Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Nu we nog steeds in de shit zitten, ieder met zijn/haar eigen shitgevoel, denk ik (onder andere, want ik pieker me suf): is het niet onvermijdelijk dat dit stukliep met slechts één partner die liefde voelde?
Ik krijg nog geregeld het verwijt van haar dat ik veel te weinig investeerde, maar ik krijg maar niet helder of ik wel meer hád kunnen doen…zoals ik bij zoveel verwijten van haar met de mond vol tanden sta. En misschien ook maar beter niks meer móét zeggen. Of achteraf moet willen begrijpen.
Schipperaar schreef op 16-04-2023 om 20:26:
Nu we nog steeds in de shit zitten, ieder met zijn/haar eigen shitgevoel, denk ik (onder andere, want ik pieker me suf): is het niet onvermijdelijk dat dit stukliep met slechts één partner die liefde voelde?
Ik krijg nog geregeld het verwijt van haar dat ik veel te weinig investeerde, maar ik krijg maar niet helder of ik wel meer hád kunnen doen…zoals ik bij zoveel verwijten van haar met de mond vol tanden sta. En misschien ook maar beter niks meer móét zeggen. Of achteraf moet willen begrijpen.
Als ik als eerste op mezelf mag antwoorden, want ik krijg een ingeving…:
Die hele investering die ze van mij gewild had, dat staat toch gewoon gelijk aan liefde?! Ik zeg niet dat ik zelf niet fout zat, maar hoe kon het dat ze van mij weliswaar wist dat ik die liefde niet voelde, maar tóch die investering verwachtte?
Het lijkt me inderdaad heel moeilijk als je jezelf al niet in het heden kan begrijpen om jezelf dan in het verleden te begrijpen. Een te grote klus die je misschien nu moet laten liggen. Heb je therapie?
Schipperaar schreef op 16-04-2023 om 21:00:
[..]
Als ik als eerste op mezelf mag antwoorden, want ik krijg een ingeving…:
Die hele investering die ze van mij gewild had, dat staat toch gewoon gelijk aan liefde?! Ik zeg niet dat ik zelf niet fout zat, maar hoe kon het dat ze van mij weliswaar wist dat ik die liefde niet voelde, maar tóch die investering verwachtte?
Door hoop? Denkend dat het zou bijtrekken? Verstandsrelatie? Uit nood of schaarste genoegen nemen met minder?
Ook dit komt van jullie beiden af en is vanuit beiden verklaarbaar. Beiden konden jullie beter weten, beiden hadden jullie kunnen besluiten om niet samen verder te gaan. Beiden zijn jullie er tegen beter weten in ingestapt. Ik denk dat je verklaringen zoekt die rationeel te verklaren zijn en gevoelsmatig niet te behappen zijn. Ik denk dat je daar over een paar jaar met meer afstand naar kunt kijken en dan kunt accepteren dat het liep zoals het gelopen is door keuzes die jullie beiden maakten ondanks rode vlaggen. Dat de mens in of uit eenzaamheid weleens beslissingen neemt die op de lange termijn soms goed en soms niet goed uitpakken. Dat is oké.
“Het was mijn initiatief, maar hij stond erachter omdat hij ook liever bij iemand wilde zijn die hem hetzelfde kon geven.”
Dit las ik daarnaast in een ander topic. Zo jammer dat mijn ex er niet net zo over kan denken, maar van mening blijft dat ik - omwille van onze zoon al helemaal - meer had moeten doen. Ik heb mijn best niet gedaan, ik heb haar alles laten opknappen en nu ben ik zo laf om te vertrekken….maar hoe had zij nu met mij oud kunnen worden? Ze zet onze zoon echter op de onbetwiste eerste plaats, zodanig dat ze het normaal vindt om allemaal concessies aan haar eigen behoeften te doen. IK had alleen maar meer moeten doen. Me net zo moeten uitsloven en mezelf moeten wegcijferen als zij zelf misschien. Terwijl ik haar als huisgenoot ervoer en niet als partner.
