Relaties Relaties

Relaties

Omgaan met verlatingsangst


Vroeger is echt vroeger

In mijn jeugd en puberteit is ook niet alles van het leie dakje gegaan. Maar toen ik 18 werd, besloot ik dat ik mij niet kon verschuilen achter de 'ergelijke' beslissingen van mijn ouders. Met 18, had ik levenservaring genoeg om verantwoording te dragen voor mijn eigen beslissingen. En als ik mijn neus stootte, was dit mijn leermoment.

Je was vroeger snel verliefd en stootte zodoende gemakkelijk je neus. Het vertrek van je man na een huwelijk van 22 jaar, is toch echt van een andere orde. Ik vind het niet terecht die stap te vergelijken met het hard weglopen van jonge mensen vroeger.

Focus op je herstel en de liefde om je heen ipv oude wonden open halen, alsof die bijgedragen hebben aan je enthousiaste contactleggingen vandaag de dag. Misschien dat een ander het anders ziet, maar ik geloof dat als je blijft terug keren naar het verleden, is het moeilijk om verder te gaan.

Dus de reacties over hip en modewoorden, begrijp ik wel. Het gespit in het verleden doet een mens namelijk niet altijd goed. Omdat het verleden niet overnieuw gedaan kan worden en accepteren iets ongrijpbaars is. Ondertussen vreet het energie en maakt het je moe. Moe en onzeker zodat je beren op de weg kan gaan zien.

Vraag jezelf maar eens af of het verwerken van het verleden ( jeugd) de methode is die jou gaat helpen. Je geeft aan dat je genoeg te geven hebt, maar dat het geen pijn meer mag doen. Die negativiteit is m.i. gevoed door je ervaring 1,5 jaar geleden. Vroeger is echt vroeger. Neem het niet mee.

En dat terwijl je zo goed bezig bent omhoog te klimmen.

Ik hoop niet te veel voor je ingevuld te hebben.

Praktisch

Heel lang verliefd gweest op iemand die dat dan wel, dan niet terug gaf.

1) gebruik je what's app - zet uit dat je kan zien wanneer berichtjes gelezen worden en mensen online zijn
2) sluit (app) gesprekjes als eerste af - het was leuk maar ik ga nu mijn haren wassen ... Vul zelf in
3) reageer uitsluitend als je écht de tijd hebt en stel het soms nog ern keer uit - echt niet tussen de bedrijven door gaan appen
4) zoek op pinterest naar leuke dingen over single zijn en verstuur naar andere singles (NIET Frits)

Dit bracht bij mij wat rust. Btw ik heb geen Facebook en keek dus ook nooit wat hij aan het doen was.

Mariel

moederziel

moederziel

29-07-2017 om 10:25 Topicstarter

Mariel

Mariel, dank voor je praktische tips! Klinken heel zen en kan ik zeker gebruiken. Hier ook geen FB, waar Frits overigens ook niet op te vinden is. Ik wil er nog aan toevoegen dat ik in gesprek met mezelf (!) heb afgesproken dat het aan mijzelf is om dit zover 'toe te laten' als ik zelf wil.
Het contact is leuk en licht en dat moet het ook blijven. Dat is ook wat ik bedoel met genoeg te geven, maar het mag geen pijn meer doen.
Het is een goede oefening in geduld en loslaten.

moederziel

moederziel

29-07-2017 om 10:46 Topicstarter

Flanagan

Ik wil wel ingaan op je post #62. Zoals je het beschrijft lijkt het of ik me verschuil achter 'vroeger'. Maar in de persoon die ik ben, is er geen scheidslijn tussen vroeger en nu. Natuurlijk wel in wat ik doe en hoe ik leef, maar in de persoon die ik ben geworden als volwassen vrouw zit dat vroeger letterlijk ingebakken.
Ik wil hier niet te diep op alles ingaan, dat voert mssch te ver, maar dat heeft heel veel te maken met het gegeven dat er geen sprake heeft kunnen zijn van een veilige hechting. Als het je interesseert: lees maar eens iets over angstige hechtingsstijl. Ik vond mezelf wel wat raar vroeger, maar was er verder niet zo mee bezig (ik leefde nogal erop los) en bouwde vervolgens toch een op het oog heel veilig nestje op met moederzielman. Nu, met de blik van de veertiger, zie ik dat moederzielman (vermijdend gehecht) en ik elkaar juist hierin feilloos vonden en aantrokken. So far so good, tot het moment dat de bom barstte en de zenuw vorig jaar bij mij volledig bloot kwam te liggen.

