Problemen in de familie
Hallo allemaal,
ik hoor graag zoveel mogelijk verschillende meningen over het volgende, ik zal proberen een lang verhaal beknopt weer te geven...
4 jaar geleden, mijn zoontje was 3 jaar, is hij sexueel misbruikt door zijn neef, de zoon van mijn zus van toen 14 jaar. We hebben hem op heterdaad betrapt. Hij is niet "all the way" gegaan gelukkig.
Er volgde eerst familieruzie, therapie voor neef en in de gaten houden van mijn zoon.
Na een tijdje weer "normaal" contact gekregen met elkaar, het is toch je zus. Het contact tussen zoon en neef is goed, de weinige keren dat ze elkaar zien.
We hielden en houden onze zoon in de gaten, praten waar nodig. Zo te merken heeft hij er geen schade aan ondervonden, we hebben ook contact gehad met een deskundige.
Maar voor later weet je natuurlijk nooit hoe het zal gaan.
Mijn man was bloedlink natuurlijk, zo boos. Ik heb hem ervan weten te weerhouden mijn neef iets aan te doen. Maar de haat jegens hem blijft.
Bij familiebezoeken is er altijd iemand die wegblijft. Of neef, of mijn man. Is niet leuk,maar kan niet anders.
Nu de vraag...mijn zus en een van mijn ouders vinden dat mijn man nu maar eens normaal moet doen en moet vergeven en vergeten. Hij was toen een kind en nu een jongen van 18. Door mijn man kunnen we niet meer normaal bij elkaar komen,vinden zij.
Vandaag moederdag is neef weggebleven. In juli hebben we een familiebarbecue en nu vinden zij dat het gewoon maar weer normaal moet zijn. Mijn zus vindt dat haar zoon vaak genoeg is weggebleven en dat het nu maar over moet zijn.
Mijn man en ik zijn het hier niet mee eens. Hij is nog steeds boos en wil niet met hem in een ruimte zitten. Ik begrijp hem, het is zijn zoon die wat aangedaan is. Ik voel het ook,maar ik probeer toch de familiebanden te onderhouden, het is mijn familie.
Wat vinden jullie? Moet mijn man idd na 4 jaar maar eens "normaal" gaan doen en niet meer de familiebezoeken moet "verpesten" of is het normaal en logisch dat hij dit niet meer wil?
Ik vind dat neef weg moet blijven als mijn man wil komen. Wij zijn tenslotte niet de "daders". Soms blijft mijn man weg, zeker als er niet iets bijzonders te vieren is. Ook deze keer zou hij weg kunnen blijven, ik heb het nog niet met hem overlegd.
Ik wil graag meningen horen. Niet om mijn zus ermee om de oren te slaan ofzo. Er is overigens een hele grote kans dat zij dit ook leest, zij is ook op het forum. Ik wil graag weten of wij nou zo star en moeilijk zijn en iets aan dit probleem moeten doen of dat we in ons "recht" staan om zo te blijven?
Dus nogmaals, geen verwijt naar mijn zus toe, dat is niet mijn bedoeling, ik wil gewoon graag weten hoe jullie hierover denken.
Groetjes,annemieke
Moeilijk
voor mij zou denk ik tellen hoe je neef u is, 4 jaar is een lange tijd. Is hij verandert? Zal hij het nooit meer doen? Heeft hij spijt van wat hij heeft gedaan? Vertrouwen jullie hem weer.
Hij was een kind toen dit gebeurde, een groter kind, maar toch nog ene kind. Iedereen heeft recht op een nieuwe kans, op 'vergeving'. Jullie hoeven natuurlijk niet zijn grootste vrienden te worden maar misschien moet je wel proberen hem te vergeven en verder te gaan
Hmmm...
Annemir,
ik vraag me af of je denkt dat jouw man er ooit anders over zou gaan denken, of ga je er vanuit dat dit ook de komende 10 jaar nog zijn houding zal zijn? In dat geval zou ik denk ik toch voorzichtig tegen m'n man zeggen dat hij dan wellicht zelf in 9 van 10 gevallen thuis zal moeten blijven. Ik zou zelf de afwisseling wel heel netjes vinden (dan de ene niet, dan de andere niet), maar het lijkt me moeilijk om dat af te dwingen nu er een andere mening lijkt te groeien bij je zus en verdere familie. En daarbij: je wilt zelf je eigen familiebanden onderhouden, onafhankelijk van je echtgenoot. Kies dus de oplossing waarbij je zelf het gelukkigste wordt, ervanuitgaande dat jouw echtgenoot je beslissing zal respecteren (en het je niet kwalijk zal nemen als je hem voorstel zelf thuis te blijven). Je kunt natuurlijk wel met je zus afspreken dat als zoonlief er niet bij is, dat ze dat even zegt.
