Oud-nieuws vieren met ons gezin en single vriendin
Misschien post ik dit bericht in het verkeerde forum maar weet niet zo goed waar het thuishoort.
Ik zit met een vervelende kwestie. Ik heb een vriendin waar we al jaren samen nieuwjaar mee vieren. Momenteel Is ze single maar ook als ze een partner had, vierde hij gezellig mee. 2 jaar geleden sloot er ook een gemeenschappelijke bevriend koppel mee aan de feesttafel. Ik had een hele menu gekookt, veel moeite gestoken in de tafelversiering en het gezellig proberen te maken. Ik doe dat graag, nodig graag mensen uit. Jammer genoeg viel de avond mij wat tegen omdat de 2 vriendinnen amper iets gegeten hebben. Misschien ben ik daar te gevoelig aan maar ik vond het zo jammer. Mijn man merkte het ook op en zei dat het de laatste keer is dat ik zo veel moeite doe voor hen, gezien we hen eten bijna volledig hebben moeten weggooien.
Mijn vriendinnen hebben geen kinderen. Wij hebben er 2. Op dat moment was mijn zoontje nog een baby en onze dochter van 13 jaar ernstig ziek. Misschien geen goede timing om een feestje te organiseren, maar het zorgde wel voor de nodige afleiding. Ik wou het ook doen zodat de kinderen een leuke tijd hadden die avond, gezien de moeilijke periode. Ik heb de hele avond iedereen lopen te bedienen, alles opruimen, drankjes rondbrengen,… ondertussen ook nog voor de kinderen zorgen. Mijn vriendinnen kletsen ondertussen gezellig verder. Mijn man hielp me natuurlijk wel, waar hij kon. Ik heb dit natuurlijk zelf gewild, ik had ook niemand kunnen uitnodigen, dan heb ik geen werk gehad.
Achteraf hoorde ik dat de 2 vriendinnen onderling discussie hebben gehad over dat de single vriendin zich 5 de wiel aan de wagen zou voelen als de andere haar partner meekwam enzo… Een totaal andere leefwereld als waar wij toen inzaten. We wisten niet of onze dochter het ging halen. Waren letterlijk aan het overleven. Ik voelde die avond precies weinig empathie en warmte. Ik was echt teleurgesteld. Ook in mezelf, dat ik dit zo georganiseerd had.
Vorig jaar vroeg de single vriendin wat we gingen doen met oud-nieuw. Opnieuw geen voorstel van haar om dit keer eens bij haar te vieren. Maar goed… Mijn man had het idee om naar een party te gaan waar het kindervriendelijk was. Op tijd eten, op tijd naar huis. We vroegen de vriendin mee naar de party. Ze vroeg bedenktijd. Ze wou eerst eens horen of er andere voorstellen van vriendinnen kwamen. Want tussen de kinderen gaan zitten, dat was toch niet zo evident voor haar. De party was natuurlijk niet gratis, dus ging ze haar deel zelf moeten betalen.
Tot eindelijk heeft ze een week op voorhand beslist niet mee te gaan en naar een andere party te gaan, samen met de andere gemeenschappelijke vriendin, die ondertussen ook terug single is.
Om een lang verhaal kort te maken: vorige week vraagt ze opnieuw wat we gaan doen met oud-nieuw. Ik zei: we blijven thuis.
Ze zei dat onze gemeenschappelijke vriendin naar het buitenland ging en al haar andere vriendinnen al plannen hadden waar ze niet kon aansluiten. Kortweg: ze verwachte een uitnodiging van ons. Ik hapte niet toe. Wij zijn uitgenodigd bij vrienden met 3 kinderen. Toen mijn man zei dat hij liever thuis blijft dit jaar, stelde zij voor om al het eten en drinken mee te brengen naar ons thuis. Ze helpen de tafel dekken en ruimen alles mee op. Ze gaan op tijd naar huis. Mijn man heeft dit toegezegd, maar wat tegen zijn zin. Hij wil graag rust en bij de kinderen zijn.
Mijn man wil absoluut niet dat mijn vriendin ook komt. Hij vindt dat ze profiteert en alleen komt als ze niks anders heeft. Hij vindt dat ze zich aan tafel zet en zich laat bedienen en geen oog heeft voor al het werk wat er bij komt kijken. Hij zei: zij nodigt ons toch ook nooit uit?
