Relaties Relaties

Relaties

Omgaan met verlatingsangst


Je eigen route

Ik snap dat het moeilijk is en dat je er niet aan wilt om een mooie woning/ plek op te moeten geven. Maar het huis is van jullie beiden. Je man kan ook eisen in het huis te willen wonen, zeker nu hij ( tijdelijk) geen geld heeft voor zijn eigen flat. Zo kom je niet van hem los.
Door in het huis te willen blijven wonen, bljf je ergens afhankelijk van zijn 'financiële' support en ben je genoodzaakt 'dank je wel te zeggen' .
Als je hem niet kan uitkopen dmv financiele steun ouders of iets dergelijks, blijf je in zijn greep.

Een kleinere huurwoning kan inderdaad duurder zijn dan je hypotheek last van nu. Maar dan hoef je niet je deur op een kier te houden voor een mede-eigenaar die op papier net zoveel recht heeft op een slaapplek als jij.
Ergens heb je ' mazzel' dat je zolang in die mooie woning hebt kunnen wonen omdat je ex vertrok. Er zijn ook exen die minder inschikkelijk zijn en een huis in de verkoop zetten omdat ze dit hun ex-vrouw niet gunnen.

Het gevaar van de hypotheek bank ligt ook op de loer. Als er niet meer voldaan kan worden aan de verplichtingen, zit je op een executieverkoop van 70%. Als je in die fase belandt, heb je helemaal geen grip meer op je eigendommen.

Angst is in principe een slechte raadgever, maar ik weet niet wat een mediator voor je kan betekenen. Een gesprek met een bekende aangaande de financiële situatie, lijkt mij een hogere prioriteit hebben. Sterkte

moederziel

moederziel

02-09-2017 om 16:00 Topicstarter

Rekensommen etc

Het voert een beetje ver om hier alle rekensommen te benoemen, maar ga er maar vanuit dat ik echt weet hoe de vork in de steel zit. Er is een mediator betrokken, financieel advies, alles. Maar de situatie is niet zo simpel te fixen.
Voor moederzielman besloot een relatie met een ander aan te gaan en huis en haard te verlaten, was de situatie riskant. We waren wel op de goede weg maar het was nog opkrabbelen met de financiën (agv werkloosheid, langdurige ziekte). Maar in de lift. Toen moederzielman een eigen woning betrok klapte het plaatje al flink in elkaar. Maar ook dat kon net. Met heel veel discipline en advies regelingen getroffen en alle verplichtingen nakomen. Maar... nu komt er dus een inkomensterugval van 50% bovenop omdat mzm zijn baan kwijt is. En nu is er geen houden meer aan.

Maar de kogel is door de kerk. Voor het einde van de maand moet het verzoek tot echtscheiding bij de rechter zijn ingediend. Er is een reële kans dat man persoonlijk failliet gaat als er niet snel een nieuwe baan komt. Ik kan niet worden meegetrokken, ik moet mijn kinderen en mezelf in veiligheid brengen.
Hij ziet dat gevaar en wil de schade naar eigen zeggen voor ons ook zoveel mogelijk beperken (klinkt trouwens heel zorgzaam maar ik wantrouw het aan alle kanten). Maar ondanks alles wens ik hem dit alles niet toe. Mijn hemel, hoeveel schade moet er eerst zijn voordat dit nieuwe leven van hen vorm heeft.... versterkt bij mij alleen maar het gevoel van nutteloosheid, zo zonde, zo onnodig. Ik geloof gewoon nog steeds niet dat hier ook maar iets goeds uit kan voortkomen. Pffffffff

Pennestreek

Pennestreek

03-09-2017 om 13:36

Van mij ook even een schouderklop

Ik vind je zo sterk! En ik weet wel dat je moet, dat je niet anders kan, maar het lukt je toch maar mooi om je roer en je rug recht te houden!

Inderdaad is denk ik de enige manier om de schade voor jou en de kinderen te beperken zo snel mogelijk die scheiding af te ronden en het huis te verkopen. Ik zou voorlopig geen energie steken in de relatie tussen mzm en de kinderen. Daar doe je op dit moment niemand een plezier mee. Dat komt hopelijk wel weer, maar nu moet je je energie in andere zaken stoppen.

