Raad nodig
"Kort” schetsen; ik ben een vrouw met een fulltime dochtertje (bewust alleenstaande mama) van 3,5j, hij is een man van 48 met dochters van 15 en 18 uit een huwelijk dat een 5-tal jaar geleden geëindigd is.
We zijn een jaar samen en wonen een 35min uit elkaar. Snel elkaars kids leren kennen, want de mijne is er steeds, dus je kunt niet rond haar, en hij wilde me ook snel voorstellen aan de zijne. Ze zijn week om week bij hem.
Vrij vroeg in onze relatie besproken dat we beide geen lat relatie willen en het de bedoeling was om te gaan samenwonen.2,5j geleden heeft hij een huis gekocht dat hij sedert dan volledig aan het renoveren is (woont momenteel in een huurhuis tot het af is). Wat inhield dat samen iets nieuw starten geen optie was, het was voor hem een uitgemaakte zaak dat wij naar daar zouden moeten verhuizen, gezien de leeftijd van zijn kids en het feit dat hij al zoveel werk in dat huis gestopt heeft. Daar worstelde ik wat mee, ik heb zelf ook een eigen huis, woon dicht bij mijn familie, vrienden… Maar gezien de leeftijd van mijn dochtertje is het voor haar simpeler om te verhuizen, dus ik heb hiermee ingestemd, maar met de voorwaarde dat we met 5 samen in het nieuwe huis gingen trekken, zodat ik niet het gevoel had dat wij gast waren in hun huis.
Dit hadden wij zo afgesproken, maar na dit te vertellen aan zijn dochters die aangaven hier niet klaar voor te zijn, heeft hij dat op eigen houtje ingetrokken. Dit heeft me best wel gekwetst. Achteraf bekeken zijn we daar idd veel te snel in geweest, maar het blijft een beslissing die je als koppel genomen hebt en dan eenzijdig verbroken wordt.
De week dat zijn kids niet bij hem zijn, komt hij 2 avonden en de rest werkt hij verder in dat huis dat af moet geraken. De zaterdag werkt hij er ook en komt ’s avonds tot de maandagmorgen. Vroeger kwam hij de vrijdagavond ook, maar dat is hij gestopt omdat hij het te druk had met de verbouwing.
De week dat ze er zijn, komt hij niet, want hij wil ze niet alleen laten en ik kan niet naar daar omdat mijn kleuter thuis in haar bedje ligt. En in het weekend gaan wij de zaterdagavond naar daar tot de zondagnamiddag. De dochters waren steeds beleefd tegen mij, maar daar stopt het, ze tonen geen interesse in mij, er is geen contact, we praten weinig tot niet, en ook in mijn dochtertje tonen ze geen interesse. Zelfs geen berichtje op haar of mijn verjaardag of zo. En ze worden almaar afstandelijker. De laatste maanden zeiden ze amper hallo tegen ons. Een paar keer over proberen praten met hem, maar de stekels gingen op, die meisjes hebben het daar moeilijk mee, en zeg jij dat ze niet beleefd zijn enz enz. Waardoor ik het verder gewoon liet rusten en onderging. Maar dat ze mijn dochtertje ook links laten liggen, had ik het moeilijker mee, het is een meisje van 3,5, die uiteindelijk telkens mee moet naar daar, vreemde omgeving, niet haar eigen bedje, weinig speelgoed, want ik moet iedere keer enkele zaken mee slepen… En nu is het zo ver gekomen dat ze gezegd hebben tegen hem dat ze liever hebben dat we in het weekend niet meer komen, omdat mijn dochtertje nog klein en aanwezig is en ze daar moeite mee hebben. En ze nooit tijd hebben met hun papa alleen in het weekend, want de zaterdag werkt hij en ’s avonds komen wij aan.
En ergens kan ik dat begrijpen, ze verdienen ook tijd met hem alleen. Maar ik zie hem ook niet in de week dat zij er zijn en dan nu de weekends ook niet meer. Ik moet ook vaak alleen naar familie, vrienden enz enz want geen tijd door huis en kids. En dan zullen we elkaar dus nóg minder zien.
Het verloopt steeds hoe hij of zij het willen, het gaat steeds om hoe hij of zijn kids zich voelen, ik moet me steeds maar aanpassen, begrip tonen, 2e viool spelen, en hoe het voor mij of mijn dochtertje is, is van ondergeschikt belang.
Hij verjaart binnenkort, overdag heb ik enkele leuke activiteiten gepland voor ons 2 want zijn dochters hebben school en ’s avonds wil hij het met hun alleen vieren want is het voor hun leuker als ik er niet ben, dus mag ik alleen naar huis toe.
