Op flinke afstand van je ouder wordende ouders wonen

Mijn overwegingen.

Bij mij zaten er duizenden kilometers tussen mij en mijn moeder (vader was al overleden). Maar er waren andere familieleden die haar hielpen dus ze had in die zin niets te klagen. Ben jij de enige bij wie je ouders om hulp kunnen aankloppen? Of hebben ze broers en zussen, neven en nichten met wie ze een hechte band hebben, schoonfamilie, een hartelijke buurvrouw, noem maar iets. Desnoods stuur je geld om iemand te betalen die helpt met de boodschappen, taxischauffeur speelt bij artsenbezoek, pannetjes soep langsbrengt, enz.
Of is je probleem eigenlijk dat je er als persóón niet voor ze kunt zijn (gezelschap) en voel je je dáár schuldig over?

De laatste tijd

heb ik vrij veel contact met (hoog)bejaarde mensen. De zoon/dochter die het dichtst in de buurt woont, doet het meeste en dat voelt niet altijd plezierig, ondanks eventuele morele steun van een verder weg wonende broer / zus.

In veel gevallen gaan hoogbejaarde ouders (vooral als ze niet meer samen zijn) dichterbij kinderen wonen - zij verhuizen dus, die kinderen niet.
Nadeel is dat ze dan ook eigen kennissen kwijtraken. Hoewel, zoals een van de oude dames me onlangs zei: aan die kennissen heb je op hoge leeftijd niet meer zo veel, ze zijn ook hulpbehoevend en niet meer zo mobiel - als ze nog in leven zijn tenminste.

Goed dat je erover nadenkt.

Ja lastig punt

Mijn eigen ouders wonen in het buitenland. Ik heb geen contact meer met ze, maar hun verzorging als ze het zelf niet meer kunnen houd me ondanks alles af en toe best bezig. Ze hebben meteen in het begin uitgezocht hoe de ouderenzorg daar is en ze vonden het er goed uit zien, dus daar vertrouw ik maar op.
Mijn schoonouders zijn een ander verhaal. Ze wonen een half uur treinen bij ons vandaan en dat doe je niet even na het werk of ieder weekend. Ik heb het vermoeden dat wij het meest naar ze om zullen kijken als het zover is en daar maak ik me nu al zorgen over. Ik zou dan ook heel graag willen dat ze weer terugkomen naar onze stad. Hoe krijg ik dat voor elkaar zonder te zeggen dat ze 'moeten'? Zolang ze een gezonde dosis eigen wil hebben, kan ik ze niet dwingen. Geen haar op mijn hoofd dat ik naar hun woonplaats ga verhuizen.

Kaaskopje

Je zou ze kunnen suggereren zich bij de woningbouwvereniging in te schrijven van de plaats waar jij woont, "voor het geval dat". Kost toch weinig of niets, dus jouw argument is: baat het niet dan schaadt het niet.

Lees mee

Ik lees met belangstelling mee. Ook mijn ouders wonen ver en vader gaat hard achteruit. Hetgeen een behoorlijke belasting vormt voor mijn moeder. (zie draadje bij Gezondheid).

Mijn zusje woont wel in de buurt. Dus zij krijgt het meest direct met al het gedoe te maken. Hier nog niet zo zeer de praktische zaken, maar wel de emotionele.

Ik heb heel duidelijk tegen mijn zusje gezegd dat zij moet aangeven wanneer het voor haar te veel wordt, en wanneer ik iets moet doen of kan doen (want veel overzie ik niet vanuit hier).

Ook hier geen schuldgevoel jegens ouders (contact matig), maar wil niet dat zusje er volledig voor op draait.

Groet, LindaJ

Druk

Meestal hoor je dat ouders dichter bij hun (klein-)kinderen gaan wonen, in ons geval zijn mijn ouders een paar jaar geleden een flink stuk verder weg gaan wonen. Daar ben ik dus ook niet zo blij mee. Het is niet anders, maar het zal t.z.t. wel lastiger worden vaak langs te komen. Dat zou heel anders zijn als ze niet in hun hoofd hadden gezet om te verhuizen. Ik ben nl. niet zo mobiel, rijd geen auto en wil overdag ook niet zo ver weg van onze woonplaats, voor als er iets is met de kinderen.
Ik probeer me er niet druk over te maken omdat er nu nog niets aan de hand is, ze redden zich nog goed.

Kleine toevoeging

Komt nog bij dat mijn ouders er slim aan dachten tussen mij en mijn broer te gaan wonen, terwijl mijn broer alleen op verjaardagen komt. Verhuizen kan gewoon niet meer, ze hebben zo'n serviceflat die jarenlang leeg staat voor het verkocht wordt en ze hebben geen reserves. We hebben wel geprobeerd ze van hun verhuisplannen af te praten, maar mijn ouders zijn erg verhuiszuchtig zeg maar.
Ik vrees dat we er niets aan kunnen doen, behalve dat het straks onhandig is en we er gewoon mee moeten dealen.

