Naar aanleiding van draadje depri duck: ongelijkwaardigheid

Duifje, dat heb ik laatst ook gedaan

geeist dat hij zijn ouderschapsverlof iedere week gaat opnemen.
Ik trok het niet meer, dat eeuwige gezeur met de opvang. Ik snap ook wel waar die stress vandaan komt, het zal voor mij alleen nooit een reden zijn om te stoppen met werken. Ik schop mijn man gewoon in actie, we doen het samen hoor.
Mijn moeder een dagje extra en mijn man een dagje extra in ieder geval tot ik met zwangerschapsverlof ga. Daarna zie ik wel weer verder.

Ik vraag aan Marith waarom ze de kosten kinderopvang van haar salaris aftrok, maar ik snap prima waarom ze dat doet/deed. Alle vrouwen doen dat geloof ik

Ik zat toevallig vandaag in de Opzij te lezen (O wat klinkt dat fout, ik heb hem los gekocht, echt waar, eerlijk waar) dat 30% van de mannen hun vrouwen liever thuis heeft om voor de kinderen te zorgen. (en dat 30% van de vrouwen inderdaad thuis zit)

Opzij fout?

Meen je dat nou Kiki? Ik heb een abonnement en wel met de ook van andere bladen bekende reden 'ik lees hem voor de interviews' .

Kiki

ja soms kost het heel veel moeite om het goed te regelen, maar ik ben over het uiteindelijke resultaat heel tevreden en mijn man ook! Door het samen te doen voel ik eerlijk gezegd ook niet zoveel stress. Ik kook vaak van te voren, man brengt de kinderen naar school. Per keer kijken we wie ophaalt en wie het eten afmaakt.
Grote stress vind ik nog steeds als de kinderen ziek zijn.
Daarnaast is de situatie misschien ook anders als manlief echt heel veel meer verdiend. Hier gaat het vrij gelijk op, als mijn salaris weg zou vallen zouden we dat netto echt heel goed merken.
Ik vind mijn werk ook super leuk, ik ben vanwege allerleu ontwikkelingen de laatste jaren een paar keer van baan veranderd. Ik ben best trots dat ik nu op deze plek zit!Stoppen met werken zou ik ook echt niet zien zitten!

groeten Duifje

Eehm cobi

Ik ben het niet geheel eens met de openingsposting hoor. Maar het zou iets te maken kunnen hebben met het feit dat ouders die beiden werken ook gewoon hun kinderen opvoeden (waarbij behaalde resultaten in het verleden geen garantie bieden voor de toekomst). En dat in vele discussies hier (zie archief), tussen werkende en thuisblijvende moeders de suggestie wordt gewekt dat thuisblijven "beter" is voor je kinderen. Zoals jij in je laatste zin ook doet, weliswaar erg bedekt, maar toch.

Beemer

Gunst, die laatste zin had ik nog niet eens goed gelezen. Die schiet nog iets verder het keelgat in.

Volgens mij ben je autistisch en wordt je dat niet spontaan. (maar ik ben zeker geen deskundige!).

gr.
Gerlina

Ai, zie hier

Ik wilde nog toevoegen, doe dan een stelling over zichzelf ontplooiende werkende dames (inkopper!), maar laat hun kinderen erbuiten.
Beemer, zoals cobi het opschreef is het een stelling, een tamelijk absurde stelling (zoals haar bedoeling hws was), maar ik kan me voorstellen dat je als "ouder van" gekwetst bent, niks van aantrekken, gewoon doorademen.

32 uur werken

Maximaal 32 uur werken als je kinderen hebt, vind ik een briljante vondst, doen! ===
Ben ik het niet mee eens. Er zíjn bedrijven waar niet langer dan 36 of 38 uur gewerkt mag worden, dat zou de werkgelegenheid moeten vergroten. Ik vraag me af of dat in de praktijk ook zo werkt. Bij bepaalde werkgevers misschien wel, maar bij heel veel niet. Maar goed, dat treft dan in ieder geval nog het voltallige personeel. Om tegen personeel met kinderen te zeggen dat ze nog maar 32 uur welkom zijn gaat natuurlijk veel te ver. Ze mogen lijkt mij altijd nog zelf bepalen of ze behoefte hebben aan kortere werkdagen.

