Partner ongelukkig
hallo,
Ik ben een vrouw van 30 met partner en een dochtertje van net 1 jaar. We zijn ruim 3 jaar samen en waren dolgelukkig met elkaar. Nu geeft mijn partner aan niet gelukkig te zijn, stress ervaart en zichzelf kwijt is. De vraag waarom hij zich zo voelt kan hij niet beantwoorden . Of het aan onze relatie ligt, het vader zijn kan hij ook niet beantwoorden.
Mijn partner komt oorspronkelijk uit Griekenland ( moeder met bipolaire stoornis en vader met soms losse handjes) en is in 2019 naar Nederland gekomen voor zijn ex-vrouw en is heel snel getrouwd. Die relatie is stuk gelopen omdat hij ook toen zichzelf kwijt was, zich een robot voelde die zij bestuurde. Uiteindelijk online bevestiging , goedkeuring gezocht bij andere. Daar kwam ze achter , hij is naar de psycholoog geweest en toen gescheiden.
Hij zegt dat ik de liefste persoon ben die hij ooit heeft ontmoet en dat onze relatie heel anders is. Wel zegt hij dat hij merkt dat hele kleine subtiele dingetjes hem soms herinneren aan oude routines uit de vorige relatie. Ook zegt hij het het iets anders aanvoelt dan in het begin maar dat hij heel veel van me houd. Hij is heel erg bezig met mijn gevoel en is heel gevoelig. En als ik aangeef dat ik de situatie lastig vindt voelt hij zich nog slechter omdat het in zijn ogen allemaal zijn schuld is. Voelt zich heel schuldig. Probeer mijn emoties voor me te houden omdat hij zich anders slecht voelt. Dit houdt ik natuurlijk niet eeuwig vol en soms bespreek ik het dan toch maar. Dat zijn dan hele emotionele gesprekken voor beide. We hebben overigens nooit ruzie. Zijn allebei conflict vermijdend.
Inmiddels geeft hij aan weg te willen. Gewoon alleen zijn en even weg van deze wereld, rust. Dat zegt hij is het beste voor hem. Als ik vraag of dat betekent dat we dan maar uit elkaar moeten denkt hij misschien van wel. Bij de vraag waarom heeft hij geen antwoord en geeft nog steeds aan dat het niet aan mij ligt. Maar ook geeft hij aan eigenlijk helemaal niet te weten wat het beste is dus echt stappen nemen doet hij ook niet.
Zou het een terugkomend iets zijn in zijn relaties? Als ik hem vraag of het verlangen naar alleen zijn een manier van vluchten zou kunnen zijn en of dit niet iets is dat voor hem steeds weer opnieuw zou kunnen terugkomen in toekomstige relaties zegt dat het best zou kunnen kloppen.
Op heel veel vragen zegt hij weet ik niet. Door eerdere ervaringen met een psycholoog wil hij eigenlijk niet naar de dokter. Hij wil die put niet opentrekken zegt hij en is bang. Als ik hem vraag of hij dat voor zichzelf en ons gezin toch zou willen doen zegt hij dat hij het alleen voor ons doet en het dan weer voelt alsof hij geen keus heeft/ geen mening heeft( zo voelde hij zich in een vorige relatie) Hij heeft overigens ook een ontzettend laag zelfbeeld.
Ik zou graag willen dat hij toch eerst uitzoekt waarom dit nu gebeurt en waarom hij zich zo voelt. Er is nu namelijk zo veel onduidelijk. Misschien depressie door onderliggend trauma vanuit de jeugd? Codependency?Ligt het aan onze relatie en is daar echt moeilijk iets aan het doen dan kan hij altijd nog weg.
Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal. Heeft iemand advies? Of herkennen mensen zich hierin?
Het voelt alsof we helemaal klem zitten aan alle kanten.Voor ons dochtertje / ons gezin vind ik de stap om op dit punt uit elkaar te gaan ook we heel heftig.
