Opa en oma kijken niet naar onze kinderen om

Tja...

Ik snap wel dat dat je niet lekker zit! Maar..ik zou er niet aan beginnen om hier iets aan te willen veranderen, daar ga je niks mee bereiken.je kunt het niet afdwingen. En als het er niet spontaan is. Laat maar ;Je kinderen hebben die andere opa en oma toch?

Herken het helemaal

Ik herken het helemaal, maar dan van mijn eigen moeder. Die is zo druk bezig met zichzelf dat ze weinig (lees geen) tijd voor haar kleinkinderen heeft. In de afgelopen 4 jaar is ze op geen enkele (kinder)verjaardag geweest.

Toevallig is ze vanmiddag (een uurtje) langs geweest. En waarschijnlijk moeten mijn kinderen het tot medio oktober met dit bezoek moeten doen. (want wij gaan op vakantie en na onze vakantie gaat zij weer weg...)

Wonderbaarlijker wijs vinden de kinderen (5 en 3) haar wel geweldig. Ze vragen af en toe naar haar, en de oudste heeft vandaag gevraagd of hij binnenkort een keertje mag gaan logeren...

Ik heb haar er 1x op aangesproken (onder het mom de kleinkinderen interesseren je niet, en je doet geen enkele moeite om op de voor hun belangrijke momenten) aanwezig te zijn, maar dat bleek ik helemaal verkeerd te zien, ik plande de verjaardagen nl altijd zo dat zij net weg was. Dat ik verjaardagen altijd de zaterdag voor of na de echte verjaardag vier bleek geen indruk te maken...

Ik heb besloten om me er niet druk meer om te maken, en te genieten van de momenten dat ze er wel is. Maakt het voor mij een stuk prettiger. Tegen de kinderen blijf ik erg neutraal. Nee, oma komt niet, want oma heeft iets anders te doen. Dat snappen ze op zich prima. Omgekeerd, als oma komt, en de kinderen willen liever met hun vriendjes buiten spelen mag dat ook. Ik snap prima waarom ze niet veel aandacht willen besteden aan iemand die ze vrijwel niet kennen.

Ik vraag me ook af waarom jouw kinderen vragen wanneer opa en oma weg gaan. Doen ze dat ook als er andere kennissen van jou langs komen? Of zijn ze verplicht om 'op te zitten en pootjes te geven' als opa en oma komen. Dan snap ik het wel.

En tenslotte: het is mijn keuze geweest om kinderen te krijgen, en het is fijn als de kinderen een leuke opa en oma hebben, maar je hebt er geen 'recht' op. Opa en oma hebben niet gekozen voor de kleinkinderen, en hebben een eigen leven dat zij zo mogen inrichten als ze zelf willen.

Wat vindt je man er van?

Wat sneu voor jullie en de kinderen. Vooral ook omdat ze voor andere kinderen wel tijd en aandacht hebben.
Wat vindt je man er van? Waren het destijds wel leuke, betrokken ouders? Als dat zo is dan kunnen ze het blijkbaar wel. Misschien kun je het toch gewoon eens met ze bespreken. Misschien zit het bij hun ook niet lekker en willen ze het best graag veranderen.

Verwachtingen bijstellen

Je kunt je schoonouders niet veranderen. Wat je wél kunt veranderen, is de manier waarop jij met deze situatie omgaat.
Je hebt een bepaald beeld bij de 'rol' van opa's en oma's. Dat ze op alle verjaardagen komen, kadootjes voor de kleinkinderen meenemen, interesse in hen tonen, dat soort (voor jouw waarschijnlijk heel vanzelfsprekende dingen). Jouw schoonouders voldoen niet aan dat beeld. Dat is jammer, maar volgens mij moet je het niet dramatiseren. Er is toch geen sprake van ruzie of conflicten? Opa en oma sturen kaartjes, jullie zijn gewoon 'on speaking terms'. Helaas, met minder interesse in jouw kroost dan je had gehoopt. Da's jammer, maar blijkbaar hoe het is. Je kunt ze niet zomaar veranderen. Ze hechten veel waarde aan hun vakanties en aan hun caravans, prachtig. Fijn dat ze dat nog kunnen doen! Stel je verwachtingen bij en geniet van de contacten die er wel zijn (en hoezo is een kaartje voor een kind dat nog niet kan lezen niet leuk? je kind kan de kaart bekijken, en jij kan de tekst voorlezen). Jouw schoonouders zijn andere mensen dan jouw eigen ouders, je moet ze maar niet met elkaar vergelijken. Je verandert er niets mee, en het levert je alleen maar stress en ergernis op. Zonde van je energie!
Enne, je kinderen komen echt niets fundamenteels te kort, als ze van maar één opa/oma een verjaardagskado en speciale aandacht krijgen.

