Relatie met schoonouders nog te redden?
Hallo lieve mensen!
Mijn schoonfamilie en ik gaan niet zo lekker. Even bij het begin beginnen: 4 jaar geleden ben ik voor mijn man van Overijssel naar Brabant verhuist. Een moeilijke keuze voor mij want ik had het heel goed in Overijssel maar mijn man kon niet mijn kant op verhuizen ivm zijn werk. En om de liefde een goede kans te geven moest ik dit proberen!
De liefde bleef. Inmiddels bezegeld met een huwelijk en een prachtige dochter.
Vanaf het begin is de relatie met mijn schoonfamilie lastig. Je zou denken of in mijn geval hopen dat ze je leuk opnemen in de familie, de omgeving laten zien en je een beetje thuis laten voelen. Dit gebeurde helaas niet. Vooral veel commentaar op dingen die niet hun zaak waren: je werkt teveel, je moet voor je man zorgen, waarom heb jij de was nog niet gedaan, zou je niet eens stofzuigen, waarom was onze zoon niet aan het werk dit weekend, en ga zo maar door. Toen de tijd kon ik het nog wel loslaten.
Maar nu ons kind is geboren veranderd het van bemoeizucht naar bezitterigheid.
Net na de geboorte kwam mijn schoonmoeder elke avond binnenvallen. Ik snapte het enthousiasme maar na een poosje toch gevraagd of ze even van tevoren wou bellen of appen of het paste. We hadden een zware bevalling gehad en om 20.30 uur had ik geen energie meer voor bezoek. Daar escaleerde het al. Er werd gezegd dat ze recht hadden om opa en oma te zijn. Ze wouden haar ook wel eens een uurtje alleen. Dus zonder mij. Ik netjes uitgelegd dat ik dit nu nog niet prettig vond en ze altijd welkom waren voor een bakje koffie. Ik ben nog regelmatig naar hun geweest om daar eens een bakje koffie te doen en zodat ze hun kleindochter konden zien.
Na een aantal maanden schoonmoeder maar eens bij ons thuis uitgenodigd want uit haarzelf kwam ze niet meer. Duidelijk uitgelegd dat er van mijn kant geen wrok zit en ze altijd welkom is als ze maar even appt of belt. Afspraken gemaakt dat we over en weer bij elkaar op de koffie zouden komen om de band te versterken zodat onze dochter ook meer op het gemak is bij oma. (Nu is het vaak paniek en huilen als oma er is) en gezegd dat onze dochter in haar eigen omgeving (dus thuis) beter op haar gemak is en ze elkaar dus rustiger kunnen leren kennen. En ook gezegd dat als de relatie tussen ons 3en verbeterd ik haar ook 'makkelijker' achterlaat op den duur.
Maanden gaan voorbij. Ik probeer netjes me aan mijn kant vd afspraak te houden en die kant op te gaan. Zij komt alleen nog steeds nooit hier. Tot voor 2 weken geleden de bom barste en ik weer voor vanalles werd uitgemaakt. De reden? Omdat wij op mijn eigen verjaardag bij mijn ouders in het oosten waren en niet thuis. Het was belachelijk dat ze niet langs konden komen op de dag zelf. En we zouden het wel met opzet zo gepland hebben.
Sinds dien ben ik er klaar mee. Klaar om voor vanalles uitgemaakt te worden terwijl ze zelf 0 initiatief nemen. 0 initiatief toen ik hier kwam wonen. En 0 initiatief nu. Maar wel volledig mij verantwoordelijk stellen dat ze hun kleindochter te weinig zien.
Wat moet ik hiermee? Ik ben er klaar mee. Ik wil die negatieve energie niet. Ik wil het geen strijd laten zijn. Maar ik wil ook niet mezelf en mijn gevoel maar constant opzij moeten zetten voor hun.
