Relaties Relaties

Relaties

Ruzies/ gekwetst gevoel in relatie met gescheiden man...hoe pak je dat aan?

Ik las een interessant draadje van 2 jaar geleden over ' Hoe maak je ruzie en hoe leg je het bij' en omdat ik op nog meer ervaringen van anderen hoop, start ik even een nieuwe

Ik heb 9 maanden een relatie met een gescheiden man met 2 kids, ik zelf heb er 1. We latten en zijn wel van plan ooit/ binnen afzienbare tijd (tijdsbestek hebben we niet echt een idee over) te gaan samenwonen.

We houden heel veel van elkaar maar we hebben het best wel moeilijk in onze relatie. Mijn kind weet van zijn bestaan en dat is gezellig. Zijn kids weten nog niet van mij waardoor ik me buitengesloten voel. Ik reageer op mijn gevoel (en dat is dan vooral door boos op hem te reageren als hij bijvoorbeeld zegt dat zijn ex weg moet waardoor hij zijn kids heeft en wij dus niet kunnen afspreken). Dat voorbeeld dat ik geef, ligt natuurlijk niet aan zijn kids...het ligt aan mijn 'buitengesloten' gevoel. Maargoed..... het gaat van kwaad tot erger, dan praten we erover en dan lijkt de lucht geklaard maar belanden we bij het minste of geringste toch weer in een ruzie/boos doen tegen elkaar/ afstandelijk doen/ elkaar beschuldigen.
Ik (en hij ook) wil samen, elkaar (blijven) vasthouden...ook in 'moeilijke' tijden maar ik lijk het alsmaar erger te maken. Zijn er mensen die dit herkennen en zo ja.....hoe pakken jullie dit aan?

Men roept altijd dat als je een samengesteld gezin vormt (wat wij nog niet eens zijn) je vooral héél veel moet praten. Maar dat klinkt zo makkelijk..... hoe doe je dat? Wat bespreek je dan?


Pepermunt

Pepermunt

20-09-2015 om 16:51

Omkeren en veel vragen

Stel dat de rollen omgedraaid waren en jouw ex jullie kind niet over de vloer kon hebben en dat het erop uitdraaide dat jij jullie kind thuis had. Stel dat jullie kind jouw nieuwe vriend nog niet kende en dat jij dus jullie afspraak af zou zeggen. Hoe zou jij willen dat jouw nieuwe liefde reageert?

Zou het kunnen dat hij de ruzies of gesprekken die hierover gaan als verwijtend ervaart? Of dat hij het gevoel heeft niet vrij voor zijn kinderen te mogen kiezen wanneer hij dat wil en nodig vindt? Ik denk dat je het los(ser) moet laten want je hebt kans dat je er nu teveel druk op waardoor er irritatie ontstaat. Ben je bang hem te verliezen of ben je bang dat hij niet op de juiste manier voor jouw kiest? Of vind je dat er niet genoeg vaart in jullie relatie zit?

Uit je verhaal krijg ik het idee dat je vindt dat de tijd die hij aan zijn kinderen besteedt, tijd is die hij dan dus niet met jou besteedt. Is dat juist? Heb je het gevoel dat zijn kinderen, jouw concurrent zijn voor wat betreft tijd en aandacht?

Ely

Ely

20-09-2015 om 16:54

Rustig aan

Wij hebben ook een samengesteld gezin en het eerste wat in mij opkomt als ik verhaal lees is: joh doe eens rustig. Vanwaar die haast? Waarom nu al over samenwonen praten? Negen maanden is echt, echt heel kort. En- sorry als ik hard overkom- maar wees je er ajb van bewust dat samenwonen als samengesteld gezin echt veel moeilijker is qua dit soort dingen. Dan merk je pas echt hoe moeilijk het is om alles goed te (ver)delen: tijd, aandacht, geld, alles. En ja, dat vraagt veel overleg, veel over je eigen schaduw heen springen omwille van de kinderen, vaak je ego opzij zetten en je plannen bijstellen. Hier ook. Al ruim twaalf jaar zijn wij een gezin en we hebben heel veel geleerd maar het blijft in ontwikkeling, je blijft leren. En ik vind het geweldig hoor, we hebben het fijn samen maar het is wel hard werken om t goed te doen.
Mijn advies: ga van het gas af, hou op over samenwonen etc en maak het beste van de situatie nu; jouw kind weet ervan, de zijne niet. Zo is t. Eerst deze situatie goed kunnen behappen met elkaar, dan pas naar de volgende fase. Het wordt niet makkelijker als je samenwoont alleen anders dus verkijk je daar niet op.

Ps: dit staat los van het niet vertellen aan zijn kinderen, ik weet niet wat zijn reden daarvoor is en hoe je je daarbij voelt. Als je eigenlijk daar verdrietig over bent moet je het daar over hebben. Zorg dat je goed weet van jezelf wat je pijnpunten zijn anders kan hij je daarin ook niet tegemoet komen

Hollie H

Hollie H

20-09-2015 om 21:31 Topicstarter

Verwijtende sfeer

Dank voor jullie reacties! Ik moet er wel even bij zeggen dat dat samenwonen in eerste instantie zijn idee was, ik had er in het begin nog niet zoveel oren naar. Inmiddels staat het idee me meer dan aan, zo is het ook weer.