Thera schreef op 16-04-2023 om 21:01:
Het lijkt me inderdaad heel moeilijk als je jezelf al niet in het heden kan begrijpen om jezelf dan in het verleden te begrijpen. Een te grote klus die je misschien nu moet laten liggen. Heb je therapie?
Ja dat heb ik. Zou nu ook niet zonder kunnen…
Max88 schreef op 16-04-2023 om 21:11:
[..]
Door hoop? Denkend dat het zou bijtrekken? Verstandsrelatie? Uit nood of schaarste genoegen nemen met minder?
Ook dit komt van jullie beiden af en is vanuit beiden verklaarbaar. Beiden konden jullie beter weten, beiden hadden jullie kunnen besluiten om niet samen verder te gaan. Beiden zijn jullie er tegen beter weten in ingestapt. Ik denk dat je verklaringen zoekt die rationeel te verklaren zijn en gevoelsmatig niet te behappen zijn. Ik denk dat je daar over een paar jaar met meer afstand naar kunt kijken en dan kunt accepteren dat het liep zoals het gelopen is door keuzes die jullie beiden maakten ondanks rode vlaggen. Dat de mens in of uit eenzaamheid weleens beslissingen neemt die op de lange termijn soms goed en soms niet goed uitpakken. Dat is oké.
Ik denk inderdaad dat ze gedacht heeft: als ik er maar genoeg liefde in stop, komt het wel een keer terug. Hij zal op een dag wel zien dat ik de moeite waard ben.
Misschien zélfs: als we een kind krijgen dan komt het wel goed. Terwijl ik het nog zo moeilijk vond te accepteren dat ze zwanger was - maar toen helemaal niet meer weg durfde te gaan. En abortus wilde ze niet.
Schipperaar schreef op 16-04-2023 om 21:11:
“Het was mijn initiatief, maar hij stond erachter omdat hij ook liever bij iemand wilde zijn die hem hetzelfde kon geven.”
Dit las ik daarnaast in een ander topic. Zo jammer dat mijn ex er niet net zo over kan denken, maar van mening blijft dat ik - omwille van onze zoon al helemaal - meer had moeten doen. Ik heb mijn best niet gedaan, ik heb haar alles laten opknappen en nu ben ik zo laf om te vertrekken….maar hoe had zij nu met mij oud kunnen worden? Ze zet onze zoon echter op de onbetwiste eerste plaats, zodanig dat ze het normaal vindt om allemaal concessies aan haar eigen behoeften te doen. IK had alleen maar meer moeten doen. Me net zo moeten uitsloven en mezelf moeten wegcijferen als zij zelf misschien. Terwijl ik haar als huisgenoot ervoer en niet als partner.
Jullie gaan hier niet uitkomen. Zij heeft andere waarden dan jij en het heeft helemaal geen zin om je af te vragen wie ‘gelijk’ heeft. Haar waarden zijn niet per se beter of slechter dan de jouwe. Het zijn gewoon haar waarden.
Jij moet stoppen met dit soort gesprekken. Zij probeert jou er kennelijk nog steeds van te overtuigen dat je voor haar waarden had moeten blijven kiezen en jij kan er gewoon niet meer achter staan. Daar zal zij het mee moeten doen. En jij zal het ermee moeten doen dat zij zich daar niet bij neer zal leggen en misschien nog heel lang zal vinden dat je het niet goed hebt gedaan. Maar je hebt haar toestemming en goedkeuring niet nodig. Je hoeft geen verantwoording af te leggen. Laat het los. Ga die discussies uit de weg of breek ze snel en kalm af als ze erover begint.
Dankjewel Mija, jouw bericht gaf me wat rust. Ik ervaar veel stress, temeer omdat ik in elk geval tot aan de zomervakantie nog vier dagen per week om 7 uur bij haar huis moet zijn om onze zoon op te vangen en naar school te brengen. Zie ik haar alsnog elke ochtend bij de overdracht, en zit ik daar alsnog middenin ‘vroeger’. Wel een heel goede oefening in mentaal loslaten wat ik daar zie…en goed om me niet meer schuldig te leren voelen over de troep in huis…om maar eens wat te noemen.
