Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

Rein dev

Rein dev

13-06-2010 om 16:34

Omgaan met vrouw na bevalling

sinds de laatste maand voor de bevalling en nu de 1e 3 weken na de bevalling is mijn vrouw eigenlijk niet meer te genieten. Volstrekt onaanspreekbaar bij een beetje kritiek, resulteert direct in een agressieve grote waffel, en wel een hoop kritiek naar anderen. Vind de borstvoeding eigenlijk al zwaar genoeg zodat alle andere klussen in huis nu op mij aankomen. Van luiers wisselen tot koken en opruimen. Ze is te moe om een luier te wisselen maar het leuke in bad doen 5min later is ze weer helemaal bij bijvoorbeeld. Ik zit tegen een kookpunt aan en zo meteen barst de bom. Ik heb gelukkig een freelance baan en heb opdrachten wat afgehouden zodat ik wel wat tijd heb.

iemand die dit soort gedrag herkend en gaat dit weer over. Ik kan me voorstellen dat ze moe is, elke 3 uur voeding geven, ook 's nachts, is absoluut geen kattepis. Ben bereid een heleboel te doen maar waar ligt de grens?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Waar is het kind?

Nounou, je betoog stemt me verdrietig.

Waar is het 'samen' dat er was toen jullie kozen voor gezinsuitbreiding?

Waar is het kind in dit hele verhaal?
Viel de bevalling jullie tegen?
Had je toen de kleine er eenmaal was het gevoel dat er een band ontstond?
Hoe was de kraamtijd, was er gezeligheid naast alle drukte en onwennigheid?

Hoe vinden jullie het dat er nu een kind in jullie huis woont?
Hoe voelen jullie je als ouders?

Nou, je ziet: veel vragen.

Ik hoop dat je de knorrigheid opzij kunt schuiven. Een kind is niet in de eerste plaats werk, toch?

bromvlieg

angel3

angel3

13-06-2010 om 17:05

Praten!

Heb je weleens even je vrouw apart genomen en gevraagd: schat, ik snap het allemaal, maar ik mis je! wat is er gebeurd? hoe voel je je? waarom ben je 'boos/agressief?
Praten dus.En ontdekken wat eronder zit. Is ze moe? is ze depressief? heeft ze het idee dat ze het niet goed doet? Kan vanalles zijn ....
Sterkte. Als je praat met elkaar kom je er vast wel uuit. Het zijn tropen tijden....

Wat antwoorden

1. iemand die dit soort gedrag herkend

Als ze eerlijk zijn zullen alle jonge ouders dit herkennen. Niet iedere vrouw is ongenietbaar, maar voor beide partners is dit een ontzettend enerverende tijd. De laatste weken voor de bevalling kan je niets meer en de eerste weken erna eigenlijk ook niet. Wij hebben echt met die baby op de bank gezeten en elkaar aangekeken: WAAROM HEEFT NIEMAND ONS HIERVOOR GEWAARSCHUWD? Dat slaaptekort is al genoeg om helemaal gek van te worden. Je hebt nergens meer tijd voor. Freelancers hebben dan nog de valkuil dat ze hun tijd zelf kunnen indelen maar dat kan het ook nog moeilijker maken omdat je niet eindeloos opdrachten kunt afhouden. Er moet ook nog geld binnen komen.
2. en gaat dit weer over.
Ja. Het kan wel zijn dat er redenen voor het gedrag van je vrouw die de normale kraamtranen/hormonenschommel te buiten gaan, en dan moet je me de huisarts gaan praten. Niet te lang mee wachten ook.
Verder zoveel mogelijk hulp inschakelen. Hulp in de huishouding, mensen die ff bij de baby blijven zodat jullie overdag kunnen slapen, mensen die een nacht bij je vrouw blijven zodat jij een keer ergens anders een nacht gewoon door kunt slapen, mensen die helpen met koken, mensen die helpen met opruimen.... maakt niet uit. Oh ja, mensen die naar het geklaag van je vrouw luisteren zodat jij even rust hebt.
Maar goed, nog even terug naar je vraag of het over gaat. Zes weken, drie maanden en een jaar zijn zo'n beetje overgangspunten. na zes weken wordt het vaak wat zwaarder omdat de sjeu eruit is maar de baby slaapt nog niet door. Na drie maanden is iedereen een beetje gewend en wordt de baby wat minder intensief kwa verzorging. Na een jaar ben je blij dat je het eerste jaar gehaald hebt en kun je weer wat meer om je heen kijken, je wereld wordt weer wat groter.