Denk je dat ze je echtgenoot nog wel wil ontvangen dan, als haar zoon er niet bij is? Wil zij net als jij de relatie goed houden?
Sterkte,
Angela
Maar..
Hoi,
duidelijk. maar..uiteraard mag hij blijven voelen zoals hij wil,maar het betekent wel dat zij gewoon neef gaat meenemen ook als mijn man wil komen.
Dat is dus mijn vraag..heeft mijn man het recht om soms mee te gaan en te "eisen" dat neef wegblijft omdat hij nog boos is?
nee, het zal bij mijn man nooit meer beter worden. Hij had sowieso problemen met mijn zus en het is mede hierdoor nu zover dat mijn zus hier niet meer komt als hij er is en mijn man nooit meer daar.
In principe zonder problemen, mijn man laat mij vrij om mijn familie te zien wanneer ik wil.
Dat is wel anders geweest, in het begin mocht mijn zoon daar niet meer komen.
Ik vind het juist knap dat hij mij vrijlaat en af en toe zelf mee wil en soms thuis blijft.
maar ik vind ook dat als mijn man zegt: ik wil mee, dat neef dan thuismoet blijven. Maar dat is nu dus ook mijn vraag, is dat reeel? Zoals het nu dus zal gaan, houdt zij neef niet meer thuis en als mijn man ook mee wil,hebben we dus een probleem.
Je weet pas hoe je reageert als je het mee hebt gemaakt, klopt. maar kun je het je indenken?
Ik ben ook nog steeds boos hoor, neef is niet verandert, ook in die tijd was hij lief en hadden we het nooit verwacht. vertrouwen doe ik hem niet meer.
Wij hebben "levenslang" als ik een jongen met klein kind zie, staat mijn adem stil, hou ik ze in de gaten. Een jongen als oppas ooit? nooit! Niet eerlijk, dat besef ik, maar dat is omdat wij het hebben meegemaakt.
Hoe lang duurt deze situatie nog?
Respect voor je man, so far. Ik vind dat hij het erg goed gedaan heeft tot nu toe. Hij heeft nooit van neef geeist dat die thuis bleef, en heeft het bij zichzelf gehouden. Vind ik onder de gegeven omstandigheden knap.
Verder vraag ik me af hoe lang de situatie nog zo blijft, neef is 18 en zal toch op den duur steeds minder meegaan met familiedingen en zo.
Mijn sympathie ligt bij je man en ik zou toch zeggen dat hij de doorslag mag geven. Zeker omdat neef nooit spijt heeft betuigd en dit kennelijk van zijn ouders ook niet hoeft te doen.
Spijt
Hoi,
nou neef heeft wel sorry gezegd, dat wel. maar ja, wat is spijt betuigen?
mijn man stond daar ook niet open voor hoor.
dus dat punt is niet echt waar, daar gaat het niet om.
ja, hoe lang gaat hij nog mee? dat is zo uiteraard.
maar voor nu?
Aan wie
is het om te bepalen dat het lang genoeg heeft geduurd? Wat er gebeurd is, heeft een grote impact gehad. Het is jouw zoon die het slachtoffer was, het is zijn zoon. Jouw zus moeder van de dader, een van je ouders staat ook verder er van af.
Tuurlijk hebben jullie het recht om je te voelen zoals jullie je voelen. Ze hebben niet het recht om te eisen dat het over is. Vergeving kun je niet afdwingen, vergeving krijg je. Dat krijg je pas als het slachtoffer, in dit geval de ouders/vader, er aan toe is.
Het gaat er ook niet om
dat je neef nog niet vergeven zou zijn. Hij was een stuk jonger, een kind nog, en heeft wellicht echt spijt. Maar dat doet er niet toe. Het gaat niet om hem.
Het gaat erom dat je man het nog niet verwerkt heeft. En dat recht heeft hij. Dát geeft de doorslag.
