Ouders mengen zich in opvoeding kleinkind

Zoals men dan zegt ...

... daarom heeft een mens twee oren. Dan kan de onzin door het ene oor naarbinnen, en door het andere oor er weer uit.

Aan laten kletsen en negeren. Meer kan je niet doen. Hoewel (vals) je natuurlijk bij zulke geniale suggesties als het bijlesplan aan oma kan opperen dat ze dat zelf even aan je dochter voorstelt

Kennelijk zitten je man en jij redelijk op éen lijn. Dat is een grote zegen, laat opa&oma dan verder maar kletsen.

Sterkte ermee

Temet

Helaas...

...helpt dat bij hun niet - ze blijven maar doordrammen met hun mening, totdat ze een reactie krijgen.

En als dat dan niet helpt, begint mijn moeder met de huil-truc.

Vooral, ze zijn zelfst lang niet zo vlekkeloos als ze aangeven. Enkele jaar geleden vond mijn vader dat ie een biertje mocht drinken en hierna dochterlief in de auto vervoeren. Nu, ik dacht van niet, ik heb hem gezeggt, dat ie 100pro alcoholvrij moet zijn om dochterlief te mogen vervoeren.

Dat vond mijn moeder dan respectloos, uiteraard heeft hij een recht op zijn biertje, he?

Heb dan dochterlief instructies gegeven, om te weigeren in de auto te stappen, als hij hiervoor een bier gedronken heeft. Ik wil ook niet dat zij later bij dronkene vrienden meerijdt en dat alcohol en auto rijden bij ons absoluut niet door de beugel kan, is een feit die hun op de harde manier moesten leren.

Ze dreigten dan, hun vakantie aftebreken, maar we bleven het volhouden, onder het motto: "Als dat biertje zo belangrijk is, heb jij een probleem, niet wij."

Uiteindelijk snapten ze dan, dat ze hun prioriteiten wat moeten bijstellen.

Als ze met dochterlief naar een restaurant gaan met de auto, zeggt zij heel hard: "Je weet dat je geen alcohol mag drinken als je mij in de auto heb, toch?"

Vinden mijn ouders super-vervelend, maar het werkt wel!

Jouw kind

Het is jouw kind; niet hun kind.

Als zij gemiddeld kan leren lijkt een gymnasium me trouwens wel wat hoog gegrepen.. als zij een passie voor dansen heeft (en dat begreep ik uit een eerder draadje al) dan is dat toch alleen maar prachtig?

Hier ook een dametje met een danspassie. Ze overweegt een vervolgopleiding in die richting en eerlijk gezegd vond ik dat idee toch best even wennen.. maar het is wel haar passie dus moeten serieus naar de keuzes kijken en willen haar hoe dan ook steunen.

Ik hoop voor jou dat je voor opvang niet afhankelijk bent van opa en oma.. (dat zou hun niet het recht geven om mee te beslissen maar verklaart in dat geval wel e.e.a.)

Maan, precies zo...

...zien wij het ook.

Wij willen, dat zij een opleiding maakt, waar zij lekker mee zit, en als dat straks echt dansen blijkt te zijn, vinden wij het goed. Wij hebben haar wel gezeggt, dat er maar weinig meisjes zijn, die er echt van kunnen leven, maar dat wij haar lessen bij een hele goede balletschool betalen en dan zien wij wel, hoe het verder gaat.
Als dat hem niet woordt, wil zij iets met dieren doen, vooral met honden. Zij is dol op honden en vrijwel elke hond is gek op haar, geen hondenboek is veilig voor haar. Dus misschien is dat wel iets voor haar.
Bijlessen op haar leeftijd vind ik persoonlijk helemaal niks. Naast haar danslessen op 3 dagen per week moet zij ook nog tijd voor haar vriendinnen hebben.

Ik zelfst had op de middelbare school ook bijlessen, maar heb het gehaat, maarja, ze wilden mij op het gymnasium krijgen en hebben mij eigentlijk nooit vergeven, dat ik deze sprong toen niet kon maken.

En Sancy, ook jij heb gelijk!

