Schoonmoeder is een heks!
Ik heb een vervelende schoonmoeder, en dat is zacht uitgedrukt.
Al heel mijn huwelijk wil ze zich overal mee bemoeien, alles dwarsbomen, ruzie stoken, iedereen tegen elkaar opzetten, ze heeft al veel ruzie met me gemaakt, ze is jaloers, noem maar op!
Ook wil ze steeds maar aandacht, ook steeds het slachtoffer spelen!
Ze speelt ook in op mijn man zijn gevoelens en hij gaat daar steeds op in.
Wanneer er ruzie of discussie is trekt hij steeds partij voor haar.
Schoonmoeder is een echte heks! Dat wist ik al, maar nu heb ik iets ontdekt dat ik niet meer kan aanvaarden, het is voor mij genoeg geweest!
Ze zegt nooit goeiedag tegen me, nooit. En vorig weekend toen ik bij haar was met gezin zei ze weer niks tegen me. Zoals gewoonlijk...Iedereen krijgt een kus en een goeiedag behalve ik! Ze blaft me ook steeds maar af. Er zijn geen woorden gevallen, ik ging gewoon naar huis met m'n man en 1 kind. Mijn zoontje bleef bij haar om bij zijn oma te overnachten en wat doet zij?
Wel, ze neemt hem mee naar een vriendin van haar en begint daar te huilen en zegt dat IK nooit vriendelijk ben tegen haar en dat ik nooit een goeiedag tegen haar zeg en dat ze dan maar beter dood kan zijn en ook op het kerkhof kan gaan liggen!
Ook heeft ze gezegd tegen die vriendin dat ze van mij haar kleinzoon nooit nog mag zien!
Mijn zoontje heeft me dit zelf verteld na dat weekendje bij haar. Ten eerste is hij nog maar 12 jaar, dan zeg je zo'n dingen niet in het bijzijn van een kind. Ten tweede is het er weer zwaar over en nu ben ik het zat!
13 jaar ben ik nu gehuwd. 13 jaar probeert ze alles stuk te maken. 13 jaar zet ik mij voor alles in, probeer ik steeds goed te doen.
Nu vraag ik me af...
Wat bezielt haar toch steeds? Wil ze m'n huwelijk doen ontploffen? Is het dat wat ze wilt? Of is ze ziek? Bestaat dat? slachtoffer-rol-ziekte?
Ik heb met haar al zoveel meegemaakt...Het is gewoon te lang om hier te vertellen maar ik ben wel al 3 keer samen met mijn dochter in behandeling moeten gaan bij een therapeut door haar gedrag en uitspraken tegenover ons.
En nu weet ik niet meer wat ik moet doen. Scheiden? Blijven? Wat?
Als ik tegen mijn man zeg dat ik haar niet meer wil zien begint die te drinken!!! Zo graag ziet hij haar dus!
Ik weet het echt niet meer.
Heeft mijn huwelijk nog wel zin?
Wat zou jij doen?
Ook heb ik geen zin meer om met kerst met haar nog aan een tafel te zitten. Ze moet niks van me hebben, ze haat me, ze liegt, speelt toneel, draagt een masker...
Mijn man zelf doet vaak met haar mee. Soms is hij lief en doet hij zijn best, maar vaak brult hij op mij en de kinderen, op de hond ook.
Ik heb al veel meegemaakt met hen. En nu weet ik het niet meer. Wanneer ik hem zeg dat ik aan een eventuele scheiding denk zegt hij dat hij niet kan leven zonder me. Hij herhaalt dat ook vaak. Ook hierover wens ik nu niet uit te breiden, het verhaal is gewoon te lang.
Maar mijn energie raakt stilletjes aan op.
Wie heeft raad?
Anoniem
Beste Anoniem,
Het klinkt alsof je inderdaad wel heel klem zit. Ik heb een misschien wat vreemd advies... Kijk, je schoonmoeder ga je niet veranderen, je man is ook erg lastig om te veranderen. Waar je wel heel veel aan zou kunnen hebben, is zelf leren hoe je beter met deze situaties om kan gaan. Eigenlijk heb je daar wat aan voor de rest van je leven. Dus bij bijv. een professionele coach, counsellor of psycholoog manieren bij gaan leren hoe je wat anders, misschien beter, voor jezelf kunt opkomen.
In elk geval sterkte,
Mar-is
Stap 1
Stap 1 : breek met je schoonmoeder. Weiger vanaf nu alle contact met haar. Waarom zou jij moeten doen alsof als zij je behandeld als oud vuil.
Als je man daar niet mee kan leven is het aan hem haar aan te pakken.
Moet je toch met haar ergens samen zijn, reageer dan op haar gedrag. Spreek er haar op aan. En als je man dan haar kant kiest, dan vertrek je, mét de kinderen, maar zonder hem. Dat hij maar bij z'n mamma blijft dan.
