Problemen met moeder van mijn man
Dag,
hoe los je het op als jijzelf en je schoonmoeder niet door één deur kunnen. Zij wil graag veel komen helpen met ons zorgenkindje nu ze niet meer werkt, ze is ook alleenstaand. Hulp is zeker welkom want het is echt wel zwaar. Ons kindje heeft vijf operaties gehad waarvan vier zware en nu hebben we nog een voedingsprobleem: ik ben bijna de heel dag met haar voedingen bezig waardoor het huishouden grosso modo blijft liggen. Maar de hulp die we krijgen van oma ligt dus moeilijk. Naar mijn aanvoelen zegt ze eerder: "Ik zal dit maar eens doen WANT 't is precies weer lang geleden/'t is precies hard nodig..." Het is heel erg fout gelopen toen ik haar niet duidelijk gemaakt kreeg dat ik het niet leuk vond dat ze vier dagen in de week kwam helpen en bleef logeren (ze woont ver) wanneer zij besliste dat het goed uitkwam. In het begin probeerde ik dat te zeggen door bijvoorbeeld: "Ik vind het zo druk allemaal, ik ben soms ook graag eens alleen thuis". De boodschap kan duidelijker, dat is waar, maar een goede verstaander begriojpt dat toch? Ik krijg het dan weer niet over mijn lippen om iets te zeggen als: "Ik zou liever hebben dat je minder vaak kwam". Ik heb haar gezegd dat ik twee dagen zeker zie zitten, dat ik dat zelfs fijn zou vinden, maar dat vier dagen echt teveel is. Ben ik nou zo gek? Eén week ging het goed, de tweed' week zei ze: "Volgende week kan ik niet dus die twee dagen doe ik deze week al" en zo was ze er weer vier dagen. Enfin,intussen ben ik dus de boeman en belt ze huilend naar mijn man omdat ze zo graag bij haar kleinkinderen wil zijn. Ze mag absoluut komen van mij, ik vind het zelfs tof want dan kan ik eens iets anders doen. maar we zijn allebei koppig: ik heb gezegd dat ze mag zeggen welke dag goed uitkomt voor haar, dat ik dan nog kan zeggen of het voor ons goed is. Maar zij wil dat ik haar voor een bepaalde dag vraag wanneer ik iets plan. Ik vind dat dan weer moeilijk want dan past ze haar week aan om te komen, en wanneer ik dan niet zoals gepland de zolder ga opruimen omdat ik me niet goed voel die dag (bloeddruk was ook heel laag en ik was duizelig), zegt ze: "Ja maar zeg, ik pas mijn heel weekschema aan voor u en dan doe je dat niet!" Er is geen enkele hartelijkheid meer tussen ons, toch bedoelen we het allebei goed, ik wil haar in geen geval haar kleinkinderen afpakken of zo, maar daar is ze nu wel bang voor. Waarom kunnen twee dagen per week niet genoeg zijn voor een oma? Ik word er helemaal gek van. Zij ook, ze is sinds begin juli enkel nog gekomen wanneer mijn man er ook was of wanneer we het vroegen. Ik voelde me absoluut niet thuis in eigen huis en heb op mijn beurt dan weer heel erg het gevoel dat ze mij niet goed genoeg vindt voor haar zoon. Ik ben niet iemand die het huis erg netjes houdt, de strijk blijft behoorlijk lang de strijk enz. maar ik heb toch ook wel kwaliteiten, denk ik. Ik ben te dik, mijn dochter is 'een flauw mieke' en heeft teveel hobby's, we hebben geen logeerkamer, op de grond op een matras slapen is te hard, in het bed van mijn dochter slapen is ook te hard, we dit, we dat, er blijft niets over wat goed is, zo lijkt het wel. Dit begint serieus te wegen op de relatie met mijn man en ik voel me alleen staan. Hij vindt ons allebei even fout en hij doet heel hard zijn best om erover te zwijgen maar dan barst het bij mij wanneer hij er wel over begint. We mogen de dokters niet zomaar vertrouwen (akkoord tot op zekere hoogte, we moeten zelf ook nog denken, maar wanneer het gaat over het sluiten van een gat in een hartje, een open verhemelte, laat ons dan de dokters even vertrouwen a.u.b;, het is al zwaar genoeg en dan is ze nog boos op ons ook), ze heeft de fysiotherapeut serieus verweten dat dochter hard huilde, dat mocht toch niet, dan is ze geen goeie fysio enz. het is gewoon al helemaal uit de hand gelopen, er zijn al lelijke dingen gezegd maar blijkbaar ben ik dus de boeman. Dit hoef ik er helemaal niet bij. Ik heb haar een mailtje gestuurd met de dagen die volgende week kunnen voor mij, maar daar komt geen antwoord op. Als ik nu iets moet plannen en het komt op zo'n dag terecht, brrr...
Kan iemand mij hier een tip geven? Moet ik met een psycholoog gaan praten of zo? Zij vindt dat ik en ik alleen dwarslig, ik ben ervan overtuigd dat we het allebei zijn en allebei moeten rekeneing houden met elkaar. maar ik ga echt waar niet zeggen dat ze de hele week mag komen wanneer ze wil. Vorig jaar vroeg ik op de derde dag tot wanneer ze ging blijven en daar was ze niet blij mee maar jà zeg?
Je schoonmoeder
Hoi Loentje,
ik had zojuist een reactie getypt in je andere draadje, ik kopieer 'm hier ook even naar toe:
Loentje,
Ik werd ondermeer getriggerd door jouw opmerking "Ik zeg dat zij mag kiezen wanneer ze komt en zij wil uitgenodigd worden en zo zijn we twee koppige trienen!"
Als je de regie in je eigen huis terug wil krijgen, is het misschien beter om de keuze niet aan haar te laten. Jij bepaalt wanneer je haar over de vloer wilt hebben. Misschien een vast moment in de week afspreken?
Ik weet natuurlijk maar heel weinig over je, maar ik denk dat je ook op andere vlakken veel duidelijker naar haar je schoonmoeder zou kunnen zijn. Blijkbaar is er voor haar ruimte om zich op te dringen. Jouw grenzen van haar bemoeienissen zijn denk ik niet duidelijk bij haar.