Je schrijft dat ik er niet zo mee bezig zou moeten zijn, met dat vroeger. Geloof me, dat bén ik ook niet, maar ik ben wel bezig met het nu. Met wie ik nu ben en waar ik nu heen wil. En dit hele gegeven blijkt nu een rotsblok op mijn erg te zijn. Ik ben dat stukje bij beetje aan het wegbeitelen, maar het is een illusie om te denken dat het zal verdwijnen, zoals een depressie kan overgaan of een periode van rouw voortschrijdt.
Ik moet hiermee dealen, accepteren dat dit bij mij hoort. Maar het zal niet weggaan. Moederzielman is er niet meer om de pijn af te dekken. Ik sta er alleen voor. Dat vind ik oprecht moeilijk, en er zijn momenten dat ik vervloek dat ik ben wie ik ben.
De makkelijkste weg is nu om een nieuwe 'toedekker' te zoeken die de angst voor mij bezweert, maar dan herhaalt de geschiedenis zich keer op keer. Ik zal de veiligheid in mezelf moeten vinden. Een vraag zoals in dit topic helpt daarbij: hoe doe ik dat praktisch?

Misschien maakt mijn toelichting wat meer duidelijk. Ik analyseer hier zakelijk, maar ik kan je zeggen dat er momenten zijn waarop ik het echt niet meer weet.

Gerber

Gerber

29-07-2017 om 10:46

Dit is

mijn eerste reactie aan jou, Moederziel, terwijl ik toch al heel lang meelees met jouw draadjes. Ik bewonder jouw openheid en jouw pogen om jullie leven weer op de rails te krijgen.
Misschien raar: gisteren las ik de laatste bladzijden van het boek 'Kom hier, dat ik u kus', geschreven door Griet op de Beeck. Een prachtig verhaal, ik kan het je echt aanbevelen. Hoofdpersoon Mona bevindt zich op een kruising in haar leven, en besluit haar partner (waarmee ze leeft in een afhankelijkheidsrelatie) te verlaten. Ze zegt tegen hem:"ÄLS ik onzeker zou zijn over mijn uiterlijk, zou ik bij u zijn, omdat gij de man zijt die elke dag opnieuw herhaalt dat mijn gat niet te dik is in deze rok, snapt ge? Ik wil mijn gat zelf oke leren vinden in deze rok, denk ik, en van daaruit verder. Wij zijn antwoorden op mekaars zeer, zie ik nu".
Op de laatste pagina van het boek bedenkt Mona: "Ik wil begrijpen wat de liefde is, onthouden dat dat alles is, of toch bijna. Ik wil redden wat er te redden valt, mijzelf bijvoorbeeld, ik wil weten wat ik waard ben, kiezen voor wat klopt en goed is, geloven dat dat mag. Ik denk: dat is het, ik wil durven, eindelijk. Ja."

Eigenlijk zijn bovengenoemde citaten een variatie op wat Roosje Raas en anderen jou al eerder hebben geschreven. Dat je leert, keer op keer, dat het je goed doet om eerst jezelf te omarmen ( in de woorden van Griet op de Beeck Om je eigen gat oke te vinden!), om van daaruit open te staan voor anderen. Maar volgens mij ben je daar ook al een eind mee bezig. Sterkte!

moederziel

moederziel

29-07-2017 om 11:18 Topicstarter

Gerber

Wat een warme reactie van jou
Ik vind het echt frappant dat je dit mooie boek aanhaalt. Ik heb het boek gelezen in de laatste zomer dat we als volledig gezin op vakantie gingen, nu 2 jaar geleden. Ik zatvtoen niet goed in mijn vel en in de relatie en ik weet dat ik bij het lezen nogal werd geraakt door de chaotische toestand in het gezin van de hoofdpersoon. En dat Mona niet werd gezien, behalve dan door haar geliefde die uiteindelijk ook helemaal niet haar belang voor ogenhad, niet beschikbaar was. Pijnlijke herkenning.
Die laatste boodschap... die snap ik pas nu

Ik lees de reacties van RoosjeRaas en anderen in mijn draadjes vaak terug. Om me aan op te trekken en aan vast te houden. Zo fijn.

