Nog een keer: bezoek familie corona
Vast al aan bod geweest maar ik blijf er niet uit komen, hoe ga ik om met mijn lichamelijk kwetsbare ouders in coronatijd.
Ik zet dit toch in relaties want het is eerder een relatieprobleem, denk ik.
Mijn ouders en ik botsen wel vaker, (vooral onderhuids) en zeker in nieuwe situaties.
Mijn ouders vinden al de maatregelen toch ook wel wat gedoe en veel onzin. Maar zelf zit het me toch niet lekker om ze bijv op bezoek te laten komen, iets dat ze graag willen.
Tot nu toe kreeg ik vnl mijn zin (jaja,heel kinderachtig,maar het voelt echt als een strijd en een goed open gesprek is niet mogelijk
) en spraken we veel buiten af.
Ik voel me nu nogal klem gezet eigenlijk. Ben als de dood om ze te besmetten, ze lopen nogal risico. (Zijn hartpatiënt en ons gezin heeft noodgedwongen veel contacten)
Maar echt iedere keer hetzelfde ‘gesprek’ voeren waarin ik eea uiteen zet vind ik ook niet meer te doen.
Andere manieren van contact willen ze nu ook eigenlijk niet meer en tsja, het is ook zoiets om ze niet meer te zien...
Ik zorg verder niet voor ze dus er is geen echte noodzaak voor contact.
Ik vind de dilemma’s iedere keer vrij slopend en iedere keer het gevecht aangaan met mijn ouders kost me ook veel energie.
Hoe gaan jullie om met dit soort situaties?
Maar Ad, of Pirata
Je hoeft verder niet meer te antwoorden hoor. Ik ben hier klaar.
Pirata/Jesse
Niks nieuws op het Internet.
Ik ontdekte vandaag dat er zelfs een 'wet' naar genoemd is: Brandolini's law
"Brandolini's law, also known as the bullshit asymmetry principle, is an internet adage which emphasizes the difficulty of debunking bullshit: "The amount of energy needed to refute bullshit is an order of magnitude bigger than to produce it.""
https://en.wikipedia.org/wiki/Brandolini%27s_law
Oftwewel. Het is een stuk makkelijker om onzin te produceren dan om het te ontzenuwen.
Jo Hanna, beetje ot
Interessante stuk in je tekst hierboven
` Ik ben kort geleden met een persoon in mijn leven bij wie ik daar mee worstel flink op de feiten gedrukt en heb me gerealiseerd dat ik me veel te verantwoordelijk voel om die ander te laten begrijpen wat ik (niet) wil. Het is alsof ik de verantwoordelijkheid van het gedrag deels naar me toe trek door iets kroms te denken in de trant van: ik heb het kennelijk nog niet goed genoeg uitgelegd? Ik moet het nog maar eens proberen. Maar dat leidt tot eindeloos gesoebat en heel veel ruimte voor slecht gedrag.`
Ik vond het extra interessant omdat ik je ingeschat had als iemand die haar grenzen heel goed kon aangeven, gezien je wijze postings altijd.
Het is een kwestie waar ik zelf altijd mee worstel: hoe geef je je grenzen aan als die ander dat onzin vindt?
In het begin van de corona, nog voor de maatregelen maar wel al stijgende besmettingen, ontmoette ik een vriend. Normaliter geven we elkaar een hug. Nu zei ik `nou dat lijkt me nu even niet handig´. `oh daar maal ik niks om hoor´ zegt hij, en hup ik lig al in zijn armen. Ik had niet eens tijd om af te weren en daarbij, ik had al een grens aangegeven. Lastig zulke mensen.
Omdat ik tot een risicogroep behoor, vind ik het kunnen verwijzen naar de maatregelen wel handig.
Blijft dat er mensen zijn die je grenzen niet eens opmerken en dat dat een lastig gegeven is. De laatste dag voor de horecasluiting had ik een date. Hij wilde mijn handen pakken, ik weerde af én zei ´nee´. Niet om corona maar omdat het me te snel ging. ´ach flauwekul, daar krijg je echt geen corona van´ zei hij en pakte mijn handen. Die heb ik maar gemaild dat het er wat mij betreft niet inzat met ons.
Over het algemeen heb ik eigenlijk geen zin de hele tijd op mijn grenzen te moeten letten en te bewaken. Ik doe het wel als het moet, maar ik vind het geen prettige omgangsvorm als de ander ook niet een vanzelfsprekend gevoel van mijn en dijn heeft. En corona maakt dat sneller duidelijk dan ooit
Ik word inmiddels ook wel een beetje moe van al die discussies en al dat uitleggen.
Bij mijn eigen vader kan ik dat nog wel een beetje opbrengen, want familie en heeft kennelijk in een grot gewoond het afgelopen jaar.
Maar voor de rest is het vuur om zaken te weerleggen er bij mij ook wel een beetje uit. Zolang mijn eigen grenzen maar gerespecteerd worden, ook door wappies.
Ik zie hier op het forum ook niets meer terug van de heftigheid van de coronatopics zoals die er in het begin was.
Dank weer iedereen
Ja, ik heb ook het gevoel dat corona bepaalde zaken weer pijnlijk blootlegt. Zaken die je meestal echt wel weet maar waarbij het aardig lukt ze voor jezelf te negeren. Dat lukt nu niet meer.
Jo Hanna, ik moest wel glimlachen om je suggestie hoe dit op te pakken met mijn ouders. Lijkt me erg fijn! Past ook helemaal bij mij, ik praat graag dingen uit. Mijn ouders echter totaal niet. In hoeverre dit precies onmacht en onwil is kan ik, als kleine dochter (
) natuurlijk niet goed beoordelen. Maar mijn ouders hebben zo van die tactieken...ze zijn het bijv onmiddellijk met me eens, praten me naar de mond, beginnen heel snel over iets totaal anders enz enz. Voelt weer akelig vertrouwd, heel wat jaren terug heb ik eindeloze pogingen gedaan eea te bespreken.
Maar ik snap helemaal wat je bedoelt, ik moet eea alleen aanpassen aan mijn ouders. Praten kunnen/willen ze echt niet, het zullen korte duidelijke boodschappen van mij moeten worden en vooral moet ik de onderhuidse afweer/ afkeer van hen langs me af laten glijden. Ik wil vooral nog steeds dat ze me leuk en lief vinden en dat is nu eenmaal niet zo. (deels wel en dat maakt het ingewikkeld en probleem zit ook vooral bij een van beide etc)
Zichtbaar
Ipv vertellen, niet begrepen voelen en daardoor moeite hebben met gebrek aan respect, kan je je grenzen ook duidelijk maken dmv het dragen van een gezichtsmasker. Grote kans dat ze je in vervolg gaan bellen.
Zelf ga ik wel graag mijn moeder in zorgcentrum bezoeken, de lange haren van de kin verwijderen, manicure etc. Toch moest ik onlangs even weg blijven en afwachten of ze positief of negatief was. Gelukkig is zij niet besmet en heeft ze mij ook niet kunnen besmetten. Die dagen van afwachten zijn dan wel even confronterend.
Dus maak je zichtbaar als dat het enige is dat wel werkt.
Je ouders kennen blijkbaar niemand die het van dichtbij hebben meegemaakt. Best mogelijk dat ze van mening veranderen als een dierbare of kennis aangeeft besmet te zijn.
