Naar aanleiding van draadje depri duck: ongelijkwaardigheid
Ik zal wel veel weerstand oproepen, maar bij het lezen van het soort draadjes als van DD (of van veel anderen)kan ik maar 1 ding denken: Hoe is het toch mogelijk dat je ervoor kiest financieel volledig afhankelijk te zijn/blijven/worden van je man en je leven geheel te wijden aan het huishouden en de opvoeding van je kinderen. Ik snap er echt niets van.
Ik ben wat kort door de bocht (een stelling moet immers wat provoceren)maar ik durf te beweren dat zo'n ongelijkwaardigheid garant staat voor veel problemen in een relatie (onvrede, vreemdgaan etc).
Wie schiet of is het er juist mee eens?
Groet Knoet
O help
massi, ik was er al bang voor, maar ik dacht even: christelijk is christelijk. Het is per slot van rekening toch hetzelfde boek (zij het een andere vertaling).
Arme tantes.
Tihama
Nee massi 
de tekst is: "daarom zal een MAN zijn vader en moeder verlaten, zijn vrouw aanhangen en zij zullen tot 1 vlees zijn" (Gen. 2: 24)
Aha, een aanhankelijke man
als blok aan het been.
Daar gáát je redenering Massi 
))
Tonny
Zonnetje
Wel een goede opmerking, ik ga dat ook eens uitzoeken! Niet omdat ik mijn man niet vertrouw, maar ik vind financiele onafhankelijk wel belangrijk. Nou zir ik bij een goed pensioenfonds, voor wat dat ano 2009 nog waard is.
groeten Duifje
Zonnetje
mijn man,heeft als freelancer en kostwinner ook geen 'eigen geld' dat hij zonder overleg aan iets duurs als een pensioen 'mag' (eigenlijk 'wil') uitgeven. En dan gaat het niet om het pensioen, maar om het overleg. Het is nl niet 'zijn' gekld, maar 'ons' geld. Niks machtsongelijkheid dus! En ja, wij hebben dat wel geregeld, en ook: er is een levensverzekering voor als mijn man komt te overlijden. Bekeken op wat er voor mij nodig zou zijn op het moment dat hij plotseling dood gaat. (tegen die boom bijvoorbeeld) zodat ik niet op stel en sprong werk zou hoeven te zoeken in een periode dat het toch al (emotioneel)moeilijk is. Zo hebben we ook andersom een levensverzekering, voor als ik plotseling kom te overlijden. Zodat hij niet ineens in allerlei bochten hoeft te kronkelen omdat hij ineens alleen de zorg voor een aantal jonge kinderen heeft. En die variant kom je niet zo heel veel tegen.
Sinilind (zieke kinderen)
Ik denk dat we het hier thuis ook zou doen als hier boven geschreven is door de anderen. Tegenwoordig is het allemaal niet meer zo moeilijk. We hebben nu een redelijk netwerk, ik heb flexibel werk en onze oudste kinderen kunnen in noodgevallen ook even oppassen op een ziek kind.
Vroeger was het lastiger. Gelukkig is mijn werk redelijk flexibel. Een paar uur per week moet ik er echt zijn (en dan kan ik behalve in zware noodgevallen ook echt niet thuis blijven) maar de rest van de tijd kan ik schuiven en vrij goed zelf indelen. Ook kan ik veel werk vanuit huis doen dus dat gaat wel met een ziek kind. Kind slaapt of kijkt een film en ik werk dan gewoon. Normaal gesproken ving ik dus zieke kinderen op behalve als ik echt op werk moest zijn dan nam man een vrije dag. Hij heeft heel lang op basis van een nul uren contract gewerkt dus vrij nemen kon altijd wel maar dan ook een dag geen geld. Dus dat was altijd een lastige keuze. Toen hij een gewoon contract kreeg kon hij gewoon een verlof dag opnemen of bijkopen of de uren later inhalen.
Achteraf gezien hebben we ook geluk gehad dat de periode dat we het meest met een ziek kind zaten (de eerste vijf jaar van mijn jongste dochters leven) ik daarvan drie jaar heb thuis gezeten omdat ik aan het revalideren was. Geluk bij een ongeluk dus want anders was die periode moeilijk geweest om te overbruggen.
