Raad gevraagd [assertieve buren]
Graag wil ik wat voorleggen want ik heb het even gehad met een buurjongetje en z'n ouders. En ik weet niet wat ik moet doen.
Op zich een lief jongetje maar hij slaat en hij komt soms achterom lopen, doet de deur open, loopt onverstoorbaar door als je hem vraagt wat hij komt doen. Eenmaal in m'n huis krijg hem moeilijk mijn huis uit. Tenzij ik zeg dat als hij zelf niet gaat, ik hem optil en buiten zet. Hij pest ook. Hij is lang voor zijn leeftijd (5, misschien net 6). Zijn ouders vinden dat hij vanalles zelf al kan: hij heeft geen supervisie nodig. Er hoeft niet op hem gepast te worden, corrigeren hoeft eigenlijk ook niet maar zeg gerust duidelijk nee tegen hem want hij moet het wel weten. Met als gevolg dat het zo draait dat anderen tegen dit jongetje (zouden) moeten zeggen dat hij te ver gaat, hem weg moeten sturen of gewoonweg moeten zeggen dat hij bij voorbaat al niet mee mag doen.
Die eerste twee gebeuren al met het laatste heb ik moeite.
Hebben we het zwembadje buiten en hij vraagt of hij mee mag doen. Voorheen zeiden wij dat hij dat moest vragen aan zijn moeder. Nu zeggen we dat we daarover eerst een afspraak willen maken met zijn moeder. Hoe dan ook: hij staat in zn prachtige zwemslip voor je neus met de mededeling dat het mag. Ouders zie je niet. Het probleem is dat er nooit op hem gelet wordt (ouders vinden dat niet nodig) maar wij mogen gerust tegen hem zeggen wat hij niet mag etc.. Maar eerlijk gezegd wil ik dat niet. Ik voed m'n eigen kinderen wel op en af en toe een kindje corrigeren, ach dat hoort erbij. Afspraken met deze ouders die ook prettig zijn ons komen niet tot stand lijkt wel.
Een paar voorbeelden hoe dat hier toegaat. Ik ben aan het koken en zet dan mijn kinderen voor de televisie. Buurjongetje komt langs, loopt door en mompelt iets van 'het mag van mijn ouders' (en dat verzint hij natuurlijk ter plekke) en gaat erbij zitten. Dat gaat niet helemaal rustig en als ik kook, wil ik rust in de tent. Ik zeg hem dat hij naar huis moet omdat wij zo gaan eten. Hij gaat niet. Op een gegeven moment komt een van zijn ouders eraan en ik wil dat ook tegen die ouder zeggen. Wat schetst mijn verbazing: ouder zegt hoi, draait meteen hoofd het hoekje om met zoon te vragen of hij wil blijven en tot hoe laat. Mijn mond viel open... en weg liep vader met 'als je hem zat bent, stuur je maar weg' (en ik was bezig met koken). De volgende dag geeft zoon aan dat hij met buurjongen buiten wil spelen (die met zijn vader en een vriendje buiten speelde). Nee zegt die vader want ik kan niet op meer dan 2 kinderen passen. Weer viel m'n mond open. Mijn kinderen hebben daar nooit echt gespeeld: niet uitgenodigd, er is geen 'de mijne is bij jou geweest, nu andersom'. En ik merk dat het me flink begint te storen.
Andere keer; zoon speelt buiten, in het uitzicht, en komt overstuur aanlopen (was toen 4) want waar deze moeder bij was, had buurjongen hem geslagen. Dan verwacht je toch dat zo'n moeder kind even komt brengen met een uitleg of een excuus? En het kind slaat nu 1,5 jaar later nog altijd.
Een andere keer, 2 jaar geleden, toen ik het nog niet zo doorhad, wilde buurjongen weer bij ons spelen. Moeder komt dit keer wel aanrennen, zegt zonder hallo te zeggen tegen haar zoon, maar eigenlijk tegen iedereen, op luide toon: ga jij maar met X (ander buurjongetje) spelen. Waarop mijn kinderen begonnen te huilen want zij mochten niet mee.
Ben ik gek en ouderwets? Of mag ik niets verwachten? Want ik heb deze ouders daar nog nooit op aan gesproken. Maar dat moet maar eens veranderen.
Nu speelde het buurjongetje weer buiten. Mijn kind komt hard aanrennen: broer is geslagen door buurjongen met een stok op z'n hoofd en huilt. Dus ik erheen vraag wat er is gebeurd. Ik hoor het aan en besluit om naar de ouders van het buurjongetje te lopen. Maar ouders zijn er niet: 1 boodschappen doen en 1 in de speeltuin met baby. Volledig uit het zicht. En ondertussen zijn we een paar uur verder en is ook m'n stemming wat anders. Van een koe bij de horens pakken is nu geen sprake meer van.