Groetjes D
Heel lastig voor je en goed dat je hier je verhaal doet.
Wat bij mij nu naar bovenkomt is dat 'focusing' (ontwikkeld door Eugine Gendlin) misschien voor jullie beiden zou kunnen helpen. Het is manier van naar jezelf luisteren, (de ander kan helpen om dit te begeleiden) waarbij er geen beerputten opgetrokken worden en je ook niet hoef te graven in je verleden. Je leert luisteren naar wat je lichamelijk voelt in het hier en nu. Het is een zachte, aandachtige manier van naar binnen te luisteren — naar lichamelijke gevoelsindrukken (felt sense) die vaak moeilijk onder woorden te brengen zijn, maar diepe wijsheid bevatten.
Het is wel fijn om dit aangeleerd te krijgen. Ook zonder problematisch verleden heb je hier de rest van je leven wat aan. Misschien samen een training of cursus volgen?
Als hij last heeft van trauma's uit het verleden, dan is brainspotting een manier om die te behandelen zonder de beerput open te hoeven trekken.
Brainspotting is een geavanceerde versie van EMDR. Bij EMDR moet je nog teruggaan naar de traumatische ervaringen, bij brainspotting niet. Door deze therapie worden de herinnering en het gevoel (pijn, paniek, verdriet) dat de herinnering oproept losgekoppeld. Je weet dus nog wel wat er vroeger gebeurd is, maar het raakt je niet meer. Dan kun je het verleden loslaten en verder met je leven, zonder dat je trauma's je leven steeds weer verpesten.
Hij zou dit niet voor een ander, maar juist voor zichzelf moeten doen. Want steeds weer wegrennen is niet de manier om met oude pijn om te gaan, dan blijft de oude pijn je de rest van je leven kwellen, terwijl dat helemaal niet nodig is. Hij mag en kan een stabiel leven opbouwen en gelukkig worden, ondanks de moeilijke start van zijn leven.
Zolang niet helder is waar het probleem precies zit, zou ik niet meteen denken aan een scheiding. Alleen al omdat een scheiding een enorme stresserende gebeurtenis is. Ik vind beide hierboven gegeven tips heel waardevol. Je partner doet zichzelf echt een groot plezier als hij toch iets aan zijn trauma’s zou willen doen. En dat hoeft inderdaad niet door een beerput open te trekken en alles weer opnieuw door te maken.
Tegelijkertijd kunnen jullie wel aan de relatie werken, bijvoorbeeld door een methode als EFT (emotionally focused therapy). Dat kan prima samen/naast een therapie voor hemzelf. Je ontdekt daarmee wat jullie patronen zijn die niet helpend zijn, en tegelijkertijd leer je wat je van elkaar nodig hebt om je in de relatie goed en veilig te voelen. Dat lijkt me dus een mooie aanvulling op therapie voor hemzelf.
Overigens kan een tijdje rust en op zichzelf zijn voor hem natuurlijk best helpend zijn, maar niet als het daar blijft. Hij heeft echt professionele hulp nodig om van zijn problemen af te komen. Het is intussen denk ik wel helder dat het probleem niet in zijn relatie zit, waarin hem zelf!