Je doet het fantastisch! {{{{{moederziel}}}}}

moederziel

moederziel

03-09-2017 om 14:54 Topicstarter

dank, zo lief

Dankjulliewel voor de schouderklopjes, ik heb het zo hard nodig. Ik voel me een dagelijkse fake-it-till-you-make-it. Ik doe wel zo stoer, maar ik *voel* me helemaal niet stoer. Integendeel. 's Nachts droom ik vaak van ons complete gezin, en altijd gebeurt er iets dat voor een slechte afloop zorgt. En van de kinderen verdwaalt, of ik, of de helft zit ergens vast, of er gebeurt een ongeluk, of... Ik word er vaak beroerd wakker van. In de weekeinden word ik met regelmaat overvallen door diep verdriet, wat nog wordt aangewakkerd door de 'niks aan de hand-contacten' met mzm die ik op het sportveld, in onze kleine woonplaats en waar dan ook in het weekeinde domweg niet kan vermijden. Ik vind het een verschrikking, confronterend, ik kan er zo slecht mee omgaan. Ook net nog, een uur geleden, levert hij na een appje vanochtend jongste 4 uur te vroeg bij me af en vertrekt vervolgens in z'n auto die om praktische redenen nog altijd bij ons huis staat. Ik weet waar naartoe: zondagavond, truusavond. Ik walg ervan. Echt, het maakt me fysiek misselijk. Nog steeds. Het wordt wel beter, maar het doet ook nog steeds zo diep vernederend veel pijn. Het mes in mijn rug toch nog een centimetertje gedraaid.

Ik zou willen dat ik erboven kon staan, dat ik mijn schouders kon ophalen en denken aan alle ellende die hij heeft veroorzaakt. Truus mag het allemaal hebben, de domme gans. Ze kan geen vermoeden hebben van de werkelijke omvang: de rouw, de schulden, de ontkenning. Maar steeds voel ik de donkere wolk boven me meereizen, vol van het verdriet en gemis. Ik heb heimwee naar ons met zijn allen, zei kind 3 vanochtend, maar ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken. Dapper kind (inmiddels in therapie), verstandig kind. Maar ook: inmiddels beschadigd kind. En ik heb het niet kunnen voorkomen. Maakt me woedend en overstuur tegelijk.

Pennestreek

Pennestreek

03-09-2017 om 16:00

Woede

Ik snap dat je het vreselijk vindt, dat je niet hebt kunnen voorkomen dat je kinderen beschadigd zijn. Maar op wie richt die woede zich? Je man heeft zijn erfenis uit verleden, waar hij lang aardig mee kon dealen, maar uiteindelijk toch niet. Je bent boos op hem denk ik, omdat hij er nu voor zorgt dat de geschiedenis zich herhaalt. En jij hebt ook de nodige bagage. Daarmee heb jij op je eigen manier leren omgaan. Maar je hebt je kinderen niet kunnen beschermen, en daarom ben je ook boos op jezelf, schat ik in. En beide reacties zijn te begrijpen, maar ze zijn ook allebei niet reëel en niet helpend. Je man doet dit niet express, niet om jullie met opzet pijn te doen. En jij hebt je uiterste best gedaan, en je hebt volgens mij heel veel erger kunnen voorkomen. Dus laat die boosheid los. Je hebt er alleen jezelf mee.

Wil je het ons laten weten als er iets is dat we voor je kunnen doen? Anders dan naar je luisteren, een spiegel voorhouden, schouderklopjes geven?

moederziel

moederziel

03-09-2017 om 16:20 Topicstarter

Wel op hem

Ik ben wel degelijk boos op hem. Woedend. Ik vind na 1,5 jaar niet meer vol te houden dat hij dit allemaal niet 'expres' doet. Vreemdgaan is een keuze, niet meer vechten voor je huwelijk en je gezin is een keuze, vervolgens je (bijna ex-)vrouw de gevolgen van je misstappen laten dragen (nazorg voor de kinderen, alle zorg voor (oud en hoop onderhoud eisend) huis, meerdere huisdieren, financien, schulden) is een keuze. Ik heb uiteindelijk de mediator gezocht, de makelaar gebeld, onderhandel met de schuldeisers. Ik doe iedere maand voor beiden alle administratie en stop naast een 32-urige baan veel tijd in het begeleiden van de kinderen met school.
Natuurlijk vraagt hij met regelmaat of hij 'nog iets kan doen'. Ja, sukkel, de volle verantwoordelijkheid nemen voor je gedrag en de beroerde keuzes in je leven - en alle gevolgen daarvan in het leven van ons. Hij hoeft niet meer op zijn werk te verschijnen, zou het huis kunnen schilderen, de tuin bijwerken, oud vuil wegbrengen, zorg voor de kinderen op zich kunnen nemen. Niets van dat, echt niets.
Je kunt mij niet meer wijsmaken dat hij niet ziet wat hij doet. En het enige dat hij echt nog concreet waardevols deed, namelijk zorgen dat er voldoende geld binnenkwam, heeft hij nu ook verkloot. Hij heeft echt alles uit zijn handen laten vallen. Maar gaat wel braaf 2 avonden/nachten in de week op afroep naar truus.
Ik ben woedend.
Eindelijk.