Opa en oma

zien jouw dochter als hun herkansing. Daar zit de denkfout...

Tonny

Hoi balletmama

Ik heb ook gedeeltelijk duitse ouders, en ik verbeeld me dat ik daardoor misschien nog net iets beter kan meepraten over dit soort goedbedoeld gedrag van de oudere generatie. De drang naar perfectie en het idee dat er maar één weg de goede is en dat alle manieren geoorloofd zijn om volwassenen kinderen die weg te doen inslaan kan je als volwassen kind tot waanzin brengen.

Deze spreuk had ik er thuis voor, en geloof me, die heb ik heeeel veel ingezet de eerste jaren.

"Ongetwijfeld zal dit kind verpest worden.... maar dan wel op mijn manier!"
(jullie hebben je kans al gehad..)

Rodebeuk

"Ongetwijfeld zal dit kind verpest worden.... maar dan wel op mijn manier!"

(jullie hebben je kans al gehad..)

Dat ga ik inlijsten en in het halletje hangen, haha! Geweldig!!!

Ik denk, dat er inderdaad een cultuurverschil meespeelt. Ik ben best "vernederlandst" en dat is ook zoiets, waar hun zwaar aan hebben te knaagen. Ze wonen in een klein heel traditionel dorpie (waar ik ook opgegroeit ben). Een kind zonder kerk opvoeden is in dat dorpie dan ook behoorlijk "not done", de peter/kleuter speelzaal is christelijk, school ook, bij veel bedrijven krijg je alleen werk als je lid bent van de kerk etc.

Ook is het zo, dat je kinderen je reputatie zijn, dus iederen let goed op, dat alle kinderen goed binnen het schema blijven kwa gedrag.
Als wij bij hun op visite zijn, mogen wij niet zeggen tegen hun buren en vrienden, dat wij atheist zijn.

Zo zitten ze dan ook constant te zeuren over typisch nederlandse dingen en dat mensen hier gewoon niks serieus genoeg nemen. Alles hier is fout in hun ogen, toen ik ging immigrieren, voorspelden ze mij, dat dochterlief onder blowers ging opgroeien! Ja, dat vooroordeel, dat iederen hier constant zit te blowen bestaat in Duitsland nog steeds, terwijl van onzere vrienden niemand blowt.

Nog zo'n onderwerp: Op Zondag hoor je gedegene kleding te dragen. Heb ik niet meer gedaan sinds ik hier woon, en toen ze dat zagen voor het eerst, was vooral mijn moeder verontwaardigt. Het zal helemaal niet handig zijn met onzere 2 honden, maar nog steeds hoor je haar hierover, als ik op Zondag in jeans en vestje met capuchon rondloop, met sneakers erbij.

Bezwaarend komt er nog bij - naardat ex en ik gescheiden waren, moest ik noodgedrongen een tijd bij hun gaan inwonen. Toen had ik echt geen woord te vertellen over dochterliefs opvoeding.

Ze zien haar inderdaad als herkansing, maar hun ideen zullen bij haar net zo falen als bij mij toen, zij heeft een goede portie rebels bloed van mij mee gekregen, dat is nu al goed te zien.

Afkappen hoor

Mijn vader dacht met zijn levenservaring ook wel wat invloed uit te kunnen oefenen op de opvoeding van zijn kleinkinderen. Hij vond het onvoorstelbaar dat zijn raad in de wind geslagen werd. "Ik weet hoe het werkt, doe er je voordeel mee," was zo'n beetje zijn devies. De narigheid was dat hij eigenlijk helemaal niet meer wist hoe het werkte, hij was niet meegegaan in de schoolontwikkelingen. Op een gegeven moment heb ik ook gezegd dat de kinderen ónze verantwoordelijkheid waren en niet de zijne.
Mijn schoonmoeder is nog vromer dan de paus. Ze vindt het vreselijk dat onze kinderen niet kerks worden opgevoed. Ze is nog énigzins in de waan dat we er wel een beetje aan doen, daardoor is het niet helemaal hopeloos met ons en dat laten we lekker zo.
Op zondag op je paasbest gekleed gaan is in sommige kringen in Nederland ook nog gewoon, maar het is hier over het algemeen wel veel losser geworden de afgelopen 40 jaar. Ik denk dat dit echt een cultuurdingetje is. Je ouders hebben daar niets over te zeggen.
En ga zomaar door eigenlijk: school... jullie verantwoordelijkheid, dansen... niets mee te maken, geloof... veilig om daar niet al te diep op in te gaan. Ieder zijn mening. Afkappen met 'jullie mogen dat vinden, wij doen het zo.'