Moederziel

Ik ben met vakantie en lees sinds een paar dagen jouw nieuwe draadje, als de WIFI het toelaat. Ik denk ook al een paar dagen over jou na. Wat is er dat ik voel als ik jou lees? Waar zit iets voor mij wezenlijks waar ik jou mee zou kunnen helpen hij je vraag?

Ik zie een Moederziel die "managed". Nee, dit antwoord is geen reactie op mijn vraag. Nee, ik weet wat jij bedoelt maar geloof me, dat is het niet want dat heb ik al onderzocht en geanalyseerd.

"Managen", redden, regelen, begrijpen, vat hebben, controle hebben, je niet verliezen, oh wat werk je weer/nog hard! Al je kinderen er nog bij. En dan zo snoeihard voor jezelf. Nu heb je zo veel inzicht en nu ben je nog niet de perfecte versie van jezelf. Ja, dat kan ook niet met jouw herkomst, maar het kan en moet beslist beter dan zo. Moet je zien wat er van me overblijft als ik iemands aandacht graag wil.

Je ploetert, ploegt en rent in mijn ogen nog steeds in de rondte. Je cirkel is wat groter geworden, maar je pad van het rennen ook steeds dieper ingesleten.

Wat ontbreekt in mijn ogen in jouw leven (en deed dat ook lang en hardnekkig en heel erg van oudsher in mijn leven?) Rouw. Je hoeft maar een ding en dat is aanvaarden van en rouwen om hoe gewond je bent. Met de hechtingstheorie kun je veel duiden. Rouw maakt dat compleet. Rouw om het kind dat je nooit kon zijn. Rouw om het meisje dat altijd er bij wilde horen, no matter what. Rouw om de vrouw die je was toen je man je verliet. Rouw om het gezin dat je niet op dezelfde wijze als jaren in stand kon houden. Heb verdriet. Draai mooie muziek. Eet en drink fijne dingen. Wandel. Lees Griet, Anna Enquist, Kristien Hemmerechts, lees Tonio van Van der Heijden. Lees gedichten. Laat het gaan over het leven en verdriet en rouw om al jouw kwetsingen. Zonder te duiden. Zonder begrip. En wert dat je dan ook heelt. Rouwen is helen. Een heel mens worden. Maak het klein. Niet zo vreselijk groot. Haal het oordeel er uit. Over anderen, reacties, over jezelf. Probeer te leven zonder goed en fout. Zuiver. Rouw en heel.

moederziel

moederziel

29-07-2017 om 19:17 Topicstarter

Lieve RoosjeRaas

Dankjewel dat je de moeite neemt om me hier toe te spreken. Als een mentor. En oh, wat heb je gelijk.
Ik hou de controle angstvallig vast. Analyse geeft controle. Controle heeft beheersing. Dat is mijn overkeving. Ik sta niet voor mezelf in als ik de controle loslaat. Het gat vanbinnen is te diep. Het maakt me letterlijk doodsbang.

Rouwen en helen

en goed voor jezelf en je kinderen zorgen zijn geen loslaten. Het is anders vastpakken, op een andere manier vat hebben. Probeer een diertje te zijn. Dat zit in ieder van ons. Alleen degenen die niet veilig gehecht zijn en niet rouwen denken dat dat hard werken is. Ga telkens bij rationele analyse lief met je handen over je armen wrijven. Poets dat fysieke, het instinctieve op. Kies voor schuilen in plaats van vechten. Een liefdevolle vorm van bevriezen. Dat is oké. Eten, drinken, slapen, schuilen en werk doen dat je hopelijk past en die de eerste vier in deze zij mogelijk maken. Zo klein. Vertel jezelf dat JIJ nu goed voor jou zorgt. Dat is meer dan genoeg, die volwassen vrouw, voor het meisje in jou en jezelf als krachtige volwassene. Trek geen conclusies, en al zeker niet over jou in jouw leven en hoe je tekortschiet. Dat doe je niet. Je gaat logischerwijs van overleven naar doorleven naar leven. Dat is hoe dan ook goed. Rustig aan. Maak het klein. Ben zo stil mogelijk. Je verzet is zwaarder dan dat niet doen. Geloof me.

