Scheiden of niet: wie kan mij daarbij helpen
We zijn 20 jaar samen, hebben drie kinderen (5, 8 en 10), hebben de nodige dingen meegemaakt. Al 10 jaar hebben we een hoop spanningen wat we tot dit voorjaar geprobeerd hebben zelf op te lossen. Ondertussen leven we als broer en zus samen en baal ik flink van deze situatie, terwijl mijn vrouw het wel best vind. Sinds een aantal maanden heb ik mijn vrouw meegenomen naar een relatietherapeute,. Zij zorgt er weliswaar voor dat we beter met elkaar zijn gaan praten, maar ik heb niet het gevoel dat de noodzakelijke verandering komt. Als therapeut zal zij niet een standpunt innemen over zo doorgaan of niet.
Ik ben bang dat we zo verder pruttelen, en ik er op een gegeven ogenblik er achter kom dat ik mijn leven voorbij heb laten sukkelen. Ik begin ondertussen in te zien dat veel verbetering mij niet zal lukken.
Ik vind echter de conclusie trekken dat ik dan moet scheiden een te heftig besluit met veel te veel verstrekkende gevolgen. Wanneer ik naar mijn vrienden ga dan zeggen ze unaniem dat ik moet scheiden, maar ik vind dat zij te eenzijdig en te oppervlakkig oordelen.
Bij wie / welke instantie kan ik te raden gaan?
Hier al jaren als broer en zus
Hier een vergelijkbare situatie. Ook naar relatietherapie geweest, maar man wou geen energie steken in relatie op te frissen. Ik denk, misschien is dat bij jullie ook zo, dat de koek gewoon op is. Dat kan.
Ik heb er veel over nagedacht, en nu nog, maar scheiden gaf zo veel rompslomp mee, voor de kinderen, financieel, huisvesting etc. dat ik dat niet heb gedaan. We leven in één huis, er zijn geen spanningen, we zijn ouders van de kinderen, maar we delen niets meer met elkaar. Daar heb ik het best vaak moeilijk mee. Een leuke vriend/minnaar zou welkom zijn. Mijn man heeft al jaren geen behoefte meer aan sex. Ik heb gelukkig veel vriendinnen en vrienden, anders zou ik dit leven niet kunnen uithouden. Over een paar jaar zijn de kinderen het huis uit en dan ga ik ook. Maar op deze manier kunnen we de kinderen alles bieden, we wonen hier fijn, geen gedoe met twee huizen en ze hebben toch hun vader en moeder dichtbij. We hebben een zakelijke relatie. Is niet ideaal, maar scheiden ook niet!
Herkenbaar
Hoihoi
Als een partner niet werkt/vrijwilligers werk creëert diegene een kleine wereld, een wereld vol ongenoegen.
Dat wordt afgereageerd op partner, die doet niet genoeg thuis enz. dat komt omdat de partner die thuis zit een eenzijdig leven lijdt.
Natuurlijk verschild dat per persoon, maar mijn ervaring is; wanneer een vrouw een "eigen" leven heeft buiten die van thuis, dat zo ontzettend belangrijk is.
Ik denk niet dat ze ongelukkig is met jou als man maar misschien wel met haar/jullie levensstijl..
Daarbij, dat scheiden per definitie je kinderen in een afgrond stort is natuurlijk onzin.
Ook jij hebt een recht op een leven, zolang het geen super vecht scheiding wordt en het belang van kids (natuurlijk) voorop staat...
Kan scheiden de beste keuze zijn.
Het is óók jóuw leven
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ook als broer en zus
Hier ook zo'n situatie: er is geen intimiteit. Lichamelijk niet, geestelijk niet. We hebben dezelfde overwegingen als jullie om niet te scheiden, plus nog een heleboel andere. We zijn vrienden, we delen de liefde voor onze kinderen, er zijn geen ruzies (maar wel veel ergernissen die niet goed worden opgelost door vermijding...).
Voor mij ellendig is dat ik met pijn en moeite ben gaan inzien dat het vanaf het begin, vanaf voor ons huwelijk, al zo was. Zelfs toen er nog wel seks was en geen kinderen. We waren vrienden (en er was seks en waren elkaar trouw). Maar we waren geen stel, we bleven twee losse zielen. Huwelijk en kinderen hebben ons wel aan elkaar gebonden, praktisch en emotioneel, maar niet als levenspartners.
Helaas werkt dat ook door in het gezin, we kunnen aan de kinderen geen goede hechting laten zien. Wel ouder/kind-hechting met hen, maar geen partnerhechting. Het is een gezin met eilandjes. We vormen geen echt ouderpaar, we hebben ieder een aparte relatie met de kinderen en delen erg weinig (praktisch en emotioneel) als heel gezin. Het contact met mijn kinderen is ook veel beter als ik alleen met ze optrek.
