Onzeker over diagnoses (van mezelf)
Mijn zoon heeft diagnose ADHD en Astma. Het eerste is via een screening bij een therapeut gedaan. Juf en ouders hebben vragenlijsten ingevoerd, samen met NIO- en Citoscores, kwam daar een beeld uit van dingen die hij niet had (niet autistisch, geen gedragstoornis, gemiddeld tot hoog IQ). Met de ADHD score-lijst zijn we naar de Kinderarts gegaan, die al snel vroeg welke route wij wilden volgen. Had ik al allemaal over nagedacht, medicatie graag. Dus, lage dosis begonnen, inmiddels al op 37 mg Ritalin.
Tijdje geleden is hij met benauwdheid opgenomen in het ziekenhuis. Vrij moeizame behandeling met verschillende antibiotica en Ventolin, na 4 dagen weer naar huis. Diagnose astma meegekregen, getriggerd door een longontsteking. Nu puft hij dagelijks, slaapt hij onder speciale hoezen. Hij wordt behandeld als een astma-patient. Maar eigenlijk heeft hij geen typische klachten, zoals piepen, hoesten en benauwd zijn. De astma-arts heeft hem 3 keer gezien, wat rommelige gesprekken waren dat. Hij belde van de week, om aan te geven dat hij verder wilde onderzoeken, omdat er misschien wel geen sprake is van astma. Dus komt er een inspanningstest aan. Dat vind ik fijn, want ik vraag me het volgende af.
Hoe realistisch is het dat ik als moeder te veel stuur op mijn eigen diagnoses? Kijken artsen daar doorheen, zijn ze wel wat gewend? Is er een kans dat er eigenlijk niet zo veel aan de hand is met zoonlief, geen astma, zelfs geen ADHD? Dat het zijn moeder is die zo graag een perfect kind wil (vanwege de uitstraling op haarzelf?). Of is het juist heel arrogant om te denken dat ik ook maar enige sturing op de diagnose kan geven.
Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen, misschien zijn er wel meer onzekere ouders in da house?
Hombre
In ieder geval goed om je dat soort dingen af te vragen.
Die irritante iphone/ipad handtekening kan ook uit! Settings/OO/Handtekening
Ja, ik herken het gevoel
Ikzelf heb alle verschijnselen van iemand met Add en dyslexie. Mijn dochter van 9 herken ik mezelf in terug. Ze is iets drukker dan ik was en durft veel meer. Maar dat is ook niet gek want ik heb een moeilijke jeugd gehad, ben ik de steek gelaten door mijn ouders. Maar dat verstrooide en impulsieve gedrag herken ik heel erg. Mijn dochter heeft moeite om vriendschappen te onderhouden, is weinig populair. Heel herkenbaar want ik ben ook zo. Door mijn chaotische karakter vergeet ik veel over waar een ander mee bezig is, ook leef ik vaak in mijn eigen wereldje waardoor ik vergeet om aandacht te geven aan anderen. Mijn dochter is precies zo. Het is een heel slim meisje dat heeft ze wel mee. Maar in hoeverre zal ze last krijgen van het chaotisch en snel afgeleid zijn???? Ik weet het niet, ik wil niet dat ze zo ongelukkig wordt en onzeker als ik. Dus probeer ik haar te helpen waar het kan. Altijd maar weer op haar spullen letten en dat ze niets vergeet. Maar heeft ze baat bij een diagnose? Ondanks haar heel hoge IQ heeft ze denk ik ook Adhd en dyslexie. Maar in hoeverre is het mijn verbeelding en in hoeverre neemt de kinderpsychologe aan wat ik zeg over dochter, zonder zelf goed te kijken weet ik niet. Voorlopig zijn wij (ik en de kinderpsychologe) tot de conclusie gekomen dat dochter pas baat heeft bij de diagnose Adhd als ze echt problemen krijgt.... Dus we houden onze vermoedens stil. Ondertussen zie ik hoe ze leidt. Bv met kerst. Bijna alle kinderen in haar klas krijgen heel veel kerstkaarten (stuk of 20) Zei krijgt er 2. Ze vroeg me van de week waarom vindt niemand me lief op school. Mijn zoon is een heel ander kind, komt thuis met 30 kerstkaarten is heel populair. Tja denk ik dan hij sociaal wel sterk. Heeft niet dit probleem. Maar wat moet ik toch met mijn dochter, hoe kan ik haar helpen. Dus ja ik herken veel van wat je schrijft maar weet ook niet wat te doen. Sterkte gewenst en ik hoop dat je veel reacties krijgt. Hier dus ook een onzekere ouder....
