Narcisme.
Voor iedereen (partner/kind van/op het werk) die met een narcist te maken heeft zijn deze 3 links heel nuttig denk ik en dus wil ik het graag delen.
Het is niet zomaar een term, het gaat dieper dan je denkt.
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/114976-narcisme-herkennen.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/172818-codependentie-en-narcisme.html
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/177513-codependentie-en-narcistische-ouders.html
Puber-narcist
Ik heb een training gevolgd voor omstanders. Wat je daar leerde, is ook heel goed toe te passen op lastige pubers. Duidelijk zijn, grenzen aangeven, wijzen op eigen verantwoordelijkheid, dramagedrag je niet persoonlijk aantrekken, etc. Dus ja Flanagan, ik vind het herkenbaar. Ik zei in die periode vaak: als ik hiermee kan omgaan, wordt het begeleiden van de kinderen in de puberteit een eitje. En inderdaad, ik vind dat het me tot nu toe behoorlijk goed afgaat. Even afkloppen. 
Sneeuwbaleffect
Beetje Anders gaf al aan dat aanpassen niet te koste moet gaan van je zelf. Ik heb mij aangepast te gunste van mijzelf. Ook mijn gezin is nu van doordrongen dat liefde en steun en respect een wisselwerking betreft.
aangepassen ten gunste van jezelf
ja, dat wil ik ook, mij aanpassen ten gunste van mezelf (en van de kinderen en uiteindelijk ook voor de narcistische partner denk ik)
Ik dacht dat BeetjeAnders bedoelde dat er maar twee mogelijkheden waren: of weggaan of als je blijft je aanpassen ten koste van jezelf.
Ik hoop dat het toch mogelijk is je aanpassen ten gunste van jezelf. Het woord aanpassen is dan wat verwarrend. Het is je aanpassen aan wat je zelf ziet als een zo gezond mogelijke verhouding in jouw situatie. Voor zover je daar van jouw kant aan kan bijdragen.
Als iemand dat ziet zitten. Ik zie dat zelf wel zitten meestal. Als mensen alleen maar kunnen bedenken dat je uit elkaar zou moeten gaan, snap ik dat wel. Maar ik mis altijd wel het open houden van deze andere mogelijkheid.
Uit draadje: loslaten, hoe doe je dat?
Met dank aan Flow
Nelson Mandela
Loslaten.
Om los te laten is liefde nodig.
Loslaten betekent niet dat ’t me niet meer uitmaakt.
Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan oplossen of doen.
Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer.
Het is het besef dat ik de ander ruimte geef.
Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb.
Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven.
het is het jezelf zo goed mogelijk maken.
Loslaten is niet zorgen voor,
maar geven om.
Loslaten is niet oordelen,
maar de ander toestaan mens te zijn.
Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen.
Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
het is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.
Loslaten is niet ontkennen,
maar accepteren.
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals het komt en er mezelf gelukkig mee prijzen.
Loslaten is niet anderen bekritiseren of reguleren,
maar te worden wat ik droom te kunnen zijn.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.
Loslaten is minder vrezen,
en meer beminnen.
Los laten of los komen van, beiden vragen om veranderingen bij jezelf met een bepaald doel voor ogen: ( te samen) verder kunnen omdat je anders vast loopt.
"Kenmerken van" vs. narcisme
Als je een partner hebt met slechts wat kenmerken van narcisme dan kan dat misschien maar als hij hoog scoort dan is er van zuivere liefde geen sprake.
Hij zal je dan altijd tarten, altijd over jouw grenzen gaan.
Denken dat je daaruit een gezonde relatie kan creëren is een illusie.
Hij moet en zal zijn voeding krijgen van zijn naasten.
Je moet welhaast masochistisch zijn om je daar goed bij te voelen.
Hoe me te goed, ik veroordeel niemand en weet als geen ander hoe lang het kan duren om zaken goed door te krijgen.
Eens met BeetjeAnders
Een relatie met een echte narcist als man en vrouw gaat altijd ten koste van de niet narcist. De Narcist heeft namelijk geen geweten, geen zelf en zal er alles aan doen om zijn/haar behoeftes te kunnen vervullen.