Op dat moment kwam ook een deel van de schoonfamilie hier wonen en behalve alle nadelen had dit ook veel voordelen omdat mijn schoonzusjes altijd bereid zijn om op te passen en alles te doen (twee van hun werken niet) dus dat maakt ons flexibeler.
Ik denk persoonlijk dat een redelijk sociaal netwerk en flexibel werk echt veel uitmaken. Dat sociale netwerk hoeft niet persé familie te zijn natuurlijk. In mijn tijd als alleenstaande moeder woonde ik ergens waar ik helemaal geen familie had. Ik heb toen geïnvesteerd in contacten met anderen in dezelfde situatie zodat we in noodgevallen voor elkaars kinderen konden zorgen of elkaar op andere wijze helpen. Dat scheelde erg veel en ik heb zo een leuke vriendenkring op kunnen bouwen.
Het blijft natuurlijk soms wel erg knellen.
Maylise
Ooooo humor
Ik heb het inderdaad helemaal verkeerd onthouden! Cognitieve dissonantie, hihi. Heb het net even nagekeken in de Statenbijbel die ik van oma heb gekregen en inderdaad joos, je hebt helemaal gelijk. Al spreekt de oude vertaling zelfs nog van 'aankleven' in plaats van aanhangen, brrr. Ik was ook even helemaal vergeten dat het oude testament voorkomt uit een matriarchale samenleving, dus de *man* verlaat de ouders en kleeft zijn vrouw aan. Sjonge. Inderdaad tonny, daar gaat mijn prachtige redenatie: regelrecht de prullenbak in. Ach, in de praktijk is de boel in elk geval niet zo matriarchaal geregeld.
Groetjes
Massi (niet meer bijbelvast...)
Ppppfff.
Even over dat 'TBM's de maatschappij zoveel kosten'
Ik ben TBM op het moment. Inkomen van ega is dusdanig dat we het prima redden.
Als we op enig moment gaan besluiten onze verdeling van het betaalde werk weer te gaan verschuiven, (dus dat ik ga werken, en hij wat minder...want meer geld hoeven we niet, en meer stress en drukte ook niet) dan betwijfel ik ten zeerste of we als gezin in totaal meer gaan afdragen aan premies en belastingen dan 'we' op dit moment doen. Kan iemand me uitleggen wat het probleem precies is??
Ingrid (en nee, we hebben geen plannen in die richting, maar in het hypothetische geval dat we gaan scheiden hoef ik geen bijstandsuitkering. Dan ga ik me prima redden)
Ingridt
Doe je bijvoorbeeld wat met je opleiding, of ben je met je 13e met school gestopt omdat je TBM'er wilde worden?
Knoet
Nee,de constructie van een éénverdiener staat beslist niet garant voor huwelijksproblemen,overspel en andere ellende.Ik ben al bijna 21 jaar zeer gelukkig getrouwd met een geweldige man,we zijn volledig gelijkwaardig aan elkaar.
Bastet
Okee.
dc....'doe ik nog wat met mijn opleiding?'
Ik heb een jaar of 13 hard (en grotendeels meer dan fulltime) op behoorlijk hoog niveau gewerkt. En ik verwacht ergens in de komende jaren wel weer wat te gaan doen. (ben je trouwens maatschappij-economisch ook fout bezig als je carrierepad blijkt af te wijken van datgene waarvoor je (duur) bent opgeleid? Een arts die het bedrijfsleven ingaat of zo?)
