Schoonmoeder is een heks!

Wegwezen

Ja wat kan nu weg gaan precies in gevaar brengen? Alleen je financiele positie denk ik. Maar het redt wel je eigenwaarde en vooral ook die van je dochter. Wat je dochter zegt lijkt me vrij duidelijk. Lees het verhaal van Fladderbeestje, hoewel nauwelijks geld, is zij oh zo blij de stap genomen te hebben en haar eigenwaarde terug te hebben.
Als je toch eerst wat meer zekerheid wilt hebben, moet je het nog even volhouden, dat is niet anders. Dan moet je zijn spelletje mee spelen, dat is niet anders. Als het hem tegen zit, grijpt hij naar de drank en wordt gewelddadig en maakt al het geld op. Spreek hem niet tegen en laat zijn moeder komen, probeer hem en zijn moeder tevreden te houden. Ze zijn te stom om door te hebben dat je wat in je schild voert. Hoe is dat spreekwoord ook al weer, met stroop vangt met vliegen, zoiets.
Sterkte,
Hillary

Inbraakje mbt auto

de auto kan ook maar op 1 naam staan. Dus daar hoef je geen energie in te gaan steken om dat te veranderen.

groet, en sterkte want het is geen makkelijke situatie als ik je laatste berichtje lees.

Angela

Goed zo fladderbeestje

Ik dacht al waar blijft ze nou? Jij kunt het heel goed zeggen.

Ik weet het

Ik weet dat jullie gelijk hebben en wil ook wel echt voor mijn eigen leven gaan kiezen. Vrijheid ook. Zonder zorgen, zonder gezeur, zonder sentimenteel gedrag, zonder gebrul, noem maar op.
Ik ben dat ook wel echt van plan. Want dit hou ik niet lang meer vol. Elke dag voel ik me verder en verder erop achteruit gaan, voel ik me slechter en slechter en verdrietiger en verdrietiger. Ik denk vaak aan mijn overleden moeder en vraag haar opdat ze me ermee wil helpen want ik wil dit leven niet meer ik wil eindelijk ook eens gelukkig gaan worden en me goed voelen en Happy kinderen zien geen dochter meer die elke dag met haar hoofd op tafel ligt, buikpijnen heeft en down is.
Toch moet ik nu ook even m'n verstand gaan gebruiken wanneer ik aan de financiele kant denk. Ik ben maar een huismoeder en heb nog nooit een cent kunnen opzij zetten. Ik heb dus niks. Ik kan ook niet auto rijden en heb ook geen auto of rijbewijs. Maar ik heb wel 2 kidz. En die kidz gaan naar een dure Hotelschool dat niet goedkoop is. Dochter gaat in september reeds naar het 5de jaar en vanaf dan gaan ze ook flink beginnen reizen met de school. Dat moet ik dan kunnen betalen want ik wil echt wel dat ze dan mee kan gaan want dat zijn unieke ervaringen.
Volgende week ga ik een nieuwe poging wagen om naar die wetswinkel te gaan voor info daarrond. Ik heb nu de uren dat ze open zijn, vandaag opgezocht op internet. Het kost ook maar 15 euro dus geen 20, wat zeer handig is.
Ik heb 13 jaar hard gewerkt, overal mee mijn centen ingestopt, ook veel moeten incasseren, dus wil ik nu wel echt mijn deeltje kunnen krijgen op financieel gebied, ik heb dat nodig, in de 1ste plaats voor mijn kidz, hun opleiding, hun toekomst, ik wil geen dromen stukmaken...
Ook zit ik vol angsten. Bang om de stap, bang om die sprong in het duister, ook bang om het alleen zijn en staan en ook bang om het los laten met de eventuele gevolgen daarrond. Toch weet ik voel ik dat ik sterker ben dan ik denk, het zal me wel lukken en ik weet ook wel dat ik eens die stap gezet heb blij zal zijn en spijt zal hebben dat ik het niet eerder heb gedaan...
Dus ga ik naar die wetswinkel om info rond het huis, wanneer kan/mag ik weg en hoe?
Voor fladderbeestje heb ik enorm veel respect. Hoe zij dat doet zo in haar eentje, dat vind ik om U tegen te zeggen. En ze heeft gelijk, ik ben het helemaal met haar eens, geluk dat maak je zelf, daar heb je geen villa of massa's geld voor nodig. Geluk is in de 1ste plaats de liefde voor elkaar met het daarbij horende respect, begrip, vriendschap, luisterend oor, er zijn voor elkaar...
Als je later op je sterfbed ligt zal je hier boven niet beoordeeld worden op je huis je werk of je bankrekening! Maar wel op wie je bent, wie je was, wat je was...Hoe je omging met anderen enzovoorts.
Ik hoop dat het me lukt. Ik verlang zo naar rust.