Voordelen van max 32 uur

Kaaskopje,

Mijn opmerking over die max 32 uur heeft een basis. Als je tegen je werkgever zegt dat je na de geboorte van je kinderen 1 dag minder wil werken, dan betekent dit heel vaak de opmerking: “Ik mag het je niet weigeren, maar realiseer je dat je carriere dan aan gort ligt”.

Dit is geen fantasie, zowel mijn man als ik hebben dit meegemaakt. Vrouwen hebben dan de neiging/gewoonte om dit carrièreverlies te accepteren. Maar mannen zijn er gevoeliger voor en komen dan thuis met de melding dat het niet ‘kan’. Ze leveren liever strijd met hun partner, dan met hun baas.

Ik herinner me nog het moment dat mijn man thuis kwam met die melding. Waarop mijn rustige reactie was:’Wat vind je belangrijker? Dat je je baas het naar de zin maakt of je gezin?’. Gelukkig kent mijn man zijn prioriteiten

Als het verboden is om meer dan 32 uur te werken zodra je kinderen hebt, dan hóeft die discussie niet plaats te vinden.
Ik ken legio (echt legio) voorbeelden van gezinnen waar er een goede afspraak was. Man en vrouw zouden allebei 4 dagen gaan werken na de geboorte. Vrouw regelde het. Man kwam terug met deze melding. Vrouw slikte en bracht haar uren terug tot 3 dagen om het gemis van de dag van de man op te vangen. Vervolgens moest zij qua functieniveau ook inleveren, waardoor de uitdaging in het werk verdween. Je bent dan nog maar een heel klein stukje verwijderd van stoppen met werken.

Ik heb zelf na de geboorte van de oudste ouderschapsverlof opgenomen. Mijn manager van destijds heeft er veel voor gedaan om dat tegen te gaan. Omdat degene die mij vervangen had tijdens mijn zwangerschap 1 dag per week afwezig was vanwege een opleiding, had hij geen goed argument om vast te houden dat ik geen dag gemist kon worden. Mijn vervanger kon het immers ook in combinatie met de opleiding. Maar anders zou hij beslist geëist hebben dat ik mijn functie opgaf om mijn vervanger definitief te maken.
Mijn voorbeeld is niet uniek. Vandaar mijn simpele redenering: verbied meer werken voor iedereen met kinderen.

Er is overigens een heel mooi bijkomend effect: vaders kunnen in 1 klap een grotere rol in de opvoeding opnemen. Scholen worden momenteel volledig gerund door vrouwen. Leiding in de BSO bestaat uit vrouwen. Moeders zijn het meeste thuis. Voor het rolmodel vooral voor jongens is een mannelijke figuur uitermate zinvol. Waarom dit niet meteen de insteek laten zijn van de nieuwe CAO onderhandelingen? We ruilen werkuren tegen de 0-lijn in?

En als dat intussentijd OOK nog geregeld wordt dat huishoudelijk werk als werk gezien gaat worden. Werk dat zichtbaar wordt in de economie, dan genereren we enerzijds meer rust (goed voor de kinderen met ASS, ADHD, ADD etc. en anderzijds banen voor veel moeders die nu geen werk zouden hebben.