Rafelkap

Je ouders zitten dus in een serviceflat? Dan heb je in ieder geval het geluk dat je niet hoeft bij te springen met schoonmaken, eten en dat soort dingen. Vaak is er geloof ik ook wel een verpleegachtige service in te huren of de normale zorg van buitenaf. Hoe de woningmarkt voor serviceflats er over een aantal jaar uitziet weet je niet, misschien dat de oprukkende vergrijzing in dit geval in jullie voordeel werkt.

Geen contact

Mijn ouders wonen op loopafstand, maar het contact is verbroken.

Ik heb nog een broer, die nooit tijd heeft en op honderden kilometers afstand woont. Die vinden zij het neusje van de zalm, mij -ondanks alles wat ik voor ze deed- een nul. Ik heb hen gevraagd hoe ze denken dat het moet als ze oud en hulpbehoevend zijn. Ze lachten me uit. Ze hebben mij laten weten mij niet nodig te hebben. Ik vind het inmiddels prima en ik ben niet van plan ze ooit te helpen. Ik werk in de bejaardenzorg en vind het een prima alternatief. Zo goed dat ik het mijn eigen ouders niet kan gunnen. Wat ik bedoel te zeggen: loslaten, overlaten aan de zorg en af en toe lekker op bezoek gaan.

Brunette

Dat is waar, de thuiszorg kan daar gewoon komen en ook het eten wordt dagelijks bezorgd. Maar als 1 van de 2 dement wordt en uit wandelen gaat, knijp ik em wel. En bij ritjes op en neer naar het ziekenhuis is het wellicht ook handig als er familie meegaat.
Maargoed, nog niet aan de orde, en misschien verloopt het allemaal heel anders. Ik kan er wel over piekeren maar heb eerlijk gezegd op dit moment genoeg aan m'n hoofd Het is niet anders, die afstand is dan onhandig.

250 kilometer

Ik woon op ongeveer 250 kilometer van mijn ouders. Broer en zus wonen ook relatief ver weg, op meer dan een uur reistijd. Mijn ouders hebben er voor gekozen om in hun vertrouwde omgeving te blijven wonen, en dat vind ik zelf een goede keuze, want ze hebben wel een uitgebreide familie en kennissennetwerk. In de praktijk kwam het er op neer dat ik ongeveer 1 x per maand een weekend naar hen toeging, maar wel dagelijks belde, zodat ik altijd wist wat er aan de hand was. Ook mijn broer en zus hadden regelmatig contact, maar voor de dag-dagelijkse dingen waren mijn ouders gelukkig erg zelfstandig.

Mijn vader werd dement, ging eerst naar de dagopvang en moest op een gegeven moment opgenomen worden. Voor de belangrijke gesprekken hierover, bijzondere zaken, en ook voor belangrijk ziekenhuis bezoek, ging altijd een van de kinderen met hen mee. Dan was er vooraf meestal overleg met broer/zus, wie er op dat moment het beste beschikbaar was of vrij kon nemen.

Belangrijke zorg werd ingekocht (hulp aan huis, persoonlijke verzorgingshulp, tuinman) en in noodgevallen konden we altijd een beroep doen op de lieve buren van mijn ouders.

Mijn beide ouders zijn nu overleden, maar ondanks de afstand heb ik door het regelmatige contact en de regelmatige bezoekjes over en weer nooit het gevoel gehad kort te schieten qua aandacht en mijn ouders hebben dit ook nooit zo ervaren. Met goede wil van beide kanten, een praktische opstelling en vooral noodopvang (buren) bij spoedproblemen, kom je heel ver.

Karly

Lastig

Mijn moeder woont op anderhalf uur rijden; de ouders van mijn man in het buitenland (ruim 4 uur rijden). Dat is lastig. Mijn moeder wil wel dichterbij komen wonen - zus en ik wonen in dezelfde regio - en haar huis staat al anderhalf jaar te koop. Maar het huis is best duur, en er zit nou eenmaal niet zoveel beweging in de woningmarkt. Ze is al wel aan het kijken naar een tussenoplossing (goedkoop flatje of een bungalow), maar dan zoekt ze alweer verder weg dan ik fijn zou vinden. Als ze hulpbehoevend zou worden, vind ik het niet fijn als ik een half uur moet rijden om bij haar te komen.

Mijn moeder is nog niet zo oud (68), maar Alzheimer zit in haar familie, en ik vind dat ze al wat warriger wordt nu. Bovendien wordt men over het algemeen niet oud in onze familie, dus ik zou haar graag wat meer zien (ook vanwege haar kleinkinderen) en dichterbij willen hebben. Gelukkig is ze lichamelijk nog heel fit, dat is bemoedigend.

Veel sterkte ermee!

groet, Valkyre