Precies
Hoi,
andrea en lidie, precies dat bedoel ik.
heeft hij dat recht denken jullie?
groetjes,annemieke
Dat recht heeft hij.
Het is zijn verdriet en dat mag hij op zijn eigen tempo verwerken. Niemand heeft het recht om te zeggen: "en nu is het afgelopen". Zo werkt het gevoel niet.
Annemir
Je man moet doen wat hij wil, en jij ook. Niemand kan van je eisen om je op een bepaalde manier te gedragen. Hoe je je voelt kan je niet zo maar veranderen en natuurlijk helemaal niet op commando. Maar ik denk ook niet dat je kunt eisen dat je neef op bepaalde gelegen heden moet wegblijven, want hoe lang wil je daar dan recht op hebben? Heeft je neef spijt betuigd, hebben jullie hem daar de gelegenheid voor gegeven, was dit een éénmalige fout en is zoiets nooit meer voorgekomen of is hij nog steeds een potentiëel gevaar? Is hij gestraft op één of andere manier, en/of is dit voor jullie een manier om hem te straffen of wil je hem nooit meer zien omdat je dat zelf niet aan kunt/wilt? Hebben jullie hiermee hulp gehad, hoe het te verwerken of mee om te gaan? Groeten, Yvon.
Yvon
hoi,
yvon...potentieel gevaar? volgens de hulpverlening niet,maar ja, is dat zo?
dat is voor mij ook niet belangrijk, we laten hem niet meer alleen met onze kinderen.
hij is niet gestraft. althans, ja, met therapie 2 jaar. en familie die boos was. maar dat ebt uiteraard weer weg. oma en opa gaan normaal met hem om, verder weet niemand het.
ik zie hem wel gewoon,maar ikg eef niet meer om hem. mijn man wil hem niet meer zien, puur om het feit dat hij boos is en hem iets aan doet.
daar ben ik ook van overtuigd. een verkeerd woord en hij valt hem aan. dat moet je niet willen.
wij doen wat we willen,dat is duidelijk. maar ik wil graag weten of hij het recht hebben om ergens te komen en hem er niet bij willen hebben,of dat we idd na 4 jaar moeten accepteren dat hij gewoon weer komt en dat mijn man weg moet blijven.
Recht heb je nergens op
Annemir,
dat is natuurlijk juist het punt en daarom stel je waarschijnlijk ook de vraag: nee er bestaat niet zoiets als 'heeft hij of hebben wij het recht om te zeggen dat manlief wel wil komen en dat neeflief dus weg moet blijven'. Het gaat er maar om wat je vanaf nu afspreekt, niemand heeft het hier over rechten.
Dus nogmaals: wat wil je man? Wil hij oprecht af en toe mee omdat hij de familie graag ziet maar het (terecht in mijn ogen) niet aankon om neef te zien; of wil hij het gevoel hebben dat neeflief gestraft moet worden af en toe door geconfronteerd te worden met jouw man's aanwezigheid (en dus zijn 'verplichte' afwezigheid). Volgens mij zit jouw man niet te wachten op familie-bijeenkomsten en daarbij: inderdaad als neef wat ouder wordt zal hij steeds minder erbij zijn. Dan lost het probleem zich op die manier op. Maar zou je man dan wel enthousiast meegaan?
Angela
Annemir
In de eerste plaats hebben jullie zeer mijn sympathie hoor; als ons dit zou overkomen dan zou ik de dader ook iets willen aandoen. Maar als nu zo gaandeweg de meerderheid van de familie vindt dat iedereen maar weer normaal tegen elkaar moet doen, dan verander je daar niks aan. De buitenwereld kan je niet veranderen, hoe zeer je ook vindt dat je in je recht staat. Het enige waar je wel iets kunt doen is bij jezelf, en dan is de consequentie helaas dat je niet meer naar bepaalde gelegenheden kunt gaan. Eisen van je familie dat ze zich op een bepaalde manier gedragen kan je volgens mij net zo min als andersom.
Oke
Hoi,
angela, nee, het is niet zo dat hij mee wil om te straffen,ben je gek.
nee, meestal blijft hij thuis, hij is niet zo'n familiemens.
maar bijv. vandaag met moederdag had hij wel zin. Bij oma is een tuin, mooi weer, wij wonen in een flat.