Ben bereid een heleboel te doen maar waar ligt de grens?
De grens ligt bij jou. Als jij het niet meer trekt moet je hulptroepen inschakelen. Verder praten met je vrouw, maar het klinkt alsof dat momenteel erg lastig is. Wat tijd voor jezelf. Heel veel mannen (nou, vooruit, alle mannen die ik ken) hebben af en toe tijd nodig om nogal monomaan iets Belangrijks te doen. Windows 7 installeren, de voordeur schilderen... weetikveel.... en als ze dat niet kunnen worden ze sjagrijnig. Let wel, ik vind dat dus niet stom van die mannen, ik benoem alleen even die behoefte. Dus kijk waar jij energie van krijgt en probeer dat af en toe even een uurtje te doen.
Praat ook eens met andere jonge vaders in je omgeving. Misschien helpt wat lotgenotencontact.
Oh ja, doe eens iets alleen met je vrouw. Avondeten ofzo. Ook weer onder inschakeling van hulptroepen die bijvoorbeeld een uurtje gaan wandelen met de baby. Geen ingewikkelde dingen met kolven en oppas, gewoon even een uurtje samen. Kan ook wandelen zijn dat die ander juist thuisblijft met het kind.

Om je een idee te geven, mijn oudste was een huilbaby en ik heb zeker een half jaar lang 's avonds een dagboek bijgehouden, en dat kwartiertje per avond was de ENIGE tijd die ik voor mezelf had. 24/7 waren we met die koter bezig. Mijn man heeft ontzettend veel gedaan met de baby, anders had ik het ook niet gered.

Ik hoop dat je wat aan deze antwoorden hebt, en echt, alles komt weer terug en alles komt weer goed!

dc

dc

13-06-2010 om 18:47

Niet abnormaal hoor

Dat gekat, kan wijzen op een postnatale depressie, maar de moeheid enzo, is echt normaal 3 weken na de bevalling.

Ik heb een postnatale depressie gehad na de geboorte van onze 2e, en ik was de hele tijd aan het katten, en was te uitgeput om ook maar iets te doen. Ik heb een bloedtest laten doen, en het bleek dat ik enorme bloedarmoede had. Naar de dokter dus, en even bloed laten prikken.

En verder je vrouw nu zoveel mogelijk ontzien en laten slapen. 3 weken is echt niet genoeg voor het lichaam om te herstellen, wel of geen postnatale depressie of bloedarmoede. Hoe meer ze nu kan rusten en bijkomen, hoe sneller ze weer de oude is. Leg je erbij neer, dat je wel een paar maanden kan wachten voordat je vrouw weer een beetje de oude is.

Mijn man heeft de eerste maanden 4 weken vrij genomen, en hij deed eigenlijk alles, behalve de borstvoeding. Ik vind het eigenlijk normaal, en hij vond het geen enkel probleem. Probeer zelf eens 9 maanden zwanger te zijn, een kind te baren, en de hele tijd bezig zijn met borstvoeding geven! Het duurt gewoon een tijdje voor je lichaam weer hersteld is.

Starry Night

Starry Night

13-06-2010 om 19:26

Nou....

Sorry, maar ik herken dit echt niet, hoor. Niet in deze extreme mate. Wel dat je als ontzwangerende borstvoedinggevende vrouw ietsje labieler bent dan anders, maar wij zijn nooit op een dergelijke manier uit elkaar gedobberd en zorgden gewoon beiden voor het babietje. Ik iets meer toen hij weer ging werken.
Ik wil daar geen oordeel aan koppelen, want zoveel mensen zoveel verschillende reacties op enerverende gebeurtenissen (zoals het krijgen van een kind). Maar ik vind dit absoluut niet 'normaal' en ik zou er zeker iets mee doen. Maar dan wel heel voorzichtig en opbouwend. Bijvoorbeeld eens geheel vrijblijvend informeren of het moederschap is wat ze ervan verwacht had en of er dingen zijn waar ze tegenaan loopt. Zonder 'want ik heb gemerkt dat...', want daarmee dring je iemand onmiddellijk in de verdediging en dat is nou net niet de sfeer die je wilt hebben.

dc

dc

13-06-2010 om 22:47

Starry night - normaal

Maar het is zo persoonlijk hoe je je voelt. Ik heb bij beide geboortes een hemmoragie gehad, en voor ik weer een beetje minder moe was, was ik een jaar verder. Als een vrouw niet veel energie heeft, dan kun je ervan uit gaan dat er iets "is". Of ze moet altijd al heel erg lui van aard zijn geweest, maar dan had de partner van te voren de bui al kunnen zien aankomen.

