raar gedrag van mezelf
Gene idee of dit hier goed staat hoor, maar ik loop tegen het volgende aan.
Sinds Corona moet ik 1 a 2 dagen thuis werken, dat bevalt me eigenlijk prima.
Nu heeft mijn man een zoon uit eerder huwelijk en hoewel hij niet bij ons woont/slaapt is hij 3 tot 4 avonden in de week bij ons. Meestal alleen eten, soms ook slapen. Verder dikke prima loopt ook goed hoor, is ook een aardige jongen (15) en erg rustig en sociaal behulpzaam en je hebt verder ook helemaal geen last van hem. Op de avonden dat hij bij ons komt eten blijkt dat hij dus vaak al uit school direct hier heen komt, dat wisten wij niet, maar daar zijn we sinds thuis werken achter gekomen. Hij vind het blijkbaar wel "chill" zo alleen bij ons thuis. Thuis moet hij het huis delen met mama en nog een stiefzus(met wie hij goed overweg kan hoor, maar ze is nogal een babbelbox) Wij vinden dit niet een heel groot probleem hij heeft nl ook een eigen sleutel. Niks aan de hand zou je zeggen toch... maar...
Nu komt mijn rare afwijking, sinds ik thuis werk merk ik dat ik het vervelend vind als er ineens al iemand om 13h thuis is (omdat er weer een uur is uitgevallen ) Hoe aardig ik deze persoon ook vind en/of hoe weinig ik ook last van iemand heb.Heb ik overigens ook als man lief ineens thuis komt terwijl ik 'm pas om 17h verwacht. Het voelt als een soort van inbreuk om mijn "rustige zelf in te delen werkdag" en geeft me het gevoel dat ik weer alert moet zijn en opletten en eventueel sociaal/zorgzaam moet zijn. De radio die ik dan beneden lekker aan heb (terwijl ik boven zit ;0 ) en dus net iets te hard staat gaat uit want de jongen wil in rust zijn huiswerk maken (ja echt ze bestaan) en tuurlijk kan ik boven dan muziek aan zetten, maar gek genoeg gaat mijn lekker flow van thuis werken dan wel een beetje eraf.
Uiteraard is dit geneuzel in de kantlijn, want hoe fijn is het wel niet dat het zo kan! Maar zijn er mensen die herkennen dat als je een dag alleen thuis denkt te zijn en halverwege blijkt dit niet zo te zijn, dan je dan stiekem wat teleurgesteld bent.
Oh ja, heel herkenbaar
Ik heb dat ook. Bij mij gaat er ook iets ‘aan’ als er iemand in huis is en als ik me erop heb ingesteld dat dat niet hoeft, baal ik ook als er onverwacht iemand thuis komt of blijft.
Oh ja
Herkenbaar. . Waarom zou dit raar gedrag zijn ?
hahaha ja geneuzel
Ik snap je wel hoor! Maar ik denk dat je toch moet leren een knop om te zetten, een soort nieuwe 'flow' maken waarbij de al rustig binnenkomende huisgenoten nog minder opvallen. Er eigenlijk al vanuit gaan dat ze zullen komen, zodat het je wat minder 'hindert' en het alleen maar meevalt als ze wel een keer later komen.
Je kan het zorgen ook omdraaien en een keertje opperen aan de 15 jarige dat hij jou een kopje thee komt brengen ipv dat jij weer in de zorgstand moet, dan voelt het meer als prettig dat er iemand is ipv een inbreuk op je alleen tijd 
Ja!
Nou en of ik dat herken! Het maakt niet uit wie het zijn of wat ze doen. Zelfs al slápen ze. Mijn dochter kan nogal uitslapen en dan kan ik de hele (jawel, de hele) ochtend precies doen wat ik wil, maar dan nog voelt dat anders dan wanneer ik alleen thuis ben. Heel anders zelfs. Minder vrij. Terwijl zij mij nou niet bepaald ergens van weerhoudt of zo. Zeker niet als ze slaapt. Maar voor de beste thuiswerkdag ben ik helemaal alleen thuis.
balen
nou ik bemerkte het net nl weer toen de jongen binnen kwam. ik baal dan gewoon heel even heel erg. ik vind dat raar gedrag van mezelf, maar ik begrijp dat het niet raar is als ik de reacties zo lees.
