Relatiecrisis, vreemdgaan en hoe verder
Hallo,
Na de afgelopen tijd al flink wat gelezen te hebben op dit forum over relatieperikelen wil ik ook graag mijn verhaal even kwijt, en hoop ik hiermee nieuwe inzichten of tips te krijgen
Het is een heel verhaal geworden zie ik (is ook een therapeutische uitlaatklep) .
Ik ben 20 jaar samen (waarvan bijna 16 jaar getrouwd) met mijn vrouw, we hebben drie kinderen, alledrie in de puberleeftijd.
Qua karakter zijn we in de basis echt wel verschillend (vrouw is extravert, optimistisch, op zoek naar prikkels, ik ben introvert, gematigder, en heb toch een wat pessimistischere kijk op zaken). Toch klikte dat heel goed, we vulden elkaar goed aan, en zijn we al een lange tijd stabiel een goed ouderpaar, en zoals dat gaat druk geweest met de BV-gezin: werk, opvoeding, sporten, vakanties, dagelijkse dingen. We hebben onze drukken en soms ook zeer lastige periodes met de kinderen tot nu toe goed samen heel goed doorstaan. Qua intimiteit denk ik dat we vrij gemiddeld scoren, hebben altijd wel kunnen genieten van elkaars gezelschap, we kunnen goed samen lachen.
Wat we echter nooit goed gekund hebben is praten over onze relatie of ruzie maken. Als we ruzie hadden, werd het niet goed uitgepraat. We zijn beiden binnenvetters (en hebben – vooral zij - een vermijdende communicatiestijl), dus we kwamen nooit tot de kern. Zij heeft echt de grootste moeite om mij ergens op aan te spreken, te laten weten wat haar dwars zit; ik reageer in eerste instantie dan altijd afwerend en aanvallend, dat schrikt haar heel erg af, maar kan daar wel zelf op terugkomen en excuses maken. Dan is het voor mij ook klaar, de lucht is geklaard, zij loopt er dan wel langer mee (ervoor en erna). Ik kan ook zeggen dat we weinig 1 op 1 quality time hebben gehad de laatste jaren.
De afgelopen 2 jaar was er af en toe (een gevoel) dat er sprake was van verwijdering, maar daar hebben we in alle drukte en excuses die ik dan voor mezelf maak niets mee gedaan. Mijn vrouw is meer gaan werken, en wil zich verder ontwikkelen, wil meer eigen dingen doen. Ik ben meer van rust-reinheid-regelmaat dan zij, en vind dat zij zich teveel op de hals haalt. Het zit niet in onze dynamiek om daar dan een goed gesprek over te voeren. Ook zit mijn vrouw sinds een jaar, anderhalf, ook in de perimenopauze en is daar verder heel erg mee bezig. Dit heeft wel invloed op onze intimiteit.
Het afgelopen jaar (vanaf eind 2024) ging het harder bergafwaarts; vrouw die meer en meer haar eigen plan trok, minder intimiteit, aanrakingen, complimenten, terwijl ik me bovenal ergerde aan deze situatie en haar extra bezigheden en taken op werk (maar zonder daar nou 1 op 1 de relatie als boosdoener aan te koppelen) – ik had altijd wel een andere verklaring voor mezelf: er was puberaal gedrag van onze jongste, een winterdip, een serieuze blessure waardoor ik niet kon sporten, gedoe op werk… o ja en ook de relatie. Zo langzaam aan zie je de verwijdering gebeuren maar doe je er dus te weinig aan.
Ze heeft wel twee keer aan de bel getrokken dit voorjaar en mij gezegd dat ze het zo erg vond dat ik niet blij en enthousiast was voor haar. Ik heb dat toegegeven, maar ben er niet meer op terug gekomen; ik wist ook niet hoe ik daar iets aan kon veranderen. Ik heb er met goede vrienden over gehad en ja in iedere relatie speelt er wel iets op onze leeftijd, dus had wel het idee dat we met goede gesprekken verder zouden kunnen. Ik had mijn zinnen gezet op een verbetering in de zomervakantie, en had ook relatietherapie in gedachten, maar had daar dus niet over gesproken tot ik het eind juni ter sprake bracht. Ik miste haar en vond dat we weer eens wat leuks samen zouden moeten gaan doen.
