Ruzies/ gekwetst gevoel in relatie met gescheiden man...hoe pak je dat aan?
Ik las een interessant draadje van 2 jaar geleden over ' Hoe maak je ruzie en hoe leg je het bij' en omdat ik op nog meer ervaringen van anderen hoop, start ik even een nieuwe 
Ik heb 9 maanden een relatie met een gescheiden man met 2 kids, ik zelf heb er 1. We latten en zijn wel van plan ooit/ binnen afzienbare tijd (tijdsbestek hebben we niet echt een idee over) te gaan samenwonen.
We houden heel veel van elkaar maar we hebben het best wel moeilijk in onze relatie. Mijn kind weet van zijn bestaan en dat is gezellig. Zijn kids weten nog niet van mij waardoor ik me buitengesloten voel. Ik reageer op mijn gevoel (en dat is dan vooral door boos op hem te reageren als hij bijvoorbeeld zegt dat zijn ex weg moet waardoor hij zijn kids heeft en wij dus niet kunnen afspreken). Dat voorbeeld dat ik geef, ligt natuurlijk niet aan zijn kids...het ligt aan mijn 'buitengesloten' gevoel. Maargoed..... het gaat van kwaad tot erger, dan praten we erover en dan lijkt de lucht geklaard maar belanden we bij het minste of geringste toch weer in een ruzie/boos doen tegen elkaar/ afstandelijk doen/ elkaar beschuldigen.
Ik (en hij ook) wil samen, elkaar (blijven) vasthouden...ook in 'moeilijke' tijden maar ik lijk het alsmaar erger te maken. Zijn er mensen die dit herkennen en zo ja.....hoe pakken jullie dit aan?
Men roept altijd dat als je een samengesteld gezin vormt (wat wij nog niet eens zijn) je vooral héél veel moet praten. Maar dat klinkt zo makkelijk..... hoe doe je dat? Wat bespreek je dan?
Moeilijk
Ik heb niet alle reacties gelezen, wel je begin verhaal. Ik sta aan de andere kant van de lijn, ben ook vader die zijn kind om het weekend heeft etc. Voor dat ik opnieuw ging samen wonen was er een stroeve omgangsregeling van wel niet etc, nadat hij vaker kwam en de omgang stabier en vaker werd begonnen de problemen. Bij spontaan mijn zoontje bij mij hebben of bij situaties dat mijn ex een weekendje wegging of wat dan ook had ik bonje thuis. Op verzoek van mijn vriendin een strakke om het weekend regeling aangehouden, wat opzich helder en duidelijk voor een kind is merkte ik toch dat er iets aan mij knaagte. Puur op gevoel en misschien ook wel rationeel gezien voelde het niet goed. Vandaag de dag heb ik daar erg veel spijt van, dat ik hem niet vaker verrast had met "blijf lekker een extra dagje bij je vader en dan brengt papa je lekker naar school" etc. Heb dat dit jaar en vorig jaar wel gedaan, en zijn reactie is dan vaak yessssss. Feit is wel dat bij niet tijdig overleg met je partner de rapen hier gaar zijn. Soms begrijpelijk en soms niet. Soms is het kortdag, soms heb je het druk op je werk etc waardoor je met je ex en vriendin moet overleggen wat niet altijd lukt. Voor jouw is dit ook lastig, je ziet dan je vriend niet als de kids er zijn. Ik heb de overtuiging dat dit gevoel de basis is voor de competitie tussen hem voor jou hebben en hem moeten delen met de kinderen. Ik beoordeel absoluut met een vooroordeel, maar dit is het gevoel dat ik er bij heb. Mijn vriendin heeft het vaak over nummer 1, 2 en 3 status en prioriteit zou voornamelijk bij haar en ons moeten liggen. Feit blijft wel dat een kind veel kwetsbaarder is dan een volwassen mens, en je als biologische ouder in al je vezels voelt dat je een kind wilt beschermen en opvoeden en de discussies over dit soort dingen buiten zijn belevingswereld wilt houden. Als hij er is merk ik dat je dingen gaat opkroppen omdat je niet vrijuit kunt praten als hij er is. S'avonds ben je vaak moe als je zo'n hele dag voor zo'n kereltje zorgt. En dan kun je de strijd aangaan omdat je partner in de startblokken staat nadat je je kind naar bed brengt. Nogmaals ik ben zeer bevooroordeeld, maar wellicht zijn een aantal dingen universeel vanuit het perspectief van de je vriend.