moederziel

moederziel

29-07-2017 om 20:14 Topicstarter

Bij het lezen

Bij het lezen van jouw posts RoosjeRaas, breekt er iets in mij. Een overweldigend gevoel van eenzaamheid, ik noem dat vaak het 'gat vanbinnen'. Natuurlijk heb je gelijk. En ik probeer het ook echt, maar ik heb nergens houvast.
Kun je mij vertellen hoe jij dit hebt geleerd?

Niet geleerd

Gevoeld. Zo eenzaam is een mens. Zo is het. Ik ben geliefde mensen verloren. Mijn huwelijk. Er viel niet meer te verliezen. Alleen te winnen dat ik weet wie ik ben. En mezelf probeer te accepteren. Steeds vaker kan ik in het hier en nu zonder verwachtingen genieten. Dat is geen status quo. Geen periode. Dat zijn momenten. Soms rijgen ze zich aaneen. In die eenzaamheid voel ik mijn bloed. Mijn hart. Mijn sterke lijf dat mijn kinderen gevoed heeft. Grootgebracht een voorrecht. Een pracht. Niet bang zijn. Je kunt jezelf niet verliezen. Ga op de grond liggen en voel de magneet van de aarde. Je nietigheid en grootsheid tegelijkertijd. Je liefde voor je kinderen. Je bent niet eenzaam. Hooguit alleen. En dan blijk je je eigen beste gezelschap. Wees niet bang. En wij zijn hier ook.

Niet waar

Mijn grootste angst is mijn kinderen verliezen. Maar die is zo groot dat ik juist daar kan voelen dat ik ze gevangen zet als ik gehoor geef aan die angst. En daar voor ken ik dan ook mijn eigen Vrijheid(sgevoel) te goed en koester ik dat. In dat laatste zit een weggetje om te kunnen leven in vrede, denk ik. Je kunt heel veel niet veranderen of beïnvloeden. Niet de dingen, en vooral de mensen, die er werkelijk toe doen. Kun je dat voelen?

Ben je oké, Moederziel?

Ik wil je niet overstuur maken. Integendeel.

moederziel

moederziel

30-07-2017 om 16:13 Topicstarter

Gaat goed RoosjeRaas

Dankjewel voor je berichten, dat betekent veel voor me. Ik heb dit weekeindende 'egeltjes-stand' weer opgezocht, lezen, cocoonen, niet bezig met anderen behalve mijn kinderen en ikzelf. Geeft rust.
Ik lees veel, om mezelf te begrijpen. Dat doet goed. Ik ben soms even overstuur, maar het mag van mezelf

Lieve groet x

Ja,

Egeltje. Fijne zondag.

De vrouw in de spiegel

Ik denk dat iedereen wel eens onzeker is en zich afvraagt wat de toekomst voor diegene in petto heeft. ( Lees houvast). Wie geen grote tegenslagen in het lleven heeft meegemaakt, weet niet eens zeker of hij/zij genoeg doorzettingsvermogen heeft om die tegenslagen op te kunnen vangen.
Maar je weet dat je dat wel kan want dat heb je reeds bewezen. Je hebt een grote ingrijpende besissing durven nemen en je bent overeind gebleven. Dus waarom zou je jezelf vervloeken om wie je bent, wanneer je ook bewezen hebt een doortastende vrouw hebt te zijn. Wees wat vriendelijker tegen jezelf. ( Niemand is perfect.)

