Relatie net ‘geopend’, maar durf ik wel?
Ik zal me even voorstellen, ik ben een man van eind veertig met al 11 jaar een relatie. We hebben een kind van 8.
Tot zover alles normaal. Maar ik ben nooit verliefd geweest op mijn vriendin, al heb ik haar altijd graag als maatje gehad. Ik tolereerde haar liefde, al voelde ik me altijd ongemakkelijk als ze te verliefd naar me keek. Desondanks hebben we veel gedeeld, in het begin ook in enige mate onze seksualiteit. Echt voltooid hebben we de daad slechts 1 keer, en prompt was ze zwanger.
Weer een groot dilemma, want ze wilde geen abortus en ik wilde haar ook niet met baby in de steek laten. Uiteindelijk is ons kind er toch gekomen, en ik heb me leren schikken in de vaderrol, die natuurlijk ook vaak leuk was.
Maar in de jaren die volgden liep de spanning wel eens op omdat ik nooit de liefde kon beantwoorden zoals mijn partner zich dat gewenst had. Ik begon ook steeds meer de intimiteit te missen met een vrouw, en sliep ook al sinds de geboorte van ons kind alleen, en zij met kind in bed.
Nadat de innerlijke kou en woestenij me teveel werd afgelopen jaar heb ik mezelf zover gekregen dat ik bespreekbaar maakte dat we beiden een ander zouden kunnen zoeken om lichamelijk plezier bij te vinden. Daarin hadden we onszelf feitelijk jaren in gijzeling gehouden: we hebben geen fysiek contact meer met elkaar maar mogen het ook niet elders zoeken. Een onhoudbare situatie. Althans voor mij; partner zweert voor haar kind te leven, en geen behoefte aan een man te hebben. Daarnaast heeft ze een veeleisende baan waarmee ze de afgelopen jaren ook de kostwinner was.
Nu het ijs dan eindelijk gebroken lijkt en ze me (hoewel met pijn) toestaat om buiten de deur te vrijen, staat de deur die zo lang dicht was opeens voor me open. Spannend, bevrijdend, maar ook best eng. Ga ik me niet toch schuldig voelen als ik straks met een ander in bed heb gelegen en misschien de hele dag aan die vrouw denk? Ik wil mijn taken als vader gewoon blijven vervullen, want ons kind heeft niet om deze toestand gevraagd en onze band begint net voelbaar sterker te worden.
Maar wat me al die jaren bij mijn vriendin heeft gehouden, is (behalve ons kind) dat ze oerbetrouwbaar is, een stabiele factor en een goede moeder.
Ik kán niet zonder liefde verder leven dus er móést iets veranderen, maar het idee dat ik met een ander lig te ******* terwijl zij hard aan het werk is, tja, dat wekt schuldgevoel op. En kan ik daarmee dealen, vraag ik mezelf nu af?
Er gebeuren veel goede dingen in mijn leven de laatste tijd, en de nieuwe vrijheid lijkt daar ook één van, maar ja…
Schipperaar schreef op 13-03-2023 om 10:57:
Het is alleen zó moeilijk om uit die groef te stappen van hoe je al 11 jaar met elkaar omgaat….in de basis vínden we elkaar immers gewoon aardig….kan ik dáárom steeds zo moeilijk overtuigd zeggen “ja, ik wil scheiden!” ❓😟
Vind je haar aardig of maak je gebruik/misbruik van haar? Het klinkt alsof je heel erg afhankelijk bent van haar.
Schipperaar schreef op 13-03-2023 om 10:57:
Het is alleen zó moeilijk om uit die groef te stappen van hoe je al 11 jaar met elkaar omgaat….in de basis vínden we elkaar immers gewoon aardig….kan ik dáárom steeds zo moeilijk overtuigd zeggen “ja, ik wil scheiden!” ❓😟
Ik denk dat het zou helpen de afhankelijkheid te zien als een 'verslaving'. Er is niks mis mee en iedereen vindt het lekker maar jij hebt een serieuze verslaving opgebouwd en kunt geen maat houden. Je moet dus helemaal stoppen. Dat heeft relatief weinig met je vrouw te maken en alles met jou. Ik denk daarom ook dat je het moet omdraaien. Jouw primaire noodzaak is niet haar te verlaten omdat er iets niet goed zou zijn aan haar. Er is de dringende noodzaak voor jou om volwassen te worden, verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen leven. Omdat jíj dat niet kunt binnen de relatie met haar, moet je weggaan. Het maakt daarbij niet uit hoe aardig je haar vindt. Er is niks mis met haar. Jij hebt een klus te doen die je niet kunt volbrengen zolang je jezelf toestaat op haar te blijven leunen.
Mija schreef op 13-03-2023 om 12:48:
[..]