Zo ouders, zo dochter

Ik zie niet zoveel verschil tussen jouw ouders en jezelf. Je bent zelf ook nogal overtuigend in wat je wel wilt en niet. En je zet je ouders ook voor het blok. Er wordt geen druppel gedronken want anders krijg je je kleinkind niet mee. Dat is hoe jij erover denkt en dat leg je je ouders op.
Kortom, de appel valt niet ver van de boom en een beetje meer respect en begrip voor je eigen ouders, of zelfs een keertje aanpassen misschien zouden je goed doen. Misschien is een goed uitgangspunt eens na te denken hoe je wilt dat jouw dochter je behandeld en met jouw goed bedoelde adviezen omgaat als ze zelf kinderen heeft. Zoek een volwassen modus om met deze adviezen om te gaan. Het komt tenslotte uit een goed hart (bezorgdheid) en je weet zelfs het cultuurverschil te duiden. Nu nog een beetje begrip....

Alcohol, respect en aanpassen

"Er wordt geen druppel gedronken want anders krijg je je kleinkind niet mee. Dat is hoe jij erover denkt en dat leg je je ouders op."

Alcohol achter het stuur is voor mij iets wat echt niet kan. Ik wil ook later niet, dat zij bij vrienden meerijdt, die iets gedronken hebben, dus het zal hypocriet zijn, als ik het nu wel toesta, omdat het mijn ouders zijn. Ook wil ik niet, dat dochterlief de combinatie "drinken en rijden" als normaal beschouwt. Zolang mijn vader niet meer moet rijden op een dag, heb ik er geen probleem mee, als hij in haar aanwezigheid een biertje drinkt.

Ik heb geen probleem met alcohol opzich, maar wel met de combo "autorijden en alcohol", en ja, in deze punt ben ik inderdaad best fel. En dat is ook echt een punt, waar ik geen milimeter bijgeef. Omdat ik met eigene ogen gezien heb, hoe een dronken chauffeur een gezin stuk kan maken.

"een beetje meer respect en begrip voor je eigen ouders, of zelfs een keertje aanpassen misschien zouden je goed doen."

Respect moet voor mij van 2 kanten komen. Begrip ook. Helaas zijn mijn ouders persoonlijkheiden, waar je constant van jezelfst moet afbijten, om niet ingenomen te worden. Als ik me in en ding ga aanpassen, zijn ze namelijk niet tevreden en eisen meteen de volgende aanpassing van mijn kant, en dat zal dan zo doorgaan.

Constant van jezelf afbijten

poe,poe, het klinkt allemaal niet gezellig zo.

Heb je er wel erg in dat het je oúders zijn? Dat je via erfelijke eigenschappen vast ook wel wat op hen lijkt?

Allebei zo vastbijten in je eigen gelijk, 'k vraag me af of dat een goed voorbeeld voor je dochter is... Relax een beetje. Wat is er mis met wat water bij de wijn? Je ziet elkaar toch niet elke week, maak er wat van. Het leven is te kort om zo bijterig met elkaar om te gaan!

En hoor eens, één biertje en dan autorijden is echt geen doodzonde hoor. Voor een atheist gedraag je je Roomser dan de paus

tonny

Eens met balletmama

Als je nog moet rijden geen alcohol, ook niet met een biertje. Alcohol en verkeer gaat niet samen, nooit!

