Partner wil nog niet uit huis
Beste (toekomstige) ouders,
In februari beval ik van mijn eerste jongetje. Zelf zijn we dan nog best jong: 20 en 21 jaar. Beiden wonen we voor de gemeente nog bij onze ouders, maar ik woon al een tijdje bij mijn vriend/partner. We zouden gaan trouwen binnenkort, maar we willen niks overhaasten. Van veel familieleden krijgen we advies om dingen op een bepaalde manier te doen, maar ik ben even de weg kwijt.
Al een hele tijd wil ik graag op mezelf wonen en heb het ook een tijdje gedaan, maar nu krijg ik nog een sterkere drang om een eigen plek voor ons samen te vinden. Het probleem is alleen dat mijn vriend dat nog niet wil. In ieder geval niet op de manier waarop het nu mogelijk is. Ik werk zelf niet en ik ga nog naar school, maar mijn vriend werkt veel en gaat daarnaast ook naar school (BBL). Het was een goede oplossing dat we bij zijn moeder thuis bleven voor hulp. Echter woont het broertje van mijn vriend ook binnenkort weer thuis en zal het nog drukker worden. Bovendien kunnen we niet altijd op de kosten van de moeder van mijn vriend leven, omdat ze een uitkering heeft en geen ander inkomen.
Ik wil mijn vriend absoluut niet verlaten. Soms voelt het alsof ik iets wil dat niet kan, maar ik krijg steeds weer opties te horen van familie. Zoals een uitkering aanvragen en in ieder geval voor mezelf op zoek gaan naar een appartement, want uiteindelijk zal mijn vriend wel mee gaan. Ook wordt me aangeraden om mezelf hierover te informeren. Dat wil ik wel, maar het voelt alsof ik deels mijn vriend in de steek laat.
Hij wil het liefst later, als we hebben gespaard en ik ook werk, een geschikter huis kopen/huren.
Weten jullie wat de mogelijkheden zijn als ik toch zoek naar een appartement met geen inkomen (wel garantsteller)?
Ik voel me niet altijd thuis bij zijn moeder, omdat ik gewoon graag iets voor onszelf wil. En ik wil niet dat ik me niet thuis voel met m'n baby en andersom.
saar
We waren er in principe ook uitgekomen, maar nu heeft m'n schoonmoeder aangekaart om het plan te veranderen en 'er is nog hoop voor mijn plan'. Zo gebeurt het eigenlijk iedere keer.
Mijn vriend is ook jong, ik vertrouw hem misschien niet helemaal omdat hij wel voorzichtig, nadenkend, georganiseerd over komt in het verhaal, maar in het echt is hij absoluut niet zo. Velen in mijn omgeving zeggen dus dat hij zo voorzichtig is omdat hij niet weet hoe.
maar ja
Het is wel zo dat ik er uiteindelijk met mijn vriend uit moet komen. Het is beter als we op een lijn zitten dan dat ik van alles probeer wat misschien niets zal opleveren,
en toch denk ik dat hij er ook blij van zal worden...
Oooh
Ik heb een beetje de neiging om makkelijk te denken over zaken, maar met zo'n inkomen lijkt het me echt goed te doen. Ja, het zal vast wel druk worden, maar dat heb je nu eenmaal als werkende/studerende ouders. Maar zoveel fijner om op jezelf te wonen dan bij iemand in huis.
Phryne
Ja klopt, dat denk ik ook.
We zullen zien wat er gebeurt! Ik blijf heel lang twijfelen, maar mede dankzij jullie heb ik de mogelijkheden wat duidelijker en weet ik beter waar ik me op moet focussen 
Zolang de basis maar goed is
Als jullie zeker zijn van elkaar, dat je niet het gevoel hebt dat de relatie gevaar loopt door een beetje of iets meer dan een beetje tegenslag, het goed zit met de liefde, dan kun je heel wat aan. Bij twijfel geen grote beslissingen nemen. En als jullie niet op een lijn raken ook niet doordrukken. Het gevaar is dat je daar nog járen mee om de oren geslagen wordt. Een baby is ook een grote beslissing, maar ik weet niet of dat een bewuste keus was.
24 uur en studie
Is dat haalbaar? Met een kind erbij en een huishouden, dat je samen zult moeten leren bestieren? Heb je al eens zelfstandig gewoond? Heeft je vriend enig idee wat er bij een huishouden komt kijken?
Ik ben blij dat jullie veel support hebt, zowel van schoonmoeder als van je eigen familie, dat zal het wellicht mogelijk maken om alles rond te krijgen. Maar het wordt pittig.
Kijk ook realistisch naar wat je vriend nog aan zijn moeder terug zou betalen, zodat ook op dat vlak de lucht geklaard kan worden. Beschouw ook dat als iets waar je samen voor staat.
Durf je geen studielening aan te vragen?
Tsjor
Zelfde twijfels als Tsjor
Zelf heb ik in de periode van een 24-uursbaan en een voltijdsstudie mijn eerste kind gekregen. Ik dacht ruim tijd te hebben voor alles (want ja, wat kan een baby nou voor werk met zich meebrengen??) maar dat viel dus vies tegen. Terwijl ik in die tijd al best wat jaren voor mezelf zorgde...
Onderschat niet de impact van het krijgen van een kind. Het past zich zelden naadloos ergens tussen je overige activiteiten in.
