Ouders niet eens met relatie
Hi Forum,
Ik (jongeman van net 30, woon op mijzelf) heb net 2 jaar een relatie met een dame van 25. In t begin was t super mooi; ik had een maatje om dingen samen mee te ondernemen ipv alleen zelf en droomde al van om huisje, boompje, beestje ooit te krijgen met haar. Ik heb haar logischerwijs voorgesteld aan mijn ouders. Die waren niet laaiend enthoussiast, helaas. Ik heb dit naast me neergelegd en ben vrolijk met haar verder gegaan. De momenten dat zij mijn ouders zag lag er altijd een spanning. Dit uitte zich in (kleine/onbenullige) discussies aan tafel. Feedback die ik terug kreeg was dat zij zich niet intresseerde in mijn ouders hun denkbeelden/werk etc. maar ook vonden ze gewoon dat ze niet bij me past.
Afgelopen zomer, op mijn verjaardag, is er een opmerking "ze doet maar alsof" door mijn vriendin geplaatst tijdens een moment dat ik en mn broer m'n ma aan t plagen waren. 6 weken later kreeg ik dit van mn ma te horen dat ze zich beledigde voelde door de opmerking. Ze was volledig overstuur. Ik heb dit netjes aangehoord, maar ook aangegeven dat ik niks heb gehoord, dus ze zou t niet zo hebben bedoeld. Hieropvolgend heb ik meermaals aangegeven om het gesprek met mn vriendin aan te gaan, maar mn ma weigert dit. Haar gedachte is; er is niks meer over te praten als ik beledigd ben. Het laatste halfjaar word ik niet gelukkiger door de situatie; ik heb regelmatig disussies in het gezin hierover. Mijn directe gezins omgeving ziet dit ook terug en benoemd dat dit door mijn vriendin komt, terwijl ik daar een totaal ander gevoel bij heb.
Mn ma wilt haar niet in haar huis zien en niks met haar te maken hebben, ondanks dat ik blijf proberen om het gesprek te openen. M'n ma verwijt mij dat ik niet loyaal ben aan haar (mn ouders) en de kant kies van mijn vriendin. Ondertussen zit ik dus met een situatie waarin ik niet in wil zitten en zie geen weg eruit; ik wil namelijk niet kiezen tussen mn ouders of mijn vriendin. Dit heb ik al vaker aangegeven, maar ik heb het gevoel dat ik moet kiezen; huer zit ik niet op te wachten
Het beinvloed ook de relatie die ik heb met mijn vriendin, terwijl we elkaar goed kunnen vinden op heel veel vlakken. Ik merk dit in onze communicatie, onze liefde naar elkaar.
Hebben jullie tips om hier mee om te gaan?
Als het goed is luister je als volwassene ook naar je ouders. Sterker nog veel kinderen gehoorzamen maar luisteren nauwelijks echt naar hun ouders.
Pippeltje schreef op 31-12-2024 om 12:26:
Als het goed is luister je als volwassene ook naar je ouders. Sterker nog veel kinderen gehoorzamen maar luisteren nauwelijks echt naar hun ouders.
Luisteren wel. Maar je maakt toch echt je eigen keuzes. Daarin neem je hun mening mee. Maar ze zouden niet voor jou moeten bepalen hoe jij je leven invult. Dat hoort een volwassene zelf te kunnen. Daarom het advies te bekijken of die ouders gelijk hebben. Wellicht is dit totaal geen geschikte partner en ziet to dingen over het hoofd.
Ik ben toch verdomd blij dat ik niet naar mijn moeder heb heb geluisterd. Zowel niet qua partnerkeuze als qua opleiding. Ze kende me erg slecht, projecteerde haar eigen wensen en dromen op mij. Maar je kinderen zijn er niet om jouw dromen te vervullen.
Pippeltje schreef op 31-12-2024 om 12:26:
Als het goed is luister je als volwassene ook naar je ouders. Sterker nog veel kinderen gehoorzamen maar luisteren nauwelijks echt naar hun ouders.
Ik zou me nooit bemoeien met de partnerkeuze van mijn kinderen. Kan je alleen maar mee verliezen. Zij moeten er mee leven en mijn mening is compleet irrelevant.
Kimdekim schreef op 31-12-2024 om 14:46:
[..]
Ik zou me nooit bemoeien met de partnerkeuze van mijn kinderen. Kan je alleen maar mee verliezen. Zij moeten er mee leven en mijn mening is compleet irrelevant.
Dat misschien nou ook weer niet. Je mening is wel relevant, zolang het maar blijft bij je mening en er niet een soort van consequenties aan gehangen wordt.
Mijn situatie is bekend. En ik kreeg al een soort van waarschuwing van mijn ouders, wat eigenlijk totaal niet past bij hun, dat als ik toch nog weer voor ex koos en we samen op vakantie zouden gaan ( we staan bij elkaar op de camping) dat mijn ouders er voor zouden kiezen om de vakantie af te blazen.