Toen zei ze dat ze daar geen behoefte aan had, dat ze emotioneel losgekoppeld was van mij en niet wist of (en hoe) verder, dat ze wat ze van mij niet kreeg (enthousiasme en aandacht ) wel van anderen kreeg. Ze zegt dat ze zichzelf in onze relatie is kwijt geraakt, dat ze zich al die jaren te veel aan mij heeft aangepast.
Dit overviel me compleet. Ik wist wel dat het niet lekker liep, maar dit…? Ze zei dat ze hopelijk in de zomervakantie rust en bezinning zou kunnen vinden.
De zomervakantie stond ik op scherp en was eigenlijk vreselijk. We speelden vadertje en moedertje, kinderen hadden niets door (denken we). We hadden af en toe goede gesprekken, ik deed mijn best, maar haar gevoel kwam niet terug, ze haalde allerlei voorbeelden aan van gesprekken het laatste jaar waar ik niet bepaald mijn beste kant had laten zien, en waar ik achteraf ook veel spijt voor heb (en heb betuigd). Ik wil echt oprecht wel mijn best doen om een betere versie van mezelf te zijn, voor haar. Maar dat leidt tot nu toe nog tot niets, ik kan haar niet overtuigen maar wil ook niet als een geslagen hondje achter haar aan lopen. De onzekerheid blijft. We hebben wel af om in relatietherapie te gaan. Ze was ook duidelijk dat zij minder vertrouwen heeft in de mogelijkheid van herstel van onze relatie.
Na de terugkeer van de vakantie bekende ze me dat er een collega is met wie ze al sinds april aan het flikflooien was en voor wie ze verliefde gevoelens heeft. Dat was echt een vreselijk k moment. Voelde me boos, verraden, verdrietig. Ze had enorme spijt, had het me niet willen vertellen op vakantie. Hoe verder weet ze ook niet. Ze zei dat ze eigenlijk al met 1 been buiten staat, ze geen liefdesrelatie met mij wilt, en ze ons niet samen oud ziet worden. Dat ze ook eigenlijk al jaren aandacht van andere mannen leuk vindt. Rationeel weet ze dat ze ons nog een kans moet geven en dat haar omgeving dat ook van haar verwacht maar ze voelt het dus niet.
Ik ben eigenlijk bevroren, kan niet voor- of achteruit. Ik heb wel mijn beste vrienden geïnformeerd, net als mijn familie, en soms goede gesprekken erover gehad. Vrouw en ik praten er ook wel over, over ons, gedoseerd, en we hebben inmiddels twee gesprekken gehad met een relatietherapeut met wie wij allebei een klik hebben. Dat waren goede gesprekken. Nu hebben we noodgedwongen een pauze ingelast van een maand omdat de therapeut met vakantie is. Echt huiswerk had hij niet voor ons.
Voorafgaand aan die sessies heb ik nog een trap na gekregen, ze heeft opgebiecht dat ze tijdens een avondje borrelen met bevriende collega’s die man weer tegen het lijf gelopen is en hebben weer gezoend bij afscheid. Zij hebben afgesproken om geen contact meer te hebben. Ik moet dat dan maar geloven. Daarna hebben we ook weer goede gesprekken gehad (zij het dat dat niets aan de posities verandert). Soms is er wel een flikkering van vanouds, maar daarna is het weer business as usual (afstandelijkheid). Ik zou haar deze misstap wel kunnen vergeven denk ik. Mijn boosheid hierover is wel op de achtergrond geraakt doordat ik niet uit elkaar wil.
We hebben het wel over scheiden en hoe dan verder gehad, maar nog allemaal hoog over. Mijn emoties gaan van links naar rechts. Thuis doen we normaal tegen elkaar, voor de kinderen. We knuffelen soms nog, we slapen nog in 1 bed (maar hebben geen seks). Ik lees veel over scheidingen, over relatietherapie, omgangsregelingen etc. Zij verdiept zich er niet echt in. Ze denkt wel na over individuele therapie omdat ze ook weet dat dit echt niet goed gegaan is tussen ons, wat zij gedaan heeft (vreemdgaan) en ze moet werken aan haar communicatie. Ze dacht dat ze die wel kon starten in januari, omdat dan de relatietherapie wel afgerond zou zijn…Hoe dan?