Altair: 'Als jullie ieder tenminste 30.000 euro verdienen betaal je als gezin twee keer AOW premie. Een alleenverdiener betaalt vanaf 30.000 geen premie meer en betaalt maar een keer AOW premie. Ondanks het feit dat je als TBM geen AOW premie betaalt krijg je op je 65 wel een volledige AOW'
Tja. Okee. Dan heb ik straks deels niet meebetaald aan mijn eigen AOW. Maar ik dacht dat veel premies en belastingen in NL waren opgezet volgens het solidariteitsbeginsel. Dat je sowieso je deel betaalt. Voor wie het nodig heeft. Ook al ben je dat zelf niet. En dat gebrek aan AOW bijdrage van onze 'gezins-unit' wordt vast wel gecompenseerd door een overmatige bijdrage aan het WW of WAO stelsel (waar we zelf nog nooit een cent van hebben ontvangen). Ik vind het ook niet erg dat we (als gezin!!) via de belastingen waarschijnlijk bovenproportioneel bijdragen aan het onderhoud van het wegennnet, het onderwijs, of zelfs de kinderopvang (waar we de laatste 6 jaar dus ook al geen gebruik van maken). Maar daar hoor je mij niet over klagen.
Ik vind het eerlijk gezegd een kul-argument.
Kan iemand me trouwens eens een goed boek aanraden over micro-en macro economische vraagstukken? Ik wil wel eens snappen hoe dit sorrt dingen nu echt werken. Ik ben maar een simpele beta, dus ik denk vast te rechtlijnig...maarre... 2 jaar terug piepte iedereen nog over gebrek aan arbeidskrachten wegens de vergrijzing, en moesten we allemaal als het even kon tot ons 70e jaar doorwerken, en nu wordt er moord en brand geschreeuwd over de vast dramatisch oplopende werkloosheid wegens de recessie..nou, komt goed uit! Kan iedereen toch op tijd met de VUT, en draagt een TBM-er op haar eigen manier toch nog bij aan het binnen de perken houden van het werkloosheidspercentage! (sprak zij gechargeerd)
Ingrid
Carriereswitch
Ingrid, je schreef:
“Ik heb een jaar of 13 hard (en grotendeels meer dan fulltime) op behoorlijk hoog niveau gewerkt. En ik verwacht ergens in de komende jaren wel weer wat te gaan doen. (ben je trouwens maatschappij-economisch ook fout bezig als je carrierepad blijkt af te wijken van datgene waarvoor je (duur) bent opgeleid? Een arts die het bedrijfsleven ingaat of zo?) “
Het is een leuke vraag. Volgens mij lever je economisch de beste bijdrage als je exact dat werk waarvoor je opgeleid bent gaat uitvoeren. Dan zou je (theoretische) het hoogste rendement eruit halen. Maar stel nu dat iedereen die ooit een bepaald opleiding heeft gedaan (moreel) verplicht is om dat zijn hele leven te blijven doen, terwijl die persoon er niet langer gelukkig mee is. Gaat dan de kwaliteit van het geleverde werk niet achteruit of stijgt het ziekteverzuim?
Zou het niet de bedrijfsblindheid verhogen en wellicht daardoor ook de innovatie in de weg staan?
Ik denk van wel. Ik denk daarom dat wisselen van carrièrepad wel degelijk maatschappij-economisch voordelen biedt, hoewel dat op het eerste oog misschien niet zo lijkt.
Dit is dan ook meteen het antwoord op de vraag die eronder ligt. Het tbm-schap heeft niet alleen een micro-economisch effect. Als alle vrouwen die nu stress krijgen van de mix van werken en zorgen gedwongen zouden worden de arbeidsmarkt op te gaan, dan zou dit wel degelijk een macro-economisch effect hebben. Al veel eerder haalde Jo Hanna dit aan: de combinatie draaglast en draagkracht speelt hierbij een grote rol. En ruim dáarvoor zit het grote emancipatievraagstuk én het Nederlands calvinisme.
Het wordt hier als bijzonder gezien als je 4 uur huishoudelijke hulp in de week neemt als je beiden werkt. Meer is decadent. Maar een full domestic manager is echt veel meer bezet dan die 4 uur. Ik denk dat veel van de ergernissen naar TBM’s te maken hebben met jaloezie, omdat die zichzelf een rust gunnen die veel van de werkende moeders zichzelf niet gunnen. Iets met ‘zweet des aanschijns’ of ‘ledigheid is des duivels oorkussen’.
We zijn geen mieren. Krekels hoeft ook niet, maar iets er tussenin lijkt me prima.