Tihama

Cobi je weet toch

Als het betááld wordt, dan wijden mensen hun leven wel aan kinderen opvoeden. Dan heet het een pedagoog en dan zit het kind in een kinderdagverblijf. Waarvan de leidsters dan overigens weer vrouw zijn en de baas, of voorzitter van het bestuur of een andere hotemetoot, een man.
Idem met koken. Zodra het betááld wordt, wordt het door mannen gedaan en dan krijgen ze ook een TV-programma waarin ze heel overdreven dingen in pannen gooien.
Idem met schoonmaken. Bazen/eigenaren van schoonmaakbedrijven zijn vrijwel altijd mannen, en in de schoonmaakploegen zit een enkele man. Betaáld schoonmaken, dan kan het ineens wel. Dan is het ineens een vak, een beroep. En dan mag het.

Tirza

Okee. ik kom uit de kast...

'waarom zeggen thuisblijfmoeders (blijf het een raar woord vinden) niet zoals Cobi gewoon dat ze het prettig/lekker/leuk vinden om niet te werken'

Ik vind het heerlijk dat ik tijd heb voor mijn hobbies. Dat de kinderen op elk clubje kunnen waar ze op willen zonder mogelijk clashes met de werkuren van pa en ma. Dat de schoolvakanties hier echt vakanties zijn zonder wekker. Dat ik nooit op zaterdag boodschappen hoef te doen, maar dat we lekker naar het bos kunnen of zo. Dat ik elke dag tijd heb om lekker en uitgebreid te koken als ik dat wil. Dat een twijfelachtig ziek kind gewoon thuis kan blijven ipv 'het toch maar even te proberen op school, en juf maar moet bellen als het echt niet gaat'. Dat ik me op de begeleiding van het schoolorkest kan storten. Tijd heb om te OOL-en. En dat ondanks dat alles het huis er altijd redelijk opgeruimd en prettig uitziet, en er zelden 3 kuub achterstallig wasgoed op een bult ligt. Dat alle tandarts/logopedist/dokters/schoorsteenvegers/pianostemmers/wasmachinereparateurs en andere akkefietjes simpel kunnen worden gepland.

Okee.....het aller-aller-allerliefst zou ik daarnaast misschien ook nog een leuke baan hebben die naadloos past binnen de schooluren van de kinderen (dus minimaal 13 weken vakantie per jaar, en minder dan 10 minuten reistijd, en probleemloos calamiteitenverlof als er eens iemand ziek is. En oh ja, ook nog een beetje uitdagend, want anders ga ik liever pianospelen of naar de sportschool of een goed boek lezen over macro-economische vraagstukken). Als ik tegen die baan aanloop, dan huur ik lekker op zijn Tihama's een werkster in voor zeker 10 uur per week die alle sop, strijk en waswerk en de boodschappen overneemt en word ik misschien NOG gelukkiger dan ik nu al ben....

Ingrid (ja, en ik weet dat dit allemaal luxepraat is, en dat er genoeg gezinnen zijn waar 2 inkomens nodig zijn om de boel draaiende te houden. Sorry als ik nu iemand tegen het zere been stoot. Maar ons leven ziet er nu eenmaal op dit moment zo uit.)

Met scheiden verandert er veel

Nu in het huwelijk hebben we dingen praktisch geregeld, omdat het we een huishouding BV zijn. Binnen die BV hebben we een taakverdeling en die is nog wel voor verschuiving vatbaar. Als we zouden scheiden, hebben we een heel andere situatie, namelijk twee BV'tjes die enkele gemeenschappelijke belangen hebben. Vrouw alleen met kinderen zonder baan en man met baan met af en toe kinderen is in heel veel opzichten geen eerlijke verdeling, zelfs niet met PA. Volkomen logisch redenerend zeg ik dan: beide BV'tjes zo gelijk mogelijke kansen en beperkingen. Co-ouderschap, allebei een baan en BSO regelen. En ja, dan ben ik in het nadeel omdat ik man de kans heb gegeven een flinke carrière te maken en zelf een paar jaar eruit ben geweest.