Voor mij was dat (dat het nooit een relatie is geweest) een te verwerven pijnlijk inzicht. Mijn man heeft vanaf het begin geweten dat we geen paar waren en dat ook nooit zouden worden. Ik was voor hem wel de enige vrouw (en bepaald niet de eerste vrouw in zijn leven) met wie hij het aandurfde kinderen te krijgen. In zekere zin ervaar ik dat als compliment. Hij vindt me ook nog steeds de best denkbare moeder voor zijn kinderen.
De totale afwezigheid van lust aan zijn kant heeft me al die jaren veel verdriet gedaan. Het luchtte me op om uiteindelijk in te gaan zien dat ik dat ook werkelijk niet meer kon verwachten van hem. Maar dat inzicht deed (doet) wel heel veel pijn. Hij heeft geen behoefte (meer) aan seks en intimiteit. Ik wel. En van hem moet ik niets meer verwachten. Er valt niks te herstellen want het was er al niet.
Hoe het moet als de kinderen het nest verlaten hebben weet ik niet. Soms denk ik aan een soort omgekeerde LAT-relatie: wel een huis delen en een economische eenheid blijven vormen, maar het huis in tweeën, scheiding van tafel en bed binnen één huis. Als goede vrienden, want dat zijn we nog steeds en tegen die tijd zal dat niet anders zijn. Tegelijkertijd vrees ik: hoe meer gearrangeerde afstand, hoe minder ik die schijn-nabijheid nog kan verdragen.
Hoe was dat bij jullie, draadstarter, Anja, meelezers en -schrijvers, zijn jullie ooit wel een echt stel geweest? En hoe praat je met je kinderen over relaties? Ik vind dat wij een slecht voorbeeld voor ze zijn. Er zijn weliswaar geen ruzies, maar we kunnen geen liefde voorleven.
Ideale man maar geen seks.
Ik ken een veertiger die er knap en verzorgd uitziet, die zijn aandeel in de opvoeding en huishouding niet ontloopt en wiens vrouw net als hij vier dagen per week interessant werk doet. Dus onvrede over slonzig uiterlijk, emancipatie en huisvrouwenleed speelt niet mee. En toch wil ook zij geen seks. De klad is erin gekomen sinds de kinderen er zijn. Misschien door drukte maar ik denk dat het er ook mee heeft te maken dat er geen biologische noodzaak meer is; het gezin is compleet. Ook voordat de kinderen er waren, had deze vrouw geen hoge seksdrive. Het onderwerp erotiek interesseert haar geloof ik niet zo. Therapie, meer aandacht voor elkaar hebben, enz. heeft niet geholpen. Nu heeft deze man officiële toestemming om seks buiten de deur te zoeken, mits het de relatie niet bedreigt. Zo iemand heeft hij intussen gevonden. Hiermee is de druk wat van de ketel. Maar ik weet niet hoe hun relatie er over pakweg vijf jaar uit zal zien.
Niet zijn vrouw
Hier ook een relatie zonder intimiteit. Ook nooit echt geweest. Twee jaar geleden heb ik me gerealiseerd dat dat ook nooit zal komen. Die behoeft is er gewoon niet bij mijn man. Een pijnlijke en verdrietige ervaring. Herkenning dus in jouw verhaal.
Ik heb een vriend met ik wel intiem ben, lichamelijk maar vooral geestelijk. Dat is heel erg fijn, het vult een gat.
Ik heb besloten bij mijn man te blijven ondanks het gemis. Hij wil dat ook heel graag. En ik ben aan hem gehecht. Wij blijven losjes bij elkaar. Hij weet van mijn vriend, er gebeurt niks stiekem. We hebben elk ons eigen en gezamenlijke ruimten in huis. Ik denk dat onze losse maar eerlijke relatie beter is dan menig huwelijk waar veel onbesproken blijft.
Hier zijn de kinderen inmiddels jongvolwassen. Zij hebben heus weet van de situatie maar ik heb niet de indruk dat zij er onder linden of geleden hebben. Wij hebben het er wel eens over en ze hebben begrip voor de situatie en kijken terug op een prettige en liefdevolle jeugd.
Antje
Och Antje, wat ben ik blij met jouw herkenning. Je hebt volwassen kinderen schrijf je, hoe zijn zij in relaties? Hechten zij zich goed? Hoe ziet de omgeving (familie, vrienden, collega's) jullie huwelijk en hebben zij weet van jouw vriend? Wat is denk jij de oorzaak van het gebrek aan (behoefte aan) intimiteit bij jouw man? Ik heb het boek Houd me vast besteld, omdat ik meer wil weten over hechtingsproblemen in relaties. Voor mij is duidelijk dat dat is wat er speelt. Ik heb me in onze relatie altijd onveilig gehecht gevoeld, mijn man hechtte zich vermijdend. De piketpaaltjes ("tot zover gaat de relatie, niet verder") zijn altijd door hem neergezet, niet door mij. Hij zag het met mij zitten omdat ik vrij sterk en onafhankelijk in het leven sta. Toen het trouwen en kinderen om de hoek kwam kijken heeft hij de paaltjes een heel eind verzet in mijn voordeel. Dat gaf me hoop dat de intimiteit zou groeien. Op zich gebeurde dat ook, ik kreeg meer plek in zijn leven en een veel duidelijker rol, als moeder van zijn kinderen, maar het hek bleef. Ik heb wel altijd veel pijn gehad van die piketpaaltjes en die pijn ga ik nu stukje bij beetje met terugwerkende kracht voelen.