ik denk dat het ook helpt als je niet zon druk op hem legt. Hij weet het even niet. Dat is lastig maar betekent niet meteen einde relatie. Geef hem ruimte om dit te onderzoeken zonder dat hij meteen keuzes moet maken. Ik heb het zelf rond mijn 30 ook heel moeilijk gehad. Nog altijd dankbaar dat mijn partner me dit liet uitzoeken en naast me bleef staan zonder dat ik steeds uitleg moest geven of moest praten. Soms zit je zo in de knoop dat je het ook echt ff niet weet. Soms zijn de ontdekkingen die je doet in het proces heel fragiel en kwetsbaar. Misschien is er schaamte. Als iemand dan de hele tijd daarnaar gaat vragen is heel ingewikkeld want het voelt allemaal nog fragiel. Dat heeft tijd nodig. Als iemand dan ook nog de relatie gaat bevragen wordt het al helemaal spannend. Geef hem vertrouwen. Jij bent er. Altijd. Laat hem zn proces doormaken zonder dat jij aan jezelf gaat twijfelen. Als dit vanalles bij jou oproept gaat dan zelf in therapie. Volgens mij is jullie basis goed. Hij houdt van jullie. Geef hem ruimte zonder druk en vragen. Bij mij heeft het echt wel n jaartje geduurd. Ook voor partner best moeilijk. Maar we zijn er sterker uitgekomen. Sterkte
Bedankt voor je reactie. Ik ben me daar erg van bewust maar vindt dat tegelijkertijd ook erg lastig. Ik ben nog erg zoekende naar hoe ik dit het best kan doen.
Ik zie hoe moeilijk hij het heeft en dat hij vooral weg wil van alles en vooral van zijn emoties wil vluchten.
Heb je nog tips?
Ik ben me er ook van bewust dat als hij niet wil uitzoeken wat er gaande is , of uit elkaar wil ik me daar bij neer te leggen heb.
Maar misschien dat jij tips heb hoe ik hem op een fijne manier zonder druk uitoefenen toch kan stimuleren dit voor zichzelf uit te zoeken?
Van wat ik in jouw eerste post lees heeft hij al duidelijkheid gegeven in zijn antwoorden aan jou en al een keuze gemaakt. Hij wil uit jullie relatie maar brengt het ook voorzichtig. ( conflictvermijdend)
Jij houd je nu nog vast zo lijkt het aan zijn antwoorden "weet ik niet" dat geeft jou nog hoop maar vrees dat het valse hoop is.
Omdat jullie beiden conflictvermijdend zijn snap ik dat jij het ook voorzichtig wil proberen hem de kant van hulp op te sturen maar ik denk dat dat voor meer stress gaat zorgen.
Ik denk dat jij jezelf de vraag zou moeten stellen of jij op hem gaat wachten tot hij definitief vertrekt. Of ga jij de regie pakken en een grens stellen?
Ipv met hem bezig te zijn meer jouw eigen positie bepalen bedoel ik.
Ik denk dat je moet proberen om hem even de rust te gunnen, hem te laten zijn en even geen vragen te stellen. Ik zou eerlijk gezegd niet stimuleren dat hij weg gaat; zijn problemen gewoon ontvlucht. Het kan heel goed zijn dat hij toch wat spanning en verantwoordelijkheidsgevoel ervaart door de relatie en jullie kindje, maar de oplossing is niet om ervoor weg te lopen.
Wat ik uit jouw manier van doen proef is dat je een beetje de neiging hebt om de verantwoordelijkheid van hem over te nemen: hij weet het allemaal even niet, dus jij vindt dat jij dus moet helpen, begrijpen wat er aan de hand is. Klopt dat?
Door die verantwoordelijkheid te nemen, kun je hem het idee geven, het idee bevestigen dat hij het niet alleen kan. Dat hij jou daarvoor nodig heeft, terwijl hij juist zo'n behoefte heeft aan het zelfstandig zijn, misschien bang is zichzelf te verliezen in jou, in het vader/verantwoordelijk zijn; geleefd te worden door het leven.
Wat jij kan doen is proberen voor hem de rots in de branding te zijn. Laat de verantwoordelijkheid bij hem, probeer niet van je stuk te raken als hij even niet weet of hij wel verder wil, blijf bij jezelf en wees duidelijk in dat jij hem wel wil.
Door zijn lage zelfbeeld kan hij gemakkelijk gaan twijfelen aan alles in het leven en vooral aan zichzelf. Is hij jou wel waard? Is hij als vader wel oke? Kan hij niet beter weggaan zodat hij jou de kans geeft een man te vinden die jou wel waard is?