Zijn dochters hebben eens een conflict tussen ons gehoord waarin hij vond dat ik mis was en sedertdien zien zij mij als de slechterik en hij laat dat ook gewoon toe. Ze zijn geschrokken van jouw reactie naar mij, vonden dat ik dat niet verdiende enz enz. Dus hij voedt ook nog hun afstandelijkheid naar mij toe. En dit kwetst mij enorm. Ik kan leven met het gedrag van zijn kids, maar het er telkens alleen voor staan en me niet gesteund voelen door hem daarin, niet het gevoel of vertrouwen hebben dat hij me daar verdedigt of duidelijk maakt aan hun hoe belangrijk ik ben voor hem, nooit eens op de eerste plaats komen… Niet kiest voor zijn bday met ons 5 omdat ik zijn partner ben en hij mij erbij wil...
Na dat bewuste conclict had hij me gezegd dat ik op de bank moest slapen, dat heeft me ook zo gekwetst want dat doe je gewoon niet. En zal het er dan ook zo aan toegaan wanneer ik in zíjn huis woon?
Maar als ik daar probeer over te praten met hem ben ik onredelijk, veeleisend, egoïstisch, moet het allemaal rond mij draaien…
En na een tijdje ga ik gaan twijfelen; ben ik onredelijk? Moet ik gezien er kids mee gemoeid zijn constant mijn eigen gevoel en noden steeds aan de kant zetten en minder verwachten van hem?
Ja, alleen hadden we beide van de start aangegeven geen lat relatie te willen, en zeggen we dat allebei nog steeds. Dan moet je toch ergens (proberen) toewerken naar elkaar allemaal wat beter leren kennen.
Of aanvaarden dat het lang kan en zal duren voor dat mogelijks kan evolueren en allebei in functie daarvan beslissen of we hiermee verder willen zeker....
Eerlijk gezegd begrijp ik het niet helemaal. Je schrijft dat je een bewust alleenstaande moeder bent. Ben je daar nu dan van terug gekomen en waarom dan?
Ik denk dat je gewoon even geduld moet hebben als je graag met hem verder wilt. Zijn oudste is al 18 en de jongste over 3 jaar, dus het zal niet lang duren of ze zijn de deur uit.
S.ndra schreef op 04-05-2023 om 18:57:
Eerlijk gezegd begrijp ik het niet helemaal. Je schrijft dat je een bewust alleenstaande moeder bent. Ben je daar nu dan van terug gekomen en waarom dan?
Ik denk dat je gewoon even geduld moet hebben als je graag met hem verder wilt. Zijn oudste is al 18 en de jongste over 3 jaar, dus het zal niet lang duren of ze zijn de deur uit.
Mijn doel is steeds een gezin geweest, maar na een 15-tal jaren niemand te leren kennen waarmee ik iets wou opbouwen of de neuzen in de zelfde richting stonden, heb ik op 35 jarige leeftijd de stap gezet om alleen voor een kindje te gaan, want mijn kinderwens is altijd groter dan al de rest geweest. Ik heb ook geen relatie nódig, ik heb mijn eigen huis, een leuke job, dichte familie en leuke vrienden... maar als ik iemand tegen kom, ga ik dat zeker niet uit de weg gaan. Wat niet betekent dat ik een papa zoek voor haar, zij heeft geen papa. Maar zij is wel steeds bij mij en dus veel bij ons samen, went aan hem, hecht zich na een tijdje ook wel... En dat maakt het niet gemakkelijker, 1 van de 3 kids er fel bij betrokken, de andere weinig tot niet...
TafkaS schreef op 04-05-2023 om 19:34:
[..]
Mijn doel is steeds een gezin geweest, maar na een 15-tal jaren niemand te leren kennen waarmee ik iets wou opbouwen of de neuzen in de zelfde richting stonden, heb ik op 35 jarige leeftijd de stap gezet om alleen voor een kindje te gaan, want mijn kinderwens is altijd groter dan al de rest geweest. Ik heb ook geen relatie nódig, ik heb mijn eigen huis, een leuke job, dichte familie en leuke vrienden... maar als ik iemand tegen kom, ga ik dat zeker niet uit de weg gaan. Wat niet betekent dat ik een papa zoek voor haar, zij heeft geen papa. Maar zij is wel steeds bij mij en dus veel bij ons samen, went aan hem, hecht zich na een tijdje ook wel... En dat maakt het niet gemakkelijker, 1 van de 3 kids er fel bij betrokken, de andere weinig tot niet...