De posities zijn na ruim twee maanden onzekerheid dus nog exact hetzelfde.
Ik bungel eigenlijk gewoon. Een scheiding wil ik ons en de kinderen niet aandoen, omdat ik nog wel toekomst zie. Ik wil er nog wel voor gaan, maar kan dat niet alleen natuurlijk. Zij zegt dat als ze eerlijk is naar zichzelf dit niet meer ziet goed komen, ze wil niet degene zijn die de knoop doorhakt denkt ik maar ze ziet de therapie meer als een fatsoenlijke exit denk ik. Ze loopt tig stappen in het proces voor op mij.
Ze weet dat ze dat ook zou moeten werken ervoor, ziet dat ze mij pijn doet en ze ons gezin op het spel zet, maar voelt het niet meer voor mij. Ik zit eigenlijk maar te wachten, maar waarop?? Ik geloof niet in wonderen. Het ene moment sta ik er realistisch in, dan denk ik ook erover om de handdoek in de ring te gooien, ze verdient mij niet. Soms laait de boosheid over haar vreemd gaan op, heb ik er ook iets aan voor mijn gevoel, als ik me niet helemaal een marjonet wil voelen.
Ander moment ben ik echt verdrietig, lig ik wakker van de zorgen over de toekomst zonder haar, en komt er niks uit mijn handen. '
Over anderhalve week gaan we weer naar de therapeut. Vraag me af wat we daar gaan doen. En wat ik kan doen. Moet ik haar de tijd geven, en hoe lang dan..? En dan de therapie ingaan zonder verwachtingen. Of haar de duimschroeven aandraaien, moet zij maar ergens anders gaan wonen?
Ben heel benieuwd naar reacties.
Een zinnetje wat mij opviel 'Zij heeft echt de grootste moeite om mij ergens op aan te spreken, te laten weten wat haar dwars zit; ik reageer in eerste instantie dan altijd afwerend en aanvallend, dat schrikt haar heel erg af, maar kan daar wel zelf op terugkomen en excuses maken' Daarmee schrikte (schrok?) je haar wel mee af en ondanks dat je er later je excuses over maakte zal dat wel gezorgd hebben voor een slechte communicatie en verwijdering. Ik heb ook zo'n partner en ik ben o.a. om die reden ook al lang emotioneel van hem afgekoppeld en hebben we een broer-zus relatie.
Een ander zinnetje Ze heeft wel twee keer aan de bel getrokken dit voorjaar en mij gezegd dat ze het zo erg vond dat ik niet blij en enthousiast was voor haar Maar waarom was je niet enthousiast voor haar?
Verder is het wel een heel verhaal wat mij doet denken aan een poster op Viva jaren geleden die een bepaalde wetmatigheid had ontdekt dat hoe langer de op hoe kleiner de kans dat de relatie het gaat redden! Maar wie weet gaat de relatietherapie jullie wel redden
Mooie post Bolmieke, je haalt er exact ook mijn vragen uit.
@Ted67
Voor mij klinkt het een beetje alsof jij haar eerdere alarmeringen niet serieus hebt genomen en dacht dat het vanzelf allemaal wel zou ‘overwaaien’, wat dus funest voor een relatie is.
Voor mij klinkt het als ‘te laat’ om de relatie nog te redden, want waarom haar eerdere signalen niet serieus genomen?
Kort gezegd als zij niet in beweging komt zal jij dat moeten doen.
Jouw vrouw heeft zoals jij schrijft op verschillende manieren aan jou gezegd dat zij niet meer verder wilt met jou.
Onder andere:ze voelt het niet, is al emotioneel afgehaakt,1 been buiten de relatie, geen liefdesrelatie meer met jou en ziet jullie niet samen oud worden en verliefde gevoelens voor een ander
Jij zegt dat je geen scheiding wilt maar dit is al een verloren zaak toch?
Jij kan al niets meer doen om het huwelijk te redden want zij wil geen liefdes relatie meer met jou. Daarnaast zou je jezelf de vraag moeten stellen of jij bij een vrouw wilt blijven die niet 100% voor jou wil gaan.