Je zou eens kunnen opschrijven (samen met je man) waar je haar mening of hulp wel op prijs stelt, en waarbij niet. Ik kan mij voorstellen dat je afspreekt dat je geen discussies met haar wilt voeren over de medische keuzes, en ook niet over de hoeveelheid voeding en de manier waarop. Jullie zijn haar ouders, jullie gaan daarover. Misschien kun je ook bedenken wat je wél verwacht van haar. Waar ben je zelf echt blij mee als ze dat wél doet? Zit ´m dat in praktische zaken, zoals voedingen overnemen of haar in bad doen? Of zou je het juist leuk vinden als ze zo nu en dan een uurtje met de kinderwagen gaat wandelen?
En dat zou ik dan met haar bespreken. Ze heeft zelf blijkbaar ook in de gaten dat het onderling niet goed loopt, dus er is een aanleiding om met haar in gesprek te gaan. "Ma, zoals het de laatste tijd tussen ons ging, is voor allemaal niet prettig. We vinden het fijn als je zo nu en dan weer komt, maar willen van te voren wel wat zaken afspreken. Zodat we ons er allemaal prettig bij voelen."
Zoiets. En dan geef je duidelijk je grenzen aan. "Wij vinden het niet prettig om met je te discussiëren over < vul maar in> . We vinden de hele situatie al lastig genoeg, en we hebben genoeg aan onze eigen mening en die van de artsen. We vinden het geweldig lief dat je hierin meedenkt, maar het geeft ons onrust en stress. En daar zijn wij en dochter niet bij gebaat. We gaan dus niet meer met je in discussie hierover, en willen graag dat je je mening voor je houdt." En dan natuurlijk wel direct noemen wat ze wél kan doen voor haar kleindochter, hoe ze haar oma-rol toch kan invullen.
Heel veel sterkte toegewenst!
En je man?
Ik lees dat je man zich niet wil mengen in deze discussie tussen zijn vrouw en zijn moeder. Maar ik vind dat het tijd wordt dat hij dat wél gaat doen: als hij samen met jou afstemt wat jullie willen (en inderdaad zelf de regie over jullie leven en huishouden gaan voeren, dus vaste dagen en vaste taken afspreken!), dan zal hij dat ook eens aan zijn moeder moeten zeggen. Nu zet hij de deur open voor zijn moeder, die met de beste bedoelingen met jou in conflict komt. Jullie moeten als ouders een front vormen, niet om de 'strijd aan te gaan', maar om duidelijk te zijn in wat jullie willen.
succes. Mamvantwee
Ijsvogeltje!
Waw, dankjewel, met deze tips kan ik heel wat en zie ik mogelijkheden. We zijn hier in een situatie verzeild waar je met veel zorgen en werk en veel vermoeidheid niet helder meer ziet. Ik heb het er vanmiddag met mijn man even over gehad, hij sloot zich eerst af maar ik heb hem gezegd dat we hem nodig hebben om hier uit te geraken. Dat is nu wat aan het bezinken denk ik, en dan kunnen we verder. Het is ook heel moeilijk voor hem natuurlijk, maar ergens vind ik het allesbehalve prettig dat hij niet zoekt naar hoe hij het zou kunnen helpen oplossen, hij zegt wel dat we het gewoon samen moeten kunnen maar ja, dat hebben we nu al zo vaak geprobeerd en het eindigt altijd in ruzie. Ik heb te lange tenen en zij gaat er maar al te graag op trappen ;o(
Loentje,
Ik schiet goed op met mijn schoonmoeder. Ze past een dag in de week op mijn zoontje en straks op beide kinderen.
Dit gaat al vanaf het begin af aan goed en waarom ...
Omdat ik, als er dingen zijn die ik graag wil dat ze anders doet, het tegen mijn man zeg. Vindt hij had ook, dan belt hij haar op en hij zegt het tegen haar.
Het is zijn moeder, hij moet het opknappen. Ik zou gewoon de communicatie via je man laten lopen. Zelf duidelijk aan je man overbrengen hoe je dingen graag ziet. In overleg met je man eventueel wat aanpassen en dan hemzelf zijn moeder laten bellen om het te regelen
Vandaag
Vandaag was ze hier op visite, ik was de hele namiddag weg, man en kinderen waren thuis. Ze heeft er zooo van genoten, zei mijn man, het deed haar zo'n deugd te zien hoe Dochter vooruitgaat. Vorige zondag was ze ook een hele dag hier hoor, 't is niet dat het weken geleden was. Ik vroeg aan mijn man of hij had voorgesteld om een dag min of meer vast te leggen. Dat deed hij, maar zij vond dat geen goed idee. Ze wil graag komen maar alleen als het nodig is, ze wil niet komen om te babbelen. Ik weet ook wel dat ze bedoelt dat ze een keer per week wil komen en dat ik dan het huishouden bijwerk. Ik zie dat dan weer niet zitten: zij alles doen voor en met Jits, ik poetsen, ook rond hen, en dan niets mogen zeggen want als ik wit zeg, zegt zij zwart. Ik weet echt niet wat iki hiermee aan moet. Mijn man en ik komen prima met elkaar overeen maar wanneer het over haar gaat staan we recht tegenover elkaar. Hij zegt nu dat ze helemaal niet zo vaak vier dagen per week hier was, het was een week of zes zo maar hij zegt gewoon dat dat niet het geval is. Ik heb het niet genoteerd, kan ook vier weken geweest zijn, feit is dat het tot ruzie moest komen vooraleer zij minder vaak kwam. Ik kom hier alleen maar als de slechte uit, ik moet gewoon niet zo moeilijk doen. Wanneer we het over haar hebben, zou ik zo mijn boeltje pakken en vertrekken maar dat kan natuurlijk niet, het is hier in principe goed. maar ik voel me op dat punt gigantisch in de steek gelaten door mijn man en dat doet pijn. Ofwel ben ik helemaal fout, kan best, maar naar mijn gevoel heeft ze zich heel erg opgedrongen. Ik heb vorige week drie dagen doorgemaild waarop ze naar hier kon komen maar ze gaat niet komen want het is niet nodig. Ik moet dus via mijn man een keer per week vragen of ze komt en verantwoorden waarvoor ik haar hulp nodig heb? Ik heb genoeg dingen te doen die ik dan op die dag had willen doen. Ik heb er zo'n genoeg van. Ik zal maar blijven bv kolven want als jongste op poedermelk leeft ben ik niet meer strikt nodig of wat? Ik ben helemaal emotioneel nu en zodra ik dit post zal ik er wel spijt van hebben maar ik moet het nu echt even hier doen blijkbaar. Ik moet er mij maar overheen zetten maar eigenlijk wil ik haar hier helemaal niet meer als het zo moet gaan. Maar als ik dat zeg is het alleen maar erger.