Ik denk dat jij zijn dochters als onderdeel van een mogelijk samengesteld gezin ziet. Dat zou ik loslaten. Het gaat om vriend en jou en jouw dochtertje . Dat zou op termijn een gezin in 1 woning kunnen zijn. Als de dochters uitvliegen lijkt het me een mooi moment om te kijken hoe jullie het met z'n 3'en kunnen inrichten. Tot die tijd zou ik latten. ijn tijd met zijn dochters komt nooit meer terug. En misschien wil hij eigenlijk ook niet meer met een klein kind in huis wonen? Niet omdat hij haar niet lief zou vinden maar omdat het natuurlijk weer een heel ander leven is.
Gr Angela
TafkaS schreef op 04-05-2023 om 18:18:
Ja, alleen hadden we beide van de start aangegeven geen lat relatie te willen, en zeggen we dat allebei nog steeds. Dan moet je toch ergens (proberen) toewerken naar elkaar allemaal wat beter leren kennen.
Of aanvaarden dat het lang kan en zal duren voor dat mogelijks kan evolueren en allebei in functie daarvan beslissen of we hiermee verder willen zeker....
Ja, maar wat jullie graag willen is lastig. En als je eenmaal kinderen hebt dan kun je niet altijd doen wat jij wil, dan staat het belang van de kinderen voorop. Althans dat zou moeten.
welke uitstapjes zijn leuk voor en een kleuter en 2 jongvolwassenen tegelijk?
Ik kan ze niet bedenken. 1x per jaar max of zo, maar eigenlijk moet je dat niet op structurele basis van die jongvolwassenen vragen.
Angela1967 schreef op 04-05-2023 om 21:05:
[..]
Ik denk dat jij zijn dochters als onderdeel van een mogelijk samengesteld gezin ziet. Dat zou ik loslaten. Het gaat om vriend en jou en jouw dochtertje . Dat zou op termijn een gezin in 1 woning kunnen zijn. Als de dochters uitvliegen lijkt het me een mooi moment om te kijken hoe jullie het met z'n 3'en kunnen inrichten. Tot die tijd zou ik latten. ijn tijd met zijn dochters komt nooit meer terug. En misschien wil hij eigenlijk ook niet meer met een klein kind in huis wonen? Niet omdat hij haar niet lief zou vinden maar omdat het natuurlijk weer een heel ander leven is.
Gr Angela
Dit ja. Op dit moment kunnen jullie elkaar niet bieden wat jullie nodig hebben zonder één van de betrokken partijen pijn te doen.
Ik vind wel dat als je kiest voor iemand met een jong kind, dat je dan vooraf goed moet nadenken over of je daarmee samen wil wonen en wat daarbij komt kijken. En dat weet hij, want zijn kinderen zijn ook klein geweest.
Er zijn natuurlijk ook gezinnen waar een tweede leg wordt geboren of een nakomertje en dan heb je ook pubers en kleuters door elkaar in huis. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar bij uitjes vermoed ik dat je dan toch vaker opsplitst. Niet alles is voor elke leeftijd even leuk. En je kunt een klik tussen kinderen ook niet afdwingen.
TafkaS schreef op 04-05-2023 om 17:03:Het is ook daarover dat ik met zoveel onzekerheden zit van wat “ok” is. Bv zijn verjaardag, ik organiseer een leuke middag voor ons met lunch en wellness (zijn kids zijn naar school) en dan ’s avonds mag ik alleen naar huis toe, omdat dat voor zijn kids leuker is met hun 3. En opnieuw, van hun kant kan ik dat begrijpen. Maar wij zijn een jaar samen, moet hij dan niet eens zeggen kijk meisjes, zij is mijn vriendin en ik wil haar en haar dochtertje er ook bij op mijn verjaardag, dus het zal iets met ons vijfjes zijn? Ze organiseert ook zo’n leuke middag en dat ze dan ’s avonds alleen naar huis toe moet, wil ik niet?
Of als zijn kids aangeven dat ze liever hebben dat wij niet meer komen in het weekend, met alle partijen rekening houden? En iets uitwerken dat hij leuke dingen kan doen met hun 3-tjes, maar er ook uitstapjes of activiteiten met 5 gepland worden zodat wij elkaar ook beter leren kennen?
Waarom ga je nou de concurrentie aan? Je kan ook op een andere dag zijn verjaardag vieren en dan ben je niet in concurrentie met zijn dochters.
