Opa en oma kijken niet naar onze kinderen om
De titel zegt het al: de opa en oma (van vaderskant) kijken niet naar onze kinderen om, wij hebben twee jongens: een van 6 jaar en een van 8 jaar en een meisje van 1 jaar.
Ze komen zelden langs en als ze al langskomen is dat alleen om te laten weten dat ze op vakantie gaan (het is een gepensioneerd stel met caravan) en dit wordt dan ook breed uitgemeten door hen ook tegenover de kinderen, die dan echt zo kijken van wat moeten we hier mee....
Maar als een van onze kinderen jarig is dan zie je ze niet (zijn altijd op vakantie in de caravan) en ook naderhand komen ze niet langs en een kado krijgen ze al helemaal niet, ze sturen alleen een kaart zelfs naar onze jongste die toch echt nog geen letter kan lezen!
Onze middelste reageert nu al als ze dan een keertje komen: "wanneer gaan opa en oma weer naar huis"?
Tsja, je wilt de kinderen het contact met hun opa en oma niet ontzeggen, maar wat hebben ze er op deze manier aan? Dit is toch opa en oma onwaardig?
Wie herkent dit?
Ik ben er zo verdrietig van voor onze kinderen, vooral de twee oudsten beseffen heel goed dat ze structureel worden overgeslagen door hun opa en oma en diezelfde opa en oma gaan wel op verjaardagen langs bij hun buurkinderen en achterneefjes.
Het is gewoon in en in triest....
(Ps: het contact tussen onze kinderen en mijn ouders is gelukkig wel heel goed!)
Gesprek
heeft mijn man in het verleden een aantal malen geprobeerd. Maar ons is duidelijk geworden dat we er uiteindelijk niets verder mee komen.
In de kern komt het er volgens ons op neer dat mijn man in zijn leven een aantal fundamentele beslissingen heeft genomen die ingingen tegen wat zijn moeder graag zag voor hem zag en die ze uiteindelijk niet geaccepteerd heeft. Voor die tijd hadden ze een goede relatie, waarbij zijn moeder een heel belangrijke rol speelde in zijn leven. Na die tijd kwam ik in beeld, waar ze in eerste instantie wel blij mee leek te zijn. Totdat duidelijk werd dat dit betekende dat zij niet meer op de eerste plaats kwam en zij nog verder haar invloed op zijn leven verloor. Beslissingen voor ons leven nemen we samen en niet in samenspraak met haar. En daar zitten beslissingen bij waar zij zich niet in herkent. En daarmee zijn het voor haar foute beslissingen.
We hebben geprobeerd schoonmoeder heel duidelijk te maken dat familie belangrijk is voor ons en een grote plek inneemt in ons leven en ons denken en dat we graag willen dat zij met ons mee geniet van de kinderen. Al onze familieleden mogen van ons een grote plek in ons leven hebben en we willen graag samen grote en kleine dingen van het leven met elkaar delen. Maar we willen wel onze eigen beslissingen kunnen nemen en vinden het niet acceptabel dat we op alles commentaar krijgen, moeten verdedigen waarom we dit wel en dat niet doen en moeten horen dat we het niet goed doen. Zo gaan wij namelijk ook niet om met de beslissingen van anderen.
Gesprekken hebben niet echt wat opgeleverd. Natuurlijk hebben wij ook dingen fout aangepakt en hadden we een aantal dingen anders kunnen en moeten communiceren. Maar in de gesprekken komt schoonmoeder nooit verder dan: Ja, maar ik vind het niet leuk dat het zo is, dat jullie het zo doen. Dan kun je een poging doen om de dingen uit het directe gevoel te trekken, maar dat lukt gewoon niet. Uiteindelijk slaat dat gesprek over hoe het verder moet dood. Jammer.
Kaaskopje, ik herken trouwens wat je zegt over vernoemen. Al onze kinderen zijn vernoemd, zowel naar haar, als haar man, als naar mijn ouders. Niet om in een goed blaadje te komen, maar om uit te drukken dat we ons in een lijn van generaties voelen staan. Uitgerekend kind dat genoemd is naar mijn mans overleden vader wordt door haar het minst gezien.
Herkenning en verbondenheid
Aha, nu wordt het duidelijker. Doordat jullie andere keuzes maken dan je schoonmoeder graag zou zien (uiteraard jullie goed recht, het is jullie leven!!) voelt ze kennelijk minder herkenning en verbondenheid en dat resulteert erin dat ze minder behoefte heeft om met jullie op te trekken, hoezeer jullie ook naaste familie zijn.
Tja, ik kan me er iets bij voorstellen, al is het erg sneu.
Het kunnen kleine dingen zijn die bij haar hard aantikken.