Of jullie zouden het erover eens moeten worden dat jullie als broer en zus samen blijven en zij buiten de deur een relatie heeft.
Ik denk dat jij het onderwerp scheiden maar bij therapie op tafel moet leggen, hoe moeilijk en verdrietig jij dit ook vind en eigenlijk niet wil maar dat je ook duidelijkheid wil hoe nu verder.
Ik zou het niet gaan rekken door haar de tijd te geven. Neem jij maar de regie. Je hoeft haar niet gelijk het huis uit te zetten natuurlijk.
Stel jullie komen samen bij de therapeut tot de conclusie dat scheiden onvermijdelijk is hebben jullie daarna de weg van scheiden nog te lopen, als jullie die in gezamelijk overleg via een mediator ( die ook advocaat is) kunnen is dat het beste voor de kinderen. Want die willen gewoon dat hun ouders door 1 deur kunnen blijven gaan.
Tja…
Wil je haar omdat je niet alleen achter wil blijven, of zie je in haar toch een fantastische vrouw en denk je dat jullie wel samen gelukkig oud kunnen worden?
Het lijkt een moeilijk verhaal en het hierboven in een reactie aangehaalde citaat over jouw afwerende en aanvallende reacties zullen ook zeker niet meehelpen. Mannen (groter en sterker) kunnen daarmee een stuk bedreigender overkomen dan ze zich misschien realiseren. Mijn advies is: ga daar sowieso aan de slag individueel, want dat probleem wil je niet meer hebben, toch, in deze of een volgende relatie? Als je zelf inziet dat je daar wat aan wilt doen en je vertelt haar dat je daarmee aan de slag bent gegaan, kan dat misschien positief uitwerken, maar doe het alleen als je dat echt zelf wilt aanpakken, niet om haar bij je te houden.
En aangezien de wonderen natuurlijk de nog niet de wereld uit zijn, kan je voorstellen dat jullie 19 oktober naar het Superrelatie Event gaan. (365 Dagen Succesvol https://share.google/5RdaEdhQexPcywxyn)
Soms brengt het mensen weer tot elkaar, en anders leren jullie er vast interessante dingen waar je toch nog je voordeel mee kunt doen.
Tegen haar kan je zeggen: laten we dit nog proberen, scheiden kan altijd nog. Wie weet…
Tot slot: het klinkt alsof je haar altijd ‘for granted’ hebt genomen en dat je je dit nu realiseert. Jammer, zo laat. Harde les.
Sterkte ermee.
Ik denk dat jullie elkaar weer moeten gaan ‘vinden’.
Onder begeleiding van de relatietherapeut.
Je vrouw lijkt al een beetje uitgecheckt vertel je. Wellicht kun je haar vertellen dat een andere partner wellicht iets moois lijkt. Een persoon die haar meer geeft, haar goed over haarzelf doet voelen. Het gras lijkt altijd groener aan de andere kant.
Punt is dat de andere persoon momenteel iets opvult in haar. Iets wat ze mist in haarzelf. Op korte termijn is dit allemaal fijn en prettig. Maar het gaat niet iets oplossen. Ze zal weer tegen dingen aanlopen in nieuwe relaties.
Ik denk dat jij en de therapeut hier in eerste instantie op kunnen focussen. Zodat ze eerst in gaat leren zien dat ze pijnpunten heeft. Die ze niet wil confronteren, en haar heil gaat zoeken bij anderen. Mensen, mannen die haar even wat geven waar ze naar op zoek is. Maar het is altijd kortdurend!
Ze kan jou niet bekritiseren. Dat is 1 van haar pijnpunten. Want ergens kan ze zelf de kritiek niet aan op haarzelf. En dat is prima. Dat zijn pijnpunten vanuit vroeger. Hechtingsproblematiek vanuit haar jeugd. Maar het maakt van haar kant uit het niet mogelijk om jullie relatie te verdiepen. Dat is 1 van de punten waarom jullie niet nader tot elkaar kunnen komen.
En natuurlijk is er jouw aandeel. Maar jij wil ervoor werken, zij niet.