Tihama
Altair
'En je kunt wel denken dat je nooit een beroep zal hoeven te doen op de WW of WAO, maar ik zou dat niet zo hard durven roepen. Zeker de WAO niet'
Nou, voorlopig, als niet-betaald-werkende weet ik wel heel zeker dat ik geen WAO of WW uitkering ga krijgen. En ik heb tot nu toe wel een jaar of 13 premie betaald (en nogmaals, ik klaag niet!)
En je kunt wel roepen dat je niet klaagt, en sorry dat ik nu net jouw posting aangrijp om op te reageren, maar even in zijn algemeenheid word ik er aardig beroerd van dat TBM'ers tegenwoordig op Ouders Online regelmatig worden afgeschilderd als een soort economische klaplopers. Die hun belasting- en premie- verantwoordelijkheden ontduiken, en voornamelijk een financieel risico zijn voor de maatschappij.
En jouw hele correcte opmerkingen over AOW en WAO premies zijn terecht, maar hebben me nog niet overtuigd eerlijk gezegd.
Als man en ik (even hypothetisch gezien) zijn full time baan voortaan als duo-partners zouden vervullen...elk 20 uur. Zouden we dan maatschappelijk gezien echt zoveel beter bezig zijn??? Okee, we betalen vast meer premies, maar vast ook een stuk minder belasting. Is dat beter??? Kan iemand me dat uitleggen? Of moeten we samen minimaal 70 uur per week 'draaien' om aan onze 'tax' te komen?
Ik werkelijk graag eens willen dat iemand mij als redelijk intelligent maar economisch slechts 'basis' onderlegde persoon zou uitleggen hoe dat precies in elkaar zit. Of me een goed boek aanraadt waarin ik daar eens iets zinnigs over kan lezen. Hoe je kunt bepalen of je daadwerkelijk je steentje bijdraagt of dat je stiekem aan het profiteren bent.
Enne...vergeet niet dat er volgens mij maar bar weinig TBM's zijn die recht vanaf de schoolbanken tot aan de pensioengerechtigde leeftijd thuiszitten. Dat wordt in dit soort discussies ook nogal eens gemakkelijk vergeten. Zelfs al neem ik een TBM-sabbatical van 10 jaar, dan nog kan ik makkie 30 jaar lang bijdragen aan onze nationale belasting- en premiepot...
Ingrid
Tjonge
Ik heb deze hele draad helemaal gelezen en heb me groen en geel geergerd aan alle insinuaties aan het adres van de TBM-ers). Ja, ik ben sinds een jaar ook zo'n economische klaploper. Ik heb 12 jaar gewerkt, grotendeels in banen waarin ik niet gelukkig was maar waarbij mijn inkomen nog behoorlijk welkom was. De laatste jaren heeft het salaris van mijn echtgenoot een steile klim omhoog gemaakt waarbij mijn salaris in vergelijking nog slechts een "fooi" was en allang niet meer nodig. Uitgerekend werkte ik nog slechts voor 200 euro netto in de maand (3 dagen in de week) met de aftrek van benzinekosten en kinderopvang). Een carriere move zat er ook niet in want dat zou hebben betekent dat ik terug de schoolbanken in zou hebben gemoeten. Kortom, na lang wikken en wegen, heb ik besloten te stoppen. Ik zit sindsdien lekker in mijn vel, geen gevlieg en stress meer, de oudste blij dat ze niet meer naar de NSO hoefde. Echtgenoot die toch al een zeer drukke baan heeft, weet dat het thuis allemaal geregeld is en dat geeft hem ook weer rust in het hoofd. Momenteel ben ik in overweging om volgend jaar geschiedenis in deeltijd te gaan studeren. Hopelijk om er iets mee te doen maar de hoofdreden zal zijn echt iets te doen waar mijn interesse ligt. Ik vraag me af of al die werkende vrouwen hier met kleinerende opmerkingen, koste wat het kost zouden blijven doen wat ik deed (secretarieel werk) als het qua gezinsinkomen niet zou hoeven. Het veelgehoorde; ga dan allebei parttime werken, is bij ons ook niet aan de orde. Dat is namelijk alleen aan de orde als beide inkomens op hetzelfde niveau liggen. Ik snap overigens best dat je het "zonde" vindt als je jarenlang gestudeerd hebt, leuk werk hebt en er dan voor kiest "thuis te blijven". Maar zelfs dan, zal ik daar niet over oordelen. Ik kan me alleen nauwelijks voorstellen dat er vrouwen zijn die koste wat het kost ondergeschikt werk zouden blijven doen (zoals ik deed), daar niet echt plezier aan hebben en toch maar door zouden blijven gaan om zogenaamd "financieel onafhankelijk" te blijven. Daarmee suggereer ik niet (directie)secretaresses etc. dom werk doen maar ik was er na 12 jaar behoorlijk klaar mee.