Voor de goede orde: dit buurjongetje wordt nooit meer door ons uitgenodigd om te spelen. Hij vraagt wel vaak maar ons repliek is dan dat het mag als zijn ouders met ons een afspraak hebben gemaakt. Dat gebeurt natuurlijk niet.
Ik heb dit niet eerder zo hardnekkig meegemaakt. Of heb ik daar geluk mee?
Hoe kan ik dit nu het beste aanpakken? Ik merk dat ik heel weinig zin heb om bij hun voordeur aan te bellen. En ik heb moeite om dit kind af te wijzen of om hem faliekant de deur te wijzen voor iets waarvan ik vind dat echt bij zijn ouders ligt (supervisie, afspraken etc).
Herkenning
Je moet het zelf regelen Fruit&co, net wat Single Lady schrijf, jij moet assertiever worden. Ik heb vroeger ook zo'n buurjongen gehad en ik had er geen probleem mee hem te vertellen hoe hier de regels waren. En als hij zich daar niet aan wilde houden zou ik hem inderdaad gewoon buiten hebben gezet. Dág buurjongetje, je mag terugkomen als je je gedraagt.
Kinderen die buiten andere kinderen slaan, dat is lastig, meestal was ik er wel bij toen de kinderen nog klein waren en daarna, toen ze wat groter waren en alleen gingen spelen kwamen ze ook wel eens huilend terug. Bij een paar kinderen heb ik toch maar tegen mijn kinderen gezegd dat ze maar niet meer met die kinderen moesten spelen, 'omdat die kinderen je slaan'. Ontwijken dan dus maar.
Knip op de deur
Hadden we hier maar (prive)tuinen met een hek en poort. Dan kon er een knip op. Maar dat hebben we hier niet. We hebben 1 groot stuk groen, publiek waar iedereen toegang toe heeft (het ligt wel beschut dus eigenlijk komen er alleen mensen die het weten te vinden: mensen die hier wonen).
Duidelijk zijn
Inderdaad, duidelijk zijn. Vertel hem dat je wil dat hij eerst aan jou vraagt of hij mag komen spelen voor hij binnenkomt. Als jij dat niet wil, zeg dat dan duidelijk (Nee Pietje, vandaag kan je niet komen spelen) en als het wel mag, vertel dan ook duidelijk hoe het moet verlopen: Je mag komen spelen, maar je blijft wel beneden spelen en om vijf uur begin ik met eten maken en dan ga jij naar huis. Om vijf uur zeg je dat het tijd is om naar huis te gaan. Gaat buurjongetje niet dan vertel je hem eerst vriendelijk dat dat de voorwaarde is waarop hij is komen spelen en dat als hij zich niet aan die afspraak en jouw regels houdt, hij voorlopig niet meer kan komen spelen. Als ie dan nog steeds tegenstribbelt zou ik er echt geen moeite hebben om 'm gewoon zonder pardon de deur uit te zetten.
Kortom, los het zelf met het buurjongetje op, zonder die ouders er steeds bij te halen ('als het mag van je ouders'), het gaat er toch vooral om wat jij wil en wat er van jou mag in je eigen huis.
Wat vinden je kinderen er eigenlijk van? Willen die wel met het jongetje spelen? Dat lijkt me toch de belangrijkste voorwaarde. Er wordt hier veel gespeeld (buurvriendjes van kinderen en een schare kleuters die het hier erg gezellig vindt en aanbelt om 'met de hond te komen spelen') en er kan en mag hier een heleboel, maar wel op de momenten dat het mij uitkomt en volgens mijn regels. Ik heb er totaal geen probleem mee om te vertellen dat het nu niet uitkomt of dat het nu echt tijd is om te gaan en ik ben daar dan ook best (vriendelijk) streng in, geen enkele moeite mee en geen greintje schuldgevoel daarover.
Deur
Die deur is ook dicht, behalve bij mooi weer en de kinderen spelen voor.
