Scheiden of niet: wie kan mij daarbij helpen
We zijn 20 jaar samen, hebben drie kinderen (5, 8 en 10), hebben de nodige dingen meegemaakt. Al 10 jaar hebben we een hoop spanningen wat we tot dit voorjaar geprobeerd hebben zelf op te lossen. Ondertussen leven we als broer en zus samen en baal ik flink van deze situatie, terwijl mijn vrouw het wel best vind. Sinds een aantal maanden heb ik mijn vrouw meegenomen naar een relatietherapeute,. Zij zorgt er weliswaar voor dat we beter met elkaar zijn gaan praten, maar ik heb niet het gevoel dat de noodzakelijke verandering komt. Als therapeut zal zij niet een standpunt innemen over zo doorgaan of niet.
Ik ben bang dat we zo verder pruttelen, en ik er op een gegeven ogenblik er achter kom dat ik mijn leven voorbij heb laten sukkelen. Ik begin ondertussen in te zien dat veel verbetering mij niet zal lukken.
Ik vind echter de conclusie trekken dat ik dan moet scheiden een te heftig besluit met veel te veel verstrekkende gevolgen. Wanneer ik naar mijn vrienden ga dan zeggen ze unaniem dat ik moet scheiden, maar ik vind dat zij te eenzijdig en te oppervlakkig oordelen.
Bij wie / welke instantie kan ik te raden gaan?
Een eigen peut zoeken
En ik hoop dat die je helpt het belang van je kinderen op je netvlies te krijgen want dat mis ik enorm in je verhaal; je noemt je kinderen maar niet de impact die het op hen zal hebben als jij gaat scheiden omdat je bang bent voor een kabbelend leven. Maar goed, misschien ligt het aan mij dat het me opvalt dat je niet daarover rept.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Juist wel
Ik krijg juist wel het idee dat je de gevolgen voor de kinderen zwaar laat meewegen.
Als de negatieve sfeer/ spanning vaker en langer aanwezig is dan een respcetvolle, warme sfeer in huis, lijkt het mij niet fijn om zo oud te moeten worden.
Je kunt het volhouden tot je kinderen volwassen zijn, als de sfeer in huis goed is.
Maar dan heb je alsnog rekenschap af te leggen.. Je kinderen roepen je toch wel opnhet matje.
Ik zou ook zelf een goede, nuchtere psych zoeken om dit meete bespreken. En hoe reageert je vrouw als je een scheiding noemt?
Ely
Ely, dank je voor je snelle reactie.
Voor mij spelen mijn kinderen een hele grote rol. Ik heb echter mijn inleiding beknopt gehouden, omdat ik van dit forum geen oplossing voor mijn probleem vraag (dat zou te kort door de bocht zijn), maar tips vraag hoe ik tot een weloverwogen besluit kan komen.
Ik maak mij zorgen dat ik met een therapeut niet verder kom, omdat de beperkte ervaring die ik heb met therapeuten is dat ze heel terughoudend zijn met het geven van een mening, terwijl ik, ook al ben ik een twijfelaar, wel heel goed weet of ik het eens ben met de mening van een ander of niet.
Ik ga eens een nachtje slapen over je suggestie.
Fijn om te horen
Dat het belang van de kinderen wél meespeelt. Ik denk dat een goeie therapeut je kan helpen om zelf te weten wat het beste is, de voors en tegens op een rij te krijgen en een beslissing te nemen waar je in alle opzichten achter kunt staan, je verantwoordelijkheid voor kunt nemen en de consequenties kunt aanvaarden. Dat de reis die jij moet maken, niemand kan je de richting wijzen, alleen maar helpen te onderzoeken wat jij voelt en alle kanten van het verhaal te bekijken.
als jij iemand anders advies opvolgt heb je 50% kans op onherroepelijk spijt en nog meer kans op een ongelukkig leven daarna, want niet goed bij jezelf ten raadde gegaan.
