Partner houdt zich niet aan afspraken

Beng!

Nou, die kwam hard aan! Hartstikke confronterend en eigenlijk ben ik iid bang dat je gelijk hebt. (leef wrs nog in een droomwereld en hoop iedere dag dat het nu echt anders gaat)
Misschien moet ik een andere baan zoeken want nu werk ik al veel weekenden. En dat is onderdeel van het probleem, de zorg komt dan veelal op hem neer en dat is hem denk ik teveel, plus dat ik dan op maandag weer met grenzeloze kinderen zit en de hele riedel begint weer opnieuw. (en geloof me, ondertussen is het zelfs zover dat ik het hele weekend praktisch voor hem voorstructureer)
Mijn grootste angst blijft idd dat het mij niet lukt genoeg tijd voor mezelf te vinden en dat ik het niet meer trek, want dan hebben we echt een probleem.
Bedankt voor je reactie, het doet goed iets uit te wisselen.

Nooit begrepen

Vrouwen die hun man willen opvoeden??? Ik snap dat niet, je houdt toch van hem zoals hij is?
Begin toch maar bij jezelf, accepteer hem, gewoon, met al z'n nukken en grillen.

Ik vrees

dat er met je man meer aan de hand is. Ik herken een heleboel. Je probeert structuur te geven omdat het anders helemaal chaos wordt, en voor je het weet zit je idd je man op te voeden. Maar geloof me: ook dat zal niet helpen. Mijn kinderen zeiden ook soms: "Waarom moeten wij zus of zo doen? Papa doet het toch ook niet?".
Na meer dan 25 jaar kwam mijn man erachter dat hij wellicht ADD had, maar hij wilde er niets aan doen, hij zou een paar boeken lezen daarover en ik moest hem maar nemen zoals hij was.
Ik heb het niet kunnen volhouden en ben intussen - gelukkig - gescheiden. De kinderen komen met verhalen van situaties en ergernissen waar ik vroeger tegenaan liep....
Ik hoop voor jullie dat het anders loopt, maar een bezoek aan de psycholoog zou een eerste stap kunnen zijn.
Sterkte!

Accepteren?

Helemaal je man accepteren zoals hij is? Alles dan maar zelf oplossen? Het okay vinden als hij onterecht boos wordt en gaat schreeuwen tegen de kinderen, want je accepteert hem toch en je houdt toch van hem?

We gaan toch niet op voor de deurmat-prijs?

En bloempotbol: Zoals het nu gaat met al die regels, lukt het dus niet. Je bent erg van de regels en denkt alles heel erg onder controle te moeten houden en dat lukt dan niet want het leven in de vorm van je gezin is toch slimmer.
Maar het kan zijn dat het niet helemaal waar is, dat iedereen de regels maar moet volgen.
Misschien kan je eens kijken naar dat regels-nodig-hebben (zonder meteen in paniek te raken dan). Misschien moet je op een andere manier wat chaos in je leven toelaten: schilderen, expressief dansen, een lover (nee dat meen ik niet echt hoor).

Bedenk dat als jij overfunctioneert in regulering, je partner zal gaan onderfunctioneren om tegengas te geven. Dus inderdaad: releks, ga met vriendinnen aan de wijn op het strand en laat de boel de boel thuis.
Bij mij vroeger strakke regels en ik ben er alleen maar een losbol van geworden. Ik ken ook kids uit laissez-fair gezinnen, die vele malen degelijker en gezagsgetrouwer zijn dan hun ouders ooit waren.

MariaRosa

Moeilijk

En een opvoedcursus, en dan samen gaan? Is dat wat?
Als je wilt dat hij uit zijn rol stapt (als kind) moet jij ook resoluut stoppen met jouw rol als moeder over hem te spelen. Hoe vindt hij het eigenlijk, al die regeltjes van jou. Lijkt mij niet zo leuk. (maar dit is vast te simpel - zoek anders hulp voor jezelf)

Moeder/kind

Zoals Rafelkap al schrijft, komen jullie idd in een dergelijke rolverdeling te zitten, maar jullie zijn partners!
Ik weet zeker dat mijn ex-schoonmoeder hierin een belangrijke rol gespeeld heeft. Hij is als kind wellicht liefde en aandacht tekort gekomen en blijft vragen dat zij van hem houdt. Jong en naïef als ik was heb ik onbewust haar rol overgenomen: ik zou wel voor hem zorgen en hem gelukkig maken.... Maar ik ben zijn moeder niet! Hoe meer ik wou regelen, hoe nonchalanter hij werd, zoals ook MariaRosa al schrijft.