Altair
Ik ben niet duidelijk genoeg geweest denk ik. Uiteraard doen er heel veel mensen ondergeschikt werk als pre boven het hebben van een uitkering. Wat ik alleen wilde stellen (en dat deed ik niet duidelijk genoeg) is; ik kan me nauwelijks voorstellen dat er vrouwen (oke en mannen 
koste wat kost ondergeschikt werk zouden willen doen, daar niet echt plezier aan hebben en toch maar door zouden blijven gaan om zogenaamd" financieel afhankelijk te blijven (en dan had ik er aan moeten toevoegen), als het salaris van je partner dermate hoog is, dat het niet hoeft..... (duidelijk genoeg toch?).
Jamaarjamaar altair...
Maar de oplopende werkloosheid en de recessie maken de kans juist erg groot dat de pensioenleeftijd verhoogd zal worden. Waarschijnlijk wel naar 67. Het finaciele draagvlak voor het betalen van de AOW wordt smaller en tegelijkertijd stijgt het aantal AOW-ers (de vergrijzing). Als je twee jaar lang minder AOW hoeft te betalen scheelt dat enorm veel'
Tja, maar dan betaal je als overheid misschien minder AOW, maar dan toch wel meer WW???? Want (even op macroniveau) die langer doorwerkende 65+ers die hebben dan toch gewoon een baan die iemand anders niet kan hebben??? Toch??? Of ben ik nou echt simpel? (Ik lees het NRC, en ja, ook de economiebijlage)
Ingrid
Oh ..en marith....
Zullen we nog eens gezellig koffieleuten??? Tijd zat!
Ingrid
Ingrid
Je bent van harte welkom eens richting de hangende keukentjes te komen!
Roep maar wat (inderdaad, tijd zat!!! 
))
Overigens ingrid
Denk ik dat die hele discussie rond de verhoging van de AOW-gerechtigde leeftijd niet zo veel te maken heeft met de crisis ook al is die discussie nu weer aangewakkerd. Het voorstel is namelijk vanaf 2011 deze elk jaar met een maand te verhogen. Zolang (optimist die ik ben), houdt deze crisis niet aan (we hebben het dan over 2035!) .
Ik ben voorstander van de verhoging naar 67 jaar omdat die vergrijzing een feit is. Waarom de vakbonden hun kop in het zand blijven steken, is mij een raadsel. Echter, ik vind wel dat er gekeken moet worden naar de echt fysieke beroepen zoals stratenmakers e.d.
Overigens realiseer ik me wel dat ik me als TBM begeef in gevaarlijk vaarwater. Geen betaald werk doen en wel pleiten voor langer doorwerken, aaaaiii
Thuisblijfmoeder of niet
Eerlijk gezegd kan het mij niet schelen of je thuis blijft of niet ieder zijn keus!!!
