Problemen met moeder van mijn man
Dag,
hoe los je het op als jijzelf en je schoonmoeder niet door één deur kunnen. Zij wil graag veel komen helpen met ons zorgenkindje nu ze niet meer werkt, ze is ook alleenstaand. Hulp is zeker welkom want het is echt wel zwaar. Ons kindje heeft vijf operaties gehad waarvan vier zware en nu hebben we nog een voedingsprobleem: ik ben bijna de heel dag met haar voedingen bezig waardoor het huishouden grosso modo blijft liggen. Maar de hulp die we krijgen van oma ligt dus moeilijk. Naar mijn aanvoelen zegt ze eerder: "Ik zal dit maar eens doen WANT 't is precies weer lang geleden/'t is precies hard nodig..." Het is heel erg fout gelopen toen ik haar niet duidelijk gemaakt kreeg dat ik het niet leuk vond dat ze vier dagen in de week kwam helpen en bleef logeren (ze woont ver) wanneer zij besliste dat het goed uitkwam. In het begin probeerde ik dat te zeggen door bijvoorbeeld: "Ik vind het zo druk allemaal, ik ben soms ook graag eens alleen thuis". De boodschap kan duidelijker, dat is waar, maar een goede verstaander begriojpt dat toch? Ik krijg het dan weer niet over mijn lippen om iets te zeggen als: "Ik zou liever hebben dat je minder vaak kwam". Ik heb haar gezegd dat ik twee dagen zeker zie zitten, dat ik dat zelfs fijn zou vinden, maar dat vier dagen echt teveel is. Ben ik nou zo gek? Eén week ging het goed, de tweed' week zei ze: "Volgende week kan ik niet dus die twee dagen doe ik deze week al" en zo was ze er weer vier dagen. Enfin,intussen ben ik dus de boeman en belt ze huilend naar mijn man omdat ze zo graag bij haar kleinkinderen wil zijn. Ze mag absoluut komen van mij, ik vind het zelfs tof want dan kan ik eens iets anders doen. maar we zijn allebei koppig: ik heb gezegd dat ze mag zeggen welke dag goed uitkomt voor haar, dat ik dan nog kan zeggen of het voor ons goed is. Maar zij wil dat ik haar voor een bepaalde dag vraag wanneer ik iets plan. Ik vind dat dan weer moeilijk want dan past ze haar week aan om te komen, en wanneer ik dan niet zoals gepland de zolder ga opruimen omdat ik me niet goed voel die dag (bloeddruk was ook heel laag en ik was duizelig), zegt ze: "Ja maar zeg, ik pas mijn heel weekschema aan voor u en dan doe je dat niet!" Er is geen enkele hartelijkheid meer tussen ons, toch bedoelen we het allebei goed, ik wil haar in geen geval haar kleinkinderen afpakken of zo, maar daar is ze nu wel bang voor. Waarom kunnen twee dagen per week niet genoeg zijn voor een oma? Ik word er helemaal gek van. Zij ook, ze is sinds begin juli enkel nog gekomen wanneer mijn man er ook was of wanneer we het vroegen. Ik voelde me absoluut niet thuis in eigen huis en heb op mijn beurt dan weer heel erg het gevoel dat ze mij niet goed genoeg vindt voor haar zoon. Ik ben niet iemand die het huis erg netjes houdt, de strijk blijft behoorlijk lang de strijk enz. maar ik heb toch ook wel kwaliteiten, denk ik. Ik ben te dik, mijn dochter is 'een flauw mieke' en heeft teveel hobby's, we hebben geen logeerkamer, op de grond op een matras slapen is te hard, in het bed van mijn dochter slapen is ook te hard, we dit, we dat, er blijft niets over wat goed is, zo lijkt het wel. Dit begint serieus te wegen op de relatie met mijn man en ik voel me alleen staan. Hij vindt ons allebei even fout en hij doet heel hard zijn best om erover te zwijgen maar dan barst het bij mij wanneer hij er wel over begint. We mogen de dokters niet zomaar vertrouwen (akkoord tot op zekere hoogte, we moeten zelf ook nog denken, maar wanneer het gaat over het sluiten van een gat in een hartje, een open verhemelte, laat ons dan de dokters even vertrouwen a.u.b;, het is al zwaar genoeg en dan is ze nog boos op ons ook), ze heeft de fysiotherapeut serieus verweten dat dochter hard huilde, dat mocht toch niet, dan is ze geen goeie fysio enz. het is gewoon al helemaal uit de hand gelopen, er zijn al lelijke dingen gezegd maar blijkbaar ben ik dus de boeman. Dit hoef ik er helemaal niet bij. Ik heb haar een mailtje gestuurd met de dagen die volgende week kunnen voor mij, maar daar komt geen antwoord op. Als ik nu iets moet plannen en het komt op zo'n dag terecht, brrr...