Ondanks ik het de afgelopen jaren met teleurstelling zat, voel
ik me toch schuldig. Ze zei me vorige week; tja, dan vier ik het maar helemaal alleen thuis! Ze was redelijk boos.
Ik vind het evenwicht tussen mezelf, als ‘ploetermoeder’ en mijn single vriendinnen vaak zo moeilijk te vinden. Zij zijn met andere dingen bezig. Ze kunnen zich niet inbeelden waar ik de hele dag mee bezig moet zijn. En dat is ook logisch natuurlijk.
ik luister volop naar hun verhalen over flirten, vakanties, skincare routines,… ik vind dat oprecht interessant. Maar kan bij hen niet terecht met mijn zorgen over de kinderen, de weinig slaap, de weinige me-time. Op avonden zoals oud-nieuw komt het precies erg naar boven hoe anders we in het leven staan. Ik heb het gevoel alsof ik ook voor hen moet zorgen. Het kost me veel energie.
Mijn vraag aan jullie: herkennen jullie zich in mijn gevoel tegenover single vriendinnen? En nodig ik alsnog mijn vriendin uit? Of laat ik het los (ook mijn schuldgevoel dat ze dan alleen zit)?
Dankjulliewel voor de antwoorden. Ik lees veel dingen waar ik iets aan heb.
Ik onthou:
- Zeggen wat me dwars zit, eerlijk zijn.
- Vragen achter hulp.
- Het me niet te moeilijk maken, eten afhalen is ook prima.
- Geen dingen verwachten van mensen, want dan ben ik teleurgesteld.
- Mij niet verplicht voelen om mijn vriendin haar vangnet te zijn.
- Meer stilstaan bij wat ik wil.
- Een luisterend ook bieden maar ik zelf vertellen over wat ik belangrijk vind.
- En als onze vriendschap bovenstaande dingen niet overleefd, dat dan ook loslaten.
Om nog even te antwoorden op Labyrinth:
In mijn jeugd liep dat ook zo hoor. Ik ben altijd wel zorgend geweest en wil dat iedereen tevreden is. Tot ik het niet meer trek en dan kan ik de patronen precies moeilijk doorbreken, want iedereen kent me zo als ik ben. Ik trek mogelijks ook wel mensen aan die tegenpolen zijn. Deze situatie delen met jullie helpt me wel, zo krijg ik meer inzicht in mijn eigen patronen.
Even een nota: ik ben Belgische. Ik heb als kind op de grens met Nederland gewoond. Nu woon ik meer in het midden. Ik merk toch een andere mentaliteit op waar ik nu woon. Jullie reacties zijn echt rechtuit, eerlijk. Dat is fijn. Wij, Belgen draaien overal doekjes rond, zwijgen veel en ergeren ons ondertussen. In mijn omgeving is rechtuit zijn precies zeldzaam. Ik ga me voornemen om toch wat meer eerlijker te zijn. En klinkt het niet, dan botst het.
Jij hebt nu je eigen leven en gezin. Dat is jouw enige verantwoordelijkheid. Je bent niet verantwoordelijk voor andere mensen. Jouw vriendschap gaat daarin te ver. Jij maakt samen met je man jullie eigen plan voor de feestdagen. Zij hoeft daar niet ieder jaar onderdeel van te zijn. Met jonge of zieke kinderen wil je gewoon thuis zijn. Of op tijd naar huis. Je kunt dus prima aangegeven dat jullie dit jaar gewoon thuis vieren.
Deze vriendin komt eenzaam over. Dat is heel sneu. Maar ze moet haar leven zelf invulling geven. Jij bent geen dagbesteding. Wees wat eerlijker. Anderen kunnen geen gedachten lezen.
Interessant om te zien hoe jij, TO, een bepaalde kijk hebt op hoe je je als een goede vriendin dient te gedragen maar anderzijds je vriendinnen niet tegen diezelfde meetlat houdt. Alsof je denkt: als ik aan mijn kant maar alles goed doe, dan komt de rest vanzelf.