Mijn man weet hier trouwens van en is het met mij eens. Heeft de pogingen van mijn kant gezien en heeft er alleen maar respect voor dat ik het zo lang vol heb gehouden ondanks alles. Maar hij ziet ook geen oplossing. En snapt dat ik er klaar mee ben om maar iedere keer als vuil te worden behandeld. De emmer is vol.
kenfan schreef op 14-09-2021 om 17:10:
Je voor alles en nog wat uitmaken? Ik zou van een partner verwachten dat hij voor me opkomt als zijn ouders zich zo misdroegen. Dan zien ze jullie dochtertje maar een paar maanden niet. Als ze een beetje verstandig zijn draaien ze dan wel bij. En anders maar niet. Het eerste huwelijk van je man is er door gesneuveld. Geen contact met grootouders is jammer voor je kind, maar als jullie huwelijk er ook op stuk loopt is erger.
Brabanders gaan er prat op dat ze zo gemoedelijk zijn. Maar bij een bepaald soort Brabanders, vaak uit de dorpen, geldt vooral voor de eigen kring:familierelaties zijn heel intens, en vriendengroepen dateren vaak nog van de middelbare schooltijd, zonder een zachte g kom je er niet tussen. Als het even kan ¨ houdoe"en wegwezen daar, en ergens in het midden van het land tussen de beide families in gaan wonen.
Haar man heeft toch nog een kind? Als ik het me goed herinner. Dat moet ie dan ook achterlaten.
Daar heb je waarschijnlijk gelijk in BlueHeart.
Een stukje opschuiven richting Gelderland is dan wellicht een optie?
BlueHeart schreef op 14-09-2021 om 17:26:
[..]
Haar man heeft toch nog een kind? Als ik het me goed herinner. Dat moet ie dan ook achterlaten.
Bij die eerste vrouw? Daar heb ik dan zeker overheen gelezen. En excuus voor alle dorpsbewoners in het Zuiden die ik nu op hun tenen heb getrapt. Ik denk dat cultuurverschillen in Nederland groter zijn dan menigeen denkt. Mijn beeld is misschien wat vertekend door het clubje zestigplus dames met wie ik precorona regelmatig in de kleedkamer van het zwembad stond. Die gesprekken gingen alleen maar over hun kinderen en kleinkinderen: hij zee, en toen zee zij, en diejen juf van ons Demi zee. Ik kreeg het er plaatsvervangend Spaans benauwd van. Ik zou waarschijnlijk bij het eerste gemekker over stofzuigen al uit mijn slof geschoten zijn.
Na de opmerking van Blueheart, draad nogmaals gelezen om te zien of ik er ook niet overheen had gelezen anders was de opmerking over verhuizen niet zo eenvoudig.
Maar er blijkt een ander draadje van Teckel over verhuizen te bestaan waarin dat gemeld wordt. En dan wordt het een ander verhaal; je man de contacten laten onderhouden en zelf op afstand blijven, gaat op lange duur ook vaak fout. Grote kans op die bekende voet tussen de deur.
Maar verhuizen naar een andere plaats zodat effe langs wippen, minder effe wordt. Zo kan er geleidelijk aan gewerkt worden aan de communicatie binnen de familie.
PS schrale troost: dergelijke culturen heb je overal. Of je verstaat ze niet of je staat minder streng in geloof of,of. Belangrijk dat je man en jij elkaar kunnen lezen en schrijven.
kenfan schreef op 15-09-2021 om 00:24:
[..]
Bij die eerste vrouw? Daar heb ik dan zeker overheen gelezen. En excuus voor alle dorpsbewoners in het Zuiden die ik nu op hun tenen heb getrapt. Ik denk dat cultuurverschillen in Nederland groter zijn dan menigeen denkt. Mijn beeld is misschien wat vertekend door het clubje zestigplus dames met wie ik precorona regelmatig in de kleedkamer van het zwembad stond. Die gesprekken gingen alleen maar over hun kinderen en kleinkinderen: hij zee, en toen zee zij, en diejen juf van ons Demi zee. Ik kreeg het er plaatsvervangend Spaans benauwd van. Ik zou waarschijnlijk bij het eerste gemekker over stofzuigen al uit mijn slof geschoten zijn.
Alsof het in dorpen in Brabant heel anders is dan in dorpen in Zeeland, Noord Holland of Friesland.