Als je dus in zo'n relatie zit en je gaat veranderen ten gunste van jezelf, dan zal de relatie breken.
Moet je masochistisch zijn
Ik heb me er wel eens op betrapt een tikje masochistisch te zijn. Maar ik ben meer dan dat en probeer dat ook geen rol te laten spelen.
BeetjeAnders, je gaat er van uit dat het bij mij (ik betrek het in ieder geval op mijzelf) of niet zo erg is, of dat ik het nog niet allemaal door heb.
Het laatste is zeker niet waar. Over het eerste, mijn man is denk ik behoorlijk narcistisch. Twee van onze kinderen hebben mij ook gevraagd om te scheiden. Toen waren we net aan therapie begonnen.
Maar als ik met de kennis en het inzicht dat ik nu heb terug kijk, dan denk ik, gelukkig heb ik soms ook goede keuzes gemaakt. Toen mijn man de kinderen eens een paar dagen negeerde, ben ik hun gaan vertellen dat zij goede kinderen waren, dat er iets met papa is. En zo wel meer dingen. De laatse tijd werd het wel erger en vlak voor dat de therapie begon, wist ik het even niet meer. Door therapie begon ik bepaalde dingen ineens als heel vreemd te zien en door daarop te googlen kwam ik op narcisme. Nu een paar maanden geleden. Ik ben naast dat ik er meer van bewust ben dat dit echt heel moeilijk is, ook juist meer strijdbaarder.
Dat is mijn situatie en zegt natuurlijk niks over wat een ander in haar eigen situatie moet voelen of doen.
Hoe narcistisch
Als je gaat veranderen ten behoeve van jezelf zal dat de relatie breken bij een echte narcist. Dat denk ik ook. Die van mij zei dat hij weg zou gaan en ook dat hij erge dingen zou doen, maar toen hij op het aller laatst toch niet wegging is hij terug gekomen op een paar extreme eisen van hem aan mij. Ik heb hem niet bij me gehouden door te beloven me aan die extreme eisen te houden.
Of ik dan te maken heb met een echte narcist of niet en of het me toch op zal gaan breken of niet is niet zo makkelijk te zeggen denk ik.
Inderdaad, relatie zal geen stand houden
Als de narcist niet meer van zijn/haar partner/slachtoffer krijgt wat hij/zij van die persoon nodig heeft, dan is die relatie nutteloos en zal breken.
Ik ben jarenlang in therapie geweest om mijn relatie te redden. Zowel alleen als samen. Ik weigerde een ongelijke situatie te accepteren, ik weigerde mee te gaan in zijn rare denkbeelden. Door de therapie leerde ik erp te vertrouwen dat ik geen rare eisen of ideeën had, dat het menselijk is te streven naar een gelijkwaardige, liefdevolle relatie (hij probeerde dat uit mijn hoofd te praten en zei dat onze relatie heel normaal was). De relatie heeft geen stand gehouden.
Wat je ook ziet
is dat narcisten gewetenloze vreemdgangers kunnen zijn.
Op de momenten dat mijn vader niet voldoende voeding kreeg pieste hij buiten de deur. Soms kwam het uit, wat veel drama's gaf natuurlijk (is ook voeding)
Hij wilde zijn gezinsleven niet opgeven en vond dan altijd wel iemand om uit te buiten als het moest.
Oh ja zeker
Toen de kinderen heel klein waren, leek hij jaloers op de aandacht die zij van mij kregen. Hij eiste aandacht door drama te schoppen, bijv. iets om te gooien en te eisen dat ik het opruimde (heel redelijk, zeker omdat ik onze baby zat te voeden...) en door vreemd te gaan en er achteraf onder het mom van eerlijkheid een soort van trots over te vertellen, terwijl ik op mijn zwakst was. Wat een l*l!!! De keren dat hij is vreemdgegaan kan ik niet meer op een hand tellen.