"Tsja, je wilt de kinderen het contact met hun opa en oma niet ontzeggen, maar wat hebben ze er op deze manier aan?"

Pas op dat je niet voor jouw kinderen invult dat ze 'niets aan dit contact hebben'. Ze bouwen met je schoonouders ongetwijfeld een andere relatie op dan met jouw ouders, maar het is toch geen schadelijke relatie? Ik bedoel: opa en oma doen toch niet boos ofzo? Het komt op mij over (maar misschien is dat niet zo) dat je je 'slachtoffer' voelt. Je schoonouders vinden hun vakanties belangrijker dan de verjaardagen van jouw kinderen. En gaan blijkbaar wel naar andere verjaardagen. Ik denk dat je moet proberen uit die 'slachtofferrol' te komen. Sta er boven! Ga niet verdrietig zijn voor jouw kinderen! Ga je niet achtergesteld voelen! Accepteer hoe de verhoudingen liggen en stel je daar op in. En breng dat ook over op de kinderen.

Er zijn er meer

Ook ik heb zulke schoonouders. Ze komen wel af en toe op een verjaardag, maar slaan er ook een heleboel over. Willen wel bijvoorbeeld op de verjaardag van mijn man komen, die wij overigens nooit uitgebreid vieren, maar niet op de verjaardag van hun kleinkind, want die wordt twee dus die is toch nog te klein zeggen ze. Mijn schoonouders zijn gewoon heel egoistisch. Ze denken in de eerste plaats aan zichzelf, vooral mijn schoonmoeder. Als ze aandacht geven willen ze er ook altijd direct credit voor. Ze kunnen zich niet verplaatsen in de wereld van de kinderen. Als we bij ze op visite zijn mogen de kinderen vrijwel niets. zelfs een badje in de ,immens grote, tuin willen ze niet hebben, terwijl wij het badje willen meenemen en neerzetten. Ook mijn schoonouders zijn heel anders tegen mijn nichtjes en neefjes. Die mochten komen logeren van jongs af aan en ook nog vriendjes en vriendinnetje meenemen. Probleem is dat ze over de bezoekjes van nichtjes en neefjes breed uitmeten naar de kinderen toe. Ik denk Kaatje dat dat ook precies hetgeen is waar jij zo tegenaanloopt. De onrechtvaardigheid en het egoisme. Ik ben het er wel mee eens dat je niks aan anderen kan veranderen, maar ik ben het er niet mee eens dat je het gewoon moet accepteren en dat het niet erg is voor je kinderen. Ten eerste wil je je kinderen iets meegeven van hoe je met elkaar dient om te gaan en dergelijke shoonouders geven nou niet bepaald het goede voorbeeld. Ten tweede hebben de kinderen op een gegeven moment echt wel in de gaten dat opa en oma minder lief zijn tegen hun dan tegen anderen en dat is echt niet bevordelijk voor het zelfvertrouwen. Maar nogmaals je kan er echt niets aan doen. Ik ook van alles geprobeerd. Gelukkig heb jij je eigen ouders nog waarmee je kennelijk wel een goed contact hebt. Dat is bij ons helaas ook niet zo. Ik zou zeggen koester dat.

Accepteren

"Ik ben het er wel mee eens dat je niks aan anderen kan veranderen, maar ik ben het er niet mee eens dat je het gewoon moet accepteren."

Maar wat moet je dan? Met accepteren bedoel ik niet dat je het maar best moet vinden, maar dat je er bóven moet staan. Als je hen niet kan veranderen, verander dan hier je hier zelf mee omgaat. Zorg dat het je humeur niet te veel beïnvloedt, zorg dat het je geen stress en irritatie oplevert. En natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan, maar zie het als een strategie. Een strategie om het voor je zelf behapbaar te maken. Je kunt hen niet veranderen, jammer, maar laat het dan in ieder geval niet teveel je leven beïnvloeden.