@Pepermunt, ik heb niet het idee dat ik moet concurreren met zijn kids, wel vind ik dat als zijn ex het weer op haar heupen krijgt dat hij weer komt opdraven en dat gaat dan wel weer van 'onze' tijd af. klinkt heel bot, zo bedoel ik het niet maar we zien elkaar al best weinig vanwege ons werk met wisseldiensten. En als er dan irritaties zijn.... het wordt niet besproken want we zien elkaar zo weinig. Misschien dat dat samenwonen daarom nu zo' n item is....dan zie je elkaar in ieder geval nog heel even. Ik denk idd dat hij het als verwijtend ervaart. Hij 'durft' niks meer te zeggen over zijn kinderen, bang dat ik boos wordt. Hij doet mij daarmee wel tekort hoor vind ik, het is voor hem ook erg makkelijk om zoiets te zeggen. Maargoed.... ik wil niet in de verwijtend sfeer schieten, ik wil er juist uitkomen. Ik voel me buitengesloten en ik vind het moeilijk om daarmee om te gaan of om dat gevoel te laten verdwijnen. Als we het hier over hebben zegt hij alleen dat ik geduld moet hebben en dat voelt voor mij als een domper. Alsof we het niet samen doen maar ik een opdracht krijg.

@Ely, ik geloof inderdaad echt dat als we wel samenwonen het ook niet makkelijker wordt en dat het werken blijft. Maar we moeten dan wel op het goede spoor zitten, we overleggen eigenlijk niks. Ik vind het wel een goeie om te bedenken dat dit is wat het is. Als ik vertel dat ik ergens verdrietig van word dan is eigenlijk het enige wat hij zegt 'ik weet ook niet hoe ik dat op moet lossen'. En ikzelf weet ook geen oplossing dus dan is het gesprek weer over.

Els

Els

20-09-2015 om 22:06

Wat zou je willen

Wat zou je (dan) willen dat hij doet als zijn ex het op haar heupen krijgt? Zijn kinderen moeten het dan maar uitzoeken? Het is toch juist een van zijn positieve kanten dat hij zo zorgzaam is naar zijn kinderen? En natuurlijk is er iets mis met zijn ex, anders was hij niet van haar gescheiden. Je kunt niet verwachten dat hij zijn kinderen minder ziet of er niet is voor zijn kinderen als dat nodig is omdat hij jou anders weinig/minder ziet want jullie hebben zulke 'moeilijke' werktijden. Ik hoop van harte dat zijn kinderen altijd voor blijven gaan. En ik hoop nog meer dat jij inziet dat dit juist een groot pluspunt van hem is.

Tuurlijk gaan kinderen voor ...

Volgens mij geeft Hollie aan dat ze heel goed begrijpt dat zijn kinderen voor gaan maar desondanks wel last heeft van het feit dat zij haar vriend dan niet kan zien. Als je niet samenwoont zijn dat best lastige dingen. Omdat je enorm uitkijkt naar de momenten waarop je elkaar wel kunt zien. Ik snap het dilemma wel.

Hebben jullie het wel eens over het ontmoeten van zijn kinderen Hollie?

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 01:12 Topicstarter

Jammer..

......dat je zo fel van leer trekt @Els. Het is echt nergens voor nodig om me zo neer te zetten als jij doet. Zoals @Swaen het er wèl uitgefilterd heeft.... ik snap idd heel goed dat zijn kids voor gaan. Ik heb soms alleen verdriet dat wij elkaar zo weinig zien en dat mijn emoties dan soms een loopje met me nemen. Volgens vraag ik in mijn starttekst ook om tips en/ of herkenning hoe anderen dat gedaan hebben.

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 01:19 Topicstarter

@Swaen

Ik heb zijn kinderen al wel een keer ontmoet als 'de collega van'. Dat was alweer wat weken geleden en er zit niet echt een vervolg aan. Ik weet eerlijk gezegd niet (en hij ook niet) of er na zo'n ontmoeting binnen afzienbare tijd weer een ontmoeting zou 'moeten' volgen. Vriend-lief vraagt me niet voor jan piet snot om een bakkie koffie te komen doen terwijl zijn kids er waren. We houden echt megaveel van elkaar, dat staat als een paal boven water en daarom wil ik er ook uitkomen. Als ik niet zo vreselijk gek op hem was geweest, was ik allang weggeweest.

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 01:26 Topicstarter

Hollie de botte hark

Ik klink als een enorm botte hark met m'n 'dan was ik allang weggeweest'. Uiteraard bedoel ik het niet zo bot als het er staat @Swaen, ik denk dat ik zelf ga voorstellenom weer eens een ontmoeting met de kids in gang te zetten. Maar waar ik nu bang voor ben... omdat we soms zo heftig op elkaar kunnen reageren.... is dat hij zich onder druk gezet voelt.