Ik ben het met je eens dat het een goed gesprek, bij voorkeur met een arts, waard is, maar ik vind ook dat de vrouw de eerste maanden na een geboorte sowieso op handen gedragen mag worden. Ik vind 3 weken echt te vroeg om te gaan klagen over dat een vrouw zo moe is, en eigenlijk wel wat meer haar handjes mag laten wapperen. Want daar gaat het bij de partner blijkbaar om.

Rein zeggen

Rein zeggen

13-06-2010 om 23:01

Dank

Dank je wel voor al reacties...praten is moeilijk zoals gezegd, elk beetje kritiek is aanleiding tot een chagrijnige reactie. Maar ik zie dat er heel veel verschillende reacties zijn op de periode na de geboorte, inclusief wat ik nu ervaar...(vrouw doet borstvoeding, de man al het andere)

Het gaat momenteel heel ver...met alles achter haar kont laten vallen waar ze staat zodra het nut voor haar over is. Pakt ze een bak yoghurt, dan staat de bak leeg er de volgende dag nog, terwijl ze als ze de kamer uitloopt letterlijk langs de vaatwasser komt. En is ze boos dat ik hem niet opruim zelfs. Pas struikelde ik met kind op de arm bijna over haar schoenen in de gang die ze bij binnenkomst uitdoet en lekker midden in de gang laat staan (en ik al drie keer heb gezegd dat niet te doen). Toen ben ik heel behoorlijk uitgevallen, voor iemand die over het algemeen zich inhoud.
Soms zijn het op zich idd gewoon kleine dingen ja. van wel 10x zeggen dat ze de klep van de natte doekjes moet dichtdoen omdat ze anders uitdrogen. Kan ik nog wel 100x zeggen. Maar de irritatie loopt mede daardoor erg hoog op. Zij is ergens klaar mee, en dus is het irrelevant geworden in haar belevingswereld, tot het haar in de weg gaat staan en dan is het mijn schuld.

Mogelijk is ze depressief ja, ze is Russische (nee, niet via een buro maar tijdens werk ontmoet en vanaf dag 1 een klik) en sinds een maand of 4 definitief in Nederland (papierwerk duurde langer dan verwacht) en heeft moeite haar draai hier te vinden, waarbij een baby ook niet helpt natuurlijk). En bloedarmoede is zeker een optie, tijdens de zwangerschap had ze er ook last van. Ik heb haar inmiddels zover dat ze weer langs de dokter gaat deze week.
Maar dit moet iig geen maanden doorgaan zo,ik probeer begrip te hebben, veel te helpen (ik doe dus het meeste werk ook) ik hou nog steeds van haar, daar niet van, en vandaar dat ik ook op zoek ben naar vergelijkbare ervaringen. Maar er zit wel een breekpunt aan te komen.

Waar is het kind wordt er gevraagd...het kind krijgt alle aandacht en wordt gekoesterd, daar zit het issue niet. We hebben daar absoluut aandacht voor.

Kaaskopje

Kaaskopje

13-06-2010 om 23:39

Cultuurdingetje?

Ik weet niet hoe de omgeving in Rusland met een 'verse' moeder omgaat? Misschien wordt ze heel erg ontzien?
Ruimde ze voor de bevalling wel op?

andere mama

andere mama

13-06-2010 om 23:56

Klep van de natte doekjes

"van wel 10x zeggen dat ze de klep van de natte doekjes moet dichtdoen omdat ze anders uitdrogen. Kan ik nog wel 100x zeggen."
Sja ons kind is nu bijna 3 jaar en zijn vader laat nog steeds het pak natte doekjes open staan... Binnenkort is kind zindelijk en dan zijn we van de irritatie af

Ja dat open pak irriteert mij steeds maar ik probeer me er over heen te zetten, welbeschouwd is het dat toch niet waard...