Stappenplan
1. Kind vraagt eerst aan jou of hij mag komen spelen, dus zo maar het huis inrennen is er niet meer bij.
2. Jij vindt het nu niet goed (exit kind), of jij vindt het in principe OK....door naar stap 3
3. Kind vraagt aan jouw kroost of die zin hebben om te spelen...jouw kind heeft geen zin (exit buurkind) of heeft wel zin (buurkind mag blijven, door naar stap 4)
4. Jij vinkt af of buurkind nog aan ouders moet vragen of het Ok is...indien nodig gaat ie dat doen
5. Jij verklaart indien van toepassing vooraf wanneer het spelen is afgelopen, dan is dat vast maar duidelijk.
Op die manier kan er bij binnenshuizige afspraakjes weinig meer misgaan lijkt me. Duidelijk zijn kan ook op een heel aardige manier. Je kunt een kind van bijna 6 ook best uitleggen dat als ie af en toe wil spelen dat dit de te volgen strategie is, en dat het anders helaas helemaal niet gaat lukken. Met je huifdige aanpak lijkt het dat 'het mag van MIJN ouders' voor buurkind een vrijbrief is om binnen te komen. Met bovenstaande aanpak maar je duidelijk dat er gewoon 2 andere partijen zijn die het ok moeten vinden, namelijk jij & je eigen kroost (of deel daarvan). Zijn ouders heb je daarbij eigenlijk helemaal niet nodig, zeker niet als die tocjh altijd alles OK vinden. Dan zijn JIJ en je KIND degene die bepalen of er gespeeld kan worden. en ook in die volgorde.
Succes!
Ingrid
Oh, en,
ik zou me niet te veel opwinden over de opvoedingstechnieken van de buren. Daar kun je toch niks aan veranderen. Als het je irriteert dat hij wel bij jullie is maar nooit daar, dan vind je het gewoon minder vaak bgoed dat ie bij jullie is. Jammer dan.
En duidelijk zijn, dat betekent ook dat je buurkind de deur uitzet als het je te druk is, en hem dat dan ook gewoon vertellen. Eigenlijk was je (zie mijn stappenplan) al te laat toen ie al achter de tv zat. En ik zou hem hebben weggestuurd met de mededeling dat je dit hem te druk en onrustig vond, niet alleen maar omdat jullie 'bijna gingen eten'...want dat impliceert voor zo'n kind dat ie volgende keer gewoon wat vroeger moet komen als ie wat langer de tijd wil hebben om de boel bij jullie nog een beetje op stelten te zetten. Toch? Is toch logisch? Je kunt van zo'n kind niet verwachten dat ie snapt wat jij echt bedoelde. Zeker niet als ie van zijn ouders zo'n overdosis vrijheid meekrijgt.
Dus nogmaals...hou het bij jezelf. wees duidelijk & tolereer in en om je huis alleen wat jij OK vindt...
Ingrid
Loslaten
Buiten alle prima tips om, zou ik ook proberen al het 'leed' van twee jaar terug maar achter je te laten. Als hij nu 5 is was hij toen drie, daar kan en mag je niet in blijven hangen.
Jouw huis, jouw regels
Als hij zo graag bij jullie wil spelen, gelden jouw regels. Het stappenplan van IngridT kan prima werken. Ik was het al bijna vergeten, maar toen hier een paar jaar geleden de buurkinders van toen een jaar of 5 kwamen spelen, heb ik er ook wel eens eentje opgetild en buiten gezet. Als ik me goed herinner, heb ik er eentje alles bij elkaar wel een keer of tien opgetild en in de tuin neergezet met "ik had gezegd dat je nu naar huis moest".
Ik heb ook ingesteld dat ik niet word aangsproken als ik sta te koken. Merk ik dat er onrust ontstaat, dan gaan de vriendjes naar huis - of althans onze tuin uit. En heus, ik heb me echt wel eens gevoeld alsof ik de aller-akeligste rotmoeder van de buurt was met die duidelijke afkadering. En toch zaten ze hier heel vaak. Tegenwoordig zit het er bij de hele buurt ingehamerd en hoef ik alleen nog maar te zeggen dat ik ga koken. Er is zelfs bij alle inmiddels nieuw aangekomen vriendjes duidelijk dat er niet in onze tuin gespeeld wordt als wij eten - óók niet met de vraag of Pietje straks nog komt buitenspelen. Als we eten, eten we en komt er niemand binnen. Het kan wat volharding kosten, maar als je maar consequent en heel duidelijk bent, lukt dat.
Ingridt
Hoi Ingridt,
Een helder lijstje en logisch: zo hebben wij die ook. Punten 1 en 2 gaan al mis, niet omdat wij dat niet doen maar om dat jongetje niet luistert. Het probleem is niet het lijstje.. maar het lijstje wat jij opsomt, die hier ook als regel is, werkt met de gedachte dat er stilzwijgende afspraken zijn die iedereen heeft *en* die iedereen naleeft. Een welwillendheid dus. En misschien gaat het daar wat mis. En ik weet niet heel goed waar het mis gaat maar ik heb het idee dat hij vindt dat de naleving ervan, het niet hoeft. Het probleem is een jongetje dat niet luistert en zijn ouders die dus voor zijn neus min of meer zeggen dat het goed is (dat jij niet luistert is niet ons probleem, niet jouw probleem maar het probleem van de buurvrouw) (zie voorbeelden: onze zoon slaan waar zijn moeder bij is -in het gezicht, keihard, op ons terras op de hoek van ons huis (ik was even op het toilet) en zoon kwam volledig snikkend en overstuur thuis. En dat vader z'n hoofd om het hoekje een afspraak met zijn zoon (buurjongen) maakt over het hier zijn geeft ook naar mij en ik denk ook naar dit jongetje de boodschap: wij maken geen afspraak met de buurvrouw want jij hebt het voor het zeggen).