Pepermunt

Pepermunt

21-09-2015 om 09:33

Ontmoeting

Jullie hadden in het begin een fijne en onbezorgde relatie Op een gegeven moment vraagt hij hoe jij denkt over samenwonen zonder dat er (voorlopig) serieuze plannen zijn. Kan het zijn dat deze vraag een heel verwachtingspatroon bij jou heeft doen ontstaan en dat er onvrede is ontstaan omdat die vraag nu in het luchtledige blijft? En dat deze onvrede met je ongeduld ervoor zorgt dat je hem steeds bevraagt en op de proef stelt? Had jij het idee dat er op de korte termijn zou worden samengewoond? Heeft hij misschien de intentie dat er ooit wel samengewoond zal worden maar voorlopig niet?

Wat zou ik doen in jouw geval? Ik zou stoppen met er achteraan zitten. En zeker niet voorstellen om zijn kinderen nog eens te ontmoeten. Dat zou een flinke grensoverschrijding zijn als de vraag van jou komt en daarvan trekken mensen zich terug. Ik zou ook ophouden met vragen stellen. Ik kan me voorstellen dat je hem overvraagt. Bij een door jou voorgestelde (en bijna geregelde) ontmoeten heb je dikke kans dat je hem en zijn kinderen overvraagt.

Jij ziet in 't samenwonen de oplossing voor het gebrek aan contact. Ik denk dat als je dat nu zou doen, de verwijdering nog groter zal worden. De valkuilen worden heel groot (samengesteld gezin).

Zet het samenwonen voorlopig uit je hoofd, laat het vrij en geniet van jullie relatie op de momenten dat jullie wel bij elkaar zijn. Richt je op jezelf en je kind.

Niki73

Niki73

21-09-2015 om 10:06

Waarom niet vertellen?

Heeft je vriend je duidelijk kunnen maken waarom hij zijn kinderen nog niet over zijn relatie met jou heeft verteld?
Het vertellen is iets heel anders dan vaak ontmoeten en samenwonen. Nadat hij het verteld heeft kunnen zijn kinderen aan het idee wennen dat er een andere vrouw in het leven van hun vader is. Dat kost tijd. Hij kan bijv. een foto van jou neerzetten en soms eens vertellen wat jullie samen hebben ondernomen. Nog zonder dat jij erbij bent.
Daarna kunnen ze jou heel langzaam aan leren kennen. Dat kost ook tijd, geen maanden maar jaren. Als HIJ wil samenwonen, mag hij wel heel snel aan dat proces gaan beginnen, anders wordt het een tienjarenplan voordat jullie kunnen gaan samenwonen.

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 11:02 Topicstarter

De reactie

van zijn kids....daar is vriendlief bang voor en daarom vertelt ie het niet. En wat @Niki73 zegt, heb ik ook aangegeven (en dat bedoelde ik dus niet in mijn eigen belang)... Ik hief niet meteen als one happy family op vakantie maar dat ze er langzaamaan aan gaan wennen dat hun vader verliefd is geworden op een mevrouw. En het hieft ook niet NU maar eegens begin 2016 een begin gaan maken net het opbouwen van kennismaking lijkt mij dan weer niet teveel gevraagd. Maar misschien is dat het wel, als ik veel reacties hier lees moet ik het allemaal maar uit mn hoofd zetten. Zijn er mensen die ditzelfde hebben gehad of gevoeld? Hoe hebben jullie dat opgelost, of liever gezegd: hoe zijn jullie ermee omgegaan? 'Het loslaten' klinkt zo niet concreet (voor mij dan)

Pepermunt

Pepermunt

21-09-2015 om 11:37

Mee omgaan?

Wat is nu eigenlijk je vraag? Je stelt de ene vraag maar je gaandeweg blijkt dat je het antwoord daarop niet wil, waarmee ik de indruk krijg dat je eigenlijk een andere vraag stelt.

Ruzies/ gekwetst gevoel in relatie met gescheiden man...hoe pak je dat aan?
Wat bedoel je:
Hoe pak je die gekwetste gevoelens (van hem, van jou?) en ruzie aan ?
of
Hoe pak je die man aan zodat jouw gevoelens niet worden gekwetst.

Ik krijg het idee dat je op zoek naar een antwoord op de tweede vraag: de gouden oplossing die ervoor zorgt dat hij het licht ziet en vervolgens zijn kinderen inlicht, meer tijd voor je maakt, zijn ex parkeert en met je gaat samenwonen.

Ben je ook zo dubbel/onduidelijk in het gesprek met hem?
Loslaten is heel concreet: niets doen, niet trekken, niet duwen. Dat is iemand vrij laten. Daarmee verbetert het contact, want dan kan er contact zijn op vrijwillige basis en iemand kan zichzelf zijn. Loslaten betekent dat je hem zijn eigen invulling aan zijn leven, vaderschap etc laat doen.

Volgens mij bestaat die gouden oplossing niet. Althans niet langdurig. op een gegeven moment werkt het tegen je. Je kan het gesprek erop blijven brengen, daar krijg je niet nog meer zin van om te gaan samenwonen (meeste mensen nemen dan juist meer afstand) of om je kinderen in te lichten over een nieuwe mevrouw. Hij zal vast zijn redenen hebben om het met zijn kinderen te doen zoals hij dat nu doet. Wat die redenen ook zijn, het zijn zijn kinderen, hij mag dat toch zelf bepalen? Waarom is dat niet goed genoeg voor jou? Ga je je er mee bemoeien, beperk je hem in de invulling van het contact met zijn kinderen en de manier waarop hij dat wil doen. Zijn kinderen zullen dat haarfijn aanvoelen en je loopt de kans dat ze je niet willen accepteren en dat hij dat zal begrijpen.

