Raad nodig

"Kort” schetsen; ik ben een vrouw met een fulltime dochtertje (bewust alleenstaande mama) van 3,5j, hij is een man van 48 met  dochters van 15 en 18 uit een huwelijk dat een 5-tal jaar geleden geëindigd is.

We zijn een jaar samen en wonen een 35min uit elkaar. Snel elkaars kids leren kennen, want de mijne is er steeds, dus je kunt niet rond haar, en hij wilde me ook snel voorstellen aan de zijne. Ze zijn week om week bij hem. 

Vrij vroeg in onze relatie besproken dat we beide geen lat relatie willen en het de bedoeling was om te gaan samenwonen.2,5j geleden heeft hij een huis gekocht dat hij sedert dan volledig aan het renoveren is (woont momenteel in een huurhuis tot het af is). Wat inhield dat samen iets nieuw starten geen optie was, het was voor hem een uitgemaakte zaak dat wij naar daar zouden moeten verhuizen, gezien de leeftijd van zijn kids en het feit dat hij al zoveel werk in dat huis gestopt heeft. Daar worstelde ik wat mee, ik heb zelf ook een eigen huis, woon dicht bij mijn familie, vrienden… Maar gezien de leeftijd van mijn dochtertje is het voor haar simpeler om te verhuizen, dus ik heb hiermee ingestemd, maar met de voorwaarde dat we met 5 samen in het nieuwe huis gingen trekken, zodat ik niet het gevoel had dat wij gast waren in hun huis.

Dit hadden wij zo afgesproken, maar na dit te vertellen aan zijn dochters die aangaven hier niet klaar voor te zijn, heeft hij dat op eigen houtje ingetrokken. Dit heeft me best wel gekwetst. Achteraf bekeken zijn we daar idd veel te snel in geweest, maar het blijft een beslissing die je als koppel genomen hebt en dan eenzijdig verbroken wordt. 

De week dat zijn kids niet bij hem zijn, komt hij 2 avonden en de rest werkt hij verder in dat huis dat af moet geraken. De zaterdag werkt hij er ook en komt ’s avonds tot de maandagmorgen. Vroeger kwam hij de vrijdagavond ook, maar dat is hij gestopt omdat hij het te druk had met de verbouwing.

De week dat ze er zijn, komt hij niet, want hij wil ze niet alleen laten en ik kan niet naar daar omdat mijn kleuter thuis in haar bedje ligt. En in het weekend gaan wij de zaterdagavond naar daar tot de zondagnamiddag. De dochters waren steeds beleefd tegen mij, maar daar stopt het, ze tonen geen interesse in mij, er is geen contact, we praten weinig tot niet, en ook in mijn dochtertje tonen ze geen interesse. Zelfs geen berichtje op haar of mijn verjaardag of zo. En ze worden almaar afstandelijker. De laatste maanden zeiden ze amper hallo tegen ons. Een paar keer over proberen praten met hem, maar de stekels gingen op, die meisjes hebben het daar moeilijk mee, en zeg jij dat ze niet beleefd zijn enz enz. Waardoor ik het verder gewoon liet rusten en onderging. Maar dat ze mijn dochtertje ook links laten liggen, had ik het moeilijker mee, het is een meisje van 3,5, die uiteindelijk telkens mee moet naar daar, vreemde omgeving, niet haar eigen bedje, weinig speelgoed, want ik moet iedere keer enkele zaken mee slepen… En nu is het zo ver gekomen dat ze gezegd hebben tegen hem dat ze liever hebben dat we in het weekend niet meer komen, omdat mijn dochtertje nog klein en aanwezig is en ze daar moeite mee hebben. En ze nooit tijd hebben met hun papa alleen in het weekend, want de zaterdag werkt hij en ’s avonds komen wij aan.

En ergens kan ik dat begrijpen, ze verdienen ook tijd met hem alleen. Maar ik zie hem ook niet in de week dat zij er zijn en dan nu de weekends ook niet meer. Ik moet ook vaak alleen naar familie, vrienden enz enz want geen tijd door huis en kids. En dan zullen we elkaar dus nóg minder zien.

Het verloopt steeds hoe hij of zij het willen, het gaat steeds om hoe hij of zijn kids zich voelen, ik moet me steeds maar aanpassen, begrip tonen, 2e viool spelen, en hoe het voor mij of mijn dochtertje is, is van ondergeschikt belang.

Hij verjaart binnenkort, overdag heb ik enkele leuke activiteiten gepland voor ons 2 want zijn dochters hebben school en ’s avonds wil hij het met hun alleen vieren want is het voor hun leuker als ik er niet ben, dus mag ik alleen naar huis toe.

Zijn dochters hebben eens een conflict tussen ons gehoord waarin hij vond dat ik mis was en sedertdien zien zij mij als de slechterik en hij laat dat ook gewoon toe. Ze zijn geschrokken van jouw reactie naar mij, vonden dat ik dat niet verdiende enz enz. Dus hij voedt ook nog hun afstandelijkheid naar mij toe. En dit kwetst mij enorm. Ik kan leven met het gedrag van zijn kids, maar het er telkens alleen voor staan en me niet gesteund voelen door hem daarin, niet het gevoel of vertrouwen hebben dat hij me daar verdedigt of duidelijk maakt aan hun hoe belangrijk ik ben voor hem, nooit eens op de eerste plaats komen… Niet kiest voor zijn bday met ons 5 omdat ik zijn partner ben en hij mij erbij wil...

Na dat bewuste conclict had hij me gezegd dat ik op de bank moest slapen, dat heeft me ook zo gekwetst want dat doe je gewoon niet. En zal het er dan ook zo aan toegaan wanneer ik in zíjn huis woon?

Maar als ik daar probeer over te praten met hem ben ik onredelijk, veeleisend, egoïstisch, moet het allemaal rond mij draaien… 

En na een tijdje ga ik gaan twijfelen; ben ik onredelijk? Moet ik gezien er kids mee gemoeid zijn constant mijn eigen gevoel en noden steeds aan de kant zetten en minder verwachten van hem?