Daarom denk ik dat die punten voor haar eerst aangekaard moeten worden zodat er bij haar een stukje inzicht komt, in haar eigen persoon.
Op zich zijn er punten die je noemt, waarvan je inderdaad zou denken dat het met een goed gesprek oplosbaar zou moeten kunnen zijn, met name op het gebied van jullie communicatie. Jij kunt leren om beter naar je vrouw te luisteren, zij kan leren om duidelijker te zijn; en dat vreemd gaan geen oplossing is.
Maar ze kiest die weg. Het lijkt ook alsof ze eerder kiest voor verschillende 'fladder'relaties en niet zozeer voor een vaste relatie. Het kan zijn dat de analyse van Moree klopt, alhoewel ik 'hechtingsproblematiek vanuit de jeugd' een nietszeggende analyse vind die soms zelfs schadelijk is. Maar de behoefte om leegte op te vullen met spanning kan zeker een reden zijn.
Jullie kinderen zijn nu nog in de puberteit. Dat is een problematische leeftijd om grote veranderingen in jullie relatie door te voeren. Wellicht kun je de relatie therapie gebruiken om samen een andere vorm van relatie te ontwikkelen, waarbij zij meer spanningen kan opzoeken terwijl er nog geen grote veranderingen zullen zijn, bijvoorbeeld dat jullie in de weekenden elkaar afwisselen in huis. Dus dat zij twee weekenden per maand ergens anders verblijft en zij idem. Dan geef je elkaar wat ruimte en voor de kinderen verandert er niet veel (tijd nodig voor onszelf).
Inderdaad zal je even apart van elkaar moeten gaan wonen om goed na te denken. Zij heeft het huwelijk opgeblazen door seks te hebben met een ander. Dat is een feit en wat mogelijk de oorzaak is doet er niet toe. Kan van alles zijn. Wil jij wel door met een vrouw die van aandacht houdt. Vergeven kan best maar vergeten poeh dat gaat nooit lukken. Kan je vertellen uit ervaring het is pijnlijk om daar te gaan met een vreemdgaande partner maar niet onmogelijk. Jij moet aan jezelf gaan werken want je komt bij haar nu over als een afwachtend hondje. Ga sporten/fitness, koop leuke kleding. Verzorg je zelf dat je meer zelfvertrouwen gaat uitstralen. Je staat nu 5-0 achter en zij heeft echt op dit moment geen respect voor je. Huilen doe je vanaf nu alleen en niet meer bij haar. Wordt weer een man van kracht en zelfvertrouwen.
" Jullie kinderen zijn nu nog in de puberteit. Dat is een problematische leeftijd om grote veranderingen in jullie relatie door te voeren. Wellicht kun je de relatie therapie gebruiken om samen een andere vorm van relatie te ontwikkelen, waarbij zij meer spanningen kan opzoeken terwijl er nog geen grote veranderingen zullen zijn, bijvoorbeeld dat jullie in de weekenden elkaar afwisselen in huis. Dus dat zij twee weekenden per maand ergens anders verblijft en zij idem. Dan geef je elkaar wat ruimte en voor de kinderen verandert er niet veel (tijd nodig voor onszelf)."
Ik zou het zo niet geformuleerd hebben, maar ik wilde ook even aanstippen dat er meer opties zijn dan 'samen verder' en ' nu uit elkaar'. De keus kan ook zijn ' we blijven voorlopig bij elkaar voor de kinderen'.
Een scheiding is een ontzettende hoop gez...k, er moet van alles geregeld worden, er moeten spullen worden verdeeld, afspraken worden gemaakt over alimentatie, en er moeten afspraken worden gemaakt over het contact tussen de kinderen en jullie als ouders.
Je kan er uiteindelijk op uitkomen dat je wel samen blijft totdat de kinderen meerderjarig zijn, om daarna in principe alsnog uit elkaar te gaan. De tussenliggende tijd kan je dan gebruiken om alvast zoveel mogelijk in onderling overleg te regelen, je te oriënteren op huisvesting, de financiën te ontvlechten en noem het allemaal maar op.
Het is natuurlijk allemaal niet feestelijk, maar zeker als je kinderen al rond de 15 zijn is het misschien toch het overdenken waard. Mits jullie elkaar het licht in de ogen wel een beetje gunnen, anders is het geen doen.