Voor wat het waard is.
Ik vind dat er in Nederland vrij snel etiketten worden geplakt. Heb het idee dat een druk kind al snel het de diagnose ADHD krijgt. Eenzelvig versus autistisch, ook zo vaag. Natuurlijk zijn er gevallen waarbij het overduidelijk is wat er aan de hand is. Maar dat lijkt bij jouw kind niet het geval te zijn, het is juist allemaal wat vaag. Net als jij zou ik zeer zeker op mijn gevoel afgaan als dat afwijkt van wat leerkrachten of artsen vinden. Een voorbeeld is dat de arts van mijn dochter (in Spanje hebben kinderen niet een gewone huisarts maar standaard een kinderarts) zich zorgen maakt over haar jongensachtigheid, ziet genderproblematiek, ik lach er wat om, ik was zelf ook een meisje dat liever jongetje wilde zijn maar het loste zich vanzelf op. Ik vind mijn eigen mening in deze beter dan die van haar arts dus ik trek mijn eigen plan maar houd de mening van de deskundigen wel in mijn achterhoofd. In het geval van de astma zou ik denk ik ook mijn gevoel volgen, je bent dan wel geen astma-arts maar daar staat tegenover dat je de patiënt dagelijks vele uren kunt observeren. Maar misschien ben ik wel heel arrogant en eigenwijs hoor.
Een goede arts
Hier noemde ik zelf het woord autisme over ons zoontje, de (c.b.-)arts nam dit over. Uiteindelijk bleek dat het niet te zijn. Verder zeiden we tegen de arts (dit keer de neuroloog) dat we niet dachten aan epilepsie en dat werd ons ook nog even achtervolgd, terwijl daar dus weer wel sprake van was. De assistent-arts moest ik ook nog de e.e.g. resultaten vertellen.
Dus ja: het verhaal van de ouders heeft wel gewicht, maar een goede arts zou moeten luisteren en zijn eigen hersens moeten laten kraken. Want wij ouders zijn geen artsen. Je moet als ouder wel erg blijven opletten.
Tegenwoordig probeer ik alles zo neutraal mogelijk te brengen. Dat zou ik in jouw geval ook blijven doen.
Het heeft in mijn geval niks te maken met dat ik een perfect kind wil hebben, maar dat ik me zorgen maak(te).
Brunette
Brunette: ik vind dit zo'n flink open deur eigenlijk. Wat een onzin. Er lopen inderdaad kinderen rond waar het heel duidelijk is en toch worden die gemist, in de diagnose. Er lopen ook kinderen rond waar het minder duidelijk aan te zien is maar waar het wel bij speelt en die ook gemist worden. Net als de open deur 'iedereen krijgt maar medicatie". ADHD-medicatie werkt niet bij kinderen zonder ADHD. Dan krijg je of hyperende kinderen of zombies. Dat kan je zien. Brrrrrrrrrr.
Tweeërlei
De inhoud van je bericht kan je opvatten als een vraag over je kind terwijl de titel opgevat kan worden als een vraag over jezelf.
Narcissa schreef:
"Hoe realistisch is het dat ik als moeder te veel stuur op mijn eigen diagnoses? Kijken artsen daar doorheen, zijn ze wel wat gewend?"
Meeste artsen, therapeuten vinden dat niet prettig. Maar afgezien daarvan, waarom wil je sturen? Heb je geen vertrouwen in de deskundigen? In dat geval zou ik op zoek gaan naar een ander. Of wil je graag zien dat het X is en niet Y?
"Is er een kans dat er eigenlijk niet zo veel aan de hand is met zoonlief, geen astma, zelfs geen ADHD? Dat het zijn moeder is die zo graag een perfect kind wil (vanwege de uitstraling op haarzelf?). Of is het juist heel arrogant om te denken dat ik ook maar enige sturing op de diagnose kan geven."
Welke van die twee is het meest objectief meetbaar?
Als hij geen ADHD zou hebben, zou de medicatie dan werken? Het kan best zijn dat hij iets anders dan astma heeft en dan is het prettig als er door de longarts meer onderzoek wordt gedaan. ADHD-onderzoek vergt mi meer van observatie en ervaring van een therapeut, tenzij het heel duidelijk is volgens het boekje. Maar dat is niet altijd zo.