Scheiden is niet terug gaan naar je leven voordat je met deze partner was, het is een nieuw, zeer gecompliceerd leven waar je denk ik je je nu nog weing bij kunt voorstellen. Maar dit is mijn mening slechts, ik heb er niet voor geleerd ofzo 
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
My 50 cts
Je vraagt om advies, dat kan ik of iemand anders eigenlijk niet geven maar ik kan je wel mijn mening geven, voor wat het waard is. Uit je beknopte beschrijving maak ik op dat er niet enorme problemen zijn, waar de kinderen erg onder lijden. Geen bedrog, ontrouw, voortdurende ruzies of geweld. Maar wel onvrede, sleur, lang elkaar heen leven, etc. Daarvoor zou ik persoonlijk niet het welbevinden van mijn kinderen op het spel zetten. Kinderen in de leeftijd van de jouwe hebben baat bij een voorkabbelend bestaan. Jij niet, maar jouw tijd komt wel weer als zij groot zijn, en dat is sneller dan je denkt. Een scheiding is voor kinderen zo ingrijpend en akelig, als het niet echt ontzettend nodig is zou ik daar niet snel voor kiezen. Even volhouden tot ze groot zijn, dan heb je nog tijd zat om weer verder te gaan met groots en meeslepend leven.
Tot zover mijn geheel persoonlijke mening. Geen advies. Leg het naast je neer als je wilt of denk erover na. Maar uiteindelijk kun je dit toch echt alleen zelf beslissen, zoals anderen hier al aangeven.
Sinds een aantal maanden, schrijf je
Dat is kort.
Jullie zijn al 20 jaar samen, en je zit al tien jaar in een lastige situatie met meerdere problemen die jullie al die tijd samen hebben proberen het hoofd te bieden.
Nu gaan jullie samen naar een therapeut, omdat jullie nu een soort broerzusrelatie hebben, en jij gewoon een manvrouwrelatie wilt, met sex.
Als eerste: Ik kan mij de situatie van je vrouw erg goed voorstellen. Sterker nog, ik dacht eerst dat jij wellicht mijn partner was, die hier ging schrijven.
Vanuit mijn kant belicht: als je samen een gezinsleven hebt met drie kinderen en al tien jaar problemen die het leven wellicht grotendeels of deels bepalen, dan kan ik mij heel goed voorstellen dat het spannende eraf gaat, en dat je meer samen als team werkt om het geheel draaiende te houden en de problemen aan te kunnen. Je schrijft dat het al tien jaar is, en je oudste kind is ook tien. Heeft het misschien met dat kind temaken? Dan kan het heel zwaar zijn, en ook uitzichtloos lijken.
Een sleur die er in tien jaar is ingeslopen, krijg je er in enkele maanden echt niet uit. Je hebt al heel wat bereikt, je vrouw gaat mee naar de therapeut, stap 1, en jullie praten beter, stap 2. Voor stap drie , namelijk elkaar weer zien als partners en minnaars is misschien iets meer nodig. Probeer eens iets anders. Verliefdheid en spanning is vooral een hormonaal gestuurd iets. Als je samen met iemand iets spannends doet, is de kans groot dat je voor diegene verliefde of erotische gevoelens krijgt. Vandaar ook dat je vaak verliefd wordt als je vreemd gaat, door de spanning, die je met een ander deelt. Dus, ga bungee jumpen, of paragliden, dan is de kans groot dat je elkaar weer heel anders beziet, is uit onderzoek gebleken 
Jij en je vrouw moeten elkaar weer gaan zien als seksuele wezens. Maar nogmaals, dat kan best wel even duren. En ik zou daar ook een goed moment voor afwachten. Je jongste kind is 5, die heeft nog veel aandacht nodig en is nog best klein. Wie weet is je vrouw er nog niet aan toe, kan ze zichzelf nog niet als sexueel wezen zien, omdat ze nog teveel moedert. (Voor mij werkt dat wel een beetje zo, ik voel me zo opgeslokt soms door mijn leven als moeder, regelaar, werker, gezinsmanager, dat mijn partner erbij in schiet. Niet iedereen heeft dat zo, waarschijnlijk velen niet, maar ik wel, en misschien je vrouw ook.)
Een beetje een standaardtip, maar toch: probeer ook eens tijd te maken voor elkaar, zonder de kinderen. Ga eens samen naar de film, of alleen maar een uurtje naar de kroeg, ga eens samen de stad in. En dan vooral zonder direct sex te willen, gewoon om elkaar weer eens te zien lachen of genieten.