@Jasmijn, Nou dat is wat lastig me er op instellen dat ze wel komen want eigenlijk zou de jongeman hier vandaag hier niet moeten zijn. Maandag is hun vaste avond bij mama met de rest van het gezin. Dat blijkt bij nader inzien, puberbrein vergeten te zijn. (althans dat zegt hij kan ook zijn dat hij er geen zin in had... maar goed dat moet hij maar met mama en stiefpapa uitvechten 
)
Overigens de thee,daar hoef ik niet over in te zitten hoor dat doet hij regelmatig. Als ik beneden ben en hij pakt drinken vraagt hij altijd of ik ( of anderen als ze aanwezig zijn) ook iets willen. Moet zeggen de ouders hebben hem goed opgevoed en het is nog blijven hangen ook (hoewel soms.... )
@Lou, dat is het eigenlijk, ik wordt niet weerhouden het voelt alleen "minder vrij" ha ha ha
Mindset
Ik snap het helemaal hoor, die inbreuk op je privacy. Of dat nou wel of niet feitelijk het geval is. Ik kan er ook slecht tegen, als het eens gebeurt.
Maar, bij jou lijkt het wel structureel. En dan is het wel heel vervelend. Dan zit er eigenlijk maar 1 ding op, en dat je eigen mindset veranderen. Dus ga ervan uit dat hij er 's middags is. Als vast gegeven, als behang. Je hoeft namelijk niks met hem, hij zorgt voor zichzelf. Het gaat dus alleen om het gevoel van zijn aanwezigheid. Als je er nou vanuit gaat dat hij er standaard is, dan is het ineens heel erg fijn als hij er niet is. Lukt vast niet van de ene op de andere dag, maar is wel iets waar je naar kunt streven. Je kunt hem niet verbieden te komen, het is ook nog wel een soort van compliment naar jou en je man dat hij liever bij jullie is, toch?
Maar blijf wel scherp en zorg ervoor dat hij jullie niet gebruikt als vluchtadres omdat hij liever de rust heeft bij jullie. Met 15 jaar is hij oud genoeg voor overleg en afspraken daarover. En ik begrijp dat de relatie met zijn moeder en stiefvader ook goed is, ook die van jullie met hen, dus met die kant kun je ook prima overleggen en afspraken maken lijkt me.
Zeker herkenbaar!
Wat hier boven ook staat: of het nou om mijn eigen fijne puberkinderen of mijn fijne man gaat, als ik dacht alleen te zijn is er (vaak) een lichte (soms een zware
teleurstelling als dat niet zo is.
En dat geldt ook voor uitslapende kinderen. Inderdaad wel wat raar, ik hoef er niets mee of voor te doen. Maar toch... ik ben niet alleen, ik sta 'aan' en het is niet hetzelfde. Hoewel, soms pas ik mijn gedag wel wat aan, hoewel niemand daarom vraagt. Ik lig net wat minder lekker op de bank te lezen, ga dan toch maar even de keuken opruimen of achter mijn laptop zitten werken.
Nou ja, jouw gevoel is dus herkenbaar. Ik kan er natuurlijk helemaal niets mee, ik kan mijn eigen kinderen (of man niet buiten zetten omdat ze 'te vroeg' thuis komen...
pluis
Het ligt ook echt aan mij ind. Althans de keren dat het nu gebeurd is dat ik thuis werk en iemand komt eerder thuis dan heb ik er 'last' Tot op heden is dat gemiddeld 1x per week. Heb er ook niet heel heel lang maar toch wel even, dus ja het is in dat opzicht wel structureel , of miss een nieuw ontdekte minder prettige eigenschap. Voor corona werkte ik 5 dagen in de week op kantoor. Alleen als ik een dag vrij had was ik "alleen" thuis maar meestal had ik dan wel iets gepland. De weekenden lopen ook zoals het gaat met voetbal en mijn eigen hobby, ik speel in een orkest, maar ja dat ligt nu ook nagenoeg volledig stil.
Dus ja ik besef me heel goed dat het raar gedrag van mij is, misschien wel omdat het thuiswerken nog niet zo lang op deze manier bij mijn werkgever is ingeburgerd en dat ik nu standaard ( ook als corona voorbij is) thuis mag /moet werken, het voelt ( had ik niet verwacht) als een cadeautje, vind het echt heel relaxed om thuis te werken, alleen
We gaan hem zeker de deur niet wijzen en afspraken maken dat doet hij maar met zijn ouder(s). Het is ook zeker een compliment voor ons, zo zie ik dat ook wel hoor!
het contact met en tussen alle "gezinnen" is inderdaad erg goed. zijn stiefzusje ( dochter van zijn stiefvader) komt ook wel eens hier logeren als zijn moeder en stiefpapa een weekend weg willen en haar moeder zit lastig (volgen jullie het nog ) Vluchtadres zal wel wat meevallen en anders komt moeder of (stief)vader hem wel halen, ze wonen niet zo ver bij ons vandaan.