Verbazing

Ik verbaas me ook wel eens over TBM'ers die al oudere kinderen hebben en zeggen dat ze zo druk zijn en soms ook nog drukker dan werkende ouders want hun werk stopt nooit (alsof al die klusjes niet op de werkende ouder blijven wachten).
Met kleine kinderen kan ik me goed voorstellen dat de dag, zeker als het regent en de kinderen jengelen, soms lang aan kan voelen. Dat is inderdaad heel vermoeiend. Je bent de hele dag bezig maar zou 's avonds niet meer kunnen zeggen waarmee nou eigenlijk.
Idem dito als je een ziek of gehandicapt kind heb.
Als de kinderen echter al lang en breed op school zitten en misschien soms al op de middelbare school dan snap ik het weer niet. Dan hou je echt zeeën van tijd over of je moet iets verschrikkelijk fout doen met de indeling.
Ik sprak laatst een moeder met drie kinderen (oudste 12, jongste 8) die het zo druk had volgens haar maar waarmee dan? Ik snap het gewoon oprecht niet. Niet dat ik iemand wil dwingen om te gaan werken maar ik snap oprecht niet waarom je zeker met oudere kinderen nog thuis blijft.
Er zitten zoveel practisch financiele voordelen aan werken naast (wat mij betreft) ook veel voordelen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling dat ik werkelijk niet snap dat een redelijk gezond iemand niet de behoefte heeft om ook te gaan werken.
Ik kan me nu niet meer indenken wat ik thuis zou moetenn doen. Mijn jongste is 9 en zit gewoon op school. Wat moet ik doen in al die uren dat hij niet thuis is als ik niet zou werken? Of in al die uren dat hij wel thuis is maar met andere dingen bezig is zoals buitenspelen of bij vriendjes spelen of gewoon thuis spelen? Ik kan wel van alles te doen verzinnen maar dan komt het inderdaad aan op hobbies en dergelijke. Het huishouden kost echt geen enorme hoeveelheid tijd als dat wat efficient wordt ingedeeld.

Maylise

Jetteke

Ik vind dit een beetje flauw. Je vraagt eerst waarom tbm's niet gewoon zeggen dat ze het leven makkelijker vinden zonder externe baan. En als Ingrid dan zegt dat ze het leven inderdaad makkelijker vindt, dan ga je haar afkraken.

Ik vind dat Ingrid helemaal gelijk heeft. Het leven IS namelijk gewoon gemakkelijker als je geen tweede shift hebt.

Dat hoeft niet te betekenen dat iedereen die werk en zorg combineert het leven als een tranendal ziet. Het vraagt alleen méer geregel.
In de 'normale' gevallen betekent meer geregel, alleen maar meer geregel. Maar voor een groep zal 'meer geregel' ontaarden in stress.
Dat je daar niet gelukkiger van wordt, geloof ik direct.

Tihama

Tijdsbeleving

""Ik sprak laatst een moeder met drie kinderen (oudste 12, jongste 8) die het zo druk had volgens haar maar waarmee dan? "

Dit fenomeen beschrijft het effect van polychrone activiteiten en monochrone activiteiten. Monochroon betekent dat je aan een taak begint en die zonder (al te veel) onderbrekingen kunt voltooien. Polychroon betekent dat je een taak in mootjes moet hakken omdat er elke keer een andere taak tussendoor komt. Vrouwen plegen in hun verzorgings en huishoudelijke taken heel veel polychroon bezig te zijn.
Een tweede aspect is het voldaan-gevoel. Als je een klus goed hebt afgerond en je kunt enige tijd genieten van het resultaat, dan geeft je dat een voldaan gevoel. Huishoudelijk werk en verzorgingstaken geven weinig voldaan gevoel. De maaltijd die je gekookt hebt, is zo weer verdwenen. De berg strijkwas is over 3 dagen alweer aanwezig.

Het effect dat deze twee aspecten geven, betekent dat je het gevoel hebt dat je continu bezig bent. Als dit je hoofdtaken zijn, dan bepaalt dat ook primair je gevoel over tijd.