Wat betreft de titel: hebben de deskundigen gevraagd of er sprake is van astma, longaandoeningen, autistiforme stoornissen in de familie?
Spectrum: de genetische component
"De vraag gaat dus over mij. Controle wil ik houden, omdat ik bang ben voor een slechte moeder te worden uitgemaakt."
Waarom zou iemand jou voor slechte moeder uit maken en als ze dat zouden doen, waarom zou jij het je moeten aantrekken. Ik krijg uit je verhaal een beetje het idee dat jij shopt voor een aandoening (of juist niet) in het ziekenhuis en datgene dat jou bevalt, neem je. Desnoods trek je dat uit de arts.
"Dus als kind in ziekenhuis komt, doe ik er alles aan om te sturen. Zodat we weten wat er aan de hand is, met minder neem ik geen genoegen."
Dus er moet wat aan de hand zijn? Kan er ook niet(s ernstigs) aan de hand zijn. Als ik je verhaal lees, lees ik dat je goed wil zorgen voor je kind, trek je je aan wat de omgeving kan vinden, wil jij bepalen wat je kind heeft. Je kan niet bepalen wat je kind heeft. Je kan ontdekken wat je kind heeft. Door een deskundige natuurlijk het liefst. Wie ben jij je deskundige op het gebied van ADHD of astma of .. te noemen. Je bent deskundige op het gebied van je kind. Dat is de grens. En als je het gevoel hebt te moeten sturen, kan het zijn dat je geen vertrouwen in je arts hebt. En dat kan wellicht komen omdat arts denkt, hebben we die moeder weer, laten we een stapje achteruit doen en haar niet onze twijfels vertellen maar dat pas doen als we zeker zijn.
"Dan trek ik die diagnose uit de arts als het ware. Helaas gaat me dat makkelijk af, makkelijker dan neutraal te blijven, om de controle te verliezen."
Maar het zal ook wat kosten. Aan mogelijk respect en openheid van deskundige naar jou: "laten we vooral voorzichtig zijn, deze moeder wil graag een diagnose, bepaalt zelf wel wat kind heeft.".
"Zijn er metertjes vor astma?"
Ben jij deskundig? Dat is best een arrogante gedachte.
"Het laatste dus, het kan geen kwaad om de artsen hun ding te laten doen."
Je moet deskundigen hun dingen laten doen. En als je er geen vertrouwen in hebt, vraag je dan af of het anders zou zijn bij iemand waar je wel vertrouwen in hebt.
"Maar als artsen patiënten door elkaar halen, dan is dat wel lastig."
Gebeurt dat dan aan de lopende band bij jullie?
"Is dat een reden om een andere arts te zoeken, omdat het vertrouwen weg is?"
Ja. In de zin van: uitwisseling van gegevens en daarin de zienswijze geloofwaardig vinden, van moeder door arts en van arts door moeder. Dat is ten gunste van kind.
"Natuurlijk komt er een en ander in de familie voor. Astma, pddnos, en moeilijke mensen. We hebben grote families, maar ik wil zo graag dat alles goed komt. Uit angst dat ik dat zelf niet ben. Dan krijg je dus als arts een moeder die zich zorgen maakt, het hele internet al heeft afgestruind, en die stevig in dr schoenen staat."
Stevig in dr schoenen? Zo kom je niet over. Je komt misschien over als halsstarrig, betweterig, stront eigenwijs, manipulerend. Of het het een is, eerder dan het ander, weet ik vanaf hier niet. Ook niet of hoe je overkomt en ook niet of het klopt met hoe je bent.
"Onrust hoort ook bij astma, vandaar dat ik me afvraag wat er aan de hand is. Want misschien is het wel andersom. ADHD onrust zorgt voor verkeerd ademen."
Ik weet dat het spectrum (ADHD, Autisme etc..) ook inhoudt dat er veel allergieen en intoleranties kunnen zijn. Het een heeft met het andere te maken. Het heeft een diepere neurologisch onderliggende reden.
"Misschien is handig om iets afstand te nemen, brrrrr, het idee alleen al. dat mijn man de afspraken overneemt? Hoe zorgen jullie ervoor om neutraal te blijven?"