Ik denk dat het zou helpen de afhankelijkheid te zien als een 'verslaving'. Er is niks mis mee en iedereen vindt het lekker maar jij hebt een serieuze verslaving opgebouwd en kunt geen maat houden. Je moet dus helemaal stoppen. Dat heeft relatief weinig met je vrouw te maken en alles met jou. Ik denk daarom ook dat je het moet omdraaien. Jouw primaire noodzaak is niet haar te verlaten omdat er iets niet goed zou zijn aan haar. Er is de dringende noodzaak voor jou om volwassen te worden, verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen leven. Omdat jíj dat niet kunt binnen de relatie met haar, moet je weggaan. Het maakt daarbij niet uit hoe aardig je haar vindt. Er is niks mis met haar. Jij hebt een klus te doen die je niet kunt volbrengen zolang je jezelf toestaat op haar te blijven leunen.
Die moet ik even binnen laten komen Mija….en Pief!
Een verslaving…..
Inderdaad voel ik me vaak niet volwassen in haar gezelschap. En kan ik me eigenlijk wel verder ontwikkelen in de setting met haar? (Die vraag laat ik ook even rijpen. Maar het lijkt alsof we allebei zijn vastgelopen en niet meer verder konden zo. Hoe vertrouwd de situatie ook geworden is en dus pijnlijk om te verlaten. Vooral voor haar, maar ook voor dat onvolwassen stuk in mij.)
Die nieuwe therapeut kon wel eens de spijker op z’n kop geslagen hebben met dat plan om te gaan focusen om mijn volwassen 49-jarige ik sterker te maken. Want DIE moet dit allemaal aankunnen. Ben ik het contact daarmee kwijt, dan voelt het als een onoverkomelijke vloedgolf van ellende.
En dan bedoel ik niet alleen deze toestand met D. maar ook de pijn die ik vóór D. al had en die in mijn eentje pas voelbaar wordt (en dan pas voelbaar kán worden).
En ik moet NU al sterk zijn ondanks die ‘vloedgolf’, want ik heb een kind om mede voor te zorgen, en dus ook afspraken te maken met een gekwetste vrouw. Daarvoor misschien toch wel een mediator in gaan zetten….met alles wat we verder in het dagelijks leven te doen hebben moeten afspraken over de omgang als een huis kunnen staan.
Nu ik me zo leeg, eenzaam en moe voel van alle conflict dag in dag uit, komt de gedachte in me op: ik heb geen diepe liefde voor D. gehad, maar kan ik überhaupt wel van vrouwen houden? Nog nooit iets van gemerkt eigenlijk ☹️… Als ik dat nou niet eens kán, waarom dan weggaan bij D. omdat ik geen liefde voel? Dan ruil ik een vrouw die veel voor me gedaan heeft in voor… het grote niets.
Goed dat er therapeuten bestaan……want dit moet ik ook grondig onderzoeken❗️
(En nee, ik houd ook niet van mannen…….)
Schipperaar schreef op 14-03-2023 om 18:08:
Nu ik me zo leeg, eenzaam en moe voel van alle conflict dag in dag uit, komt de gedachte in me op: ik heb geen diepe liefde voor D. gehad, maar kan ik überhaupt wel van vrouwen houden? Nog nooit iets van gemerkt eigenlijk ☹️… Als ik dat nou niet eens kán, waarom dan weggaan bij D. omdat ik geen liefde voel? Dan ruil ik een vrouw die veel voor me gedaan heeft in voor… het grote niets.
Goed dat er therapeuten bestaan……want dit moet ik ook grondig onderzoeken❗️(En nee, ik houd ook niet van mannen…….)
Ik zag het stukje dat je weg hebt gehaald. Vertel dit tegen je therapeut alsjeblieft. Je hebt hulp nodig. En laat je vriendin los. Je bent niet de juiste persoon voor haar en zij niet voor jou.
Doe ik zonder meer!
Done of not done: tegen haar zeggen dat het inderdaad een k**situatie is?
Schipperaar schreef op 16-03-2023 om 08:54:
Done of not done: tegen haar zeggen dat het inderdaad een k**situatie is?
Nee, waarom zou je en wat maakt dat je niet meer weet wat passend is?
Wat schiet ze er mee op? Wat schiet jij er mee op? Vind je het zelf zo belangrijk dat je dat nodig vindt om te delen? Vind je het zo rot dat je terugwilt? Is het om je beslissing te verzachten? Het zou bij haar misschien overkomen als: joh, ik schop je, sorry. Je hebt dan nog steeds geschopt.
Het lijkt of je je innerlijk kompas wat kwijt bent. Het verwijderde stukje lijkt iets belangrijks geweest te zijn, ik heb het gemist, maar ik heb al even het idee dat je stuurloos, filterloos en de weg behoorlijk kwijt bent en was daarom gestopt met reageren, omdat het niet binnenkwam bij je.