Oef
Ik heb mezelf weer een beetje bij mekaar. Voor mijn kindertjes en mijn huwelijksgeluk moet ik hier maar eens boven gaan staan. Alleen weet ik niet goed hoe ik dat moet doen. Een keer om de twee weken iets afspreken, en ik ga dan buitenshuis iets doen. Ik verzin wel wat en he een dag voor mezelf. Poetsen ga ik die dag niet doen, tenzij boven, maar voorlopig niet op dezelfde verdieping als zij want dan lopen we allebei met de stekels overeind, klaar om toe te slaan. Kom op Ratio, neem mijn brein maar weer over...
Pfff...
En vanmorgen ruzie nadat ik vroeg of we er vanavond eens over konden praten. "Waarover? Er is geen probléém maar jij ziet dat niet in!!!" Maar dan moet zij ook niet huilend naar hem bellen de dag nadat ze hier een hele dag was, om te zeggen dat ze haar kleinkinderen te weinig ziet. Ik snap echt niet dat er geen probleem is want elk voorstel dat ik doe is verkeerd. Een vaste dag in de week is geen goed idee, ik moet maar laten weten wanneer ze nodig is. Maar op die vaste dag kan ik toch de dingen doen die ik op dat moment het meest nodig vind? Ze zal het idee om aan die dag 'gebonden' (?) te zijn niet leuk vinden, vermoed ik. Er is niemand die mij uitlegt waarom dit geen probleem is, maar ik maak blijkbaar wel problemen, dus is dat toch het probleem, haha... Ik vroeg of een keer om de twee weken dan genoeg is, en hij antwoordde datdat natuuuuurlijk zo is. Daarop stelde ik voor om bijvoorbeeld om de twee weken op vrijdag (of een andere dag) af te spreken maar dan klonk het 'jij wil je zin echt doordrijven met die vaste dag'. Dus we spreken géén vaste dag af, bekijken elke twee weken wanneer het voor mij het beste past (ik ben elke dag thuis dus dat maakt niet uit, zij heeft veel andere activiteiten), ik zeg wàt ik nodig vind om te doen en moet dan ook dàt doen op de dag dat ze komt. Ja, dat kan eigenlijk niet zo moeilijk zijn maar ik vind dat nogal een gedoe, of misschien ben ik hier te koppig aan het doen. Ik vind gewoon dat zij hier nogal de wet stelt, ze zou toch ook naar mij toe kunnen denken en niet enkel hoe zij het wil, ik heb al zoveel voorgesteld. Vorig jaar belde ze elke week om te vragen of ze die of die dag kon komen en ik, zei dan altijd 'ja' en we begonnen allebei met de beste bedoelingen. Toch ging het na een tijd steevast fout en op den duur hoefde het voor mij echt helemaal niet meer. Wat zou ik hier iemand blijven uitnodigen als het toch steeds op ruzie uitdraait?
Loentje
Loentje, ik wil heel graag reageren, maar zit momenteel op mijn werk. Vanavond een etentje, dus ik weet niet of het vandaag nog gaat lukken. Maar ik heb denk ik wel wat nuttige tips voor je. Later dus!
Ik wil je wel alvast veel sterkte wensen!
Ijsvogeltje
Ik kijk er naar uit...!
Arheu
Manlief en ik hebben het weer bijgelegd, we willen echt geen ruzie want we kunnen het zo goed met elkaar vinden behalve op dit punt. Schoonmoeder en ik zijn echt net twee kleine meisjes... Ik heb lange tenen maar in de gegeven siotuatie vind ik echt dat die tenen wat meer begrip verdienen. Ik geef al mijn energie nu aan dochter, het laatste wat ik doe voor ik ga slapen, is een voeding starten, spuitjes klaarleggen, slangetjes spoelen (want net gebruikt). Het eerste wat ik 's morgens doe is een voeding starten. 's Nachts staat mijn man op om de voeding te stoppen, ook wanneer er een ander probleem is, staat hij op. We doen het al een heel jaar zo: hij gaat vroeg slapen en blijft 's morgens langer liggen maar staat tussendoor op; ik ga laat slapen en sta vroeg op maar hoef me intussen nergens wat van aan te trekken. Mijn nachten duren meestal zo'n 5,5u maar wel elke dag, vakantie of weekend. Dat lukt wel, maar je krijgt er lange tenen van. Ik kan er dan niet tegen dat iemand zeer vaak zegt dat ze dit of dat zelf helemaal anders zou aanpakken, op een toon van "ha ja, zeg, want zoals jij dat nu doet..." Over sommige dingen zemel ik teveel, akkoord, maar er mag toch ook wel iets zijn waarin ik niet tegengesproken wordt. Mijn huishouden doe ik niet goed genoeg (volledig akkoord, het is sowieso mijn ding niet) maar de spuitjes en de flesjes wil ik te proper. Dat mag ik nu 's lekker zelf kiezen, vind ik, en 30 flessen en dopjes goed afwassen in enkele minuten? Ik geloof er niet in. Ik zie de melkresten ook gewoon hangen en zet die flesjes later stilletjes weer terug. Iedereen maakt fouten, dat is waar, maar het zou fijn zijn wanneer ik niet de enige ben die dat vindt. Ze is met alleen goede bedoelingen komen helpen van in het begin, maar alles is stukgelopen doordat ik vier dagen in de week tevele vond, ze woonde hier zowat in. Hulp was welkom want we hadden toen nog een extra nachtvoeding, we trokken het echt niet, maar dat wil niet zeggen dat iemand hier maar moet komen inwonen en ook overag zoveel mogelijk overnam. Na mijn dochter twee maanden in het ziekenhuis te laten verzorgen door anderen, wou ik het echt wel zelf doen. Ik heb één keer op een echt zwak moment tegen mijn man gezegd dat ik bang was niet zo'n goede band met dochter te kunnen opbouwen na het ziekenhuis, toevallig had ze het door de babyfoon gehoord, en toen was ze kwaad op mij. Kwaad. Blijkbaar vindt ze me echt een zwak zachtgekookt eitje terwijl ik er vooral nood aan heb om steun te krijgen. Ik ben inderdaad een zachtgekookt ei, ik blijf rustig en kalm tot het me te hoog zit en dan zit het ook echt hoog. Zelfvertrouwen is veel te laag maar toch krijg ik het niet omhoog. Fout natuurlijk, zo laat ik altijd al over me heenlopen. Ik heb geleerd daar een beetje mee om te gaan, dat kost me behoorlijk wat energie, maar thuis hoort het 'veilig' te zijn.