Dank voor jullie reacties.
Die variëren van "jammer maar helaas, accepteer dat het voorbij is (en had je maar eerder je best moeten doen)" tot "zoek een (tijdelijke) oplossing, al dan niet met relatietherapie". Mijn gevoel gaat ook erg heen en weer tussen deze gedachten, dat kan per uur verschillen.
Het is natuurlijk lastig om een dynamiek tussen twee mensen te beoordelen als buitenstaander, maar we zijn het erover eens dat we allebei in onze communicatie tekort geschoten zijn en onze relatie als liefdespartners de laatste jaren niet goed onderhouden hebben. Denk dat wel elkaar dan "for granted" genomen hebben, niet ik alleen haar. Die liefdesrelatie is ook vanwege een paar zeer bewogen periodes die we met de kinderen gehad (en goed doorstaan) hebben ondergesneeuwd. Onze relatie als ouders was en is nog steeds top.
@Bolmieke
Een ander zinnetje Ze heeft wel twee keer aan de bel getrokken dit voorjaar en mij gezegd dat ze het zo erg vond dat ik niet blij en enthousiast was voor haar Maar waarom was je niet enthousiast voor haar?
Mijn frustraties over de groeiende afstand (met name afgelopen half jaar, door haar bewust gecreëerd, zegt zij) zorgden ervoor dat ik haar ook weinig gunde en dus ook niet blij kon zijn voor haar.
@Renate46
Ze bezweert me dat ze geen seks heeft gehad met die ander. Ik weet niet of dat waar is maar moet dat maar geloven. Ik wil daar ook niet over nadenken, soms komt het omhoog op slechte momenten. Ik kom verder nog helemaal nog niet aan boosheid toe over het vreemdgaan, maar die zit er natuurlijk wel.
Anyway. Ik zit nog steeds met alle onzekerheid en stress. Zij ook, ze durft geen beslissing te nemen zegt ze, ze voelt afstand en weet niet hoe ze het gevoel weer moet 'vinden". En of ze dat nog kan.
We zitten echt in een impasse. We doen heel normaal thuis maar onderhuids is het één en al onrust. Soms is het gezellig, soms knalt het, komen de emoties eruit, daarna is de lucht weer geklaard. Heel gek. Ik heb er zelf soms heel veel last van en dan weer minder, dan slaap ik ook weer goed. Soms zoek en zie ik hoop in kleine dingen, andere keren lees ik me in over uitkoop, omgangsregelingen, etc. Ontzettend vermoeiend allemaal.
We hebben gesproken over tijdelijke huisvesting om elkaar niet constant op de lip te hoeven zitten maar om dat te doen zullen we ook de kinderen op de hoogte moeten stellen en dat willen we nog niet, die zijn niet achterlijk. We hebben wel een incidentele uitvluchtmogelijkheid voor haar als de druk erg hoog gaat worden. Die hebben we nu nog niet gebruikt. Doordeweeks gaat het wel, vanwege alle gezinsperikelen, maar vooral weekenden zijn zwaar.
@Temet
Alleen bij elkaar blijven voor de kinderen is iets dat ons beiden in ieder geval (nu) niet aanspreekt. We willen samen door als we beiden voor elkaar kunnen kiezen, en geen tijdelijke broer-zus relatie, bovendien is dat nog wel een lange tijd (de jongste is 12)...
Ik heb in ieder geval wel besloten om zelf individuele hulp (naast relatietherapie) te zoeken om om te kunnen te gaan met deze situatie. Ongeacht uitkomst wil ik ook bepaalde dingen in mezelf veranderen en kracht en zelfvertrouwen kunnen houden (dat zal bij en na een scheiding ook broodnodig om er voor de kinderen te kunnen zijn). Ik wil voorkomen dat ik straks in mijn verdriet alle schuld bij mezelf ga leggen.
As. vrijdag wordt de relatietherapie weer hervat. Onderwerp scheiding zal zeker ter sprake komen. Ik ben bereid om mijn eigen behoeftes en ego te parkeren om te bezien of er nog toekomst is samen, omdat ik van haar hou, maar hoe lang dat houdbaar is weet ik niet. Wordt vervolgd.