Zij echter laten het zich wel lekker aanleunen maar doen van hun kant niks om die vriendschap te laten slagen, behalve jou af en toe een schuldgevoel geven zodat jij nog meer je best gaat doen.
Alle wederkeringheid is zoek. Ik, als buitenstaander, vind dit helemaal geen vriendinnen.
Jouw angst is wellicht dat als je het contact met ze verbreekt, je geen vriendinnen meer hebt. Maar dan houd je juist tijd en energie over om vriendschappen op te bouwen met mensen die wel ook geven en niet alleen maar nemen. Mensen die jou wel de moeite waard vinden om wie je bent, en niet om wat je voor ze doet.
Of je hebt tijdelijk meer tijd en aandacht voor je gezin, en dat is ook prima. Zij, je kinderen, zijn het namelijk wel waard om onbaatzuchtig aan te geven zonder iets terug te verwachten. Die dames die jij nu je vriendinnen noemt zijn dat niet.
Kortom, vier lekker oudjaarsavond met je man en je kinderen. Gezellig en intiem.
Laat die single vriendin, die kennelijk steeds alleen komt te staan omdat anderen ook geen zin hebben in haar egocentrische gedrag, lekker in haar sop gaarkoken. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar leven, ze is volwassen en jij bent sowieso haar moeder niet.
Of vind je werkelijk dat die vrouw meer jouw aandacht waard is dan dat je man en kinderen dat zijn?
IneH schreef op 15-11-2025 om 18:28:
Om nog even te antwoorden op Labyrinth:
In mijn jeugd liep dat ook zo hoor. Ik ben altijd wel zorgend geweest en wil dat iedereen tevreden is. Tot ik het niet meer trek en dan kan ik de patronen precies moeilijk doorbreken, want iedereen kent me zo als ik ben. Ik trek mogelijks ook wel mensen aan die tegenpolen zijn. Deze situatie delen met jullie helpt me wel, zo krijg ik meer inzicht in mijn eigen patronen.
Ik heb hier ooit de volgende leestip opgedaan: 'Stop met aardig zijn' van Thomas D'Ansembourg. Dit boek heeft mij heel veel inzicht gegeven in hoe we vaak niet goed communiceren in relaties. Het gaat ook over hoe wij vaak proberen te pleasen door aan andermans behoeften te voldoen (en daar vooral op gericht zijn) en vervolgens verwachten dat anderen ook aan onze onuitgesproken behoeften voldoen, zonder dat we ooit geleerd hebben om deze zelf echt te herkennen, laat staan te verwoorden in een concreet verzoek. Ik vermoed dat jij hier ook wel eens veel aan zou kunnen hebben.
Ik heb niet snel zo’n dilemma. Een “vriendschap” die alleen maar eenrichtingsverkeer is, is geen vriendschap. Ze heeft nul interesse in jou of je gezin en wil alleen iets met jullie vieren bij gebrek aan andere opties. Dit is geen vriendschap.
Afgezien van oud en nieuw bellen ze elkaar elke dag. Ik zou mijn beeld over hun vriendschap niet uitsluitend baseren op oud-en-nieuw. De irritatie kwam ook door twee andere vriendinnen die niets lusten eni in het algemeen, de leefwereld van mensen met en mensen zonder kinderen die nogal ver uit elkaar kan liggen.
Maar de boodschap om beter voor jezelf op te komen en eerlijker te zijn over je eigen keuzes is duidelijk en die is gelukkig ook goed overgekomen.
tsjor schreef op 16-11-2025 om 08:30:
Afgezien van oud en nieuw bellen ze elkaar elke dag. Ik zou mijn beeld over hun vriendschap niet uitsluitend baseren op oud-en-nieuw. De irritatie kwam ook door twee andere vriendinnen die niets lusten eni in het algemeen, de leefwereld van mensen met en mensen zonder kinderen die nogal ver uit elkaar kan liggen.
Maar de boodschap om beter voor jezelf op te komen en eerlijker te zijn over je eigen keuzes is duidelijk en die is gelukkig ook goed overgekomen.
Dat ze elke dag bellen kan goed zijn, maar als die gesprekken alleen maar over de sores van de vriendin gaan en nooit eens over het leven en welzijn van IneH dan is dat toch nog steeds geen evenwichtige verhouding en niet wat ik onder een goede vriendschap versta.