Het zal niet alles oplossen maar je zult je al beter voelen als je niet over je heen laat lopen en wellicht krijgt je man wat respect voor je.
De klassieke vraag aan je man
Wie kies je als het erop aankomt? Je moeder of mij?
Je man of vrouw gaat voor alles in een gezonde situatie. Ook voor je eigen ouders. Als ouders lelijk doen hoor je in mijn beleving de kant van je partner te kiezen, want dát is degene waar je mee door het leven moet.
Als beide partijen, ouders en partner, er een potje van maken hoor je minstens je best te doen om het op te lossen. Dat doe je niet door alleen de kant van de moeder te kiezen en een pot bier uit de koelkast te rukken. Ik zou dat echt een belediging vinden.
Ik kan zo op afstand niet oordelen of je aandeel in dit probleem echt zo klein is als je zegt. Ik ga op jouw verhaal af en het lijkt mij verstandig dat er duidelijkheid komt. Blijkbaar voelt je schoonmoeder zich net zo slachtoffer van de situatie als jij. Daar kun je het mee eens zijn of niet, maar zo voelt ze dat. Het lijkt mij dus goed om eens hardop uit te spreken dat je voortaan een normale begroeting wilt en normaal geaccepteerd wilt worden, zodat jij ook haar kant op positiever kunt reageren. Als dat niet lukt vind ik dat het je vrijstaat niet meer op familiebezoek bij je schoonmoeder te gaan. Een gelegenheid als kerst breng je dan als gezin thuis door. Als je man daar tijdens zo'n dag even langs wil gaan (en daar niet de rest van de dag blijft) moet dat wel kunnen vind ik, zolang maar duidelijk is dat hij jou steunt. Dus daar draait het voor een groot deel om: kan je man jouw steunen of zit dat er gewoon niet in?
Het ligt niet aan mij in ieder geval
Ik heb haar op die 13 jaar reeds 3 keer buiten gezet, haar 3 keer een volledig jaar niet meer willen zien.
Maar heb haar ook weer 3 keer nieuwe kansen gegeven. Niet voor haar, maar voor mijn man want die kon er niet mee leven.
Toch...elke kans is gewoon maar schone schijn, ze hervalt steeds weer in haar oude, of zeg maar normale manier van doen.
Ik geef je enkele voobeelden van haar gedrag of uitspraken:
Ik ben mijn moeder verloren aan kwaadaardige kanker, op minder dan 2 weken werd ze ziek en stierf ze. Ik was 19, zij 39. Ik bleef achter met 2 broers en 1 zus, ik was de oudste dus runde het hele huishouden.
Op de avond voor een Allerheiligen zegt ze tegen mij: JIJ WEET NIET WAT HET IS OM EEN MOEDER TE VERLIEZEN! Ik heb toen de dag erna op Allerheiligen heel de dag liggen huilen.
Op een zekere verjaardag krijg ik van haar een flesje parfum, ik doe mijn kadootje open en zij komt ruiken aan het flesje en zegt me: MMMM....LEKKER, INSECTICIDE!
Als ze me een pralientje wilt presenteren zeg ik tegen haar uit beleefdheid en omdat ik op mijn lijn probeer te letten ééntje dan, waarop zij zegt: MEER KRIJG JIJ OOK NIET!
Kort na de dood van mijn schoonvader met wie ik wel een betere band had zegt ze tegen mij waar mijn man bij staat: HIJ HEEFT JE ALTIJD GEHAAT! HIJ HEEFT JOU NOOIT DE JUISTE VROUW GEVONDEN VOOR Z'N ZOON.... Ik was daar kapot van en moest in therapie.
Als het moederdag is wil ze steeds in het middelpunt van de belangstelling staan, overal mee bij betrokken zijn, kadootjes krijgen, maar ik krijg dan niks want zij zegt: MOEDERDAG IS ALLEEN MAAR VOOR DE OUDSTE....
2 jaar geleden neemt mijn man haar mee op een 14 daagse vakantie. Zij negeert me daar en spreekt niet tegen mij, overal moet zij naast mijn man zitten en na 1 week barst de bom, zij en mijn man maken in Frankrijk keiharde ruzie met mij en m'n dochter (15) toen 13 jaar, dochter is niet het natuurlijke kind van mijn huidige man overigens...Ze nemen me mijn geld en gsm af zodat ik geen contact kan maken met MIJN familie. Vakantie was een hel voor ons, zij had er plezier in en dronk samen met mijn man en begonnen dan op mij en dochter, ook zoontje werd tegen ons opgezet (hij is wel het bloedeigen kind van hun) En ze hebben daar onder andere dingen gezegd als: Zie ze daar nu zitten! Ze hebben nog geen nagel voor aan hun kont te krabben, het krapuul....