Het gaat niet om het gelijk hebben

Ik trek je mening over alcohol en verkeer niet in twijfel, integendeel je hebt ongetwijfeld een punt, maar dat punt leg je je ouders in niet mis te verstane bewoordingen op en je wijkt er niet vanaf. Je ouders zijn zo lief om daar in mee te gaan, wellicht wat morrend, maar ze doen het toch maar. Dus..... wellicht hebben je ouders ook een punt met hun zorgen, denk daar eens over na. Wat is er bijvoorbeeld mis mee om je eens een keer netjes aan te kleden als je op zondag bij ze op bezoek gaat?
Over het van je af moeten bijten klinkt mij in de oren alsof je nog in de puberteit zit en nog geen volwassen en volwaardige relatie met je ouders bent aangegaan. In tegendeel je zit continue in de contramine en doet alles anders dan zij. Stukje zelfreflectie kan geen kwaad.

Tonny

Het leven is inderdaad te kort om elkaar te bijten, daar ben ik helemaal met je eens. Ik zeg ook niet, dat ik een unschuldig engeltje ben ofzo, ik zal met hun genen best wat koppigheid mee gekregen hebben.

Maar ook al probier ik het altijd leuk te houden, hun gaan altijd maar door. Als ik niet ingaa op hun opmerkingen wat ik allemaal wel fout doe en probier, het gesprek in een andere richting te brengen, blijven ze doordrammen, totdat het over de onderwerp gaat, die hun willen bespreken.

Als ik iets zeg van "Ik vind het een beter idee om hier nu niet over te praten." maakt ook niks uit, dan komt meteen: "Maar wij willen het er wel over hebben!"

Moet ik er dan maar op ingaan, ook al gaat het alleen maar erom, om mijn idealen de grond in te laten trappen en alleen maar luisteren, hoe hun zichzelfst de hemel inpraten, omdat ze alles zo perfect doen in hun ogen?

Met bijna 33 vindt ik mezelfst te oud om predikten te krijgen als een ongehoorzaam kind.

Ik heb het vaak genoeg meegemaakt, als ik meegaand ben, lopen ze over mij heen en bepalen van alles en nog wat, ik heb 33 jaar ervaring met ze. Wat ik doe, is nooit goed genoeg, ook al zal ik dochterlief op een christelijk school sturen en naar bijles en Zondag netjes in mantelpak lopen - dan vinden ze weer iets nieuws, om over te zeuren.

Dus waarom nog probieren om een doel te bereiken, dat ik nooit zul kunnen bereiken in hun ogen? De energie, die ik hiervoor nodig zal hebben, steek ik liever in mijn eigen gezinnetje!

En wat de alcohol aangaat: Mag zijn, dat ik hier best streng in ben. Maar een kind heeft in mijn ogen duidelijke statements nodig, niks van "1 bier kan wel, maar 2 bier kan niet". Dat verwarrt een kind alleen maar.

Ik heb er geen probleem mee, dat hun gelovig zijn - moet iederen zelfst weten. Maar ik hou er niet van, als andere mensen mij hun overtuigingen willen opdwingen.

En ja, ik denk dat ik het recht heb, bepaalte eisen te stellen aan het vervoer van mijn kind en veiligheid.

Hun moeten hun eigen leven zo leven als ze maar willen, ik bemoei me nooit met hun manier van leven, zeg hun niet, dat ze honden moeten hebben voor een goed leven of wat voor kleren ze moeten dragen of wat dan ook. Iederen moet op zijn eigen manier gelukkig worden - ik dus ook!

Aanvulling op louiseb

Onderdeel van het volwassen worden is ook jezelf realiseren dat je een genenpakket van je ouders meegekregen hebt. Dat er stukjes van hen in jou zitten. Juist de stukjes die je in je ouders zo moeilijk te verteren vindt, zouden wel eens met een net wat ander sausje bij jezelf naar boven kunnen komen.
Accepteren dat dat zo is, dat je een kind van je ouders bent en dús ook hun onhebbelijke eigenschappen hebt overgenomen, hoort bij het volwassen worden. Vers twee is natuurlijk wat je met die eigenschappen dóet. Maar net als LouiseB proef ik in jouw postings nét zo weinig respect en net zo veel onverzettelijkheid als jij je ouders verwijt.