Merede3
hahaha, nee precies ik kan mijn eigen man ook niet buiten zetten omdat hij "te vroeg" thuis komt dat zou wat zijn, maar dat geld ook voor zijn zoon, die toch ook wel een beetje eigen is hoor
Overigens wil ik dat ook helemaal niet hoor. Misschien is het ook wel eens andersom, weet je wat ik ga het vanavond aan tafel gewoon eens vragen
Andersom ook, zou zo maar kunnen!
Als wij 's avonds weg zouden gaan, en onverwachts thuis blijven is dat voor de kinderen ook een teleurstelling😂. Hoewel wij hen geen strobreed in de weg leggen.
Kan voor jouw stiefzoon ook zo zijn. Was hij altijd lekker altijd alleen in het huis, en nu niet meer....
Zo herkenbaar
Ik hou enorm van mijn vrije dagen waarop iedereen naar werk en school is. Dan kon man soms helemaal blij zeggen dat hij vrij genomen had en baalde ik als een stekker. (Wegwezen, dit is mijn dag). Of het ene kind met lesuitval pas om 11 uur naar school en het andere kind om 12 uur met lesuitval weer thuis.
Helaas, helaas, corona zorgt ervoor dat ik nooit meer een leeg huis heb. Manlief werkt 5 dagen per week vanuit huis. Ik heb me erbij neergelegd.
Heel herkenbaar
Vroeger toen ze jonger waren kon ik s avonds nooit ontspannen als ze niet op bed lagen. Ik ging pas koffie zetten als ze naar bed waren. Voor die tijd niet. Zoiets sufs. Dan kon ik niet ontspannen zitten.
Nu gaan ze hun eigen gang en kan ik gaan en staan waar ik wil en toch doe ik dat niet. Als ik 2 zaterdag ochtenden weg ben voel ik me schuldig terwijl ze waarschijnlijk niet eens merken dat ik er niet ben.
Ook dat gevoel dat er iemand thuis is als je daar niet op rekent. Ik had altijd woensdag na mijn eigen sport een uur alleen. Zalig! Zon teleurstelling als ik thuis kwam en er zat iemand op de bank of boven vanwege afzegging of weet ik veel. Getsie......
Hier iedereen!
We vechten echt om wie het huis alleen mag hebben...
pensioen
Het kan echt een probleem zijn als jullie (de thuis alleen liefhebbers) later met pensioen gaan, helemaal als beide geen uithuizige hobbies hebben. Heb het meegemaakt met de buren en ik begreep dat volkomen. Die man werkte 5 dagen en de vrouw 3, ze werd helemaal knetter toen ze allebei gepensioneerd waren, de man vond het juist gezellig.
Het is ook best ingewikkeld om daar een goed gesprek over te voeren.
Heerlijk als man thuis werkt
Maar als ik erop reken dat hij er niet is, maar komt ineens thuis, dan vind ik dat ook lastig. Een inbreuk, terwijl ik niets anders doe als hij er is of niet is. Vreemd eigenlijk.
Leuk onderwerp
Heel wat herkenning, TS. Velen van ons zijn graag nu en dan even helemaal alleen thuis. En iemand anders die er (onverwacht) ineens ook is, ook al is-ie lief, ook al is-ie totaal niet storend of slaapt-ie uit, voelt als storend.
Zouden mannen dat minder hebben dan vrouwen?
Ligt het aan te weinig privé-ruimte? Of aan wat anders?
Ik herinner me dat ik de tijd waarin de kinderen pubers waren lastig vond: als de laatste het huis verliet, kwam de eerste al weer terug, en ze gingen ook nog eens later naar bed dan ik/wij. Pfff. Heb in die periode ook driemaal gedroomd dat ik ergens in huis een extra kamer ontdekte die ik niet eerder had gezien (dat heb ik hier vast al eens verteld).
Haha Wilgenkatje
Dát is de oplossing. Een geheime kamer. Toch wel achter een boekenkast?