Waar deze draad meer starten vind ik wel heel erg. Vrouwen die thuisblijven zodat manlief carriere kan maken en vervolgens bij een scheiding de kous op de kop krijgen omdat manlief vindt dat zij van hem profiteren. Aan het begin van deze draad kwamen een aantal vrouwen aan bod die dit meegemaakt hebben en dat is denk ik wel heel erg! In die zin loop je bij een scheiding meer risico als een (deeltijd) werkende vrouw. Ik kan me voorstellen dat je dat afdicht zover als mogelijk. Niet omdat alle carriere mannen boemannen zijn, maar omdat je tijdens een scheiding waarschijnlijk de minder prettige kanten naar boven komen. Ik heb weinig van deze scheidingen mee gemaakt in mijn omgeving, maar wel eens vrouwen ontmoet die nieuwe vlam van zo'n man waren. Minimaal 10 tot 15 jaar jonger en strakker en bovendien vollop aan het klagen over die exen die als maar geld van hun geliefde wilde hebben en niet gewoon zelf aan het werk gingen. Ik bedacht me toen al dat dit de vrouwen waren die 20 jaar eerder liefdevol thuis blijven zodat manlief de ruimte kreeg om carriere te maken.
Ik werk zelf parthime, manlief werkte fullthime, toen de oudste 4 werd heb ik hem toch wel voor het blok gezet dat hij een middag per week thuis zou zijn voor de kinderen. Dit heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar minder als 24 uur zou mijn werk niet meer interresant zijn. Zijn werkgever was in eerste instantie geen voorstander, maar het ging om 36 ipv 40. Inmiddels hebben we deze verdeling al ruim 3 jaar en het bevalt ons alle twee prima.
groeten Duifje
Marith, waarom trek je de kosten kinderopvang van jouw salaris a
Dat is toch niet eerlijk.
Marith
Vooropgesteld gaat het mij persoonlijk helemaal niet om extra kosten voor de maatschappij die TBM'ers wel of niet meebrengen.
Ik vind het echter in 90% van de gevallen voor het individu een onverstandige keuze om thuis te blijven (ik kan me in het geval van chronische ziekten, zwaar gehandicapte kinderen enz wel heel goed begrijpen dat een van de ouders er voor kiest om thuis te blijven). Dit is deels inderdaad vanwege het risico op scheiden of overlijden (wat niet er klein is uiteindelijk).
In jouw geval begrijp ik best je redenering maar zelf had ik een andere keuze gemaakt. Als ik werk deed wat ik niet leuk meer vond (ondergeschikt vind ik niet zo'n aangenamen term) en mijn inkomen niet noodzakelijk was voor het gezin zou ik er toch voor kiezen om te blijven werken. Ik zou goed nadenken over wat ik graag zou willen en mezelf dan laten omscholen in die richting. Dat zou in kunnen houden dat ik tijdelijk zou stoppen met werken om te studeren of onbetaalde stages te doen om ervaring te krijgen of dat ik minder zou gaan werken.
Ik zou van te voren een zo helder mogelijk plan proberen op te stellen met eventueel een back up plan en een back up back up plan over hoe ik zou willen bereiken wat ik wil. Ik zou proberen om de tijdsduur beperkt te houden omdat zes jaar er uit liggen echt veel is. Dan zou ik dus gewoon blijven werken maar dan in een andere richting.
Ik weet natuurlijk niet precies wat je met geschiedenis wilt maar ik zou er bijvoorbeeld voor kiezen om dit niet deeltijd als ik toch thuis was maar voltijds. Dat kan via een gewone universiteit maar ook via de open universiteit zodat ik mijn tijd zelf zou kunnen indelen. Daarnaast zou ik dan openbare colleges en conferenties bij wonen. Ik zou wel een echt doel willen hebben bij de studie en zou dus bijvoorbeeld leraar/archivaris of iets dergelijks voor kunnen stellen bij geschiedenis. Dan zou ik proberen om kleine onbetaalde stages binnen dat domein te lopen zodat ik connecties zou krijgen en een netwerk zou opbouwen. Ik zou mezelf 3,4 jaar maximaal geven om alles af te ronden en dan werk in de richting die ik wil te zoeken.
Maylise
Kiki
Ach, natuurlijk weet ik wel dat dit rekensommetje niet fair is en dat ik ons gezamenlijk inkomen bij elkaar op dien te tellen maar toch heb ik deze berekening gedaan bij mijn afweging om te stoppen met werken. Ik denk dat als de salarisverschillen dermate hoog zijn in 1 gezin, je automatisch tot dit sommetje komt. En eerlijk of oneerlijk? Zo zie ik het niet. Mijn man laat me volkomen vrij in mijn keuzes en zou deze som zelf niet eens maken.