Mochten er andere hindernissen zijn die de neerslachtigheid, ( denk aan schoolprestaties, ziekte of financiele verplichtingen of puberteitsconficten), kunnen verklaren. zie die dan niet als persoonlijk tekortkomen.

moederziel

moederziel

31-07-2017 om 11:16 Topicstarter

Beslissingen nemen

Flanagan, je raakt een voor mij belangrijk punt aan. De grootste beslissingen in mijn leven, en dan vooral die beslissingen die mij groot verdriet en pijn hebben gegeven, zijn niet door mij genomen, maar door anderen. In de belangrijkste gevallen ging het om mensen die ik liefhad en koesterde.
Het is niet louter het 'verlaten worden', niet als kind, niet als partner. Het is de diepe vernedering, het verraad, de onnodig kwetsende manier waarop dat is gebeurd. In het geval van mijn vader door het geweld dat hij gebruikte en de terreur die we als gezin ondergingen. Het leverde niets op, hij ging uiteindelijk toch - waarmee overigens wel het geweld stopte, maar niet de terreur.
Bij mijn partner ging het opnieuw om verraad, vernederd worden, gekwetst, gewond, bovenop de erfenis die er al zat (en die hij maar al te goed kent).

Ik kan best rationeel concluderen dat deze manieren van 'oplossen' van anderen voortkomen uit eigen machteloosheid, gebrek aan volwassenheid, narcisme, onvermogen te hechten of wat dan ook. Maar de gevolgen voor mij zijn zo groot, zo voelbaar, en het is echt zo verschrikkelijk moeilijk om je daartegen te beschermen.
Controle houden over wat er gebeurt is voor mij een manier om me te wapenen tegen wat er komt. Ik hoop daarmee voor te zijn dat ik opnieuw wordt geraakt, dat de moker nog een keer komt. Dan zie ik in elk geval waar de moker vandaan komt en kan ik misschien de klap opvangen.
Want het houdt niet op, de kwetsuren blijven komen. Klein maken en oprollen, zoals RoosjeRaas zegt, helpt een beetje. Maar er zijn nachten dat ik in paniek wakker word, me afvragend waarom anderen niet zien hoe kwestbaar ik ben en me toch steeds weer hard raken.
Ik ben best doortastend, maar niet van beton. En ik ben het vechten moe.

Hagelslag

Vroeger kende mijn moeder diepe dalen. Als puber nam ik tijdens die dalen het huishouden over zodat wat achter die deur leefde, niet gezien werd. ( schone schijn heet dat). Tijdens het leren voor een belangrijke herkansing vroeg ik de huisgenoten of ze een keer rekening met mij konden houden omdat ik altijd voorhen had klaar gestaan. Antwoord van vader: 'Ik heb je nooit wat gevraagd.' Die kwam binnen. Ik gaf aan dit te mogen horen. Jaren heb ik op een excuus zitten wachten, tervegeefs. Die jaren gingen gepaard met verdriet vanwege de ongevoelige ondankbaarheid die ik niet verdiend had. Tot het moment kwam dat dat excuus ook geen waarde meer voor mij had omdat de klok niet meer terug gedraaid kan worden. Maar ik kwam ook tot de conclusie dat ik mijzelf door die behoefte aan dat excuus, gekwetst had. Toen heb ik een excuus aan mijzelf gemaakt. Van dat excuus wist ik zeker dat die diep uit het hart kwam. Daarna schoof ik die 'box' dicht en ging ik verder met mijn leven en de opgedane wijsheid. Vroeger zei mijn opa dat ik als kind niet de hagelslag van mijn brood liet eten. Mijn opa had gelijk. Die lijfspreuk maakt mij minder kwetsbaar en maakt dat anderen minder gemakkelijk over mij heen lopen.

----
Jouw scheiding zie ik ten dele ook als jouw beslissing omdat je ook had kunnen wegkijken terwijl je man een minares erbij hield. Je hebt grenzen aan je relatie gesteld omdat je er niet mee kon leven. Ik denk dat er relaties bestaan die wel intakt blijven omdat de bedrogen vrouw of man, niet hun partner een formulier onder de neus schuiven. Ik wil hiermee aangeven dat je, ondanks die positie als slachtoffer, beslissingen durft te nemen. Iets waardevols dat wat over jou zegt. Ook jij bent in staat te voorkomen dat een ander de hagelslag van je brood pakt en je zodoende kwetst.

Oprollen helpt om weer op krachten te komen. Je kracht gebruiken voorkomt dat je moet oprollen.