Weet je: ergens denk ik ook: count your blessings: jullie zijn al 20 jaar bij elkaar, en tot dusver delen jullie lief en leed. Zie dit als een hobbel die je overwint, en die jullie sterker maakt. Iedereen heeft wel eens een lauwe periode in de relatie. Wat niet betekent dat je er niets aan hoeft te doen, maar het lijkt me niet een echte reden om te gaan scheiden.
Een vriendin van mij is gaan scheiden omdat zij en haar man een broerzusrelatie hadden. Ze heeft er veel spijt van gehad, omdat de scheiding voor haar en vooral voor de kinderen erg zwaar was, de kinderen (destijds groep 8 en groep 6) hebben er veel schade door opgelopen. En zij heeft er eigenlijk niets bij gewonnen, alleem maar nadelen van gehad (kinderen bodem kwijt, stress met ex, elke keer geregel van het switchen, spijt, had partner wel teruggewild, maar ja, die had al snel een ander..., veel rottiger woonsituatie, veel minder geld.
Daarbij is het in deze economische situatie ook niet erg gunstig om te scheiden, ivm gebrek aan geschikte woningen, en eventueel verkoop van je huis in een slappe tijd.
Misschien kun je bij de therapeut ook wat gerichtere vragen stellen. Wat wil je partner van het leven, hoe ziet zij jullie relatie, zou zij het anders willen, waarom is ze wel, of juist niet, tevreden? En wil niet teveel te snel!
En als je niet tevreden bent over de therapeut, zou ik een andere zoeken...
Ten eerste: ik zou inderdaad het belang van de kinderen enorm voorop stellen. Scheiden zou de allerlaatste optie moeten zijn, en eigenlijk zou ik die gedachte nog helemaal niet willen hebben. Je bent nu bezig aan je relatie te werken. (hoe luidt het spreekwoord: liefde is een werkwoord, zoiets?)
En in het verlengde daarvan: scheiden kan altijd nog. Ik zou echt nooit overhaaste beslissingen nemen, en juist vooral de tijd nemen om de relatie opnieuw te bekijken, of eventueel een periode uit te zitten die eerst voorbij moet zijn.
Sterkte in ieder geval! Oh, en kennissen die zo gemakkelijk roepen dat je moet gaan scheiden, daarbij schieten spontaan mijn wenkbrauwen tot boven mijn haargrens...
Dat deze 'toestand'
met je kinderen te maken heeft, lijkt té duidelijk. Is dat ook zo? Uit ervaring kan ik zeggen dat de kindertijd tropenjaren voor je huwelijk kunnen betekenen, maar dat dat niet inhoudt dat je huwelijk erdoor hoeft te stranden. En: zonder romantiek wordt het wel érg moeilijk! Probeer tijd voor elkaar te maken, desnoods door de kinderen af en toe bij een oppas te stallen (opa en oma, of oom en tante) en weekendjes weg te gaan. Gewoon weer eens samen naar een hotelletje, lekker uit eten gaan. Je bent meer dan vader en moeder. Probeer dat weer te vinden.
Om eerlijk te zijn weet ik niet of een nieuwe therapeut verschil zal maken voor je beslissing. Misschien helpt zo iemand je gedachten te ordenen, maar jij bent degene die welke knoop dan ook moet doorhakken.
Ik heb drie vragen voor je:
1. Wat heb je voorheen in je vrouw gezien, waardoor je haar als vriendin/vrouw/moeder van je kinderen wilde?
2. Stel dat de kinderen het huis uit zijn, zie je het dan zitten om met je vrouw over te blijven en samen oud te worden?
3. Is je gevoel van ongelukkig zijn zo groot dat de gevolgen van een scheiding béter zijn dan dit?
Meer factoren
Dank jullie voor de reacties,
Inderdaad is het krijgen van kinderen een van de stressfactoren geweest, maar niet de enige.
Overigens ga ik niet over een nacht ijs. Daarvoor zou ik veel te graag hebben dat het toch weer goed komt.
Veel standaard tips zoals samen weer eens uit gaan hebben we al de revue laten passeren, maar mijn vrouw vind het allemaal niet zo belangrijk. En als het onder de noemer van samen aan de relatie werken gaat, dan vindt ze het veel te gemaakt.
De tip van iets spannends doen, omdat daardoor je hart sneller gaat kloppen vind ik nog een eye-opener. Ik weet weliswaar nog niet wat we moeten gaan doen, maar ik ben gauw voor alles wat maar spannend is te porren. Nu nog mijn vrouw meekrijgen. Maar misschien zo lang er nog niet het stempeltje van werken aan de relatie er nog niet op zit zal het niet zo beladen zijn en wie weet.