Je wilt te veel

Je schoonouders hebben hun eigen leven. Ze zijn gezond en genieten van het leven. Mooi toch?
Er zijn zat mensen die geen schoonouders hebben of die last hebben van schoonouders die zich overal mee bemoeien.
Verwacht gewoon niet teveel van ze. Iedereen is op zijn/haar eigen manier ouder en grootouder. Projecteer niet wat jij vindt dat moet op je schoonouders, maar waardeer gewoon dat ze zo lekker de wereld rondtrekken!

Reactie

Allereerst dank voor jullie reacties!

Koentje: Inderdaad, onze kinderen hebben mijn ouders ook nog, maar ze beseffen heel goed dat die andere opa en oma niet naar ze omkijken en dat vinden ze echt rot!

Hanne: wat jammer dat je moeder zo weinig naar haar kleinkinderen omkijkt! En wat goed dat je er nu zo positief mee omgaat!
Over je vraag: onze kinderen vragen normaal gesproken nooit wanneer iemand weer naar huis gaat, dus ze beseffen heel goed hoe de situatie is.

Guinevere: ik verwacht feitelijk heel weinig van mijn schoonouders en zelfs dat piepkleine beetje is er niet. Ik vind het diep triest om je kleinkinderen over te slaan met hun verjaardagen en wel naar de verjaardagen van de buurkinderen en achterneefjes te gaan.

Galliffrey: over je vraag wat mijn man ervan vindt: hij vindt het verschrikkelijk en zou het liefst alle contact verbreken met zijn ouders.

ijsvogeltje: ik voel me geen slachtoffer: onze kinderen zijn de dupe van een opa en oma die nog niet eens het fatsoen hebben om langs te komen als ze jarig zijn: ik vind dit nog wel het minste wat ze kunnen doen. En als ze op de dag niet kunnen dan komen ze naderhand. Punt.

Tarole: heel herkenbaar die schoonmoeder van jou, zo'n exemplaar heb ik nou ook precies: zullen we ze in contact met elkaar brengen, haha!
Ik kan me helemaal vinden in jouw woorden, zo is het gewoon precies! Inderdaad de onrechtvaardigheid en het egoisme en zien dat je kinderen worden achtergesteld tegenover kinderen die niet eens hun eigen kleinkinderen zijn. Dat doet gewoon pijn om te zien!
Inderdaad koester ik het contact tussen mijn ouders en onze kinderen heel erg!!!

Dirksmama: ik wil teveel? Dacht het niet! Die mensen hebben welgeteld 3 kleinkinderen en alledrie slaan ze ze over (en bij andere kinderen gaan ze dus wél op verjaardagen langs), ik vind dit not done: het minste wat je als opa en oma kunt doen is daarvoor langskomen.

En al kom je met lege handen, maakt niet uit: als je maar langskomt en een beetje interesse toont.
Dat rondreizen met die caravan kunnen ze de resterende 362 dagen nog doen per jaar!

Kortom, ik blijf hun gedrag opa en oma onwaardig vinden, eigenlijk zijn ze helemaal geen opa en oma voor onze kinderen.
Ik hoop dat ik het op korte termijn los zal kunnen laten, accepteren is het beste, maar als je ziet dat je kinderen er hinder van ondervinden is dat toch best lastig!

Ja herkenbaar

Ik ben het helemaal eens met degenen die zeggen dat je de ander niet veranderen kunt, want dat is een feit. Ook is het zo dat je de situatie moet accepteren, al was het maar omdat dat het voor jezelf makkelijk maakt. Maar ik vind het ook wel weer heel gemakkelijk om te zeggen dat je bij voorbaat niets moet verwachten. Het is een feit dat het in een aantal situaties beter is om dat niet te doen, maar ik vind het niet gewoon. Mijn kinderen hebben ook een oma die heel erg veel van kinderen houdt. Dat wil zeggen: van alle kinderen, behalve die van ons. Op verjaardagen komt ze wel, maar verder heeft ze geen belangstelling. Heeft nog nooit gevraagd hoe het op school gaat, wat ze leuk vinden en graag doen. Uitnodigingen voor afzwemmen in een zwembad vlak bij haar huis slaat ze af en ze zal nadien ook niet vragen aan kleinkind of het diploma gehaald is. Opa en Oma dag op school slaat ze ook over. En zo zijn er nog een boel dingen. Het is duidelijk: Oma heeft er het recht toe de dingen op haar manier te doen, maar pijnlijk is het wel. Het accepteren maakt dat gevoel niet minder. Gelukkig hebben onze kinderen een boel andere mensen in hun omgeving, die een hoop goed maken. Maar het blijft jammer.