Het ironisch is dat ik - sinds ik gescheiden ben - veel losser geworden ben en veel rustiger. Ook mijn kinderen bevestigen dat...
Dus als jij de dingen kan loslaten en accepteren,zou het best kunnen dat er bij hem ook een en ander in beweging komt.

Opvoeden

Vanuit een opvoedende rol, zul je nooit gedrag van man kunnen veranderen. Je man is immers geen kind meet dat opgevoed moet worden. Vanuit accepterend en houden van, kom je wel tot verandering. Dan ben je immers gelijkwaardig en spreek je iemand aan vanuit waardering en respect. De ander zal dan veel liever naar je luisteren.

Poe poe

Allemaal erg bedankt voor jullie reacties.
Het is hier zo´n chaos dat het me lastig lukt eea vanaf een afstandje te kunnen zien. Hopenlijk helpt dit iets.
Het zou me niets verbazen als er ´iets ´meer speelt bij partner. Want volgens mij wil hij echt wel heel graag (het is ook echt een vreselijke lieverd! Maar ik zie het vaak niet meer...) maar hij houdt de dingen niet vast zeg maar. Zegt hij nu ook zelf: als ik hem een lastige situatie met de kinderen analyseer dan zegt hij me volkomen te begrijpen, maar op moment van komt het absoluut niet bij hem op.
Maar goed, zelf wil hij daar niets mee. Als ik erop zou staan, zou hij misschien wel hulp gaan zoeken wie weet. Maar ergens wil ik die stap (nog) niet zetten hem te dwingen want idd, ik ben zijn moeder (nog) niet. (helemaal)
Ik verzet me tegen die rol heb ergens ook het gevoel dat hij me juist in die rol duwt.
Ik weet dat het zo werkt normaal gesproken dat hoe meer ik overneem hoe minder hij, maar ik weet het gewoon niet meer. In het begin van onze carriere als ouders nam ik niets van hem over maar dat werkte ook niet.
Wat betreft die regeltjes, het zijn geen gekke dingen denk ik. Normaal gesproken hoef je ze niet eens als regels te bekijken denk ik, maar juist omdat het hier mis loopt valt eea op. Ik denk dat dingen normaal gesproken veelal vanzelf lopen. En omdat zaken vanzelfsprekend zijn is er ook geen (eindeloze)discussie in huis.
Maar zoals gezegd lopen we tegen dingen aan, en die probeer ik op te lossen door afspraken te maken. En vervolgens loopt het in de soep omdat hij zich nergens aan houdt...Bijv iets als een ochtend- of avondritueel. Onze kinderen zijn zeer slechte inslapers bijv. Zouden ze dat niet zijn, of hun slaap minder hard nodig hebben, dan zou ik het loslaten. Maar nu hebben ze een redelijk vast ritueel naar mijn idee hard nodig, maar het lukt partner niet hierin mee te gaan. Het lastige is dat als ik het met hem bespreek hij het wel altijd met me eens is, het is dus geen kwestie van andere ideeen hieromtrent. Hij ´vergeet´(?) gewoon altijd alles. Het vermoeiend is gewoon dat we al jaren praten over iets als een avondritueel, en dat is dan nog maar 1 van de honderden dingetjes die steeds weer terug komen. En loopt het echt weer slecht, het inslapen, dan doe ik het weer een tijdje alleen het naar bed brengen en dan loopt het weer een tijdje redelijk. En dan moet hij het weer overnemen en kan ik weer van voren af aan beginnen. Dat soort dingen steeds. Ik heb het gevoel steeds puin te moeten ruimen ipv gewoon een huishouden te runnen etc. (het huishouden gaat uiteraard ook zo)
Momenteel is het hier zo dat de kinderen enorm dwars en brutaal zijn. Het gaat gewoon niet goed. Het zijn gewoon ook geen kinderen om wat losjes op te voeden, hoe graag ik dat zelf ook zou willen misschien. Voor mij blijft voorop staan wat de kinderen ´vragen´, maar hij kan dat helemaal niet zien/ inschatten. Maar eigenlijk kan ik helemaal niet beoordelen hoe mijn kinderen het best benaderd kunnen worden, want dat was met een beetje meer rust misschien heel anders.
Een opvoedcursus, misschien moet ik daar maar achteraan. (zucht je wil niet weten hoeveel boeken ik hem in handen al geduwd heb en dan leest hij 2 regeltjes ofzo) Helaas wonen we in een regio waar het aanbod niet heel groot is, maar misschien moet ik goed gaan zoeken. Programma´s als schatjes, helemaal niet mijn ding maar ik dacht als hij er maar een klein beetje van opsteekt ...maar blijbaar weet hij wel genoeg maar kan het niet toepassen in de praktijk. (kinderen luisteren dus ook doorgaans gewoon NIET naar hem, tot nu toe wel naar mij maar nu begint het dus wel wat lastig te worden vandaar dat ik wat wanhopig begin te worden)
Overigens, kinderen zijn wel vreselijk dol op hem. Hun relatie is verder goed. (wat je goed kunt noemen als ze over hem heenlopen, want eigenlijk doen ze dat en hij staat dat toe) Een scheiding zou voor HEN iig geen oplossing zijn want het zou zelfs nog wel eens zo kunnen zijn dat jongste bij hem zou willen wonen. Niet dat ik dat zomaar zou doen dan ook maar ze zouden iig toch heel veel bij hem willen zijn. En dan? Ik weet niet hoe het gaat zonder mijn sturing. Ik moet hem bijv ook steeds eraan herrineren ze voldoende positieve aandacht te geven etc. Het ligt dus niet zo simpel als strenge mama/ spelende papa want ook die rol moet ik vaak innemen. (of hem in die rol duwen) En steeds bemiddelen bij conflicten enz enz. Kinderen zijn nu ook nog zo jong dat ik het niet helemaal kan laten gaan.
Tsja, moeder van hem geeft grif toe dat hij nooit verantwoordelijkheden heeft gehad. (met iets van trots in haar stem..) Maar nu begin ik me toch af te vragen of er niet ook iets in hem is dat die verwaarlozing op heeft geroepen.