Kan iemand mij hier een tip geven? Moet ik met een psycholoog gaan praten of zo? Zij vindt dat ik en ik alleen dwarslig, ik ben ervan overtuigd dat we het allebei zijn en allebei moeten rekeneing houden met elkaar. maar ik ga echt waar niet zeggen dat ze de hele week mag komen wanneer ze wil. Vorig jaar vroeg ik op de derde dag tot wanneer ze ging blijven en daar was ze niet blij mee maar jà zeg?
Misschien heb je hier iets aan...
Hai Loentje,
Ik heb gedeeltelijk deze draad gelezen en het viel me op dat ik ook al eens in zo'n situatie verzeild ben geraakt. Wat me toen hielp was het volgende; probeer uit te vinden waarom je schoonmoeder zo graag het huishouden wil doen en vooral niet wil buurten. Kan het zijn dat ze graag complimentjes wil over hoe goed ze huishoudelijk werk kan en jou zo goed geholpen heeft? Het heeft dan namelijk geen zin om haar duidelijk te maken dan ze minder hoeft te komen of andere klusjes moet doen. Dan krijgt ze namelijk geen complimenten. Als het huishouden je lust en je leven is (en altijd is geweest) is de beloning namelijk complimenten en bewondering en dankbaarheid (je krijgt er bijna nooit geld voor). Als je je daar eens op probeert te richten. Kan heel simpel met een bosje bloemen, een kaartje of een mok met een complimenterende tekst.
Ik heb hier bijvoorbeeld al een een jaar een opa rondlopen die alles schildert. Heel fijn, maar hij klaagt steen en been, want het werk is zo verschrikkelijk, zwaar, niet normaal zo erg, je weet niet wat je ziet en je weet vooral niet waar je het over hebt, etc., etc. Ik ben dus een jaar bezig geweest hem te vertellen dat hij het rustig aan moet doen, een paar daagjes niet moet komen, zeggen dat het wel meevalt en me te generen omdat vrienden aan me vragen waarom ik opa toch zulk zwaar werk laat doen. Tot ik erachter kwam dat dat zijn manier was om naar complimentjes te vissen; hij heeft het liefste dat iedereen zegt 'wat knap dat je zulk zwaar en moeilijk werk kan, je bent een kanjer!'. Sinds ik dat heb gezegd, klaagt hij minder. O ja, en koffie zetten, dat was volgens hem dé manier om te laten zien dat je blij bent met het werk dat iemand voor je doet. Wat triggerd je schoonmoeder?
Dus, concentreer je niet op de uitspraken en gedragingen, maar op de reden waaróm iemand dat doet.
Misschien heb je er niks aan, maar niet geschoten.....
Diewertje
Citaat (lang)
Goed dat je met je man hebt gesproken en de afspraak hebt veranderd, ga zo door!
Ik ben nu net een boek aan het lezen getiteld 'civilized assertiveness for women', een tip van OO. En daarin kwam ik vanavond een stuk tekst tegen wat me aan jou deed denken (in het engels, hopelijk geen bezwaar):
" Personal bill of rights.