Man of kind erin, deur dicht en weg is de kamer. Tadaaa, huis weer voor jezelf.
Miekemieke
Inderdaad, ik zie wat dat betreft niet erg uit naar ons pensioen. Ik werk al jaren elke dag vanuit huis, en mijn man werkt fulltime op kantoor, dus ik ben heel veel alleentijd gewend geraakt. Man is nu een half jaar thuis geweest, dat ging op zich eigenlijk wel - helemaal knetter zal ik er dus niet zo gauw van worden. Maar nu hij weer af en toe naar kantoor kan, merk ik toch een licht genant joepie-gevoel.
Wilgenkatje
Ik denk eigenlijk inderdaad dat het voor mannen anders is. Tenminste, als ik naar de mijne kijk. Die vindt alleen thuis zijn zelfs saai. Het grote verschil is dat hij niet “aan” staat als hij thuis is en er huisgenoten zijn. Ik wel. Ik ga direct in de “aan” stand. Pas als iedereen weg is kan ik “uit”. Zaaaaaaalig!
Hier ook
Mijn man trekt gewoon zijn eigen plan. Altijd al gedaan. Las gerust eerst de krant uit met een dreinende peuter naast zich. Eerst de krant, dan een fruithap. Is echt een prima vader. Maar moet 'aan' gezét worden. En dan lukt dat nog alleen als hij dat zelf wil. Of als het noodzakelijk is.
Niemand thuis is voor hem idd eerder wat ongezellig. Heeft totaal geen hinder van anderen, doet toch wat ie zelf wil🙂.
Ik ook
Ik vind het erg fijn en gezellig als iedereen thuis is, maar ik verlang zo af en toe naar een dag alleen thuis, lekker opruimen en poetsen en dan tussendoor lang koffie drinken met mijn eigen muziek of lekker voor de tv. Gewoon even helemaal niemand om mee heen, het gebeurt niet zo vaak meer, ik heb twee vrije dagen en op de ene dag is oudste laat in een derde heel vroeg uit een op de andere dag heeft oudste zelfs maar één uur les. En op mijn werkdagen heeft hij lange dagen op school, het is niet eerlijk verdeeld 😉. Man snapt niet veel van mijn behoefte om alleen te zijn, ik had vorige week een dag extra vrijgenomen en zou van half 9 tot half 3 alleen thuis zijn, maar jongste bleek verkouden en mocht niet naar school, ik moest wel even aan het idee wennen, wat man absoluut niet begreep.
Best normaal dus
Gezien alle reacties is het blijkbaar best normaal, nou dat valt me dan wee rmee
Overigens heb ik er alleen "last" van als ik in der veronderstelling ben dat ik die dag alleen thuis ben. Als ik op voorhand weet dat alles en iedereen er is en of in en uit loopt dan stoort het me niet zo. Ik zie dan ook niet zo tegen pensioen dagen op, maar dat duurt nog heeeeel lang.
Overigens heb ik vanavond nog niet de vraag kunnen stellen omdat inderdaad de jongeman geacht werd bij mama thuis te zijn.
Ik ga de mannen morgenavond even vragen hoe zij dat ervaren als er onverwacht een dag alleen toch niet alleen blijkt te zijn.
Merede3 overigens herken ik wel het rustig kunnen lezen terwijl de boel om je heen ontploft bij mijn man ook. Dan niet met dreinende peuter want toen was ik niet in de buurt, maar na verbouwing hele huis teringzooi en alles wat lawaai maakt aan en meneer kan rustig lezen, kan ik me enorm over verbazen.
Gr rrrrrrr
Ik had mij zo verheugd op morgen. Voor het eerst sinds maart van 8.00 tot 14.00 het huis voor mij alleen. Boodschappen dag en dan tussendoor lang thee drinken en de tv even aan. Een nog wat van die dingen die je alleen doet als je alleen bent.
Komt man om 18.00 uur uit zijn werk met de mededeling dat hij morgen toch een dinsdag thuis moet werken. (Hij mocht sinds juni 3 dagen in de week naar kantoor)
Hij presenteerde het alsof het heel gezellig is dat hij thuis is met het mooie weer.
Franka
Dat kan ik ook, met m'n e-reader of boek in de hand heb ik geen last van lawaai of troep om me heen. Ook zo als de tuin nodig gedaan moet worden kan ik rustig gaan zitten lezen. Mijn man kan dat dus niet, bij hem moet het allemaal netjes zijn voor hij rustig gaat zitten.