Misschien wil hij het nog niet en als je van hem houdt, respecteer en accepteer je dat. Waarom heb je zo'n haast? Heb je niet liever dat hij en zijn kinderen vrijwillige toenadering zoeken als zij daar aan toe zijn? Iedereen heeft zijn eigen tempo daarin. Dat tempo is niet te versnellen door een ander (of de ander gaat je in 't geheel tegenstaan).

Wat ik niet zo goed snap is dat je zelf een kind hebt, gescheiden bent (of in elk geval niet meer met de vader van je kind samen bent) en toch zoveel moeite lijkt te hebben om je in te leven in zijn situatie.

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 12:14 Topicstarter

@Pepermunt

Ik zal me wel ongelukkig en onduidelijk uitgedrukt hebben..... Ik wil niet dat hij het licht ziet en zich voegt naar mijn wensen. Ik wil mijn eigen emoties in de hand hebben en bepaalde zaken op een andere manier bekijken. Sommige forumgebruikers hebben dan hele concrete voorbeelden (omdat ze dan vaak uit eigen ervaring spreken)...zoals 'ik leerde het op een andere manier bekijken omdat ik ontdekte dat als hij met zijn kids 'afsprak' hij niet minder om mij geeft.' Dat vind ik een praktisch voorbeeld.

Stunnie Bun

Stunnie Bun

21-09-2015 om 12:20

ìk snap het wel

Dat je er moeite mee hebt en je buitengesloten voelt. Is het ook vooral het gevoel van niet mogen bestaan voor zijn kinderen en/of ex? En kan het zijn dat hij vooral bang is voor een vervelende reactie van zijn ex die misschien de hele sfeer in het gezin rond het ophalen/brengen en overdragen van de kinderen zal gaan beinvloeden?
Dat te weten zou kunnen maken dat je minder het gevoel hebt dat het om jou persoonlijk gaat. Misschien kun je het dan makkelijker loslaten?

Niki73

Niki73

21-09-2015 om 14:38

Ook niet té lang wachten

Ik snap heel goed dat jij je gekwetst voelt. Waar is jouw plaats in dit geheel? Die is nogal vaag. Sinds mijn scheiding heb ik een paar relaties gehad en deze heren vertelden hun kinderen vrijwel meteen dat ze een leuke mevrouw hadden ontmoet. Dat hoefde van mij nu ook weer niet. Ik wachtte meestal 2 of 3 maanden voordat ik mijn kinderen vertelde dat ik met iemand aan het daten was. Elkaars kinderen ontmoeten hoefde van mij het eerste halfjaar niet. Die mannen stelden hun kinderen wel sneller aan mij voor, maar dat was hun keuze. Daarna zagen we elkaars kinderen af en toe eens kort. Rustig opbouwen. En je moet er toch ook rekening mee houden dat een relatie ook weer kan uitgaan, en dat je de kinderen daar zo min mogelijk mee moet lastigvallen. Bij 1 man ben ik eraan toegekomen mijn kinderen aan hem voor te stellen, dat ging heel goed. Mijn oudste is ook een puber, hij vond het zelfs jammer dat het toch weer uitging. Ik ook, maar we hadden goede redenen en ook wel zulke duidelijker en praktische redenen dat ik ze aan mijn oudste kon vertellen. Daar leren kinderen ook weer van.

Heeft je vriend er rekening mee gehouden dat de reactie van zijn kinderen ook enorm kan meevallen? Hij maakt het op deze manier wel onnodig zwaar. Zouden zijn kinderen er nou echt grote problemen mee hebben dat hun vader in zijn vrije tijd af en toe met een leuke mevrouw uitgaat?!
Houdt hij er ook rekening mee dat zijn kinderen zich bedonderd kunnen voelen als hij er té lang mee wacht? Alsof hij vanalles achter hun rug om gedaan heeft (zoals het samenwonen plannen). Juist pubers kunnen juist daar soms heel slecht mee overweg.
Ikzelf heb nu al een tijd een prettige lat-relatie en er wordt volop over en weer gelogeerd, tot groot plezier van iedereen. Ik ben zelfs gebombardeerd tot vertrouwenspersoon van zijn kind, zo kan het ook nog eens gaan.

Nou ja, ieder doet het op zijn eigen manier. Sterkte ermee.

Snap het volkomen

Ik snap het volkomen. Wellicht omdat ik het ook herken. Hier heeft mijn vriend ook een ex die met regelmaat aan hem vraagt een extra dag/nacht/weekend of de kinderen bij hem kunnen zijn. Hij weigert zijn kinderen natuurlijk nooit de deur. Volkomen logisch. Maar ik heb er dan wel de pest in omdat ik me de hekkensluiter voel. Niet vanwege zijn kinderen, niet vanwege de keus van mijn vriend maar enkel vanwege mijn rol in het geheel. Mijn rol bungelt en belang bungelt ergens achteraan. Het ís ook gewoon niet anders dus ik mopper er niet over maar vloek inwendig. In het begin mopperde ik wel tegen hem. Maakte we er ruzie over. Negeerde ik zijn telefoontjes. Best flauw en niet erg oplossingsgericht. We verpesten op die manier allebei de sfeer en moesten voortdurend ruzies uitpraten als we elkaar wel weer konden zien. Dat wilde we allebei heel graag anders en hebben het er uitgebreid over gehad. Dat heeft erg geholpen en inmiddels kunnen we dit soort situaties een stuk beter aan.