Dat leefwerelden ver uit elkaar liggen hoeft niet te betekenen dat alle belangstelling van één kant moet komen en alle begrip en alle moeite ook.
IneH schreef op 15-11-2025 om 18:28:
Dankjulliewel voor de antwoorden. Ik lees veel dingen waar ik iets aan heb.
Ik onthou:
- Zeggen wat me dwars zit, eerlijk zijn.
- Vragen achter hulp.
- Het me niet te moeilijk maken, eten afhalen is ook prima.
- Geen dingen verwachten van mensen, want dan ben ik teleurgesteld.
- Mij niet verplicht voelen om mijn vriendin haar vangnet te zijn.
- Meer stilstaan bij wat ik wil.
- Een luisterend ook bieden maar ik zelf vertellen over wat ik belangrijk vind.
- En als onze vriendschap bovenstaande dingen niet overleefd, dat dan ook loslaten.
Om nog even te antwoorden op Labyrinth:
In mijn jeugd liep dat ook zo hoor. Ik ben altijd wel zorgend geweest en wil dat iedereen tevreden is. Tot ik het niet meer trek en dan kan ik de patronen precies moeilijk doorbreken, want iedereen kent me zo als ik ben. Ik trek mogelijks ook wel mensen aan die tegenpolen zijn. Deze situatie delen met jullie helpt me wel, zo krijg ik meer inzicht in mijn eigen patronen.
Even een nota: ik ben Belgische. Ik heb als kind op de grens met Nederland gewoond. Nu woon ik meer in het midden. Ik merk toch een andere mentaliteit op waar ik nu woon. Jullie reacties zijn echt rechtuit, eerlijk. Dat is fijn. Wij, Belgen draaien overal doekjes rond, zwijgen veel en ergeren ons ondertussen. In mijn omgeving is rechtuit zijn precies zeldzaam. Ik ga me voornemen om toch wat meer eerlijker te zijn. En klinkt het niet, dan botst het.
Als je een tijdje meeleest ' zie je een patroon bij vrouwen die zichzelf te lief noemen. Ze sparen al hun ergernissen op en uiten deze niet en dan barst de bom ' vaak om iets heel kleins en komt er bakken van ellende uit waar de ander geen weet van had. Krijg je ineens verwijten van maanden of jaren geleden terwijl je al die tijd een leuke vriendschap of relatie dacht te hebben....
Ik zou gewoon nee zeggen. Jullie hebben al andere plannen en je bent niet verantwoordelijk voor het entertainment en de emotionele steun voor vriendin. Bovendien doe je al veel voor haar. Ze moet ook kunnen begrijpen dat mensen meerdere contacten hebben, dat heeft ze zelf immers ook. Jij bent ook niet altijd haar eerste keus.
Net als dat je je kinderen ook leert dat als je graag met Jantje wil spelen, maar die heeft al met Pietje afgesproken, dat het dan niet gaat en je een andere keer met Jantje afspreekt.
Al die moeite voor eten maken en niet meehelpen zou ik er buiten laten. Niemand heeft je gevraagd om veel moeite te doen, misschien hadden ze afhaalchinees of een pizza of zo ook prima gevonden. Voor hulp had je ook kunnen vragen als je dat graag wilde. Mensen kunnen nu eenmaal geen gedachten lezen. Dat is een les voor de toekomst.
IneH schreef op 15-11-2025 om 18:28:
<knip>
Even een nota: ik ben Belgische. Ik heb als kind op de grens met Nederland gewoond. Nu woon ik meer in het midden. Ik merk toch een andere mentaliteit op waar ik nu woon. Jullie reacties zijn echt rechtuit, eerlijk. Dat is fijn. Wij, Belgen draaien overal doekjes rond, zwijgen veel en ergeren ons ondertussen. In mijn omgeving is rechtuit zijn precies zeldzaam. Ik ga me voornemen om toch wat meer eerlijker te zijn. En klinkt het niet, dan botst het.
Belangrijkste lijkt me dat je eerlijk bent tegen jezelf. En het belang van jezelf, je man en je kinderen het zwaarst laat wegen. Hoe je dat vervolgens gaat vertellen aan anderen is stap 2, daar hoef je niet perse bot en open in te zijn als dat niet gebruikelijk is en niet bij je past.