Antje en niet zijn vrouw
Hoe herkenbaar! Ik wou dat ik jullie zoveel jaar geleden op het forum of elders had ontmoet. Uiteindelijk ben ik er bijna letterlijk en figuurlijk aan onderdoor gegaan. Ik voelde me helemaal geen vrouw meer. Jarenlang gepraat, gehuild, gesmeekt maar meer dan 1 halfslachtige vrijpartij per jaar zat er niet in. Ik ben uiteindelijk ingegaan op de avances van een single collega en dat heeft mijn leven gered, omdat ik er toen pas achter kwam dat ik baarmoederhalskanker had. Nooit eerder klachten gehad omdat ik geen gemeenschap had.
Nadat alles achter de rug was (inclusief de korte affaire met collega) hebben we nog een jaar gemodderd en toen heb ik besloten alleen verder te gaan. Geen ruzies, wel wederzijdse pijn over het mislukken van ons huwelijk. De kinderen waren toen 7 en 11. Ik ben een paar straten verderop gaan wonen met genoeg ruimte voor de kinderen. Mijn man bleef in ons huis. De kinderen zijn nog steeds de helft van de week bij mij en de andere helft bij hem. Feest- en verjaardagen vieren we als gezin, daar komt ook niets of niemand tussen.
We zijn nu 5 jaar verder en het gaat goed met ons allemaal. Mijn man (we zijn niet gescheiden) en ik zijn nog steeds een goed ouderteam en kunnen dankzij de afstand onze relatie en triggers ook anders benaderen. We kunnen er soms zelfs hartelijk om lachen als we merken dat we weer in ons oude patroon zijn gegleden.
De kinderen puberen volop en we genieten daarvan. Zij op hun beurt hebben nu de vrijheid om naar de ene ouder te gaan als ze tot rust willen komen omdat papa, mama, broer of zus op hun zenuwen werkt.
Je kan dus stellen dat we gelukkig uit elkaar zijn. We hoeven niets meer van elkaar behalve steun in het ouderschap en dat geeft veel rust. Geen frustratie, irritatie of onderliggende spanningen meer. En beide hebben we ons gezin op de eerste plaats staan. Er zijn nieuwe partners geweest die dat niet zagen zitten en die stonden snel weer buiten.
Ik weet dat wij helaas een uitzondering vormen. Als ik om mij heen kijk naar alle gebroken gezinnen, zie ik het maar al te vaak anders gaan en ten koste van de kinderen. Maar dat hoeft helemaal niet. Ik zeg niet dat uit elkaar gaan altijd de juiste oplossing is, het blijft ingrijpend en misschien traumatisch voor een kind. Ze hebben liever spanningen in huis dan dat papa of mama weggaat. We hebben allemaal veel verdriet gehad maar we hebben er het beste van proberen te maken.
En als ik zie hoe ze zich ondanks de hormonale stormen ontwikkelen tot sociale en stabiele personen hebben we het allemaal niet zo slecht gedaan.
Sterkte allemaal en fijn weekend,
Fély
Niet zijn vrouw
Onze omgeving ziet ons als een ideaal stel. Harmonieus, nooit onenigheid of zo. Maar zij zien ook niet wat er allemaal niet is. Dat was altijd heel vervelend want daardoor kon ik ook eigenlijk niet bij iemand mijn verhaal kwijt.
Mijn man heeft een autistische stoornis. Toen we daar achter kwamen was mijn verdriet groot. Ik realiseerde me dat er nooit wat was geweest én dat het ook nooit zou komen, iets waar ik tot dan toe altijd mijn hoop op had gevestigd. Nu gaat het goed met mij, na het verdriet zag ik ook de goede dingen weer: ik hoef niet meer mijn best te doen, we kunnen ons beter richten op wat wel goed werkt. Als huisgenoten kunnen wij het prima met elkaar vinden.
De kinderen hebben misschien geen bloeiende liefdesrelatie gezien maar ook weinig spanning en geen ruzies. Wel samenwerking en respect en ze zijn prima gehecht. Ik zou me daar echt niet zo druk over maken. Jouw kinderen zijn toch aan jullie ook goed gehecht? Daarmee heb en ze die vaardigheid voor het leven.
Mijn man weet van mijn vriend, de kinderen ook( al bespreek ik met hen niet de ins en outs) verder heb ik het er met niemand over, ik heb geen behoefte aan onbegrip. Voor de buitenwereld is het gewoon vreemdgaan wat ik doe en op zo n discussie zit ik niet te wachten.