Je kunt dan heel gemakkelijk het gevoel krijgen dat je razenddruk bent, terwijl de optelsom van de werkzaamheden helemaal niet zo hoog is.
En verder is het natuurlijk zo dat naarmate je meer tijd ter beschikking hebt, je de taak meer uitsmeert, waardoor je lang niet zoveel echte vrije tijd overhoudt.

Tihama

Huishouden

ik moet zeggen dat er veel minder huishouden te doen is als je allemaal de hele dag weg bent. Overdags wordt er geen troep gemaakt

En even voor de duidelijkheid, ik vind echt dat het een vrije keuze moet zijn, maar je kunt me niet wijsmaken dat dat echt zo is. Het is er cultureel ingehamerd dat een vrouw thuis hoort te zijn en hooguit een "baantje" kan hebben met kleine kinderen. Als dat namelijk niet het geval zou zijn, dan zouden nederlandse vrouwen niet in een veel groter percentage thuis blijven dan in alle omringende landen.

In nederland zijn de bergen om werk en kinderen te combineren veeeeel hoger dan hier. Ik vind kinderopvang, wat ik zo hoor, in Nederland ook slecht geregeld. Maar volgens mij is dat een kip en ei verhaal. Er wordt ook niet massaal geeisd dat het verbeterd wordt.

Feit blijft dat in Nederland vrouwen massaal hun carriere opgeven of op de lange termijn schuiven, terwijl er heel vaak van te voren was afgesproken dat het "eerlijk" verdeelt zou worden. En dat de vrouwen zelf dan vervolgens komen met allerlei argumenten om hun "keuze" te verdedigen. Ik moet de man nog vinden die zal zeggen dat hij zijn baan heeft opgegeven, omdat het anders zo'n gedoe is met de clubjes van zijn kinderen, of omdat hij het boodschappen doen op zaterdag zo'n gedoe vindt! Voor mij zijn dat echt non-argumenten.

Maar goed, nog even, ik wil niemand in de vingers snijden, maar zonder een duidelijke mening heb je natuurlijk geen discussie! En het gaat mij niet om de persoonlijke gevallen, en de uitzonderingen, maar juist om de complete culturele acceptatie van deze ongelijke situatie!

Nog een aspect

Och, zoveel om op te reageren, maar laat ik niet in herhaling vallen, het meeste is al gezegd.

Ik ben overtuigd werkende moeder (4 dagen, man 5 dagen) en zou meer thuis zijn geloof ik als stressvoller ervaren dan meer werken. Maar dat komt mss door leeftijd kinders:1,5 en 3. Ik juich als ik 's ochtends op mijn fietsje stap! En ook als ik ze 's avonds weer zie, trouwens. En ja, soms moet ik wel eens de avond van te voren de pastasaus maken, en in de lunchpauze een pak luiers kopen..krijg ik geen stress van. En ze gaan maar 3 keer per week in bad, maar ik vind ze héérlijk ruiken
Maar: de randvoorwaarden zijn belangrijk: ik heb gezonde kinderen, een man die 2 dagen pw thuiswerkt, kdv om de hoek en 1 dag een superbetrouwbare oppas. En ook op mijn werk vallen er geen doden als ik onverhoopt calamiteiten-of zorgverlof moet opnemen.

Voor mij blijft toch het meest verbazingwekkende van alle postings dat er kennelijk veel vrouwen het helemaal niet normáál vinden om gewoon te werken. Dat is toch gewoon het leven? Waarom zou dat wel voor mijn man gelden (die overigens veel minder hecht aan zijn werk dan ik) en niet voor mij? Het feit dat het niet 'hoeft' (want geld genoeg) is voor mij volstrekt irrelevant. En als ik het sommetje maak, gaan de kosten van de kinderopvang echt van ons gezamenlijk inkomen af, waarom van het mijne? Ben je betoeterd. En ja, ik verdien minder dan manlief (maar ben langszij aan het komen joehoe!). Ik begrijp helemaal niet dat er kennelijk vrouwen zijn die zodra het kan de baan aan de wilgen hangen, alsof dat het na te streven doel is.