Verhuiswagen

Verhuiswagen

03-09-2017 om 17:40

Wat doe jij...

Moederziel, tussen alle emoties door lees ik dat je tegen dezelfde dingen aanloopt als ik destijds. Vastklampen aan he huis. Zou je bij de mediator kunnen afdwingen dat jij de hypotheeklast betaald en dat jij blijft wonen? Dat het huis op beider naam blijft staan tot betere tijden. Ik ken mensen die t zo jaaaren uitzongen. T huis is groot wn vraagt veel onderhoud zeg je ook. Dat zou moederzielman kunnen doen. Moet je niet willen. Heb je hem alsmaar om je heen afgezien vh feit of hij t doet. Mocht je niet de hypotheek kunnen betalen verkoop het dan. Kies voor wonen met weinig onderhoud. Ik kon destijds niet weg omdat mn zaak er ook on gevestigd was. Daar heb jij geen last van. Ik hield net als jij bij de verkoop n schuld over...
Je kunt zo boos worden als je wil maar je kunt je hem niet dwingen. Je blijft verwachten dat hij vanalles doet. Dat hij ziet wat jij nodig hebt. Wanneer realiseer je je dat hij niet meer bezig is met wat jij nodig hebt? N man die jou niet wil daar moet je niks van willen. Je blijft teleurgesteld raken. Telkens weer. Vraag de echtscheiding aan. Anders ben je straks zelf ook failliet. Leg je eisen pakket neer. Zo wil ik het. En niet anders. Ben niet bang dat je hem wegjaagt. Hij is al weg en komt niet meer terug. Je kunt overal wonen. Zelfs bij mij. Jij hebt nog werk. Zie dat als de uitkomst. Je hebt werk en inkomen. Daarmee kun je alles in je leven regelen na de scheiding hoe jij wil. Hou niet vast aan een huis. Je hebt zoveel moederziel. Je ziet t alleen niet. Wat had ik graag in jouw situatie gezeten ipv de mijne destijds. Zie dat nou eens!!!!

moederziel

moederziel

03-09-2017 om 18:04 Topicstarter

Ja, zie ik

@Verhuiswagen, ik zie de mogelijkheden. Maar ook de valkuilen. Huis gaat in de verkoop, dat is al besloten. Echtscheiding gaat ook door, is ook al besloten.
Je vraagt:'Wanneer realiseer je je dat hij niet meer bezig is met wat jij nodig hebt?' Het is nog veel erger dan dat: hij is niet meer bezig met wat onze kinderen nodig hebben, brengt ook zichzelf in gevaar en trekt 5 mensen mee de diepte in.
Ik hoor het hem nog zeggen: Ik kies nu voor mezelf.
Yeah, right.

Ik hang niet aan het huis, maar ik vertik het ook om de komende 10 jaar in diepe schulden te leven omdat mzm zijn dinges niet in bedwang kon houden en als een kip zonder kop op zoek is naar Het Grote Geluk.
En ja, ik zie ook het kostbare dat ik heb: mijn kinderen, onze gezondheid en mezelf. Maar er zit echt een voelbare grens aan mijn incasseringsvermogen, en die grens heb ik bereikt.

moederziel

moederziel

03-09-2017 om 18:06 Topicstarter

Eisenpakket

dat is zeker een goede.... Het wordt tijd dat ik ophoud met vriendelijke geduldig vragen en mijn eisen neer ga leggen.

Tops

Tops

03-09-2017 om 18:16

dat doet hij

en kan hij doen, omdat hij er mee wegkomt. Er is (denk ik) niemand die hem er bij de haren bij sleurt, niemand die hem inwrijft wat hij doet. Hij ervaart de gevolgen van zijn acties en keuzes niet. Hij leert er niets van en gaat echt straks bij Truus weer grandioos op zijn gezicht. Kan even duren, maar gebeuren zal het.
Leg je eisenpakket maar neer, sla maar met je vuist op tafel dat het klaar is, dat zijn vernielzucht hier stopt. Dat hij zijn verantwoording van nu aan gaat nemen op alle vlakken. Dat hij misschien beschadigd, maar toch zeker niet achterlijk is en dat hij dat nu mag gaan bewijzen. Dat het geen mantijd is, maar kindertijd en verantwoordingstijd.
En nee, dat is niet gezin vormen met jou, het huis opknappen enz. Die tijd is geweest, de tijd van het wijntje is voorbij, je komt er al dichterbij om het te zien, maar in je woorden klinken nog teveel irreeele verwachingen. Maar je mag hem aan zijn oren trekken. Het zou een keer tijd worden denk ik. Jouw begrip is klaar, nu hij.