Zorgen
Ik heb wel veel aan jullie verhalen, ik herken zoveel. Geen complete vrouw voelen, jarenlang vergeefse hoop hebben en halfslachtige afgedwongen mislukte vrijpartijen, maar ook weer die harmonie inderdaad. Hij en ik hebben beiden nooit goed geleerd met conflicten om te gaan, anders dan door ze te vermijden. Dat werkt oppervlakkig gezien goed, maar onderhuidse spanningen blijven broeien, er is nooit toenadering na afstoting, wat wel gezond is. Die harmonie is op het eerste gezicht een goed voorbeeld voor de kinderen. Maar, net als wij kunnen zij niet goed omgaan met conflicten. Daarnaast zie ik bij beiden wel dingen die me verontrusten. Eentje is zeer teruggetrokken en op zichzelf. Altijd opgewekt en voorkomend, fijne huisgenoot, voorbeeldkind, maar geen sociaal leven buiten het gezin. De andere is meer sociaal maar zeer, zeer kwetsbaar. We zien steeds duidelijker hoe hij verscheurd wordt door een loyaliteitsconflict ten opzichte van ons. Hij voelt drommels goed dat er iets niet klopt. De hechting tussen hem en mij is intens, die tussen hem en zijn vader is ook goed, maar van een heel andere aard. Ik zou graag meer in detail treden maar doe dat liever niet om herkenning te voorkomen. Op dit moment zijn er zoveel aspecten aan de relatiecrisis die allemaal door mijn hoofd spoken.
Hoe het bij ons zit
“niet zijn vrouw”: alle frustraties over en weer leiden bij ons tot gekibbel als de spanning oploopt door de dagelijkse beslommeringen. Voor mij is dat de ergernis over het gebrek aan intimiteit (geestelijk en lichamelijk) en de verdeling in taken. Voor mijn vrouw het gevoel er alleen voor te staan als ik aan het werk ben (zij werkt niet) wat ik in haar ogen te weinig compenseer, vooral in de emotionele betrokkenheid. Dat vind ik erg moeilijk omdat ik het gevoel heb daarin nooit aan haar wensen te voldoen, hoe hard ik ook mijn best doe.
Nu ik op de jaren terug kijk zie ik dat haar interesse in fysieke intimiteit altijd laag is geweest, terwijl hij bij mij hoog is. Ik maak mij inderdaad zorgen over het effect dat dit op onze kinderen heeft. Daarnaast maak ik mij ook zorgen over het standpunt dat wij moeten gaan innemen in de seksuele vorming van onze kinderen.
Een open relatie zoals Antje heeft klinkt mij heel praktisch, maar de ander moet daar maar voor open staan. Mijn vrouw in ieder geval niet. Ook al hebben wij geen intimiteit, als ik met een ander een intieme relatie begin dan is het over. Maar ik maak me wel zorgen over het “slechte” voorbeeld dat we aan onze kinderen geven.
Nu mr annoniem
Het klinkt alsof je vrouw zich doodongelukkig en 'geleefd' voelt, alsof ze niet het idee heeft dat zij zelf enige invloed heeft op de loop van haar leven.
Ik heb vroeger (jong volwassen) een relatie gehad die op een andere manier fout zat. Daarin was ik degene die geen seks wilde. Ik was sowieso nog groen als gras in die tijd en hij ook (het gaat hier dus over een andere hij dan mijn niet mijn man van nu, hè). Ik wist nog helemaal niet wat ik fijn vond en hij al helemaal niet. Hij wilde altijd en daarom wilde ik nooit. En het gebeurde nooit. Als hij me aanraakte, op welke manier ook, verstijfde ik al want ik voelde zijn lust die er gewoon altijd was als hij me zag. Hij had het daar moeilijk mee maar hij accepteerde het. Ik had geen idee in welke situatie we zaten, laat staan hoe we daar uit zouden kunnen komen. Ik had last van zijn libido, hij had last van mijn afweer. Uiteindelijk heb ik de relatie verbroken en heb in een latere relatie met een ervaren man mijn eigen seksualiteit pas ontdekt.
Heeft het bij jullie seksueel ooit wel goed gezeten? Of weet je dat niet zeker? En zou het kunnen helpen als je met je vrouw afspreekt dat jij je zin in seks de komende tijd zal bedwingen (of kanaliseren met doe het zelf werk buiten haar zicht) en elkaar alleen niet-seksueel aan te raken? Ik denk dat sowieso de erotiek pas weer terug kan komen als er eerst intimiteit zonder erotiek is teruggekomen.
Nu de intimiteit bedwingen
In het begin van onze relatie hebben we wel veel gevreeën, maar misschien kwam dat ook wel door de spanning van de nieuwigheid, en na een tijdje zijn we ruim 2 uur reiden van elkaar vandaan gaan wonen waardoor we elkaar alleen in de weekeinden zagen. Wanneer ik nu de intimiteit bedwing, dan gebeurt er niks. Immers onze intimiteit is al geminimaliseerd. Ik weet ondertussen zelfs niet meer hoe die intimiteit terug moet komen en wat mij moedeloos maakt, is dat is mij afvraag of zij uberhaupt wel behoefte heeft aan intimiteit.
Ik sta gewoon op positie 4 en dan heb je weinig zendtijd. Overigens ze ligt nu al weer te slapen, nadat ze onze middelste een verhaaltje heeft voorgelezen (en ik de andere twee).
