Partner kritiek op opvoeding

Merel1986 schreef op 04-01-2024 om 13:48:

[..]

Probleem is dat mijn partner ook niet echt concrete voorbeelden geeft. Ik heb er uiteraard naar gevraagd maar hij vindt vooral dat zoon vaak brutaal en onrespectvol op mij reageert, terwijl ik het zelf zie als gewoon gedrag voor een kind van zijn leeftijd. Begrijp me niet verkeerd: ik sta echt open voor feedback en vraag regelmatig na in mijn omgeving maar daar hoor ik voornamelijk positieve geluiden over mijn zoon.

Wat jij aangeeft over dat ik snel van mijn apropo raak is dus ook de reden waarom ik hier om advies vraag. Ik twijfel ook of ik nu gewoon overdreven reageer en meer energie moet steken om dit op te lossen (ik weet alleen niet hoe) , of dat mijn gevoel klopt en dit uiteindelijk de einde van onze relatie zal zijn.

Het is een misvatting te denken dat brutaal en onrespectvol reageren op je moeder altijd komt omdat je slecht bent opgevoed. Het kan er best mee te maken hebben maar het zit ook voor een groot deel in karakter en temperament van het kind.

Wat wel belangrijk is, is hoe jij reageert als hij brutaal is en naar doet. Want dat zijn de momenten dat je wel moet ingrijpen. 

Zo lang hij geen concrete voorbeelden geeft denk ik dat je er niet veel mee kan, maar het geeft jouw wel een naar gevoel. Dus ik zou hem eens aanspreken op zijn manier van feedback geven. Want die vage opmerkingen: dat slaat natuurlijk nergens op en lijken er vooral op gericht te zijn om iemand af te kammen. Want als je werkelijk het beste voorhebt met je vriendin dan zorg je dat zij niet hoeft te twijfelen aan haar moederelijke capaciteiten maar geef je haar op een concrete, vriendelijke en neutrale manier feedback als dat nodig is.

Alleen jij kan beslissen of deze relatie nog de moeite waard is. Dat hij zo negatief is naar je zoon ligt echt bij hem. Hij is volwassen en weet hoe belangrijk je kind voor jou is en meedenken mag, maar kritiek voegt niets toe. Kritiek is de makkelijkste weg, is kwetsend en onnodig. Ook niet goed voor je zoon, die voelt dat feilloos aan. Vindt hij je partner leuk, is hij blij als hij komt? Of het aan de leeftijd ligt weet ik niet, als hij zelf kinderen en kleinkinderen zou hebben was hij meer gewend, het lijkt nu of je zoon meer een "sta in de weg" is. Dat zou ik niet accepteren, dat gaat de komende jaren steeds lastiger worden.

Ik vermoed dat het gaat om dit soort voorbeelden: 'Los van de gebruikelijke dingen zoals eens een grote mond omdat hij geen snoepje meer mocht, is er weinig vervelends gebeurd.' Voor Merel 1986 is dat een van de 'gebruikelijke' dingen. Voor haar vriend niet.
Wellicht is hij aardig voor je als vriend, maar niet als opvoedpartner. Misschien kun je in de omgang met hem dat onderscheid maken.

Tsjor

Misschien houdt hij gewoon niet van kinderen. Hij heeft zelf geen kinderen, misschien wel expres niet. En hij wil latten. Dus hij zit er niet op te wachten. 
Ik vind hem wel wat verwend. Dan had hij een vrouw van zijn eigen leeftijd moeten nemen met een volwassen kind. Had hij dit gedoe niet. Maar hij wilde een jonge bloem dan kan ze met een kindje komen met 36. Een jonge bloem zonder kind was misschien net te hoog gegrepen voor meneer. 
Buiten dat vind ik zelf ook veel kinderen slecht opgevoed. En denk ook maar zo de beste stuurlui staan aan wal. Neem het niet te serieus. Ik zou echt zeggen: dan had je er zelf een moeten maken/adopteren, die kon je opvoeden zoals jij had gewild.

Ik spreek uit ervaring. Je latere zelf zal je huidige zelf dankbaar zijn dat je de relatie hebt verbroken.
Je wil a) niet zo'n partner rondom je kind hebben en zéker niet als die in de pubertijd komt.
b) je wil écht niet mantelzorgen op je 55ste als je nog in de bloei bent van je leven.