Daarna ik en dochter opnieuw in therapie.
Zo kan ik een boek schrijven....
Schoonmoeder is labiel, maar man ook denk ik nu...
Anoniem
Ik ken je verhaal wel van eerdere draadjes, en weet daarom dat er veel meer achter zit nog.
Ik denk dat het belangrijker is om je te richten op de relatie met je man. Ik zou veel meer moeite hebben met zijn reactie dan met mijn schoonmoeder. Hij is je man, en zeker het verhaal van de vakantie vind ik zo schokkend, veel schokkender dan wat je schoonmoeder doet. Met je man ben je getrouwd, niet met je schoonmoeder. Hij heeft voor jou gekozen, hij 'hoort' van jou te houden. En je dan zo behandelen op vakantie. Dat hij niet wil breken met zijn schoonmoeder is zijn keuze, maar dat hij jou net zo behandeld als zij doet, is ook zijn keuze. En dat jij dit kennelijk accepteert is ook weer jou keuze.
Je hebt een keuze namelijk. Je hoeft dit niet te accepteren. Ook al heeft je man problemen. Zo ga je niet met elkaar om, er zijn grenzen. En waar die grens ligt bepaal jij.
Roos
Sorry
Ik lees nu pas dat je niet wil uitweiden over de relatie met je man. Sla mijn vorige berichtje dus maar over.
Over je schoonmoeder zou ik willen adviseren om niet meer naar haar toe te gaan. Laat je man alleen gaan met de kinderen en blijf thuis. Stel vooral je oudste dochter niet maar aan haar bloot. Doe het vooral voor haar, misschien kan je er dan de kracht voor vinden.
Roos
Er staat me bij
dat ik je verhaal vaker heb gelezen. Zoals jij het vertelt is het wel heel erg. Ik begrijp nooit dat er mensen zijn die zoveel genoegen scheppen in het kwellen van anderen. Ik zou het niet accepteren als mijn man zijn moeder zo haar gang liet gaan. Ik blijf bij mijn antwoord van hiervoor: kiest je man voor jou of voor zijn moeder? Als hij wat hij met zijn moeder heeft niet op wil geven voor het geluk van zijn vrouw is hij jullie huwelijk niet waard.
Ook ik
heb dit verhaal in een eerder draadje gelezen. Je hebt toen een heleboel tips gekregen, zo kan ik mij herinneren, en ook verwijzingen naar het archief waar nog meer posters een soortgelijk probleem aankaarten.
Mijn vraag aan jou is: wat heb je ondertussen met die tips en adviezen gedaan? Je kunt de vraag hier namelijk op 10 verschillende momenten stellen en steeds andere bewoordingen en voorbeelden gebruiken, maar wij kunnen je schoonmoeder niet veranderen, wij kunnen je man niet veranderen, wij kunnen jou niet veranderen en wij kunnen geen beslissingen nemen voor jou. We kunnen zeker niet zeggen "ga scheiden" of "breek met je schoonmoeder". Je moet zélf een besluit nemen en dat uitvoeren. Dus nogmaals: wat heb je ondertussen gedaan met alle adviezen en wat wil je nu?
Actie
Ongeveer een maand geleden pas liep hier een draad over jouw twijfels jegens je man. Het verhaal van je vakantie heb ik ook al eerder gelezen. Als jij blijft ga je straks je schoonvader achterna, echt hoor je man en je schoonmoeder nemen je stapje voor stapje elk gevoel van eigenwaarde weg. Straks zie je geen andere uitweg meer. Met alle ellende met je dochters pols heb ik ook nooit ergens gelezen wat je man ervan dacht of wat die had ondernomen. Ik snap dat het zijn eigen kind niet is, maar toch... Ik begrijp dat je zoon een autistische stoornis heeft, vaak is dit erfelijk, kan dit ook niet bij je man aan de hand zijn? Jouw man heeft dankbaar gebruik gemaakt van het feit dat jouw jeugd een slecht eind kende, je moeder die te jong overleed, waardoor jij je opleiding niet hebt kunnen afmaken. Volgens mij heb ik ook wel eens gelezen dat je weinig steun van je vader hebt gehad destijds. Daarna nog zwanger van een man die je liet zitten. Je voelde je al niet echt geweldig meer, had weinig zelfvertrouwen en toen kwam je man voorbij die in het begin misschien lief was, maar toen de buit eenmaal binnen was liet hij zijn ware aard zien. Intussen was jij er dusdanig van overtuigd dat je niets waard was dat je alles deed om het hem naar de zin te maken. Je keek tegen hem op, omdat hij meer geleerd had en uit een rijkere familie kwam, daarbij vertelde hij je keer op keer dat je niets waard was en beroofde je zelfs van je vrijheid. En als iets hem niet zinde ging hij niet schreeuwen, vooral tegen de kinderen, die jouw zwakke plek zijn, wat hij haarfijn door heeft. Dus schreeuwen tegen