Ja neem eens afstand. En als je denkt dat het niet de diagnose X is die arts heeft vastgesteld, ga dan voor een second opinion. En kijk ook eens naar jezelf, in het spectrum. Gezien je nick en gezien je verhaal, vraag ik me af of je geen adhd hebt, met een goed stel hersenen waardoor de adhd niet goed gezien wordt. En alles rationaliseert, het antwoord al weet voor het gegeven is, etc.
Je kan natuurlijk allerlei testen doen maar dan nog kan je het missen. Ik zou eens de medicatie van je zoon proberen. Dan heb je supersnel je antwoord.. en weet je waarom je hypert bij een ziekenhuisopname en heb je wellicht een middel waarmee je beter je rust bewaren kan.
Diagnose van je kind is een prima gelegenheid eens naar je eigen genenpoel te kijken. Hoe vaak komt men er niet achter waar ze zelf in het spectrum zitten nav diagnose van kind.
Narcissa
Nou nou Judith, zo kan die wel weer, het is allemaal wel een beetje hard en dat op tweede kerstdag.
Toch nog een tip voor jou Narcissa, laat idd eens je man gaan, of voortaan gaan, of samen. En vraag de arts om verslagen naar de huisarts te cc naar jou, zo kan toch enigszins controle houden op wat jij tegen de arts hebt gezegd.
Veel aandoeningen, als bijvoorbeeld autisme/stofwisselingsziekten/epilepsie/mentale retardatie (ben niet zo thuis in adhd) liggen dicht op elkaar, je kan je alleen maar 'overgeven' aan de arts door hem/haar de best mogelijke informatie te geven. En dat overgeven is natuurlijk wel heel moeilijk, zeker als er fouten worden gemaakt (en die worden er gemaakt Judith-t) of je te maken hebt met wisselende assistenten die de boel niet goed overdragen. Als je geen vertrouwen hebt in je arts kan je idd beter naar een ander.
Maar..
Rafelkap, het is misschien wat cru gezegd maar ik bedoel het niet slecht. ADHD en hoog iq, kan als iets anders worden gezien.
Narcissa, dat beeld dat jij in die tekst van mij 'ziet' vind ik echt niet bij jouw nick passen. Daarom durf ik het te zeggen. Maar ik heb er niet bij stil gestaan dat je dat vervelend kon vinden om dat horen.
Nogmaals, ik ga af op wat je schrijft en ik weet niet in hoeverre dat klopt met hoe jij bent en overkomt (en dat zijn twee mechanismes die niet overeen hoeven te komen). Beiden kunnen vervelende, complexe situaties opleveren die niet bij de situatie passen (en een juiste diagnose in de weg staan). Als je als moeder met veel kennis van zaken bij een arts komt, moet je als arts heel stevig in z'n schoenen staan, persoonlijk. Zeker zijn over de kennis in z'n vakgebied en veel ervaring hebben met patienten om met een dergelijke moeder om te gaan. Die combinatie is best bijzonder. Ze zijn er wel. Maar vindt ze maar eens. Dat wil niet zeggen dat het aan jou ligt. Alleen kijkt een gemiddelde arts daar anders tegenaan. In de opleiding is te weinig aandacht voor patiëntencontact. En je bent er tot op zekere hoogte afhankelijk van ze. Zeker als je terug wilt komen op een door hun gestelde diagnose.
Zoek dus of iemand uit die dat aankan of zoek iemand waar je het volste vertrouwen in hebt (mbv huisarts), dat je niet de noodzaak voelt om bij te sturen.
Als dat het niet is, vraag je dan af waar je angst vandaan komt. Is het omdat je bang bent voor bepaalde uitkomsten, is het omdat je hoe dan ook geen vertrouwen hebt in een juiste uitkomst. Want juist het bijsturen, kan toch de uitkomst verkeerd 'kleuren'? Uit je tekst proef ik beiden.
Narcissa
Onze gevallen zijn denk ik niet zo heel goed vergelijkbaar. Bij ons zoontje was namelijk echt hele grote zorg, hij stond heel lang stil in z'n ontwikkeling en vorig jaar ging hij zelfs achteruit (spraak/verstandelijk). Het is niet te omschrijven wat je voelt als je zo'n ventje met uitpuilende ogen voor je ziet en niemand weet wat het is.. Op internet had ik eea opgezocht nav wat werd verteld, en het konden hele verschillende ziekten zijn, allemaal heel ernstig. Toch hoopten we dat het iets zou kunnen zijn waar nog iets aan gedaan kon worden.