Speelt hier meer?

Waarom heb ik sterk het idee dat hier meer speelt dan dat opa en oma niet op de verjaardagen etc. komen? Het klinkt alsof er geen "klik" is tussen jullie gezin en deze opa en oma. En mogelijk is die klik er wel met die anderen waar ze wél langs gaan? Niet als kritiek bedoeld, maar klopt het?
En dat je kinderen er last van hebben: die voelen de situatie haarfijn aan, en mogelijk horen ze jullie er ook over praten ("Goh, komen opa en oma X alweer niet, moeten ze weer met die caravan weg?", komt anders op een kind over dan "Opa en oma X zijn fijn op vakantie, maar ze hebben je toch een leuke kaart gestuurd").

Ook geen tijd voor hun

Het zelfde terug doen.
Ik zou ook zeggen als ze een keertje langs willen komen sorry hoor maar geen tijd.
Wat heb je nou aan zo'n oma/opa die niet eens een keertje naar haar klein kinderen om kijkt.
En alleen maar hun zelf belangrijker vinden.

Ik zou dat echt terug doen, ja ik lijk nu misschien wel een klein kind hoor sorry.
Maar ja dit is mijn mening

Helaas hier ook zo.

Herkenbare verhalen, het zouden mijn schoonouders kunnen zijn. Inmiddels is mijn schoonvader al weer enkele jaren overleden, maar mijn schoonmoeder heeft ook helemaal niets met onze kinderen. Ze komt niet op verjaardagen, ze komen ook niet bij haar - ze gruwelen van het idee - oudste is vorige week geslaagd, nog niets nada niente reactie van schoonmoeder (ook niet van de rest van de schoonfamilie trouwens, alleen van mijn familie, ook niet leuk voor mijn man!) Naar school- en sportprestaties wordt niet geinformeerd, ook al weet ze dat er iets bijzonders is.
Je verandert ze zeker niet, dat proberen we ook al lang niet meer. Het is altijd zo geweest en zal altijd zo blijven. De kinderen verwachten inmiddels ook al niets meer. Inderdaad, het blijft jammer, het had zoveel leuker kunnen zijn.

It's me

Even een reaktie op It's me: zo doe ik het dus ook! Mijn man gaat 1 keer per week naar mijn schoonmoeder en doet daarnaast de tuin bij haar, ik ga niet mee. Ik zie haar op verjaardagen en that's it. Ze 'moet' me niet echt en mijn kinderen helemaal niet, dus ik haar inmiddels ook niet meer, heb het lang genoeg geprobeerd, het is wel goed zo.

Komt en verenig hen!

Leuk Kaatje, de club van asociale schoonmoeders!!! Voor wie het nog niet had begrepen: Alle grappen over schoonmoeders zijn waar!
Het blijft treurig voor jou. Guinevere ik heb bewondering voor de manier waarop je in staat lijkt te zijn het negatieve in iets positiefs om te zetten. Ik zou dat voor mijn kinderen ook wel willen, maar het is moeilijk elke keer adrem te reageren in een situatie waarin je zo teleurgesteld wordt. Ook al zwijg je, natuurlijk krijgen je kinderen jouw teleurstelling mee.
Maar misschien ligt daarin wel de oplossing Kaatje. Alles ten positieve draaien. Wel even slikken voor jou, maar misschien wel heel gunstig voor jouw kinderen. Omdat jouw kinderen ook nog een ander voorbeeld hebben, jouw ouders, zullen ze later zelf wel de keuze gaan maken over hoe zij vinden dat het hoort. Ze negeren en afstand houden, zoals Suzanne meldt, is voor jezelf een hele goede oplossing. Maar je kan ze ook een keer spontaan bellen. En dan doe je alsof je neus bloedt en houd je een heel oppervlakkig gesprek. Vooral veel naar hun vragen. Als je dit vaker doet, wie weet wat het effect is? En intussen laat je je kinderen hun eigen oordeel vellen.