Jij bent pappa’s keuze, niet de hunne. Zijn zijn dadelijk klaar om uit te vliegen, zo is hun mindset (deels) bij jou is dat anders. En pubers, rekening houden met peuters? Echt niet. Én; zij zien hun vader lang niet altijd en dan moeten ze hem delen. Ook niet echt iets dat pubers willen.
S.ndra schreef op 04-05-2023 om 18:57:
Eerlijk gezegd begrijp ik het niet helemaal. Je schrijft dat je een bewust alleenstaande moeder bent. Ben je daar nu dan van terug gekomen en waarom dan?
Ik denk dat je gewoon even geduld moet hebben als je graag met hem verder wilt. Zijn oudste is al 18 en de jongste over 3 jaar, dus het zal niet lang duren of ze zijn de deur uit.
Ik zou daar niet te blind optimistisch over zijn want het is niet abnormaal dat kinderen met 22 jaar nog steeds thuis wonen. Dus wees voorbereid op een lange adem.
Sowieso heb ik niet de indruk dat meneer (ik ken zijn naam niet natuurlijk) echt zin heeft in een volledige relatie met een peuter erbij. Het is meer gedogen van TO als ze maar niet te lastig wordt. Een soort bijzit, maar dan niet naast het huwelijk maar naast de andere kinnderen. Ik zou daar voor passen en liever op zoek gaan naar een vrijgezel die wél echt voor vaderschap voor de kleine gaat.
WendelmoedM schreef op 05-05-2023 om 12:08:
[..]
Ik zou daar niet te blind optimistisch over zijn want het is niet abnormaal dat kinderen met 22 jaar nog steeds thuis wonen. Dus wees voorbereid op een lange adem.
Sowieso heb ik niet de indruk dat meneer (ik ken zijn naam niet natuurlijk) echt zin heeft in een volledige relatie met een peuter erbij. Het is meer gedogen van TO als ze maar niet te lastig wordt. Een soort bijzit, maar dan niet naast het huwelijk maar naast de andere kinnderen. Ik zou daar voor passen en liever op zoek gaan naar een vrijgezel die wél echt voor vaderschap voor de kleine gaat.
Dit klinkt heel negatief naar 'meneer' maar dat mág natuurlijk. Ik ben ook bijna uit de kinderen en zit ook niet bepaald te springen om mijn intensieve ouderschap te verlengen door de moederrol voor een 3,5-jarige op me te nemen. Als (als!) die man daar ook zo in staat, zou ik dat dus heel goed kunnen begrijpen.
Ik heb de indruk dat TO een vrij traditioneel beeld heeft van een partnerrelatie en daarom vindt dat er toegewerkt moet worden naar samenwonen, dat alle neuzen, van de partners en de betrokken kinderen, die kant op zouden moeten staan en dat de aanpassingen in die richting moeten gaan. En ook dát mag ze natuurlijk willen en verlangen. Maar de situatie leent zich daar niet zo heel erg goed voor. De indruk die ik van de situatie heb, is dat er meer out of the box denken nodig is en het heroverwegen wanneer een relatie genoeg waarde voor je heeft en wat daarvoor nodig is. Als daarbij op korte termijn samenwonen en vaderschap voor TO's kind het uitgangspunt zijn, hebben deze twee mensen misschien gewoon niet dezelfde wensen en behoeften. Dat is niemands schuld.
Ik zou in ieder geval onmiddellijk stoppen met dit soort vergelijkingen:
"... Bv zijn verjaardag, ik organiseer een leuke middag voor ons met lunch en wellness (zijn kids zijn naar school) en dan ’s avonds mag ik alleen naar huis toe, omdat dat voor zijn kids leuker is met hun 3. "
Want dan ga je altijd aan het kortste eind trekken en de kans dat de verhoudingen scheef gaan groeien, wordt groter. Wat hij met zijn kinderen doet, staat nu eenmaal los van jullie relatie en dat kan ik alleen maar waarderen. Ik heb veel te vaak gezien dat kinderen zich niet happy voelen met de nieuwe situatie/partner/familie van hun vader en daar later veel last van krijgen.
typische situatie!
Gescheiden en ieder een eigen opgebouwd leven. We willen allebei graag vasthouden aan het ideaalbeeld (alles op een hoop en samenwonen) EN we willen niets veranderen aan ons levenscomfort en vooral onze bezittingen niet 'verliezen'. Allemaal logisch na ze scheiding, maar werkt heel moeilijk! Want wie verlaat alles en verhuist naar de andere (vooral lastig bij afstand)
Ik snap zijn kant en ook jouw kant van het verhaal! Zelf aan het meemaken!