Zo, en moet ik nu naar de psychiater?
Loentje
Je zemelt helemaal niet en jij mag best pietluttig zijn met dingen. Waarom? omdat het JOUW kind is, punt! Je hebt ontzettend veel meegemaakt met je kindje en dat je je af en toe afvraagt of je het nog wel goed doet, is helemaal niet raar. Het zou pas raar zijn als je je dat niet afvraagt. Je doet het ontzettend goed als moeder. Je wilt het beste voor je kind. En dan is daar schoonmoeder die ook mee wil helpen, maar daarin een beetje te voortvarend te werk gaat en met alle goede bedoelingen over mams heenwalst.
Maak met je man duidelijke afspraken:
1) Jullie bepalen wanneer oma komt, NIET oma!
2) Jullie doen de dingen op JULLIE manier, dat bepaalt NIET oma. Heeft oma op/of aanmerkingen hierop? Dat mag oma best vinden, maar nog doen jullie de dingen in jullie huis op JULLIE manier, NIET oma.
Je moet zorgen dat er rust en regelmaat in jullie leven komt. Laat schoonmoeder "lullen" en trek jullie eigen plan. Ben je oma even beu? dan blijft oma maar eens lekker thuis.
Helpen is prima en erg lief, maar ze hoeft niet vervolgens jullie leven te gaan bepalen naar haar standaarden; dat is wat ik een beetje bedoel te zeggen.
Je doet het hartstikke goed wijffie. Sterkte
Hulp zoeken
Psychiater weet ik niet. Maar een maatschappelijk werker of een maatschappelijk werker met ervaring met ouders met een ziek kind zou je denk ik wel heel veel aan hebben.
Ik heb zelf via MEE zulke gesprekken gehad om alles in proporties te zien en te toetsen ligt dit nou aan mij of zie ik het wel goed. Doen hoor want dit lijkt wel een beetje uit de hand te lopen.
En gevoelens over die band opbouwen lijken me allemaal heel normaal. En kunnen jullie geen extra hulp krijgen zodat je schoonmoeder alleen maar voor de gezelligheid hoeft langs te komen en nooit meer hoeft te gaan poetsen. Hierin kan MEE ook helpen/adviseren.
Sterkte met alles en heel veel rust toegewenst.
Groeten Regenbogie
...
Regenbogie, ik vrees dat oma zich enorm gepasseerd gaat voelen, maar ik heb bij mijn man ook geopperd om poetshulp te vragen. Naast poetsen is er nog genoeg werk voor mij, naast de voedingen. Ik zal eens naar de site van MEE kijken en dan zoeken naar een alternatief in mijn land. Wanneer oma niet in de buurt is, bolt het hier allemaal eigenlijk goed, ze is nu twee maanden bijna niet geweest. Ik vroeg haar niet, zij vroeg ook niet wanneer ze kon komen (deed ze daarvoor altijd zelf), maar dat voelde ook niet juist. Mijn man en ik zorgen goed voor elkaar, we kunnen met dipjes bij elkaar terecht, wanneer de ene even te moe wordt steekt de ander een tandje bij. Een broos evenwicht, er mag egrust hulp bij, maar dan geen hulp die energie kost. Ik heb liever hulp die ik betaal en waar ik daardoor iets tegen mag zeggen over hoe ik iets graag wil. Oma doet de afwas, die staat vervolgens in de kast maar je moet wel zoeken waar, ze heeft er geen oren naar om de propere afwas op tafel te zetten zodat wij het op zijn plaats kunnen zetten. Het afval moet hier serieus gesorteerd worden en dat weet ze maar ze trekt er zich niet veel van aan, doet zoals het bij haar thuis moet maar dat is dus anders dan hier. Als ik daar wat van zeg is ze echt waar meteen boos. Ze begint ergens te verven maar heeft dan hulp nodig voor even, of we moeten precies dàt product nu meteen gaan kopen. Ik vind het jammer dat ik de kans niet krijg er dankbaar om te zijn. Ze brengt zelfs haar eigen ontbijt mee om ons niet tot last te zijn. Tja, en nog is die schoondochter niet tevreden. Ik kàn gewoon niks voor haar doen, wanneer ik een bloemetje of pralines voor haar koop, zegt ze dat ik dat geld beter aan iets anders geef. Dat is dan ook lang geleden, maar ze was wel teleurgesteld toen er geen feest werd georganiseerd wanneer ze 60 werd. Ik begrijp haar gewoon helemaal niet! Zij mij ook niet, maar ze vindt dat dat alleen aan mij ligt. Wat mij betreft zijn wij twee mensen die niet op dezelfde golflengte geraken, hoe hard we dat ook zouden willen. We moeten elkaars gezelschap niet speciaal opzoeken, maar gewone bezoekjes kunnen prima.
Voor de gezelligheid langskomen wil ze niet, zei ze dit weekend aan mijn man. En dat ligt niet aan mij, ze wil op werkdagen gewoon niet zitten kletsen. Mooi, maar met de slaap die wij hebben is enkele uren doorwerken geen goed idee want dan val ik om 19u als een blok in slaap. Ik heb het één keer gedaan en was blij eens te kunnen doorwerken, maar ik was er wel enkele dagen kapot van.
Loentje
Ik vind je schoonmoeder echt onaangenaam klinken eerlijk gezegd (al bedoelt ze het vast inderdaad goed). Ik heb er zelf geen ervaring mee, er komen vast nog wel reacties van mensen die dat wel hebben. Maar ik krijg het al helemaal benauwd als ik je post lees dus ik kan me voorstellen dat je er bijna in stikt soms. En dat ligt volgens mij echt niet aan jou zoals je schoonmoeder jullie kennelijk wel probeert te doen geloven!
Loentje
Ik heb echt eerlijk waar heel veel bewondering voor je. Zoals jij je staande houdt in deze moeilijke situatie, daar neem ik echt mij petje voor af.