Maar het was eigenlijk wel vanzelfsprekend dat ik vragen bleef stellen, bv omdat een assistent opbelt dat ze geen nieuwe 24 uurs e.e.g. gaan doen (is zo zielig), terwijl er bij de eerste e.e.g. duidelijk epilepsie was gezien en ik mijn zoontje veel zag staren, intussen had ik gelezen dat ze dachten aan een bepaald epilepsiesyndroom dus ik wilde/eiste dat dat werd onderzocht, dat kon alleen maar door onderzoek. Dus noemde ik allerlei feiten en eerdere uitslagen (en maar proberen rustig te blijven want ik zat te koken). Na 5 minuten overleg met haar baas/arts moesten we toch snel een nieuwe e.e.g. (en had ik groot gelijk dat dat moest). Dus er worden stomme fouten gemaakt en als ik alleen maar vol vertrouwen was geweest was dit echt heel schadelijk voor ons kind. Ook vond ik het fijn het verslag te lezen om foutjes recht te kunnen zetten, zodat de arts een goed beeld had. We kregen ook een andere arts, eentje die niet werkt met wisselende assistenten maar rechtstreeks contact.
Intussen is er nu een diagnose (onbekend gendefect) waar de artsen ook niets van weten, dus ik moet nu wel loslaten en afwachten wat er gaat gebeuren in de toekomst- en proberen in het nu te leven. Voor de epilepsie (symptoom maar niet de oorzaak) zijn er nu gelukkig medicijnen die wel wat doen. De epilepsie wordt gemeten, dus daar heb ik geen invloed op, het enige dat ik nu moet doen is vertellen hoe het gaat en me 'overgeven', er zitten daar wel goede artsen en er wordt met elkaar overlegd.
Als ik een arts spreek maak ik trouwens altijd vantevoren aantekeningen van dingen die ik denk die belangrijk zijn, dat helpt jou misschien ook om wat feiten te noemen in plaats van oordelen?
Ik vind het eigenlijk wel een logische reactie dat je van alles gaat zoeken, uit zorg, maar je zal het toch moeten overlaten aan de arts want jij hebt niet al die kennis. Jij kan nu alleen maar zeggen dat dat medicijn jouw kind goed doet. Dus of ie nou adhd heeft of niet, het is toch het belangrijkste je kind vooruit te zien gaan?
Misschien moet dat meer je uitgangspunt zijn: maakt niet uit wat hij heeft (heb je ook geen invloed op), als hij maar vooruitgaat gaat! Dat er verder wordt gekeken naar de astma is alleen maar goed, beter niet voor niks zware medicatie toch?
En neem je man mee.
Niet zo duidelijk
Als ik m'n stukje nog eens overlees, vind ik mezelf niet zo duidelijk. Ik weet ook niet hoe acuut de situatie van jouw zoontje was, in die zin is niks vergelijkbaar. Ons zoontje praatte steeds minder tot praktisch niets meer en was totaal afwezig- en dan schiet je als ouder toch wel in de stress (en iedereen om ons heen, ook op het kinderdcentrum maakten ze zich grote zorgen). Ik wilde alleen maar dat de arts een goed plaatje kon vormen, dus moest ik het wel zo neutraal mogelijk zijn verhaal vertellen. Want ik wist dat het zo divers kon zijn, dat dat mijn pet te boven ging 
Het is niet raar dat je op internet gaat zoeken om iets herkenbaars te vinden, dus dat je zoekt naar diagnoses dat deed ik ook. En ik vroeg ook: heeft u hier al aan gedacht, en daaraan, in de hoop dat ze niets over het hoofd zagen.
Nu het wat beter gaat met jouw zoontje, kan je het misschien rustiger bekijken. Het kan niet zo zijn dat jouw zoontje een diagnose krijgt omdat jij dat de arts hebt toegefluisterd.
Zorgen
Toen het slecht ging met onze zoon, maakte ik mij verschrikkelijk veel zorgen. Ik heb daar toen een paar gesprekken over gehad bij een therapeute. Ik bleef maar zeggen: 'Ik voel me zo verantwoordelijk.' Alsof dat slecht van mij was, alsof ik mij minder verantwoordelijk zou moeten voelen. Alsof ik de verantwoordelijkheid meer zou moeten afstaan aan anderen (professional, leerkracht).
Toen zij de therapeute: 'Ja, maar jij bent toch ook verantwoordelijk voor je kind? Dat is een heel terecht gevoel.'