Binnenkort dus een barbecue voor verjaardag van zus,broer en ik. daar wil hij ook wel bij zijn,maar dat kan dus niet omdat neef komt en zus vindt dat het nu over is dat hij wegblijft.
hij is genoeg gestraft en het is tijd om weer normaal bij elkaar te moeten kunnen komen.
het is mij duidelijk dat we niets te eisen hebben, toch voelt het wel een beetje zo. hij heeft iets gedaan, wij moeten ervoor boeten. Zonder mijn man vinden mijn kinderen en ik het ook minder leuk,maar als hij dus niet meer wegblijft zal mijn man het moeten doen.
Dat is idd zijn keuze, dat snap ik.
maar idd zo lang zal neef niet meer meegaan ivm leeftijd dat is wel zo.
bedankt voor het meedenken tot zover.
Ik begrijp
dat er een bbq word gehouden bij iemand van de familie?
en dat jouw man *eist* dat neef daar niet mag komen?
of geven jullie een bbq?
in het laatste geval bepalen jullie wie er wel en niet komen,in het eerste geval kan je man niet eisen dat neef niet komt,dan moet je man de keuze maken om zelf niet te gaan.
overigens begrijp ik jouw man heel goed,ik heb eenzelfde soort ervaring,en ik heb nu na 5 jaar nog steeds haatgevoelens naar de dader( een volwassen familielid) hoe ik ook mijn best doe,ik kan het hem niet vergeven.
De eerste stap
zou naar mijn mening moeten zijn: contact tussen jouw man en de neef. Echt contact. Geen vechtpartij, geen gescheld en gevloek, maar echt contact. Ik denk dat je man pas kan gaan beginnen te vergeven als neef zijn *oprechte* spijt heeft betuigd en heeft laten zien aan je man dat hij is veranderd, dat hij *weet* wat-ie heeft gedaan, dat-ie verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden.
Ik herinner me je verhaal nog en ik herinner me ook nog, hoe neef ermee "weg" kwam. Alles werd een beetje onder de mat geveegd in de trant van: ach, 't is maar een kind. Geloof me (mijn zoon is net 15) deze jongen wíst wat-ie deed.
Vergiffenis word je geschonken, dat kun je niet eisen. Maar: vergeven doe je voor jezelf, niet voor de ander. Je man kan het nog niet loslaten en ik denk dat hij er zichzelf óók schade mee doet.
Tirza
Wat moeilijk zeg!
Dit is een blijvende beschadiging, bij wie dan ook! Voor sommigen is 4 jaar een lange tijd, voor anderen nog maar net geleden.
Jouw man is terecht boos. En kan die gevoelens ook houden. Wat meespeelt is dat het zijn zoon niet is die in de fout is gegaan, maar een neef van zijn vrouws familie. Daar kan je meer met afstand naar kijken en je gevoelens sterk houden.
Heeft jouw man ooit geprobeerd in de schoenen van je zus te staan? Ik wil absoluut niet het gedrag van neef goed praten, dat hij fout was, staat als een paal boven water. Maar het zal je kind maar zijn die zo iets flikt. Dan hoop je toch dat hij ooit weer normaal behandeld wordt, dat het goed komt met hem. (beetje o.t. vergelijking met Karsten T. zullen we maar zeggen, het eerste wat ik dacht was: allemachtig, het zal je zoon maar zijn)
Er wordt van je man (of er mag van je man)niet verlangd (worden) dat hij op oude voet verder zal gaan, want dat zal niet lukken. Hij zal ook nooit over koetjes en kalfjes met je neef gaan praten. Hij zal ws nooit meer met je neef gaan praten. Dus mocht je man die enorme stap omwille van jou toch durven te maken, dan zou ik daar ook heel duidelijk in de familie over zijn.
Daarnaast lijkt mij dat jouw familie zich maar eens af moet vragen waar ze meer zin in hebben; in een bbq zonder te veel spanningen, of eentje waar iedereen op eieren loopt omdat ze allebei aanwezig zullen zijn. Ze mogen gewoon niet van jouw man verlangen dat hij het vergeten zal. En vergeven is zooooo moeilijk. Dat doet iedereen op zijn manier op zijn tijd. Wat vorige schrijfsters al gezegd hebben, je kan het niet afdwingen. Niemand kan dat.