K. heksenvet

Je weet niet half hoe zeer ik het eigenlijk met je eens ben. Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen, maar op de een of andere manier zijn we dat stadium helaas voorbij hier. In de hectiek van de dag komen we situaties tegen die acuut opgelost moeten worden.
Ik wil niets anders dan de dingen die we zo tegenkomen gewoon bespreken, en dan SAMEN kijken naar hoe dingen anders kunnen. Maar als duizendmaal blijkt dat de in zo´n gesprekje afgesproken afspraken gewoon niet nagekomen worden..dan weet ik het eigenlijk niet meer.
Ik heb ook wel het gevoel dat partner doorgaans luistert, en me heus wel serieus neemt. Want vaak gaat het niet alleen over zijn rol, maar ook mijn gevoel dat het me gewoon teveel is allemaal. (de hele zorg rondom de kinderen, niet zozeer de dagdagelijkse maar wel alles daaromheen, komt op mij neer. Dat is me teveel met mijn baan erbij. Maar prima, als het in de praktijk nu eens loopt gewoon, ben ik al dik tevreden. Maar eigenlijk is er altijd vanalles...) Alleen kan hij het niet vasthouden, of wat dan ook. Tsja, mijn geduld is helaas niet eindeloos. (heb eigenlijk genoeg aan mijn twee echt kinderen, die kosten genoeg!)

Hier ook

Op het dieptepunt van mijn huwelijk heb ik tegen mijn inmiddels ex geroepen: "Je verandert me in een zeurende huisvrouw!" Ik ben het helemaal eens met dat je mensen niet kan veranderen en dat wilde ik ook helemaal niet, maar ex had totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel. En dat weet je niet zolang je geen kinderen hebt. Hij liet de baby gewoon alleen thuis als ik ging sporten(ze kan toch niet uit haar bed) en ging stappen, liet het kind tot twee uur 's middags in haar nachtluier lopen als ik er niet was (gevolg: haar huid lag helemaal open), gaf haar met een paar maanden sinaasappelsap in plaats van opgewarmde afgekolfde melk want dat was teveel gedoe, zette haar met anderhalf op de voorstoel van de auto zonder zitje. Wat moet je dan? Denken: laat hem maar? Of: het is haar vader, hij moet zijn eigen fouten maar maken? We zijn gescheiden toen dochter anderhalf was. Ze ziet hem af en toe en dan geeft hij haar rustig pinda's of iets anders waarvoor ze zo allergisch is dat ze kan stikken. Gelukkig kan dochter inmiddels zelf bedenken dat het niet handig is om dat te eten. Het kan me heus niet schelen als ze een keer haar tanden niet poetst, maar er zijn grenzen. Ik had op een gegeven moment echt geen respect meer voor hem en dat was het moment om ermee te stoppen.
Ex vertoont de symptomen van borderline, maar wil zich niet laten diagnostiseren.
Ik wens je veel succes.