Ik ken de kinderen van mijn vriend inmiddels wel, al is er 1,5 jaar overheen gegaan voordat we kennis gingen maken. Het contact tussen zijn zonen en mij loopt niet altijd even soepel. Ook al ken ik ze nu ook ruim 1.5 jaar. Dus ook nu nog ga ik niet naar mijn vriend als zijn kinderen daar op verzoek van zijn ex extra bij hem zijn.

Wat me ook heeft geholpen is mezelf op dat soort momenten wel te motiveren iets leuks te gaan doen. Eten met vriendinnen, naar de film etc. Dat helpt. En maakt dat ik desondanks toch een leuke avond heb en dat ik niet afhankelijk ben als onze plannen wel eens wijzigen doordat zijn kinderen komen.

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 22:05 Topicstarter

Hahaha....Swaen!!

Ik herken precies wat je schrijft daarom moet ik even hardop lachen... hahaha..... zijn telefoontjes niet beantwoorden! Prachtig! Wij bellen dan bijna niet maar ik doe dan het zelfde, ik beantwoord zijn appjes niet. Ik lees ze wel maar beantwoord ze niet. TE kinderachtig!! Maar wat je schrijft, dat had ik kunnen schrijven... het 'hekkensluitergevoel' heb ik inderdaad ook en het lijkt bij ons ook steeds uit te draaien op het uitpraten van ruzies, wat de sfeer absoluut niet ten goede komt! Ik heb echt het idee dat we onze draai nog zo moeten vinden, echt nog een modus moeten vinden die bij ons past.
Ik vind het mooi om te lezen dat er door gesprekken meer begrip komt en daardoor minder ruzie of gekwetste gevoelens. Het is inderdaad prettig om op de momenten dat je graag bij hem had willen zijn maar dat het niet kan omdat hij zijn kids extra heeft, om iets te gaan doen

Nou Niki73, datzelfde heb ik hem ook gevraagd.... wat gebeurt er als de kids er achterkomen dat onze relatie al een hele tijd speelt en zij dat niet wisten. Het is moeilijk om het daar over te hebben omdat je dat niet kan invullen. Ik probeer dan vanuit mezelf te praten...ik zou me verraden voelen. Maarja, dat zegt natuurlijk niks. Wat ik wel opgemerkt heb is dat vriend altijd praat in de negatieve vorm. Dus als hij zijn kids van onze relatie vertelt, dan zijn ze er per definitie kapot van. Tsja... ik heb geen idee, maar idd....het zou maar zo ook mee kunnen vallen. En ontzettend leuk om te lezen dat jullie zo leuk lattend-samengesteld gezin hebben. Wonen jullie wel bij elkaar in de buurt? En hoe vaak zien jullie elkaar dan zo gemiddeld per week?

Het gaat er inderdaad om dat ik mijn plek niet goed kan duiden. De wereld hoeft echt niet om mij te draaien en we hoeven echt als 'one happy family' door het leven maar het weghouden va ndat deel van zijn leven bezorgt me soms een verdrietig gevoel. Ik vind het heel fijn om te lezen dat er in ieder geval een paar meiden zijn die snappen wat ik bedoel. Want ook al weet ik dat het niet zo is... maar als ik in mijn emo momentje zit, ben ik er van overtuigd dat ik de enige op deze aarde ben die dit meemaakt. Ik heb gemerkt dat ik toch wat kaders nodig heb in mijn leven waarbinnen ik kan bewegen... 'go with the flow' en we zien wel hoe het loopt.... dat werkt voor mij gewoon niet zo goed. Er zijn hordes vrouwen die het wel zo kunnen en daar door hoed kunnen loslaten. Ik heb daar echt beduidend meer moeite mee.

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 22:39 Topicstarter

Boek 'Houd me vast'

In een oud draadje op dit forum kwam ik de tip tegen van iemand die het boek 'Houd me vast' aanraadde. Ik werd nieuwsgierig en heb hem besteld.... misschien is het de tip van de eeuw, misschien een grote flop. Ik zal het laten weten als ik hem gelezen heb

Hollie H

Hollie H

21-09-2015 om 22:55 Topicstarter

@Stunnie Bun

Nou het gekke is dat zijn ex redelijk positief is. Ik geloof niet dat ze staat te springen maar echt negatief is ze ook niet. Ik denk echt dat ligt aanzijn angst dat hij zijn kids kwetst.

daisie

daisie

22-09-2015 om 00:37

misschien

helpt het Je te beseffen dat het niet echt een keuze voor hem is, zo'n weekend bijv. Misschien zou hij het weekend wel liever met jou doorbrengen. De kinderen zijn een plicht. Kan heel leuk zijn, maar hoeft niet altijd, maar 'moet ' wel. Net zoals een baan meestal gewoon moet, zin of geen zin.
Zo zit het (misschien) ook met voorstellen. Ergens zal hij aanvoelen dat de kinderen er niet klaar voor zijn. Dat is dan geen keuze van hem, maar goed zorgen voor zijn kinderen.
Met jou is iets anders, alleen voor de leuk! (Hou dat ook zo!)