1. To express thoughts and feelings - without qualification or apology.
2. To have thoughts, feelings and rights respected.
3. To be listened to and taken seriously - by peer, subordinate, boss, friend or foe.
4. To ask for what one wants - whether or not others think the request is sensible, logical or prudent.
5. To make mistakes - as long as you take responsibility for them.
6. To ask for information - no matter how basic or self-evident.
7. To say NO - without apology or excuse.
8. To make a decision on one's own terms - without feeling compelled to justify it or state the reasons for making it.
9. To not feel guilty about choosing your needs over someone else's.
10. To choose not to be assertive.
Vooral die met 'ask for what one wants' lijkt me van toepassing, want jij bent degene die gaat bepalen hoe en wanneer ze bij jou thuis iets kan doen, gewoon omdat jij het wil. De redelijkheid van jouw wens doet er niet eens toe en al helemaal niet of zij het redelijk vindt. En het doet er echt honderd procent totaal niets toe wat schoonmoeder van je huishouden vindt, omdat het jouw huishouden is.
Nou ja, ik draaf door maar ik wou maar zeggen, assertief zijn tegen iemand die zo reageert is zo moeilijk, ik duim voor je dat het morgen lukt en blijft lukken!
Tomorrow
Hallo,
ik ben best een beetje nerveus voor morgen, maar 't is niet de negatieve spanning van voorheen, dat is alvast een beter begin. Diewertje, je hebt gelijk: complimentjes zal ze wel willen! En dan is 't inderdaad dubbel negatief als je zo'n ogenschijnlijk ondankbare schoondochter hebt. Maar bloemetjes of pralines of zo... dat wijst ze ook af: "dat geld kan je beter voor iets anders gebruiken, dit mag je niet meer doen." klinkt mij straffer in de oren dan het gangbare: "O, dankjewel, wat zijn ze mooi, dat had je niet hoeven doen hoor". Maar ik hou er ernstig rekening mee dat dat een communicatieprobleem is, ze heeft een heel gebiedende intonatie maar wanneer ik het opschrijf valt me op dat het met een andere intonatie toch gewone woorden zijn.
Ik ben nieuwsgierig hoe het morgen zal verlopen. Zij komt mij helpen, dus mag ik zeggen waarmee ze me op dat moment het meest kan helpen, en dat is: de strijk doen, mij een paar uurtjes laten slapen (er is nu nog een voeding bezig, de volgende start om 2u dus het wordt laat) en bij dochter zijn terwijl ik de slaapkamers stof en dweil, daarna wil ik ook nog inkopen gaan doen want de kasten zijn bijna leeg. De slaapkamer doe ik het liefst zelf en inkopen doen ook, heerlijk anderhalf uur tussen de rekken, waar een mens al blij mee kan zijn. Verder ben ik eergisteren eens flink ingestort en dat heeft ook geholpen, mijn man zit weer helemaal in zijn rol van ridder op het witte paard, jieha! Ik heb bijna de hele zomer in mijn woonkamer doorgebracht maar de voorbije weken hebben we toch wat uitstapjes gemaakt, gisteren was ik met oudste dochter op de kermis, we hebben samen lekker gegild, nàh.