Sterkte

oke, ik stelde het me duidelijk iets te makkelijk voor (zoals in: jij vindt dat ze om 7 uur naar bed moeten, man brengt ze om 9 uur naar bed; jij vindt dat ze fruit moeten om 4 uur, man geeft ze dan snoep).
Het ligt blijkbaar een beetje veel gecompliceerder. Maar nu je vertelt over zijn goede intenties, denk ik wel dat het onmacht is van hem, en geen onwil. Daar helpt dus niets aan, en dus ook geen opvoeden, bespaar je die moeite.
Het eerste wat moet gaan gebeuren is dat jullie beiden (!) zijn onmacht erkennen. Dan pas kun je bedenken hoe verder. En dan zijn er legio mogelijkheden, van video-home-training tot specialistische hulp bij opvoeden.

Heu

Bloempot, maar wat doet je man nou fout?

Sorry

Ik lees het al.

Nee

Je ´weet´ dit iid niet als er geen kinderen zijn. Het leven van alledag met de kinderen en alles erop en eraan lijkt hem teveel. (en helaas ben ik niet zo iemand die het dan maar allemaal naar zich toetrekt, zoals best veel vrouwen denk ik. Dan zou de onmacht van partner veel minder opvallen vermoed ik. Helaas heeft hij een partner die dat niet alleen niet wilt maar ook helemaal niet kan, alleen. (wel als ik echt alleen zou zijn, maar dat zou ook veel rust geven.)
Bij ons geen echt extreme situaties. Dat zou voor mij ook duidelijk zijn, dan kan ik kiezen. Het extreme bij partner hier lijkt te bestaan uit het enorm aantal kleine situaties, en een onuitputtelijke stroom van dingen die wat mij betreft op het randje liggen. Daarom heb ik ook wel altijd het gevoel gehad dat ik zelf gek ben. En nog twijfel ik continu of het niet aan mij ligt. (of ik niet echt zeur) Het is ook helemaal niet uit te leggen aan anderen. (want het zijn maar kleine dingetjes)
Problemen kunnen hier niet opgelost worden want eer we een fatsoenlijke start daarmee gemaakt hebben dient het volgende zich alweer aan. Het gaat maar door en door. En natuurlijk wil ik ook niet constant zeuren. Maar de dingen blijven steeds maar weer terugkomen.
Nu bijv, gisteren een enorme aanvaring gehad met dochter van 6, ze was zowat hysterisch en ging tegen me tekeer zoals ze nog nooit gedaan had. Echt volledig over de grens en ontoelaatbaar. Peanuts, als we een beetje op 1 lijn zouden zitten. Nu loopt het uit de hand, dochter weet inmiddels ook waar ze moet zijn, dus stort zich hevig snikkend bij partner in armen en wil van mij niets meer weten. Ik voel me dan enorm niet gesteund omdat hij dat toelaat. Bovendien heeft hij een toegang tot haar op dat moment (al komt dat door ongezonde mechanismen in ons gezin) en kost het hem dus ,imo, geen moeite haar én te troosten maar tevens haar veiligheid en duidelijkheid te geven door grenzen aan te geven en niet toe te staan dat ze ons uitspeelt. Maar ja, wat doet hij alleen maar troosten en gelijk ook proberen af te leiden door het over leuke dingen etc te gaan hebben. Ik laat me niet buiten spel zetten (misschien fout maar ik ben het dan ook even kwijt) en los eea toch met haar op, maar mij kost dat natuurlijk heel veel moeite want op dat moment wil ze niets van mij. Er is dan een hevige aanvaring om alles weer recht te trekken, helemaal niet nodig! Bovendien geeft het mij een heel onveilig gevoel, alles met dohter is weer oke maar hoe zou het gaan als partner het op moest lossen? En dochter is ook niet gek natuurlijk, wil dan ook weer met ons beiden tegelijk gaan knuffelen, probeert ons weer bij elkaar te krijgen.
Ik ben na zo´n situatie weer helemaal op. (en tussendoor spelen dan de gebruikelijke dingetjes zoals gewoonlijk, partner die zoon zegt iets te laten maar daar dan verder niet op toeziet zodat ik me gedwongen voel op te treden en alle gebruikelijke opvoeddingetjes waar ik zo graag eens als partner thuis zou zijn eens 1 minuutje vrijaf voor zou hebben maar dat kan dus niet....
En later weer met partner op willen pakken maar dan kan hij dat op dat moment echt niet zijn hoofd loopt over zegt hij. Ik snap dat maar mijn hoofd loopt over door zijn toedoen en ik wil het opgelost.
Ik denk dat hij zijn onmacht wel erkent maar daar vervolgens niets mee wil doen. Ik heb er nog nooit een zinnig woord over uit gekregen. Mocht er hulp hier komen dan zou dat volledig van mij uit moeten komen. Dan moet ik hem zover zien te krijgen enz enz en dan nog weet ik niet of hij wil. Bij mij zit nog te sterk de wens denk ik het samen op te willen lossen. Daar zit een stuk illusie van mij denk ik, van hem uit zal er niks komen.