Vernoemen - dat vinden grootouders soms alleen maar echt leuk als het ook om hun echte naam gaat - niet een 'verbouwde naam'. Vervelend als ze een eigenaardige of ouderwetse naam hebben waar je niets in ziet; dan doe je het uit goede wil of om verbondenheid uit te drukken, en vinden ze het maar niks.
Zulke kwesties staan of vallen met het oog willen hebben voor iemand beweegredenen. En soms heb je dat nou eenmaal niet, niet iedereen is gezegend met een ruim voorstellingsvermogen.
En de ene periode van je leven maak je je er drukker om dan de andere.
Tonny
Tja,
natuurlijk heeft ieder zo zijn eigen kant van het verhaal, daar ben ik me heel goed van bewust. En ook natuurlijk speelt herkenning (of beter gezegd het gebrek daar aan) een rol. Maar dat is ook weer niet het hele verhaal. Je hoeft in onze ogen ook echt niet met alle kinderen eenzelfde relatie te hebben en wij kunnen er heel goed mee leven dat Oma wat meer band heeft met anderen. Maar het wordt anders wanneer het handelen
Volgens mij zit het 'm ten diepste in twee dingen. In het feit dat schoonmoeder een zeer sturende vrouw is, die eigenlijk maar 1 norm kent: die van haar. Alles wat daar van afwijkt ligt voor haar in het straatje van: zo hoort het niet dus het is niet goed. Daarnaast ligt het in verwachtingen ten aanzien van dit ene kind die niet uitkwamen. Vooral verwachtingen over de rol die zij in het leven van haar kind zou blijven spelen.
Sneu is het, voor alle partijen. Want het zou mooi zijn als je elkaar kunt respecteren in keuzes en met elkaar kunt meegenieten van wat er te genieten valt. Ondanks verschillen die er zijn. Het is met name pijnlijk voor mijn man dat zijn moeder niet geïnteresseerd is in wat voor hem belangrijk is in het leven.
Ja en inderdaad maak je je er het ene moment drukker om dan het andere. Op dit moment een tamelijk rustige periode wat dit betreft en daar geniet ik dan maar van. Maar ik weet heel erg goed dat het zo maar anders kan zijn.
Tonny
Wat betreft jullie keuzes en dat schoonmoeder dit graag anders ziet en haar gedrag hierop, vind ik ronduit diep triest te noemen. Het is haar verlies, denk ik altijd maar.
Het verhaal van het vernoemen. Wij hebben er juist voor gekozen om onze kinderen vooral niet te vernoemen naar mijn schoonfamilie. Er worden daar heel wat achterneefjes en nichtjes vernoemd en dat wilden wij dus niet doen, hoewel ze dat misschien wel verwacht had. Dat is een heel bewuste keuze geweest van ons.
Wij doen onze dingen omdat wij dat zelf willen en niet om mijn schoonmoeder te behagen of om haar rustig te houden. Mijn man heeft die neiging nog wel eens, maar door haar houding wordt ook dat veel minder nu.
Sassie
Ik ben een van degenen die (samen met man) de kinderen vernoemd heeft. Maar zeker niet om (schoon)ouders te behagen of om wie dan ook rustig te houden, hoor. Daar zijn we bepaald de types niet naar. We vonden het wel een mooie gedachte om met de namen van de kinderen uit te drukken dat ze in een doorgaande lijn van mensen staan, dat je bij het geheel van je families hoort. En natuurlijk vonden we de namen ook heel erg leuk. Dat was wel voorwaarde nummer 1 trouwens.
Dan het feit dat je het ziet als het verlies van haarzelf als schoonmoeder dingen niet accepteert. Heb je deels wel gelijk in. Maar dat is een rationele gedachte, die loopt niet altijd gelijk op met het gevoel. Wij hebben ons best gedaan om haar te betrekken bij onze kinderen, maar zijn daar na veel afwijzingen wel zo'n beetje mee opgehouden. Dat betekent natuurlijk dat ze haar kleinkinderen veel minder ziet dan mogelijk zou zijn en dat ze veel minder betrokken is bij hun leven als zou kunnen. Maar buiten dat merk ik dat het voor mijn man toch iedere keer pijnlijk is als hij ervaart dat hij en zijn gezin niet echt gezien worden door haar. Er is nu wel zo'n beetje een status quo waarbij hij het kan accepteren voor wat het is en zich er weinig van aantrekt, maar er zijn van die momenten dat het toch weer even scherp voelbaar is. Zelf ga ik er nu vooral van uit dat we niets moeten verwachten en dat ieder positief contact meegenomen is.
Schoondochter
Voor wat betreft het vernoemen. wat je zelf al aangeeft, zo zou het toch ook moeten zijn. Helaas is de situatie bij ons nu zo dat ik mijn kinderen onder geen beding namen wil geven om uit te drukken dat ze van de kant van met name mijn schoonfamilie in doorgaande lijn staan.