kinderen = zijn zin krijgen. In je directe omgeving heb je niemand die je in vertrouwen kunt nemen, dus je wendt je keer op keer naar dit forum met min of meer hetzelfde verhaal. Ik voel een ontzettende eenzaamheid uit jouw berichten en heb zo met je te doen. Wat jij moet doen is hulp zoeken irl, een therapeut, maatschappelijk werkster oid. Ga een opleiding doen en zoek een baan, zodat je weet dat je niet meer afhankelijk bent van deze man en zijn moeder. Speel intussen het spelletje mee, maar bereidt intussen je vertrek voor, al duurt het 2 jaar. Ga die opleiding doen, sluis wat geld etc. Normaal vind ik dit laatste niet netjes, maar met jouw man die jouw dusdanig opsluit heb ik echt geen medelijden. Al doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen. Je wilt toch niet dat je dochter straks net zo'n leven krijgt als jij? Ik begrijp dat hij ook nu al bezig is jouw dochter zelfvertrouwen te knakken zoals hij bij jou doet, die is straks ook helemaal murw en ervan overtuigd dat ze niets waard is en ook vatbaar voor een crimineel zoals haar stiefvader. Want ja vrijheidsberoving/ontvoering is een misdaad. Sorry, misschien ga ik buiten mijn boekje. Ik weet dat er laatst mensen aan je oprechtheid twijfelden, dat heb ik helemaal niet. Maar ik geloof wel dat je heel erg wanhopig bent en gewoon heel graag wilt dat iemand je ziet staan en je op waarde schat. Nou dat gaat je man en je schoonmoeder niet doen. Hoe is de relatie met je broers en zussen? Misschien kun je daar je verhaal eens doen (en elke week/maand een beete geld parkeren), zou goed zijn als je iemand in Belgie had die je een beetje kon helpen. Hier werkt alles toch enigszins anders. Als je vind dat ik buiten mijn boekje ben gegaan dan bij voorbaat excuses, ik doe het echt met goede bedoelingen, als ik bij je om de hoek woonde kwam ik naar je toe fietsen om je daar weg te halen.
Zeg hallo wakker worden...
Geld afnemen op een vakantie kleineren jouw en je kindren...ik begrijp dat het verhaal op meerdere manieren naar voren komt, je zoekt dus duidelijk hulp en bevestiging, en terrecht maar annonoem...ga er nou wat mee doen!!! Nu!! Voor jzelf voor je kindren..teraphie kan helpen..maar dan moet je zelf daarmee aan de slag werken aan jezelf je situatie, kom op dame nu is het wel genoeg...je schouders eronder en door met die kids. Schoonmoeder moet geen invloed meer hebben, haal je schouders op en ga door met dingen die belangrijk zijn je kinderen je eigen ik..er zijn zoveel leuke dingen te ontdekken nog. Ik weet dat eht moeilijk is en kan ook verder niet over je situatie ordelen (oei ik doe het wel een beetje) maar ik zou er klaar mee zijn..mensen die zo met me om zouden gaan zou ik niet om me heen willen of ik nou getrouwd zou zijn of niet.. Ik wens je veel sterkte met welke keuze dan ook.. En praten (lees schrijven op een forum of bij de therapeut) is oke..maar doe er wat mee!
Sterkte!
Mamaloetje
Ik weet het...
Ik weet het, jullie hebben allemaal gelijk, in hoeveel draadjes heb ik al geschreven? In hoeveel ga ik dat nog doen? Wanneer stopt het? Het zal niet stoppen, nooit, zolang ik geen beslissing neem.
Er is een keuze, er is een weg, er is een ander leven, waarschijnlijk ook een beter, en het ligt allemaal in mijn handen maar het is de angst die me tegenhoudt.
Angst om loslaten, angst om het nieuwe, het vreemde, maar vooral ook de angst dat het mijn schuld zal gaan zijn wanneer hij domme dingen onderneemt.
Stel dat hij het doet, is dat dan niet mijn schuld? Want als ik blijf, zal hij het misschien niet doen... En als hij het wel doet, kan ik daar dan mee leven, hoe ga ik daar mee om?
Hij zei me: ik kan niet leven zonder jou.
Ik zei hem: Maar kan ik nog wel leven met jou? Ik heb toch ook recht op "EEN LEVEN"....
De laatste keer toen ik mijn kinderen ging halen bij schoonmoeder waren die zo blij dat ik er was. Ik stapte de lift uit (in de gang van haar appartement) en de kinderen hongen aan me en knuffelden me en gaven 1000 kusjes en schoonmoeder stond gemeen te kijken naar me. Plots was het blijkbaar genoeg geweest voor haar en zei ze nogal luidruchtig en hatelijk: Zouden jullie nu niet eens eerst naar binnen komen ség! Dat kwetste me. Van haar mogen kinderen hun eigen mama nog niet knuffelen, waar is haar moedergevoel???