andere mama

andere mama

14-06-2010 om 00:51

Kraamtijd en daarna

De bevalling en kraamtijd van onze zoon was ongewoon en zwaar (twee maanden te vroeg, spoedkeizersnee), en iedere situatie is anders, maar als ik er op terug kijk dan had ik gewild dat mijn partner er meer voor mij was geweest. Alle aandacht ging namelijk uit naar het kind en alle praktische zaken daaromheen (ziekenhuisbezoek, zorgen etc.), heel begrijpelijk natuurlijk. Maar ik heb toen wel ervaren dat het echt de taak van de man zou moeten zijn om de vrouw te ondersteunen, liefde te geven en zoveel mogelijk vrij te houden van (praktische) zorgen. Dat las ik in een boekje, en toen vond ik het overdreven, maar toen het zover was had ik er echt behoefte aan en kreeg ik het te weinig, ook al zette mijn partner zich enorm in. Maar de borstvoeding op gang krijgen en houden en er continu met huid en haar voor het kind zijn, en alle aanslag op het lichaam, en het niet in staat zijn om de "gewone" dingen te doen waar je je normaal goed bij voelde, dat is onvergelijkbaar zwaar voor de vrouw.
Dus mijn advies is: geef je vrouw zoveel mogelijk liefde, zorg en steun. Dat is nu ongelooflijk belangrijk voor moeder en kind, en is ook belangrijk voor de toekomst van jullie relatie. Wees er voor haar! Zie het desnoods als een investering in de toekomst.
En om dat te kunnen doen, moet je natuurlijk ook goed voor jezelf zorgen, af en toe even "opladen", "bijtanken" of ontspannen, even alleen iets doen, iets waar jij je goed bij voelt. En inderdaad zoveel mogelijk hulp inschakelen. En prioriteiten stellen: een hoop normale praktische dingen zijn vaak niet zo belangrijk en kunnen wel even wachten.
En neem haar zorgen serieus, zeg niet "het komt wel goed" of "maak je geen zorgen". Verdiep je samen in eventuele zorgen en zoek samen uit wat voor actie er misschien ondernomen zou moeten worden.
Borstvoeding kan inderdaad ongelooflijk zwaar zijn en is ongelooflijk belangrijk. Dat is inderdaad op zich al genoeg als "taak". Denk er trouwens aan om als de borstvoeding niet zo goed gaat of als er twijfels zijn, zo snel mogelijk een goede lactatiekundige in te schakelen. Dat kan heel veel problemen voorkomen of tijdig oplossen. Vaak is een enkel consult al voldoende. Ik geef nog steeds borstvoeding en ik vind dat het alle moeite waard was. Juist op latere leeftijd, na zes maanden, bij de introductie van vast voedsel, is het heel fijn als je nog onbeperkt borstvoeding kunt geven. Het wordt steeds gemakkelijker en leuker! En vanaf ongeveer 9 maanden is kolven meestal niet meer nodig maar kun je wel doorgaan met bv.
Kan het zijn dat in Rusland de vrouw veel hulp en steun van haar moeder of zussen krijgt, en dat ze dat nu mist? Ze is nog maar erg kort in NL, mist ze misschien familie of vrienden? Spreekt ze wel voldoende Nederlands of Engels? Misschien is het goed voor haar om af en toe even alleen de deur uit te kunnen gaan, om bijv. te winkelen, wandelen of in de zon te zitten?
Ik moest meteen een paar dagen na de operatie al iedere dag reizen tussen huis en ziekenhuis, maar toen ik eenmaal met de baby een paar weken alleen thuis was en nog niet werkte (bevallingsverlof), toen vond ik het de hele dag alleen met de baby thuis zijn ontzettend zwaar. Er kwam toen, behalve het zorgen voor de baby, verder weinig uit mijn handen en dat frustreerde mij. Ik vond het al een enorme klus om even te gaan wandelen of naar het consultatiebureau te gaan. (Gelukkig had een collega daar een rake opmerking over: hoe moeilijk die begintijd is, heb je net alles aangekleed, ingepakt en klaargemaakt, en dan gebeurt er iets, poepluier of zo, waardoor je toch niet weg kunt...) Van de buitenkant lijkt het zo lekker en fijn, vrij thuis zitten met de baby, maar ik kon er niet echt van genieten. Toen ik weer parttime ging werken, ging het een stuk beter, een aantal uur achter elkaar zonder baby op iets anders concentreren was heel gezond.
Samen voor de baby zorgen vond ik trouwens ook moeilijk, er was snel een soort concurrentiestrijd, ik voelde me snel ovverruled of op een zijspoor gezet.
Hoe hebben jullie de zorg verdeeld? Na mijn bevallingsverlof had papa twee dagen ouderschapsverlof per week opgenomen, dat was geweldig, dan kon ik zonder zorgen en zonder kdv-stress aan het werk, en papa kon zijn eigen band met de baby opbouwen. Daarna hebben we de zorg ongeveer 50-50% verdeeld, met behulp van een kdv (per week een mamadag, een papadag, en drie dagen kdv).
O ja, als het even kan, ga dan mee naar de huisarts! Dat soort bezoekjes moet je echt zoveel mogelijk samen doen... het is toch jullie kind, dus ook jullie bevalling, jullie ongemakken en jullie nasleep...