En het lijstje werkt voor iedereen in de buurt maar niet voor dit jongetje. En ik zie dat ik veel assertiever moet zijn naar dit jongetje. En ergens vind ik dat ook heel zielig voor hem: hij moet dit soort dingen dus van anderen horen want thuis krijgt hij dat niet mee. En wat ik ook moeilijk vindt: doordat hij daarin niet opgevoed is/wordt, mag ik de kwaaie zijn die hem nee zegt (nee, de hele buurt mag in het zwembadje maar jij niet.. want jij slaat/alle kinderen hebben 1 ouder die hier oplet maar jij niet.
En omdat hij lang voor z'n leeftijd is en een aantal dingen goed kan, wordt er tegen hem opgekeken door de kinderen in de buurt. Ook door de mijne maar toch hebben ze geen verlangen om met hem te spelen. En ergens lijkt ie ook een beetje eenzaam: door zijn leeftijd en lengte wordt er meer van hem verwacht. Mooi want zeer jong al zelfstandig maar dat heeft ook een keerzijde.
Ik heb het punt bereikt dat ik hem niet graag zie komen. En hij is vast een leuk jongetje maar het komt er niet uit. Hij heeft zijn ouders niet mee. Ik zou graag zijn ouders hier op willen aanspreken maar gezien jullie reacties, moet ik dat niet doen.
Fruit & co
Maar toch....
bij punt 1 en 2 gaat het al mis.
Okee. Dan pak je hem als ie langs jou heen de kamer binnenwandelt vriendelijk doch dringend bij de arm en begeleidt hem terug naar de deur. Leg hem nog eens uit hoe het bij jullie werkt, en afhankelijk van hoe coulant je bent vertel je hem dat ie danwel NU een 2e kans krijgt om opnieuw & volgens de regels binnen te komen, of dat er morgen weer een dag is. Dooeg buurjongetje!
Niks mis mee & heel duidelijk.
Het lijkt me bijna onmogelijk dat ie niet binnen een paar weken zich danwel aan jouw regels confirmeert, danwel dat ie andere adresjes zoekt om zich te vermaken.
Mocht ie na een maand waarin je ECHT duidelijk bent geweest nog steeds dagelijks achter je langs sneaken, DAN kun je danwel een knip op de deur doen, of zijn ouders er eens op aanspreken. Maar jou horende zou ik dan in eerste instantie voor die knip op de deur gaan.
Maar als je echt duidelijk bent betwijfel ik of het zo ver komt.
En nogmaals, je hoeft niet 'de kwaaie' te zijn. Duidelijk zijn kan ook op een hele aardige toon. En hem zielig vinden, tja. Kweeniet. Hou het bij jezelf. Kinderen kunnen trouwens vaak wonderbaarlijk omgaan met verschillende regels op verschillende plekken...dus je hoeft hem niet op te voeden of zo, je hoeft hem alleen maar duidelijk te maken hoe het bij JULLIE werkt.
Ingrid
En wie weet, fruit & co...
...komt het er wel uit bij dat jongetje, dat leuke, als ie bij jullie een beetje in het gareel wordt gehouden. Wie weet.
Maar nog even......je schrijft dat jullie kinderen wel naar hem opkijken, maar niet met hem willen spelen??? Daar las ik net overheen. Want dan snap ik het helemaal niet meer. Waarom zou je het kind ueberhaupt binnenlaten als jouw kinderen daar geen zin in hebben? Dat maakt de hele discussie toch nog veel simpeler? Kun je stap 2/3/4/5 van mijn schema gewoon overslaan & kind bij de deur vertellen dat jouw truusje & henk helaas geen zin hebben om te spelen.
Ingrid
Gareel
Het jongetje in het gareel houden: daar heb ik totaal geen zin in. Dat wil ik niet. Daar zijn zijn ouders toch voor. En we hebben alleen de deur in de zomer soms open staan en dan loopt hij gewoon binnen en door naar de kinderslaapkamer. Moet ik die deur voor hem dan altijd dichthouden?