Tirza

Louise

Ik heb er geen probleem mee, me op te stylen voor een restaurantbezoek o.i.d., doe ik zelfst hartslikke graag, alleen maar om andere redenen dan hun.
Ook in het dagelijkse leven draag ik altijd schone kleren, maar wel in mijn eigen stijl. Ik heb een eerder sportieve praktische stijl, die bij mij passt en waar ik me lekker in voel, ik hou alleen niet zo van gedegene kleding, dat passt niet bij mij en ik voel me niet lekker in mijn vel, als ik zoiets draag.

Stroop en azijn

Je komt op mij ook een beetje erg geexalteerd over de relatie met je ouders.
Wat bereik je nou met continue in de contramine te gaan. Wat voor voorbeeld geef je je dochter?
Ik vind het niet van respect getuigen als een kind een grootvader luidkeels gaat vertellen wat hij wel en niet mag drinken.

Je ouders willen je leven regelen, of zo komt het op je over? Wees gewoon wat tactischer, het zijn wel je OUDERS, toon wat respect als ze dat op prijs stellen. En bedenk dat je met stroop meer vliegen vangt als met azijn. Als er een sugggestie m.b.t. de opvoeding komt zeg dan iets als 'oh nog niet zo bekeken, zal het er thuis eens over hebben' of iets van die strekking. Is het dan echt zo moeilijk een formulering te vinden waarbij je je ouders in hun waarde laat en je toch je eigen plan trekt?
Wat kleding betreft, wij proberen thuis ook af en toe op z'n zondags te lopen. De kinderen vinden dat ook gewoon leuk.

Dit is geen goed voorbeeld lijkt me. Of verwacht je nu al dat zij over 25_jaar ook zo tegen jou doet?

Souplesse

wat is er mis mee om nu en dan iets te doen wat een ander plezier geeft?

Mijn schoonmoeder leeft nu niet meer, maar ik had er best aardigheid in iets te doen omdat ik wist dat zíj dat leuk vond. Bijvoorbeeld een gezelschapsspel waar ík zelf eigenlijk niks aan vond - maar het werd leuk, omdat het haar plezier gaf; en dat gaf gezelligheid.

Ook had ze een andere smaak qua kleding - en daarom trok ik nu en dan iets aan waarvan ik wist dat zij dat mooi zou vinden. Wat geeft dat nou?

's Avonds laat wilde ze graag patat halen. Ongezond, je wordt er dik van, noem maar op, redenen genoeg om het niet te doen. Maar we deden het wél, omdat zij ervan genoot.

Af en toe moet je over je eigen regeltjes heen kunnen stappen voor het plezier van een ander. Hardnekkig aan je eigen normen vasthouden is niet persé volwassen. Probeer wat souplesse te hanteren. Daar vaart iedereen wel bij.

En als ze zo'n discussie wil voeren, laat haar dan eens op haar gemak uitpraten waarom ze dat zo belangrijk vindt. Luister actief. Vraag of je goed begrijpt of ze dit of dat bedoelt. Neem haar serieus. Ik zou ook bokkig worden als ik altijd meteen werd afgekapt - jij toch ook?

Zorg voor wat ruimte. Erger je niet. Thuis kun je alles weer precies zo doen als je zelf wilt.

Tonny

Zelfvertrouwen

"Dit is geen goed voorbeeld lijkt me. Of verwacht je nu al dat zij over 25_jaar ook zo tegen jou doet?"

Nee, dat verwacht ik niet. Al omdat ik een heel andere manier van omgaan met haar heb. Ik zal haar nooit zeggen hoe zij zich moet kleden als volwassene vrouw, of of zij wel of niet naar de kerk gaat. Als zij mij om advies vraagt, zal zij dat altijd krijgen, maar hoe zij later haar kinderen opvoed, is haar eigen verantwoording, ook al besluit zij tegen alle verwachtingen in, haar kinderen bijvoorbeeld christelijk op te voeden, ik zal er geen probleem mee hebben.
Het zijn dan haar kinderen, niet mijn kinderen - ik heb mijn kans met haar gehad, zij krijgt haar kans met haar kinderen. Zo makkelijk.