Ik snap er helemaal niets van

Ik hoef het ook niet te snappen, als je het voor jezelf maar wel helder hebt.
ik lees het volgende: kind raakt hysterisch, vader troost haar, leidt haar af. Dan denk ik: "wow, wat geweldig, weinig ouders weten zo goed met flippende kinderen om te gaan". Maar dan schrijf je heel veel woorden die gaan over jouw positie, kind wil dan niks van jou weten, jij voelt je onveilig, jij voelt je buitenspel staan, etc.
Waarom? Hoezo? Wat is er mis?

Fijn

je reactie, want ik twijfel zelf best, kan er niet zo goed meer naar kijken. Kan best dat je gelijk hebt hoor.
Ik was boos omdat dochter echt buiten proportie naar mij toe reageerde. (lastig hier zo te beoordelen, maar ik kan echt wel wat hebben, dit was echt alle grenzen voorbij) Ik vind dat ze buiten troost ook een grens moet voelen. Dochter is qua aard niet eens moeilijk, maar tast momenteel enorm grenzen af. Het enige dat ik wil is dat hij haar duidelijk maakt dat ze zo niet met mij om mag gaan. Nu kan ik dat wel zelf doen en dat heb ik ook gedaan, maar dat werkt natuurlijk veel lastiger omdat zij haar troost bij hem zoekt. Ze maakt momenteel gewoon echt ´misbruik´ van het feit dat we niet op 1 lijn zitten. (ik vind het dus helemaal niet erg dat ze naar hem toe gaat, integendeel. Maar ze doet het om correctie van mij te ontlopen die ze bij hem niet krijgt dan. Vind ik ook niet erg dat ze dat doet, logisch juist maar ik vind dat hij het niet zou moeten fascilitairen. Kinderen hebben hier toch best baat bij duidelijkheid en die is er niet. Door niets te doen communiceert partner net zo goed met de kinderen: prima dat je mama zo afbekt.
Bovendien, hij hoeft vanuit zijn troostende rol slechts op zachte wijze met haar te praten, ik moet er echt doorheen breken om haar te bereiken. Maar ik wil ook niet alles pikken van mijn kinderen....er zijn gewoon grenzen.
Daarbij, en dat merk ik ook steeds aan haar, is het voor haar zelf ook bedreigend zo ongelofelijk boos op mij te zijn. Ik heb het niet over gewoon boos want daar is alle ruimte voor. Maar zo enorm uitvallen tegen mij (hoewel het dus nooit zo erg was als gisteren) beangstigt haar zelf ook. Volgens mij vindt ze het harstikke fijn om dan toch die grens te krijgen, nu ga je te ver. (en dan is er verder niets aan de hand en maken we het goed)
En misschien ligt het aan mij maar het voelt gewoon niet echt veilig. Ik vraag me dan echt af wat de kinderen moeten doen om reactie van papa uit te lokken. (hoewel hij net zo goed om de kleinste dingetjes wel enorm blijft zeuren, vandaag ging hij bijna uit z´n dak alleen omdat ze niet gelijk naar hem luisterde, en voor mij is dat compleet niet te vergelijken met een situatie als gisteren. En ik zeg ´bijna´, omdat ik er dan toch weer tussen ga. Ik denk dat hij anders echt uit z´n dak gaat, wordt bozer en bozer in een situatie die heel makkelijk opgelost had kunnen worden.)
Voor alle duidelijkheid het maakt me verder helemaal niet zo veel uit HOE partner verder reageert of het wil oplossen, dat is zijn eigen ding. Maar nu doet hij niets en daar heb ik moeite mee.