Tarole - het achterliggende verhaal

Vele jaren heb ik geprobeerd de relatie met mijn schoonmoeder op een normaal peil te krijgen, ik belde, ging langs, nodigde haar uit, enz. Evenzovele keren kreeg ik rare sneren naar mijn hoofd, neerbuigende opmerkingen over mezelf, over hoe ik mijn kinderen opvoedde, over wat ik at, noem maar op, te idioot voor woorden.
Op een gegeven moment was ik het zat, kon ze voor mij de pot op met haar k*topmerkingen. Ik vond niet dat ik dat gedoe verdiend had, heb haar nooit gekrenkt of dwars gezeten. Daarom ben ik haar gaan mijden/negeren, ik probeer niet naast haar te komen op verjaardagen en verdere vertel ik haar zo weinig mogelijk als het toch zo uit komt. Het heeft wel gewerkt moet ik zeggen, de stekeligheden van haar kant zijn verleden tijd, ze behaalt er immers geen effect meer mee..

Tuurlijk

Tuurlijk Izar, dat betreft ons natuurlijk nooit!!!
Ik vind het juist heel goed Suzanne hoe jij op jouw schoonmoeder reageert. Wat fijn dat dat voor jou zo goed uitpakt. Ook al maken we er grapjes over dat alle schoonmoeders hetzelfde zijn, ze zijn natuurlijk allemaal verschillend met hun eigen frustraties en angsten. Ik zou graag de ultieme oplossing willen voor Kaatjes probleem. (Waarschijnlijk een utopie.)

Hopeloze schoonmoeders

Er bestaan inderdaad van die écht volslagen hopeloze schoonmoeders. Zelfs ik (met mijn pogingen tot positieve omdraaiingen ) heb er last van gehad. Ik had een schoonmoeder die zó'n hekel aan mij had, dat ze allerlei paragnosten en tarotfiguren inhuurde om kwaad over mij te spreken. Ik heb echt, echt mijn best gedaan met haar, maar ze spoorde gewoon niet. De heilige Maria was ook zg. aan haar verschenen etc. Gelukkig had ik toen nog geen kinderen (en nu een andere man).

Guinevere je maakt me nieuwsgierig

Wat zei de heilige Maria dan precies over jou? Zo op afstand lijkt het me wel komisch, zo'n schoonmoeder moet ik zeggen. Maar in de realiteit zal dat wel tegenvallen...
Blij toe dat je van haar (en blijkbaar ook van je man) afbent.
n@nny

N@nny

Natuurlijk heeft de heilige Maria niets over mij gezegd. Wel adviseerde zij deze hoogbejaarde vrouw om naar Israël te gaan, en daar ergens midden in de woestijn te gaan graven. Want daar zou zij dan Iets Belangrijks aantreffen. En weet je? Ze is nog gegaan ook. Binnen enkele dagen heeft iemand haar weer op het vliegtuig terug gezet.
Wat die andere figuren over mij gezegd hebben, zal ik jullie maar besparen. In elk geval álles wat schoonmama wilde horen over mij, en dat was niet best!

Guinevere

Inderdaad is de klik er nooit geweest, vooral niet tussen mijn schoonmoeder en mij. Ik heb altijd wel heel erg mijn best gedaan, maar niks helpt.
Als ze langskomt wil ze als een koningin behandeld worden, het liefst met rode loper en trompetgeschal.
Ik doe niet aan deze idioterie mee en behandel haar normaal en beleefd, maar dit is nooit genoeg voor mevrouw.
Tegenover onze kinderen spreken wij onze moeite hierover niet uit, dit bewaren we voor momenten dat ze er niet bij zijn. Maar ja, ze zullen wel aanvoelen dat er wat speelt....

Izar

Gelukkig bestaan er ook heel veel leuke schoonmoeders, een vriendin van mij heeft een hele lieve schoonmoeder dus zo kan het ook.
Maar feit blijft dat er veel schoonmoeder misere bestaat en ik neem alle ellende van nu mee als les voor later.
Wie weet helpt het mij dan mocht er een moeizame schoonmoeder-schoondochter relatie bestaan om te knokken voor wat harmonie.
Mijn schoonmoeder doet niets, ze geeft altijd een ander (lees: mij) de schuld en zegt ook altijd ronduit: "mij treft geen blaam".
Kijk: zo kom je dus ook niet verder met elkaar!

It's me

Ik sluit me helemaal aan bij je woorden en dat zijn we dus ook precies van plan om te gaan doen.
We gaan geen energie meer in die lui steken, ze verdienen het niet!

