Onzeker voelen
Ik heb sinds een jaar een superlieve vriend. Waarbij alles eigenlijk gewoon altijd heel goed is gegaan. Heel makkelijk, gezellig, in balans en fijn. Een hele speciale band hebben we eigenlijk vanaf dag 1 en hebben elkaar ook op een hele bijzondere manier leren kennen wat de band ook wel versterkt.
De laatste tijd begin ik mij alleen onzeker te voelen. Dit komt door een relatie uit het verleden, mijn ex die vreemd ging al 2jr lang. En eigenlijk zelfs zo erg dat achteraf bleek dat ik de minnares was....long story... Toen ik er achter kwam heb ik hem de deur gewezen en begonnen heel veel dingen op hun plek te vallen. Veel boosheid en hoe hij mij behandeld heeft komt nog steeds af en toe op. Terwijl ik wel echt helemaal klaar ben met die relatie. Maar de manier waarop ik behandeld ben doet eigenlijk nog steeds pijn. Die relatie is al 3jr over. Heb tussendoor wel wat gedate maar eigenlijk is dit mijn eerste echte relatie weer na die laatste ex.
Mijn vriend zit momenteel tegen een burn-out aan en dat kost veel energie van hem maar ook van mij. Dit speelt al wel eventjes maar ik begin het nu te voelen en te ervaren. Ik wil er heel graag voor hem zijn, maar merk dat het mij veel energie kost.
De relatie beëindigen vind ik geen optie, maar mij onzeker voelen ook niet. En weet juist met dat laatste niet goed om te gaan. Veel gedachtes naar mijn vorige relatie komen terug. De alertheid, maar ook het gevoel van afstand wat mijn partner nu af en toe toont voelt als een eerste teken van 'vreemdgaan'. Of het voor mijn gevoel minder vaak 'ik hou van je' zeggen. Of minder enthousiast reageren. Of minder aanwezig zijn of de afname van intimiteit.
En het gekke/erge is nog wel ik weet dat dat niet het geval is! Dat hij niet minder van mij houdt (ok de intimiteit is wel (veel) minder geworden) Maar mijn hoofd en daarbij behorende onzekerheid uit het verleden maken dingen dan heel groot en interpreteren het op een hele andere manier dan de bedoeling is.
We hebben het er wel af en toe over en hij begrijpt mij goed. Ik weet ook dat je vanuit een burn-out je afgevlakt kunt voelen en dat alles er bij hoort bij iemand met een burn-out. Maar hoe kan ik die negatieve gedachtes en vooral dat onzekere gevoel aan?
Ik wil hem niet kwijt. Ik wil ook niet een last voor hem zijn. Maar wil mijzelf ook niet gek maken. En dat laatste gebeurt wel. Constant dingen aan het overanalyseren. Wel 20x hetzelfde berichtje lezen en dan voelt het bij het steeds herlezen natuurlijk net iets erger dan de keer ervoor. Alles wordt door mij nu op een weegschaal gelegd om het af te wegen. Maar dat wil ik helemaal niet.
Ik weet ook dat hij de stappen op zijn manier moet doen en dat pushen en dingen verlangen niet gaan werken. Heb zelf een heftige burn-out gehad. Dus ken de signalen heel goed. Maar nu de partner van zijn is toch best pittig.
Ik moest het toch even kwijt....
silly
Ja, lastige situatie. Je weet precies hoe het zit, hoe het komt en toch is het moeilijk je gevoelens te sturen.
Probeer in elk geval goed contact te houden, maar probeer ook jezelf af te leiden met van alles. Sta je zelf niet toe om 20 x een bericht te lezen en eindeloos op zoek te zijn naar negatieve kanten er in.
Ga iets doen, pak je sport op, pak je oude hobby's op of blaas het nieuw leven in.
Kijk, als je vriend vreemd wil gaan, dan lukt hem dat toch wel, je moet leren hem te vertrouwen en dat vast te houden. En daar naast, is het het zo, so be it, dan doe je er toch niets aan.
makkelijk gezegd ik weet het... Succes!
Je hebt gelijk...
Dank voor je reactie Tante Sidonia,
je hebt natuurlijk gelijk dat ALS hij al vreemd zou willen gaan dat het toch wel gebeurt... En zal ie het niet vooraf delen oid om mij erop voor te bereiden.
Denk dat die negatieve gedachtes ook wel samen hangen met mijn hormoonpieken...merk ik...
Pffff, natuurlijk blijven die negatieve gedachtes wel, maar tegen de hormoonpiek aan zijn ze extra negatief.
ik moet ook weer idd een beetje mijn activiteiten plannen. En hoewel ik dat wel al deed hield ik altijd rekening met hem met mogelijkheden dat hij eventueel tijd had... Wat is dat toch met die vrouwen (de meesten) die dat doen he... Pfff....
Het gekke is, aan het begin van de relatie was ik degene die zich zo sterk voelde. En had ik al die gedachtes niet. Hij liet zo enorm veel (soms iets te veel) blijken wat ik voor hem betekende en was hij de onzekere van de 2. Nu lijken de rollen dus omgedraaid...
Ik moet vooral ook proberen om zelf niet afstand te creëren maar hem wel ruimte te geven om met zichzelf bezig te zijn en zich weer te vinden. We hebben beiden veel op ons bordje liggen. Alleen ik heb al een heel traject gehad waardoor ik weet hoe ik met lastige situaties om kan gaan. Hij zit daar middenin en vindt hulp zoeken nog (steeds) geen optie helaas... Dwingen heeft daarin geen zin, dat weet ik. Maar frustratie kan het wel eens opleveren.