En soms lukt het niet
Als je al tien jaar aan het modderen bent en dit is het resultaat, dan kun je natuurlijk nog een poging wagen, maar de kans is groot dat er ook dan niets verandert. Ik denk dat je je beter kunt richten op de vraag of je het zo wilt uitzingen tot de kinderen het huis uit zijn. Gooi je niet de beste jaren van je leven weg? Ik denk van niet. Een gezin zijn samen is ook wat waard, en als de kinderen het huis uit zijn heb je nog jaren genoeg over om wat spanning in je leven te halen.
Maar ja, met een kind van 5 heb je nog héél veel jaren doorsukkelen voor de boeg. De kans is groot dat de boel springt als je verliefd wordt op een ander. Zie dat maar eens te weerstaan als je seksleven jarenlang op de laatste plaats is gekomen.
Overnemen
Je kunt ook overwegen om wat meer van de vaste taken van je vrouw voor de kinderen over te nemen. Naar school brengen, huiswerk begeleiden en kontakten met school, Samen met kinderen klusjes in huis doen in een rustig tempo en met leermomenten voor de kinderen en gezelligheid samen. Niets zo sexy als een man die verzorgend en speels met kinderen omgaat en zich meer collegiaal naar jou als moeder gaat opstellen.
Samen leuke dingen doen
Wij deden toen de kinderen klein waren met het hele gezin leuke dingen (nog steeds maar minder vaak) in het weekend. Lekker naar buiten met z'n allen, naar het bos, zwembad, dierentuin (abonnement). Ik vond dat altijd erg gezellig en man ook. Tussendoor heb je dan genoeg tijd om bij te kletsen. We hebben ook altijd samen voor de kinderen en het huishouden gezorgd, dan hou je meer tijd voor elkaar over.
Succes!
Vanuit mijzelf kijkend
Vind ik het inderdaad bijzonder aantrekkelijk als ik mijn partner leuk en leuke dingen met onze kinderen zie doen. Nu worden ze wat ouder (jongste is negen) maar nog steeds vind ik dat echt geweldig.
Misschien ook wel omdat mijn partner dat juist niet zo vaak doet, hij was geweldig met babies, maar hoe ouder ze worden, hoe lastiger het voor hem lijkt te zijn.
Ik vind inderdaad samen als gezin leuke dingen doen, prettiger, aantrekkelijker, sexier, en maakt wat mij betreft de band ook beter, dan dat mijn partner mij geïsoleerd voor zichzelf wil hebben.
Ook ik kan niet zo goed ertegen als er geforceerd aan de relatie moet worden gewerkt. Dat doe ik voor mijn gevoel al de hele dag door. Zou dat het verschil kunnen zijn? Dat mannen hun vrouw apart voor zich willen, en dat vrouwen mannen juist dat gezinsverband in willen trekken, en genieten als ze hun man zich echt als vader zien gedragen? Of dat dat juist in mijn geval zo is, misschien juist omdat mijn parter dat relatief weinig doet?
Goedkoper
Misschien is het wel goedkoper om een werkster te gaan betalen en een wekelijkse oppas zodat je vrouw wat werk uit handen genomen wordt, het huis er fijner bijligt en je wekelijks samen even iets kunt ondernemen, op visite gaan bij vrienden, uit eten of geeft niet wat. Als je gaat scheiden wordt dat voor een man een stuk makkelijker om de eigen gang te gaan maar voor vrouw en kinderen een stuk moeilijker om nog wat ontspannen door te gaan.
Huishouden
Heb ik ergens het bericht gemist waarin Mr. Annoniem zegt dat hij niets doet in het huishouden? Grote kans dat hij dat allang doet en dat zijn vrouw gewoon geen zin heeft in seks met hem. Misschien is ze wel aan de pil of heeft een mirena, dat kunnen echte libidokillers zijn.
Nou anne
dat is maar net hoe je er zelf in staat en hoe je het regelt. Ik zie wat ontspanning en huishouden betreft echt wel genoeg ruimte om er ontspannen in te staan. Dat is niet veranderd na de scheiding. Wel dat mijn dochter ouder wordt en het daarmee makkelijker wordt.