Thera
Ik ben zeer terughoudend met voorstellen om te gaan scheiden, dat bepaal je zelf en ik ben zelf ook trouw tot het echt niet meer gaat. Trouw in de zin van niet weggaan, niet opgeven. Toch wil ik je vragen om goed na te denken of je keus om strijdbaar met dit huwelijk door te gaan, de beste keus is die je kunt maken. Als je eigen kinderen al zeggen dat scheiden misschien beter is, dan is er toch wel wat aan de hand.
Door mijn eigen ervaring met mijn vader, deze vragen: lijden je kinderen onder zijn gedrag? Twijfelen ze aan zichzelf omdat je man ze al jarenlang het gevoel heeft gegeven dat hun eigen mening verkeerd is, omdat zijn mening de enige juiste is? Vragen je kinderen zich wel eens af of het aan hún ligt dat hun vader zo op ze reageert? Vragen ze zich wel eens af waarom je niet méér hún kant kiest? Misschien kun je dit lijstje zelf afmaken.
Als je op dit soort vragen voor 'ja' moet antwoorden, vind ik dat je voor je kinderen moet kiezen en niet voor je man. Ik wou dat mijn moeder dat gedaan had. Niet per se voor ons, hoewel het wel hard was om te horen dat je moeder schoorvoetend aangeeft dat ze dan toch maar bij vader blijft, want ja, wij gaan het huis uit en dan blijft ze alleen achter, maar in hoge mate ook voor haarzelf.
Ik zag ruim een maand geleden een tante na 24 jaar voor het eerst terug. Ik weet even niet meer of ik dat hierboven al ergens verteld heb. Ten eerste was ik verbijsterd door de enorme gelijkenis met mijn eigen moeder. Die gelijkenis was vroeger minder duidelijk dan nu. Het zijn halfzussen, kennelijk lijken ze dus beiden meer op mijn opa, dan op de oma's. En ik zag ook wat voor een leuke, energieke vrouw mijn tante (80+) was. Met een eigen mening, sociaal, betrokken bij een stukje ellende op de wereld. Zo had mijn moeder ook kunnen zijn als ze 30 jaar geleden de stekker uit het huwelijk had getrokken. Dat vond ik een trieste gedachte.
Mijn moeder is helemaal meegegaan in hoe mijn vader is. Ze vindt contact met de buren inmiddels ook niet de moeite meer als het niet dieper gaat dan een praatje over de heg over het weer, of de boodschappen. Het moet wel ergens over gaan. Zo was ze niet. Ik weet nog dat ze een vriendin had in Amsterdam. Eenmaal verhuisd is dat contact verwaterd, maar ach, waarom zou ze een vriendin nodig hebben, ze had toch alles? Een kat? Je hebt de kat van de buren toch, MAM? Wij (vooral dat wij) willen dat toch niet in huis? Er kwamen vogeltjes in huis, alles werd uit de kast gehaald, maar het bleek troep op te leveren. WIJ vonden die troep niet prettig dus WIJ willen ze niet meer. Ja, dag! Hij vond dat.
advies om te scheiden
Ik vind het fijn als mensen advies geven, maar ik wil ook graag reageren op de inhoud van je bericht:
"Als je eigen kinderen al zeggen dat scheiden misschien beter is, dan is er toch wel wat aan de hand."
Zeker is er wat aan de hand, ik ben toch niet iemand die dat ontkent? Maar ik schreef ook dat we toen net met therapie waren begonnen. Dat was voor mij één van de redenen om dat aan te grijpen.
"Door mijn eigen ervaring met mijn vader, deze vragen: lijden je kinderen onder zijn gedrag?"
ja, dat doen ze.
"Twijfelen ze aan zichzelf omdat je man ze al jarenlang het gevoel heeft gegeven dat hun eigen mening verkeerd is, omdat zijn mening de enige juiste is? Vragen je kinderen zich wel eens af of het aan hún ligt dat hun vader zo op ze reageert?"
Ze twijfelen niet aan zichzelf. Ze lopen er wel tegenaan dat zijn mening de enige juiste is. Dat het niet aan hun ligt, heb ik hen regelmatig verteld.
"Vragen ze zich wel eens af waarom je niet méér hún kant kiest?"
