Ouders mengen zich in opvoeding kleinkind
Vooraf, ik heb heel andere prioriteiten in de opvoeding van dochterlief dan mijn ouders toen bij mij hadden.
Bijvoorbeeld geloof: Mijn ouders zijn christelijk-protestants, terwijl wij atheist zijn. Zij keuren het dan ook af, dat dochterlief niet christelijk opgevoed wordt en er is geregelt discussie over.
2de voorbeeld: Dieren. Mijn ouders hebben niks met dieren, wij wel. Wij vinden het belangrijk, dat dochterlief met dieren opgroeit en deze met respect behandelt. Ook hier beginnen mijn ouders geregelt discussies over
3rde voorbeeld: School en beroepskeuze. Mijn ouders vinden, dat plezier aan je werk niet echt belangrijk is, alleen maar het geld telt. Wij vinden belangrijker, dat zij later een baan heeft, waar zij zich mee kan identificieren. Haar grote droom is, om danseres te worden, maar als dat hem niet woordt, iets met dieren. Mijn ouders vinden dat onzin en zeggen, dat alleen maar een baan met prestige een echte baan is en dochterlief op het gymnasium moet, om iets te worden in het leven.
Haar schoolprestaties op de basisschool zijn gemiddelt en er loopt een onderzoek, of zij misschien dyslexie heeft. Persoonlijk geloof ik dat niet, want zij leest boeken, die zij interessant vindt, zonder enkel probleem, maar ik ben natuurlijk geen expert, dus afwachten, wat het onderzoek brengt.
Mijn ouders willen, dat wij haar op 2 middagen per week op bijles zetten, desnoods door een dansles te offeren.
Nu ik ken dochterlief, als wij haar een dansles afpakken, is haar motivatie voor bijles vanaf begin nul. Uiteraard, zij is maar 9. Ik ken echt niemand, die zijn kind van 9 op bijles stuurt?
Ook, als zij dyslexie heeft, moeten hierbij ook andere methodes gebruikt worden dan voor reguliere bijlessen. Dus voordat wij over bijlessen überhaupt kunnen naadenken, moet eerst klaar zijn, of zij dyslexie heeft.
Dat zijn maar enkele voorbeelden, maar in het geheel vinden mijn ouders eigentlijk alles fout wat wij doen en geven de hele tijd ongevraagde tips - ik werd hier best moe en chagrijnig van.
Hahaha
Natuurlijk, er zijn grenzen.
Tjonge, Frans Bauer. Ach ja. Over smaak valt niet te twisten (en dat vind ik zo'n raar gezegde!! Als je over iets twisten kunt, dan is het wel over smaak.)
tonny
Ouders blijven belangrijk
vrienden blijven ook belangrijk.
Je hebt allebei een eigen positie, een eigen relatie met je opgroeiende kind.
En beide relaties zijn onvervangbaar.
Een jongere zonder ouders is triest.
Een jongere zonder vrienden misschien nog wel triester. Je zult op een dag zonder ouders verder moeten, en dan zijn vrienden zeer van belang.
Ein Mensch ist kein Mensch...
Tonny
In zekere zin wel eens met 'moeilijk mens'
Als je van te voren weet dat een bezoek of logeerpartij een beproeving wordt moet je je daarop instellen. Okee, het wordt even tanden op elkaar zetten en je tijd uitzingen op een zo plezierig mogelijke manier. Je zucht dus eens diep als iets niet gaat zoals jij wilt, je kromt je tenen als ze met allerlei ongevraagde adviezen komen en je mompelt precies op het juiste moment 'ja ja' of 'oh ja?', of het meer drastische 'ja ma, ik weet hoe je erover denkt, maar daar verschillen we dan in.' En daarna mag je gelukkig weer naar je eigen huis. Of gelukkig gaan je ouders weer naar hun eigen huis. Als je het beperkt tot een paar keer per jaar moet dat te doen zijn. Het is wel belangrijk dat je eerlijk bent. Niet je mond houden als je ouders jouw manier van opvoeden in twijfel trekken of afkraken. Daarmee gaan ze over een grens heen die ik niet gepast vind. Als je dan niks zegt zullen ze zich die vrijheid blijven permitteren. Ik heb het voorbeeld al eerder genoemd, maar mijn schoonmoeder zou een rolberoerte krijgen als ze mijn mening over het geloof zou horen. Ik vertel haar dat niet omdat we daar toch niet uitkomen. Maar als ze zou zeggen dat we slechte ouders zijn omdat we niet naar de kerk gaan laat ik het er niet bij zitten.
Moeilijk mens
Jee je hebt ons iets aangedaan hoor door deze nick te kiezen
Toch een nieuwsgierige vraag. Je voelt je aangesproken door het feit dat Balletmama het gebrek aan contact met vrienden of familie koppelt aan moeilijk zijn. Ik lees uit jouw woorden dat je het daar niet mee eens bent. Maar hoe komt het dan als zo'n situatie ontstaat? Als je het met 1 persoon uit je familie of vriendenkring niet goed (meer) kunt vinden, vooruit dat kan altijd, maar met iedereen? Om eerlijk te zijn denk ik dan de persoon of personen die alleen komen te staan iets doen wat niet goed valt bij anderen en niet omgekeerd. Het is op zijn minst een teken om eens bij je zelf (ik praat nu in het algemeen en niet over jou) te rade te gaan. Het is niet altijd 50/50.