Tja
Dat het bij ons goed gaat zoals het gaat, betekent niet dat ik vind dat men niet zou moeten scheiden. Zoals wij leven kan alleen als er in openheid en met respect met elkaar gesproken kan worden. Ik denk dat het anders altijd bij de een of de ander erg zal wringen. Dan kun je beter uit elkaar gaan en elkaar een ander leven gunnen. Ik denk dat kinderen over het algemeen flexibel genoeg zijn om ook daar hun weg in te vinden, mits beide ouders het goede willen en daar ook hun best voor doen. Goede exen van elkaar zijn is beter dan in een slechte relatie samenwonen.
Deel het met je vrouw
Geen intimiteit. Vrouw wil niet.
Ik lees een man die gefrustreerd is. Graag intimiteit wil. Graag seks wil met zijn vrouw. Die in zijn ogen zelf enorm zijn best doet.
Maar je doet de verkeerde dingen. Je doet dingen waarvan jij DENKT dat het zou moeten werken bij haar
Vraag haar wat ze nodig heeft. ( ik durf haast niet over die 2 boeken te beginnen, maar die het toch
. Geef haar het kado en lees de andere zelf.
Weet ze inmiddels dat je overweegt te scheiden? Ik lees wat jij ervaart en wil. En dat jullie gesprekken voeren bij een therapeut. Maar of jij echt deelt wat je bezighoudt vraag ik mij af. Betrek je vrouw hierin. Het is makkelijk om vanuit je burcht te roepen wat je allemaal mist.
Maar als je echt wil en je relatie wil veranderen, je kinderen wil laten zien hoe ouders liefdevol met elkaar om kunnen gaan zul je je nek uit moeten steken.
Laat haar dit toch lezen. Laat haar die boeken lezen. Laat zien dat je met haar verder wil. Wat heb je nog te verliezen?
En als dan blijkt dat ze uitspreekt dat dit haar leven is zoals ze het wil kun je alsnog alles op een rij zetten samen en conclusies trekken.
Nu heb ik het idee dat je je niet bloot durft te geven, dat je vrouw maar veranderen moet want jij doet al zo je best.
Jij hebt nu de sleutel in handen om de situatie te keren.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Mr anoniem
Het valt me op xdat de discussie een beetje seksistisch is. Krijgt een vrouw gen sex, dan is dat sneu maar als het een man is dan worden er allerlei cliché's uit de kast getrokken.
Ik blijf hangen op de opmerking van je vrouw dat het over en uit is als jij met een ander het bed in zou duiken. Dat riep de vrouw van het stel dat ik elders in dit draadje heb geschetst ook altijd. Maar nu mag de man zijn luisten toch buitenshuis botvieren.
Zelf heb ik in mijn twintiger jaren een relatie met eeh man gehad die na een onstuimig begin ook zelden meer iets wilde. Na acht jaar voortmodderen heb ik gezegd dat et echt iets moest veranderen, anders zou ik vreemdgaan. Toen ik dat uiteindelijk inderdaad deed, was er opeens heel veel begrip en vergeving. Maar het was te laat, vanwege zijn herhaalde uitspraken dat hij de relatie zou afkappen als ik zou vreemdgaan, had ik emotioneel al afscheid van hem genomen toen ik tot de daad kwam.
Food for thought
Brunette,
Je schudt me wakker.
Het risico zit er inderdaad in dat als we maar lang genoeg modderen, uiteindelijk de motivatie bij mij verdwenen is tegen de tijd dat het kwartje bij mijn vrouw gevallen is.
Ik ben immers niet voor niks dit draadje begonnen.
Andere gevoelens
'Voor mijn vrouw het gevoel er alleen voor te staan als ik aan het werk ben (zij werkt niet) wat ik in haar ogen te weinig compenseer, vooral in de emotionele betrokkenheid. Dat vind ik erg moeilijk omdat ik het gevoel heb daarin nooit aan haar wensen te voldoen, hoe hard ik ook mijn best doe.'
Je hebt gelijk, hoe hard je ook je best doet, het gevoel van alleen te staan voor de zorg voor de kinderen krijg je niet gecompenseerd. Je vrouw heeft op dit moment haar hoofd en hart vol allerlei emoties en gevoelens (en onzekerheden) rond de kinderen. Daar is geen plaats voor andere dingen.
Wellicht kun je die ruimte wel creëren. Bijvoorbeeld: oppas zoeken en samen een weekend weg; zorgen dat ze minstens één hobby van zichzelf heeft waar ze naartoe kan gaan, en dan zorg jij voor de kinderen; een dag in het weekend mag ze op stap met vriendinnen (die ze wellicht ook niet meer heeft, ze moet alles weer opbouwen) en dan zorg jij voor de kinderen; ze gaat toch ook zelf werken, de verdeling: zij thuis jij weg; is om vele redenen niet gunstig, noch voor jullie relatie, noch voor de kinderen, noch voor haar; eventueel kan ze vrijwilligerswerk doen.