Ik denk mee

Ik probeer weer terug te geven wat je zelf vertelt.
Jij en kind zijn boos op elkaar, kind kan troost bij vader zoeken. En daarmee is de situatie 'opgelost'. Kind luistert niet direct naar vader, vader wordt boos, jij sprint er tussen in. Wat is nu het verschil tussen deze situaties? In beide gevallen is een ouder boos op het kind en lost de andere ouder het op.
Je slotzin snap ik niet: "Voor alle duidelijkheid het maakt me verder helemaal niet zo veel uit HOE partner verder reageert of het wil oplossen, dat is zijn eigen ding. Maar nu doet hij niets en daar heb ik moeite mee."
Je vertelt juist dat hij teveel doet. Troosten, boos worden, hij mag het allemaal niet van jou.

Ik begrijp het ook niet helemaal

In het voorbeeld waarin je dochter 'flipt', zeg je dat ze bang werd van haar eigen woede. En ik begrijp dat jij ook zo boos op haar was, dat er eventjes van een opvoedende houding geen sprake meer was. Ze vlucht in de armen van haar papa, die haar troost en afleidt. Afleidt van de enorme woede en haar angst. Niks mis mee. Fijn dat er op zo'n moment nog een volwassene is bij wie je kunt schuilen. In het heetst van de strijd is het niet handig om grenzen te stellen en te willen opvoeden. Eerst moet de brand geblust worden. Als jullie alletwee gekalmeerd zijn, kun je er nog eens rustig over praten. Ik bedoel níet dit als een verwijt: 'kijk eerst eens naar jezelf', maar meer om de grote knoop proberen te ontwarren.

Snap het wel

Dochter vliegt uit de bocht. Heeft een enorme aanval van woede en scheldt mama uit. Vervolgens vlucht zij naar papa alwaar een zoete ontvangst met lieve woordjes volgt. Ik kan me voorstellen dat je je dan als moeder flink gepiepeld voelt.
Overal wordt erop gehamerd dat ouders 1 lijn moeten trekken bij het opvoeden. Wat hier gebeurt is dat dochter de ruimte krijgt om een wig tussen papa en mama te drijven. DAT is pas eng en bedreigend.
Tuurlijk kan ze bij haar papa terecht als ze ruzie heeft met mama. Maar zodra ze weer "geland" is, zal papa toch echt op rustige toon duidelijk moeten maken dat hij het gedrag dat zij jegens mama vertoont niet goedkeurt.
Verder lijkt het erop dat papa alleen regels stelt als het hem uitkomt (dus als HIJ ergens last van heeft). En dan is hij verbaasd als kind niet luistert. Lijkt mij een gevalletje van gebrek aan consequent optreden.
Ik denk dat Bloempot er verstandig aan doet zich daar niet in te mengen. Laat vader zelf maar uitzoeken hoe hij kind zover krijgt dat ze doet wat hij wil.
STerkte van Lita

