Relatie met ouders

Verdrietig

Volgens mij gaat dat gevoel nooit over, je blijft met het verschil geconfronteerd worden. Wel denk ik dat je een 'dikkere huid' zult krijgen.
Voor mij is het onbegrijpelijk dat ouders zo met hun kinderen om gaan, maar ik herken het wel.
Mijn moeder gaat bijvoorbeeld met alle kinderen bowlen, maar vergeet dan mij uit te nodigen. Of ze me echt vergeet of dat het zo gepland is, ik weet het niet. Het steekt wel.
Ik trek mijn eigen plan en kom alleen bij haar als ik daar zin in heb. Geen medelijden meer als ze alleen met kerst zit, ik moest van kleins af aan zoveel dingen alleen doen.

Heb je ooit een gesprek met je ouders hierover gehad?
Je hebt het over je moeder, maar je vader heeft toch veel gedaan voor de verjaardag van je zus. Wat is zijn rol in deze situatie?

Teleurstelling blijft

Weet je Eugenie, bij andere mensen kun je een streep trekken. Die staan verder weg. Maar, en ik had het er vandaag nog over met een collega, bij ouders blijf je in je hoofd zitten met wat je hoopt. Waarom dat is.. al sla je me dood.

Iedere keer weer, al is het maar heel even, piept er een vergelijking door je hoofd tussen Hoe Het Is en het Hoe Het Had Gekund.

En dat is dus heel typisch bij ouders, dat dat bijna niet uit te schakelen is. Dat vergelijken met waar je op gehoopt had. Iedere keer opnieuw. Hoe erg je je ook van te voren wapent. Hoe erg je ze ook uit je dagelijks leven denkt te hebben gebannen.

Knuffel voor jou...

Het zakt ook wel weer

Het is nu een paar dagen verder en dan zakt het rottige gevoel toch ook wel weer en ben ik weer terug bij dat ik weet dat de verhoudingen zo liggen.
Ik heb in het verleden ook geprobeerd te praten, ben boos geweest, heb gejankt, heeft allemaal niets geholpen.
De opmerkingen van Elsbeth vond ik wel goed. Ik ga dit gevoel toch vasthouden voor als ze mij weer een schuldgevoel wil aanpraten over iets.
Christientje, ik vind het sneu voor je dat het zo gelopen is met jou ouders. Mijn moeder is haar hele leven op zoek geweest naar bevestiging van haar moeder.
Mijn oma is een paar jaar terug overleden en 95 jaar geworden. Mijn moeder is echt opgeknapt nu haar moeder er niet meer is. Dit beeld van mijn moeder met haar moeder heeft mij doen besluiten om zo'n 15 jaar geleden te stoppen met proberen goedkeuring of waardering te krijgen.
Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad met haar moeder en ook mijn oma heeft een zware jeugd gehad. Ik wil mijn best doen om dit niet over te dragen aan mijn kinderen en het met hen leuk te hebben. Dat lukt mij aardig en helpt enorm om dit soort vervelende situaties weer achter mij te laten.
Bedankt voor de reacties en het is toch fijn om te weten dat je niet de enige bent met dergelijk gedoe

Accepteren

De situatie accepteren zoals ie is. Dat is het allermoeilijkste. Het feit dat je niets aan de verhoudingen zoals ze nu liggen kunt veranderen, is heel teleurstellend. Toch is dat het enige dat je kunt doen. Probeer het te accepteren. Dat lukt alleen door je energie niet meer te steken in het proberen verandering aan te brengen. Maar door te investeren in het verwerken van je verdriet. Geef je verdriet te ruimte. Dat klinkt heel zweverig, maar dat is het absoluut niet. Deze situatie brengt verdriet met zich mee. Accepteer dat verdriet. Door de situatie te proberen te veranderen of je verdriet weg proberen te stoppen, leg je jezelf onmogelijke opdrachten op. Dat gaat je niet lukken. Wanneer je situaties accepteert zoals ze zijn en je verdriet gewoon te voelen, verbruik je geen onnodige energie. Zo'n moment van verdriet verdwijnt ook gewoon weer. 'Ja, tot de volgende onaangename verrassing van mijn ouders' zul je nu denken. Dat klopt inderdaad. Op bepaalde momenten zal dat verdriet best weer boven komen. Maar dat geeft niet. Op een gegeven moment ontwikkel je inderdaad een wat hardere huid en zul je niet continue meer 'getriggerd' worden. Daarmee geef je jezelf weer de ruimte om ook met andere dingen bezig te zijn en wordt je leven niet meer zo beheerst door negatieve emoties vanwege de relatie met je ouders.
Groetjes Femke
p.s. Overigens brachten de hormonale schommelingen tijdens mijn zwangerschappen bovenstaande gedachte aan het wankelen. Op die momenten kon ik er met de grootst mogelijke moeite niet zo 'positief' (tsja, dat blijft relatief in deze situatie) tegenaan kijken.

Heb je iets aan je zus?

Kun je hier met haar over praten? Ziet zij het ook zoals jij het ziet? Met andere woorden, krijg je bevestiging van haar?
Wat mij opviel was het stukje dat jij schreef: "Mijn oma is een paar jaar terug overleden en 95 jaar geworden. Mijn moeder is echt opgeknapt nu haar moeder er niet meer is. Dit beeld van mijn moeder met haar moeder heeft mij doen besluiten om zo'n 15 jaar geleden te stoppen met proberen goedkeuring of waardering te krijgen.
Mijn moeder heeft het niet makkelijk gehad met haar moeder en ook mijn oma heeft een zware jeugd gehad."
Misschien helpt het als je je realiseert dat je moeder er (waarschijnlijk) niets aan kan doen. Niet dat het dat minder pijnlijk maakt, maar het gebeurt niet om jou te kwetsen, het is een stukje onvermogen in haar. Misschien doe jij haar aan haar moeder denken... Kun je met je moeder over je oma praten? Kun je dit tegen haar zeggen, zonder verwijtende toon of verdrietige toon, maar als constatering?
Misschien wel niet, je moeder is toch ook van een generatie waarin praten niet gewoon was...
Ik bedoel niet dat het dus niet kwetsend is of zo, maar wel kan het draaglijker zijn als je een beter inzicht hebt in hoe iemand 'werkt'.