Zijn ouders hebben een plaatje in hun hoofd hoe alles moet gaan en daar wijken ze geen centimeter vanaf. En wie niet meewerkt, die gaat in de negeermodus en kan niks meer goed doen. Daar is zijn vorige partner tegenaan gelopen en nu TO ook.
Flanagan schreef op 14-09-2021 om 15:47:
[..]
Ik denk dat TS bedoelde dat kind huilt als ze bij oma zijn. Dus niet zozeer dat het aan oma ligt, maar onwennig aan een andere omgeving, geluiden, geurtjes van bv rokende mensen. Waarom zou een klein kind huilen van een vrouw die haar aandacht geeft. Dat is toch niet logisch.
Maar kind komt zo wel eenkennig over, te vroeg voor middagje opa en oma-time.
Er ligt geen grote voorwaarde voor het contact tussen oma en kleinkind. Het enige wat ik graag wil is dat oma en kleinkind elkaar leren kennen zodat mijn dochter op haar gemak is bij oma. Zodat ik haar daar met een gerust hart achter kan laten om bijvoorbeeld boodschappen te gaan doen. Nu krijg ik dochterlief compleet overstuur terug. Geen fijn gevoel om bij weg te gaan en in mijn ogen normaal dat die 2 eerst iets van een band opbouwen. Mijn moeder woont 170 km verderop en videobelt regelmatig en komt minstens 1x in de 3 weken deze kant op of ik ga naar het oosten en ze is oprecht blij om oma te zien. Het kan dus wel. Als je er maar tijd in investeerd. En die tijd zal eerst met mij erbij zijn om mn dochter op haar gemak te laten voelen. Geen grote voorwaarde lijkt mij?
Nee, geen grote voorwaarde. Met mijn reactie hoopte ik dat er idd een andere reden kon zijn voor haar onrust. Stel dat de mensen in dat huis veel roken en baby is dat niet gewend of kan daar niet tegen, dan is dat goede reden om kind daar niet achter te laten.
Meer een zoektocht naar de oorzaak.
Nu kan je bezoek aan je moeder niet vergelijken met bezoek aan je schoonmoeder. Je dochter weet dat je in de buurt bent, als jullie in het oosten van het land zijn. Als je haar bij oma in de buurt brengt om boodschappen te doen, merkt ze dat je weg bent omdat ze je stem niet hoort.
Hier gingen de kinderen op die leeftijd ook niet ergens anders logeren; ze deden geen oog dicht. Eens ging kind van 4 jr bij een goede bekende logeren. Die kon haar midden in de nacht naar huis rijden want ze wilde toch thuis zijn.
Zo vreemd is het niet als kinderen tijd nodig hebben.
"En die tijd zal eerst met mij erbij zijn om mn dochter op haar gemak te laten voelen. Geen grote voorwaarde lijkt mij?"
Nee, alleen jij hoeft er natuurlijk niet perse bij te zijn. Dat kan je man net zo goed doen (of wellicht zelfs beter, want hij voelt zich waarschijnlijk meer op zijn gemak bij zijn moeder dan jij, en ook dat voelt jullie kind aan)
Het bommetje is gebarsten.
Mijn schoonvader stond hier afgelopen week ineens in de keuken. Of we even konden praten want deze situatie bracht veel stress bij hun. Ik zeg: natuurlijk! Ga zitten, wil je koffie? Koffie hoefde hij niet en zitten wou hij ook niet.
Toen begon hij. Beschuldigingen zoals onder andere: ik ontnam hun het kleinkind. Ik vertrouwde hun niet. Was mijn man wel de vader want daar twijfelden ze aan. Geen ruimte om van mijn kant antwoord te geven. Hij tierde aan 1 stuk door. Op een gegeven moment gezegd: als je nou heel even luistert kan ik misschien antwoord geven? Zijn antwoord: ik hoef niet naar jou te luisteren. Jij moet naar mij luisteren. Oftewel dit is geen gesprek maar een preek.
Na een poosje toch ergens ruimte gekregen om iets te zeggen en uitgelegd dat ik met zijn vrouw de afspraak heb gemaakt om over en weer bij elkaar koffie te gaan drinken zodat onze dochter meer op het gemak is bij oma en oma weet hoe wij met ons kind omgaan wat betreft eten, troosten, slapen. Zodat ik met de tijd onze dochter daar wel eens achter kon laten zonder mij. Ik ben na die afspraak meerdere keren daar geweest. Maar schoonmoeder is hier nooit meer geweest. Initiatief komt van 2 kanten volgens mij.