Pas de problėme
🙂
Niet ingegroeid
Je bent er niet ingegroeid met zoon van man. Met je eigen kinderen heb je fases, die sluit je af en je zit weer in een nieuwe. Met een beetje logisch denken weet je dat nieuwe fases ook meer ruimte van je eigen ruimte zullen kosten. Dus ... zitten ze opeens na half 9 ook in de huiskamer bij de tv en vinden ze je favoriete programma maar saaaai. En zitten ze opeens ook nog om 11 uur 's avonds ergens in huis aanwezig te zijn. Of overdag... zit op de bank, je praat een beetje gezellig, want ergens is het ook wel leuk als kind thuis is... toch? 😅, maar dat gevoel blijkt niet zo gedeeld te worden. Dus krijg je antwoorden waar vanaf straalt dat je een storend element bent, nb in je eigen woonkamer!
Tegen je eigen kind zal het je natuurlijker afgaan om op zo'n moment eens uit je slof te schieten. "hé, ga lekker in je eigen kamer zitten als je alleen wil zitten zeg!". Maar dat doe je tegen zoon van man waarschijnlijk niet. Dus zucht je inwendig en probeert je er overheen te zetten. Net zoals je je over zijn inbreuk op jouw privé tijd zet, over dat je bijvoorbeeld meer in huis had moeten hebben, je had niet op hem gerekend, dat voelt ook niet lekker en... en...
Je hebt nu je hart even hier bij ons gelucht en dat is fijn en goed dat je dat gedaan hebt, maar ik zou toch met je man bespreken hoe jullie hier tactvol mee om kunnen gaan, zodat jouw ingehouden frustratietjes hierover niet zullen uitmonden in een ontploffing die dan uiteraard nooit je bedoeling was geweest. Wees dat voor.
Lijkt me niet Kaaskopje
Ik ben er met mijn eigen kinderen zeker niet ingegroeid, het overviel me en blijft me overvallen!
Ook bij je eigen kinderen kun je toch niet alles voorzien etc.
En als manlief ooit thuis zit.....mmhh geloof niet dat dat leuk wordt. Hij vindt het prima idd, gaat sowieso zijn eigen gang wel.
Echt niet Kaaskopje
Bij mij gaat het ook om mijn eigen kinderen hoor
Heeft niets met er al dan niet ingegroeid zijn te maken. Gewoon; je dacht/hoopte alleen thuis te zijn en dat blijkt niet zo te zijn.
En hier ook geen sprake van 'ingehouden frustratiejes' die zouden kunnen ontploffen. Daar gaat het in dit draadje helemaal niet over, over ontploffen.
Hier ook hoor
Ik werk thuis en man en zoon werken/studeren thuis, alle drie een eigen werkkamer. En toch geeft het een lekker rustig gevoel als ik eens alleen thuis werk.
Mijn zoon heeft het ook, jaren geleden, pré Corona, kwam ik eens een keer vroeger uit mijn werk om een pakje op te vangen en zoon bleek ook vroeger thuis te zijn dan normaal. Ik kom de huiskamer binnen en mijn zoon kijkt me boos aan! Geschrokken vraag ik, joh, wat is er, wat kijk je kwaad! Zegt-ie, niks persoonlijk hoor, maar het was net zo lekker stil in huis, kom jij thuis!
Nou ja, dat dus.
Verschillende ervaringen dus, dat kan 😊
Ik zit nu in de fase dat de dochters al een tijd het huis uit zijn, maar af en toe onverwacht thuis kunnen komen. En soms net op een minder ideaal moment, maar dat vind ik dan van ondergeschikt belang.
Ik ben wat mijn opstelling naar de dochters betreft beïnvloed door hoe het bij mijn ouders ging. Mijn vader zat standaard met een deadline die te dichtbij was voor de hoeveelheid werk wat nog gedaan moest worden, dus spontaan langskomen vonden ze vooral vervelend. We hadden moeten bellen of het wel uitkwam. Of zoals wij, de kinderen, weleens onderling schamperden "eerst een formulier in drievoud inleveren en dan maar hopen dat het goed is". Dat ze gewoon eerlijk konden zeggen dat we na een kwartier weer op moesten hoepelen , maar een kop koffie er wel af kon, kwam niet bij ze op, ze vonden dat wij hadden moeten begrijpen dat we niet zomaar langs konden komen.