Gewoon vertellen dat het niet uitkomt dit jaar is ook een optie lijkt me?
En als ze klaagt over eenzaamheid kun je zeggen dat je dat vervelend voor haar vindt. Punt. Verder gewoon bij haar laten. Niks aanbieden of oplossen. Wil ze langskomen dan zeg je vriendelijk dat het niet uitkomt, dat je andere dingen hebt, dat je moe bent, weet ik veel. Eerlijkheid hoeft niet perse hoor, ontwijken mag ook. Als zij zo Vlaams is, zou ze die hints toch op moeten pakken. Langzaam dood laten bloeden of voorzichtig bijsturen is ook mogelijk, het hoeft niet zo hard en "eerlijk". Als je maar eerlijk tegen jezelf bent. Daar begint het.
Anoniemvoornu schreef op 16-11-2025 om 20:00:
[..]
Als je een tijdje meeleest ' zie je een patroon bij vrouwen die zichzelf te lief noemen. Ze sparen al hun ergernissen op en uiten deze niet en dan barst de bom ' vaak om iets heel kleins en komt er bakken van ellende uit waar de ander geen weet van had. Krijg je ineens verwijten van maanden of jaren geleden terwijl je al die tijd een leuke vriendschap of relatie dacht te hebben....
Ik zie wat je bedoelt, maar bij mij had het weinig met “te lief zijn” te maken. Ik had een vriendin die vrij dominant en oordelend was, waardoor ik op het moment zelf vaak dichtklapte. Voorbeeld: ineens een scherpe opmerking uit het niets, of kritiek op mij of iemand anders terwijl ze zelf hetzelfde deed. Dan kwam ik pas later op de juiste woorden, en zo stapelt het geleidelijk op. Dat is geen plotselinge bom, maar een scheve dynamiek. En eerlijk: sinds die vriendschap voorbij is, voel ik vooral rust.
Mijn zus had ook zo’n vriendin, ruim 30 jaar. Die vriendin was ook afwisselend single en aan de man. Zij heeft zich zelfs wel eens bij mij uitgenodigd voor het kerstdiner. Dat vond ik prima want je laat iemand niet in zijn eentje zitten als hij dat niet wil. Toen ik haar naar het station liep (ze durfde niet alleen), vertelde ze dat ze ook kerstavond en Tweede Kerstdag bij kennissen at. Ze was dus helemaal niet dagenlang alleen. Nou ja, ook daar weet je niet hoe zwaar dat weegt.
Mijn zus heeft inmiddels de vriendschap verbroken. Die vriendin is dus 30 jaar lang wekelijks komen eten en heeft hen nog nooit terug uitgenodigd. Dat is toch best wel apart.
Dankjewel allemaal, fijn dat jullie de tijd namen om te reageren.
Jullie reacties lezen heeft me toch inzichten gegeven. Goed dat ik het hier neergeschreven heb en jullie tips in het achterhoofd heb gehouden.
Gisteren is ze tot 4 keer toe begonnen over oud-nieuw. Veel kwaadheid naar iedereen die haar niet gevraagd heeft. Ze was tot eindelijk uitgenodigd door de vriendin die haar vorig jaar meegevraagd heeft. Maar die heeft haar blijkbaar wat rotopmerkingen gegeven waardoor dat ze niet meer op haar uitnodiging wil ingaan. Mijn dochter van 16 jaar zat bij het gesprek. Ze zei achteraf: mama, hoe ze jou probeert te manipuleren zodat ze jou uitnodigt! Ze bleef bezig. Goed dat je hebt volgehouden.
Moest ik jullie reacties niet gehad hebben, had ik zeker toegegeven, uit compassie. Stom eigenlijk, want zij zou mij ook niet uitnodigen moest zij een man met gezin tegen komen en ik single zou zijn.
Door jullie besef ik nog meer dat ik voor niemand moet zorgen, alleen voor mijn gezin (en mezelf).
Bedankt iedereen!
Goed dat je het zo opgelost hebt en niet alsnog gezwicht bent, zo iemand wil je er toch niet bij op zo'n avond met je gezin.