Het was onzin volgens schoonvader. Ik hoefde daar niet op de koffie te komen. Ik moest mijn dochter achterlaten en zelf weggaan. Ik hoefde niet meer te komen. Ze wouden alleen mijn dochter.
Na meerdere pogingen tot uitleg geven mbt mijn gevoelens en emoties in dit verhaal en daar niet de kans voor krijgen is hij weg gegaan.
Ik ben zo klaar met de beschuldigingen, het totale gebrek aan respect. En het gebrek aan ruimte voor wat ik denk en vind als moeder. Het enige wat zij willen is hun kleinkind alleen. Zonder vader of moeder.
Mn schoonvader is ook nog bij mijn man geweest. Hoe hij zijn vader zo kon laten behandelen in ZIJN huis. Niet ons huis, nee zijn huis. Ik heb het gevoel lucht te zijn voor die mensen. De baarmoeder die hun kleinkind op de wereld heeft gezet. Niets meer dan dat.
Ik sta er nu zo in dat ik ze niet meer wil zien. Ik zal de deur hier nooit dicht gooien. Ze zijn welkom om voor hun kleinkind langs te komen. Altijd zo geweest ook. En dat zal ik voor onze dochter ook blijven doen. Maar hier trek ik een grens wat betreft mijn persoonlijke relatie met hun.
Ik mis je man helemaal in het verhaal. Ik snap dat hij een moeilijke positie heeft maar ik blijf erbij dat hij jou uit de wind zou moeten houden. Het lijkt erop alsof ze alle frustratie over hun zoon (zijn onafhankelijkheid) afschuiven op de schoondochters. Zo blijft hij van hun woede verschoond. Maar in feite moet hij tegen zijn ouders zeggen: ik ben een volwassen man en ik neem mijn eigen beslissingen, of jullie het daar nou mee eens zijn of niet. Ik heb deze vrouw gekozen en ik vind haar geweldig zoals ze is dus als je wat te klagen hebt, kom je maar naar mij. Niet dat je er wat over te zeggen hebt maar laat mijn vrouw met rust. Ze heeft niks te maken met dat jullie moeite hebben met met feit dat ik mijn eigen leven leid. Dat is mijn keuze, niet die van mijn vrouw.
Wat vindt je man nou dat er moet gebeuren? Wat ziet hij als de oplossing? Is hij echt passief of is hij vooral afwezig in jouw verhaal?
Mija schreef op 18-09-2021 om 10:45:
Ik mis je man helemaal in het verhaal. Ik snap dat hij een moeilijke positie heeft maar ik blijf erbij dat hij jou uit de wind zou moeten houden. Het lijkt erop alsof ze alle frustratie over hun zoon (zijn onafhankelijkheid) afschuiven op de schoondochters. Zo blijft hij van hun woede verschoond. Maar in feite moet hij tegen zijn ouders zeggen: ik ben een volwassen man en ik neem mijn eigen beslissingen, of jullie het daar nou mee eens zijn of niet. Ik heb deze vrouw gekozen en ik vind haar geweldig zoals ze is dus als je wat te klagen hebt, kom je maar naar mij. Niet dat je er wat over te zeggen hebt maar laat mijn vrouw met rust. Ze heeft niks te maken met dat jullie moeite hebben met met feit dat ik mijn eigen leven leid. Dat is mijn keuze, niet die van mijn vrouw.
Wat vindt je man nou dat er moet gebeuren? Wat ziet hij als de oplossing? Is hij echt passief of is hij vooral afwezig in jouw verhaal?
Hij voelt zich er tussenin staan. Heeft een hele poos moeite gehad met de confrontatie met zijn ouders. En elk gesprek of discussie met zijn ouders eindigde in ruzie en daarna stilte. Nooit werd er iets uitgepraat. Ze zwegen elkaar liever dood dan dat er werd gepraat. En na een aantal weken was de rust weder gekeerd en was er 'niets' aan de hand. Tot maanden later het soortgelijke bommetje weer barste.
