Nestklevers
ik heb drie kinderen van 25,23 en 22jaar. Enkel de middelste heeft voor de eerste keer een relatie. Ze wonen nog allemaal thuis. Ik begin er meer moeite mee te krijgen dat ze nog thuis wonen.
De oudste heeft weinig vriendinnen en ligt s avonds thuis op de divan. Mijn man en ik zijn s avonds nooit alleen thuis.ik kijk er naar uitnom terug eigen ruimte te hebben
Ik weet dat ik niet mag vergelijken maar als ik dan bij vriendinnen of collega's de verhalen over vriendjes hoor of gaan samenwonen doet mij dat wel wat.
Knap dat je het volhoudt met zulke oude kinderen. Laat je ze al kostgeld betalen? Tis geen gratis luilekkerland. Dat spoort ze ook aan om meer te gaan zoeken en nadenken. Als je een dikke portemonnee hebt kun je helpen een kamer te zoeken (bekostigen, eventueel lenen) voor ze. Of zijn ze daar te verwend voor en willen ze meteen een huis of appartement dan de standaard verlagen. Of ze gaan met zijn drie iets huren. Verder zou ik proberen om met man het gezellig te maken op slaapkamer soms en daar savonds zitten of tv kijken met zijn twee.
Het gras is bij de buren altijd groener. Ik zou een moord plegen om met je te ruilen 🤷♀️. Mijn kinderen waren het huis uit zodra ze hun diploma op zak hadden en nu, na mijn scheiding, zie ik ze nauwelijks meer.
Probeer ze niet meer als kinderen te zien maar als huisgenoten en maak er iets leuks van met elkaar.
En ga gezellig met je man samen de hort op 's avonds/in het weekend.
Ik snap je gevoel, maar het is in deze woningmarkt ook gewoon heel lastig om een huis te vinden. Helemaal in je eentje. Dus hou er rekening mee dat het nog wel even duurt voor ze allemaal uitgevlogen zijn en maak er tot die tijd het beste van. Ze zijn oud genoeg dat je niet meer voor ze hoeft te zorgen en je in die zin je eigen gang kunt gaan. Lekker eropuit met je man, drankje in de stad, bioscoop.. wat jullie maar willen. De kinderen redden zich wel. Of stel af en toe een filmavond thuis voor met zn allen en zorg voor lekkere dingetjes op tafel. Probeer ze niet te zien als last maar zoals iemand al zei, als huisgenoten. Daar tegenover mogen ze best kostgeld vragen, mag ook wel eens een van je kinderen koken of de was doen voor het hele gezin, etc. Ik weet niet hoe dat nu is, maar maak daar afspraken over.
Hier een beetje hetzelfde, met 24 en 21 jaar. Beiden al een tijdje het huis uit geweest (samenwonen en stage buitenland) en allebei weer terug op honk. Oudste studeert, heeft een relatie en is daar ook veel, maar daar staat tegenover dat partner ook regelmatig in ons huis bivakkeert. Jongste werkt, officieel een tussenjaar maar ik vermoed dat het wat langer gaat worden dan dat. Bevalt goed in hotel papa & mama 
Wij hebben dus even kunnen proeven van het leven zonder kinderen, en na even wennen beviel dat prima. Maar... we genieten ook van het feit dat we toch weer even het complete gezin vormen. Het loopt zeker niet allemaal soepel, ze doen verdomd weinig in huis als wij het ze niet vragen en niet af en toe een beetje ontploffen en dat stelt toch wel teleur. Maar we proberen daar niet al te sikkeneurig over te doen. Af en toe hebben we weer eens een 'goed gesprek' en dan loopt het wat beter. Maar het is vooral ook erg gezellig vinden wij. We gaan allemaal redelijk onze eigen gang, maar houden wel rekening met elkaar(s agenda).
Je schreef dat de oudste op de divan hangt. Is dat niet het grootste probleem voor jou? Dan zit ze in 'jouw aura'. Onze kinderen zitten 's avonds voornamelijk op hun eigen kamer. Daardoor hebben wij de huiskamer voor onszelf. Dat scheelt wel. Misschien kun je daar afspraken over maken?
Leuke term trouwens, nestklevers.
Maar is het probleem van TS niet alleen dat ze nog thuis wonen, maar ze algeheel een beetje stagneren in hun ontwikkeling? TS noemt dat ze op 1 na nog nooit een relatie hebben gehad, de oudste zit alle avonden thuis en heeft weinig vriendinnen. Tenminste, dat proef ik een beetje in het bericht. En ik denk dat ze in België wonen gezien de zetel.... is er in Vlaanderen ook zo'n woningtekort als in Nederland?
Hdx, heb je het gevoel dat je kinderen weinig initiatief nemen, dat ze weinig zelfvertrouwen hebben, of is dat het niet?