En dat ligt niet aan jou! Jij bent jezelf , je weet wat je wilt; hem en je dochter!
Grenzen en eisen stellen is op dit punt echt niet handig. Dan voer je de druk alleen maar op. Dat zou wel handig zijn als hij aan jouw grenzen tornt; bijv. door vreemd te gaan.
Er zijn therapien en trainingen die er niet op gericht zijn te gaan wroeten in het verleden, maar juist dat achter je en los te laten om sterk te zijn/ positief naar de toekomst te kijken. Kijk eens of "Ander Leven" iets voor jullie is. Het is een hele uitgave maar het wel waard vond ik.
Behandeling chronische of terugkerende klachten - Anderleven.nl
Je partner geeft aan "niet gelukkig" te zijn. Het lastige is dat een ander je niet gelukkig kan maken. Het gevoel zit in hem en alleen hij kan daar iets aan veranderen. Of niet, misschien blijft hij zijn hele leven op zoek naar geluk. Ik vind dat lastig, er is een gezin, een kind waar je verantwoording voor draagt. Alleen je eigen geluk najagen gaat altijd ten koste van anderen.
Hij wil weg, wil alleen zijn. Dat is vluchten voor je verantwoording die steeds terug gaat komen, ook in volgende relaties.
Vluchten voor je verantwoording geeft hem dat gevoel van zich schuldig voelen.
Als iemand tegen je zegt "het ligt niet aan jou" dan sta je eigenlijk direct al buiten spel want je mag van diegene dan al geen onderdeel meer zijn van de oplossing. De oplossing houd diegene dicht bij zichzelf zonder die ander.
Jouw man lijkt het moeilijk te vinden om bij zijn gevoel te komen en van daaruit te handelen. Als je geen conflicten durft aan te gaan, dan stop je vanzelf alles wat spanning kan oproepen weg.
Een tip zou kunnen zijn, (want meteen een plek elders hebben is misschien ook lastig) dat je afspreekt om 2 weken lang in het eigen huis elkaar te ontlopen, je slaapt niet bij elkaar, je maakt alleen heldere afspraken wie wanneer de keuken gebruikt, en rondom jullie dochtertje. Verder niet elkaar aanspreken. Mijn man en ik hebben dit weleens gedaan in onze begintijd, juist omdat we ook gevoelsmensen zijn en precies om wat je schrijft, om even dichter bij jezelf te komen. Alternatief is dat hij zelf op vakantie gaat, of naar een klooster. Dit heeft niets met jou te maken of jullie relatie. Geef hem die vrijheid, laat hem wegvliegen. Focus je intussen op jezelf!!Werk aan je eigen conflictmijdend gedrag. Laat hem mentaal los, die volwassen liefde is goed voor jou en hem.
Ander alternatief is samen een tijdje in therapie te gaan. Want jullie versterken elkaar in het conflictmijdend gedrag en daarmee ontwikkel je je relatie niet verder.
linn19 schreef op 20-07-2025 om 13:49:
Als iemand tegen je zegt "het ligt niet aan jou" dan sta je eigenlijk direct al buiten spel want je mag van diegene dan al geen onderdeel meer zijn van de oplossing. De oplossing houd diegene dicht bij zichzelf zonder die ander.
Ik vermoed dat je hiermee op mijn bericht en opmerking reageert, waarin ik nog een heleboel andere dingen schrijf, en je deze zin een beetje uit de context haalt. Wat ik ermee bedoel te zeggen is dat TO zich niet minderwaardig moet gaan voelen omdat haar relatie niet lekker loopt; dat ze niet aan zichzelf gaat twijfelen. Partner moet wel leren naar haar toe aan te geven wat hij van haar nodig heeft; maar de verantwoordelijkheid voor het probleem zit in hem en moet ook bij hem blijven.