Ik zie dat ik een zin vol fouten heb geschreven
maar ik hoop dat jullie daardoorheen hebben kunnen lezen
Tsja
Het komt toch echt van twee kanten. Tijd om volwassen te worden, inderdaad?
Als je het echt zo afschuwelijk vindt met je ouders, moet je afstand nemen. Dat zijn JOUW keuzes. Ik zou me afschuwelijk voelen, als mensen op me zouden leunen terwijl ze me tegelijkertijd niet kunnen pruimen. Graag of niet he!!
Geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken bij mijn ouders in te trekken, ´noodgedwongen´ of niet! Binnen 24 uur zouden mijn vader en ik elkaar fors in de haren hangen. In mijn beleving komt dat natuurlijk omdat mijn vader zo´n moeilijk mens is, maar wrs denkt hij dat ook over mij.I k houd het maar op de combi.
Ik vraag mijn ouders ook niet als oppas, ze doen het niet zoals ik het wil. Af en toe een weekendje logeren is prima, en dta doe ik voor mijn ouders en voor mijn kinderen. Dan gaat het maar niet zoals ik wil, ik beschouw mijn kinderen niet als mijn bezit en de familie is groter dan ons gezin alleen.
Schoonouders passen wel op, en dat is ook in mijn voordeel. Het blijft ook mijn keuze dus pas ik me ook aan, al moet ik ook soms slikken. Ook al ben ik anders, heb niet het idee dat ik beter ben dan hen, of het beter doe. Waarom? En het zijn volwassen mensen, maken hun eigen keuzes. (en zou ik ze echt onverantwoord vinden dan ben ik zelf onverantwoord bezig door de kinderen te laten gaan)
Degelijke kleding, tsja. Heb zelf het idee dat ik veel kan hebben. Maar alles is relatief. Mijn broer nam vaker vriendinnetjes mee naar huis, die gekleed waren op een manier waarvan ik het best onrespectvol vond tov mijn ouders. Hoop dat mijn zoon later andere keuzes maakt. Ik draag zelf nooit degelijke kleding (niemand ook die me dat vraagt) maar misschien voelt het voor je ouders ongeveer hetzelfde zoiets.
Juist als je ouders redelijk alleen zijn komen te staan zou ik denk ik meer moeite doen ze te blijven betrekken.
Welzijn van kind vooraan
"Als je het echt zo afschuwelijk vindt met je ouders, moet je afstand nemen. Dat zijn JOUW keuzes. Ik zou me afschuwelijk voelen, als mensen op me zouden leunen terwijl ze me tegelijkertijd niet kunnen pruimen. Graag of niet he!!"
Ik ga al zo veel mogelijk op distanz, maar het zijn de enigste opa en oma die dochterlief heeft, dus bijt ik maar in de zuure appel. Ik praat echter nooit over persoonlijke dingen met hun.
En bij hun intrekken, anders ging het echt niet op dat moment, want ex en ik woonten in een andere deel van Duitsland, toen we uit elkaar gingen. Ik moest echter snel werk vinden, dus ook oppas. Dus ja, soms heb je niet echt veel keuze.
Echter, als je kinderen heb, stel je toch hun welzijn vooraan. Dat ik dochterlief niet had, zal ik met mijn ouders geen contact meer hebben, dat is zeker. Maar, dochterlief kan tenminste nu nog heel goed met mijn ouders. Ik ben vrij zeker, dat het verandert zodra zij wat ouder is, maar ik wil niet degene zijn, die haar contact met oma en opa verbreekt.
Kaaskopje
Nee, ik voel me niet als persoon aangesproken, maar ik vind het wel sterk om een lijn te trekken zoals die nu getrokken wordt. Soms zijn families zo complex dat 1 schaap buiten de boot valt. Dat dat gebeurt, hoeft niet per definitie aan dat ene schaap te liggen.
Ik ben door mijn ouders als kind in de ouderrol gedrukt en was verantwoordelijk voor al mijn broers en zussen. Dat betekende dus ook dat iedereen erg op mij leunde en we in een patroon terecht kwamen waar ik niet uit kon komen (en zij waarschijnlijk ook niet). Toen ik een streep trok en niet meer de ouder wilde zijn, toen ging het mis. Mijn broers en zussen hadden dat niet verwacht en vonden heb blijkbaar wel makkelijk om mij bij van alles en nog wat naar voren te schuiven als de grote probleemoplosser. En ja, ik heb in die situatie ook een rol gespeeld en ben dus ook verantwoordelijk. Het moeilijke nu is dat ik het niet voor elkaar krijg om het patroon te doorbreken. Ik heb nu zelf kinderen en zij gaan voor. Als dat betekent dat ik weinig contact heb, dan moet dat maar, hoe verdrietig dat soms is.