Dus morgen: "Hallo, wat fijn dat je komt helpen! Kopje koffie of thee? Die strijk, dat komt er echt niet van, dààr zou je me een groot plezier mee doen." Ik voel mijn nieuwe rol al helemaal komen, dames! Hopelijk lukt het goed. Toen ik aan de telefoon had duidelijk gemaakt dat haar hulp natuurlijk wel van pas komt, en dat ze maandag, donderdag of vrijdag kon komen, bleek ze eerst niet op maandag en donderdag te kunnen dus zou het vrijdag worden. "Maar dat is te lang wachten als je hulp nodig hebt, maandag kan ik wel vrijmaken, ik kom tegen halftien of heb je echt liever vroeger? En ik zal die oude buggy meebrengen die hier staat, daar zal ze beter in zitten dan in die waar ze nu in zit." Yeah right, rustigaan oma. Ik weet dat alles staat of valt met de intonatie waarmee ik iets zeg, ik ga vooral heel luchtig moeten blijven. En dat moet ik zien te onthouden, wat als geboren chaoot al moeilijk is. Over het huishouden heb ik ooit al gezegd dat ik het best wel beter wil doen maar dat ik daar een hersenoperatie voor nodig heb. Ik wil mijn diagnose ADD niet gebruiken als excuus voor vanalles en nog wat, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn leven moet vullen met ertegen te vechten. Ik zie echt wel altijd wat er gedaan zou moeten worden, en vind het erg dat ik het niet voor elkaar krijg, en toch blijft het zo... Ik zou het graag aanvaarden, of fifty-fifty aanvaarden en ertegen vechten, maar dan helpt het echt niet dat iemand komt zeggen dat het niet goed is, daar word ik alleen maar heel erg verdrietig en gefrustreerd van. Het helpt ook niet, zelfs integendeel want wanneer zij er is durf ik bijna niks doen omdat echt àlles wat ik doe ook op een andere manier kan. Maar zij zet na de afwas vanalles op de verkeerde plek, ik heb liever dat ze dat dan gewoon op tafel zet, lijkt mij logisch. Daar kan zij op zeggen 'ja, JOU lijkt dat logisch, maar daarom is dat nog niet zo', combineer zo'n uitspraak met mijn situatie en je krijgt na een jaar een hoopje mens dat haar eigen oordeel nog niet meer vertrouwt. En dat is allesbehalve gezond. Dus morgen draaien we het zaakje rustig weer om, deze moeder is de baas! By the way: ons kleine ukje wordt eindelijk een echte peuter, ze is véél actiever de laatste dagen, we hebben nu echt plezier met haar: ZA-LIG!
Succes!
Loentje,
veel succes en vooral veel plezier vandaag. Je kunt het, echt!
En het ging...
... helemaal goed! Ik heb het heft 'gewoon' zelf in handen genomen, wat minder rekening gehouden met wat zij het liefst zou willen, dat is toch moeilijk te achterhalen. We hebben ons een paar keer moeten inhouden, er was nog een lichte spanning maar we hebben ons niet laten vangen. Ik ga er nu van uit dat het de eerste keren misschien nog wat spannend is, maar dat het dan wel een nieuwe gewoonte zal worden. Oma heeft de strijk gedaan maar voelde zich niet verplicht de hele stapel weg te werken, ook fijn, dat betekent dat ze zich niet meer uitslooft van 'kijk eens wat er allemaal kan in korte tijd'. Ik heb dus durven zeggen wat ik wilde doen en wat ik graag had dat zij deed, en dat is op een goeie manier gebeurd. Voorheen wilde ze dat ik op voorhand zei wat ik wilde doen wanneer ze kwam, maar dat vind ik echt te lastig, zeker als je weet dat ze boos kan zijn wanneer ik dan iets anders deed. Oef toch, de situatie is weer wat rechtgetrokken, nu moeten we maar zo volwassen blijven ;o) Mijn man en ik zijn ook weer heel wat liever voor mekaar, dit draadje heeft héél veel betekend! Bedankt allemaal!
Goed zo
Goed om te lezen en een goede nieuwe start voor jullie allemaal. Nu volhouden, dan is het al snel een gewoonte!
Groet, Mamvantwee
Wow!
Wat fijn om te lezen dat het zo goed ging! Want ik zit hier dan wel lekker langs de zijlijn commentaar te geven maar ondertussen heb ik zelf nog nooit zo'n moeilijke situatie meegemaakt, het lijkt me echt hard werken om dan zo'n ombuiging voor elkaar te krijgen!
Fijn!
Super Loentje, fijn!