Sterkte!

'waarom heeft niemand ons hiervoor gewaarschuwd?'

Herkenbaar, het verhaal van Rodebeuk!

Heb het onlangs ook weer meegemaakt bij anderen. Maar ja, je kúnt het gewoon totaal niet voorzien als je voor het eerst een kind krijgt. Als je al vrienden met een baby had op dat moment dacht je waarschijnlijk 'tjongejonge wat een poppenkast, dat gaat bij ons wel anders hoor!' maar als je er eenmaal in belandt... Het is niet minder dan een revolutie in je bestaan!

Zoals anderen al zeiden: het valt niet mee ineens 24 uur per dag met huid en haar verbonden te zijn aan een klein hulpeloos wezentje, en dat terwijl je je helemaal niet zo in je vel voelt als je gewend was. Daarbij in een nog niet thuis-situatie zijn, zonder de mensen en de cultuur waarbinnen je je vertrouwd voelde. Het is gewoon enorm lastig.

Bezoekje aan de huisarts is verstandig.
Maar ik zou ook maatschappelijk werk niet overslaan.
En contact zoeken met andere moeders uit het eigen land.

Veel sterkte ermee! Jullie hadden een klik vanaf dag 1, vertelde je. Houd dat in ere.

Bromvlieg

Puck

Puck

14-06-2010 om 08:25

Gut rein

Wij zouden duidelijk niet bij elkaar passen. De dingen die jij nu noemt waar je je aan irriteert: vieze vaat laten staan, schoenen laten slingeren, klepje open laten staan, dingen niet opruimen... Dat ben ik ook in staat om allemaal te vergeten en dan ben ik niet eens net bevallen. Misschien zit het ook wel gewoon in haar karakter en irriteer jij je er nu pas aan omdat jullie leven nu ineens een andere wending heeft genomen met de geboorte van jullie kind. Ik ben blij dat mijn man er niet zo'n breekpunt van maakt als jij, dan zouden we nooit 14 jaar getrouwd zijn geweest.

Puck

Puck

14-06-2010 om 09:16

Sorry pelle

Maar Rein begon... die noemde al breekpunt is zijn vorige posting.
Maar hoe zou een poldermodel van een pasbevallen vrouw eruit zien?? Wordt interessant LOL

Bellefleur

Bellefleur

14-06-2010 om 09:21

Simpel.

Het poldermodel van een pas bevallen vrouw is drooghouden. De billetjes van het kind, proberen je tranen binnen te houden, en er voor zorgen dat je borsten niet gaan lekken.

Rein zeggen

Rein zeggen

14-06-2010 om 09:28

Dank je sini

haha, poldermodel voor de babyzorg, dat is een mooi concept voor de inburgering

Voor de dames die kritiek leveren:...papa's kunnen ook heel moe worden .
Ik ben al maanden aan het sjouwen met boodschappen, alles regelen, koken, vaat, was, huis opruimen. Plus mijn freelance werk wat natuurlijk niet helemaal stil ligt. En dan een paar slechte nachten en je irritatiegrens gaat fors omlaag. Ja ik vraag me soms ook af: waar maak je je druk om, om dat klepje, die 2-3 verspreidde mokken (en meer hoor), ligt het niet gewoon aan jezelf?
Op dit moment is er eigenlijk mogelijk een stabielere situatie ontstaan. Papa kan nu wat meer slapen 's nachts, is overdag minder moe en heeft dus meer energie om deze dingen te doen allemaal..we zullen zien hoe het verder gaat

Het is iig erg goed zo even van je af te praten, en andere ervaringen te horen die mij iig geholpen hebben. Er komt hier thuis zeker een follow-up

Gulden regels:

. alles wat je zelf kan doen vraag je niet aan de ander (werkt alleen als twee mensen zich eraan houden).

. 's nachts wordt er niet gediscussieerd. Dan kan je namelijk niet denken. Uur van de Wolf is het ergst (4 uur). Net als Pelle zegt. We gebruiken het hier niet alleen met elkaar, maar ook met de kinderen. Die worden geaaid en geknuffeld maar we gaan 's nachts niet in gesprek. Moeten ze wat ouder voor zijn Rein.