Zodra de partner meer zicht heeft op zichzelf kan hij hopelijk ook aangeven hoe TO hem kan helpen en natuurlijk kan ze dan een deel van de oplossing zijn.
Bovendien: als je jouw bericht goed leest lijkt het net of de íemand' in jouw verhaal meteen de 'baas' is in de situatie. Alsof de mening van een ander buiten jouw relatie er toe doet...
Pippeltje schreef op 20-07-2025 om 13:39:
Ik denk dat je moet proberen om hem even de rust te gunnen, hem te laten zijn en even geen vragen te stellen. Ik zou eerlijk gezegd niet stimuleren dat hij weg gaat; zijn problemen gewoon ontvlucht. Het kan heel goed zijn dat hij toch wat spanning en verantwoordelijkheidsgevoel ervaart door de relatie en jullie kindje, maar de oplossing is niet om ervoor weg te lopen.
Wat ik uit jouw manier van doen proef is dat je een beetje de neiging hebt om de verantwoordelijkheid van hem over te nemen: hij weet het allemaal even niet, dus jij vindt dat jij dus moet helpen, begrijpen wat er aan de hand is. Klopt dat?Door die verantwoordelijkheid te nemen, kun je hem het idee geven, het idee bevestigen dat hij het niet alleen kan. Dat hij jou daarvoor nodig heeft, terwijl hij juist zo'n behoefte heeft aan het zelfstandig zijn, misschien bang is zichzelf te verliezen in jou, in het vader/verantwoordelijk zijn; geleefd te worden door het leven.
Wat jij kan doen is proberen voor hem de rots in de branding te zijn. Laat de verantwoordelijkheid bij hem, probeer niet van je stuk te raken als hij even niet weet of hij wel verder wil, blijf bij jezelf en wees duidelijk in dat jij hem wel wil.
Door zijn lage zelfbeeld kan hij gemakkelijk gaan twijfelen aan alles in het leven en vooral aan zichzelf. Is hij jou wel waard? Is hij als vader wel oke? Kan hij niet beter weggaan zodat hij jou de kans geeft een man te vinden die jou wel waard is?
Dank voor het fijne bericht. Het klopt inderdaad dat ik de verantwoordelijkheid wel een beetje neem. Ik wil graag weten wat er speelt en hoe we nu toch verder moeten.
Hij geeft aan het gevoel te hebben zichzelf te zijn verloren inderdaad. Al zijn vrienden en familie zitten in het buitenland en heeft hier weinig sociale contacten. Zijn gezin is dus ook alles wat hij heeft. Hij kan er dus ook met niemand over praten en wil er ook nog eens niemand mee lastig vallen.
Hij heeft zijn werk en gaat naar de gym en dat is het. Hij vind basketbal leuk en heeft een paar maanden geleden een club benaderd. Leuk dacht ik en misschien houd hij er vrienden aan over. Hij werd uitgenodigd om 2 trainingen mee te doen maar als puntje bij paaltje komt haakt hij af. Te veel stress, straks vinden ze me slecht, kijken ze allemaal naar me. Etc.
Ook in de relatie speelt dit slechte zelfbeeld erg mee. Ik ben beter af zonder hem nu het niet goed gaat, ik moet hem maar wegsturen, door hem heb ik er ook last van en doet hij het dus allemaal fout, voelt zich heel schuldig etc.
In zijn vorige relatie voelde hij zich een robot en ging online op zoek naar bevestiging van andere vrouwen.
Grenzen stellen probeer ik niet te doen. Daardoor voelt hij zich alleen maar slechter en duikt dat in het vluchten. Ik heb alleen gevraagd of hij misschien toch niet naar de dokter zou willen gaan.
Hij gaat volgend weekend een lang weekend weg helemaal alleen en ver weg. Ik vindt het heel knap dat hij dat doet. Uiteraard vindt hij dit ook erg spannend.