Dat heeft bij mij een hoop rust gegeven. Ik hoef het niet los te laten, ik mag bepalen wat er met mijn zoon gebeurd, ik ben namelijk ook degene die verantwoordelijk is voor zijn ontwikkeling en welzijn.
En sindsdien meet ik alle beslissingen daar aan af. Is dit goed voor zoon zijn ontwikkeling en welzijn?
En nu kijken wij dus heel erg praktisch. Het maakt ons niet uit, dat niet ieder aspect van zoon zijn gedrag te verklaren is met de huidige diagnose. Het gaat erom: ontwikkelt hij zich en is zijn welbevinden oke?
Dus of het nu ADHD is, of ADHD met PDD-NOS, of toch gewoon HB, of een moeilijk karakter, of toch misschien ODD en hij heeft ook nog trekjes van dyslexie en dyspraxie. Het kan mij eerlijk gezegd niet zoveel meer boeien. Over tien jaar heten al die diagnoses waarschijnlijk weer anders. Er zit een groot waan-van-de-dag gehalte in al die lettercombinaties. Het gaat erom of ze je een sleutel (medicatie, begeleiding, begrip) opleveren, die je kind kan helpen.
Karmijn
Ik heb de tekst van op-er in een ander licht gezien. Nl: er is een spanningsveld met arts of deskunidge, hoe ga ik er mee om. Maar wat jij zegt, dat spreekt ook uit de posting en is ook waar.
In mijn ervaring is het best een luxe om gewezen te worden op die ruimte door een deskundige. Hoe waar het ook is, het kan een spanningsveld leveren tussen ouders en deskundigen. Hoe ga je daar mee om. Ik merk het soms en ik weet nog steeds niet hoe ik er mee om moet gaan. Hoe meer je weet, hoe meer je vraagt, hoe meer je ter discussie stelt, hoe langer sommige tenen etc. Want er zijn er veel die dat allemaal niet willen, van die lastige ouders die alles weten en de kennis van zo'n deskundige bevragen en op de proef stellen.
Angel eruit, goed idee
Hoi Narcissa,
"Ik wil je even bedanken voor de herformulering van mijn vraag. Als spanningsvolle tussen de deskundige en de ouder, en hoe daarmee om te gaan. Daarmee maakte je het net wat overzichtelijker, is de angel er even uitgehaald (ikzelf, haha)."
Mijn tekst is denk ik anders overgekomen dan ik bedoelde. Ik heb het niet goed verwoord. En dat is wat lastig, besef ik. Kijk, ik denk dat het een heel valide punt is. Ik herken het zelf ook, dat spanningsveld. De echte professionele mensen kunnen het hebben als ouders doorvragen en veeleisend lijken. Maar niet iedere hulpverlener is zo. En ook al is je recht om van alles op de hoogte te zijn, om bezorgd te zijn etc. heb je te maken met welke blik de arts of therapeut ed jou als ouder ziet. Daar kom je niet onderuit. En hoeveel tijd heeft zo iemand voor een gesprek, voor een indruk. Die maken razendsnel een indruk. Je kan de indruk die een ander heeft niet bepalen. Ze lopen in de ochtend al uit en als jij in de middag komt dan hebben ze niet meer tijd maar minder. Misschien kan je wel de indruk die jezelf achter laat, wellicht ietwat bepalen. Het vergt denk ik een grote sociale souplesse om de lange tenen van de ander te dansen en toch dat op tafel te kunnen en mogen brengen wat jij wil en nodig vindt.
Je kan wel alle gelijk van de wereld hebben, als je die niet krijgt in de behandelkamer, moet je je er bij neer leggen. Als dat echt niet de juiste is, kan je naar iemand anders (maar je dat vaker doet, ben je al snel een hopper en daar heeft men ook radicaal wat tegen). Hoe meer je je als ouder profileert, hoe vervelender zij dat kunnen vinden. Daarom zeg ik ook, jij profileert je als Narcist.. maar volgens mij ben je dat helemaal niet.
Maar wees 'gerust' er zijn met jou, vele ouders die met hetzelfde lopen. Is dat een echte geruststelling? Is het een oplossing. Nee. Ik weet het ook niet. Maar ik lees met belangstelling mee. Misschien zie ik in wat ik 'verkeerd' doe of eventueel anders kan doen om de onderlinge relatie met zoiemand goed te houden.