Hij kiest zeker bewust voor mij. Maar wil zijn ouders ook niet afvallen wat betreft de kleinkinderen. En dat vraag ik ook niet van hem. En dat weet hij. Hij is vrij om te gaan en staan waar hij wil.
Een oplossing heeft hij niet. Je benoemd heel mooi het stukje loslaten van zijn ouders. Daar zit inderdaad denk ik het grootste probleem. Maar als je daar iets van zegt komt er overheen van zijn ouders: ben je vergeten wat wij allemaal voor jou (mijn man) gedaan hebben? Alsof de opvoeding en het dak waar hij onder gewoond heeft een vrijbrief is om zijn leven te blijven bepalen. Ik snap het niet.
Teckel88 schreef op 18-09-2021 om 10:26:
Na een poosje toch ergens ruimte gekregen om iets te zeggen en uitgelegd
Waarom heb je zo'n onbeschofte &*%%&% niet gewoon het huis uit gezet?
Je gaat zo iemand toch niets uitleggen???
En als het mij was overkomen, dan konden ze fluiten naar contact met hun kleinkind hoor. (Ze hebben geen recht op een kleinkind of zo.)
Je schoonouders zijn erg manipulatief en je man ‘laat dat over zich heenkomen’. Hij is natuurlijk opgevoed door deze mensen dus het is te begrijpen dat hij het niet helder ziet en in deze dynamiek verstrengeld is.
Ik zou er als ‘werkhypothese’ eens van uitgaan dat een van beide schoonouders een cluster B persoonlijkheidsstoornis heeft (‘narcistisch spectrum’) heeft. Niet omdat ik een glazen bol heb of via het internet diagnoses kan stellen. Dat kan ik natuurlijk helemaal niet. Maar rondom deze stoornissen is veel geschreven over emotionele manipulatie en grenzen stellen. En daar kunnen jullie misschien wat aan hebben. Het zou je man ook inzicht kunnen geven om zichzelf eens als een KOPP-kind (kind van ouders met psychische problematiek) te bekijken: ‘Zou het kunnen dat ik ben opgevoed in een gezin met een of twee psychisch ongezonde ouders en dat dit gevolgen heeft gehad voor mij?’ Het zou hem inzicht kunnen geven in de dynamiek tussen hem en zijn ouders. Nogmaals: het gaat me er niet om die mensen uit de losse pols te diagnosticeren. Het gaat erom dat daar patronen in kunnen zitten die jullie herkennen en waar jullie voor jezelf iets mee zouden kunnen, om de situatie voor jullie te verbeteren. Je zou dus niet moeten focussen op ‘die lui eens even vertellen dat ze gek zijn’ maar op ‘hoe gedraag ik me zo dat ik hier het minst last van heb’. Ik heb ook de indruk dat je er al op die manier inzit.
Zelf heb ik het een en ander gelezen over omgaan met borderline. Ook informatie en ervaringen met narcisme zouden jullie wellicht aanknopingspunten kunnen bieden. Een heel inzichtelijk boek over manipulatie vond ik ‘Emotionele chantage’ van Susan Forward. Er is ook heel veel op YouTube te vinden trouwens. Little Shaman komt hier geregeld voorbij. Grey rock is een metafoor voor jezelf onbereikbaar maken voor narcistische manipulatie. Afijn, kijk maar eens of je wat hebt aan deze invalshoek.
Mija schreef op 18-09-2021 om 11:46:
Je schoonouders zijn erg manipulatief en je man ‘laat dat over zich heenkomen’. Hij is natuurlijk opgevoed door deze mensen dus het is te begrijpen dat hij het niet helder ziet en in deze dynamiek verstrengeld is.