Tarole

Ja, zo'n club moet er gewoon komen, haha! En ik zat ook te denken om een website op te richten over opa's en oma's die niet naar hun kleinkinderen omkijken, een beetje als tegenwicht voor de website die bestaat over opa's en oma's die hun kleinkinderen niet mogen zien!

Inderdaad, ze zien van mijn ouders hoe het contact kan zijn met een opa en een oma incl. een leuk logeerpartijtje zo nu en dan: superleuk! Gelukkig dat ze dat contact hebben.
Alles omtrent mijn schoonouders wil ik los gaan laten, ze bekijken het maar, ik wil er geen energie meer instoppen. Ook mijn vriend heeft er geen zin meer in, hij kan het niet langer aanzien en wil alle contact verbreken en dat wil ik eigenlijk ook.
De kinderen zien ze amper en als ze langskomen gaat het alleen om hen.
We zullen wel zien wat de toekomst brengt, en laten het nu eerst een poosje rusten.

Toch een vraag

Kaatje: onze kinderen hebben mijn ouders ook nog, maar ze beseffen heel goed dat die andere opa en oma niet naar ze omkijken en dat vinden ze echt rot.
Dat je 8 jarige beseft dat opa en oma X minder vaak komen dan opa en oma Y is duidelijk, maar wie heeft overgebracht dat opa en oma niet naar ze omkijken? Ik vrees toch jij, of jij en je man. Een kind accepteert een situatie vaak alsof de situatie normaal is. Mijn kinderen hebben hun opa en oma al 12 jaar niet gezien. We kunnen daar wel om huilen, maar zo is de situatie nu eenmaal. De eerste jaren heb ik mijn kinderen zo min mogelijk proberen te beïnvloeden met de mening die ik erover had. Pas later, toen mijn dochters een beetje konden begrijpen hoe het zat ben ik gestopt met voorzichtig doen en heb ik gewoon eerlijke uitleg gegeven.
Je stelt de vraag: wat hebben ze er zo aan? Nou...op het oog niet zoveel, dat ben ik met je eens, maar kwantiteit zegt niet altijd wat over kwaliteit. Ik zag mijn oma vroeger ook maar een enkele keer per jaar, maar het was beslist mijn oma. Veel deed ze daar niet voor. Ze had haar best gedaan op het eten, liet merken het gezellig te vinden dat we er waren en dat was het. Dan gingen we weer naar huis... tot de volgende keer dat we naar háár toegingen. Ze kwam zelden bij ons thuis. Wij vonden dit normaal.
Toch nog een punt hoe je het ook kunt bekijken:
Het is natuurlijk nooit leuk als het lijkt dat ouders/schoonouders geen aandacht voor hun kleinkinderen hebben. Het kan ook zijn dat jij ongewild een verkeerd signaal afgeeft. Je mond zegt dat ze vaker moeten komen, maar wat zegt je gedrag?

Schoonmoeder

Inmiddels ben ik tweemaal schoonmoeder. En ik besef dat het helemaal niet zo makkelijk is om het 'goed' te doen.

Elk gezin heeft een eigen geschiedenis, eigen gewoontes, leuke en zeer irritante, daar is haast niet 'eerlijk' mee om te gaan. Of de één iets zegt of de ander - c'es le ton qui fait la musique. Als de verstandhouding door een of ander dom kleinigheidje niet langer optimaal is, vraagt het niet veel om de zaken scheef te laten lopen.

Je moet nooit opa's en oma's met elkaar vergelijken. Dat heeft gewoon geen zin. Elk mens is anders en hecht waarde aan andere zaken. Alle opa's en oma's zullen hun eigen gezin verschillend hebben beleefd en daarna ook verschillend reageren op de volgende generatie.
Gun elkaar de ruimte.
Vul niet in hoe een ander jouw verwachtingen zou moeten vervullen.
Probeer te begrijpen dat er meer 'goed' kan zijn dan je nu denkt.

(Voorbeeldje: In een zwembad zitten om naar het zwemdiploma van het kleinkind te kijken - mán, dat was in oma's tijd je reinste onzin, als er al diploma werd gezwommen. In mijn jeugd gingen zelfs eigen ouders (!) niet mee naar het diplomazwemmen. Dat diploma bracht je als kind na afloop mee naar huis, dan keken je ouders ernaar. Cadeautjes - welnee.)

