Oud-nieuws vieren met ons gezin en single vriendin
Misschien post ik dit bericht in het verkeerde forum maar weet niet zo goed waar het thuishoort.
Ik zit met een vervelende kwestie. Ik heb een vriendin waar we al jaren samen nieuwjaar mee vieren. Momenteel Is ze single maar ook als ze een partner had, vierde hij gezellig mee. 2 jaar geleden sloot er ook een gemeenschappelijke bevriend koppel mee aan de feesttafel. Ik had een hele menu gekookt, veel moeite gestoken in de tafelversiering en het gezellig proberen te maken. Ik doe dat graag, nodig graag mensen uit. Jammer genoeg viel de avond mij wat tegen omdat de 2 vriendinnen amper iets gegeten hebben. Misschien ben ik daar te gevoelig aan maar ik vond het zo jammer. Mijn man merkte het ook op en zei dat het de laatste keer is dat ik zo veel moeite doe voor hen, gezien we hen eten bijna volledig hebben moeten weggooien.
Mijn vriendinnen hebben geen kinderen. Wij hebben er 2. Op dat moment was mijn zoontje nog een baby en onze dochter van 13 jaar ernstig ziek. Misschien geen goede timing om een feestje te organiseren, maar het zorgde wel voor de nodige afleiding. Ik wou het ook doen zodat de kinderen een leuke tijd hadden die avond, gezien de moeilijke periode. Ik heb de hele avond iedereen lopen te bedienen, alles opruimen, drankjes rondbrengen,… ondertussen ook nog voor de kinderen zorgen. Mijn vriendinnen kletsen ondertussen gezellig verder. Mijn man hielp me natuurlijk wel, waar hij kon. Ik heb dit natuurlijk zelf gewild, ik had ook niemand kunnen uitnodigen, dan heb ik geen werk gehad.
Achteraf hoorde ik dat de 2 vriendinnen onderling discussie hebben gehad over dat de single vriendin zich 5 de wiel aan de wagen zou voelen als de andere haar partner meekwam enzo… Een totaal andere leefwereld als waar wij toen inzaten. We wisten niet of onze dochter het ging halen. Waren letterlijk aan het overleven. Ik voelde die avond precies weinig empathie en warmte. Ik was echt teleurgesteld. Ook in mezelf, dat ik dit zo georganiseerd had.
Vorig jaar vroeg de single vriendin wat we gingen doen met oud-nieuw. Opnieuw geen voorstel van haar om dit keer eens bij haar te vieren. Maar goed… Mijn man had het idee om naar een party te gaan waar het kindervriendelijk was. Op tijd eten, op tijd naar huis. We vroegen de vriendin mee naar de party. Ze vroeg bedenktijd. Ze wou eerst eens horen of er andere voorstellen van vriendinnen kwamen. Want tussen de kinderen gaan zitten, dat was toch niet zo evident voor haar. De party was natuurlijk niet gratis, dus ging ze haar deel zelf moeten betalen.
Tot eindelijk heeft ze een week op voorhand beslist niet mee te gaan en naar een andere party te gaan, samen met de andere gemeenschappelijke vriendin, die ondertussen ook terug single is.
Om een lang verhaal kort te maken: vorige week vraagt ze opnieuw wat we gaan doen met oud-nieuw. Ik zei: we blijven thuis.
Ze zei dat onze gemeenschappelijke vriendin naar het buitenland ging en al haar andere vriendinnen al plannen hadden waar ze niet kon aansluiten. Kortweg: ze verwachte een uitnodiging van ons. Ik hapte niet toe. Wij zijn uitgenodigd bij vrienden met 3 kinderen. Toen mijn man zei dat hij liever thuis blijft dit jaar, stelde zij voor om al het eten en drinken mee te brengen naar ons thuis. Ze helpen de tafel dekken en ruimen alles mee op. Ze gaan op tijd naar huis. Mijn man heeft dit toegezegd, maar wat tegen zijn zin. Hij wil graag rust en bij de kinderen zijn.
Mijn man wil absoluut niet dat mijn vriendin ook komt. Hij vindt dat ze profiteert en alleen komt als ze niks anders heeft. Hij vindt dat ze zich aan tafel zet en zich laat bedienen en geen oog heeft voor al het werk wat er bij komt kijken. Hij zei: zij nodigt ons toch ook nooit uit?
Ondanks ik het de afgelopen jaren met teleurstelling zat, voel
ik me toch schuldig. Ze zei me vorige week; tja, dan vier ik het maar helemaal alleen thuis! Ze was redelijk boos.
Ik vind het evenwicht tussen mezelf, als ‘ploetermoeder’ en mijn single vriendinnen vaak zo moeilijk te vinden. Zij zijn met andere dingen bezig. Ze kunnen zich niet inbeelden waar ik de hele dag mee bezig moet zijn. En dat is ook logisch natuurlijk.
ik luister volop naar hun verhalen over flirten, vakanties, skincare routines,… ik vind dat oprecht interessant. Maar kan bij hen niet terecht met mijn zorgen over de kinderen, de weinig slaap, de weinige me-time. Op avonden zoals oud-nieuw komt het precies erg naar boven hoe anders we in het leven staan. Ik heb het gevoel alsof ik ook voor hen moet zorgen. Het kost me veel energie.
Mijn vraag aan jullie: herkennen jullie zich in mijn gevoel tegenover single vriendinnen? En nodig ik alsnog mijn vriendin uit? Of laat ik het los (ook mijn schuldgevoel dat ze dan alleen zit)?
Waarom heb jij een schuldgevoel als zij alleen zit? Jij bent de laatste optie voor haar, de minst leuke dus. Ze is geen leuke gast en je man heeft er geen zin in en jij ook niet dus wat is het nut hiervan?