Ik wens jou zoveel sterkte toe in deze situatie. Het lijkt me heel moeilijk. Dat jouw zoon er schijnbaar niets aan over heeft gehouden, wil niet zeggen dat er dus niets aan de hand is geweest. Want jullie hebben de tik van de molen wel harder gevoeld.
Praten
Ik vind dat je zus en een van je ouders er helemaal niets mee te maken hebben. Dit moet uitgesproken worden tussen je man en je neef. Desnoods met jou of (beter nog) iemand anders als tussenpersoon. Als beide heren er geen moeite mee hebben dat een van de twee weg blijft dan is er geen probleem. Ja, je zus vindt het een probleem, jammer voor haar. Persoonlijk begrijp ik je man prima. Ik zou ook alle contact willen vermijden.
Prulletje
Wat ik mis in dit verhaal........
Wat vind jullie zoon van dit alles ?
M.
Niks eisen
Oh wat moeilijk. Ik denk ook dat je niks kan eisen, je man kan er wel zelf voor (blijven) kiezen de neef te mijden. Het zou idd wel fijn zijn als iedereen respecteert dat je man het gebeuren in zijn eigen tempo verwerkt, hiervoor is nog wel een goed gesprek nodig. Nu lijkt je man wel een beetje de spelbreker, voor de rest van de familie.
Als er van hen uit begrip is voor jullie allemaal (ook voor de ouders van de dader) én oprechte spijt van de zoon dan kunnen jullie misschien weer door 1 deur, dan kunnen jullie het hem misschien vergeven (vergeten nooit)
Bedankt
Hallo,
allemaal ontzettend bedankt voor jullie reakties.
sus-anne jij zei geloof ik dat mijn man eist dat neef niet komt? nou, het is niet zo zwart-wit eisen. maar hij wil komen,dus hij wil dat neef wegblijft. hij heeft het tenslotte gedaan.
Gisterenavond een lang gesprek gehad. Mijn man zal nooit meer contact willen. Hij is niet zo'n makkelijk persoon, dat is een feit, maar ik begrijp hem wel.
Sowieso zijn er al jaren problemen in de familie en wij hebben eigenlijk altijd al problemen met mijn zus. Daarbij wil mijn zus ook geen contact meer met man, om het makkelijk te houden.
De barbecue gaat niet door. het was overigens bij mijn ouders. Ik heb besloten niet te gaan. Zoals een van jullie ook al zei: wat wil je liever? opje tenen lopen of niet.
Ik heb eigenlijk een beetje genoeg van het kunstmatig in stand houden van een familieband omwille van de lieve vrede. Sneu voor mijn ouders, maar ik kies nu voor mijn gezin en mezelf. Ik heb jarenlang dingen moeten slikken en pikken van mijn zus en gezin. Ik ga nu achter mijn man staan en ik ga helemaal niet.
Het is jammer dat het zo moet gaan, maar het is niet anders. Ik heb mijn moeder gebeld en zei begreep het gelukkig wel.
Het is voor mijn man wel jammer dat hij zoveel haat blijft voelen, dat sloopt je. Ik voel n iet zoveel haat meer, maar wantrouw nu veel mensen. Het is gewoon gebeurd terwijl ik beneden zat koffie te drinken. Heel veel dingen zijn niet meer zo spontaan en onschuldig helaas.
Wat mijn zoon hiervan vind? deze hele discussie is buiten hem gebleven. Ik praat nog wel eens hierover met hem en dan zegt hij dat hij bang was en dat het niet goed was wat er gebeurd is,maar dat hij zijn neef aardig vindt. Ik geef hem de ruimte om erover te praten maar het lijkt dat hij daar verder geen behoefte aan heeft.
We houden hem wel in de gaten hoor, in het verdere verloop van zijn sexualiteit en groei.
Bedankt meiden, het lezen van alle reakties heeft er iig voor gezorgd dat ik ben gaan nadenken over wat ik zelf nou eigenlijk wil en waar ik voor kies.
Geen lieve vrede meer dus, maar ook mijn gevoel volgen. Het is over helaas.
groetjes,annemieke
Sterkte
Heel veel sterkte, Annemir. Fijn dat jouw moeder jullie gevoelens wel begrijpen. Sterkte met je zoontje! Het lijkt mij afschuwelijk wat er is gebeurd, heel moeilijk om te verwerken en heel moeilijk om te vergeven, vooral als iedereen gewoon doorleeft en voor jullie niets meer vanzelfsprekend is.