Tonny

Kaaskopje/tonny

Natuurlijk is het zo dat het goed is te beseffen dat een deel van de dingen die irriteren te maken heeft met verwachtingen waar een ander niet per se aan hoeft te voldoen. Ik vind het ook te rechtvaardigen dat opa's en oma's het grootouderschap op hun eigen wijze invullen.
Maar weet je, het is verdrietig om te ervaren wanneer grootouders gewoon niet echt geïnteresseerd zijn in (een deel van) hun kleinkinderen. Dingen als niet komen bij afzwemmen, of naar een opa- en omadag op school zijn op zich allemaal niet erg, maar wanneer ze in een context staan van nooit informeren naar het wel en wee van kinderen, je niet aan je woord houden (iets beloven aan een kind en het dan gewoonweg niet nakomen) en met verschillende maten meten (de kinderen van het ene kind anders behandelen dan die van een ander kind, kinderen uit 1 gezin verschillend behandelen), dan wordt het wel pijnlijk en voor kinderen ook zichtbaar. Wij maken er voor de kinderen nooit een drama van, doen alsof het allemaal heel gewoon is. Maar kinderen voelen echt wel of er echte belangstelling is, of dat opa en oma betrouwbaar zijn. En zo maken ze heel duidelijk onderscheid tussen de ene oma die nergens komt, maar lief is en altijd belangstelling heeft en vraagt naar hoe het met hen is en die andere oma die ook nergens komt, die wel hele grote cadeau's meebrengt, maar die nooit echt lief of belangstellend is en ondanks uitnodigingen nooit wil blijven eten op een verjaardag.

Schoondochter...

bij zo nadrukkelijk 'oneerlijk behandelen' zou ik als zoon/dochter (dus niet de aangetrouwde) een eerlijk gesprek willen aangaan over wat er 'achter zit'.

Een heel lastig punt, maar ik zou als kind van deze (0)ma en (o)pa willen weten waarom ze zo handelen... Doen deze specifieke kleinkinderen hen teveel denken aan een situatie van vroeger waarin het allemaal mis ging? ('hij -kleinkind- lijkt precies zijn vader, en -hoe erg het ook is dat te bekennen als ouder- ik had zo'n moeite met zijn driftbuien/jaloezie/ slordigheid/ perfectionisme';'als ik hem zie komt dat weer helemaal terug...) Je weet nooit wat er achter zit.

En ja, er bestaan grootouders (gelukkig geen persoonlijke ervaring mee) die bepaalde kleinkinderen voortrekken, bijvoorbeeld omdat ze vermoemd zijn. Heel sneu. Die vinden het zelfs logisch, een kind dat naar hen heet extra te verwennen. Tja. Daar is dan geen praten tegen.

Tonny

Lastig hè?

Als de ene oma veel afstandelijker doet dan de ander hebben kinderen dat inderdaad wel door. Hoe ze reageren op neefjes of nichtjes daar kun je misschien niet zo heel veel aan veranderen. Je man zou het inderdaad, zoals Tonny aangeeft, kunnen bespreken. Als je het gevoel hebt dat je schoonmoeder in jullie gezin kind 1 royaler voorziet van attenties dan kind 2 zou ik daar zéker iets van zeggen. Een gelijkwaardige behandeling van jouw kinderen is wel het minste.
Ik vind het op zich heel menselijk als een oma voorkeur heeft voor een bepaald kind, of bepaalde kinderen. Ik heb dat in mijn rol van tante ook, maar jouw schoonmoeder zou zo professioneel moeten zijn om dat niet te uiten. Dat zou je man haar eens voor kunnen leggen.

Beetje o.t. tonny

Onze jongste heeft een tweede naam die ik heb samengesteld met een beetje verbastering van mijn moeders namen. De oudste had al het een en ander van haar overgrootmoeder 'geërfd', dus ik dacht bij de tweede mijn moeder een plezier te doen. Ik weet nog steeds niet of mijn uitleg niet tot haar doordrong, of dat het haar niet boeide, maar de reactie was niet veel meer dan 'oh'. Hier dus beslist geen voorkeursbehandeling door vernoeming... Ik moet wel zeggen dat de sfeer tussen mijn ouders en ons toen ook nogal gespannen was. Ik hoopte dat ze de naam ook zouden zien als een teken van goede wil. Waarschijnlijk niet dus.