De werkelijke vraag is: wil hij zich de rest van zijn leven zo voelen, steeds wegrennen, zich schuldig en eenzaam voelen, of wil hij liever gelukkiger worden?
Als hij liever gelukkiger wordt, zal hij daar zelf mee aan de slag moeten, want dat kan een ander niet voor hem doen.
Kiwi95 schreef op 20-07-2025 om 17:49:
[..]
Dank voor het fijne bericht. Het klopt inderdaad dat ik de verantwoordelijkheid wel een beetje neem. Ik wil graag weten wat er speelt en hoe we nu toch verder moeten.
Hij geeft aan het gevoel te hebben zichzelf te zijn verloren inderdaad. Al zijn vrienden en familie zitten in het buitenland en heeft hier weinig sociale contacten. Zijn gezin is dus ook alles wat hij heeft. Hij kan er dus ook met niemand over praten en wil er ook nog eens niemand mee lastig vallen.
Hij heeft zijn werk en gaat naar de gym en dat is het. Hij vind basketbal leuk en heeft een paar maanden geleden een club benaderd. Leuk dacht ik en misschien houd hij er vrienden aan over. Hij werd uitgenodigd om 2 trainingen mee te doen maar als puntje bij paaltje komt haakt hij af. Te veel stress, straks vinden ze me slecht, kijken ze allemaal naar me. Etc.
Ook in de relatie speelt dit slechte zelfbeeld erg mee. Ik ben beter af zonder hem nu het niet goed gaat, ik moet hem maar wegsturen, door hem heb ik er ook last van en doet hij het dus allemaal fout, voelt zich heel schuldig etc.
In zijn vorige relatie voelde hij zich een robot en ging online op zoek naar bevestiging van andere vrouwen.
Grenzen stellen probeer ik niet te doen. Daardoor voelt hij zich alleen maar slechter en duikt dat in het vluchten. Ik heb alleen gevraagd of hij misschien toch niet naar de dokter zou willen gaan.
Hij gaat volgend weekend een lang weekend weg helemaal alleen en ver weg. Ik vindt het heel knap dat hij dat doet. Uiteraard vindt hij dit ook erg spannend.
Ik snap dat je wanhopig probeert grip te houden op de situatie maar bij mij gaan er wel alarmbellen af.
Wat hij zegt tegen jou over dat jij hem maar moet wegsturen en dat jij beter af zou zijn zonder hem enz... is een vorm van manipulatie.
Daar zou jij jouw grens kunnen aangeven dat jij zelf kan bepalen of jij beter af bent zonder hem.
Jij gaat op dit moment helemaal mee in zijn verhaal, maar hebt er geen enkele grip op. Er is geen samen op dit moment.
Wat verwacht jij van dat weekend weg van hem? En heeft hij jou iets gezegd daarover? Wat is zijn doel daarvan?
linn19 schreef op 20-07-2025 om 19:23:
[..]
Ik snap dat je wanhopig probeert grip te houden op de situatie maar bij mij gaan er wel alarmbellen af.
Wat hij zegt tegen jou over dat jij hem maar moet wegsturen en dat jij beter af zou zijn zonder hem enz... is een vorm van manipulatie.
Daar zou jij jouw grens kunnen aangeven dat jij zelf kan bepalen of jij beter af bent zonder hem.
Jij gaat op dit moment helemaal mee in zijn verhaal, maar hebt er geen enkele grip op. Er is geen samen op dit moment.
Wat verwacht jij van dat weekend weg van hem? En heeft hij jou iets gezegd daarover? Wat is zijn doel daarvan?
Het weekend weg is voor hem een manier om even tijd voor zichzelf te nemen. Wat dichterbij zichzelf te komen.
Tegelijkertijd is het een uitdaging voor hem om echt zelf iets te doen helemaal alleen. Hij vindt het ook erg spannend helemaal alleen naar een vreemd land.