De één wel en de ander die jonger is vraagt mij om meer toe te geven. Met therapie moest ik leren er niets steeds tussen te zitten. De oudste twee zijn pubers en moeten leren om voor zichzelf op te komen. Dat kan niet als ik dat steeds doe. Best wel lastig, want de maatschappelijk werkster van school vroeg mij juist of ik wel genoeg voor de kinderen in de bres sprong.. Het is dus best zoeken..
"Misschien kun je dit lijstje zelf afmaken."
Ja, ik ben er voortdurend mee bezig alles af te wegen.
"Als je op dit soort vragen voor 'ja' moet antwoorden, vind ik dat je voor je kinderen moet kiezen en niet voor je man. Ik wou dat mijn moeder dat gedaan had. Niet per se voor ons, hoewel het wel hard was om te horen dat je moeder schoorvoetend aangeeft dat ze dan toch maar bij vader blijft, want ja, wij gaan het huis uit en dan blijft ze alleen achter, maar in hoge mate ook voor haarzelf."
Dat lijkt me ook heel naar voor je.
"Mijn moeder is helemaal meegegaan in hoe mijn vader is."
Ik niet. En ik vind het wel eens lastig dat als anderen merken hoe lastig mijn man is, bijvoorbeeld tijdens therapie, ze er van uit gaan dat ik wel altijd over mijn grenzen zal laten gaan. Ik ga niet liegen en zeggen dat dat nooit gebeurd, maar het is niet mijn instelling.
Ik doe leuke dingen, ik heb zelfwaardering.
Maar ik zeg daarmee niks over hoe anderen het moeten doen. Het kan best zijn dat het daar ook nog weer veel moeilijker is. Bij mij speelt misschien ook mee, dat ik mij altijd afsloot van mijn in bepaalde mate narcistische moeder. Wat ook weer een valkuil kan zijn voor later... tjonge, wat ingewikkeld toch allemaal..
Ingewikkeld is het zeker
Het kind wat vraagt om meer toe te geven, zal misschien of vermoedelijk hopen dat de eventuele ruzie of ophef dan stopt.
Misschien ben ik wel een beetje hardvochtig jouw kant op, maar ik vind niet dat pubers in hun eentje hoeven te leren om voor zichzelf op te komen als er meer aan de hand is dan normale situaties. Als je man zegt dat een kind om 5 uur thuis moet zijn terwijl half 6 normaal is, dan hoef je daar niet tussen te springen natuurlijk.
Ik doe leuke dingen, ik heb zelfwaardering. ===
Dat is fijn. Kinderen van narcistische ouders willen nog wel eens een gebrek aan zelfwaardering en zelfvertrouwen ontwikkelen. Dat is wel iets om in de gaten te houden bij je kinderen. Jij bent ontzettend goed op de hoogte wat de invloed van een narcistische ouder kan zijn, je herkent de signalen. Mijn moeder wist en weet dat nog steeds niet, denk ik zomaar. Het is nu ook te laat.
Narcisme en echtscheiding
Goedemiddag,
Ik coach mensen die te maken hadden met narcistisch misbruik.
In het kader hiervan schrijf ik heel regelmatig nieuwe artikels die verwijzen naar een facet met een NPS'er.
Het is een feit dat co-ouderschap eigenlijk het tweede luik is met de narcist. Het eerste zijnde de relatie.
Op mijn blog heb ik een aantal artikels hierover geschreven die jullie misschien kunnen helpen.
(verwijderd door forumbeheer, zie spelregel nrs. 1, 3 en 10
Sterkte!
Gr. Nancy
Dank je!
Ik ga het zeker lezen.
Herkenbaar
Ik zie hier veel herkenbare situaties...helaas. Ik heb zojuist 'kort' mijn eigen verhaal gedaan op dit forum maar ik ben ook getrouwd met een narcist...ben er nu na 4/5 jr pas achter gekomen hoe mijn man daadwerkelijk in elkaar zit. Het zijn dingen die je haast niet wilt en kunt geloven dat iemand zo kan zijn. Omdat het bij mij heel vers is heb ik het er op dit moment heel moeilijk mee