. soms ben je te moe om te praten, kan je alleen nog op de automaat wat dingen doen maar ben je eigenlijk een zombie verder. Belangrijk om dat van elkaar te pikken en om dan wel met elkaar een dag/tijd te prikken dat je wel weer dingen kunt bespreken. Als je dit niet aanhoudt loop je elkaar de hele dag verwijten te maken en wordt er niets opgelost. Je moet een soort codewoord hebben waarmee de ander begrijpt dat je er eigenlijk niet bent, dat je niet aanspreekbaar bent.

. alles kan heel snel veranderen. Dat geef jij zelf ook al aan, Rein, dat met een beetje meer orde en een paar goede nachten de boel alweer een stuk fleuriger lijkt. Risico is wel dat je met een paar slechte nachten (die ongetwijfeld weer zullen komen) de boel weer op zijn gat kan gaan liggen.

. meer algemeen: Alles is tijdelijk. Heeeeeel belangrijk, de belangrijkste les van het ouderschap. Als je dingen niet oplost gaan ze meestal vanzelf voorbij. Door het slaaptekort wordt het moeilijk om dit echt goed te onthouden - je gaat toch te veel doen en werken en piekeren terwijl het na een paar nachten doorslapen vanzelf ook weggaat.

. Laatste opmerking: als je vrouw echt depressief is moet er snel wat gebeuren. En allerlaatste opmerking: er moet aanspraak komen, liefst Russische aanspraak voor je vrouw. Dood en geboorte hangen heel nauw samen, dit is een heftige tijd, en om die in een vreemd kikkerland door te brengen kan gewoon te zwaar zijn. Ook zonder die emigratie kunnen vrouwen puur door het krijgen van een kind van alles aan oude ballast weer boven voelen komen. Daar moet iets mee gebeuren.

dc

dc

14-06-2010 om 11:20

Opruimen enzo

Ik doe ook nog steeds de deksel niet op de billenzalf, en de luierdoekjes blijven nog steeds open staan. Mijn man heeft zich er ondertussen bij neergelegd. Mag ook wel na meer dan 4jr (en ik ruim elke ochtend zonder morren zijn oude kleding van de grond en stop het in de wasmand, zo hebben we allemaal wat).

Maar jeetje, heb je enig idee hoe zwaar het is om een kind te krijgen in een ander land? Ik heb 2 kinderen in Frankrijk gehad, en het is echt niet leuk om dan ver van je familie te zijn. Ik had geen netwerk om even bij een zus uit te huilen, of iemand die even over kon nemen terwijl ik kon slapen. Voor alles was ik afhankelijk van mijn man (en zijn familie woonde ook ver weg). Onderschat dat niet!

En na een tijdje wordt het allemaal wat makkelijker, en vervagen de herinneringen aan de eerste tropenmaanden. Zo erg zelfs, dat we een tweede wilden, en nu wil mijn man zelfs een derde! We zijn nu weer in een ander land, dus ik wil nog even wachten, om niet weer helemaal in mijn uppie in een isolement te zitten...

Polly Shearman

Polly Shearman

14-06-2010 om 11:39

Zij kat?

zo te horen kan jij er ook wat van: Zet die bak nou in de vaatwasser, RUIM JE Schoenen nou eens op!!! nOU staan die billendoekjes weeeeeeeeeer open!!! aargh!!!

lijkt me niet gek dat ze terug gaat katten...

enne... pick your battles, als het klepje van de billendoekjes je zooooo verschrikkelijk irriteert, dan heb je wel een probleem... er komen nog vele en vele en vele ergere dingen hoor!

Tirza G.

Tirza G.

14-06-2010 om 11:51

Dat borstvoeding geven

Is gewoon een dagtaak. Een onervaren moeder is per voeding (kussens installeren, jezelf installeren, baby installeren, tig minuten drinken, boeren verschonen andere kant drinken etc.etc.) zeker 45-60 minuten bezig. Doe dat maal 8 en dan heb je dus een volledige werkdag, 8 uur lang met voeden bezig geweest. Dan heb je zelf nog geen hap gegeten. Op den duur gaat dat steeds vlotter, worden zowel moeder als baby er handiger in, maar zeker de eerste drie weken - pfffffff.