Ik kom zelf uit een samengesteld gezin, ook daar altijd discussies gezien tussen mijn moeder en stiefvader. Jouw kinderen wel en ik niet, en mijn kinderen niet en jou kinderen wel. Heb wel eens een collega gesproken die verlaten is door zijn vrouw toen zijn zoontje 2 was, hij heeft zijn zoontje opgevoed en een paar jaar later een nieuwe vriendin gekregen. Relatie liep stuk om de zorg die hij voor zijn zoontje had, zij vond dat het altijd op zijn zoontje draaide. Inhoudelijk moeilijk te beoordelen maar wel voor mij weer bevestiging van mijn vooroordelen.Zo hebben wij ook vrienden met een samengesteld gezin, ook daar deze problemen.
Besef goed dat je je kinderen maar een jeugd kan geven, vooral als ze jong zijn. Als mijn vriendin dingen gaat afdwingen dan wekt dat alleen maar frustraties en weerstand op. Had ze daar niet zo opgehamerd en mij daarin vrij gelaten dan had ik zelf ook de keuzes gemaakt dat ik geen opvang ben voor mijn ex, en dus ook gekozen voor tijd met mijn vriendin. Dat snap ik en hij waarschijnlijk ook wel, maar zodra je er een strijd van maakt denk ik dat je afstand tussen jou en je man en kinderen creëert doordat hij het gevoel krijgt dat er concurrentie is om zijn aandacht en dat is een heel erg onprettig gevoel. Als mijn zoontje er is en misschien heeft hij dat ook dan ben je er toch mee bezig, dan voel je de druk van je partner. Dan heb je geen rust, de ex partner is er daar ook nog eens die druk kan uitoefenen. Dan zit je helemaal klem denk ik als vader. En daarnaast nog de familie, prioriteiten stellen of jou verplichtingen of die van hem of zijn kinderen of zijn familie voorgaan. Kies je bijv voor een dubbele verjaardag voor jou kant van de familie dan kan er teleurstelling van zijn familie zijn. Erg complex allemaal, maar wat ik je mee wil geven is dat druk zetten ontzettend moeilijk voor hem is. Maar voor jou ook natuurlijk, jij zult hem ook missen denk ik en behoefte hebben om hem te zien. Dat hij niet beschikbaar is lijkt mij best wel eenzaam voor jou. Zeker als je gek op hem bent.
Sterkte in ieder geval.
Jojo, Dora en Geert
@Jojo, ik denk niet dat het een uitstel periode van hem is. Maar wel bedankt voor je 'waarschuwing'. Ik wil hem niet onder druk zetten maar ik wil ook niet dat mijn gevoelens er (opzettelijk of niet-opzettelijk) niet toe doen.
@Dora, wat klinkt dat naar allemaal....ook dat genegeerd worden op dat feestje. Is zijn ex het niet met jullie relatie eens en straalt ze dat op de kinderen uit? Ben je wel gelukkig zo of vakt het latten je ook zwaar?
@Geert, wat goed om jouw verhaal te lezen, dank je wel voor je uitgebreide reactie..... Dat je strakke regelingen wilt als vriendin, snap ik gevoelsmatig (helaas) wel maar verstandelijk weet ik dat dat absoluut niet reëel is. Mijn ex en ik hebben ook een kind samen maar we zorgen voor hem via een vooraf gesteld 'zorgschema' en dat vind ik prettig. Ik weet waar ik aan toe ben en weet wanneer ik met anderen af kan spreken. Omdat mijn vriend dat niet heeft met zijn ex (er is geen ouderschapsplan of wat dan ook opgesteld) zijn zijn kids er te pas en te onpas en vind ik dat moeilijk. Ik lijk wel autistisch joh, als ik dit zo schrijf. Maar terwijl ik het moeilijk vind, snap ik ook dat ik daar losser in moet staan.
Ik vind het eerlijk gezegd wel fijn om dit te lezen want veel reacties zijn/ waren 'je moet GEWOON wat losser zijn, neem afstand, bemoei je er niet mee.' Terwijl dat best heel moeilijk kan zijn. Ik vind het prettig om te lezen dat er meer mensen zijn die er moeite mee hebben....dan wel met het gedrag van vriend, danwel met hun eigen gedrag.
Ik vind het ook fijn dat je schrijft dat je vriendin je niet zo had moeten pushen en wat jouw gevoel daarbij is/was. Ik moet eerlijk zeggen dat als ik daar nu een opmerking over maak, ik wel bang ben dat ik hem push. We hebben nu de afspraak gemaakt dat hij binnen nu en 3 maanden aan zijn kids zal vertellen dat hij een relatie met mij heeft. Gister zei ik (out of the blue) dat het niet handig zou zijn om ze met de kerstdagen erover zou vertellen. Hij reageerde heel relaxt maar ik dacht wel 'Aiiii Hollie..... Misschien komt dit wel heel pusherig over'.
Ik mis mijn vriend inderdaad als we niet bij elkaar zijn, ik ben dan wel in de 40 en denk weleens....doe niet zo puberaal zeg....maar ik mis hem echt. Hij mij ook (gelukkig) En ik wéét dat hij graag bij me is.