En verder komt jouw schoonmoeder mij nogal voor als een olifant in een porselein kast. Ik vraag me werkelijk af voor wie ze nou komt helpen. In ieder geval niet voor jou. Ik maak nergens uit op dat ze er op uit is om jouw leven makkelijker te maken. Ik vraag me zelfs sterk af of ze wel komt voor je man of voor de kinderen. Eerlijk gezegd verdenk ik haar er een beetje van dat ze alleen komt voor zichzelf (kijk mij nou toch eens goed doen hier...), maar goed die opmerking is natuurlijk geheel voor mijn rekening en niet echt ergens op gebaseerd. Behalve dan op het gevoel dat ik erbij krijg.
In ieder geval vind ik dat jij in deze situatie het volste recht hebt om de hulp zo in te richten als je zelf wilt. Hulp moet iets toevoegen en geen extra belasting vormen. Ik kan me heel goed voorstellen dat het voor je man moeilijk is, want het betreft immers toch zijn moeder, maar mij lijkt het dat het voor alle partijen beter is als jullie stoppen met het doen van een beroep op oma en oma weer gewoon oma laten zijn. Wellicht dat je als jullie zo doorgaan op de korte termijn nog wel redelijk goed door een deur kunnen, maar mij lijkt dat dit echt ooit eens een keer goed gaat klappen (tussen jou en je schoonmoeder) en dan zijn jullie nog veel verder van huis. Als ik jou was zou ik me bij mijn man dus echt hard maken voor professionele thuiszorg of een betaalde hulp. Wat jij namelijk nodig hebt is rust in de tent. Op je schouders rust een zeer zware taak en daar kun je echt geen extra stress bij gebruiken. Mij lijkt dus dat in dit geval jou rust en welbevinden even zwaarder moeten wegen dan het ego van oma, hoe moeilijk dat ook zal zijn voor je man en voor oma zelf. Bovendien lijkt het me ook in het belang van je man en je kinderen dat jij en schoonmama weer een beetje een normale verstandhouding gaan krijgen en geloof me echt eerlijk waar: dat gaat niet lukken als zij jouw huishouden blijft overnemen. Twee kapteins op een schip, dat werkt gewoon echt niet. En bovendien moet je wel heel goed met je schoonmoeder kunnen opschieten om haar voor langere tijd op regelmatige basis te kunnen dulden in je huishouden, dat is echt maar weinig mensen gegeven.
Sterkte ermee en veel beterschap voor je dochter. Dat zou echt wel alle problemen oplossen toch!
Wanneer ik het eens omdraai
Ik denk dat de waarheid wel ergens in het midden zal liggen. Het zal voor haar best moeilijk zijn om een kleinkind met zoveel problemen te hebben. Dat begrijp ik wel, als ik me even indenk dat mijn dochter later in zo'n situatie verzeilt kan ik me indenken dat het moeilijk is om afstand te houden. Toch zou me dat lukken als mijn verwoede pogingen om te helpen steevast op ruzie uitdraaien, ik zou echt niet blijven gaan! Misschien zou ik zelfs blij zijn dat ik elke week op een vaste dag de verantwoordelijkheid krijg om voor het kindje te zorgen. Meer waarschijnlijk is dat ik het niet zou durven... Nu mag ik bijna geen uitleg geven voor ze het van me overneemt, ik prop er toch nog in om hoe laat ze moet eten, welke medicatie ze dan moet krijgen. En ja, die medicatie is best ingewikkeld: een half uur voor de voeding tabletje x oplossen en geven, kwartiertje later siroopje y geven, kwartiertje later de voeding starten. Ze is dan boos omdat ik haar tot op de minuut commandeer, maar dat doe ik toch alleen maar omdat dat zo moet? Natuurlijk steekt het niet op een paar minuten, zelfs niet op een kwartier en dat zeg ik er ook bij, maar als ze langer wacht moet ik 's nachts nog later gaan slapen dus dan is de hulp voor mij al voor een groot stuk om zeep. Het is een heel actieve oma hoor, ze maakt nog lange fietstochten, gaat naar toneel enz. Ik zou een manier moeten vinden om haar te laten doen wat ze wil doen zonder me beledigd te voelen. Het helpt dan niet dat ze zegt 'ik zal dit maar doen WANT het ligt er nogal bij'.
Ik ben wel nog iets belangrijks vergeten te zeggen, echt vergeten, maar dat hoort erbij: ik heb ADD-hersenen. Officieel gediagnosticeerd door een psychiater. Ik wil me er niet achter verschuilen maar dingen als het huishouden lopen bij mij niet goed. Maar ik doe wel mijn best, ben naar mijn gevoel vaak iets aan het doen al is het niet het meest nodige. Ik neem er nu geen medicatie voor omdat ik borstvoeding geef (via kolven en sonde), daarvoor stond de medicatie ook al niet op punt maar ik vind wel dat dat van haar enig begrip zou mogen vragen. Ze is uit eigen beweging naar twee infoavonden over ADD geweest maar blijkbaar heeft ze het toch niet goed begrepen. Ik hoor nu vaker dat ik iets niet kan, voel me hoe langer hoe meer een beperkte geest en als ze dan vaak komt schiet er van mij niet veel meer over. Op den duur denk ik zelfs dat ze allemaal beter af zouden zijn zonder mij, maar daar word ik alleen maar bang van. Wanneer zij me niet zo vaak op mijn fouten komt wijzen (wat ze waarschijnlijk niet bewust doet maar ze is echt wel een olifant in een porseleinkast, heeft in elk geval het tact van een olifant) gaat het goed met mij. In de buitenwereld kost het me behoorlijk moeite om me te handhaven maar dat lukt, toch al ik me thuis op mijn gemak voel. Wanneer het dan thuis ook nog eens presteren is, lukt het me niet meer. Pfieuw, ik leg mijn ziel hier wel bloot zeg, maar ik heb het even heel hard nodig. En nu aan het werk!
Nog even dan...
Huishouden????
Het is maar weinig mensen gegeven om met een kleintje het huishouden ook nog perfect te doen. Ik ken er maar eentje en dat is echt een Miep de Mier (altijd bezig, zo'n type dat ontspant door te buffelen zeg maar).