Oke

Fijn dat jullie meedenken. Observeren, nee, dat lukt me dus niet goed. Ik zit er natuurlijk midden in en bovendien gebeurt er teveel steeds, lastig uit te leggen precies.
Heb partner ooit voorgesteld te filmen (gewoon zelf) maar daar reageerde hij heel boos op, voor mij best onbegrijpelijk. Misschien moet ik het nog eens voorstellen.
Punt is dat ik ook helemaal niet het gevoel heb dat ik nu alles goed doe en hij alles fout. Maar dingen gaan gewoon niet goed hier. Dus probeer ik ze op te lossen door samen met partner de dingen te bespreken en bijv afspraken te maken over de benadering naar de kinderen. Ik merk bijv dat we in een negatieve spiraal komen en we spreken af de kinderen veel positiever te benaderen. En hij is het daar dan helemaal mee eens, en doet er vervolgens niets mee. Dat steeds.
Met dochter, dat was een incident. (qua hevigheid) Ik was ook helemaal niet boos op haar. Maar wel boos naar partner omdat hij helemaal niet reageerde op haar grensoverschrijdend gedrag. Hij had haar daar rustig op kunnen aanspreken. Ik ´moest´een boze rol aannemen (maar was dus niet boos op haar) om tot haar door te kunnen dringen. Maar misschien had ik moeten wachten iid. Dochter is best een fladder en het lijkt me gewoon dat het beter is gelijk erop te springen, zeker bij echt grensoverschrijdend gedrag. Als de situatie voorbij is is die ook echt voorbij voor dochter en heb je kans dat mijn boodschap nauwelijks nog over komt, dan is ze, zeker de hevigheid van haar eigen reactie, wrs alweer kwijt.
Lita, tsja, dat is steeds mijn dilemma. Het liefst zou ik me ook niet mengen en misschien is dat ook beter. Ik wil niet dat er gebeurt wat er gebeurt als ik hem laat, maar weet dat ingrijpen ook geen oplossing is. Het lijkt wel alsof partner, als ik met hem praat (en dat doen we veeeel, zucht) zich wel in de ouder-rol kan plaatsen, misschien omdat ik hem daarop aanspreek. Maar dat hij die rol niet kan aannemen als er iets is met de kinderen. Hij doet maar wat, lijkt het en staat niet boven de situatie. Komt tot kinderachtige conflicten steeds waarbij ze beiden kleine kinderen lijken. En of het loopt uit de hand, of de kinderen leren er de verkeerde dingen van.
Om op het genoemde voorbeeld terug te komen, dochter heeft ds en partner wil dat ze stopt, want naar bed. Sowieso al tricky want partner heeft al voor een klimaat gezorgd inmiddels dat de kinderen hem niet meer serieus nemen. (en ik draag daar aan bij door het over te nemen..)Ik vind dat je dan als volwassene je verantwoordelijkheid moet nemen en moet accepteren dat de zaken zijn zoals ze zijn, de kinderen luisteren slecht dus moet je meer moeite doen. En niet; de kinderen moeten meer moeite doen, wij zijn de volwassenen. Ik zie hem helemaal geen moeite doen. Hij roept dat ze moet stoppen maar blijft bijv niet bij haar staan en contact leggen,maar loopt weer weg en doet zijn eigen ding. Het irriteert me ook als de kinderen niet stoppen maar er bij blijven en duidelijk aanspreken helpt, gewoon niet pikken dat ze verder gaan. Maar hij blijft maar roepen dat ze moet stoppen en geeft geen aandacht verder enz. Dochter is pas 6, de ds is nieuw enz dus ik snap dta het lastig is voor haar (en dat ze dus wat meer hulp nodig heeft te stoppen) maar partner pikt dat niet op, reageert puur vanuit zichzelf. Al snel escaleert de boel en roept hij dat de ds weggaat. En dat vind ik dan weer een dreigement dat veel te ver gaat. Hij zegt niet weg voor een dag, of voor een week, nee gewoon weg. (voor altijd dus) Ouders zeggen in het heetst van de strijd wel vaker dingen, hij meent het uiteraard niet. Maar het is bij hem dus eerder regel dan uitzondering, bijv was dit een heel simpele situatie die helemaal niet uit de hand hoefde te lopen.
Maar vooral; we hebben (lees ik) nu steeds al zoveel moeite gedaan de dingen te keren. Dat er dingen mis gaan, geen punt. Daar kunnen we van leren. Maar dat stuk komt er dus nooit. Hoe we situaties ook analyseren of welke afspraken we ook maken, hij lijkt het allemaal prima te snappen tot het moment dat de praktijk daar is. Dat frustreert enorm.
Oh ja, lita. vaak komt er dan een punt bij partner dat hij de situatie laat voor wat die is. Hij wordt dan boos en loopt weg. In genoemde voorbeeld zou dochter dan dus gewoon nog op de ds zitten, hij geeft het op, en ik mag haar naar bed brengen, en dochter gaat wel (weer eens) met een rotgevoel naar bed want papa is boos en eigenlijk snapt ze helemaal niet waarom.
En natuurlijk heb ik hem in het verleden teruggefloten en gezegd dat ik de situatie niet voor hem op ga knappen. Maar dan wordt hij bijv echt te boos (en zou de ds uit haar handen gaan rukken) en anders geeft hij gewoon toe, en doet dochter precies waar ze zin in heeft. Dat lijkt dan geen keuze voor hem maar puur capitulatie. Hoe dan ook zit ik met verwarde kinderen. Die het echt niet snappen. Ik leg het uit naar hen en bemiddel, en dat doe ik voor hen en niet voor hem. Ik wilde dat het anders was maar hoe doe ik dat zonder dat zij de dupe zijn? Ik wil op dat moment alleen maar dat ze een beetje rustig en met een fijn gevoel kunnen gaan slapen. Punt blijft gewoon dat genoemd voorbeeld geen exces is maar dagelijkse praktijk hier.

Bloempot

Mijn partner heeft ADD, en hij doet veel dezelfde dingen als die van jou.
Heel lastig.
Google eens op ADHD/ADD, en kijk eens of je iets herkenbaars ziet.
Verder helaas geen tips, we tobben er hier ook nog mee...

Ja!