Met mijn man heb ik er al vaak over gesproken, haar gedrag, zijn gedrag, haar laatste gedrag...
Ik zei hem: als je me echt graag ziet neem je het voor me op. Zet je je moeder op haar plaats. Maar hij doet het niet! Gisteren belde ze, hij hong bijna 3 kwartier met haar aan de telefoon. Praten, lachen, noem maar op, alles behalve het gesprek aanknopen over mij, zijn vrouw...Toen dacht ik, zie je wel? Hij zal het nooit doen. Wie ben ik dan nog? Wat ben ik dan nog waard?
Na het lezen van (al) mijn draadjes lees ik wat ik eigenlijk al weet. En inderdaad, ik kreeg veel tips, en inderdaad, ik deed niks met de tips. Weer uit die angst, maar ook uit medelijden met hem, maar ook omdat ik ondanks alles steeds maar weer het goede probeer te zien/zoeken in iemand anders, in hem.
En ja, ik voel me eenzaam. Verschrikkelijk alleen. Mijn mama zei me vroeger: Meisje, ik geef jou 1 goede raad, laat je nooit doen door je man of schoonfamilie, beloof je me dat? (zij had het ook moeilijk, ze was een Limburgse)
En wat doe ik? Ik laat me doen. En waar is zij? Ze is dood. En ik mis haar enorm, zeker NU. Mijn lieve lieve mama, wat zag ik haar zo graag!
Ze stierf zo jong. Volgende maand ben ik 38. Met andere woorden, vanaf dan nog 1 jaar en ik heb mijn moeder haar leeftijd bereikt. Tijd dus om in aktie te schieten.
Zal ik het redden financieel? Ik ben een huismoeder dus heb nooit inkomsten gehad. Mijn kindergeld en alimentatie kan ik ook niet opzijzetten hier. Alles moet op. Wanneer zijn geld op is moet ik dus bijspringen. Gaan we eens naar zee moet ik dat betalen. Koop ik iets nieuws moet ik dat ook terugbetalen. Hij verdient nochtans genoeg, toch komt hij er niet. Mijn pa zegt dat het niet klopt, dat hij geld achterhoudt.
Hij zegt me steeds: mensen die scheiden, geen werk hebben of alleenstaanden met kinderen worden allemaal sukkelaars. Het leven is duur. En tegen de kinderen zegt hij steeds: Jullie zullen al blij mogen zijn als jullie ooit werk vinden. Ik hoop dat jullie genoeg gaan verdienen want een huis zullen jullie nooit kunnen kopen. Reizen zullen jullie nooit kunnen maken. Met een beetje geluk misschien een goedkoop appartementje tja...
Enkele weken geleden zaten we in de auto. Er vloog een eikel van een boom tegen zijn wagen. Zoontje vond dat grappig en moest erom lachen. Hij draaide zich al rijdende om achter zijn stuur om hem uit te brullen, dat gebrul bleef maar duren, tot ik riep STOP het is genoeg geweest, en dan hij roepen op mij en dan hij zeggen tegen zoontje: kijk wat je nu gedaan hebt, nu is het allemaal weer mijn schuld!
Daarna hij brullen en vloeken tegen andere weggebruikers, en dan op zo'n moment voel ik me zo zwak en kan ik HET niet meer aan, dan wordt het me even teveel.
Enkele maanden geleden kocht hij een nieuwe wagen. Ik kan niet autorijden, heb ook geen rijbewijs, daar is ook geen geld voor volgens hem. Maar het strafste is dat ik wel mee op die autolening moest. Ook dit terwijl ik dus maar huismoeder ben, en ik met mijn domme kop heb dat getekend want ik durfde niet anders, schoonmoeder stond er ook bij, mijn pa weet dit niet, moest hij dit weten heb ik ruzie met hem, dus zwijg ik er maar over maar nu ben ik wel boos op mezelf!
In het draadje over de polsproblemen van m'n dochter waren er inderdaad mensen die dachten dat "IK" een probleem heb. (munchhausen by proxi) ofzoiets. Dat heeft me toen erg diep geraakt. Maar het deed me ook nadenken. Ik dacht...meisje, als er nu ook al mensen zijn die zoiets beginnen te denken dan wordt het zeker tijd dat je stappen gaat ondernemen. Ik ben niet ziek! Het is mijn omgeving.
Ik heb al genoeg gevochten, maar nu kan ik niet meer vechten, mijn energie raakt op. Ik wordt leeggezogen.
Het probleem rond het autisme bij mijn zoon blijken ze ook niet te aanvaarden.Laatst zij schoonmoeder tegen hem: Ik zie jou geen bakker worden, zo een dom beroep! Kies iets deftigs, ga naar de ASO! Alsof hij dat aankan...