Ook bedenk ik geen oplossingen meer, als iemand geld nodig heeft, is dat het probleem van die persoon en niet meer het mijne.
Toen de situatie met mijn moeder onhoudbaar werd (ze heeft een psychische ziekte), heb ik het contact een tijd verbroken. Het was niet meer veilig voor mij en de kinderen om contact te hebben. Hoe triest ook, ze heeft uiteindelijk gezworven op straat. En ja, ik ben daar heel verdrietig om geweest, maar ben niet verantwoordelijk voor alles wat mijn familie doet en hoef ook niet altijd te helpen.
Zo makkelijk als ik het nu schrijf, zoveel jaren heeft het me gekost om te komen waar ik nu sta. Ik heb thuis een kind dat al zoveel beter weet waar haar grenzen liggen, dat maakt dat ik toch het gevoel heb dat ik het goed doe. Voor een deel van mijn familie zal ik wel altijd het zwarte schaap blijven, maar ik weet dat ik met respect afscheid heb genomen van mijn vader en niet heb zitten gniffelen tijdens de dienst (zoals zussen van mij gedaan hebben), om maar een voorbeeld te noemen.
Balletmama
Ik geloof echt dat je het beste wilt voor je kind. Besef je dat het voor je kind ook moeilijk is om te zien dat opa en oma zo lelijk doen tegen mama? Voor jouw dochter ben jij de liefste mama van de wereld (dat neem ik aan). Je mag voor jezelf kiezen en je grenzen aan geven.
'moeilijk mens'
Ja zo kan het ook gaan. Ik wilde je niet kwetsen door mijn vraag zo te stellen.
Ik weet hoe het is om je handen af te trekken van iemand die eigenlijk hulp nodig heeft. Bij mij ging het om een vriendin, waarbij door haar ziekte het vertrouwen verloren ging. Bij je eigen familie is het nog zwaarder om bewust afstand te nemen. Soms is dat de beste keus uit twee kwaaien.
Mijn ouders komen steeds meer alleen te staan omdat de familie het niet meer accepteert hoe mijn vader doet. En in zijn geval zou het prettig zijn als hij realistisch naar zijn eigen aandeel wilde kijken. Dat blijft helaas ijdele hoop.
Kaaskopje
Je hebt me niet gekwetst hoor, absoluut niet.
Verdrietig wat er met je vader gebeurt. Ik denk dat hij niet meer realistisch naar zijn eigen aandeel kan kijken. Probleem is alleen dat dat de situatie niet anders maakt en er een situatie ontstaan is waardoor mensen afstand moeten nemen.
Sterkte!
Complimentje voor balletmama
Omdat het welzijn van jouw kind vooraan staat en je ze een opa en oma gunt, hoe moeizaam dat contact voor jou ook is. Dat is heel wat waard!
Moeilijk mens
Kijk, en dat is waarom ik denk, dat haar verhouding met hun later slechter zal worden.
Zolang ik nog een kind was en dus geen kritieke vragen stelde, waren het namelijk tof-ouders. Echter, toen ik begon, een beetje achter de schermen te kijken en hun niet meer als een vervanging van God te zien, toen ging het mis - want tegen kritiek kunnen ze echt helemaal niet, maakt niks uit, hoe je het zeggt.
Deze patronen herken ik nu ook met dochterlief. Ze gaat er nog graag naartoe, maar soms verteld zij wel, dat bepaalde dingen haar raar voorkomen/storen. Zij durft het niet tegen hun te zeggen. Wel tegen mij.
Natuurlijk heeft zij al mee gekregen, dat mijn ouders geen hoge mening van mij hebben, maar ik heb haar gezeggt, dat zij zich hiervan niks moet aantrekken en maar gewoon van haar tijd met hun moet genieten, en zolang zij maar weet dat ik niet ben, waar mijn ouders mij voor uitmaken, kan het mij niks schelen.
Maar wetend, dat zij over de laatste jaaren steeds meer geleert heeft, om voor zichzelfst op te komen, weet ik, dat zij op gegeven moment hier iets van gaat zeggen, ook tegen hun. En ik weet ook, dat het dan raak is.
Maar, dit kan ik niet tegen houden. Zij moet zelfst haar ervaringen met mensen maken, dit geldt zowel voor mijn ouders als ook voor mijn ex, haar bio-vader. Dat zal weleens pijn gaan doen, maar zij zal mij nooit kunnen verwijten, dat ik het tegengehouden heb en dus nooit een idealistische fantasie-beeld in haar hoofd halen, maar mensen/dingen zien, zoals ze zijn.
Haar relaties met andere mensen mag ik niet bepalen. Wil ik ook niet, want wie weet, misschien kan zij wel goed met hun opschieten, ook later. Misschien ontwikkelt zij op gegeven moment wel een goede relatie met haar vader, ook al is dat dan misschien geen echte vader-dochter-relatie, maar meer vriendschappelijk.
Ik zal het niet kunnen voorspellen, maar de kans om dat soort relaties te hebben en op te bouwen wil ik haar niet ontnemen.