Maar goed, wat ik vooral nog wilde inbrengen: volgens mij zijn vrouwen ook gewoon heel hard nodig in de maatschappij. En dan heb ik het niet over de vergrijzing/macroeconomische redenen, maar ik heb het over de talenten en vaardigheden die vrouwen in te brengen hebben. Andere inzichten, andere stijl van managen, andere prioriteiten, beter in creëren van draagvlak, meer oog voor duurzaamheid etc...ik vind het zo zonde dat al die supervrouwen hun talenten niet inbrengen buiten de thuis/school/buurtsfeer, want de maatschappij zou er volgens mij echt beter van worden!
Ik denk arrogrant genoeg dat mijn werkterrein beter functioneert doordat ik er ben... Ik geloof dat Heleen Mees dat ook zegt, ben stiekum best fan!

mammalies

Ja maar fladder, het gaat toch niet specifiek om depriduck

Het gaat om vrouwen in het algemeen. 30% van de vrouwen heeft geen baan of een baan minder dan 12 uur. Meer dan 60% van de vrouwen is niet ecomomisch zelfstandig. Van alle hoge managementposities zijn maar 20% vrouwen. Nou ben ik geen actieve feministe, maar ik vind dat schokkende cijfers.

En dat gaat echt niet alleen om vrouwen die moeite hebben om te overleven.
Dat is overigens ook een state of mind. Jij bent daar toch ook uitgekomen? Als ik in bepaalde kringen kijk (en met kringen bedoel ik gezinnen waarbij ik betrokken ben met onderwijsprojecten ed) waar mensen het stukken moeilijker hebben dan bijvoorbeeld DepriDuck zie ik passiviteit en slachtofferigheid, die mensen leven niet maar laten het leven zich overkomen. Stapelgek word ik daarvan. Vooral van de vrouwen. Maar ik zie ook mensen zoals jij (waarmee ik natuurlijk niet wil zeggen dat jij bij de probleemgezinnen hoort. Begrijp me alsjeblieft goed), die het leven aangrijpen en vechten om eruit te komen. Vechten voor zichzelf en vechten voor hun kinderen. Zij accepteren niets lijdzaam, werken zich een slag in de rondte om er te komen.

Ik heb het vroeger niet zo geweldig thuis gehad, ik heb in mijn puberteit ook een hoop verziekt voor mezelf. Ik heb in mijn studententijd geen opleiding afgemaakt. Ik ben op mijn 18de met alleen een HAVOdiploma gaan samenwonen met mijn huidige man dat wel. Ik had makkelijk zo kunnen blijven leven en net als DepriDuck kunnen zeggen, geen opleiding, geen hersens geen werk, want dat is wat ze zegt. Ze onderschat zichzelf volledig. Dit heb ik niet gedaan. Ik ben een thuisopleiding gaan doen naast mijn fulltimebaan, heb die vervolgens wel afgemaakt en ik heb nu een goede baan.

If you want something done, ask a busy (wo-)man

Paar gedachten n.a.v de laatste postings.

1) over vrouwen die zo'n stressig huwelijk hebben dat ze er geen baan bij kunnen hebben. Ik geloof daar niet zo in. Misschien wel dat ze dénken dat het zo is. Maar mijn ervaring is dat werken afleidt, je gedachten verzet, en je een leven buiten de deur geeft. Dat relativeert de huiselijke boel nogal. De tijden dat ik baanloos was had ik veel te veel tijd om binnenshuis gefrustreerd te zijn over van alles en nog wat.