Hoe lang zijn jullie samen Geert? En heb je hier weleens gesprekken met je vriendin overgehad? Hoe reageert ze dan?
Niet ongelukkig
Gelukkig is misschien een groot woord. Ik ben heel gelukkig met mijn vriend en samen maken we het beste van de niet-ideale situatie. Over zijn ex wil ik eigenlijk niet teveel nadenken. Het lijkt erop dat ze nog met heel veel wrok zit, dat merkt mijn vriend aan kleine opmerkingen die ze wel eens maakt. Hij is in haar ogen de enige schuldige aan hun scheiding.
Overigens komt het vooral door mijn gezinssituatie/kinderen dat we niet vaker bij elkaar zijn. Zijn kinderen komen een keer per week eten, dus de rest van de tijd wacht hij tot hij zijn geliefde weer in de armen kan sluiten (2-3 dagen per week). Hij zeurt daar nooit over, want hij weet dat ik het ook liever anders zou zien maar ik nu eenmaal andere prioriteiten heb.
@ Hollie H
We zijn al een aantal jaren samen, heb alles al geprobeerd. Relatietherapie etc noem het maar op. Mijn idee is dat mijn vriendin een heel erg laag zelfbeeld heeft en dat alles waar zij niet bij betrokken is of bij betrokken word haar het gevoel geeft van ik hoor er niet bij. Dat zie je eigenlijk overal in terug komen, ipv te denken hij doet dat voor zijn zoon denk zij ik ben niet belangrijk genoeg of zoiets. We komen er niet uit en zullen er ook nooit uitkomen. Maar buiten dit onderwerp om nog een hoop andere issues.
Ik heb mij iig nooit vrij gevoeld in het contact met mijn zoontje en alles daar omheen.
Maar Geert
Dat moet de conclusie toch duidelijk zijn? Waarom zou je in zo'n relatie blijven zitten?
Dit klinkt behoorlijk....
...ingewikkeld Geert! Er zijn meerdere issues die bij jullie spelen schreef je. Is het verstandig om hiermee door te gaan? Het schaadt ook de relatie tussen jou en je zoon, dat lijkt me al helemaal niet wenselijk. Therapie en gesprekken lossen dus niks op.... maar wat is haar argument dan om zich zo op te stellen.... .ziet ze überhaupt dat er problemen zijn?
zie ander topic
er is ook nog een ander recent topic dat ik heb aangemaakt, wellicht interessant als je dat wilt lezen.
Waarom doorgaan? denk dat ik ergens bang ben om alleen te zijn, ergens moet ik dan ook het gezinsleven loslaten. Wil zelf niet op mijn 40ste nog kinderen krijgen, dat zou dus binnen een aantal jaren moeten gebeuren. Ook ben ik helaas het type dat voor de weg kiest met minste weerstand, beetje slap denk ik. Ik moet ergens anders gaan wonen, schulden, scheiden noem het maar op. Daar zie ik tegen op, weet zelf ook wel dat er niets anders op zit. Maar hoe en wanneer weet ik nog niet, vind het ook belangrijk om met het gevoel uit de relatie te stappen zonder dat ik alles bij mezelf neerleg, die neiging heb ik nogal. Of constant maar het gedrag te verklaren en daarmee te relativeren.
Maar goed, het gaat in dit topic om jouw onderwerp 
Geert
(sorry voor de draadvervuiling)
Je kiest de weg van de minste weerstand, en ondertussen zit je in een destructieve relatie en een leven boordevol weerstand. En die schadelijk is voor de relatie met je zoon. Denk daar eens over na!
Je wilt voor je 40e nog een kind begrijp ik, maar je gaat toch alsjeblieft geen kind krijgen met deze vrouw!? Dat zorgt voor nog veel meer complicaties. Integendeel, hoe sneller je scheidt, hoe sneller je hersteld bent, hoe sneller je weer open staat voor een partner die wel bij jou past.
Je hebt nu twee keer een vrouw gekozen die niet bij je past. Als je moeite hebt om een goede partner te kiezen, zou je ook professionele hulp kunnen zoeken. Dan kun je kijken wat jouw valkuilen zijn en gaat het volgende keer hopelijk wel goed.
@Geert
Kijk goed naar jouw situatie. Wat Niki zegt klopt helemaal. Je kiest nu juist voor een heel moeilijk leven, wat ook de relatie met je zoon kapot kan maken. Kies voor je kind, die is degene die jou nu nodig heeft! Dat het even lastig is, begrijp ik volledig.
Ik kom uit een destructieve relatie, ik heb nu pas door hoeveel mijn ex bij mij kapot heeft gemaakt.
Probeer van een afstandje te kijken naar de huidige relatie. Misschien heb je een goede vriend/vriendin die jou ongezouten zijn/haar mening durft te geven waarmee je het kunt bespreken.