Zal me er eens in gaan verdiepen Cathleen, begin het toch wel wat in die richting te zoeken. Heb dat altijd verworpen, omdat partner volgens eigen zeggen nooit moeilijkheden tegenkwam op school en ook niet in zijn banen of huidige baan. Van de andere kant is zijn opleiding en werk qua intelligentie denk ik onder zijn nivo, dus misschien kan het wel. Hij vertelt er gewoon ook zo weinig over.
Thuis zie ik toch veel dingen in die richting. Partner is ontzettend traag, en dat komt dus niet door zijn intelligentie. Traag in alles, en uitstellen lijkt zijn levensmotto, ook bij zaken die mi helemaal niet uitgesteld kunnen worden. Ook de meest pietepeuterige kleine dingetjes, waardoor ik niet het gevoel heb dat we veel met deadlines bezig zijn, nee ik heb het gevoel dat we in plaats van een gewoon huishouden een huishouden met álleen maar deadlines hebben. Het zit ´m echt vooral in het zo verschrikkelijk vaak voorkomen van alles. Nooit is er rust, echt nooit. Nooit is ´alles´ af. Lastig uit te leggen want dat is natuurlijk altijd wel zo, dat nooit alles af is, maar toch heb ik echt het gevoel dat het hier echt anders gaat. (en dit gevoel had ik vóór hem ook nooit, al was dat natuurlijk ook anders toen er nog geen kinderen waren, het zijn ook allemaal niet mijn sterkste kanten, als ik lees over add dan herken ik een heel hoop bij mezelf! Dat maakt het ook allemaal zo hopeloos want ik kan zijn gebreken dus niet opvangen, heb genoeg aan mezelf! Het punt blijft dat ik er volgens mij voor mezelf redelijk een weg in gevonden heb. Ik heb nu wel geleerd (meestal!) de impuls te bedwingen dat kastje eens goed uit te gaan mesten terwijl de hele kamer vol rommel ligt en ik nog maar een uurtje heb. Ik heb geleerd toch de dingen gewoon te doen en dat gaat me ook best redelijk af geloof ik. Weet ook wat ik nodig heb, toch iets van structuur aanbrengen voor mezelf enz. Maar wat ik ook probeer voor partner, zijn gebruiksaanwijzing vind ik maar niet. En de chaos die dat met zich meebrengt is ook weer funest voor mij, ik kan er echt niet meer tegen. Wil best een huishouden doen maar niet iedere week weer opnieuw beginnen, dan is er geen doorkomen meer aan. Tijd voor mezelf heb ik niet en ik wil ook veel meer genieten van de kinderen, die tijd komt natuurlijk nooit meer terug.
Heb lang gespeeld met het idee dat hij toch iets van een autistische stoornis heeft. Maar nu twijfel ik wel, denk dat zijn gedrag toch net niet vreemd genoeg is. Denk toch dat aandacht en concentratie op de voorgrond staat. Vond dat hij zich moeilijk kan inleven, maar in principe kan hij dat wel. Als ik goed naar hem kijk dan kan hij zich helemaal niet concentreren, ook niet tijdens een situatie met de kinderen. Veel gaat gewoon langs hem heen. En omdat hij niet echt gericht is op kind op dat moment, ontglipt kind hem ook en gaat het steeds mis. En omdat hij op dat moment het echte contact met kind niet heeft reageert hij puur vanuit zichzelf, denk ik. (en dus ook nogal vanuit primaire emoties) Want hij pikt op dat moment de signalen van kind helemaal niet goed op. Mmmh, als ik het zo opschrijf klinkt het toch weer vrij autistisch, maar toch kan hij het met momenten wel. En als ik situaties met hem naspreek dan ziet hij ook uit zichzelf wel wat er mis gaat, en wat in kind omgaat.
Het is ook de klacht die hij zelf heeft; dat hij zijn aandacht niet vast kan houden en dat er steeds zoveel door hem heengaat. Hij raakt afgeleid. Tijdens een gesprek met mij is het ook snel klaar. Ik vond dat ook vrij autistisch maar misschien kan hij zich alleen maar niet concentreren.
En tsja, als ik er nu zo over nadenk is dat ook altijd puur in de relatie mijn grootste klacht geweest; dat er niet genoeg aandacht voor mij is. Terwijl ik uiteindelijk, na een hoop gedoe erover door de jaren heen er nu wel van ben overtuigd dat het absoluut geen onwil is, ook dit niet. Hij is dan ook echt verdrietig om mijn verdriet en geeft maar steeds aan mij wel aandacht te willen geven, niets liever. Maar het ´lukt´dan toch gewoon niet. Er is wel sprake van echt contact, maar dat is zó snel weer weg!