partner ziet mijn kinderen niet zitten maar wil mij wel

kiddies3 schreef op 06-06-2021 om 13:25:

[..]

Dat is juist!

Want ze ging weer naar hem (haar narc ex vriend) en ik zei nee! Maar intussen komen er dan ook weer herinneringen van mij naar boven.. Ik ben er wel een goed boek over aan het lezen. Liefde zien we gelijk aan pijn.. Mooie inzichten gehad. Maar voor haar ging het dan weer te ver. Ik moet bij mezelf blijven dacht ik, zij staat waarschijnlijk minder ver dan mij.

Gisteren ging ik naar een vriend. Toevallig (?!) kwamen (gemeenschappelijke) vrienden er ook op bezoek. Heel gezellig was het! Niemand vroeg naar hem, ik weet ook niet in hoeverre zij bericht hadden gekregen van hem of ervan wisten. Maakte me niet uit, leuke namiddag gehad. En ik voelde duidelijk dat ik geïsoleerd was geweest precies (nooit beseft..zal geleidelijk aan geweest zijn), en het besef hoe negatief en egoïstisch hij wel niet was eigenlijk. Zo'n fijne, hartelijke en positieve mensen dat er bestaan, wat een verschil!

Fijn dat het goed gaat. wat is de titel van dat boek, als ik vragen mag?

Zelf geschoold in het tot in de details duiden naar tijd en plaats, ben ik ervan regelmatig onder de indruk hoe fenomenaal raak veralgemeniseringen van psychologen kunnen zijn. De mensheid en de mens blijken onderhevig aan klassieke gedragspatronen! Zowel positieve – als verliefd worden –, als negatieve – waaronder zelfdestructie.

Liedschrijvers doen er ongetwijfeld alleen maar goed aan om in te spelen op gedragingen die van alle mensen zijn en van alle tijden. Zo bereiken zij niet alleen een groot publiek, maar met enig geluk ook eeuwige roem! Om het geluk een handje te helpen, leggen ze in hun ‘lyrics’ alle levenswijsheid waarover ze maar beschikken. Ook als het gaat om een gevoelskwestie als de liefde.

Het (al dan niet mede door zijn vrouw Felice geschreven) nummer ‘Love Hurts’ van Boudleaux Bryant bijvoorbeeld, getuigt van het inzicht dat de liefde naast vreugde eveneens verdriet kan veroorzaken. Weinigen zullen het ontkennen: een liefdesrelatie is altijd wel een waagstuk; net als samenzang – om nog even te blijven bij de muziek. Op het punt van samenzang wist het duo ‘The Everly Brothers’ van wanten en pakte daarmee velen voor zich in. Toch liet hun zoetgevooisde stemgeluid de beladen tekst niet helemaal tot zijn recht komen.

Logischerwijs waren het uiteindelijk de rauwe, doorrookte keelklanken van Dan McCafferty van de Schotse hardrockband ‘Nazareth’ die het nummer dermate veel bekendheid gaven, dat het nu nog steeds een klassieker is. Was dat mogelijk geweest zonder de harmonische bijval van ‘backing vocals’ Pete Agnew? – “Hell no!” Natuurlijk niet.

Wie uit nieuwsgierigheid zijn licht opsteekt op zoek naar nog andere vertolkingen van ‘Love hurts’ zal o.a. stuiten op die van Keith Richards met Norah Jones en die van Gram Parsons met Emmylou Harris. Contrast en harmonie blijken de sleutel te vormen tot de doos van Pandora, of – zo men wil – de bewegwijzering naar de Heilige Graal. Immers! Een hit scoren is één, maar iedereen behagen is menselijk onmogelijk. Meestal, in ieder geval.

Rest uiteraard nog de hamvraag: wordt liefdesverdriet veroorzaakt door de liefde zelf of veeleer door het ontbreken ervan? Ook deze vraag zal wel enigszins polariseren. Want wat de één beschouwt als het summum van romantiek, ziet de ander als iets wat de liefde een slechte naam bezorgt.

Thera schreef op 07-06-2021 om 16:58:

Op het moment dat het leven pijn doet, voelen we denk ik allemaal wel aan dat enige wat ons voor die pijn zou kunnen beschermen onverschilligheid zou zijn. Als we dan voelen dat door iets van liefde (of gehechtheid of betrokken zijn ofzo) het onmogelijk maakt zo onverschillig te zijn, schrijven we de pijn misschien toe aan de liefde. Liefde zelf kan geen pijn doen denk ik. Teleurstelling in het niet beantwoord worden van liefde wel. Dan is het nog niet jouw eigen liefhebben wat voor die pijn heeft gezorgd. Het maakt het wel mogelijk om die pijn te voelen.

Dan kan het nog zo zijn dat je een ongezonde verbondenheid aanziet voor wederzijdse liefde. Dan is op een andere manier de gedachte dat liefde zelf voor pijn zorgt een misverstand lijkt mij. Want dan was het geen echte liefde.

Op het moment dat het allemaal wat door elkaar loopt is het helemaal verwarrend. Als een relatie bijvoorbeeld deels gezond en deels ongezond is. Maar het lijkt mijzelf handig om te bedenken dat het niet de liefde zelf is die pijn doet, waardoor je jezelf misschien gaat belemmeren in het liefhebben in de toekomst.

Liefde en hechting zijn verschillende dingen en ze worden vaak als synoniem gezien. En dat terwijl pure liefde zonder hechting is iets wat bijna niet bestaat imho. Misschien in de eerste dagen van het leven van een kind tussen kind en ouders. Vrijwel onmiddellijk begint de hechting, die veelal gebrekkig is of soms totaal disfunctioneel. (Ook soms evenwichtig en gezond natuurlijk)

Wat ik maar wil zeggen hiermee Thera, is dat vrijwel niemand die pure liefde en hechting uit elkaar kan halen volgens mij. Zeker niet als je zelf lijdt onder een disfunctionele hechting. Als dat zodanig gebrekkig is gebeurd in je kindertijd is het zelfs risicovol zo iemand op het hart te blijven drukken dat het niet de liefde zelf is die pijn doet want omdat hechting en liefde zo dicht bij elkaar liggen kan hij/zij niet anders dan toch maar op zoek gaan naar die liefde terwijl in hem of haar zelf die liefde synoniem is met gebrekkige hechting, pijn dus. 

ik vraag me daarnaast oprecht af of mensen als ik die zo rare hechting hebben gehad, überhaupt lief kunnen hebben zonder in die pijn terecht te komen. en even een disclaimer: het is niet zo dat ik daar niet jarenlang aan gewerkt zou hebben met therapie, integendeel. 

Daar moet ik even over nadenken. 

Ik bedoel trouwens niet dat liefde pas pure liefde is als er geen hechting bij komt kijken.