Tirza

Bellefleur

Bellefleur

14-06-2010 om 12:31

Oorlog

De eerste weken na de bevalling staan me niet echt meer voor de geest. Wel weet ik nog dat het zwaar was. En we reageerden het op elkaar af. Tot we op een gegeven moment, moe van de ruzies, het slaaptekort, de tepelkloven, de spruw en het hele leven dat op z'n kop was gezet, besloten dat het oorlog was. En we waren altijd bondgenoten geweest, waarom waren we dan nu in oorlog? We zijn weer bondgenoten geworden, en vochten schouder aan schouder in de oorlog. Het werkte. We zagen het weer zitten. En het wonderlijke is, toen we besloten hadden dat het oorlog was, en we samen moesten vechten, werd het vrede. We hebben na die eerste oorlog nog heel veel oorlogen meegemaakt. Zo gauw we ons realiseerden dat het crisis was, en dat we een bondgenoot nodig hadden, hadden we de helft van het probleem al overwonnen. En... het gaat steeds sneller. Soms is een blik of 'het is weer zover' genoeg.
Sterkte gewenst, Bellefleur

Bellefleur

Bellefleur

14-06-2010 om 12:35

Rodebeuk,

Jouw eerste regel : alles wat je zelf kan doen vraag je niet aan de ander, vind ik niet kloppen. Dat zelf kunnen doen is nogal variabel. Het is mogelijk dat de ene partner met een vleugje hoofdpijn zichzelf al niet meer in staat acht de afwas te doen, terwijl de ander met een hernia nog vindt dat hij in principe de afwas kan doen. Mijn man is heel goed in staat om zijn eigen grenzen te bewaken, ik ga er voortdurend overheen, stort dan in, en dan mag mijn man de puinhopen weer aanvegen. Verder vind ik jouw regels heel wijs.

Starry Night

Starry Night

14-06-2010 om 13:32

Arme vrouwtjes...

Ja, sorry, hoor... Natuurlijk zal het per vrouw en per geval anders zijn, maar de algehele tendens in deze draad vind ik, ik kan er niets aan doen, toch wel vrij dramatisch.
Mijn tante heeft ook twee kinderen in Zuid-Frankrijk, ver van huis, opgevoed en het onnoemelijk zwaar daarmee gehad (vooral bij de eerste, omdat ze toen nog niet echt geïntegreerd was daar en de taal nauwelijks sprak). Maar ik heb nooit vernomen dat ze in die tijd alles achter haar kont op de grond liet vallen, voor een ander om op te ruimen. Sorry, maar als je dat doet,dan verdien je inderdaad een standje. Dat heeft namelijk niets te maken met de gewone drukte en stress die een baby in een gezin brengt. Zo creëer je alleen rotzooi.
Ik weet dat het tegenwoordig in de mode is om de roze wolk belachelijk te maken (in navolging van Daphne Deckers en Claudia de Breij) en ik trek heus niet in twijfel dat die wolk voor veel mensen niet bestaat. Maar om er nou een soort vanzelfsprekende donderwolk van te maken voert me toch wat ver.
Intussen lees ik in Rein's woorden enige verandering in de juiste richting. Daar gaat het uiteindelijk werkelijk om in deze draad, ik hoop dat zich dat voortzet.

Vic

Vic

14-06-2010 om 13:43

Baby is veel werk

Ik heb twee keer een baby gehad en me er bij allebei over verbaasd hoeveel werk zo'n kindje met zich mee brengt. Voor mijn gevoel was ik de hele dag alleen maar bezig met borstvoeding, luiers en wassen draaien. De rest van het huishouden heeft echt een tijdje op een laag pitje gestaan. Bij de eerste had ik nog een man, van het kaliber 'pietlut', die zich daar erg aan stoorde en me 's avonds verweet dat ik geen donder had uitgevoerd. Bij nr 2 was ik alleenstaand en toen was het allemaal veel makkelijker te doen. Je krijgt ook eerder zin om iets te doen als je niet steeds kritiek en commentaar krijgt over de rommel die je maakt.

dc

dc

14-06-2010 om 14:31

Dramatisch?

Dat vind ik nou overdreven, dat je het omschrijft als dramatisch. Ik was in die periode namelijk wel heel gelukkig met mijn kindjes. Maar nogmaals, als een vrouw zich opeens anders gedraagt, en spullen achter zich aan laat slingeren enzo, da

dc

dc

14-06-2010 om 14:33

Vervolg

weet niet waar ik op drukte, maar was nog niet klaar...