"Ik vind het niet van respect getuigen als een kind een grootvader luidkeels gaat vertellen wat hij wel en niet mag drinken."

En ik ben wel blij, als deze respectloze gedrag haar later misschien het leven red, als bijvoorbeeld haar vriend haar wil overtuigen in de auto te stappen bij hem terwijl hij al iets gedronken heeft. Voor haar eigen veiligheid op te komen en op te durfen komen heeft voor mij niks met respectloos te maken, maar is een belangrijke sociaale vaardigheid.

Nu zijn het mijn ouders, en ik zal best nog geloven, dat een bier de rijdvaardigheid van mijn vader niet gaat beinvloeden, maar het gaat om het idee, dat alcohol en drugs en autorijden niet bij elkaar gaan. Zij zal uiteraard ook eens haar rijbewijs halen, en ik wil ook niet, dat zij met alcohol op achter het stuur kruipt en iemands anders kind vermoordt.

Tonny, niks mis met...

...iemand anders een plezier doen. Doe ik zelfst heel graag.

Bijvoorbeeld een spelletje doen, terwijl je er eigentlijk geen zin in heb, maar later is het toch super leuk.

Of laat s'avonds ff patat halen en smullen, terwijl het niet gezond is.

Of iets aandoen, wat je schoonmoeder leuk vind, zij zal vast nooit gezeggt hebben, dat je dat MOET doen, toch?

Met dat soort dingen heb ik helemaal geen probleem, da's gewoon leuk en heel normaal in een gezonde gezins-situatie, waar iederen elkaar in de waarde laat.

Helaas is de gehele gezins-situatie bij ons veel te ingewikkelt en dysfunctionel en was het al voor mijn geborte en is met de dood van mijn oma enkele jaaren geleden nog meer eskaliert.

Mijn ouders hebben bijvoorbeeld allebei geen contact meer met hun broers en zussen. Dat, omdat ze alle mensen die niet precies zo zijn als hun afkeuren. Mijn vader heeft 5 brusjes, maar geen contact meer met hun, mijn moeder 2 zussen en geen contact meer met hun.

Meer nog, ik ken maar 1 broer en 1 zus van mijn vader, en hun heb ik voor het laatst gezien toen ik een kind was.

Tja, als de zaken zo liggen in de familie...

... dan ben jij een die-hard die het nog heel lang volhoudt.

Misschien een idee om de ooms/tantes weer eens te ontmoeten, wie weet wat een aardige lui dat zijn. Maar goed, da's een ander onderwerp.

Tonny

Zal ik graag willen doen...

...maar ik heb hun adressen niet. Al via internet gezocht, maar helaas niks kunnen vinden. En mijn ouders erom te vragen, lijkt mij net geen slimme idee...

Het is best raar, om een groot gedeelte van je gezin niet te kennen. Ik weet vrijwel niks van mijn vader's kindertijd, alleen maar dat hij met 14 weg is van thuis om te varen. Meer heeft hij nooit verteld.

Dochterlief is uit mijn eerste huwelijk en mijn ouders haten mijn ex. Het was verre van een goed huwelijk inderdaad, maar inmiddels kunnen ex en ik weer normaal met elkaar praten. Veel beter voor dochterlief, maar mijn ouders vinden van niet. Volgens hun moeten manlief en ik zo doen, alsdat mijn ex nooit existiert heeft, want hij betaalt geen alimentatie, nooit gedaan.

Ik weet wel, dat ex nooit een echte vader-figuur voor dochterlief zal zijn, maar vind toch, dat zij de kans moet krijgen om hem te ontmoeten. En op gegeven moment ook zijn familie. Hier werken manlief en ik aan, sturen regelmatig fotos en updates van dochterliefs ontwikkeling. Mijn ouders vinden dat maar niks.

Maar, het blijft uiteraard toch familie van dochterlief. Maar in mijn ouder's ogen zijn hun de enigste oma en opa, die dochterlief heeft. Ex en zijn gezin tellen niet.