Takenlijst

Ik ken je ex niet. Misschien zou hij , nu hij zijn baas kwijt is, prima functioneren mbv een takenlijst om het huis op te knappenen zo voor een betere prijs te kunnen verkopen. Alleen kost opknappen ook geld, en daar zit het probleem, voor jou en voor hem.
Maar ik voel ook wat 'narcistische trekjes'. Niet dat hij een narcist is, sat durf ik niet zo te stellen. Maar ikdoel meer op je ruimte om hem ten dele terwille te zijn. Want als hij zijn flat opzegt, ziet het er naar uitdat hij bij jullie komt wonen. Als hij geen baan heeft, ziet het er naar uit dat hij met de pot mee eet ( het is ook de vader van je kinderen en eens hielden jullie veel van elkaar). Ik zeg niet dat hij daar op teert, maar dat je moet oppassen dat je niet zwicht voor die valkuilen. ( leesanders eens draadje narcisme, en let op de ruimhartigheid van de ' slachtoffers' tov de narcist).

Om de voorkomen dat hij op jouw eventuele zwakke plekken leunt, of parasiteert, zul je heel zakeljk hier in staan. Zakelijk (en dus arm aan medemenselijke gevoelens), al was het maar voor de rust in huis ( lees je gezin).

Ps Als je man je kind 4 uur eerder thuis brengt, kan je ( en je kind) besluiten de volgende keer niet te komen. Hou je eigenlijk niet te rekening met hem? Misschien toch nog te veel ruimte waar hij van profiteert?

Verhuiswagen

Verhuiswagen

03-09-2017 om 19:54

Dat ie maar bij Truus gaat wonen

Waarom hoor ik hier dat hij ook recht heeft op de woning? Dat ie maar bij Truus gaat wonen. En dan vraag jij Moederziel voorlopige voorzieningen waarbij je voorlopig het alleenrecht op de woning eist. De kans dat de rechter dat afwijst is klein.

moederziel

moederziel

03-09-2017 om 20:26 Topicstarter

narcisme, opportunisme, egoïsme

Ja, ik voel dat ook.... Nee, niemand roept hem tot de orde. En vrienden die dat zouden kunnen en willen, ontloopt hij.
Pfoeh, en hoe confronterend is dit. Ik ben de dochter van een raszuiverschoolvoorbeeld van een narcist. Ik ken de manipulaties, de charme, de valkuilen, de gaslighting en de blame shifting. Maar ik zie het ook. In alle chaos schemert er inmiddels onophoudelijk een kant van hem door, die niet fraai is.
En er zit een flinke dosis opportunisme en egoisme. Hij voelt zich gerechtigd om te 'gebruiken' wat hem goeddunkt, en dat geldt ook voor huis, gezelschap van kinderen en wijntjes met je bff-exvrouw. Het draait niet om liefde, maar om het in stand houden en weer oppoetsen van zijn gedeukte ego.

Ik weet ook dat het heel, heel erg moeilijk is om je aan die subtiele manipulaties te onttrekken. Voor je het weet, zit je er weer middenin. Uit medemenselijkheid, medelijden, of domweg uit liefde. Pffffffff. En zo is mijn cirkel toch weer rond.
Ok, werk aan de winkel. Met de vuist op tafel dus.

Die ene vinger

Ik kende dichtbij zo'n persoon die je achteraf gezien nooit een vinger had moeten geven. En ook de mensen er om heen die er niets van zeiden. Maar in zo'n situatie kan je niet wachten tot een ander voor je op komt.

In zo'n situatie, kan alleen iets veranderen als het contact stopt. Zelf heb ik geen contact meer met die persoon en trap ik ook niet in de inkoppertjes. Zo liet die persoon een boeket bloemen brengen voor onze trouwdag . Ik herkende het handschrift terwijl de bloemist om de hoek ligt.
Mijn man mocht die persoon appen voor de bloemen. Ik heb dat niet gedaan omdat ik het boeket eerder als een truukje van haar ervaarde, om haar op te bellen. Maar door niet te reageren, geef ik ook geen vinger . Zo is er geen ruimte voor misbruikte empathie.
Maar die opstelling is wel aan jou.

Je geeft aan hoe hij zich gerechtigd voelt om dingen te gebruiken, etc. En het oppoetsen van zijn gedeukte ego. Ik zie het anders: Het gaat nu niet om wat hij doet, maar wat jij kan doen om je onkwetsbaar te maken.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.