Courage schreef op 04-01-2024 om 19:48:

Ik spreek uit ervaring. Je latere zelf zal je huidige zelf dankbaar zijn dat je de relatie hebt verbroken.
Je wil a) niet zo'n partner rondom je kind hebben en zéker niet als die in de pubertijd komt.
b) je wil écht niet mantelzorgen op je 55ste als je nog in de bloei bent van je leven.

Precies dat laatste punt kwam ook bij mij op: is TO zo ongeveer klaar met het zorgen voor zoon, kan ze linea recta door naar de mantelzorg voor vriendlief. Jottem

Wat voor contact heeft die man uberhaupt met je zoon? Spelen ze samen, gaan ze samen op stap? Of komen ze niet verder dan elkaar dulden?

 Het beroep op zijn leeftijd lijkt me onterecht, dat hij een andere opvoeding heeft gehad kan zijn maar dat is toch geen reden om negatief over jouw zoon te zijn. Het is ook nogal vaag of hij nou de jongen niet moet, of dat hij over jouw aanpak valt. Beide opties lijken me een red flag trouwens. Jouw zoon kan nergens anders heen, hij heeft geen vader om naartoe te gaan. En jij hebt een aanpak gekozen die voor jou en je zoon werkt, daar moet je niet aan gaan sleutelen omwille van een buitenstaander.

Mensen die geen kinderen hebben en er ook niet veel mee te maken krijgen, weten misschien niet beter dan hun eigen jeugd. Tegenwoordig doen we dingen anders. Als hij overal welkom is om te spelen en ze hem op school leuk en lief vinden, zou ik dat belangrijker vinden dan de mening van een vijftiger zonder kinderen.

Sowieso kunnen mensen wel vaak van hun eigen kinderen meer hebben dan van die van anderen. Het gaat er om dat je ongewenst gedrag corrigeert. En dat doe je. Maar niet met klappen, zoals in zijn jeugd wel gebruikelijk was. Vond hij dat fijn? Denk het niet.

Verder is dat leeftijdsverschil ook wel iets om over na te denken, maar dat is niet iets dat zomaar uit de lucht komt vallen. Als mijn man me na drie jaar opeens zou hebben gedumpt vanwege te oud/te jong dan had ik daar wel wat van gevonden ja. 

Moederkareltje schreef op 04-01-2024 om 19:24:

Misschien houdt hij gewoon niet van kinderen. Hij heeft zelf geen kinderen, misschien wel expres niet. En hij wil latten. Dus hij zit er niet op te wachten.
Ik vind hem wel wat verwend. Dan had hij een vrouw van zijn eigen leeftijd moeten nemen met een volwassen kind. Had hij dit gedoe niet. Maar hij wilde een jonge bloem dan kan ze met een kindje komen met 36. Een jonge bloem zonder kind was misschien net te hoog gegrepen voor meneer.
Buiten dat vind ik zelf ook veel kinderen slecht opgevoed. En denk ook maar zo de beste stuurlui staan aan wal. Neem het niet te serieus. Ik zou echt zeggen: dan had je er zelf een moeten maken/adopteren, die kon je opvoeden zoals jij had gewild.

Als je niet van kinderen houdt of niet van andermans kinderen, dan moet je geen relatie beginnen met iemand met een kind. Helemaal niet met iemand van een kind van 7. Voor een kind van 7 uitgevlogen is, dat duurt nog wel even. Tegen die tijd is meneer dik in de zeventig. 

Ik vind ook veel kinderen slecht opgevoed, maar ik vind dan wel dat je concreet moet kunnen benoemen wat je stoort. Als je niet verder komt dan het stoort me, maar kan het niet concreet maken, dan lijkt het meer de aanwezigheid van het kind in het algemeen. 

Heb zelf ook te maken gehad met stiefkinderen waar ik me weleens aan ergerde. Maar dan kon ik wel concreet dingen benoemen die me stoorden, zoals bijvoorbeeld bakjes yoghurt in de kledingkast laten staan beschimmelen, auto van de moeder meenemen (minderjarig en geen rijbewijs) zonder toestemming, glashard liegen over dingen... 

Dan heb je iets om het over te hebben. Als het gedrag van kinderen echt te ver gaat, dan moet een stiefouder dat best kunnen bespreken met de ouder van het kind. Maar vaag gedoe, daar kan niemand wat mee. Ook lekker makkelijk praten natuurlijk als je zelf nooit kinderen hebt opgevoed. 

Kinderen voeden zichzelf niet op dus een gebrek aan opvoeding kun je een kind nooit verwijten. Ouders wel, maar dan moet je wel met gedegen voorbeelden komen. Dan kun je er iets mee.