Mijn kinderen kijken in op een bepaalde manier tegen hem op (vooral omdat hij zo brutaal is) maar ze lopen niet naar zijn huis om aan te bellen en af te spreken. Ik denk omdat ze hem te wild vinden. Maar ze vinden hem wel interessant. Als ze hem buiten zien en het komt zo uit, spelen ze wel eens, of het moet heel warm zijn en het badje staat in het openbare groen en dan is hij er snel bij. En ook dan slaat hij kinderen en neemt hij het voortouw, sfeerbepalend.. en niemand die op hem let en als ze langskomen lopen (want met fiets, boodschappen doen), wordt hij niet gecorrigeerd.
Moeilijk zeg
duidelijk nee zeggen. "nee je mag er niet in" waarom ? Daarom, deur dicht. Desnoods op slot.
ik had vroeger mijn hib'je, ze is inmiddels niet meer half inwonend. Maar die zat hier ook echt hele dagen achter elkaar op elk mogelijk moment en dat was niet altijd gezellig/fijn voor mijn privacy ook al had ik het heel erg met haar te doen, vooral ook omdat ze bij alle andere buren het zo bont had gemaakt dat ze er niet meer in mocht en dus bij ons aandacht en warmte zocht.
Duidelijk zijn, nee is makkelijker te begrijpen dan een halve uitleg.
Nee hib, nu niet. Als x nog wil spelen dan komt ze wel op straat. Niet in de voortuin hangen, doei !
Ik-boodschap geven
en zelf de regie nemen. Het is jouw huis, daar gebeurt wat jij wil en wie jij niet binnen wil hebben, laat je buiten staan. Kom op zeg, het is een jochie van vijf toch?
Doe anders de achterdeur op de knip, waar je kinderen niet bij kunnen.
Helemaal eens
Dit doe je helemaal zelf. Helemaal los van alles eromheen kun je niemand verantwoordelijk stellen voor het feit dat jij je in je eigen huis de wet laat voorschrijven door een kleuter. Misschien niet zo gek dat je niet serieus genomen wordt door kind plus ouders?
Nounou, zo heet is die soep niet.
Nou zeg Bella, als jij mij kende zou je niet zeggen dat ik mij de wet laat voorschrijven door een kleuter. Ik heb de indruk dat je niet goed gelezen hebt of het is niet goed overkomen want deze conclusie is een misslag. Want het niet zozeer dat ik niet ingrijp (want als ik niet sta te koken, stuur ik hem ook weg en gaat hij ook, uiteindelijk want dan heb ik m'n handen vrij). Maar deze kleuter icm zijn ouders. Ik heb dit met geen enkel ander kind in de buurt. En ook niet met de ouders in de buurt.
Maar het is toch te gek voor woorden dat door deze kleuter je in de zomer dus niet meer je deur open kan zetten, zoals jullie adviseren. Dan laat ik mij dus wel de wet voorschrijven door een kleuter. Dus ik zou dan altijd binnen moeten zitten met deur dicht. Want terrassen hier komen uit op het openbare groen. Er zijn geen hekken oid. Er mag niet eens een hek hier. Blijkt ook alleen nodig te zijn voor dit jongetje. Het is wonderlijk dat hij dus nog meer duidelijkheid nodig heeft dan de rest van de kinderen in de buurt. Ik vraag me af of het zit in (on)duidelijkheid. Mi zit het er meer in het ontbreken van grenzen oplegd door zijn ouders. En daardoor moeten anderen hun grenzen gaan bewaken. Want 1x of 10x de grens aangeven: het heeft alleen een tijdelijk effect, achteraf. En mijn man ervaart het ook zo en die is dan ook heel kortaf. Helpt niet.
En Mandy, ik krijg de indruk dat jij het heel makkelijk vindt maar ik vind het in dit geval niet makkelijk. Mag dat, ajb? Als alle kinderen in de buurt de regels kennen en zich er aan houden alleen hij houdt zich er niet aan, aan wie zou het dan liggen? En dat is het lastige eraan vind ik. Ik zie dat zijn ouder niet meekrijgen wat hij doet aan gedrag omdat ze nooit supervisie houden. Ik zie dat ik duidelijk ben en mijn man ook. Hij wordt niet uitgenodigd door ons en we zeggen hem ook nee bij de deur. Bepaald gedrag wordt door zijn ouders of niet aangepakt (slaan) of ze vinden het niet hun probleem (dat hun kind slaat, dat hij binnenwandelt (niet alleen bij ons), waar hij is) of ze zien het niet (want geen supervisie buiten).