Met andere woorden: probeer samen ervoor te zorgen dat er in het hoofd van je vrouw meer is dan alleen 'kinderen', zodat ze andere verhalen krijgt, andere emoties, andere mensen ontmoet die vervelend zijn of leuk zijn en haar hersenen weer andere activiteiten gaan ondernemen. Pa dan zal er ook weer ruimte ontstaan voor andre emoties bij haar, kan ze zichzelf weer gaan zien als een mens in plaats van alleen maar moeder, kan het zijn dat haar gevoel van isolement (wat reëel is als je alleen thuis bent met kinderen) verdwijnt en kunnen jullie samen weer een relatie hebben.
Seks is geen geïsoleerd iets, het heeft een bedding binnen een relatie. Voor die relatie zijn er twee nodig. Je vrouw lijkt op dit moment als het ware opgesloten in een cocon, van zorgen en kinderen, geen partner dus in een relatie.
Overigens: vergis je niet. Ik heb ooit een professor horen zeggen: als je in het eerste jaar elke keer een gulden (zou nu een euro zijn) in een spaarpot stopt als je seks hebt met elkaar, en je zou na een jaar elke keer een gulden eruit halen, dan zou er aan het einde van je leven nog geld in de spaarpot zitten. Met andere woorden, zo bijzonder is het verschil tussen het begin van je relatie en nu niet.
Tsjor
En een weekendje weg?
Mijn man heeft me ooit verrast met een weekendje weg...dat was nadat nummer 2 geboren was en nogal bewerkelijk was geweest lange tijd. Daarvoor was de oudste ook nog erg ziek geweest...Ik was gewoon op. Werkte ook nog erbij...en was al blij als ik ze allebei gevoed en tevreden ingestopt had en ze rustig waren....Ik was ook gewoon moe, moe, moe...
Man had helemaal alleen zonder dat ik het wist een weekendje geboekt. Mijn vriendin wist het wel, want die pastte op de kinderen de schooldagen en het weekend gingen ze naar mijn broer.Hij had zelfs mijn afdelingshoofd gebeld om te vragen naar mijn rooster. Hij had ook nog het hotel gebeld en gezegd dat het onze huwelijksdagviering was en of ze een leuke verassing konden voorbereiden. En een dineetje geregeld na aankomst. Man had speciaal een hotel geboekt dat tot 11.00 uur ontbijt serveerde zodat ik bij kon tanken...Ik was helemaal overdonderd. Normaal is mijn man helemaal niet van de verassingen of romantiek en van die vage toespelingen die je wel eens geeft als je b.v. jarig bent pikt hij helemaal niet op. En al mijn tegenwerpingen van : "Ja maar..." bleken allemaal al geregeld te zijn. Ik had vrij, geen erg noodzakelijke afspraken, oppas, en die boodschappen zou mijn vriendin wel doen als dat écht zo noodzakelijk was.
Het kostte me wel even moeite om de knop om te zetten, eerst was is zelfs geirriteerd door deze wijzinging van plannen, maar toen ik maar eenmaal weg was en daar was en bijgeslapen, begreep ik pas hoe enorm lief het van hem was en hoeveel moeite hij gedaan had. Hij had zelfs nagedacht over die oppas...daar had hij expres die mensen voor gekozen omdat hij wist dat ik die vertrouwde en ze de kinderen goed kenden. Wow dat hij dáár zelfs over nagedacht had....Dat bracht de intimiteit pas écht terug tussen ons. En toen dat er maar eenmaal was....Daarvoor was is als een robot. Ook omdat ik gewoonweg moe was. En mijn hoofd er niet naar stond. Het was meer op de automatische piloot. Dat weekendje bracht weer terug hoe lief hij ook kan zijn en hoe meelevend. De laatste avond kwam de klik weer.
Soms grapt man nu nog wel eens als ik klaag dat ik moe ben...: "Wil je weer een weekendje weg?"
Ik denk dat je wel ervoor moet waken dat je niet teveel verwacht. Ik denk dat als je vrouw voelt dat jij wat ervoor terugverwacht dat het niet zal werken. Dus verwacht niets, doe het alleen gewoon omdat je aardig bent en haar wil steunen.
groeten albana
Nee, het was niet altijd zo.