Zou deze hele thread binnen een week verwijderd mogen worden? Liever niet dat D. dit op een dag leest en zich erin herkent.
Alvast bedankt🙏🏻
Schipperaar schreef op 18-04-2023 om 17:09:
Zou deze hele thread binnen een week verwijderd mogen worden? Liever niet dat D. dit op een dag leest en zich erin herkent.
Alvast bedankt🙏🏻
Mail ze even met waar je topic staat ( rubriek Relatirs), de titel ( relatie net geopend) en de uitleg waarom je het verwijderd wilt hebben.
Misschien beter dat ze deze hele draad wel leest. Dan snapt ze wellicht wat voor worsten haar jarenlang zijn voorgehouden. En kan ze 't makkelijker een plek geven. Das voor jullie beiden beter.
elledoris schreef op 18-04-2023 om 21:31:
Misschien beter dat ze deze hele draad wel leest. Dan snapt ze wellicht wat voor worsten haar jarenlang zijn voorgehouden. En kan ze 't makkelijker een plek geven. Das voor jullie beiden beter.
Waarom zo’n sneer, alsof zij zelf niet al jaren haar ogen heeft gesloten? Standaard met kind in hun bed slapen, hij op de logeerkamer en al jaren geen intimiteit bijvoorbeeld. Zou je dat zelf normaal vinden?
Hij neemt in ieder geval zijn verantwoordelijkheid vwb de zorg van hun zoon, daar kunnen veel (ex)mannen dan weer een voorbeeld aan nemen.
Kersje schreef op 19-04-2023 om 10:51:
[..]
Waarom zo’n sneer, alsof zij zelf niet al jaren haar ogen heeft gesloten? Standaard met kind in hun bed slapen, hij op de logeerkamer en al jaren geen intimiteit bijvoorbeeld. Zou je dat zelf normaal vinden?
Hij neemt in ieder geval zijn verantwoordelijkheid vwb de zorg van hun zoon, daar kunnen veel (ex)mannen dan weer een voorbeeld aan nemen.
Eh, nouja, daar kan je anders tegenaan kijken vwb verantwoordelijkheden. Hij ziet voor een groot deel zijn aandeel in de relatie niet. Hij had het nooit gewild, het was nooit de bedoeling, kortom, het was een soort gunst. Dat komt voor een groot deel denk ik door dat er weinig empathie (en dus begrip) is.
Ik kan mij voorstellen dat als je deze vrouw in het begin had voorgelegd of zij een relatie zou willen met iemand die en een hechtingsprobleem heeft en niet zoveel inlevingsvermogen, zij daar waarschijnlijk niet voor gekozen zou hebben. Dat betekent wel dat zij harder heeft moeten werken voor de relatie. Als vvrouw doe je dat voor je kind. En misschien is ze wel helemaal op (en is dat oa de reden waarom het rommelig in het huis is). Daar lijkt mij de opmerking over de investering in de relatie vandaan te komen. Misschien ziet zij dat als iets waar je voor kiest: kies je voor iets, dan investeer je er ook in. Er zijn ook mensen die wel willen investeren maar het niet kunnen. Daarmee is het dus geen keuze (en dus niet persoonlijk) maar een onvermogen met van beiden een verlangen. De een om het mee te maken, de ander om het te ontvangen. Dat is niet alleen een onvermogen voor de een maar ook voor de ander. Mogelijk dat zij met deze kennis enorm opknapt.
Klopt Philou, iedereen kan het anders interpreteren, dat is meestal zo op een forum. Toch vind ik dat TO echt wel zijn tekortkomingen binnen de relatie ziet en daar zijn verantwoordelijkheid voor neemt, maar ook zijn partner is op bepaalde punten tekortgeschoten. Het enkel bij TO neerleggen vind ik persoonlijk dus te makkelijk en niet geheel terecht en daar mag iedereen anders over denken.