Als ik het mocht zeggen....
Marith, je schreef
“Ik ben voorstander van de verhoging naar 67 jaar omdat die vergrijzing een feit is. Waarom de vakbonden hun kop in het zand blijven steken, is mij een raadsel. Echter, ik vind wel dat er gekeken moet worden naar de echt fysieke beroepen zoals stratenmakers e.d.
Overigens realiseer ik me wel dat ik me als TBM begeef in gevaarlijk vaarwater. Geen betaald werk doen en wel pleiten voor langer doorwerken, aaaaiii “
Nou, Marith, nu raak je dus wel een van mijn stokpaardjes
Ik vind het principieel oneerlijk om degenen die nu al zoveel jaar werken verplichten nog eens 2 jaar langer te werken, terwijl we tegelijkertijd het ‘gewoon’ accepteren dat een immense groep thuis ’zit’. Nogmaals: hoezeer ik ook ieders individuele keuze begrijp en kan respecteren, vind ik dit gewoon niet kloppen.
Als we de vergrijzing niet kunnen opbrengen, dan lijkt mij de eerst aangewezen route om alle potentieel te mobiliseren. Net zoals in de 2e wereldoorlog creches gepropageerd werden om op die manier moeders aan het werk te krijgen in de oorlogsindustrie, zo kun je nu maatregelen nemen om die gezonde vrouwen in te zetten om de vergrijzing op te vangen.
Aangezien we niet in oorlogssferen zijn, kunnen al die vaders ook gewoon hun deel van de zorgtaken oppakken.
Met 2 banen van 32 uur en uitbesteding naar BSO, kun je een uitstekend optimum van thuiszorgen en economische productie bewerkstelligen. Een productie die gegarandeerd meer rendement levert dan de reeds werkenden forceren tot langer werken (zowel langer in jaren als langer in werktijd). Besef wel dat dit arbeidspotentieel om letterlijk miljoenen vrouwen gaat.
Het enige dat daarvoor hoeft te gebeuren is een oekaze voor werktijdverkorting zoals die begin jaren 80 ook uitgevoerd is. Dit keer dan niet om ontslagen te voorkomen, maar om erin te rammen dat ‘parttime’ werken de norm wordt.
Ik zou zelfs een verbod willen op meer dan 32 uur werken willen. Heb je kinderen: dan MAG je niet meer dan 32 uur werken. Ongeacht of je een partner thuis hebt. Dan hóeven al die mannen niet meer met de baas te onderhandelen over minder werken (en dreigingen met carrièreverlies). Scheelt bergen gesodemieter aan de keukentafel. Emancipatie afgedwongen op hoog niveau.
En als we dan toch bezig zijn: maak eens vaart met het witte werksterproject. Kunnen al die gezinnen legaal een huishoudelijke hulp in dienst nemen als ze beiden 32 uur werken. En voor al de vrouwen die nu zwart als hulp werken (vaak in naam tbm), gloort er opeens een degelijke baan met ziektewet en pensioenregeling.
Tihama
Maylise
"Dan zou ik dus gewoon blijven werken maar dan in een andere richting"
Tja....dat is dus de bottleneck. Met een HAVO diploma en een management-assistente opleiding kun je weinig meer dan werken als directie-secretaresse of officemanager e.d. (what's in a name). Of ik zou lager werk moeten accepteren als het voor mij zo'n issue zou zijn om perse te blijven werken.
