met hem.
Zo heb ik dochter en vriend deze week samen gezien en ben ik naar hen toegestapt en heb hen beiden een knuffel gegeven en heb gezegd 'jullie zijn toppertjes'.

Wat goed! Wat een enorm knappe stap die je gezet hebt. Dit is echt niet een klein ding.

Door los te laten komen ze juist weer terug bij je, omdat je ze de ruimte geeft zichzelf te zijn.

Vervelend dat deze vrouw aangeeft dat ze niet goed tegen botte reacties kan, en dat er vervolgens talloze botte reacties gegeven worden. Kan ook op een andere manier...

Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt, maar ik denk inderdaad dat gezien je dochter dr leeftijd ze nu juist op een punt is waar dit soort dingen belangrijk voor haar zijn. Ookal moeilijk, probeer op zo'n moment afstand te nemen van die gevoelens en de situatie en naar het grotere geheel te kijken. Zoals dat ze de dag erna weer gezellig met jou is, of verzin de dag erna een leuk etentje met haar. Bedenk bijvoorbeeld hoe je die tijd die ineens nog vrij kwam in de avond had kunnen gebruiken voor jezelf, of lekker optijd naar bed. Succes ermee, je vindt hier wel een weg in voor jou en je dochter!