En ik denk in jouw geval dat al helemaal niet aan de orde is of zou moeten zijn. Zo als ik het lees heb jij al je energie en aandacht nodig om voor je dochtertje zorgen en te vechten. Daar ligt volgens mij op dit moment echt de prioriteit bij jou en daar zou hij ook moeten liggen vind ik. Dus wat nou huishouden? Zorgen dat je meisje genoeg binnenkrijgt en houdt om groot te groeien, daar draait het nu toch om. En in zo'n situatie nog op- en aanmerkingen durft te maken op de staat van je huishouden, wetende hoe je leven er op dit moment uitziet, heeft wat mij betreft op zijn minst een beetje gebrek aan inlevingvermogen (en dan druk ik me nog voorzichtig uit).
Ik vind echt, maar dan ook echt, dat jij ondersteunt zou moeten worden door een professionele huishoudelijke hulp. Daar heb je, hier in Nederland dan, volgens mij gewoon recht op. De hulp van je schoonmoeder is misschien wel goed bedoeld, maar helpt jou niet. En daar gaat het toch uiteindelijk om, dat jij geholpen wordt bij de zware taak die op je schouders rust!
Dees en asa
Ik leg me even te spinnen in jullie mailtjes, zalig...!
Danku, danku!
Foutje...
"En ik denk in jouw geval dat al helemaal niet aan de orde is of zou moeten zijn" moet natuurlijk zijn:
"En ik denk DAT in jouw geval dat al helemaal niet aan de orde is of zou moeten zijn"
En
"En in zo\'n situatie nog op- en aanmerkingen durft te maken op de staat van je huishouden, wetende hoe je leven er op dit moment uitziet, heeft wat mij betreft op zijn minst een beetje gebrek aan inlevingvermogen (en dan druk ik me nog voorzichtig uit)." Moet natuurlijk zijn:
"En IEMAND DIE in zo'n situatie nog op- en aanmerkingen durft te maken op de staat van je huishouden, wetende hoe je leven er op dit moment uitziet, heeft wat mij betreft op zijn minst een beetje gebrek aan inlevingvermogen (en dan druk ik me nog voorzichtig uit)."
Fijn!
En graag gedaan hoor.
Desiree
Spinnen
En terecht, ik vind het echt heel erg voor je dat je thuis nu niet zo veilig voelt als zou moeten. Ik sluit me dan ook weer helemaal aan bij Dees haar laatste posting. Laat je niet aanpraten dat het aan jou ligt en ga goede duidelijke afspraken maken samen met je man! Sterkte!
Jij bent de baas
Loentje, jij bent de baas in jouw huis. Jij bepaalt hoe jij je eigen huishouden runt. Jij bent de moeder van je kind, dus jij bepaalt hoe haar verzorging eruit ziet. Je schoonmoeder heeft haar eigen huishouden, daarover mag zij de regie voeren. En ze heeft over haar eigen gezin kunnen moederen. Die tijd is voorbij, haar kind(eren) zijn de deur uit. Misschien helaas voor haar, maar in jouw huis is ze te gast. Op de momenten dat het jóu uitkomt. Ze is de oma van je kindje, en nadrukkelijk niet een tweede moeder. Volgens mij is het belangrijk dat dit helder is. Bij jou, bij je man én bij je schoonmoeder. Ieder heeft zijn eigen rol.
Maar... dat is waarschijnlijk er makkelijker gezegd dan gedaan. Want de relatie is - als ik jou goed begrijp - behoorlijk verstoord. En jouw zelfvertrouwen is ook niet echt groot, toch? Volgens mij kun je zeker nog wel een en ander zelf proberen. Maar waarschijnlijk doe je er goed aan hulp te vragen van bijvoorbeeld een maatschappelijk werker of psycholoog.
Ik zou in ieder geval een goed gesprek aangaan met je man en zijn moeder. En duidelijk uitleggen hoe je er tegenaan kijkt. Dat je graag wilt dat het beter loopt tussen jullie, en ook graag wilt dat je kinderen een leuk contact met hun oma hebben. Maar dat het jóuw huis is, en jij weer bepaalt wat er gebeurt, wanneer en hoe.
Ik vind het echt niet kunnen dat jij in je eigen huis niets te zeggen lijkt te hebben over je eigen kind of huishouden zodra je schoonmoeder binnen is. Niet accepteren!
Wees niet te bang voor een confrontatie. Zoals het nu gaat, is óók niet goed. Voel je ook niet schuldig als zij jouw nieuwe aanpak niet fijn vindt. Het klinkt cru, maar dat is haar probleem. Jouw prioriteit ligt bij jou en bij je gezin. Nadrukkelijk ook bij jou, want zonder jou stort jouw gezin in. Zorg dus goed voor je zelf! Je schoonmoeder is een volwassen vrouw, zij kan voor zichzelf zorgen, voel je niet te schuldig over haar gevoel. Ga niet voor elkaar nadenken (ze zal wel dit of dat denken...), denk voor je zelf, daar heb je meer dan genoeg aan.
Duidelijkheid, volgens mij hebben jullie dat nodig. Duidelijkheid over wie de regie heeft, duidelijkheid over verwachtingen over en weer. En omdat het om jouw huis en jouw kind gaat, ben jij aan zet om die duidelijkheid te geven. Samen met je man natuurlijk, want jullie moeten wel op een lijn zitten. Wees daarom ook duidelijk naar je man. Ik ben het zat, ik wil weer baas zijn over mijn eigen huishouden en eigen kind. Vanaf nu doen we het anders.
Als je hulp van je schoonmoeder wilt hebben, zou je haar daar concreet voor kunnen vragen. 'Ma, heb je zin om vrijdagmiddag te komen helpen? Ik zou je hulp heel goed kunnen gebruiken bij de was en de strijk.' Of geef juist duidelijk aan dat je wilt dat ze alleen voor de gezelligheid komt, en verder niets hoeft te doen (mag doen).
Als je het lastig vindt om haar op haar gedrag aan te spreken, zou je de volgende methode kunnen gebruiken.
* praat in de ik-vorm
* geef aan wat je feitelijk ziet/hoort (ik zie dat er nog een halve voeding staat - ik zie dat je de wc aan het schoonmaken bent'
* geef aan wat het met jou doet (dat geeft mij het gevoel dat je het niet eens bent met onze voedings-koers - ik vind dat erg vervelend, het geeft mij het gevoel dat je het hier niet schoon genoeg vindt
* evt. even checken of ze het herkent (misschien staat de voeding er nog omdat ze even naar het toilet moest, of poetst ze de wc omdat je man haar dat heeft gevraagd)
* zeg duidelijk wat jij wilt dat er nu gebeurt (wij bepalen hoeveel voeding ze krijgt, dat hebben we ook met je afgesproken. Als je je hier niet in kan vinden, dan laten we je geen voeding meer geven)
Veel sterkte ermee. Go Loentje, go!