Woorden weggevallen

Regel 6: ' ik gaf aan fijn te vinden dit te mogen aanhoren'.

moederziel

moederziel

31-07-2017 om 13:41 Topicstarter

Niet helemaal

Flanagan, je schrijft: 'Jouw scheiding zie ik ten dele ook als jouw beslissing omdat je ook had kunnen wegkijken terwijl je man een minnares erbij hield. Je hebt grenzen aan je relatie gesteld omdat je er niet mee kon leven. Ik denk dat er relaties bestaan die wel intakt blijven omdat de bedrogen vrouw of man, niet hun partner een formulier onder de neus schuiven.'

Dat is niet helemaal hoe het ging, of eigenlijk: helemaal niet. Toen moederzielman met truus in zee ging, besloot hij tegelijk mij en ons gezin te verlaten. Ik heb dus geen schijn van kans op het maken van een beslissing gehad. Sterker nog: ik heb nergens meer voor kunnen vechten. Het wanhoopsoffensief dat erna kwam, is achteraf bezien een gevecht tegen windmolens geweest.
Ik vind dat heel erg spijtig, want dat beetje regie had ik graag gehad. Misschien wel met dezelfde pijnvolle afloop, maar dan in elk geval vanuit een bewuste, overwogen keuze. Mijn keuze.
Maar ik heb hierin niets in te brengen gehad. De bom is gedropt en ontploft.

De clou

De clou lag hem juist in het tweede deel van die alinea; beslissingen durven nemen en dus in je eigen kracht durven geloven. Toendertijd heb je gekozen om een eind te maken aan de onzekerheid. Ook dat is een keus.
Ik wil je juist wijzen op je vermogen om sterk te zijn wanneer dat nodig is. Omdat dat nodig is om het verleden los te laten.

Pennestreek

Pennestreek

01-08-2017 om 09:57

Eens met Flanagan

Dag lieve moederziel, ik ben net terug van vakantie en zie hier je nieuwe draadje. Een heel mooi draadje, omdat het aangeeft dat weer stappen zet, kleine stapjes weliswaar, maar wel stappen op weg naar een meer geheelde moederziel. En ik vind het heel fijn om te zien dat er hier weer/nog zoveel mensen zijn die je daarbij willen helpen.

Ik ben het eens met Flanagan. Je bent sterk. Je neemt moeilijke beslissingen. Je blijft overeind. Deels omdat je moet, voor je kinderen, maar voor een deel ook zeker omdat dat is wie je bent, een sterke vrouw. Een mooie vrouw. Ja, je man is een relatie met truus begonnen en heeft je verlaten. Maar jij bent degene die de werkelijke scheiding in gang heeft gezet, om jezelf en je kinderen nog zoveel mogelijk te beschermen (in dit geval tegen de financiële problemen die alleen maar groter zouden worden als je het niet zou doen). Ik weet dat jij het voelt alsof je niet anders kon, en dat het DUS niet je eigen keus was, maar ik zie dat anders. JIJ hebt de beslissing genomen, de stappen gezet. Besloten er echt een punt achter te zetten. En die beslissing kost kracht, doorzettingsvermogen.

En dat je in deze storm zo goed voor je kinderen hebt kunnen zorgen is ook sterk, je had ook in kunnen storten, maar dat heb je niet gedaan. Je bent overeind gebleven. Geloof inderdaad in je eigen kracht. En natuurlijk wou je dat je sterker was, onkwetsbaar liefst, maar dat is natuurlijk onmogelijk. En natuurlijk ben je bang om weer gekwetst te worden. Maar weet je, zelfs als dat weer zou gebeuren, ook dan ben je sterk genoeg om staande te blijven. Echt.

Ik wou dat ik je kon helpen met je vraag over hoe je dwangmatige gedrag en gedachten over contact met anderen te veranderen. Maar ik zou niet weten hoe. Ik snap helemaal wat je beschrijft. En ik denk dat het enige dat je kunt doen, geduld hebben is. Geef het tijd. De kramp trekt vanzelf weg denk ik. Naarmate je meer tot rust komt, jezelf meer accepteert, misschien inderdaad met therapie wat weg kunt werken van je oude en nieuwe zeer, denk ik dat het vanzelf beter wordt. En nee, weggaan zal het vast niet. Daarvoor zit het denk ik teveel 'op je harde schijf', maar je zult er vast mee leren leven. Er een weg in vinden.