Tegen mijn dochter zei ze: Hoe draag jij nou je sjaal? Je kent ook niks van de mode hé!
Scheiden, hoe doe je dat? Moet ik weggaan onverwachts wanneer hij werken is of moet ik dat doen in overleg met hem? Toch ben ik bang om die stap te zetten. Wanneer ik naar hem kijk krijg ik kippenvel. De dingen die ik zie en voel maken me dan angstig. De dag dat ik hier wil vertrekken hoop ik levend door te komen. Het verleden heeft me al vaker getoond dat hij erg agressief kan zijn. Bijna gek. Daarom durf ik het niet echt aan te kaarten. Soms denk ik, stel je voor ga ik op een dag slapen en word ik niet meer wakker de dag nadien. Zou best kunnen gezien het gedrag van hem, zijn ma en de daden van zijn pa. Heeft hij me trouwens al verteld 2 jaar geleden, weggaan is een man met de rug tegen de muur zetten en een man die met zijn rug tegen de muur wordt gezet is even ontoerekeningsvatbaar.
Een zware boterham, ik moet hem doorslikken.
Maar het is zijn gedrag dat me doet blijven ook. Morgen kan hij bv. heel lief en vriendelijk zijn en me knuffelen en iets leuks doen met ons. 2 dagen later is hij weer dat brullende beest. Ik heb zijn gedrag al eens aangekaart bij z'n moeder, zij zei daarop: dat is toch normaal dat hij zo is! Weet je wel hoe hard hij moet werken!!!
8 maanden geleden heb ik een andere man leren kennen. Hij wil mij en de kinderen gelukkig maken, maar hij wil dat ik eerst voor mezelf kies, niet voor hem maar voor mezelf. Dat ik de stap zet en alleen ga wonen met m'n kinderen en pas nadat ik me terug gelukkig en vrij voel wil hij met mij een toekomst in. Hij is lief en warm en heeft een hart van goud. Zijn moeder is ook een hele lieve vrouw. Het voelt alsof er eindelijk licht is op het einde van die lange donkere tunnel waar ik al jaren in ronddool, op zoek naar licht.
Het leven dat ik tot nu lijd, is niet het leven waar ik van droomde, of wat ik verdiende. Misschien is het toch tijd dat ik eindelijk eens voor mezelf kies en die stap zet. Ik hoop alleen maar dat ik het aandurf.
Maar het zal moeilijk zijn. Toch denk ik wel dat ik er kom. Ik hoop het tenminste.
Misschien begin ik toch maar best terug bij een therapeut om te praten over alles en mee naar oplossingen te zoeken, en wat raad vragen aan een raadsman. Dan ben ik toch al begonnen aan een nieuw begin...
Och lieverd toch!
Je weet wel wat de oplossing is, daar heb je geen therapie voor nodig om daar achter te komen.
Ik bedoel, denk je werkelijk dat een andere oplossing mogelijk is?
Je kiest voor jezelf en voor je kinderen, want hoe lang ga jij hen en jezelf nog bloot stellen aan deze mishandeling. Hoelang laat jij dit nog toe?
Je bent verantwoordelijk voor je kinderen, dus eigenlijk "verplicht" om ze daar weg te halen.
Die lieve man heeft helemaal gelijk, en ik zou zijn advies ten harte nemen. Want zou je voor hem weggaan en gelijk een andere relatie aangaan, weet je nog niet wat het is om voor jezelf te zorgen.
Laat je ten eerste nooit meer wijsmaken dat jij maar een (domme) huisvrouw bent! Je weet wel dat jij meer bent dan dit! Huisvrouw zijn is niet dom! En jij bent zeker niet dom!
En over dat je man gekke dingen gaat doen....lach erom, jij bent never nooit verantwoordelijk voor zijn acties! Nooit! Hij probeert je te chanteren.
Zie de feiten: Dit zal nooit ophouden, tot jij en je kinderen zorgen dat het ophoudt. Man en schoonmoeder ruiken je onzekerheid en dat je bang bent en maken daar gretig ge-en misbruik van.
Hoe je man en schoonmoeder zich gedragen is niet jou schuld, maar je laat het wel toe, ook naar je kinderen toe.
Heel veel sterkte en kom op voor jezelf en je kinderen.
Kijk eens op
www.startpuntscheiden.be en stap eens binnen bij het gemeentehuis in je woonplaats die kunnen je vast wel adressen geven voor informatie.
Vluchthuis?
Zou het niets voor je zijn om naar een vluchthuis te gaan tot je alles op een rijtje hebt ?
Tot je met alles een beetje in orde hebt ?
Ben je van Belgie ?
Laat je niet gijzelen
Laat je niet gijzelen door het idee 'straks gaat hij misschien domme dingen doen".