Even een antwoord op de vraag of het altijd al zo was, dat je geen echt paar bent etc. In het begin, al 30 jaar gelden, deden we veel samen, vooral veel reizen, avontuurlijke vakanties etc. In het weekend veel weg, leuke dingen doen, uit eten, naar vrienden. Maar nu ik er op terugkijk heb ik daarvoor altijd het initiatief genomen, altijd. Toen we eindelijk (man wilde er nooit over praten) kinderen kregen toen ging het snel bergafwaarts. Hij op z'n eigen eiland en ik de kinderen met alles wat daar bij hoort. Pas veel later heb ik ook ontdekt dat hij een autistsiche stoornis heeft en dat merk je op het moment dat er kinderen komen, dan verandert er zoveel. En hij kan niet tegen veranderingen. kinderen veranderen ieder uur, daardoor trok hij zich nog meer terug. En dat is alleen maar erger geworden. Vakanties wil hij liever niet meer, dat is te veel veranderingen. Daarom neem ik altijd vrienden of familie mee, ga nooit meer alleen met hem en de kinderen. Of we gaan zonder hem. 5 jaar geleden wou hij ook geen sex meer. Had-ie geen behoefte meer aan. Ik wel. Nu doen we helemaal niets meer samen. Ja, we wonen in één huis en eten samen en dat is het. Hij bemoeit zich nauwelijks met de kinderen, alleen als ik het vraag. Hij werkt, komt thuis, eet, computert en gaat naar bed. Op z'n vrije dag en weekend zit hij alleen maar op de bank spelletjes te doen. Ik moet hem vragen of hij iets wil doen, komt niet in hem op. Ik kan soms echt niet meer tegen zijn aanwezigheid. Hij praat ook nauwelijks, alleen hoogstnoodzakelijke dingen, zegt geen woord te veel. Bepaald geen ideale situatie. Maar uit elkaar gaan is nu geen optie. Hij noemt het zelf een zakelijke relatie en hij vindt het prima zo. Ik heb regelmatig gesprekken bij een psycholoog omdat ik het heel moeilijk vind. Mensen om je heen snappen het ook niet en zien ons als ideaal paar, omdat we al zo lang samen zijn.
Ik heb in huis mijn eigen ruimte en binnenkort wil ik ook een eigen slaapplek ergens maken.
Mr annoniem, ben jij..
Diederik Samson?
Serieus nu weer: Ik vind dat er ook in dit draadje wat te gemakkelijk heengestapt wordt over de impact die een scheiding op kinderen heeft. Dat kinderen misschien wel beter af zijn met een scheiding dan met spanningen in huis of ouders die niet meer van elkaar houden, dat vind ik toch een beetje een excuus dat gebruikt wordt om een scheiding goed te praten. Ik denk dat als je het kinderen vraagt, ze altijd liever kiezen voor papa en mama die samen blijven, zelfs als er spanning is of langs elkaar heen leven. Nog 10 jaar volhouden lijkt oneindig lang, maar is het niet op een volwassen leven. Zelf snap ik juist niet waar de afgelopen 10 jaar, met jongenkinderen, ineens gebleven zijn, eerlijk gezegd. Zo snel gingen die voorbij! In elk geval sneller dan ze voor een jong kind gaan die opgroeit met gescheiden ouders. Een van de impact-aspecten is ook, heel droog, de financiele. De moeder gaat er, als de kinderen bij haar blijven (wat bij jullie voor de hand lijkt te liggen) er vaak flink financieel op achteruit. Dat heeft bewezen een nadelig effect op de kansen en levensloop van de kinderen. Bedenk dat twee huishoudens onderhouden meer kost dan 1, en dat het bij jullie van 1 salaris moet. Je vrouw is al lang uit het arbeidsproces, als ik het goed lees, en zal dus niet makkelijk in deze tijd een goede baan vinden. Van alimentatie leven is geen vetpot en voor jou en je nieuwe leven blijft er ook misschien wel weinig over na betalen van die alimentatie. Ja, het is wel een beetje zakelijk, maar telt ook mee in het leven van opgroeiende kinderen. Daarnaast gaan zij hun vader missen, en jij een deel van hun leven en hun opgroeien. Althans, ik neem maar even uit dat je ze dan niet elke dag meer ziet. Zonde (want het gaat echt heel snel, sprak oma).
Kortom, ik zou niet snel kiezen voor een scheiding als er jonge kinderen zijn en geen onhoudbare problemen maar alleen wat onvrede.
Toevoeging
Als ik mijn eigen reactie teruglees klinkt het wat veroordelender dan ik bedoelde. Zoals ik bij mijn eerdere reactie al opmerkte: dit is slechts mijn 50 cts, geheel en al mijn persoonlijke mening. Zeker geen advies dus.
En de link nog
naar onderzoek effect scheiding e.d.:
http://www.ouders.nl/mdiv2006-echtscheiding.htm
Een goede relatie
http://www.vn.nl/Archief/Samenleving/Artikel-Samenleving/Het-geheim-van-een-succesvolle-relatie.htm
"Liefde voor altijd, hoe doe je dat? Gelukkige stellen lijken op elkaar, leert de wetenschap. Ze kunnen zich goed beheersen en geven elkaar veel aandacht. En: seks wordt overschat."
Sex overschat?
Ik vind een gezond sexleven een noodzakelijke pijler onder een goed huwelijksleven (mits er fysiek niet van alles speelt) en ik snap heel goed dat je die intimiteit nodig hebt. Over die behoefte kan je het best met je vrouw hebben. Ook hier zijn er periodes geweest dat ik sex echt niet zag zitten (na de bevallingen), maar als mijn man hier last van had, ging ik hem echt niet aanraden dan toch maar even met zichzelf aan de slag te gaan, dan had ik hem echt tekort gedaan. Mijn man is tijdens een dip een keer heel hard gaan huilen (doet ie echt nooit). Dat heeft toen echt indruk gemaakt en ervoor gezorgd dat de schellen van mijn ogen vielen. Is dat misschien een idee, je verdriet en frustratie vol laten zien?