Een toekomst met iemand van wie je houdt, waarin je elkaar 'for granted' neemt, wellicht leeft als broer en zus, maar dan wel in een liefdevolle relatie, samen wel goed voor de kinderen zorgt en de door-de-weekse-hectiek goed doorstaat, en ondertussen toch ook je eigen leven hebt.... denk even goed na wat je overboord gooit. Wellicht dat wat meer vrijheid in de weekenden over en weer alweer meer lucht geeft.
En ik vraag me af of seks dan eigenlijk het grootste of misschien het enige probleem is, voor allebei. Misschien even gaan googelen op seksualiteit in langdurige relaties.
Hier een iets andere situatie, maar ik wilde je wel een tip geven die uit mijn persoonlijke ervaring komt. En dat is: scheiden kan altijd nog. Je hoeft nu maar 1 beslissing te nemen, en dat is dat jullie voorlopig nog niets beslissen. Nu een besluit willen nemen over de toekomst van de relatie legt er een enorme druk op. En het is helemaal niet nodig om nu knopen door te hakken. Het is oké om gewoon te kijken hoe het gaat.
Jullie hebben nu helder dat jullie allebei fouten hebben gemaakt en dat daardoor in ieder geval aan haar kant de gevoelens zijn verdwenen. Accepteer dat voor nu zoals het is. Jullie zijn als ouders een goede match. Dat is voor nu echt genoeg.
Ga in de therapie vooral op zoek naar de raakvlakken die er nog steeds zijn. Zoek uit wat je van elkaar nodig hebt om je veilig te voelen bij elkaar. Lees bijvoorbeeld het boek van Sue Johnson Houd me vast. Dat helpt jullie om actief het antwoord op die vraag te vinden. En: ooit zijn jullie verliefd geworden op elkaar, die verliefdheid kan echt weer opnieuw groeien. Je kunt bewust het besluit nemen om daaraan te werken. Geef het dan minstens een jaar, en maak dan de balans op.
Mijn man besloot dat hij de relatie een kans wilde geven. Hij heeft zich daar 100 % voor ingezet (ondanks dat hij heftig verliefd was op een ander). Door bijvoorbeeld muziek te luisteren uit onze jonge jaren, en naar foto’s te kijken van toen we jong en verliefd waren, van onze trouwdag. Het heeft een jaar gekost, maar toen was hij weer verliefd op mij. Intussen had ik natuurlijk ook niet stilgezeten, hard aan mezelf gewerkt, en hem opgevangen met zijn liefdesverdriet. Daar had hij veel respect voor.
Nogmaals, neem ruim de tijd voor alles. Scheiden kan altijd nog.
Jouw partner geeft al lange tijd duidelijke signalen af. En jullie hebben daar niets mee gedaan. Er is sprake van uit elkaar groeien. En zij heeft ook letterlijk benoemd klaar te zijn met de relatie. Niet een keer maar meerdere malen. Je kunt natuurlijk boos zijn over vreemdgaan (wat in deze niet meer was dan een enkele zoen). Maar feitelijk kan zoiets alleen gebeuren als er sprake is van verwijdering tussen jullie. En dat speelt al heel lang.
Hele analyses over wat haar zou mankeren is zinloos. En wat jij wilt doet er ook niet zoveel toe als zij niet meer wil. Een relatie heb je samen. En verder gaan kan alleen met iemand die daar volledig voor gaat. Dus inzet, langdurige therapie, volledige motivatie. Dat lees ik hier niet. Blijf niet hangen in een situatie waarbij zij al verder is gegaan (met anderen). En jij heel sneu denkt aan herstel. Ook voor kinderen is een liefdeloze relatie echt niet goed. Dan beter 2 gelukkige en zelfstandige ouders. Dan mensen die afwachten tot zij 18 zijn en ze eindelijk klaar zijn met hun taak.
Ga dus in gesprek en eis duidelijkheid. Wil ze scheiden ja of nee? En niets doen terwijl ze vrolijk verder gaat met anderen en jullie langs elkaar heen leven is ook een antwoord.