Wonen op 45 min van elkaar, hij heeft zijn huis ik heb mijn appartement, hij zit niet meer vast aan school want dochter studeert op kamers, thuis is voor haar nog wel thuis in het weekend, mijn zoon in co-ouderschap is 15 dus verhuizen zit er niet in.
Vriend lief had gehoopt een vrouwtje leren kennen die bij hem intrekt en zijn leventje van voorheen voort te zetten, happy family. Wel dat wordt het niet!
De enige opties:
- jij volgt hem, wel denk ik niet dat jij daar een goed gevoel bij hebt. Je zal vaak voelen en denken dat jij alles hebt moeten opgeven en daar komt wrok van volgens mij (ook speelt het idee wss: als het niet goed komt sta jij ver van jouw omgeving 'op straat')
- jullie gaan iets zoeken 'samen' tussenin. Financieel niet de beste optie allicht. En het is duidelijk dat hij dat niet wilt
- jullie gaan zoals velen toch latten tot de kinderen groter zijn, jullie kunnen nog altijd later de plannen veranderen.
Dit probleem doet zich heel vaak door bij kinderen en afstand. Als je dichter bij elkaar woont gaat latten en zelfs samenwonen iets makkelijker. Keuzes noem ik dat. En zelfs als je dichtbij woont is er nog vaak de vraag bij wie gaan we wonen hoe doen we het financieel?
Geef mij maar latten, maar daarmee heb je geen antwoord op je vraag.
Ik zou nog even latten en het aankijken, die man lijkt me vastberaden en beetje vastgepind aan zijn visie, wat mag, maar kan jij weinig aan doen.
Het verhaal van velen, 2de liefde na een huwelijk of lange relatie
Mija schreef op 05-05-2023 om 12:36:
[..]
Dit klinkt heel negatief naar 'meneer' maar dat mág natuurlijk. Ik ben ook bijna uit de kinderen en zit ook niet bepaald te springen om mijn intensieve ouderschap te verlengen door de moederrol voor een 3,5-jarige op me te nemen. Als (als!) die man daar ook zo in staat, zou ik dat dus heel goed kunnen begrijpen.
Ik was al bang dat meneer geen goede term was, maar ik ken zijn naam niet. Het is best heel begrijpelijk dat zowel hij als zijn kinderen niks hebben met een peuter. Maar dat moet dan maar duidelijk op tafel, want voor het kindje is het niet leuk om alleen gedoogd te worden.
En zo blijft TO’s kind vooral “haar hobby” waar de rest geen energie in gaat steken en dat is vast niet hoe zij het voor zich zag.
Het gaat soms goed, twee gezinnen samenvoegen, maar het gaat heel vaak niet goed en het is lastig. En zo instappen in een draaiend huishouden betekent dat je flink moeite krijgt om je eigen plek te veroveren, want niemand heeft er verder belang bij om op te schuiven.
Prillewits schreef op 10-05-2023 om 09:04:
[..]
Ik was al bang dat meneer geen goede term was, maar ik ken zijn naam niet. Het is best heel begrijpelijk dat zowel hij als zijn kinderen niks hebben met een peuter. Maar dat moet dan maar duidelijk op tafel, want voor het kindje is het niet leuk om alleen gedoogd te worden.
En zo blijft TO’s kind vooral “haar hobby” waar de rest geen energie in gaat steken en dat is vast niet hoe zij het voor zich zag.
Het gaat soms goed, twee gezinnen samenvoegen, maar het gaat heel vaak niet goed en het is lastig. En zo instappen in een draaiend huishouden betekent dat je flink moeite krijgt om je eigen plek te veroveren, want niemand heeft er verder belang bij om op te schuiven.
Ja, dat moet op tafel. Daar heb je helemaal gelijk in. Ik denk dat twee mensen met kinderen best een relatie kunnen hebben, ook als ze andere wensen hebben mbt het leven met die wederzijdse kinderen, maar alleen als je níet uitgaat van het vervlechten van huishoudens. Als de één uitgaat van een samengesteld gezin en het vervlechten van huishoudens en het andere huishouden zit niet te wachten op een jong kind en wil meer onafhankelijk blijven doen, dan werkt het gewoon niet. Van twee kanten niet.
Eerlijk gezegd vind ik het best een zorgelijke situatie. Als je nu al aan het vergelijken bent tussen hoeveel tijd hij met jou doorbrengt en met zijn kinderen, wordt het een gezamelijk huishouden vol met irritaties en meningsverschillen.