Met zoveel eenrichtingsverkeer in de vriendschap zou ik er wel klaar mee zijn.
Kan me goed voorstellen dat je dit lastig vindt! Herken dit heel erg met mijn vriendinnen. Zelfs nu ze zelf kinderen hebben merk ik dat ik soms nog steeds ergens diep van binnen boos ben, dat er destijds zo weinig interesse in mijn kinderen was.
Ik denk in je verhaal te lezen dat je schippert tussen wat je vriendin wil (niet alleen zijn) en wat je man wil (profiteur moet thuis blijven). Maar wat wil jij zelf? Niet uit schuldgevoel, maar diep van binnen? Misschien staat dat ook los van oud en nieuw, dat er bijvoorbeeld wat meer interesse en begrip voor jou is? Ik vind je klinken als een hele lieve vrouw, krijg jij wel genoeg uit deze vriendschap? En zo niet, kun je daar eens over in gesprek?
Misschien deze mevrouw maar gewoon vertellen wat je dwars zit? Dat kan best zonder te kwetsen.
En je man vertellen dat hij geen mensen moet uitnodigen zonder overleg.
Ik kan natuurlijk niet helemaal uitschrijven welke vriendschap ik heb met haar. Een kleine poging: Ik hoor haar elke dag, ze is de meter van onze zoon, ken haar al heel lang. Door dat ze veel alleen is en weinig familie heeft, lijkt ze erg op zichzelf gericht. Ze heeft vaak medelijden met zichzelf omdat ze geen gezin heeft en lijkt te verwachten dat ik die leegte invul. Jammer genoeg alleen wanneer ze mij nodig heeft. Omgekeerd ervaar ik vaak minder steun. Ik vraag me af of dit ligt aan haar, mij of aan onze verschillende levens. Kan ik van haar verwachten dat ze steunend is in iets wat ze zelf niet kent, meemaakt, heeft?
wij hebben onze portie ongeluk al gehad in het leven. Wij hebben heel hard moeten werken om het leven te hebben dat wij nu hebben. Ik heb het geluk om nu het leven te hebben om van te dromen. Maar ik weet van waar ik kom. Niks wordt in de schoot geworpen. Het is nog elke dag hard werken.
ik hoor vaak van mijn vriendin (en) :jij hebt geluk, jij hebt het toch gemakkelijk, zie eens wat jij allemaal hebt: een man, gezin, huis, werkt niet fulltime… en ik sta er alleen voor.
Als ik dan eens wil ventileren is er veel onbegrip. Want jij hebt toch alles! Iets succesvol vertellen lijkt ook moeilijk, want zij heeft het altijd moeilijk. Echt jammer allemaal… Ik ben haar enige vriendin met een partner en gezin.
lievebeestje: dank je voor de lieve woorden. Mijn vriendin is op zich ook een lieve vrouw maar staat anders in het leven. Maar dat lijk je te herkennen. Met de vriendinnen die zelf kinderen hebben gaan de gesprekken precies vlotter. Mijn vriendin is heel kritisch op anderen maar kan weinig aan zelfreflectie doen. Elke confrontatie lijdt tot veel verdriet, tranen en boosheid. Dat kost me ook weer een hoop energie. Ze zegt me vaak: ik ga alleen sterven (lees: laat me niet in de steek). Dan breekt mijn hart. Anderzijds weet ik niet of ze er voor mij zou zijn als het er op aankomt.
Bolmieke en Lizzyliz: jullie opmerkingen lijken heel logisch. En jullie hebben gelijk. Daarom dat ik raad vraag. Ergens weet ik dat ik het los mag laten, maar het schuldgevoel is sterker dan mezelf.
Wat bedoel je met ik "hoor" haar iedere dag, bellen jullie iedere dag? Als dat zo is kan ik met best voorstellen dat jullie dus hele goede vriendinnen zijn. Dan kan ik.me ook voorstellen dat het lastig is om haar dan niet uit te nodigen. Ik ben ook wel benieuwd wat er positief is aan de vriendschap?
Bedankt voor jullie antwoorden.
We sturen en of bellen elke dag. We zijn goede vriendinnen. Ik voel me ook schuldig als ik slecht over haar spreek. Ik ben best een trouw persoon. Ze heeft heel wat mislukte relaties achter de rug. Ze komt de laatste jaren tot het besef dat ze niet altijd de juist keuzes heeft gemaakt en ook pech gehad heeft.
Mijn leven valt nu eindelijk terug wat in de plooi. Het contrast kan dus niet groter.
Ze heeft een tijd veel vriendinnen en een goed gevuld leven gehad. Momenteel is dat wat stilgevallen.
Ze leunt nu natuurlijk op mij. En dat mag ook. Ik heb alleen zo weinig energie over om voor haar te zorgen.
Zij denkt dat ik kan bijtanken bij mijn man, kinderen,… maar die vragen ook veel van mij. Soms is mijn kracht van ‘geven’ een beetje op.
Ik kan bij haar niet echt terecht met mijn zorgen, en kan haar zorgen er ook niet altijd bijnemen. Het onderwerp ‘oud-nieuw’ is hier een voorbeeld van: het zou fijn zijn als zij bijvoorbeeld de kinderen even zou kunnen bezig houden als ik het eten bereid of even helpt afruimen. Haar uitnodigen lijkt me nu eerder een ‘last’🙈. Ik weet zeker dat ze daar niet bij stilstaat. Zij wil gewoon niet alleen zijn.
Buiten deze issues zijn zeker ook positieve elementen. Als we beide single en kinderloos waren, zouden we het heel fijn hebben samen.