In de eerste plaats is de keuze voor het leven ieders eigen verantwoordelijkheid!
In de tweede plaats denk ik -op grond van wat ik zo lees- dat het nogal mee zal vallen hoor, met je man. Hij manipuleert je met die dreigementen!
sterkte, MariaRosa
Wat fijn
dat je niet boos bent om mijn posting. Iemand gaf een link naar een Belgische startpagina dat is heel fijn. Een vluchthuis vind ik ook een goede optie. Ik denk dat in NL een Blijf van mijn lijf huis noemen. Weet alleen niet of ze je daar toe laten, want op dit moment is geen sprake van fysieke mishandeling. Volgens mij moet je daar door de politie naartoe gebracht worden, want de adressen zijn geheim.
Maak een stappenplan, hele kleine stapjes en zet het hier neer. Ik denk dat Fladderbeestje je heel goed kan helpen. Je houdt dit al 13 jaar vol, 2 jaar kan er ook nog wel bij. Stap 1, vanaf nu word je de allerbeste actrice, je gaat een oscarprestatie neerzetten. Gedraag je poeslief, kook zijn lievelingsgerechten en (helaas) zorg dat hij sexueel aan zijn trekken komt dan zijn mannen beter te genieten nou eenmaal. Zo zal hij je minder op de huid zitten. Stap 2 als hij je minder op de huid zit, zoek je iemand die je kunt vertrouwen. stap 3 ga je naar die persoon spullen en geld sluizen. Ik begrijp dat geld sluizen moeilijk is, maar misschien kan die persoon spullen via internet verkopen, die hij niet zal missen en misschien als je man je gunstig gezind is zal hij je meer huishoudgeld geven.
stap 4 schrijf je in voor een andere woonruimte (ver bij hem vandaan), stap 5 ga werken aan je zelfstandigheid, volg een opleiding en/of zoek een baan. Hopenlijk is je man jou inmiddels gunstiger gezind en zal hij het betalen. Desnoods maak je hem wijs dat een beter ontwikkelde vrouw toch ook veel beter over komt op zijn zakenrelaties etc en dat je natuurlijk bereid bent alles voor hem te doen. Kortom palm de man en zijn moeder volledig in, speel 2 jaar lang toneel en plan vooral een einddatum, alleen zo houd je het vol, en vooral laat niks merken aan je kinderen. Heb je de film "sleeping with te enemy" wel eens gezien met Julia Roberts. Daar moest ik opeens aan denken.
Sterkte meid.
Hillary
Vluchthuis
In een blijf van me lijf huis kun je ook terrecht bij geestelijke mishandeling/agressie.
Bel gewoon eens op ter informatie. De telefoonnummers zijn vast wel te vinden onder 'vrouwenhulpverlening'.
Met alle respect Hillary, je stappenplan klinkt goed, maar ik denk dat 2 jaar een hele lange tijd zal zijn als bij -anoniem- nu de druppel over de mmer dreigt te lopen. Uit haar postings komt naar voren dat haar dit steeds meer en meer gaat beklemmen. Daarbij is nog eens 2 jaar voor de kinderen ook niet goed.
Bel voor info anoniem. Dat verplicht je tot niets, maar je zult wel tips krijgen of een vluchtweg.
Site
anoniem, lees eens op deze site. Staan een aantal mooie tips voor wat je klaar moet hebben staan voor het vertrek naar event. een vluchthuis.
Ik ga eraan beginnen te werken
2 jaar is inderdaad beetje te lang voor mij.
Maar ik ga wel doen wat jullie me aanraden en dat is gewoon maar nog even het spel meespelen, geld opzij zetten, etc. Ik zal gaan denken aan de dag dat ik het nodig zal hebben.
Bij mijn pa kan ik steeds terecht en bij een vriendin ook, dus dat is zeker geen probleem.
Nu moet ik hier even weer afsluiten. De gips van mijn dochter mag er zodadelijk af maar ikzelf ben ook ziek. Ik kreeg dit weekend verschrikkelijke buikpijn en ben net terug van een onderzoek in het ziekenhuis. Nu blijkt dat mijn beide eierstokken vol cysten zitten dus moet ik ook nog afspraak maken bij de gyn. Ik hoop dat het allemaal wat meevalt, het zal waarschijnlijk van de stress komen. Tot later en alvast bedankt aan iedereen voor de rea's.
Sterkte meid
En blijf gerust hier van je af schrijven als je een luisterend oor nodig hebt!
Roos
Sterkte
Sterkte meid, goed om te lezen dat je bij 2 mensen terecht kunt. Nu aan de slag. Vandaag begint de eerste dag van je nieuwe leven. Je man, schoondochter en ook je kinderen zullen het niet aan je merken, maar jij van binnen wel. Jij gaat vanaf vandaag werken aan je vrijheid. Zet hem op meid. Houd ons op de hoogte.
