Moeite met jeugdtrauma vermoorde baby

Jemig

Jemig Doortje, wat een heftig verhaal!! En wat bijzonder dat jij je als kind zo als een echt moedertje over dit kindje hebt ontfermd!!

Ik begrijp dat je zelf ook niet in een bijzonder geweldige situatie zat. Het is niet ongewoon dat je pas vele jaren later last van bep. dingen uit je jeugd kunt krijgen. Bep. gebeurtenissen of omstandigheden kunnen spontaan oude dingen "triggeren", dit kan iets heel kleins zijn. Ik zou er zeker in je directe omgeving over gaan spreken, misschien in de veiligheid van je eigen gezin. Praten helpt!

Ik kan je niet direct advies geven maar ik denk dat zowiezo informatie proberen te vergaren over die moord al wat verheldering kan bieden. Wellicht kun je op een stadsbieb oude kranten uit die tijd doorlopen (microfiches of digitaal wellicht). Door feiten boven te halen ga je misschien wat minder proberen het verhaal in je hoofd te "bouwen". Mij helpt informatie verzamelen altijd bij het op een rijtje krijgen van dingen.
Ik weet niet of je in politie dossiers zou kunnen kijken, of die zaken überhaupt toegankelijk zijn na zoveel jaren (wellicht verjaard dus wellicht wel).
Ik wens je veel succes.
Als het echt gaat spoken in je hoofd zou ik therapeutische hulp zoeken.

Ik wens je veel succes en sterkte hiermee.

Trigger

Is denk ik de dood van mijn moeder waar ik al jaren geen contact mee had (vanaf mijn 15e) ik kwam er 3 maanden geleden achter dat ze al 3 jaar dood is. Ik kreeg hierdoor weer contact met mijn halfzusje wat op een ramp uit liep.
Ik denk dat hierdoor mijn hele jeugd naar boven is gekomen. Ik kan me nu niet laten gaan, moet sterk blijven want anders storten dingen om me heen in waar ik hard voor heb moeten vechten. Maar voel me even verloren nu alles als een tsunami over me heen lijkt te komen en de herinneringen met bijbehorende emotie's over elkaar heen buitelen.

Nog een; ik was 9 en voor de 3e keer geopereerd aan mijn ogen in Utrecht, een flink stuk van mijn woonplaats. Toen ik bijkwam uit de narcose zat mijn stiefvader naast mijn bed met zijn hand onder de dekens. Toen ik me afwendde werdt hij boos en heb ik de rest van de week geen bezoek meer gehad want ik was ondankbaar. Resulteerde in verhalen naar de verpleging, vader dood, zielig doen voor wat aandacht, voelde me zo verloren, al de kinderen kregen ouders en fam op bezoek, ik lag daar alleen, een hele week...dat lukte maar werdt betrapt toen mijn ouders me kwamen halen. Uiteraard. Verpleging boos, stiefvader gelijk, ondankbaar gestoord kind. Ow help, waarom overspoelt me dit nu, net nu ik, na hard knokken, mijn leven enigzins op de rails lijk te krijgen?
Leentje, mijn stiefvader die mijn moeder sloeg met zijn dronken kop, die mij aanrande vanaf mijn 4e in de teil in de keuken, die me verkrachte van mijn 6e tot mijn 15e, mijn eerste dierbare vriendje Jaap (heeft stiefvader uitgemaakt wegens jaloezie, onder het mom school lijdt eronder) pleeggezinnen, tehuizen,

op mijn 17 mijn eerste kind, mislukte relaties eenzaamheid onbegrip en nog heeel veel meer tot mijn 42. En nu gaat het goed na hard knokken (leuk huis, perspectief, rust) en dan overspoelt mij dit alles. Kom ik ook wel weer doorheen maar ik vind het vreselijk moeilijk en eenzaam nu.

Liefs, Doortje

Doortje meisje

Je hebt geen jeugd gehad, geen leven gehad en toch heb je opgebouwd wat je nu hebt bereikt. Je bent sterk. Dit overspoelt je misschien wel omdát je de zaak op de rails hebt. Je moet wel zó moe zijn van al die jaren vechten; alsof je een opblaasstrandbal onder water probeert te houden in een zwembad. Dat gaat een tijd lang goed, maar er komt een moment dat je het niet meer houdt.
Zoek een therapeut. Een vrouw. Een líeve. Je hebt het nodig. En verdiend.

Tirza

Ja, zoek hulp.

Ga praten met een goede vriendin, je man, en als die therapie aanraden, doe dat dan ook. Blijf niet in je eentje zitten tobben. Dat je je verhaal op het forum hebt gezet is heel goed: een eerste stap om alles te verwerken! Wat een stom ziekenhuis trouwens om je "zielig doen" te verwijten, je had er alle reden voor.