Dus, als een vrouw opeens alles achter zich laat slingeren enzo, dan lijkt me dat er wat meer aan de hand is dan laksheid en diva spelen. Het kan geen kwaad dit serieus te nemen, en de moeder de kans geven weer de draad op te pakken zonder er een drama van te maken! (dus veel verwijten enzo)

vlinder72

vlinder72

14-06-2010 om 16:22

Ik was zelf zo'n draak van een vrouw

Tenminste dat denk ik wel. Na de bevalling van mijn oudste was ik echt helemaal de kluts kwijt. Mijn zoon sliep nauwelijks. Wou de hele dag drinken. De bevalling was vreselijk tegen gevallen en ik had het idee dat iedereen het verder allemaal wel normaal vond. Mijn zoon huilde continu maar ik kreeg dan te horen "alle kinderen huilen nou eenmaal". Maar ik vond het niet normaal. En ik schoot in de stress. Zo moest ik persé 's avonds alles volgens een bepaalde volgorde doen. Niets wat mijn man zei was goed. Hij kon in mijn ogen ook niets goed doen met de baby. Het was echt zwaar voor hem. Maar nu het goede nieuws. Het kwam weer goed. Zo rond een maand of 3 kwam er weer wat licht en op het moment dat mijn zwangerschapsverlof afliep en ik weer ging werken, ging het stukken beter. Ik had de structuur van werk echt nodig. Misschien heb ik wel wat tips voor je. Lever nu maar even geen commentaar, misschien kan je helpen met bv geven. Bijvoorbeeld door je bed uit te gaan 's nachts en de baby te verschonen en daarna naar haar toe te brengen.

An-nA

An-nA

14-06-2010 om 16:26

Tja...

Ik moet zeggen dat ik te doen heb met Rein. Ik kan me dan ook vinden in de woorden van Starry Night. Ikzelf heb een tweeling gehad dus ik kan wel meepraten. Ik vind zwangerschap, en ook ontzwangeren, of pril moederschap echter geen excuus om je man dan maar met alles op te zadelen en af te snauwen. Je kiest samen voor een kind(eren), voor een gezin. Natuurlijk ben je moe, natuurlijk is het nieuw voor de moeder maar een prille vader is ook moe en voor hem is het ook nieuw. OK, wij vrouwen lijden dan lichamelijk onder een bevalling. Maar toen ik beviel had ik medelijden met mijn man omdat hij er zo hulpeloos bij zat (het ging ook niet goed met onze kindjes). Wat kon hij doen?
Nee, alleen als er niets psychisch speelt bij de vrouw van Rein dan is er reden tot zorg (postnatale depressie; dus Rein naar de huisarts met je vrouw), anders vind ik haar gedrag niet acceptabel en is m.i. geen excuus gerechtvaardigd om zo te handelen

andere mama

andere mama

14-06-2010 om 16:51

Rein: wat zegt zij dan precies?

"Volstrekt onaanspreekbaar bij een beetje kritiek, resulteert direct in een agressieve grote waffel, en wel een hoop kritiek naar anderen."

Maar wat zegt je vrouw eigenlijk precies? Wat verwijt ze je? Wat voor kritiek heeft ze?

dc

dc

14-06-2010 om 17:07

Katten

Dat katten en geïrriteerd zijn is echt een symptoom van een postnatale depressie.

http://www.kraamtranen.nl/postnatale-depressie.html

Rein zeggen

Rein zeggen

14-06-2010 om 17:33

Tips en kritiek

ik ben goed geholpen met dit draadje...er zijn idd aanwijzingen voor PND, al wil ik daar niet te gauw naar wijzen, er zijn een aantal factoren waardoor iemand in haar omstandigheid zich ook niet lekker in haar vel kan voelen, zoals in een vreemd land zijn.
Punt is dat het dus niet na de bevalling begon, maar eigenlijk al maanden eerder, zeg maar vanaf maand 6. Van een zelfstandige vechtersbaas veranderde ze in een hulpbehoevende, eisende en klagende dame. Eerst met vlagen, later meer en meer.

Voor de mensen die zo makkelijk kritiek leveren, ik zit hier op dit forum om de balans te vinden, juiste om uit die negatieve spiraal te komen. Niet voor mij maar voor ons. Zo af en toe horen dat anderen ook dit soort dingen hebben en het maar geaccepteerd hebben, want je moet wat accepteren van elkaar in een relatie toch. Dt soort dingen helpen bij mij iig de scherpe kantjes eraf te halen. En oh ja, ik moet tonen dat ik van haar hou, ondanks de ergernis, anders versterkt het elkaar, ook een goede tip...
Kritiek leveren is erg makkelijk, adviezen/ervaringen etc heb ik echter veel meer aan. En die heb ik gelukkig een hoop gehad die me een stapje hebben terug hebben doen. En morgen zitten we bij de huisarts.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.