Nog los van het feit dat samen op vakantie gaan, of uberhaupt "samen" niet een discussiepunt is op dit moment, vond ik het nogal vervelend. Ik wordt er dan dus een soort van verantwoordelijk voor gehouden, of zij wel op vakantie gaan daar heen ja of nee. Vind ik nogal een dingetje eerlijk gezegd en dat zit mij absoluut dwars.
Izza schreef op 30-12-2024 om 10:52:
[..]
Maar hebben jouw ouders gelijk? Is jouw partner eigenlijk niet zo'n geschikte partner met het oog op een serieuze toekomst? Dus is dit de toekomstige moeder van jouw kinderen of gewoon wat gezelligs waar jij je nu mee vermaakt?
Als jij de bezwaren niet ziet (dus dit is een leuke, volwassen vrouw en jij wilt met haar verder) dan is dat een kwestie van accepteren van je ouders. En mag jij wat beter je best doen voor haar. Als jij eigenlijk vind dat je ouders wel gelijk hebben. Dan vraag jezelf af of je nog verder wilt met deze relatie.
Kinderen luisteren naar hun ouders. Volwassenen maken hun eigen keuzes.
Ik zie vooral niet hun bezwaren, ik heb ze zeker aangehoord; tot in den treure soms. Het zijn voor mij niet de normbrekende bezwaren, los van het feit dat mijn ma een voorgevoel heeft over haar. Ik zag mij zeker verder met haar gaan; samenwonen, kinderen. je kent het wel. Bezwaren zit in haar karakter (ze kan fel en direct zijn op sommige onderwerpen) dit valt dan weer niet lekker in de groep. In mijn optiek zit dat in aanspreken en dan zien of iemand veranderd/bewust is van zijn/haar gedrag.
Ander punt is dat mijn ouders merkte dat ze zich niet direct openstelde naar haar. Dit leidde tot een negatieve reactie bij mijn ouders, vooral me ma. Die noemt het; "geen werkelijke relatie met ons opbouwen". Maargoed het is lastig als je al een bias heb, om die te veranderen. Het gesprek met elkaar niet aangaan helpt daar zeker niet in..
edit;Een relatie is bouwen, vallen en verder bouwen. Tis voor ons beide onze eerste echte zwaar serieuze relatie. Daarin zijn we dichterbij elkaar gekomen qua normen, waarden, gedrag etc. Ik zit mij soms echt af te vragen; zie ik dingen over het hoofd, ben ik nou gek? Vanwege deze gedachte heb ik deze casus ook bij een coach weggelegd, zodat er objectief gekeken kan worden naar mijn gedragingen, de gedragingen in t gezin en het effect. Puur ter ontwikkeling van mijzelf en de inzichten die t oplevert. T lastige is alleen dat er altijd 2 waarheden zijn (hoe dingen ervaren worden); die van mij en me ma. ik probeer t naar eer en geweten te vertellen, maar das soms ook vrij lastig.
Kimdekim schreef op 31-12-2024 om 14:46:
[..]
Ik zou me nooit bemoeien met de partnerkeuze van mijn kinderen. Kan je alleen maar mee verliezen. Zij moeten er mee leven en mijn mening is compleet irrelevant.
Naja dat heb ik dus ook aangegeven; uiteindelijk is t aan mij of ik gelukkig ben met haar. Dan is t inderdaad van de zijkant aankijken als ouders. Maar het wordt op een spits gedreven dat ik moet kiezen, terwijl in mijn optiek er geen reden is om te kiezen..
harmonie94 schreef op 21-01-2025 om 22:56:
[..]
Naja dat heb ik dus ook aangegeven; uiteindelijk is t aan mij of ik gelukkig ben met haar. Dan is t inderdaad van de zijkant aankijken als ouders. Maar het wordt op een spits gedreven dat ik moet kiezen, terwijl in mijn optiek er geen reden is om te kiezen..
Uiteindelijk moet jij hierin een grens trekken he. Jij laat je voor een keuze zetten. Ik zou verder niet meer met je ouders in discussie gaan. Jouw relatie is geen onderwerp van een discussie waar verschillende familieleden wat over te zeggen hebben. Volwassen mensen maken hun eigen keuzes.
Tijd om je contact wat meer te beperken. Niet meer continu daar over de vloer. En als je er bent kap je gesprekken over je partner direct af. Jij hebt je keuze gemaakt en wilt verder geen beledigingen aan haar adres. Noem haar verder niet meer en maak duidelijk dat je achter haar staat. Neem partner ook niet meer mee. Als vriendin zijnde zou ik absoluut geen zin meer hebben in jouw familie. En als jij je zo slapen blijft opstellen ook niet in jou! Begin ook niet aan kinderen op deze manier want dan worden de problemen nog groter.