" Ook voor kinderen is een liefdeloze relatie echt niet goed. Dan beter 2 gelukkige en zelfstandige ouders. Dan mensen die afwachten tot zij 18 zijn en ze eindelijk klaar zijn met hun taak"
Het vervelende is dat er zowel in de categorie "doorgaan voor de kinderen" als "uit elkaar gaan" nogal wat variaties zijn. En als TO en partner uit elkaar gaan, hoeft dat niet meteen (of zelfs maar ooit) twee gelukkige en zelfstandige ouders op te leveren. Heel vaak heb je na een scheiding een of twee minder gelukkige, of zelfs ronduit ongelukkige/narrige/wrokkige ouders. En er moet iets met het contact tussen kinderen en ouders. Als iedereen onder hetzelfde dak woont, gaat dat min of meer vanzelf. Dan komt er een scheiding, en dan moet er ineens van alles geregeld worden. Woont het kind in éen huis en gaat het regelmatig naar het huis van de andere ouder? Woont het kind in twee huizen? De variatie 'kind kan het helemaal naar eigen inzicht van dag tot dag invullen' komt volgens mij niet zo gek veel voor, of het moet gaan om late tieners met ouders die vlakbij elkaar wonen.
Natuurlijk, als ouders elkaar naar het leven staan, of doodzwijgen, of elkaar over en weer afkammen waar de kinderen bij zijn, dan zijn die kinderen vast beter af met een scheiding. Maar als die ouders weliswaar niet fantastisch gelukkig zijn maar wel in staat zijn om elkaar vriendelijk te bejegenen en samen dat ouderschap vorm te geven dan vermoed ik dat het voor de meeste kinderen prettiger is als ze niet scheiden. Voor die ouders is het misschien minder fijn, zeker als het om jonge kinderen gaat, maar het idee dat een scheiding eigenlijk voor de kinderen meestal ook beter is omdat het beter is voor ouders - ik geloof er niet zo erg in.
Temet, maar in zo'n situatie moet je dus je eigen leven jarenlang opzij zetten voor de kinderen. De partner van to gaat nu al vreemd. Die gaat echt niet jarenlang wachten tot de kinderen uit huis zijn. En in de huidige tijd blijven ze nog wel even thuiswonen (ook na hun 18e). Het ouderschap is natuurlijk nooit echt klaar.
En wie wil nu in een bed blijven slapen en samenleven met iemand die jou niet meer wil? Daar ga je psychisch aan kapot. En die aan het aftellen is tot hij of zij eindelijk weg mag. Ook naar kinderen toe vind ik zo'n liefdeloos voorbeeld niet goed. Samenleven is een bewuste keuze geen verplichting of zelfopoffering.
Voor de kinderen bij elkaar blijven werkt in de praktijk tot het moment dat er nieuwe partners komen (of je moet beiden celibatair zijn ofzo).
Ik zeg ook niet dat het een feestje is, hè?
En inderdaad, kinderen blijven lang thuiswonen dus wachten tot de kinderen het huis uit zijn kan helemaal lang duren.
Ik heb hier op dit forum wel eens geopperd om te wachten tot de jongste 16 was, maar nog logischer is 18. Dan hoeft er geen ouderschapsplan meer gemaakt te worden, moeten alimentatieafspraken met het kind zelf worden gemaakt, en begint niemand meer over een omgangsregeling. In de praktijk zorgen alimentatie en omgang vaak voor veel gedoe (variërend van ergernis tot loopgravenoorlog)
Die 16 riep ik toen vanuit de gedachte dat er bij die leeftijd niet snel een omgangsregeling opgelegd gaat worden die het kind zelf niet wil.
Natuurlijk is het allemaal voor ouders helemaal niet leuk. En is een relatie waar ouders niet vol enthousiasme inzitten ook voor kinderen niet ideaal. Maar een scheiding is niet per se een verbetering voor kinderen, en al helemaal niet als er gezanik tussen de exen is. En dat laatste gebeurt best vaak, ook al waren de exen dat oorspronkelijk niet van plan.
Het beroerde is - maar daar hebben we in het leven vaker last van - dat je maar moet gokken wat de beste keuze is en niet weet hoe het alternatief zou hebben uitgepakt.