Kippenvel

Lieve Doortje,
wat een ontzettend heftig en verdrietig verhaal.
Wat jij hebt mee moeten maken is zo enorm veel en zo enorm zwaar. Je hebt tot nu toe kunnen overleven door het ver weg te stoppen.
Ik weet uit ervaring dat het toch eens naar boven komt, en bij jou is dat moment nu gekomen.
het overvalt je en het maakt je bang en onzeker. Het oude zeer en verdriet komt weer boven.
Het is een soort van uitgesteld rouwproces, en daar ga je nog vanalles is meemaken. Boosheid, ontkenning maar ook heel veel verdriet.
Wat de anderen zeggen: zoek hulp. Je kunt dit niet alleen. Het is zo'n enorme bak ellende die jij over je hebt uitgestort gekregen. Zet je verhaal op papier als je bang bent dat je het niet kunt vertellen of dat je iets vergeet.
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd, maar weet dat je sterk bent. Je hebt het al zoveel jaren volgehouden, ook hier kom je doorheen.
Of zoals mijn therapeut zei: je bent als een twijg, ze kunnen je buigen maar je zult niet breken!
HOUD MOED!!!
A

Niet alle reacties gelezen

Maar het lijkt me dat het nu bovenkomt, omdat je nu sterk en stabiel genoeg bent om het te verwerken! Ik zou dus iemand proberen te vinden waarmee je hier over kunt praten. Misschien niet je dochters, maar een therapeut? Ik denk dat als je met dit verhaal naar je huisarts gaat, je zo een doorverwijzing krijgt.

Heel veel sterkte!

Doortje

Je bent blijkbaar sterk genoeg om alles nu onder ogen te zien. En de dood van je moeder heeft op een of andere manier blijkbaar de weg vrijgemaakt om terug te kijken.
Wat een verschrikkelijk verhaal van Leentje. Ik wil graag een kaarsje voor haar opsteken, ze is gelukkig blijkbaar niet vergeten en in elk geval door jou geliefd.

Tsjor

Lieve allemaal

Dank jullie voor de ontroerende reactie's. Ik stel me dus blijkbaar niet aan en hoef niet (meer) te doen alsof het allemaal wel mee valt en ik niet moet zeuren en doorgaan.
En dan was dit nog maar het topje van de ijsberg, mijn hele leven was hel. Ik heb een psycholoog maar verder dan mij vertellen wat een sterk bijzonder mens ik ben komt ze niet. Ze weet deze dingen dan ook niet, anderen weer wel, dus haar treft geen blaam. Bovendien is ze nu 3 maanden met zws verlof.

Wonder boven wonder blijk ik na alle testen geen persoonlijkeids stoornis te hebben maat hws add??? Ook dat nog...

Jullie reactie's zijn hartverwarmend en vervuld mij met een warm gevoel. Lieve begripvolle mensen bestaan dus blijkbaar wel. Tsjor, speciaal voor jou; jij weet wie ik ben, (Fur Elise, dan weet je het wel) ik zou graag nog eens met je (uit) willen praten als je daar voor open staat. Ik neem je iig niks (meer) kwalijk en begrijp je handelen nu wel, sterker nog, ben je er dankbaar voor.

Liefs. Doortje

Uitpraten

trauma's uitpraten helpt niet altijd. Ik heb goede ervaringen met FTP voor het behandelen van posttraumatisch stresssyndroom. Iets dat lijkt op rapid-eye-movement-therapie.
Uitpraten helpt wel als het gaat om iets in het verleden wat blijkbaar na verloop van tijd in een ander licht komt te staan. Ik hoop dat je me nog weet te bereiken.

Tsjor

Tsjor,

Ja, als ik even zoek heb ik je email adres, als dit nog geldig is. Rest de vraag of je er voor open staat. Zo ja, mail ik je graag, zo nee respecteer ik dat. Hoe ik me hier verder over voel en waarom hou ik liever tussen ons. Als je geen contact meer wil respecteer ik dat al zou ik dat jammer vinden.

Probeer het

en anders heb ik een gmailadres op de naam van tsjorvanool. Maar ik kijk daar zelden!

Tsjor

Therapeut

Een therapeut geeft therapie, dat doet een psycholoog meestal niet. Zou zeker eens achter een therapie aangaan evt via de GGZ of je psych
Muizemeis

Tsjor en muizenmeis

Tsjor, ik kan alleen je emailadres vinden van MP, lijkt me niet zo handig? Heb je de mijne nog? Het doet me goed dat mensen na zoveel misverstanden (understatement) nog bereid zijn om open te staan voor een gesprek, dat geldt zeker ook voor mezelf. Muizemeis, ik ben op de wachtlijst voor een emotieregulatietraining (srabbel!!) maar heb er gewoon allemaal niet meer zo'n vertrouwen in. Ik doe het toch, want niet geschoten...
Ik denk dat voor mij de sleutelwoorden acceptatie, berusting en vertrouwen zijn, daar kan ik denk ik beter aan gaan werken. Bedankt allemaal voor de reactie's en het medeleven! (vertrouwen, er zijn ook echt lieve/goede mensen)

Anders

Probeer het eens op het gmailadres van tsjorvanool. Tsjor

Doortje

Een kaarsje voor lieve Leentje. Jij Doortje bent in je jonge leventje haar steun en toeverlaat geweest; haar beschermengeltje op die momenten dat niemand verder naar haar omkeek, behalve jij. Jij kunt er niets aan doen dat door een foute beslissing van haar moeder zo abrupt op een gruwelijke wijze een einde is gekomen aan haar leven. Bedenk wel dat jij er wel was toen ze bij jouw was en dat jij wel om haar gaf. Vergeet dat nooit en Leentje zal dat ook nooit vergeten.
Leentje zal zelf nu willen dat jij gelukkig wordt en blijft. Vecht voor jezelf en je gezin zoals je er ook voor haar was. Je bent een goed en sterk mens! Waren er maar meer mensen zoals jij dan zou de wereld er toch een stuk beter uitzien. Vecht Doortje!!