2) Toen mijn vader met pensioen ging, ontstond binnen een jaar de situatie dat hij vond dat hij een drukke dag had als hij boodschappen had gedaan en een brief had gepost. Dat fenomeen kent ook iedereen die werkloos is geweest. Voor je het weet heb je het zo druk met allerlei dingen die je er in je werkende leven gewoon bij deed, dat je je afvraagt hoe je er ooit een baan naast kunt hebben. If you want something done, ask a busy man. Of woman dan.
Dat in aanvulling op het verhaal over polychrome taken.

3) natuurlijk zit er een heel zwaar cultureel aspect aan. Het idee dat werken voor vrouwen "meerwaarde" moet hebben en liefst hier en nu een flinke zak geld moet opleveren, want waar doe je het anders voor.
Een man zal heus niet zeggen dat hij zijn baan maar opzegt als de vrouw een fatsoenlijk inkomen verdient. Want waar doet hij het voor, het is toch niet nodig? Hij hoeft toch niet zo nodig onafhankelijk t zijn voor zijn vrouw?
In grote lijnen (en er zullen vast wel wat rokende opaś te vinden zijn): voor mannen hoort werken er gewoon bij, net zoals scheren en je tanden poetsen. Het is deel van je identiteit, je houdt je kennis en kunde bij, je houdt feeling met de arbeidsmarkt, het levert waardering en status op, de kans is groter dat je later ook nog inzetbaar bent, je bouwt pensioen en werknemersrechten op, etc. Allemaal argumenten die voor een hoop vrouwen niks zeggen en dat is een cultureel dingetje. Nog even harder generaliseren: vrouwen zullen meteen blazen dat het verzorgen van kinderen toch zeker veel belangrijker is dan status en werknemersrechten .

Kiki

ik denk dat je iets vergeet. 30% van de vrouwen heeft geen baan of minder dan 12 uur per week. Meer dan 60% van de vrouwen zijn niet economisch zelfstandig.
Ik weet niet wanneer je economisch zelfstandig bent maar ik denk dat ik dat met de 2,5 dag in de week die ik werk ook niet ben. Maar dat betekend niet dat al die vrouwen ook niet economisch zelfstandig zouden zijn indien dat nodig is.
Ik heb met mij partner voor en bepaalde verdeling gekozen waardoor ik nu niet economisch zelfstandig ben maar dat betekend niet dat ik dat niet kan worden indien dat nodig zou zijn. Als mijn partner wegvalt dan ga ik gewoon meer werken zodat ik wel economisch zelfstandig ben. In mijn ogen ben ik dus absoluut niet afhankelijk van mijn man. Zou hij er niet zijn dan red ik het immers prima. Dat geld natuurlijk voor een heel groot deel van die 30% niet werkende vrouwen en 60% niet economisch zelfstandigen. Dat zijn echt niet allemaal vrouwen die van hun partner afhankelijk zijn.

Huisluis

Ik was vroeger ook een huisluis (leuke variant). Eerst druk met niets doen, toen druk met de kinderen en tenslotte druk met de kinderen en telewerken (vele uurtjes data inkloppen). 10 Jaar geleden heb ik vanuit reïntegratie een opleiding voor secretarieel medewerker gedaan. Dat was voor het eerst na 14 jaar niets doen dat ik in een (simulatie)werkomgeving terechtkwam en ik vond het heerlijk. Kinderen naar de overblijf en/of oppas en ik weer eens onder volwassen 'collega's'. Ik heb daarna 2 keer een baantje gehad van korte duur en ben toen gaan telewerken. Door dat telewerken had ik al weer een beetje het gevoel dat ik iets te betekenen had. Helaas ging dat werk over omdat het bedrijfje stopte. Ik heb daarna weer een paar jaar niets gedaan tot ik het werk kreeg wat ik nu doe. En hoe fijn ik niets doen ook vind, ik gedij beter op een leven als werkende vrouw. Ik vind het fijn om geld te verdienen ook als is het niet superveel, ik heb blijkbaar een baan nodig voor mijn gevoel van eigenwaarde.
Ik had er een zetje voor nodig. Ik was namelijk wat werkschuw geworden door teleurstellingen. Doordat ik móest werken vanwege onze privésituatie ben ik over de drempel gestapt. Ik denk dat dit voor veel vrouwen opgaat. Ze durven niet meer en stoppen dat weg onder 'zo gaat het toch ook lekker?' Pas als ze de drempel over zijn zien ze hoe leuk en waardevol het kan zijn om weer te werken.