Wetswinkel
Bedankt voor de steun en de woorden, het geeft me moed en kracht!
Ik heb vandaag 125 euro weggezet. Vrijdag ben ik alleen en dan ga ik naar de wetswinkel raad en info vragen. Daar zitten bekwame advokaten en die zouden maar 20 euro vragen. Het is even zoeken en alleen reizen met de bus maar toch ga ik het doen want ik wil leven en ik wil een mooiere toekomst. Nogmaals bedankt om een luisterend oor te zijn, ik had het even weer nodig.
Anoniem
Hoe gaat het inmiddels met de hand van je dochter? Is de pijn nu over?
Groeten Lieuwkje.
Lieuwkje2
De pijn is weg en gelukkig maar want het heeft lang genoeg geduurd. Maandag mocht de gips eraf, het was wel even wennen want het voelde wat stijf en slapjes aan maar nu krijgt ze nog wat kine daarvoor en dan zou alles kits zijn 
Wow wat een daadkracht
Goed gedaan meissie, ben trots op je. 125 euro in een keer is wel gewaagd hoor, hoop dat hij dat niet merkt. Als jij nou elke keer hier je stappen meldt kunnen we je op afstand steunen. Zet hem op meid.
Super!
Goed van je zeg! Veel succes vrijdag, en laat even weten hoe het ging (als je wilt natuurlijk...)
Roos
Succes vandaag
Succes vandaag. Houd je ons op de hoogte?
Ziek
Het zal voor dinsdag zijn vrees ik want ben vandaag niet kunnen langsgaan. Ben namelijk ziek, hoofdpijn, keel en oorpijn,koorts ook, is ook mijn eigen schuld want heb woensdag in de tuin gewerkt en omdat ik het warm had gebeurde dat in mijn t-shirt...nu moet ik daar helaas de gevolgen van dragen. Ik hou jullie zeker op de hoogte. Nogmaals bedankt
Hoe is het nu?
Ben je al bij het bureau voor rechtshulp geweest? Hoe gedragen je man en schoonmoeder zich?
Hoe het is : niet goed!
Niet zo best.
Wetswinkel was gesloten dus ik helemaal naar daar voor niks! Het is dus weer uitgesteld...
Sinds gisteren sta ik wel eindelijk mee op het huis en dat werd tijd want ik stond wel mee op de lening voor dat huis maar niet op de rest. Gelukkig heb ik nu die financiele zekerheid daarvan, ik heb er 5 jaar op moeten wachten....
Op de auto lening sta ik ook al maar niet op de auto!
Dan nu weer andere probs! Mijn man begint weer zielig en down te doen en dan durft hij ook weer naar de nodige drank te grijpen. En dit allemaal omdat zijn MAMA nu niet meer mag komen van mij! Ik had hem gezegd dat ik het niet meer wilde, ik niet naar haar, zij niet naar ons en dat is nu weer "het grote probleem"
Zij weet het nog niet....
En binnenkort staan de feestdagen voor de deur....
Maar, dat is zijn probleem, niet het mijne, alleen lijkt hij het niet te begrijpen...
Ik vrees voor een nieuwe flinke ruzie de komende tijd want hij begint nu al weer te veranderen en als zijn moeder het binnenkort te weten komt zal die ook WEER zielig gaan doen en dan zal hun bom weer gaan barsten.
Alleen, ik laat me nu niet meer doen. Laat die bom maar barsten, dan heb ik meteen de reden waarom ik voor mezelf en mijn kinderen zal kiezen. Dan kan ik eindelijk weg gaan. Dan ben ik eindelijk verlost.
De 125 euro die ik opzij had gezet is op. Hij weer geen geld dus ik met die centen naar de winkel om eten.
Dat is toch niet normaal denk ik dan...
Er zijn zoveel mensen die zo weinig hebben en elke maand moeten uitkijken...Ze klagen ook minder.
Hij verdient meer dan genoeg. Ik durf het bijna niet te zeggen wat hij verdiend maar het is behoorlijk veel. Dan kan het toch gewoon niet zijn dat ik mijn kindergeld en alimentatie elke maand mee moet opdoen tot de laatste euro cent?
Mijn dochter is ook niet zo goed. Vandaag huilend vertrokken naar school en ik weet niet waarom, ze is erg gesloten. Heb geprobeerd om erover te praten en ze zei me dat ze geen misérie meer wilde dat ze gelukkig wilde zijn en niet meer een papa wilde hebben die altijd zeurt en brult en vuil naar haar kijkt.
Mijn hart brak.
Ik denk dat ik best nog even volhou tot na de feestdagen hier. Ik sta nog maar net mee op dat huis. Nu weggaan kan misschien alles in gevaar brengen? Of niet? Wie heeft raad?