Ik zou er als ‘werkhypothese’ eens van uitgaan dat een van beide schoonouders een cluster B persoonlijkheidsstoornis heeft (‘narcistisch spectrum’) heeft. Niet omdat ik een glazen bol heb of via het internet diagnoses kan stellen. Dat kan ik natuurlijk helemaal niet. Maar rondom deze stoornissen is veel geschreven over emotionele manipulatie en grenzen stellen. En daar kunnen jullie misschien wat aan hebben. Het zou je man ook inzicht kunnen geven om zichzelf eens als een KOPP-kind (kind van ouders met psychische problematiek) te bekijken: ‘Zou het kunnen dat ik ben opgevoed in een gezin met een of twee psychisch ongezonde ouders en dat dit gevolgen heeft gehad voor mij?’ Het zou hem inzicht kunnen geven in de dynamiek tussen hem en zijn ouders. Nogmaals: het gaat me er niet om die mensen uit de losse pols te diagnosticeren. Het gaat erom dat daar patronen in kunnen zitten die jullie herkennen en waar jullie voor jezelf iets mee zouden kunnen, om de situatie voor jullie te verbeteren. Je zou dus niet moeten focussen op ‘die lui eens even vertellen dat ze gek zijn’ maar op ‘hoe gedraag ik me zo dat ik hier het minst last van heb’. Ik heb ook de indruk dat je er al op die manier inzit.
Zelf heb ik het een en ander gelezen over omgaan met borderline. Ook informatie en ervaringen met narcisme zouden jullie wellicht aanknopingspunten kunnen bieden. Een heel inzichtelijk boek over manipulatie vond ik ‘Emotionele chantage’ van Susan Forward. Er is ook heel veel op YouTube te vinden trouwens. Little Shaman komt hier geregeld voorbij. Grey rock is een metafoor voor jezelf onbereikbaar maken voor narcistische manipulatie. Afijn, kijk maar eens of je wat hebt aan deze invalshoek.
Bedankt! Zeker iets om ons over in te lezen! Het is voor mij inderdaad 'makkelijker' mij 'los' te koppelen van deze situatie. En aangezien in persoonlijke grenzen over ga distantieer ik mij nu van deze situatie. De constante stress die ik voel, het op mijn tenen lopen in ons eigen huis uit 'angst' iets verkeerd te doen in de ogen van mijn schoonouders. Ik wil het niet meer. Dan maar minimaal tot geen contact. Ik kies hierin voor mijn gezin en de moeder die ik kan zijn zonder die druk van buitenaf. Goed doen kan ik het voor hun niet. Ja, als ik alles doe wat hun verlangen en daarbij mijn ideeën/gevoelens moet vergeten. Daar pas ik voor.
Teckel88 schreef op 18-09-2021 om 11:58:
[..]
Bedankt! Zeker iets om ons over in te lezen! Het is voor mij inderdaad 'makkelijker' mij 'los' te koppelen van deze situatie. En aangezien in persoonlijke grenzen over ga distantieer ik mij nu van deze situatie. De constante stress die ik voel, het op mijn tenen lopen in ons eigen huis uit 'angst' iets verkeerd te doen in de ogen van mijn schoonouders. Ik wil het niet meer. Dan maar minimaal tot geen contact. Ik kies hierin voor mijn gezin en de moeder die ik kan zijn zonder die druk van buitenaf. Goed doen kan ik het voor hun niet. Ja, als ik alles doe wat hun verlangen en daarbij mijn ideeën/gevoelens moet vergeten. Daar pas ik voor.
Het is erg goed dat je een grens trekt maar dat kan natuurlijk wel tot spanningen leiden in de relatie met je man. Als jij je onbereikbaar maakt, zullen ze waarschijnlijk alsnog bij hem aankloppen. Het lijkt mij echt belangrijk dat jullie samen goed weten hoe je erin staat en samen een koers bepaalt. Anders loop je nog het risico dat ze erin slagen tussen jullie te gaan stoken. Het is goed dat je je man niet onder grote druk zet. Tegelijkertijd is het wel erg belangrijk dat jullie elkaar goed vasthouden. Best een complexe situatie dus. Ik heb op basis van wat ik hier lees eigenlijk vooral het idee dat je man een flinke klus te doen heeft. Maar dat kun je niet afdwingen bij een ander natuurlijk. En het is erg pijnlijk om onder ogen te zien dat je ouders schade aanrichten in je leven, in plaats van je te steunen en lief te hebben. Het is dus zeker ook geen gemakkelijke klus!