Wat wil je vrouw?
Het valt mij op dat je in je eerste posting zegt: " ik heb m n vrouw meegenomen naar een therapeut".
Ervaart zij ook sleur? Wil zij dingen veranderen in jullie relatie? Is het haar duidelijk hoe ongelukkig je bent (ik heb de ernst hiervan bij mijn man echt niet ingezien).
Is zij gelukkig met haar leven nu?
Durft ze zich uit te spreken? Voelt ze zich veilig bij jou? Of is jullie relatie zo ingericht dat niet alles zo bespreekbaar is als dat het lijkt? Of vullen jullie voor elkaar in?
Als jullie samen veranderen willen in jullie relatie raad ik jullie de twee boeken aan die ik noem in de draad hierboven (verder na ontrouw) In de laatste posting aan Sanne. Echt een aanrader om inzicht in elkaar te krijgen en stof tot nadenken. Aks je vrouw er geen belang bij heeft kun je ze zelf lezen. Het zal je houding naar haar kunnen veranderen. Als zij van je houdt kan ik mij niet voorstellen dat ze hier niet positief op reageert.
Ik herken wat je schrijft. Hier speelt wel meer dan dat maar wat jij beschrijft is hier ook aan de orde. En echt; ik had geen idee van de gedachten en gevoelens van mijn man. Hij heeft het wel bespreekbaar gemaakt in het verleden. Niet duidelijk genoeg; ik heb het niet opgepakt zoals hij het bedoelde. Ik ben blij dat we er nu samen aan werken; hebben het beter dan ooit. Ik wil je met klem het volgende zeggen: in deze situatie is het zo makkelijk verliefd te worden op een ander kan jou die spanning geven, dat speciale gevoel; dat je ertoe doet, dat je " leeft". Het zal je energie geven en als je een relatie met een ander aangaat tijd kosten. Laat je niet verleiden, stop je tijd en energie in je vrouw. Lees die boeken en ga aan het werk. Scheiden maakt je kinderen de dupe. Er lijkt geen sprake te zijn van onoverkomelijke problemen. Dan is het zo de moeite waard om alles uit de kast te trekken. Laat je vrouw de ernst van de situatie zien. Weet zij dat je scheiden overweegt? ( mijn man bracht het als voldongen feit; het is niet de vraag of uk bij je wegga, maar wanneer- ik schrok me dood)
Ben echt benieuwd naar de beleving van je vrouw. Laat haar dit draadje lezen.
Wat mijn vrouw wil
Huishouden: in principe werk ik voor een inkomen en zorgt mijn vrouw voor de kinderen en de huishouding door de weeks. Echter ’s avonds en in het weekeinde doe ik zo veel mogelijk. Omdat dit te weinig was heb ik mijn werk zo georganiseerd, dat ik een dag in de week de halve dag thuis werken dan dingen als boodschappen doe.
Met deze veranderingen vindt mijn vrouw het prima. Dat er geen intimiteit is vindt zij ook best, omdat zij het niet belangrijk vind. Zij leeft voor de kinderen en daarmee sta ik op de laatste plaats. Dat is dan ook de reden dat ik het initiatief heb genomen om naar een therapeut te gaan. Dat hebben we nu een aantal keren gedaan, maar haar houding is nog steeds erg van de kat uit de boom te kijken. Wat ik mis is dat zij inziet dat mijn gevoelens ook haar probleem zijn.
Haar deze draad laten lezen lijkt mij geen goed idee.
Irritant
Op de een of andere manier gaan door jouw laatste reactie mijn nekharen overeind staan. Ik weet niet of het door de woordkeuze komt, maar zo'n uitspraak 'en daarmee kom ik op de laatste plaats' komt erg klagerig over. Dat als tegenhanger dat jij heus wel eens wat in het huishouden doet, want je doet de boodschappen.
Ik weet het al, je klinkt als mijn ex. Die kon alleen maar op mij afgeven, en klagen dat ik alles en iedereen boven hem stelde en dat hij nooit seks kreeg. Deed ook niets in het huishouden, afgezien van de vuilnisbak buiten zetten. Ik wilde idd geen seks met hem want ik vond hem helemaal niet aardig 
Ik weet niet of we dat ooit weer op de rit hadden gekregen, als we dat al hadden gewild.