Paddington

Paddington

22-09-2015 om 07:56

Ga vooral niet te snel

Geef het tijd. 9 maanden is nog behoorlijk pril.

Jullie komen ook beide uit een relatie die is stukgelopen, om wat voor reden dan ook. Besef je dan heel goed, dat ook deze relatie niet voor altijd hoeft te zijn. In dat licht snap ik goed dat hij het rustig aan wil doen met zijn kinderen.

Wel denk ik dat het zaak wordt dat zijn kinderen jou meer gaan zien. Dan raken ze gewend aan jouw aanwezigheid en kunnen ze zonder dat jij meteen zijn vriendin bent, bepalen wat ze van jou vinden.

Samenwonen zou ik als ik jou was nog niet aan beginnen. Zeker niet, zolang je niet weet hoe zijn kinderen daarop gaan reageren.

Voor nu zou ik met je vriend gaan praten en tegen hem zeggen dat jij begrijpt dat zijn kinderen voor gaan. Dat geeft hem lucht.
Daarnaast zou ik aangeven dat het misschien beter is om het contact wel langzamerhand uit te bouwen. Persoonlijk zou ik dit volledig aan hem overlaten, het zijn immers zijn kinderen, hij kent ze het beste.

Voor jou, als jij van hem houdt en hij houdt van jou, probeer dan eroverheen te stappen. Besef dat het jouw gevoel is dat in de weg zit. Een relatie hebben met een gescheiden man met kinderen is nu eenmaal anders dan een relatie met een man zonder kinderen. Geniet van de momenten die jullie met elkaar hebben. Het is toch heerlijk om zo'n man getroffen te hebben die zijn verantwoording voor zijn kinderen neemt. Die kun je veel beter hebben dan zo'n figuur als mijn ex, een man die met zijn vriendin en haar kinderen op vakantie naar Italie gaat en zijn bloedeigen kind daarbij niet meeneemt.

Jamie

Jamie

22-09-2015 om 07:58

paddington

Meneer begon toch zélf over samenwonen? Beetje vreemd als je nog niet eens toe bent aan de confrontatie tussen je kinderen en de nieuwe mevrouw.

Met jouw reactie lijkt het net of TS zo aandringt op samenwonen maar dat is dus helemaal niet zo. Ze wil gewoon met die leuke meneer samenzijn, ook al dumpt zijn ex de kinderen bij hem. Meer niet.

dubbele boodschap

Maar dat is toch ook een heel dubbele boodschap: hij wil over een jaar samenwonen, maar hij wil niet dat zijn kinderen weten dat jullie een relatie hebben.
Ik zou daar ook moeite mee hebben hoor: wat wil hij nou? Tegelijk vind ik het ook wel typisch mannengedoe om dit soort lastige dingen gewoon maar uit de weg te gaan. Kop in het zand en op een goede dag is alles opeens opgelost, zo denkt die van mij ook nog wel eens

Misschien kan hij je nu bij zijn kinderen introduceren als 'gewoon een goede vriendin', en dan van daar uit langzaam het contact uitbreiden? Dan is het wat minder zwaar, maar kan iedereen rustig aan elkaar wennen.

Niki73

Niki73

22-09-2015 om 10:34

Wees positief, allebei

Ja Hollie, het is inderdaad gezellig zo. We wonen op een halfuur rijden van elkaar. Te ver om elkaar elke dag te zien, maar dichtbij genoeg om elkaar vaak te zien. Onze co-ouderschapsregelingen zijn vrijwel identiek, dus als mijn kinderen bij mij zijn, is zijn kind ook bij hem. Het weekend met kinderen brengen we meestal met zijn allen door, maar soms ook apart als dat zo uitkomt. De (werk)week met kinderen zijn we elk in ons eigen huis. De week zonder kinderen zijn we meestal samen, afwisselend in mijn huis en zijn huis. Ik woon in de grote stad, hij in een dorp, we hebben het beste van beide werelden. Als we afspraken met vrienden hebben, gaan we soms samen, soms alleen. Vanwege school en exen zit samenwonen er niet in totdat de kinderen de deur uit zijn, nog een jaar of 10 jaar dus, maar eerlijk gezegd hoeft dat van mij ook niet. Ik heb de ene week het vertrouwde van een relatie en de andere week de vrijheid om mijn tijd in te delen zoals ik dat wil. Ik ben gelukkig zo.