Over vergeven..
het laat me niet los...
over vergeven..weet je, als jou iets aangedaan wordt, heb je de keuze om wel of niet te vergeven.
In dit geval wordt je kind iets aangedaan. Als ouder doe je er alles voor om je kinderen te beschermen tegen kwade dingen, tegen de kwade wereld. je probeert ze zo veilig mogelijk op te voeden.
en dan...zit het kwade in je vertrouwde omgeving, in de veiligheid van eigen huis.
Dat is niet te vergeven. Het klinkt raar, maar echt, je kan pas weten hoe het echt voelt als je het zelf hebt meegemaakt.
Als je je zoon hebt horen gillen, horen huilen en hoort vertellen wat er gebeurt is.
Je hele wezen verandert, je hele vertrouwen in mensen en in de goedheid van mensen krijgt een klap.
Dat is wat ons afgenomen is. Dan nog niet te praten over hoe hij zal ontwikkelen hiermee.
Al jaren praten we er in de familie niet of nauwelijks over, omdat het niet te bevatten is hoe hiermee om te gaan onder elkaar. Maar nu laait het weer op, en het is door haar zelf ook nog. Zij gaf meteen aan mijn vader aan dat ze niet van plan is haar zoon nog langer weg te houden. Had ze dat niet gedaan, konden we nog jaren "doorsudderen"met proberen de familieband in stand te houden.
Ze is nu te ver gegaan om zo over ons heen te walsen, om van ons te verlangen om na 4 jaar weer "normaal"te doen en haar zoon weer normaal verder moet kunnen gaan.
Ik hoop dat hij nooit meer normaal zal zijn, ik hoop dat hij deze last altijd met zich mee zal dragen...
groetjes,annemieke
Annemieke
Heel goed, heel goed - het standpunt wat je nu inneemt. Vergeven kwam van mij. Vergeven doe je voor jezélf, niet voor de ander. Je hoeft het de ander niet eens te vertellen. En misschien duurt het wel 20 jr voordat je man hem kan vergeven, misschien gebeurt het wel nooit. Maar het is geen gunst naar een ander toe, je doet het voor jezelf. Jíj (je man) moet er mee leven.
Tirza
Bekend verhaal
Annemir, het verhaal komt me zo bekend voor. Heb je het vorig jaar niet ook gepost? Begrijp ik dat er sindsdien niets veranderd is? Of vergis ik me nu helemaal en was het het verhaal van iemand anders?
n@nny
Nanny
Hoi,
nanny dat zou best kunnen, alhoewel ik denk dat het langer geleden is. Het speelt af en toe erg op en ik ben dan erg onzeker of ik het wel goed doe.
sinilind, mijn man staat daar niet open voor en ik heb niet het gevoel dat ik daar baat bij zal hebben.
Je kan het vertrouwen in mensen niet herstellen helaaas...
Juist laika
Hoi,
juist laika en dat is waar het dus om draait.
vanwege het feit dat het familie is, hebben we vanaf het begin af aan niet op onze manier boos kunnen zijn. Een willekeurige andere jongen had het slecht gehad met ons. Is misschien niet goed,maar dan waren wij onze woede kwijt geweest.
Ik merk aan mijn man dat hij ook daar juist mee zit. Hij kon zijn zoon niet beschermen en toen er iets gebeurde, mocht hij ook niet ingrijpen. Van wie niet? Van mij! ik heb hem gesmeekt mijn neef niet aan te vallen.
Mijn zus heeft het niet altijd makkelijk en ik wilde haar nog meer ellende besparen. Mijn ouders ook.
gevolg....wij hebben onze kwaadheid niet goed kunnen weergeven en moeten nu ook weer "normaal" doen omdat het familie is.
juist laika, goed gezegd
Annemir
Tsja, als het niet een neef was geweest was alles heel anders gelopen neem ik aan. Maar het is familie en dat maakt het veel gecompliceerder.
Ik heb het gevoel dat je man (en jij ook, maar anders) getraumatiseerd is door wat er gebeurd is. Volkomen logisch en begrijpelijk. Maar onverwerkt trauma kan heel vervelende consequenties hebben voor je man. (woedeuitbarstingen, kort lontje, nachtmerries, hoge bloeddruk, gezondheidsklachten) En als hij na 4 jaar nog steeds denkt dat hij neef gaat aanvliegen, lijkt me dat voor HEM (en voor jou) heel vervelend.