En terwijl ex geen alimentatie betaalt, probiert hij ook niet zich met dochterliefs opvoeding te bemoeien. Hij vindt het wel heel goed, hoe manlief en ik het doen, dochterlief is een vrolijk kind, dat is het belangrijkste voor ons allemaal.

Balletmama76

Ik heb het idee dat het bij jou in de familie het gewone "pfffff ik moet even zuchten"-niveau behoorlijk overstijgt. En dat je dit dus ook niet even oplost en regelt met een paar handige opmerkingen.
Eén ding moest ik wel om lachen in je postings: je vindt later alles wat je dochter doet prima, moet ze allemaal helemaal zelf weten. En wat als zij besluit bij iemand in de auto te stappen die gedronken heeft? Of zelf drinkt en rijdt? Leg je je daar dan ook bij neer?

Tirza

Tirza...

Kijk, hele goede!

Ik heb niet de illusie, dat dochterlief al mijn waarden en normen klakkeloos overneemt.

Maar ik wil ze haar wel meegeven.
Opvoeden is bepaalte info aan je kinderen geven en dan maar hopen, dat ze er iets mee kunnen later in hun leven, informierte keuzes kunnen maken. Iederen heeft hierin andere prioriteiten. Dat alcohol en autorijden niet bij elkaar horen, is een van mijn prioriteiten. Dat zij leert, voor zichzelfst op te komen, een andere.

Enne, als ze ooit voor de keuze staat, bij iemand in een auto te stappen die gedronken heeft, kan ik maar hopen, dat zij zich dan herinnert, wat wij hierover altijd gezeggt hebben en nee zeggt. Garantieren kan ik het niet - zoiets als garanties heb je niet met kinderen. Mijn ouders dachten uiteraard ook nooit, dat ik zo word als ik geworden ben.

Ze vinden trouwens helemaal niet, dat ik op hun lijk, meer op de zus van mijn moeder. Deze was op gegeven moment het drama zo zat, dat zij voorgoed van de familie weggegaan is en met niemand meer contact heeft. Later heeft zij een zelfstmoordverzoek gepleegt, deze ging gelukkig mis, maar volgens mijn moeder is het God's straf geweest voor haar afscheid van de familie.

Ik zal nooit zo ver gaan, dat ik de contact gewoon verbreek, het zijn uiteraard de enigste oma en opa voor dochterlief, waar zij iets mee heeft.

Info geven?

Opvoeden is bepaalde info aan je kinderen geven? Nou nee, ik ben de VVV niet.

Opvoeden is voorleven. Opvoeden gebeurt voor het grootste deel vanzelf. Kinderen zien wie je bent, hoe je doet, ze doorzien het haarfijn als je je anders voordoet dan je eigenlijk bent of als je daden anders zijn dan je woorden.

Opvoeden is voorleven. Met alle kreukels die daarin zitten...

Tonny

Opvoeding

Info geven hoort er ook bij, maar je heb gelijk, het is meer voorleven.

Met info geven bedoel ik meer het bereik van: sexuele voorlichting, alcohol, drugs, SOAs, meer achtergrondinfo als redenen voor voorgeleefd gedrag.

Bijvoorbeeld waarom ik niet wil, dat zij met iemand meerijdt, die alcohol drinkt. Of waarom ik het niet verstandig zal vinden, als zij het zelfst doet later. Of als zij later een vriendje heeft, waarom het verstandig is een condoom te gebruiken. Dat soort info, zodat zij beter begrijpt, wat ik bedoel.

Mijn beste vriendin en ik hadden laatst een heel goed gesprek met haar dochter van 13 over van alles - drugs, sex, zelfstvertrouwen, alles kwam aan de beurt, het was nog gezellig ook, gewoon een lekker vrouwenmiddagje. Was dat opvoeding? Ik denk van wel, ook kwam het op haar dochter zeker niet zo over. Het kwam eerder neer op dingen delen, waar mijn vriendin en ik op onzere leeftijd logischerwijs meer van weten dan zij met haar 13 jaar. En zij hangt nog best graag uit met ons ook. Dus als wij haar op deze manier wat kunnen geven voor haar verdere leven - heerlijk!