Go Loentje Go!
Waw ijsvogeltje!
Hallo,
ik viond het heel interessant om dit allemaal te lezen, het ligt te rijpen in mijn hoofd.
"Misschien helaas voor haar, maar in jouw huis is ze te gast." Zo zie ik het ook, ik denk dat zij zich geen gast voelt maar een broodnodige hulp. Zij verwacht van mij dankbaarheid voor wat ze allemaal voor ons doet en dat begrijp ik wel vanuit haar visie, maar ik heb liever dat ze dat allemaal niet doet, ik gedoog haar hulp en heb ook een beetje het gevoel dat zij mij dankbaar mag zijn omdat ze hier zo vaak mag komen. Ik denk dat het daar wringt, dat daar het onbegrip ligt. UIteraard is het juttig wat ze doet maar het voelt inderdaad als het innemen van mijn terrein. Ze heeft overschot van gelijk dat ik het huishouden niet goed doe maar ik lig daar eigenlijk niet van wakker, net zomin als mijn man. Ik erger me vaak genoeg aan mezelf, heb sinds de diagnose ADD van mezelf gedaan gekregen dat ik het probéér te accepteren. Dat wordt door haar 'hulp' natuurlijk omvergeblazen en nu zie ik weer de hele tijd mijn gebreken, ook wanneer ze er even niet is. Ik heb het met haar over die ADD gehad op een goed moment, dacht dat ze er begrip voor ging hebben en dat wil ze wel maar ze kan het blijkbaar niet.
Ik weet niet of ik het kan, een gesprek hierover. Wanneer het anders loopt dan de verschilende manieren die ik bedenk, loop ik vast. En dan ga ik weer zo hard aan mezelf twijfelen. Het is echt tijd voor een psycholoog, het is nodig dat mijn evenwicht niet zo rap verstoord wordt. Ik begon met het vrioendelijk ana te geven, steeds duidelijker want hints waren niet genoeg, ik heb uit onmacht al tegen haar geroepen, o.a. dat dit hier MIJN gezin is, MIJN huis. Maar dan zegt ze simpelweg 'natuurlijk is dat zo, ik zeg toch niet dat dat hier niet van u is' en dan sta ik met mijn mond vol tanden. Dan loop ik het huis uit om een beetje te lopen trillen want dan voel ik me het domste wicht dat er ooit al rondliep. Maar ik vind haar dan ook dom enzovoort, mijn argumenten over de voedingen snapt ze bijvoorbeeld niet, het blijft 'dat meisje geeft zoveel over omdat je er teveel inpropt' maar dat is onzin want ze braakt soms na 20ml, hàllo.
Ik ga je raad nog heel vaak lezen tot het ingebakken zit. Zondag komt ze, maar ik ben er niet. De week erop komt ze ook en dan ben ik er wel en mijn man niet. Hij zag in de agenda dat het wel handig kon zijn indien ze er was. Dat is ook zo, maar ik had net zo goed mijn vader kunnen vragen... Haar nu afbellen is ook weer zo lomp. Ik heb wel met mijn man besproken dat hij het eerst met mij overlegt in het vervolg, dat het die dag immers niet zo handig is als het lijkt. De hulp kan ik wel gebruiken, maar dat is maar even op die hele dag, ik kan het ook aan een buurvrouw vragen...
Die gesprekstips zien er heel interessant uit, ik ga het in mijn hoofd al wat oefenen. Dat doet add met een mens: ik durf helemaal niks meer want alles lijkt wel altijd mijn fout, pfff... Wanneer ik in evenwicht ben gaat het prima, maar 't is veel te rap verstoord. Ik ben heel impulsief, vandaar dat ik de deur uitloop enz., ik weet meestal achteraf prima hoe ik had moeten reageren maar tegen dan heb ik me alweer belachelijk gemaakt. Ik zou meer moeten relativeren, maar tegelijk kan ik dat net heel goed, achteraf. Hoe zoek je een goede psycholoog?
Hartelijk dank voor je advies!!!
Ik moet echt leren nalezen...
Mijn excuses voor zo ongelooflijk veel tikfouten...
Loentje
Aha
Nu ik je laatste stukje lees denk ik dat er nog ergens een denkfout zit, namelijk dat je ergens verwacht dat je het aan je schoonmoeder allemaal zo kunt uitleggen dat ze je gelijk geeft. Maar dat gaat niet gebeuren. Jij wil het niet zo (en terecht) en dat is eigenlijk het enige wat telt. Of zij dat belachelijk vindt omdat je volgens haar niet goed genoeg kan huishouden (etc), dat is dan echt haar probleem.
Inderdaad
Want Loentje, je schrijft dat ze groot gelijk heeft dat ze vindt dat je je huishouden niet goed doet.
Ik vindt dat ze helemaal geen gelijk heeft. Het is namelijk jouw huis, en jouw huishouden, en jij bepaalt hoe je dat runt. Dat zij HAAR huishouden anders (en in haar ogen beter) doet: dat moet ze vooral zelf weten, moet ze vooral doen. Maar ze heeft helemaal niets te vinden over jouw aanpak.
En ik sluit mij aan bij Asa: je gaat haar gelijk niet krijgen. Moet je ook helemaal niet proberen of willen. Gewoon duidelijk jouw grenzen stellen. Die zijn namelijk echt héél terecht.
Loentje, ik heb niet heel de draad gevolgd
en misschien is het ook al gezegd.
Maar ik vind dat je toch echt iets meer steun van je man in deze moet krijgen. Daar moet je echt op staan.
Volgens mij is jouw schoonmoeder een vrouw die heel zeker van haar zaken is en jij staat, sorry als ik het mis hebt, minder stevig in je schoenen. Daar wordt momenteel misbruik van gemaakt en zowel man als schoonmoeder walsen gewoon over jouw gevoelens heen
Ze brengt je continu aan het twijfelen en van je apropos. En je man laat je maar dobberen.
Het is zijn moeder
Je bent, zeker nu met al die stress, geen partij voor haar en je man hoort dat te weten en je daarbij te helpen.