In zo'n geval kun je jezelf helpen: alles wat opkomt in je hoofd laat je weer gaan. Bij twijfel: niet doen.
Je hebt gelijk Max, dat begrip tonen voor de situatie waar de ander door jouw toedoen in beland is niet werkt.
Zeker niet als losse zin, maar ook niet als onderdeel van een groter gesprek.
Schipperaar schreef op 17-03-2023 om 16:29:
Je hebt gelijk Max, dat begrip tonen voor de situatie waar de ander door jouw toedoen in beland is niet werkt.
Zeker niet als losse zin, maar ook niet als onderdeel van een groter gesprek.
In elk geval nu niet, misschien later en dat kan evengoed jaren duren.
Nadat je een scheiding aanvraagt, wordt er geen grootmoedigheid of empathie meer verwacht, dat hoef je ook niet heel duidelijk aan haar te geven.
Ik ben thuis weggegaan, omdat de ander nooit van me gehouden had. Ik was dus jouw partner in de situatie, évenals dat ik jou was: ik trok de stekker er uit.Toen mijn ex begon over hoe sneu en moeilijk het was en dat ik zoveel beter verdiende, had ik zoiets: zout op, dat had je eerder moeten bedenken. Ik begreep best wat er werd bedoeld, maar ik wilde dat niet meer van de ander. Teveel emotie/faalgevoel/schuldgevoel/verdriet/boosheid. Wij gaan goed met elkaar om, zijn op gepaste afstand betrokken, kunnen bij elkaar terecht als het nodig is.
Dat is voral fijn voor de kinderen, maar ook voor onszelf: ruzie vreet je op van binnen.
Desalniettemin kan ik ook prima leven zonder partner ooit nog te zien.
Kortom: het komt niet binnen doordat er ( in jouw geval) een berg van verwarde emoties zit aan beide kanten. Bespaar je daarom de moeite en wees gewoon een goed mens voor je ex-gezin maar dan zonder je schuldgevoel er neer te leggen. Dat gaat vast met vallen en opstaan, maar dat is niet erg. Je kunt die rol van emotioneel steunende of vragende vriend/vriendin op dit moment niet voor elkaar vervullen.
Je kunt daar uiteraard wel behoefte aan hebben en in dat geval zou ik dat bij de therapie neerleggen, of, als je vrienden of familie hebt, bv een vriend/familielid in vertrouwen nemen om af en toe eens tegenaan te kunnen praten en toe te geven dat je behoefte hebt aan gedeelde smart.
Schipperaar schreef op 16-03-2023 om 08:54:
Done of not done: tegen haar zeggen dat het inderdaad een k**situatie is?
Stop met haar als kompas gebruiken. Ga focussen op je eigen leven. Vind zelf je koers. Laat haar los. Laat los.
Prillewits schreef op 17-03-2023 om 20:16:
[..]
Stop met haar als kompas gebruiken. Ga focussen op je eigen leven. Vind zelf je koers. Laat haar los. Laat los.
Dat is een toepasselijk woord: kompas. Ik ben er achter gekomen dat ik rázend slecht contact heb met mijn eigen gevoel, of beter gezegd: nooit weet hoe serieus ik het moet nemen. Hoe kan ik dan ooit beslissingen nemen, laat staan ingrijpende beslissingen, op grond van mijn gevoel? Dan worden gevoelens, twijfels, verstandelijke voor- en tegenargumenten, plus een dosis angst en beren op de weg zien, dat allemaal ZÓ’N bende van binnen dat ik zou willen dat ik een berichtje van een Alwetende kreeg met ‘doe dit en dit maar’. Ondertussen blijf ik dus niks doen, of in cirkels ronddraaien, wachtend op het Eureka-moment dat mij eindelijk overtuigt van de juistheid van een beslissing.
Mijn therapeut wil de komende tijd mijn ‘volwassen ik’ helpen versterken. Dat lijkt me sowieso een goed plan. Ik ben sterk genoeg om niet stuurloos te hoeven zijn, maar ik moet het alleen wél voelen.
Max88 schreef op 17-03-2023 om 19:27:
[..]
In elk geval nu niet, misschien later en dat kan evengoed jaren duren.
Nadat je een scheiding aanvraagt, wordt er geen grootmoedigheid of empathie meer verwacht, dat hoef je ook niet heel duidelijk aan haar te geven.