En misschien hebben jullie gelijk dat ik die ouders daar niet op aan kan en mag spreken. En dan moet ik maar op het persoonlijke af zo duidelijk zijn (Nee *jij* mag niet bij *ons* binnen komen, nee *jij* mag niet in *ons* badje en iedereen mag wel. Als jij dat wel doet, zet ik je er uit net zolang tot jij het opgeeft want dat is onze regel).
Het klopt hoor dat ik daar op zo'n manier moeite mee heb. Ik vroeg me af of dat ook op een andere manier kon. Maar misschien kan dat niet. Ik vind het uiteindelijk toch zielig voor dit kind: hij wordt keihard afgewezen terwijl met wat meer begeleiding van zijn ouders, wel fijn mee kan spelen. Want hij is wel een kleuter maar wordt door zijn ouders niet zo behandeld. hij mag/mocht altijd buitenspelen zonder toezicht. En dan zat hij bij ons op het terras zonder dat zijn ouders wisten waar hij was. En die zochten hem nooit.
De vorige keer had ik afspraken met hem gemaakt (er wordt hier niet geslagen), die hij niet nakwam (want kleuter). En uiteindelijk heeft hij toen zijn opa erbij gehaald die in het gras kwam zitten en toen een aantal buurkinderen gingen klagen hardop dat hij sloeg en maar niet ophield, bij hun eigen ouders en bij deze opa, greep opa nog niet in (kennelijk zit het in de familie?) heb ik hem weggestuurd (we hebben een afspraak gemaakt, je slaat nog steeds, ik heb geen zin om politieagent te zijn hier dus jij mag vandaag niet meer in het badje). En nog zei opa niets en kwam ook niet op voor kind tov mij.
De volgende keer is het van meet af aan nee. Ik hoef niet een andermans kind in die mate in het gareel te houden. Ik wil geen last van wangedrag. En hem daarop aanspreken, verdwijnt in een bodemloze put. Want de bodem krijgt hij van thuis niet mee.
Bedankt voor jullie reacties: ze hebben me aan het denken gezet ik kan beter duiden waar het in zit.
Beemer
Breemer: je wilt niet duidelijk zijn tegen zijn ouders want je zegt dat je geen zin hebt om bij hen aan te bellen om het te bespreken en als vader bij jou aan de deur komt, durf je ook niet in te grijpen."
Oh, dan is het verkeerd overgekomen, denk ik.
Want toen ik stond te koken (met de rug naar de deur) en ik m'n mond open deed om tegen vader te zeggen dat het niet uitkwam dat jongetje binnen was, draaide vader zijn hoofd naar zijn zoon om daar een afspraak mee te maken (die luidde: wil jij hier nog blijven? dan is het goed en met de mededeling dat zoon nog bleef (maar ik sta te koken, we gaan zo eten, dus nee zei ik nog) en als we hem zat waren wij hem maar de deur uit moesten zetten. Daar viel mijn mond van open en weg liep vader. Toen vertelde ik het jongetje dat hij naar huis moest maar hij wilde niet. Toen het eten klaar was (mn handen vrij) heb ik hem naar buiten begeleid. Toen pas konden wij gaan eten. Achteraf weet je wat je had moeten doen, misschien.
En met het slaan laatst, ben ik naar hun voordeur gelopen, aangebeld maar er werd niet open gedaan. Want zei het jongetje van 5 (nb) dat zijn moeder boodschappen aan het doen was en zijn vader in de speeltuin met de baby.
En ik ben net zo duidelijk naar hem als naar andere kinderen in de buurt, die dit niet doen. Kennelijk is dat voor dit kind in het bijzonder niet duidelijk genoeg. Hoe dan wel. Want je grenzen aangeven aan iemand die zich daaraan houdt, is niet moeilijk. Maar iemand die zich er niet aan houdt, dat is lastiger.
Het gevoel is een beetje als dat je in je billen geknepen wordt en dat je vriendin dan zegt, had je maar duidelijker nee moeten zeggen. Goed met kinderen ligt het wat anders maar die ouders hebben ook een rol hierin.
Jamaar fruitenco!
'Toen vertelde ik het jongetje dat hij naar huis moest maar hij wilde niet. Toen het eten klaar was (mn handen vrij) heb ik hem naar buiten begeleid. Toen pas konden wij gaan eten.'
Echt, lees nou eens wqat je schrijft! Een kleuter!
Ik kan me niet voorstellen dat whatever je aan het koken was niet even maximaal 30 seconden zonder jouw aandacht kon. Hij wilde niet. Humpf. Dan haal je hem op & bonjour je hem eruit. Echt, door hem te laten zitten tot jullie aantafel moesten bevestig je voor hem alleen maar dat ie inderdaad overal mee wegkomt. Doe je zelf precies hetzelfde als wat je zijn ouders verwijt. namelijk veel te losbollig opvoeden & niet ingrijpen bij onacceptabel gedrag.