Waar ik me wel zorgen over maakte...
Omdat wij ook geen echt goed voorbeeld zijn van hoe een normale relatie hoort te zijn, was ik bang dat dat voor de kinderen heel slecht zou zijn. We gaan wel normaal met elkaar om, er zijn geen ruzies of spanningen, maar we knuffelen nooit, zeggen nooit iets liefs tegen elkaar etc. Mijn man zal ook nooit vragen hoe onze dag was, informeert daar ook niet naar, maar dat komt door zijn autisme. En kinderen zien dat natuurlijk. Ik heb het de kinderen wel uitgelegd en ze zijn heel veel bij vrieden en vriendinnen thui, logeren er regelmatig en zien daar ook hoe andere vaders en moeders met elkaar omgaan.
Ik heb het daar ook over gehad in gesprekken met een psycholoog die ik af en toe raadpleeg. Ze zei dat ik het heel goed had gedaan door de kinderen veel liefde, aandacht en warmte te geven (ik heb de opvoeding en verzorging altijd voor 90% alleen gedaan) hoeft het niet slecht te zijn dat ze geen goed voorbeeld zien van wat een normale relatie is.
Dochter van 18 heeft al twee jaar een vriend en het gaat heel goed samen. Dat was voor mij een teken dat het toch allemaal wel goed komt.
Om nog even terug te komen op de sex. Ik heb daar zelf veel behoefte aan en inderdaad een leuke vriend/minaar zou een uitkomst zijn. Ik denk ook dat mijn man daar geen probleem mee zou hebben. Dus..er zijn ook andere wegen dan scheiden.
Sanne: welke boeken raadde je me eigenlijk aan?
Sanne,
Ik heb deze draad even laten liggen. Soms is het beter even de zaken wat tijd te gunnen. Helaas gaat het niet de goede kant op. Ik voel steeds meer afstand naar mijn vrouw. We zijn op mijn initiatief ook gestopt met relatie therapie.
Nu zit ik de draad nog eens door te lezen en realiseer me dat ik jouw tip om twee boeken te lezen nog niet verder uitgezocht heb.
Ik kan echter de titels niet vinden.
Kan je mij die titels geven?
Al vast bedankt!
meer seks?
Hoi mr. Anoniem,
Ik zit in een enigszins vergelijkbare situatie als jij maar dan ben ik jouw vrouw, zeg maar.
Zou meer seks voor jou een aanzienlijke verbetering zijn? En dan bedoel ik niet verplichte seks maar seks zoals vroeger, met alles erop en eraan. Zou dat je gevoel weer kunnen aanwakkeren?
Een van de problemen bij ons is ook de afwezigheid van de passie (en dus te weinig seks). Ik kan daar mee leven, ook al mis ik het wel. Maar nu we ineens, nu alles is benoemd, weer hele fijne seks hebben.
Een van de redenen voor mijn gebrek aan lust is dat ik vind dat mijn man vaak niet aardig is, tegen mij of de kinderen. Hij kan een enorme botte hark zijn (en weet dat ook van zichzelf). Nu is hij wel lief en aandachtvol, misschien omdat hij zich ook schuldig voelt.
Mijn vraag is dus deels oprecht maar deels ook uit wanhoop vanuit mijn eigen situatie.
Zou het zo "banaal" zijn? Is seks echt een van de dragers van een relatie?
Is geen of weinig seks een reden om te scheiden, om je gezin uiteen te laten vallen?
Voor mij niet. Maar goed, it takes 2 to tango.
aanvulling
Sorry, zag dat ik een zin niet helemaal had afgemaakt:
Maar nu we ineens, nu alles is benoemd, weer hele fijne seks hebben, voel ik ook dat het gevoel van "toen" weer bij vlagen terugkomt.
chaoot
Excusses voor mijn trage antwoord.
Meer seks zou voor mij inderdaad een aanzienlijke verbetering zijn. Dat komt dan ook doordat seks natuurlijk niet uit de lucht komt vallen. Het is het eindresultaat van een proces van opbouwen van spanning, affectie etc wat daar aan vooraf gaat.
Nu is een keer in de drie jaar voor mij ook al meer, maar dat is niet wat ik bedoel natuurlijk .....
Geen seks maakt mij na een tijd chagrijnig. Ondertussen heb ik mijn "oplossing" voor als de nood te hoog wordt buiten de deur gevonden. Maar je wil niet weten hoe zeer ik er naar uit kijk om het met mijn vrouw te herstellen.
Omdat het nu echter mij te lang duurt, mijn vrouw gezegd heeft nog steeds eerst aan zich zelf te werken, merk ik dat meer en meer bezig ben om toe te leven naar een leven zonder haar, zodat ik de ruimte kan krijgen voor een nieuwe partner.
Helaas, maar de koek is bij mij op.