Nog even over je vriend en zijn idee dat zijn kinderen sowieso kapot zouden zijn over het nieuws dat hij een andere vrouw ontmoet heeft: ik denk echt dat hij het veel te zwaar maakt. Nieuwe mensen ontmoeten is leuk. Liefde is leuk. Dat is toch de boodschap die hij aan zjin kinderen moet zien over te brengen?
Als hij met kromme schouders tegen zijn kinderen gaat "toegeven" dat hij een vriendin heeft, welke boodschap geeft hij ze dan? Dat liefde verschrikkelijk is, dat dit een ramp is. Als hij tijdens het avondeten een keer tussen neus en lippen door met een stralende grijns op zijn gezicht zegt: Jongens, ik heb een leuke vrouw ontmoet! Welke boodschap geeft hij ze dan? Dat het leuk is, mooi, een verrijking.
Wat ik maar wil zegen: hij heeft hier zelf een rol in, en negatief denken gaat zeker niet helpen. Als hij het positief brengt, zullen ze positiever reageren.
Ook van jou kant niet hoor. Snel ophouden met "tegenmaatregelen" zoals niet meer antwoorden op appjes. Gewoon 1 keer duidelijk zeggen: "Wat ontzettend jammer, ik had zo'n zin om je te zien. Maar ik begrijp het, ik hoop dat het gezellig is bij jullie." En dan weer koetjes en kalfjes en gezellig doen. Daar voel je je zelf ook veel beter bij, kan ik je beloven. En volg Swaens advies op: ga zelf wat anders, leuks doen. Dan heb je meteen iets om te vertellen.
Succes maar weer!

Charlie vo

Charlie vo

22-09-2015 om 12:31

Teruggaand naar je startbericht

Als ik je startbericht lees, frons ik mijn hoofd. Jullie hebben AL 9 maanden een relatie en zijn kinderen weten niet eens dat hij een nieuwe vriendin heeft?
Ik zeg niet dat de kinderen jouw al moeten zien maar hij mag dit toch al eens tegen hun gezegd hebben?
Veel vertrouwen heeft hij blijkbaar niet in zijn kinderen als hij zo'n angst heeft voor hun reacties.

En jij? Jij voelt je er ongelukkig door. Kun je hem misschien vragen die 1ste stap te zetten? Dan voel jij je meer gewaardeerd als partner.

Dikke knuffel

Hollie H

Hollie H

23-09-2015 om 10:14 Topicstarter

1e stap

...is denk ik gezet door het maken van een afspraak.... we hadden gisteren een gesprek waarin ink naar voren bracht dat ik hem begreep maar vertelde ook hoe ik me voelde en toch meer kaders nodig heb dan me lief is Hij kwam vervolgens met een termijn waarop hij zijn kinderen zou vertellen van ons, van mij hoeft dat echt niet over een maand, maar binnen nu en 3 maanden gaat het er wel van komen hebben we afgesproken. Hij dacht dat ik wilde dat hij ze over 4 weken zou vertellen dat we gingen samenwonen.... pure aanname, maar dat deed ik andersom ook. " Assumption is the mother of all fuck ups" zoals iemand dat ooit heel subtiel aangaf Voor mij is deze afspraak (termijn) prima en weet ik waar ik aan toe ben. Dat was toch echt de bottleneck...niet weten waar je precies aan toe bent.

@Paddington, wel erg pijnlijk zeg.... om je eigen kind dan niet mee te nemen. Wat is dat voor actie zeg?

Ik vond het ook een dubbele boodschap want als ik dan vroeg hoe hij het voor zich zag...binnenkort samenwonen terwijl zijn kids nog van niks wisten.. dan had hij geen enkel idee. Ik had eerlijk gezegd ook een beetje het idee dat het een mannending was...wel dingen roepen maar niet handelen en dan je kop in het zand steen. Wel was ik er van overtuigd dat hij het wel wilde maar geen flauw benul had hoe het te realiseren allemaal.

@Niki73 je beschrijft het mooi... wat voor boodschap geeft hij af. Ja....ik ben benieuwd hoe hij het gaat doen, we hebben wel afgesproken erover te praten hoe de diverse manieren zijn om het te brengen... juist omdat hij het moeilijk vindt. Misschien maakt het het wat makkelijker door er met mij over praten. Maar ik vind het een hele goeie om dit mee te nemen als we het erover hebben.
Het is wel grappig dat je punten aanhaalt die bij mij leven, zoals bijvoorbeeld dat punt van niet meer op appjes reageren. Verstandelijk weet ik dat ik absoluut geen goed aan doe om in mijn emotie te blijven hangen want het wordt er niet gezelliger op en ik voel me inderdaad ook niet beter. En toch doe ik het.... Fijn dat je me even 'terecht wijst' Dank je...

Niki73

Niki73

23-09-2015 om 10:48

Babystapjes

Heb je hem al gevraagd waarom hij het zo moeilijk vindt? Voelt hij zich schuldig over de scheiding? Is dat terecht? Nemen de kinderen het hem kwalijk? Echt of door hem aangenomen (assumption...). Kan hij daar met ze over praten?