Samen
Ik vraag me af of je het mogelijk is om meer 'samen' te beleven omdat je er samen bent voor de kinderen. Als die tevreden zijn en goed verzorgd dat je daarna samen aan jezelf toe komt. Met of zonder sex. Hoe belangrijk is sex. Ik denk dat het gevoel dat je er samen voor staat nog wel belangrijker is.
Je kunt altijd nog sex met jezelf hebben als je vrouw er minder zin in heeft doordat ze al zoveel lichamelijk contact en niet sexuele intimiteit met de kinderen heeft. Dat kan je wat minder sexueel gevoelig maken. Maar aan die tijd komt wel weer een einde hoop je dan.
Focus
De vraag die je nu stelt is dat je vrouw, bovenop de zorg voor de kinderen, haar werk, en het huishouden, de emotionele taak die bij vrouwen ook echt ruimte inneemt, bij sommige vaders ook neem ik aan, namelijk het omgaan met de gevoelswereld en het opvoeden van de kinderen. Dat spitsuur in je leven dus, dat je van je vrouw vraagt om daar bovenop apart tijd vrij te maken uitsluitend voor jouzelf en voor jullie beiden. Die insteek kan wat egoistisch overkomen en overkomen als een vraag naar verdere belasting in plaats dat jullie elkaar hebben om steun te vinden bij elkaar in de zorg voor het gezin.
Nogmaals; wat wil je vrouw?
Met het risico dat je mij een drammerd vindt; wat wil je vrouw?
Je beschrijft wat ze doet en wat jij doet. Je stelt dat ze voor de kinderen leeft en jou op de laatste plaats zet. Spreekt ze dit uit naar jou? Is dit hoe zij jullie relatie ziet? Is dit wat ze wil? Of is dit hoe jij het ervaart?
Toen mijn man vertelde dat hij bij mij weg wilde schrok ik mij wezenloos. Hij wilde niet meer als broer/ zus samenleven. Wij hadden geen intimiteit meer, bijna geen seks en ik had er ook weinig interesse in. Waarom? Moe, weinig aandacht voor elkaar, uitgeblust doordat de kinderen veel aandacht vroegen, weinig intimiteit, niet blij met mezelf.
We hebben meer tijd voor elkaar genomen. En dat hielp wat. Toen kwam uit dat man een relatie had. En nog erger; al langer spanning zocht in contact met andere vrouwen ( meest in zijn hoofd maar soms ook daadwerkelijk contact leggen)
Ik had echt geen idee. Wist niet wat mij overkwam. Had geen flauw benul van zijn onvrede, geen idee van zijn behoefte aan spanning. Kon me er werkelijk niets bij voorstellen.
Een enorme crisis was het gevolg. Beiden niets meer te verliezen. Dus konden we alles bespreken. Samen en met een therapeut. Die 2 boekjes gelezen en hierover samen gesproken. Wat herken jij erin? Wat is voor jou belangrijk? Waarschijnlijk vreselijk onnozel maar het werd mij voor het eerst duidelijk hoe belangrijk seks voor mijn man is. Intimiteit idem. Dat hij zo graag wil dat ik aandacht aan mijzelf besteed zodat ik er weer goed uitzie. Omdat ik dan wat anders uitstraal( ik voel me dan ook beter). Dat hij het fijn vindt als ik mijn best voor hem doe hierin omdat ik hem/ ons de moeite waard vind.
Stom; maar ik heb mij dit nooit gerealiseerd. Dacht dat we het aardig goed hadden, wisten wat we aan elkaar hebben, een druk gezin, ons samen op de tweede plek- dat zou later wel komen.
Nu vielen de schellen van mijn ogen( op een heel akelige manier). Ik zag ineens ook duidelijk wat ik miste, wat man mij onthield, wat er scheef gegroeid was tussen ons.
Dat ik het fijn vind om samen te zijn, te praten , te lachen, samen ons gezin te runnen maar ook om aantrekkelijk gevonden te worden, elkaar aan te raken, seks te hebben, te ervaren dat we samen iets zo bijzonders hebben. Dat mijn man nu de spanning zoekt in onze relatie. ( heel gewone dingen)
En echt; ik heb mij nooit, helemaal nooit, gerealiseerd HOE ongelukkig mijn man was in ons huwelijk. Ik wist het niet. Heb het nooit gehoord ( niet geluisterd? Anders geinterpreteerd?is het mij in afgezwakte vorm verteld?). Van alles wat denk ik.