En voltijds studeren met twee kinderen van 3 en 6 + een man die tussen de 50 en 60 uur in de week werkt? Nee, dank je. Dan lekker 1 avond in de week naar 'de grote stad" voor college. Wat ik er uiteindelijk mee wil (vooropgesteld dat ik het ga doen), is ook nog niet helemaal duidelijk. Misschien leraar op een middelbare school maar ook lijkt de lokale politiek mij best leuk (D66 zoekt nog mensen Daarvoor hoef ik geen geschiedenis te studeren maar de combinatie is lang zo gek nog niet. Kortom, ik zie het allemaal wel. Ik wil met name iets doen wat ik leuk vind. Ik heb namelijk 12 jaar een baan gedaan omdat ik geld moest/wou verdienen, niet omdat ik het leuk vond. Kwestie van de verkeerde keuzes maken als je net van school komt. Verder snap ik dat je de term "ondergeschikt" een minder aangename term vindt. Misschien had ik het anders moeten uitdrukken maar zo heb ik het altijd wel een beetje ervaren. " xxxx wil jij dit doen, kun jij dat regelen, regel jij koffie voor de bezoekers, regel jij een lunch voor 5, etc. etc.).
Brrrrr klaar ben ik er mee!!!!! ))
Tihama
Tihama: "Met 2 banen van 32 uur en uitbesteding naar BSO, kun je een uitstekend optimum van thuiszorgen en economische productie bewerkstelligen."
Dit beroemde optimum hebben wij een paar jaar volgehouden, toen we nog twee kinderen hadden. Toen de derde op komst was, trok ik het niet meer. We hebben gewikt en gewogen en mogelijkheden bekeken, maar wij hebben géén netwerk voor opvang. Twee van deze banen waren dusdanig zwaar dat ik langzaam richting overspanning ging. Korter werken ging in beide banen niet. Toen hebben we gekeken wie er even thuis zou gaan blijven. Gelet op de financiën zat Genistus in een boomender business dan ik en daarom is hij fulltime gaan werken en ben ik gestopt. Verder zijn we verhuisd zodat we veel dichter bij zijn werk zijn komen te wonen. Nu zijn alle kinderen naar school en vind ik in mijn vakgebied geen werk. Ik ben dus iets gaan doen dat binnen schooluren valt en dat gewoon verdient. Intussen hoop ik toch een baan in mijn vakgebied te vinden.
Maximaal 32 uur werken als je kinderen hebt, vind ik een briljante vondst, doen! Doen! Maar voltijdsbanen als duo-baan invullen zouden werkgevers ook eens wat vaker moeten overwegen, want dan zou een en ander hier wel goed te regelen zijn. En bij collega-moeders ook. En dan heeft de maatschappij ook nog eens wat aan mijn kennis en jarenlange ervaring.
Hahaha!
'Maximaal 32 uur werken als je kinderen hebt, vind ik een briljante vondst, doen!'
Tihama for president!!!
Weet je, soms besluit je dingen op 'microniveau' (zie genista, marith, mijzelf) die misschien op macroniveau niet optimaal zijn. Tja.
Hoewel ik nog steeds van niemand heb begrepen waarom man en ik maatschappelijk-financieel beter bezig zouden zijn als we zijn baan als duo-partners zouden gaan doen.
En zolang de vergrijzing nog niet echt schreeuwt om meer mensen redden we ons voorlopig prima met grofweg 40 uur betaalde arbeid als inkomsten. En hebben vanuit fanancieel oogpunt niet echt behoefte aan meer. Dus stel ik mijn rentree op de arbeidsmarkt nog eventjes uit...als jullie het goedvinden....
Ingrid
Werken voor de onafhankelijkheid
Ik heb dat dus wel altijd gedaan. Als je het op een bepaalde manier bekijkt gaat mijn salaris grotendeels naar de extra auto en de kinderopvang, maar ik heb nooit overwogen om er dan maar mee te stoppen. Nu heb ik inmiddels een wat 'betere' en leukere baan, maar ook toen ik nog secretaresse was wilde ik graag financieel voor mezelf kunnen zorgen. Dat bleek ook wel nodig, maar anders nog.
Genista (ot)
Helemaal OT, maar het soort project waar ik de afgelopen tijd mensen voor geworven heb, gaat OOK starten vlakbij jouw woonplaats. En zoals ik net al zei: in ónze branche nijpt het nog steeds.
In ons eigen traject zit iemand met exact jouw opleiding, dus in die richting omscholen is absoluut geen probleem. Laat me maar weten of ik wat voor je moet netwerken)
Tihama
F.a.b. tihama
Ik neem contact op.