Echt, als je het nou over een buurvrouw had die steeds met een smoesje op de koffie kwam maar die je niet voor het hoofd wilde stoten, dan kan ik me voorstellen dat je behoefte hebt aan tactische tips. Maar dit is een kleuter!!!
Ingrid
Ja precies
"x ga jij eens naar huis toe".
En dan als hij het niet doet richting deur/buiten de tuin etc leiden.
echt, je moet gewoon heel erg duidelijk worden, op het botte af voor je gevoel.
Ik herken mezelf echt in jou hoor, ik heb ook te lang te aardig en te omslachtig gedaan rondom kinderen. Ze zaten hier altijd, ook met speelafspraakjes via school, hoogzwanger zat ik nog met kinderen hier die dan te laat werden op gehaald etc etc. Nee ik ben gewoon assertief geworden tov kinderen, en ja er werd wel een tijd minder gespeeld maar dat is wel weer bijgetrokken aangezien mijn dochter meer in de straat is gaan spelen. Bovendien, ben ik zo erg dat als het niet regent en het niet koud is ze naar buiten MOETEN. Ja naar buiten moeten ipv binnen rondhangen en zeuren om de wii en dvd's.
Dus gewoon
per direct een strenger, duidelijker en kort geformuleerd en consequent beleid gaan uitvoeren.
De kans is groot dat dan die kleuter ook minder vaak bij je rond hangt. Verder kan je dit aankondigen bij de ouders "ik heb meer behoefte aan privacy dus ik stuur de kinderen vaker weg". Wat ze doen met die mededeling is aan hun zelf.
hup, nee is nee, nu niet, hup uit de tuin. He x ik had net ok al gezegd dat ik even rust wil, nu uit de tuin gaan.
Als je hem zat bent...
Doet me denken aan buren die wij ooit hadden. Ik was net die nacht bevallen van onze eerste (13 jaar geleden). De buren kwamen even om het hoekje kijken met de kinderen (7 en 9 ongeveer denk ik). Na een tijdje wilde de buurman weg gaan (kan me niet meer herinneren of de buurvrouw erbij was), maar de kinderen wilden niet mee (ze zaten dus met zijn allen op onze slaapkamer he), dus de buurman zei dat ze dan nog wel even mochten blijven en tegen mij: "als je ze zat bent, stuur je ze maar naar huis", waarop ik antwoordde, dat hij ze dan nu maar gelijk moest mee nemen. Hij keek me wel een beetje vreemd aan, maar nam ze wel mee.
Duidelijk en consequent
Echt, dat zijn de toverwoorden. Die kleuter heeft in jouw huis alleen jou als referentie. Ik zou zeggen: stel per vandaag de regel in dat zodra jij begint te koken, alle (!) vriendjes en vriendinnetjes het huis uit gaan. Andere heel handige regel: zodra het kind binnen sneakt/kruipt cq jij in de gaten hebt dat het binnen komt, vragen: met wie wil je spelen? Vervolgens aan je eigen kind met wie hij zegt te willen spelen vragen: heb jij nu zin om met X te spelen? Bij nee is dus vriendelijk: Nee, hij/zij wil nu niet spelen, tot de volgende keer!
En dat alles lukt maar op één manier: consequent, duidelijk en persoonlijk houden. Die ouders kun je volkomen buiten beschouwing laten, dat kind heeft alleen in jouw huis jouw regels te respecteren. Zo niet, dan huis uit. En soms voel je je dan inderdaad een akelige rotmoeder en soms lijkt dat echt eindeloos lang te duren. Maar het werkt, is mijn ervaring.
Geweldig yura!
Ja, nou, ik ben ze nu dus zat! Ik wil graag dat ze Nu met je mee gaan.
Fruit&Co, zo doe je dat dus. Als ouder zegt dat ze van hem/haar nog wel mogen blijven, dan zeg jij dus: Maar van mij mag het niet/ helaas kan het nu niet meer/ ik vind het mooi geweest voor vandaag, een andere keer weer /mij komt het nu niet uit, dus ga met je vader mee.
En dat is wat het stappenplan is: met kan alleen als het jou uitkomt. (en daarna als het ook van de andere ouder mag) In die volgorde, dus als jij niet wil maakt het niet uit wat de andere ouder zegt.