Dikke knuffel maar weer.

moederziel

moederziel

01-08-2017 om 10:28 Topicstarter

Pennestreek!

Wat fijn om van jou een bericht te lezen. Oke, oke, ik geef me gewonnen.... ben beetje sterk(er) geworden
Het gaat inderdaad met stapjes 'vooruit'. Ik zet dat 'vooruit' tussen aanhalingstekens omdat het zo ontzettend dubbel voelt dat verdergaan ook verder weg gaan van mijn oude leven betekent. En dat was misschien niet perfect, en terugkijkend ook scheefgetrokken op bepaalde punten, maar ik voelde me wel gelukkig. En daar drijf ik nu dus stapje voor stapje verder van weg.

Hoe is het met jou?

Pennestreek

Pennestreek

01-08-2017 om 10:58

Ja, dat is inderdaad heel dubbel

Maar terug kan niet meer. Ook als jullie weer bij elkaar zouden komen, zou je dat veilige gevoel niet meer terugkrijgen, niet na alles wat er is gebeurd, na alles wat je man heeft gedaan. Dus je moet voorwaarts, een andere kant op, een nieuw leven opbouwen. En daarin word je ook weer gelukkig. Op een andere manier dan met je man, maar ook weer gelukkig.

Hier gaat het op het oog best goed. Er zijn zeker heel veel dingen veranderd en verbeterd. Met zoon gaat het stukken beter. Dochter is zo'n beetje puber-af en dat doet de sfeer in huis veel goed. En ik heb zeker van die momenten die RoosjeRaas beschrijft, dat het gewoon goed is en voelt. Maar er blijft een permanente onderstroom staan, en die is zo vermoeiend. Het voelt alsof ik soms best een stukje kan zwemmen, maar af en toe moet ik watertrappen, en dan voel ik die onderstroom trekken. Naar beneden. En het kost heel veel kracht om daar weer uit los te komen. En die stroom, dat is het feit dat man zijn gevoel voor mij nog (lang?) niet terug is. En we niet zeker weten of dat ooit zal gebeuren. In tegenstelling tot de mannen in het draadje Verder na ontrouw heeft hij (nog) niet voor mij gekozen, maar alleen maar voor het proberen te herstellen van onze relatie, in de hoop dat die liefde dan vanzelf terugkomt.

Zeker, ik kan heel blij zijn als ik merk dat hij nu inziet dat hij onze relatie nooit echt een kans heeft gegeven in het verleden (en dan bijt ik heel hard op mijn tong om niet te zeggen dat ik dat al heel lang geleden heb gezegd, maar dat hij dat toen onzin vond . En hij is nu ook echt bezig om zijn rol en zijn houding en zijn gedrag te veranderen. Dat is heel fijn. Maar ik vind het zo moeilijk, zo niet onmogelijk, om mezelf helemaal te laten zien, om te geloven dat het ooit goed kan komen. En ik heb af en toe het geduld niet meer. Ik vecht hier al zo lang voor, doe al zo lang mijn best, hij heeft zulke nare dingen gezegd en gedaan, er is zoveel gebeurd dat me zo gekwetst heeft, ik heb zoveel verdriet gehad, en met al die emoties weet ik me geen raad. Ik kan ze nog steeds niet bij hem kwijt, ik kan dat niet met hem delen. Of nou ja, ik kan het wel met hem delen, maar hij begrijpt het niet. Niet echt. En ik ben zo bang dat hij dat gewoon niet kan, zich zo in mij verplaatsen. En ik heb dat wel nodig merk ik om deze relatie te laten slagen. En ondanks alles hou ik van hem en wil ik niets liever dan ons huwelijk alsnog te laten slagen. Ik heb zo'n helder beeld van hoe ik het zou willen, en ik weet zeker dat het had gekund, maar of we nu nog op tijd zijn? Of hij het kan? Of ik over alle pijn en gekwetstheid heen kan stappen? Ik betwijfel het.