Zelf heb ik een aantal jaren geleden een heel vervelende (voor mij zeer traumatische) ervaring gehad met schoonzus. Ik voelde me ook zeer onder druk gezet door familie om 'te vergeven en vergeten' maar kón het gewoon niet. Het was zó onrechtvaardig om mijn boosheid opzij te moeten zetten.
Via via heb ik toen een tweetal EMDR-sessies gedaan. Als je het niet kent kun je het googlen. (Of verder aan me vragen) Was niet leuk maar het heeft enorm geholpen de scherpe kanten van mijn boosheid en verdriet (en angst, in mijn geval) af te halen. Nu kan ik schoonzus gewoon ontmoeten, zonder haar o.k. te vinden overigens, en dat is een mooie bijkomstigheid voor de familie. Maar het is vooral heel erg fijn voor mezelf om van die overweldigende gevoelens af te zijn. En daar gaat het natuurlijk om.
Sterkte, sowieso.
Bennikki
Reaktie:
Hoi Annemir
Wat ik nog steeds een beetje mis in jouw verhaal:
was het een impulsieve actie van puberende neef of is het met voorbedachten rade een plannetje geweest om dit te doen ? Had neef veel spijt/berouw en heeft hij dit ooit getoond/gezegd ??? Dat zou voor mij nogal verschil uitmaken, ook HOE neef NU is zou mij aan het denken zetten.. Neem aan dat je nu een aardig idee hebt tot wat voor jongeling neef zich inmiddels heeft ontwikkeld ???
Er zijn eigenlijk twee zaken:
HOE gaan jullie als gezin hiermee om ?? En dan met name je man die duidelijk nog heel veel woede in zich heeft ! Zou het zaak zijn daar iets mee te doen ? (bijv. praten met een therapeut, maatschappelijk werkster oid). Al is het alleen maar om die woede te benoemen en te uiten... Mij lijkt het allerbelangrijkste dat het binnen jullie gezin goed gaat met vooral je zoon, je man en jijzelf en dat jullie dus doen wat jullie willen en wat goed voelt !!!
Het 2e gedeelte = de familie...
NIEMAND maar dan ook niemand kan van je verwachten/eisen dat je maar weer "normaal" moet doen en dat je je er maar weer overheen moet zetten in het kader van de gezellige familie-uitjes.. Misschien lukt het sommige mensen, anderen zal het nooit lukken, en dat zij dan maar zo....
Dit is niet iets waar je zomaar overheen kunt stappen om daarna weer gezellig een hamburger te bakken op de barbecue... Zo werkt dat niet !!
Voor jezelf/manlief denk ik dat er binnen jullie gezin ook iets moet gebeuren om het geheel weer op de rails te krijgen.. En het wel of niet contact hebben met jouw familie c.q. neef is ook iets wat je/jullie zelf moeten bepalen en waar een ander NOOIT en te nimmer ook iets over kan/mag zeggen, het is jouw gevoel en het is jouw zoon ! PUNT !!!!!
Niet geheel vergelijkbaar, maar het is net als met rouw.. Een ander kan makkelijk zeggen; rouw je nu nog steeds om ...... ? Het is al zo lang geleden, zet je er eens over heen en ga door met je leven....
Wie bepaalt dat ? Mijn moeder is nooit over de dood van haar man heengekomen, al vonden anderen dat ze de draad maar weer eens "gewoon" op moest pakken, zij voelde dt nou eenmaal zo.... PUNT !
Volg je gevoel en nogmaals heel veel sterkte !!!!!
liefs Anna
@ annemir
dit allemaal lezende vroeg ik me af: je man zou wel naar die familie bbq willen, maar zal niet gaan als neef daar is.
Wat zou er gebeuren als jullie meedelen aan zus dat jullie komen en dat er niets aan neef vergeven/vergeten wordt !?
(zou neef niet op het idee komen om toch maar weg te blijven).
Overigens: ik ben 't helemaal eens met anderen dat niemand, maar dan ook niemand voor man/jou kan beslissen wanneer 't maar over moet zijn. (zelf nare zussen en zwagers die ik met liefde tegenkom op een zebrapad ..)