Maar wat ben ik nu blij dat het anders gaat. We zijn er nog niet- bij ons is veel stuk gemaakt. Maar als ik jouw verhaal lees denk ik; ik wil je wel aan je haren erbij trekken. Bestel die 2 boeken van Feldhahn en doe je voordeel ermee. En besteed aandacht aan wat je vrouw wil, laat je niet afschepen, stel je kwetsbaar op. Doe maar wat er in dat boek staat ( wat mannen moeten weten ). Als zij van je houdt kan ik me niet voorstellen dat het niet werkt.
Anne J vraagt zich af hoe belangrijk seks is en dat dat wel weer komt. Het is belangrijk, net als zoveel andere dingen in jullie relatie. En intimiteit en seks komen niet vanzelf terug geloof ik. Maar jullie kunnen het samen terug krijgen door ook op andere vlakken dingen te veranderen.
Aan jou de taak je vrouw de ernst van de situatie te laten zien. Dat het zoveel mooier kan. Zonder verwijten haar tegemoet komen.
Je zou bijna denken dat ik aandelen heb maar bestel die 2 boekjes. Als je niets met 'christelijk' hebt lees je daarover heen. ( is niet nadrukkelijk aanwezig)
Je vroeg naar hoe je aan een oplossing kunt werken. Dit is er 1.
En ga ook echt serieus na bij jezelf of je vrouw weet wat er in jou zich afspeelt. Ik vond het zo moeilijk dat ik dat helemaal niet wist. Hoe kon ik er dan aan werken? Het is zo gek nog niet deze draad te laten lezen. Had mijn man dit een jaar geleden maar gedaan. Dan was ons een hoop verdriet bespaard gebleven.
Succes!
Stip
Ik volg je 'strijd'al een paar weken en heb bewondering voor je dat je niet meteen de handdoek in de ring hebt gegooid toen leugen na leugen van je man uitkwam.
Toch vind ik wel dat je te veel schuld op je neemt:
" Waarschijnlijk vreselijk onnozel maar het werd mij voor het eerst duidelijk hoe belangrijk seks voor mijn man is. Intimiteit idem. Dat hij zo graag wil dat ik aandacht aan mijzelf besteed zodat ik er weer goed uitzie. Omdat ik dan wat anders uitstraal( ik voel me dan ook beter). Dat hij het fijn vindt als ik mijn best voor hem doe hierin omdat ik hem/ ons de moeite waard vind."
Ten eerste had hij zijn mond kunnen opendoen en kunnen zeggen dat hij (voorbeeld van mij) het niet fijn vond dat je elke dag een joggingbroek aan had en je niet meer opmaakte. Jouw 'slonzigheid', nee gebrek aan aandacht voor jezelf is voor hem geen vrijbrief om achter de andere vrouwtjes aan te gaan.
Verder moet JIJ je best doen voor hem, zodat hij weet dat jij hem de moeite waard vindt. En wat heeft hij dan gedaan? Niet echt zijn best voor jou.
Dus laat je niet aanpraten dat zijn vreemdgaan jouw schuld was
Helena
Ik wil graag reageren op je reactie maar zal dat doen in ' mijn' draadje zodat ik de boel hier niet vervuil.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Gedachten ordenen
Je bent natuurlijk altijd zelf degene die een beslissing neemt. 'Instanties' of mensen die je kunnen helpen je gedachten te ordenen zouden bijv een coach of psycholoog kunnen zijn. Vaak heb je zelf namelijk al een oplossing in je hoofd en zoek je zonder dat je het beseft in adviezen alleen maar een bevestiging er van).
Als je niet tevreden bent over de relatietherapeut die je hebt of over de voortgang er van, waarom dat niet 'in de groep' gooien? Benoemen wat je verwacht had en of dat een haalbare kaart is?
Je zegt dat je vrouw tevreden is met de broer/zus relatie die jullie nu hebben. Is dat echt zo? Wil ze sowieso met een partner een dergelijke seksloze relatie of wil ze dat alleen met JOU? Ik bedoel te zeggen, is het iets dat met haar te maken heeft, of heeft het met jou/jullie relatie te maken? Kan jij eigenlijk wel iets doen? Zijn jullie problemen wel op het vlak van een relatietherapeut of eerder van een seksuoloog?