Zou het niet beter zijn als jullie dat samenwonen eerst eens op de lange baan schuiven? De boodschap van samenwonen is véél ingrijpender dan "ik heb iemand ontmoet". Het samenwonen melden, daar zou ik dan weer veel langer mee wachten.
Kijk nou eerst eens hoe de kinderen het oppakken, hoe de ontmoetingen tussen jou en de kinderen verlopen, en die tussen jouw kind en de zijne. Een samengesteld gezin vormen duurt vele jaren (gemiddeld 5-7 jaar). Misschien is het beter te latten en te wachten tot de oudste kinderen de deur uit zijn. Misschien he, hoeft niet. Waar het om gaat: de relatie is nu nog van jullie 2, als jullie gaan samenwonen zijn er ook 3 kinderen bij betrokken, die daar ook maar mee moeten zien te leven elke dag, nou ja, 50% van de tijd. Misschien loopt het dan veel minder soepel. Op dat vlak zou ik babystapjes nemen. Eerst maar eens regelmatig bij elkaar over de vloer komen. Dan regelmatig over en weer logeren. Hij hoe de huisregels overeenkomen en verschillen. Conflicten gaan (in mijn ervaring) vaak over onbenullige aannames. Maar je moet ze wel tegenkomen voordat je ze kunt oplossen. Dat kost tijd. Daaarna ga je een paar keer met zijn allen op vakantie. En dan eens kijken of de volgende stap gezet kan worden.
Als de spanningen binnen het gezin oplopen, kun je gewoon naar je eigen huis gaan zolang dat er nog is, en zo de angel eruit halen. Als je samenwoont, is dat een stuk lastiger. Vergeet dat niet!

Hollie H

Hollie H

23-09-2015 om 12:15 Topicstarter

Rust

Hij voelt zich idd schuldig naar zijn kinderen toe... snap ik maar vind het niet terecht. Het liep al jaren niet meer, zijn kinderen hebben weleens aangegeven dat ze wilden dat papa en mama eens wat aardiger tegen elkaar zouden doen. Zijn ex had hier gewoon mee door willen gaan, meer voor naar de buitenwereld dat ze toch echt wel dat 'perfecte gezinnetje' waren. Hij kon het niet meer opbrengen. Wij kenden elkaar toen al (ik ken hem al redelijk lang). Hij 'baalt' ook een beetje dat hij als eerste van hun 2 een nieuwe relatie heeft....hij had het makkelijker gevonden als zijn ex ook al een vriend had gehad. Ja...heeft weer met dat schuldig voelen te maken. Hij heeft het daar niet over met zijn kids.
Samenwonen gaan we niet binnen nu en een jaar doen hoor..... inderdaad eerst maar eens opbouwen. Overigens moet het huis nog helemaal gestript en verbouwd worden. Duurt ook nog wel zeker een jaar.

Dora

Dora

23-09-2015 om 13:16

Gescheiden werelden

Mijn vriend en ik hebben wel een tijdje samengewoond maar dat werd door meerdere factoren geen succes. Sinds we weer latten hebben we geen contact met elkaars kinderen, al heb ik wel het vriendschapsverzoek van zijn dochter op Facebook geaccepteerd (schijnbaar toch nieuwsgierig?). We durven het ook niet meer aan om aan een hernieuwde introductie te beginnen omdat dat hoe dan ook gedoe en spanningen zal opleveren. Een tijdje geleden kwamen we bij toeval zijn dochter met haar moeder tegen op een familiefeestje. Haar moeder/zijn ex negeerde mij op een uitgesproken manier (ik feliciteerde wat mensen die naast haar zaten en zij draaide haar hoofd weg), en haar (volwassen) dochter volgde dat voorbeeld. Ook naar haar vader toe wist ze zich op dat moment geen houding te geven. Heel lastige situatie dus, en ik zie dat ook niet zo snel veranderen. Het zou al heel veel schelen als de ex tegen de kinderen zou zeggen dat het helemaal prima is als ze leuk met hun vader omgaan en mij best mogen zien, maar dat kan ze niet aan (denk ik).
Dus we richten onze relatie in zodat hij in de situatie past. We zijn bij elkaar als de kinderen er niet zijn, en accepteren zonder morren als er iets verandert en er een 'samen'dag wisselt of afvalt. Ruzies zoals bij Hollie hebben we (natuurlijk) in het verleden wel gehad. Dan bedacht zijn zoon ineens dat hij een heel weekend (ons weekend) bij zijn vader wilde zijn, en kon ik dus niet komen. Tegenwoordig zeg ik dan 'oh gezellig voor je' en dan weet hij wel dat ik eigenlijk bedoel dat ik het heel jammer vind dat ik niet kan komen. Hij vindt het ook heel jammer dat ik niet kom, maar is ook heel blij dat hij een heel weekend met zijn zoon kan doorbrengen. En misschien weegt dat wel zwaarder, of niet, maar dat is eigenlijk niet relevant en staat los van onze relatie. De kinderen gaan voor.

Jojo

Jojo

23-09-2015 om 13:59

ik snap

hem wel en denk dat meer voorzichtigheid altijd handiger is omdat terugdraaien bijna onmogelijk is, maar je klinkt nu met zoveel meer energie door de afspraak van over 3 maanden, dat je toch moet uitkijken dat het niet een uitstelperiode voor hem is. In die zin dat hij een toezegging doet voor over 3 maanden, maar dat het voor hem meer een uitstel van dit soort moeilijke gesprekken en overgaan tot actie is.
Dwingen is nooit goed, moet je zeker niet doen, maar je hoeft ook niet aan het lijntje te worden gehouden. Pak m niet op die precies 3 maanden, maar kijk ook uit dat je over 3 maanden niet weer in dezelfde situatie zit. Dan wordt het zonde van je tijd en geduld denk ik.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.