Wat doen ze eigenlijk, die kinderen? Werken ze, studeren ze?
Ik lees net weer in de krant over hoeveel mensen woningzoekend zijn of zelfs dakloos. Het is in ons land niet gebruikelijk voor volwassenen om met anderen te gaan wonen, dat doen alleen studenten, jongeren en gastarbeiders natuurlijk, dus iedereen zoekt een prettige woning voor zichzelf alleen.
Begrijpelijk, maar die zijn er niet zoveel. En samen huren met anderen, dat is blijkbaar lastig (al schijnt het wel te helpen als je doet of je een stel bent).
Ik snap mijn kinderen wel dat die liever samenleven met mensen die ze al kennen en die hun shit op orde hebben (wij dus, hun familie) dan met een willekeurig stel leeftijdsgenoten in een woning die daar niet voor bedoeld is. En zodoende houden mijn nestklevers ook nog geen woning bezet waar een alleenstaande pas gescheidene dringend om verlegen zit.
Doen we maatschappelijk ook nog wat goeds!
Daarnaast vind ik het meestal erg gezellig en ben ik blij dat ik hun verhalen aan kan horen en ze ongewenste goede raad geven. En ze helpen mij ook vaak bij geestelijke of lichamelijke malaise.
Uiteindelijk gaan ze heus wel een keer uitvliegen (of uitslenteren) en anders gaan wij gewoon weg!
Tja, de woningmarkt is niet bepaald makkelijk en zeker niet als alleenstaande.
Dat neemt niet weg dat je kinderen volwassen zijn en dat er een gesprek gevoerd moet kunnen worden over gelijkwaardig bijdragen in het huishouden, gebruik van gemeenschappelijke ruimtes etc. Je kunt gewoon je eigen plan trekken in de avonden en weekenden.
Dus elkaar meer als gelijkwaardige volwassen huisgenoten gaan zien dan de ouder-kinderen rol.
Geen relatie...ja, had ik ook nooit. Tot ik mijn man tegenkwam op mijn 27e (woonde toen al wel op mezelf). Had daar ook geen behoefte aan en ik vind die onafhankelijkheid een mooie eigenschap.
Met zulke grote kinderen kan je prima afspraken maken toch. Bespreek gewoon dat jullie behoefte hebben aan tijd alleen, dat is heel normaal. Dus 's avonds op hun kamer op bepaalde dagen en eens in de zoveel tijd de deur uit voor een avond of weekend.
Koken ze en wassen ze wel zelf? Zijn er met de oudste gesprekken over uit huis gaan?
Mochten ze werken zou ik kostgeld vragen, zeker aan de oudste, heb je een mooi zakcentje om af en toe wat privacy op te zoeken in een hotel ofzo.
Al met al lijkt me communicatie het belangrijkste.
Volwassen kind (24) en ik leven als huisgenoten. Gaan onze eigen gang, ook met eten, maar houden elkaar wel op de hoogte. Vaak door even te appen overdag wat de plannen zijn. We zijn het er over eens dat het geen ideale situatie is, we zouden liever elk onze eigen plek hebben. Maar het is ook geen ramp, en soms zelfs echt gezellig
En, HDX, kun/kon je wat met onze reacties? Soms helpt het om iets vanuit een heel ander oogpunt te bekijken. Hier balen we ook heus wel eens van ze, maar we bekijken het toch vooral positief en genieten er zoveel als mogelijk van dat we ze nog zo intensief en van zo dichtbij meemaken. Als ze eenmaal de deur uit zijn is dat toch een heel stuk minder vanzelfsprekend.
Ik zou eens beginnen met ze kostgeld laten betalen. Dan is het alvast geen gratis hotel meer.
Panama831 schreef op 04-02-2024 om 15:30:
Ik zou eens beginnen met ze kostgeld laten betalen. Dan is het alvast geen gratis hotel meer.
Dat heeft alleen zin als ze eigen inkomsten hebben. En persoonlijk zou ik liever hebben dat ze een handje toesteken in de huishouding en dat er een goede verdeling komt zodat je elkaar niet in de weg zit in de woonkamer en keuken.
AnnaPollewop schreef op 04-02-2024 om 17:47:
[..]
Dat heeft alleen zin als ze eigen inkomsten hebben. En persoonlijk zou ik liever hebben dat ze een handje toesteken in de huishouding en dat er een goede verdeling komt zodat je elkaar niet in de weg zit in de woonkamer en keuken.
Dat heeft altijd zin. Ook bij eeuwige studenten. Het moet niet lonen om bij je moeder op de bank te hangen. Een prikkel tot actie.
En helpen moeten ze sowieso op die leeftijd als ze al volwassen zijn.