Ik ben thuis weggegaan, omdat de ander nooit van me gehouden had. Ik was dus jouw partner in de situatie, évenals dat ik jou was: ik trok de stekker er uit.Toen mijn ex begon over hoe sneu en moeilijk het was en dat ik zoveel beter verdiende, had ik zoiets: zout op, dat had je eerder moeten bedenken. Ik begreep best wat er werd bedoeld, maar ik wilde dat niet meer van de ander. Teveel emotie/faalgevoel/schuldgevoel/verdriet/boosheid. Wij gaan goed met elkaar om, zijn op gepaste afstand betrokken, kunnen bij elkaar terecht als het nodig is.
Dat is voral fijn voor de kinderen, maar ook voor onszelf: ruzie vreet je op van binnen.
Desalniettemin kan ik ook prima leven zonder partner ooit nog te zien.
Kortom: het komt niet binnen doordat er ( in jouw geval) een berg van verwarde emoties zit aan beide kanten. Bespaar je daarom de moeite en wees gewoon een goed mens voor je ex-gezin maar dan zonder je schuldgevoel er neer te leggen. Dat gaat vast met vallen en opstaan, maar dat is niet erg. Je kunt die rol van emotioneel steunende of vragende vriend/vriendin op dit moment niet voor elkaar vervullen.
Je kunt daar uiteraard wel behoefte aan hebben en in dat geval zou ik dat bij de therapie neerleggen, of, als je vrienden of familie hebt, bv een vriend/familielid in vertrouwen nemen om af en toe eens tegenaan te kunnen praten en toe te geven dat je behoefte hebt aan gedeelde smart.
Sorry Max, ik was laat met reageren op jou. Bedankt voor het delen van je eigen ervaringen en je lessen/raad! Het is enorm vallen en opstaan, en ook verwarrend als je nul ervaring hebt in het tackelen van een relatie uitmaken waar een kind bij betrokken is. Een heel complicerende factor. Te zwaar eigenlijk om in je eentje te dragen.
Maar dapper om toch te stoppen als je de liefde van de ander nooit gevoeld hebt. Je bent dus niet gevallen voor het argument ‘ik moet wel verder voor de kinderen’. Of voor het idee ‘als ik maar dit of dat anders doe, dan zal mijn partner alsnog meer voor me voelen’.
Schipperaar schreef op 19-03-2023 om 18:35:
[..]
Sorry Max, ik was laat met reageren op jou. Bedankt voor het delen van je eigen ervaringen en je lessen/raad! Het is enorm vallen en opstaan, en ook verwarrend als je nul ervaring hebt in het tackelen van een relatie uitmaken waar een kind bij betrokken is. Een heel complicerende factor. Te zwaar eigenlijk om in je eentje te dragen.
Maar dapper om toch te stoppen als je de liefde van de ander nooit gevoeld hebt. Je bent dus niet gevallen voor het argument ‘ik moet wel verder voor de kinderen’. Of voor het idee ‘als ik maar dit of dat anders doe, dan zal mijn partner alsnog meer voor me voelen’.
Ik had ook geen ervaring, het was mijn 1e relatie ooit. Ergens ben ik er wel voor gevallen. Ik zocht de fout altijd bij mezelf en dacht idd dat als ik maar zus of zo deed, leerde, therapie volgde, veranderde, me aan zou passen (lichamelijk en geestelijk...hoe laag kon ik zinken denk ik nu), dat er misschien dan wel chemie zou zijn van partner naar mij.
Ik ben direct geweest, op de persoon af gevraagd, maar kreeg nooit antwoord, tot ik zei dat ik zo niet door wilde. En de reactie was niet dat partner schrok, maar doodleuk me in het afvoerputje afserveerde: dan bel je maar een mediator.
Ik was verbijsterd, geen enkele poging om de boel te fixen?
En ineens zag ik mijn kans schoon om geen vechtscheiding te krijgen en ik zei: morgen bel ik, 28 jaar niet geliefd zijn is teveel.
Natuurlijk komt dan karma om de hoek en zo ben ik na 9 jaar nog alleen en dus nog steeds niet geliefd door die ene.
Maar mijn winst is dat ik vrij ben, geen vechtscheiding heb gehad, mijn kinderen niet ben kwijtgeraakt en ik heb tenminste de káns om iemand tegen te komen. Dat is meer dan ik had.
Het verdriet, schuldgevoel, falen, vernederd zijn, woest zijn, komt nog steeds af en toe boven. Het mag, het is mijn proces, jouw proces, laat het gewoon gebeuren. Het gaat zoals het gaat; het is menselijk om te voelen.
Dus beste Schipperaar, werk aan jezelf, word heel, trek lering uit je verleden, ga niets nieuws aan voordat je geheeld bent, ga niet voor minder dan de basis, wees trouw aan je principes, ga niet voor lust maar ga voor het totale pakket.
Wijze raad Max, neem ik ter harte - en wat een verhaal! 28 jaar….