Ik zou dat dan ook iedere keer weer te horen krijgen en dat wil ik gewoon echt niet. Ja, zo erg is het al...
Mijn zoontje is naar mijn opa vernoemd van mijn moeders kant. Zijn tweede naam is toevallig ook de de tweede naam van mijn man, dus dat is voor hun dan toevallig mooi meegenomen....
Mijn dochter is o.a. naar mij vernoemd. Dit is echt een bewuste keuze geweest. Ook om een signaal af te geven naar mijn schoonmoeder toe dat ze wat dat betreft niet in het plaatje voorkomt. Klinkt erg hard (ik weet het), maar ik ben daar gewoon heel eerlijk in.
Wat het "eigen verlies" betreft....Tja, ik geef je groot gelijk. Wat jij beschrijft over het betrekken enzo....dat hebben wij ook steeds geprobeerd. Ook mijn man baalt er steeds weer van als hij ziet hoe betrokken mijn ouders zijn en hoe niet betrokken zijn ouders en zus zijn.
Ieder contact moet steeds van onze kant af komen en het lijkt wel alsof je aan een grote "zak zand" staat te trekken die niet vooruit komt. Schoonouders komen nooit "in beweging" wat dat betreft en ze blijven gewoon thuis zitten wachten tot dat een ander naar hun toe komt. En uiteraard wel steen en been blijven klagen dat ze de kinderen weer 3 weken niet gezien heeft.....maar de telefoon pakken en iets afspreken...ho maar.
Ik ben maar opgehouden met haar "te vragen" voor van alles en nog wat. Naar het Consultatiebureau, naar de peuterspeelzaal en ga zo maar door....ze doet het gewoon niet en wij zijn gewoon opgehouden met steeds maar weer proberen aan die "zak zand" te trekken om er beweging in te krijgen.
Dat is dan wat ik noem haar verlies! Ik ga er geen energie meer in steken en we gaan naar hun toe wanneer het ons uitkomt. Ze mist op deze manier ontzettend veel; ik weet het ja. Maar wat doe je er aan als ze gewoon niet uit zichzelf willen?
Wat je zegt doe wij dus ook. Wij verwachten helemaal niets en beschouwen ook elk positief contact als mooi meegenomen.
Belangrijkste is dat we ons eigen leven er niet door laten beinvloeden. Dat is wel belangrijk hoor. Mijn man had nog wel eens de neiging om ons leven om dat van zijn ouders heen te plannen; puur om zijn moeder tegemoet te komen. Dat doen we dus niet meer. Dat geeft alleen maar nog meer stress en irritatie.
Sassie
wij proberen over het algemeen vooral ons eigen leven te leiden en onze eigen keuzen daarin te maken. Doorgaans niet zozeer om statements af te geven, maar gewoon omdat het de keuzen zijn die passen bij ons en ons leven. Maar dat gaat zeker niet om extreme keuzen hoor. Het ging/gaat dan bijvoorbeeld om een dochter die geen oorbellen kreeg toen ze dreumes was en korte haren had in plaats van lange, om kleren die niet in de smaak van Oma zijn, om kinderopvang in een dagverblijf in plaats van door Oma. Dat soort dingen, waarvan wij vinden dat het aan ons is om daarvoor keuzen te maken.
Ik heb mijn best gedaan om Oma bij de kinderen te betrekken: bijvoorbeeld laten weten als ze ziek waren. maar als Oma dan nooit de moeite neemt om eens te informeren hoe het daarna met kind gaat, dan houd je daar idd vanzelf mee op. Dingen als komen bij afzwemmen enzo was voor mij ook nieuw en zou ik ook niet bedacht hebben. Maar als kinderen zien dat andere opa's en oma's wel komen, dan willen ze Oma ook uitnodigen. Als Oma niet komt is dat dat een ding, maar als ze daarna niet eens informeert of het gelukt is, is dat een tweede. Als Oma daarna kind negeert als het vertelt dat het een diploma heeft gehaald vind ik dat wel erg zielig voor kind. Wij zullen dat drama niet groter maken, maar de teleurstelling was van kinds gezicht af te lezen.
Maar ik heb het al eerder gezegd, ik heb geleerd niets meer te verwachten. Iemand hier op het forum zegt regelmatig: erger u niet, verwonder u slechts en die hou ik er in. Ik probeer te genieten van de ontspannen momenten die er zijn en die ook echt positief te waarderen. Ik laat dan ook merken dat ik fijn vind dat het zo gaat. Ik merk wel dat ik ondertussen degene ben die zorgt dat ons gezin nog contact heeft met Oma. Mijn man is emotioneel al lang afgehaakt en als ik het zou laten, zouden we echt nauwelijks gaan. Dat wil ik niet, want het is wel de familie van de kinderen....