Spreek hem op zijn verantwoordelijkheid aan, hij hoort achter jou te staan, zeker in het openbaar en zeker als er andere mensen bij zijn
Dankjullie
Hallo,
ik ben een paar dagen niet zoveel thuis, gewoon allemaal leuke dingen aan het doen hoor. Ik vind het zalig om al die steun hier te krijgen, het gedoe met oma is al een jaar zo erg maar het is ook al jaren in mindere mate bezig. Ik word in haar bijzijn snel heel wankel, ze is inderdaad heel zeker van haar stuk, ook wanneer ze er flagrant naast zit. Zo zijn we allebei heel intensief met muziek bezig maar de muziek waarmee ik bezig ben, 'dat slaat op niets', intussen ga ik ook maar niet meer naar haar concerten. Zij mag 'mijn dingen' afwijzen (boek dat ik lees, muziek die ik breng)maar wanneer ik iets van haar niet zo boeiend vind (door haar aangeraden boek, concert van haar) denk ik dat ik ook mijn mening mag geven, maar die mening slaat dan weer op niets volgens haar. Ze heeft kortom altijd gelijk. Dat mag ze van mij, ik heb er mijn mening over, maar zet ons dan niet hele dagen samen in een huis hè! Maar die mening mag ik ook niet hebben, zo blijkt. Mijn man zit tussen ons in, kan het allemaal goed relativeren en vindt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen, ziet ook dat ze vaak ongelijk heeft. Maar het komt er wel op neer dat ik moet inbinden omdat zij het niet kan. Door jullie postings kan ik wel weer wat zekerder zijn, ik begon wel héél hard aan mezelf te twijfelen, ik ben zowat de boeman en die rol ligt me niet...Ik ga nu wat groeien...
Gesprek gehad
Na enkele openhartige gesprekken met mijn man, heb ik mijn schoonmoeder via de telefoon gesproken. Hij had enkele weken geleden afgesproken dat ze deze zondag zou komen, ook al wasd hij er niet. Ik zag er als een berg tegenop want het is een rare dag met rommelmarkt voor de deur (we hebben geen voortuin dus het volk loopt zowat in mijn huis) en ik heb 'm dat duidelijk gemaakt, ik dacht dat hij het begreep. Hij belde zijn moeder maar die nam het totaal verkeerd op, ze dacht dat ze hier niet meer welkom was. Tja, en daar voel ik me dan weer rot bij, of het nu wel of niet zo bedoeld was van mijn kant. Dus maar zelf bellen, met klamme handjes. Ik heb uitgelegd gekregen dat het DIE dag helemaal niet goed uitkomt maar dat het een andere dag wel kan, dat ik haar hier zeker niet weg wil houden of haar haar kleinkinderen wil afnemen. Ik zie niet in waarom ik dat zou zeggen. Toen ik zei dat ik mijn dochter beter aan haar kan overlaten wanneer ik alle uitleg over voeding en wat de dokters zeggen heb kunnen geven, zei ze dat ze daar wel kon inkomen. Ik heb het dus zo gedraaid dat het een behoefte van mij is, anders zouden we er nooit uit wijs geraken. Zij op haar beurt zei dat ze niet wil komen buurten, dat is voor op zondag, door de week is 't om iets te doen in huis. Ik heb haar gevraagd of ik dan ook aan haar mag zeggen wat het dringendst gedaan moet worden, want dat ik fysiek niet in staat ben om meer dan twee uur te werken, dat ik dat enkele dagen moet uitzweten. Zij wil niet buurten, dat isbelangrijk voor haar, op een doordeweekse dag doet ze dat bij niemand (waw, dan ben je gepensioneerd...), zo is ze nu eenmaal. Ik heb gezegd dat ik dat begrijp, maar dat ik wel eerst even een kopje koffie samen wil drinken, beetje bijbabbelen. Een echte 'ja' heb ik niet gekregen maar haar kennende doet ze niks liever dan huishoudelijke dingen, zoveel dat ik er gek van werd... Ik weet niet hoe het verder gaat lopen maar de lucht is wel geklaard. Het is 'een hevig mens', ze wil altijd alles prima in orde en misschien moet ik dat maar zien als heel erg handig. We zien wel, dit is een begin. Het woog enorm zwaar op mijn relatie met mijn man, Ik denk dat hij en zijn moeder een heel speciale band hebben doordat hun man/vader heel vroeg is gestorven, mijn man was toen veertien en de oudste van vier. Ik vermoed dat het daardoor is dat hij niks durft zeggen tegen haar. Ze zal wel zichzelf blijven, ik trouwens ook, maar de gesprekstips van Ijsvogeltje zal ik nog herlezen voor ze hier aankomt, ik ben niet van plan nog over me heen te laten lopen maar het zal moeilijk zijn. Ik heb haar al geregeld gezegd dat ik me door haar niet gerespecteerd voel doordat ze de tips over Jits niet opvolgt, over d erest zwijg ik dan nog, maar ik kan van haar pas respect krijgen wanneer ik zelf veel meer doe, denk ik. Maar dan doe ik het verkeerd... Bij de kleinste dingen hoor ik 'zou je dat niet beter zus...' of 'Ik doe dat zo...' brrr...Maandag komt ze helpen... Ik heb er wel een goed oog in, zeker voor die eerste dag, maar ik heb haar nog niet aan het verstand gekregen dat ze mijn gast is, dat gaat ook niet lukken ;o) Met de vermoeidheid die ik nu heb, is het ook echt moeilijk om toestanden als dit de baas te kunnen, ik heb meestal tussen vijf en de zes uur slaap, en ben de hele dag met de voedingen bezig. Binnen enkele weken krijgt mijn dochter een maagoperatie waar we niet echt van overtuigd zijn dat ze niet meer negatieve dingen gaat opleveren dan positieve, dus hebben we een heleboel opinions geshopt, en dan dit erbij... Eigenlijk was het dan aan haar om even een stapje terug te zetten en desnoods te acteren dat alles in orde was, vind ik. Maar ja. Ik zal dan maar de slimste zijn... Jullie uitspraken over mijn man (een héél attente man hoor, maar ook een watje) hebben me de moed gegeven hem erop aan te spreken en het heeft wel indruk gemaakt. Thanks again... Mijn ego, tja, ik kijk nogal op mezelf neer maar tegelijk vind ik dat ik heel wat in mijn mars heb. De ene keer overheerst het ene gevoel, de andere keer hat andere, maar ze kunnen héél snel wisselen... Toch maar eens naar een gedragstherapeut, beter laat dan nooit.