En wellicht verwacht je teveel van een 5/6 jarige. Zelfs fijne vriendjes hier vertrekken niet als ik vanuit de keuken roep (zonder in beeld te zijn) dat ze weg moeten. En dat zijn verder lieve, goed luisterende kinderen hoor! Maar die hebben het ook nodig dat ik stop met wat ik doe, naar ze toeloop, en erbij blijf tot ze weg zijn. Kijk, hier zijn je schoenen, daar is je tas, neem je tas in de hand, dahag, tot de volgende keer -BAM, deur achter ze dicht. Zonder opgaaf van redenen: die heb je als moeder niet nodig, dus, dat is het mooie, daarover hoeft ook niet gediscussieerd te worden. Want de kleuter heeft op alles wel een weerwoord: maar ik kan toch meeeten, van mijn moeder hoef ik niet naar huis, ik wacht wel even tot jullie klaar-terug zijn, ik mag wel mee naar de winkel, ik doe wel zachtjes als peuterzusje gaat slapen.... de lijst smoezen is eindeloos. En dus zeg je alleen dat het nu tijd is om naar huis te gaan.
Klinkt goed he? Succes,
Algebra
Ingridt
Ingridt: Ik kan me niet voorstellen dat whatever je aan het koken was niet even maximaal 30 seconden zonder jouw aandacht kon.
Daar zat iets tijd tussen want ik stond frieten te bakken in de wok (een probeersel, wegens afwezigheid van frituur en grote wens van kinderen) en dat kan je niet maar even laten staan of uitzetten. En toen de frieten in de schaal zaten, heb ik 'm uit de woonkamer gevist en de deur uit gezet. En dat ging niet gemakkelijk maar hij ging wel.
Het is wat Yura beschrijft alleen was ik te flabbergasted om de opmerking die zij maakt ook zo te doen (ik zei te beleefd, nee komt niet uit). Ik had die vader een opdracht moeten geven: nee, jij neemt hem nu mee. Het enige verschil is dat die vader in het verhaal van Yura uitgenodigd was (toch) en deze vader/zoon combinatie niet, ging allemaal zeer snel en ik had m'n aandacht ergens anders voor nodig (wok met laagje olie).
Eindeloze smoezen
Inderdaad, de meest creatieve smoezen kun je verwachten, óók van heel leuke, lieve en aardige en coöperatieve kleuters. Van "dit beleg hebben wij nooit" en "mijn moeder koopt nooit fruit" tot "wij hebben thuis geen WC".
En ouders...
Ja, die ken ik ook. Zo kreeg ik buurmeisje een keertje aan de deur en ik zei dat het niet uitkwam. "Ja maar," sprak het meisje met grote verschrikte ogen, "Mamma is broer aan het wegbrengen naar sport en Pappa moest ook weg en hij zei dat ik vast wel even een half uurtje bij jullie kon..." Dat heb ik "opgelost" door zowel tegen meisje als tegen haar ouders te zeggen dat ik graag van tevoren gevraagd wil worden als ik even een uurtje moet oppassen. De kans was namelijk zeer wel aanwezig geweest dat ik er ook niet was op dat moment en dat ze voor een dichte deur had gestaan in de regen en zonder jas. Het is niet meer gebeurd.
Genista
Ongelooflijk, zulke ouders. Wat is er mis met zulke mensen! Stonden de ouders erbij of moest je daarvoor nog even langs? Goh dat jullie nog op iets komen, mij overvalt zoiets meestal en dan heb ik niets paraat.
Oke oke
Je hebt helemaal gelijk hoor, het ligt aan dat kind, nee, correctie, aan die ouders, en zeker niet aan jou.
En dan?
Ben zelf ook veel te aardig hoor, en er zullen altijd mensen zijn die daar graag gebruik van willen maken. Klagen daarover heeft geen enkele zin, kritisch naar mezelf kijken wel.
Fruit&co
Ik heb het op dat moment tegen het meisje gezegd (die ik dus toch maar binnen liet - had ik haar nat moeten laten regenen?) en de volgende dag tegen moeder. Vader liep ik de dag daarna tegen het lijf en toen heb ik het nog maar eens gezegd. Nog een klein tipje: stel je af en toe zo'n situatie voor en bedenk dan wat je zou moeten zeggen. Als de situatie zich dan echt voordoet, heb je sneller een goed antwoord paraat.
En toch
Vind ik het raar. Ik heb toch wel de stellige indruk dat Fruit&Co al langere tijd meer of minder subtiele signalen afgeeft aan TBK (teroriserende buurt kleuter, een exponent van het HIBje) en best wel hier en daar grenzen stel. Dat TBK bést wel eens zijn neus stoot bij haar. Zij legt het bij zijn ouders, daar heeft hij het niet van geleerd - maar zo langzamerhand begin ik te denken: zouden die ouders het al opgegeven hebben met TBKtje? Dat het gewoon een kind is wat geen grenzen accepteert/respecteert?
Tirza