Flanagan schreef over het jarenlang wachten op excuus. Dat nooit kwam. En hoe ze dat uiteindelijk achter zich kon laten. Ik zit ook te wachten op excuus. Op erkenning van hoe moeilijk het is geweest voor mij. Erkenning van de pijn die hij veroorzaakt heeft. Van hoe kwetsend hij is geweest. Van hoe onbeschoft hij zich heeft gedragen. En van hoe bijzonder het is dat ik het heb volgehouden en hem niet zelf een keer een schop onder zijn **** heb gegeven. Maar die is er nog lang niet. Sterker nog, de twee keer dat ik wel echt een grens heb getrokken neemt hij me erg kwalijk, in een sessie met de therapeut gaf hij aan dat dat twee momenten waren dat ik hem heel erg heb gekwetst. En dat hakt er dan bij mij weer ongelooflijk hard in.

Nou ja, ik moet mijn advies aan jou ook maar aan mezelf geven. Geef het tijd. Heb geduld. Met kleine stapjes wordt het beter. En soms doe ik een enorme stap terug. En perfect wordt het nooit, dat moet ik ook niet verwachten. Het gaat nu beter dan ik ooit had kunnen hopen, het gaat echt 100% beter met me en met ons dan ik een half jaar geleden had kunnen denken. Ook al moet ik weer op zoek naar een nieuwe baan, ook al is de situatie thuis heel nog steeds heel onzeker. Ik ben trots op mezelf, ik ben heel veel gegroeid op heel veel vlakken. En dat is een goed gevoel.

Andere achternaam

Mijn vriendin beleefde net zijn tijd als jij. Sinds ze haar meisjesnaam weer aangenomen heeft, voelt dit als de aanvng van een nieuw begin. Een andere invulling van haar verwachtingen in het leven, dus nog niet zo vertrouwd, maar waar wederom ruimte is om gelukkig te zijn. Ik bedoel niet het geluk delen met een andere man, maar jezelf goed voelen.

Moederziel, draag jij je meisjesnaam? Of voel je je nog mevr. Naam ex.

Pennestreek

Excuus:
Mogelijk typisch manlijk eigenschap . Niet kunnen voorstellen dat een ander daar niet over heen kan stappen omdat ze dat zelf wel kunnen en ondertussen flink op hun pik getrapt voelen als ze die tekortkoming onder de neus gewreven wordt. Getuigenismomentje van imperfectie.

Maar toegegeven, dat vermogen niet zo lang in het verleden te blijven hangen. ( sterke eigenschap van veel mannen) maakt de ellende wel dragelijker.
Zou het door de manlijke hormonen komen? Geef mij dan ook maar een potje. Kan ik een pil slikken wanneer dat handig is.

Trouwens, op het moment dat ik tot inzicht kwam mijzelf te vergeven zoveel waarde te hechten aan het excuus van een ander, was dat wrs ook zo'n minuutje typische manlijke gedachtegoeddingetje.

Ps , sorry voormeelezende heren als ze zich door mijn woorden beledigd voelen.

"sorry voormeelezende heren als ze zich door mijn woorden beledigd voelen"

Nee hoor.

moederziel

moederziel

01-08-2017 om 11:56 Topicstarter

Eigen naam

Flanagan, ik heb mijn eigen naam altijd gehad en (dus) gehouden. Zag er nooit het nut van in inde naam van mijn echtgenoot aan te nemen

moederziel

moederziel

01-08-2017 om 11:58 Topicstarter

Pennestreek

Man, wat een strijd. Ik schrijf later meer, maar wil je nu vast laten weten hoe dapper ik je vind. Maar ik word er ook ongerust van. Wat je schrijft aan mij, is ook waar voor jou: het wordt nooit meer hoe het was. Er is iets stukgegaan wat niet te vervangen is. Vertrouwen, onbevangenheid.

Pennestreek

Pennestreek

01-08-2017 om 12:20

Dat klopt

Maar we hopen allebei dat er in plaats daarvan/daarnaast iets nieuws ontstaat, dat mooier is dan het was. Wie weet, de wonderen zijn de wereld nog niet uit . En we doen er in ieder geval allebei ons best voor.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.