Over pubers

Mijn puber is vaker thuis dan mijn andere twee kinderen op de basisschool.Enja,ik vind het fijn dat mijn puber,toen hij net op de middelbare school zat,niet de hele dag alleen thuis was bij onverwachte uitvaluren/dagen...
Bastet

Bastet

Het is flauwekul om de boel zo om te draaien. Als je werkt zijn je kinderen niet 'de hele dag alleen thuis' bij onverwachte uren uitval. Man en ik werken allebei, maar toch gebeurt het helemaal nooit dat er kinderen hele dagen alleen thuis zijn. En als de gemiddelde puber wel eens een dag alleen thuis is, zijn ze meestal heel blij. De mijne wel in elk geval
Verder gaat het niet om het 'thuis zijn' bij de verdeling naar leeftijd, maar om de zorgtaken en de regelstress, daar was de gemiddelde tbo voor thuis. En de zorgtaken en regelstress zijn bij halen/ brengen kdv van je baby's etc. heel anders dan bij pubers. Het blijft toch geen stress? Een gezin hebben is toch niet gelijk aan stress? Bij mij niet in elk geval.

Nog even..

..in jouw lijn redenerend vindt je man het ook vast leuker als jij thuis bent als hij eens een dagje ziek is, en straks vinden je kleinkinderen het bij jou ook vast leuker dan bij de overblijf. Het is wel een dienstbaar leven natuurlijk )

Pubers

Mijn kinderen zijn ook wel eens alleen thuis. Ik geloof niet dat ze dit vervelend vinden. In ons huishouden wordt het als een grote zegen beschouwd als je even het huis voor jezelf heb

Maar serieus ik vind het inderdaad niet nodig om de hele dag rondom oudere kinderen rond te hangen. Hier op de middelbare school ook wel tussen uren en vrije uren maar ze komen hiervoor zelden thuis. Dat is echt de moeite niet. Meestal gaan ze de stad in of blijven ze op school om alvast huiswerk te maken.

Dus ze zijn niet de hele dag alleen thuis maar alleen enkele uren. Een mooi moment om zelf wat verantwoordelijkheid te leren (vanuit mijn optiek) of even te chillen (vanuit de optiek kind). In elk geval heb ik niet het idee dat hun bezigheden nu zoveel verschillen of ik wel of niet aanwezig ben.

Ik zie de toegevoegde waarde van mij zelf thuis op die enkele uren niet.

Dat nog terzijde het feit dat ondanks dat we allebei volledig werken we ook gewoon heel vaak wel thuis zijn. Omdat ik bijvoorbeeld een aantal uren thuis werk en omdat mijn man vaak heel vroeg begint waardoor hij eerder thuis is. Ook met fulltime werkende ouders kan het soms best mogelijk zijn om een redelijke aanwezigheid aan het thuis front te creëren. Maar ook als een puber tussen 15:00 en 17:30 of zo elke dag alleen thuis is lijkt me dat niet heel bezwaarlijk.

Maylise

Gescheiden moeder

"Wil je gelijkheid hebben en evenveel carriere kansen, dan moet je nooit met je gezin naar het buitenland gaan, want dan ben je als vrouw toch de dupe"

oh, ik zie het juist als een ontzettende kans. Ik werk nu bijna volledig in het frans. Dat wil zeggen dat ik straks "vloeiend frans" op m'n cv kan zetten. Ik geef toe dat het in het begin moeilijker is om wat te vinden, maar als je een niet zo intensief werk doet, hou je mooi energie over om je op de taal te storten.