Zo doe ik het dus met dochterlief ook. Veel praten, dingen uitleggen en haar andere dingen laten uitleggen, waar zij meer van weet dan ik. Natuurlijk nog andere onderwerpen op deze leeftijd, maar het principe is hetzelfde.

Hoeveel invloed denk je op je dochter te hebben?

Ze is nu nog 9, nu kun je haar van alles vertellen en overal voor waarschuwen. En dan wordt ze ouder, krijgt vrienden en is steeds minder thuis. Ma dat is iemand die ze echt niet meer op een rijtje heeft, vrienden, die zijn belangrijk enzovoorts enzovoorts...

En dat voorbeeld van de familie van je ouders, ik heb veel broers en zussen en met maar eentje echt contact. Dat maakt mij blijkbaar een moeilijk mens, je gebruikt het immers als voorbeeld om te illustreren wat een moeilijke mensen je ouders zijn. Waar ruzie is, hebben 2 mensen schuld. Dat hoeft geen 50-50-verdeling te zijn, maar ook alles wat jij doet en/of zegt, heeft invloed op de situatie.
Punt is alleen dat je op je ouders geen invloed hebt. Zij zijn al jaren zoals ze zijn en zullen niet veranderen. De enige die iets kan veranderen, dat ben jij! Jij kunt veranderen hoe je om gaat met de adviezen die ze geven. Als jij het meer van je af laat glijden en zorgt dat het je niet zo raakt, wordt de sfeer al totaal anders.

Sterkte!

Groetjes van een heel erg moeilijk mens!

Zoals ik eerder al zei...

...ik weet, dat mijn invloed op haar met de jaaren minder zal worden en dat zij zich in haar tienertijd meer aan haar vrienden zal gaan orientieren dan aan mij.

Maar moet ik daarom stoppen haar op te voeden en niet meer probieren, haar iets mee te geven? Omdat zij over enkele jaartjes toch meer op haar vrienden luistert dan op mij?

Ik vind het toch belangrijk, de communicatie met haar zo lang mogelijk open te houden en ook door haar tiener-jaaren heen open te staan voor gesprekken.

En nee, ik vind je geen moelijk mens, omdat je niet met al je broers en zussen hartslikke goede contact heb. Maar bij mijn ouders is het maar een puzzle-stukje in een heel groot beeld. Als ik hier zal opschrijven, wat er in de loop van de jaaren allemaal gebeurt is, zal het een boek worden en een dikke boek ook - en ik denk niet, dat dit de bedoeling is.
Bijvoorbeeld toen ik mijn moeder vertelde, dat ik zwanger was met dochterlief - ik was in de 5de week. Haar eerste commentaar was, dat het dan tenminste nog vroeg genoeg is voor abortus.
Nu zijn ze inmiddels dol op dochterlief en dochterlief mag dit nooit te weten krijgen, maar er waren meer heel kwetsende incidenten.
Bijvoorbeeld dat mijn vader mij 3 weken naardat ik van mijn ex weg was, aandrong, heel gauw te hertrouwen, omdat een gescheidene dochter in huis niet goed voor de reputatie is... Het was dan in zijn ogen verder ook niet belangrijk, of ik wel wilde hertrouwen en of ik wel liefde voelde voor mijn toekomstige echtgenoot, t was nog maar net, dat ze nog niemand uitgekozen hadden.

Of dat ze mijn ex, nog voordat wij getrouwt waren geld aanboden als hij het uitmaakte met mij. Want ze vonden hem niet passend voor mij.

Ik neem maar sterk aan, dat jij dat soort dingen nooit gedaan heb...

Tonny, er zijn grenzen (ot)

Natuurlijk wil ik best iets doen voor iemand anders, maar om nou te beweren dat mijn avondje bij Frans Bauer vanzelf leuk werd omdat mijn schoonvader er zo blij van werd...

Grijns, ik vond het best prettig dat ik hem een leuke avond kon bezorgen, hoor!

Groetjes,
Muriel