Ontevreden over therapeut
Mensen kunnen ontevreden zijn over een therapeut omdat ze zo sterk overtuigd zijn van hun gelijk dat ze verwachten dat de therapeut dat gelijk wel zal zien en hun partner zal overtuigen dat hij/zij fout zit. Een goede therapeut doet dat niet, probeert beide partners te begrijpen en tot elkaar of met elkaar in gesprek te brengen. (Om precies dezelfde reden zijn mensen soms teleurgesteld over mediators, organisatieadviseurs of buurtbemiddeling).
Ik zou de therapie dus nog wat kansen geven en bij de therapeut blijven, niet zomaar opgeven.
Ely
Mijn vrouw wil helemaal niks, want in principe is ze tevreden met haar leven. De enige die een probleem heeft dat ben ik. En zo ziet zij het, maar ze gaat wel mee naar de therapeut, ook al hoeft het voor haar niet.
Ik denk dat als ik nu zou vertellen dat ik bij wijze van spreken op een booreiland zou gaan werken en het komende half jaar niet thuis zou zijn, dat ze dat ook prima zou vinden.
Helaas lukt het mij niet om haar echt te laten beseffen dat mijn probleem uiteindelijk ook haar probleem is.
Lange adem
Als ik je verhaal zo lees, is dit bepaald geen verhaal van vandaag of gisteren, maar hebben jullie de onderlinge relatie jarenlang scheef laten groeien, in die zin dat er tussen jullie samen nauwelijks tot niet is geinvesteerd en dat alle emotionele behoeften van je wederhelft worden vervuld door jullie kinderen. Niet verstandig, voor nu, maar ook niet voor later als de kinderen uitvliegen - dan staat je vrouw met lege handen.
Sterkte en wijsheid, dit is niet 123 voorbij vrees ik.
Zoals ik het lees
Zoals ik het lees, wil jij graag dat anderen de beslissing voor je nemen omdat jij dat niet durft. Je verwijt je vrouw dat ze jouw probleem niet tot het hare maakt, je verwijt de relatietherapeut zich neutraal op te stellen, en zo zijn er vast nog wel wat manieren om de zaken buiten jezelf te leggen.
Nou, helaas voor jou werkt dat niet. Geen keus maken is ook een keus. Geen beslissing willen nemen is ook een beslissing. Kort door de bocht gezegd: je wil niet meer maar je wil niet 'verantwoordelijk' zijn voor de consequenties. Grow up. Make a choice. Then stick with it.
Minis
Herkenbaar hoor
Het beschrijft precies hoe het met mijn ex was. Die had wat mij betreft ook een jaar in Verweggistan mogen gaan wonen. Ik vermoed dat de vrouw van Mr Annoniem als hij aangeeft te willen scheiden misschien ook wel reageert met 'dat is een goed plan'.
Scheiden - vic
Zo klinkt het voor mij ook Vic!
Van beide kanten zelfs: voor haar is alles prima, wil blijkbaar niet op zoek naar een manier om het gebrek aan sex op te lossen voor man. En voor hem is welletjes geweest. Alleen zoekt Nu Mr Annoniem alleen nog de bevestiging van wat hij diep van binnen weet. Zeker met de kinderen voor ogen geen evidentie om je eigen geluk te willen uitbouwen. (even kort door de bocht...
...en iets genuanceerder) Een peut kan je helpen het onderscheid te maken tussen echt niet meer gelukkig met vrouw en een midlife crisis waarin je plots beseft dat je tijd op aarde eindig is en je dus gauw gauw moet zorgen dat je gelukkig bent en niet teveel meer mist van wat het leven te bieden heeft. Je kinderen gelukkig zien in een goede thuis met beide ouders kan je ook levensvreugde schenken bijvoorbeeld.
Toen mijn dochter 2 was kreeg ik ook te horen dat ik beter kon wachten tot ze 'groot' was om te scheiden. Het geluk van mijn kind staat hoog op mijn lijstje maar het 16 uitzingen in een liefdeloos huwelijk is vragen om problemen vind ik, zeker met veel spanning in huis.
Laatste tip: als alles goed is voor haar en je wil niet scheiden is een goede vriendin/minnares een goede optie. Wordt niet goedgekeurd door de maatschappij maar gebeurt nu eenmaal.