Mijn geschiedenis die wis ik inderdaad elke keer, je weet maar nooit...
M'n man heeft mijn dochter niet geadopteerd. De natuurlijke vader van haar betaald me elke maand wel een alimentatie. Verder is er geen contact met hem, hij liet me zitten toen ik 7 maanden zwanger was voor een andere vrouw.Ze draagt mijn meisjesnaam.
Ik vind het wel fijn te lezen dat ik onthaalmoeder kan worden. Dat ligt me wel want hou van kinderen en onthaalmoeders zijn er te weinig, daar had ik nog niet aan gedacht, bedankt dus voor de tip.
In de wetswinkel zal ik ook informeren of ik geen rechten heb op studie-toelage's. Ik denk het wel, toch zekers wanneer ik er alleen voor sta. Ook de alimentatie moet worden aangepast want eigenlijk had ik al rechten op meerdere verhogingen naarmate het kind ouder werd maar dat is nooit gebeurd sinds een half jaartje terug dus misschien kan ik die verloren jaren nog terug krijgen, ik hoop het in ieder geval, dan zet ik dat op haar spaarboekje en kan ik daar al een heel eind mee verder voor de kosten verbonden aan de school.
Nogmaals bedankt voor de tips!

Zo anoniem!

Wat ben jij lekker op weg zeg! Zit hier helemaal tevreden naar mijn pc te turen! En huismoeder dat kan wezen maar dom zeker niet!

Mijk

Dat is tenminste iets

Dat de vader van je dochter wel alimentatie betaalt. Helaas weten wij natuurlijk weinig over de Belgische wetgeving, daarom is het ook essentieel dat je naar die wetswinkel gaat.
Omdat ik het opper dat je onthaalmoeder kunt worden betekent dat natuurlijk niet dat dat ook zo is. Zoals gezegd ken ik de Belgische wet niet, dus ik weet niet of je bepaalde diploma's moet hebben. In Nederland zou je het in ieder geval kunnen worden. Maar goed dat is niet zo moeilijk om uit te vinden toch? Er is hier een dame actief op het forum, Katrien, die in Belgie onthaalmoeder is. Die weet eht vast precies.
Sterkte weer en houd ons op de hoogte,
Hillary

Riep iemand?

Ik ben inderdaad onthaalmoeder in België.

In theorie kan je zeker onthaalmoeder worden, anoniem. Ik zeg "in theorie", omdat je in de praktijk eerst eens heel goed moet uitrekenen of je wel voldoende gaat verdienen.

Er zijn twee mogelijkheden, je begint als zelfstandige onthaalmoeder of je werkt via een Dienst voor Opvanggezinnen. Beide systemen hebben hun voor- en nadelen.

Financieel is het interessanter om als zelfstandige onthaalmoeder te beginnen omdat je dan je prijs zelf bepaalt en je bijvoorbeeld kan werken met een forfait (vaste prijs) ipv dat de ouders betalen voor de reële prestaties. Werk je voor een dienst, heb je die mogelijkheid niet. Maar dan heb je wel ondersteuning, geen administratieve rompslomp, enz.

Let ook op dat je woning moet aangepast zijn aan de opvang. Hiervoor zijn er controles door Kind & Gezin (als je als zelfstandige werkt) of door de Dienst (als je voor een dienst werkt).

Informeer je grondig, niet alleen bij K&G of bij een Dienst, maar ga ook eens horen bij andere onthaalmoeders.

Het is een heel fijn beroep, je bent inderdaad thuis. Maar het is hard werken, je verdient niet veel en het kan zwaar doorwegen op je gezinsleven.

Als je nog vragen hebt, stel maar...

Katrien

Bedankt

Bedankt voor de tips. Ik ga er zeker wat mee doen, onthaalmoeder zijn zegt me echt wel iets!
Verder zal de wetswinkel voor volgende week zijn. De kinderen zijn allebei thuis, allebei ziek, de griep, en ik heb het intussen ook te pakken. Logisch eigenlijk, want als man moet werken met de nacht mogen ze bij mij slapen, met onze oogjes gesloten in dromenland denk ik dat we dan ook vaak neus tegen neus liggen en ja! Mama heeft het dus ook te pakken... Die griep dan...
Nu even iets anders...
Al jaren vroeg ik hem om te verhuizen. Ik wilde hier niet echt wonen. Het huis van zijn ouders waarin zijn pa is overleden door die zefmoord. Het is een villa en is ook te groot en te duur. Het werkt gewoon verstikkend voor me, dus wilde ik hier al jaren weg, alleen hij wilde nooit.
Tot nu...
Nu plos wil hij wel gaan verkopen. Nu plots wil hij wel weg. Hij vertelde me dat hij het wil verkopen en met mij ergens anders wilt gaan wonen... Waarom nu wel? Waarom zo plots? Is het omdat ik op het huis sta? Is hij iets van plan? Of is hij tot levensinzichten gekomen?
Ook al zou hij tot levensinzichten zijn gekomen...Voor mij hoeft het eigenlijk allemaal niet meer. Ik ben het moe. Veranderen gaat hij hoogtswaarschijnlijk toch niet meer doen en zijn ma al zeker niet. Maar wat moet ik nu gaan doen?
Na 13 jaar mag ik eindelijk mee op het huis staan. En nu ik erop sta en mijn financielle zekerheden heb wil hij ervan af. De notaris heeft wel gezegd dat het telt voor elk huis, dus niet alleen dit huis, met andere woorden, als we verkopen en we kopen iets anders sta ik automatisch op dat andere huis. Maar wil ik nog wel verhuizen?
Ik was in de 1ste plaats al blij dat ik eindelijk ook ergens mee op mocht komen te staan. Maar ik wil ook een ander leven. Een beter. Wat moet ik dan nu gaan doen? Mee verkopen en mee gaan verhuizen? Terwijl ik het eigenlijk niet meer zie zitten?
Moet ik hem die kans nog geven? Verdiend hij nog die kans? Moet ik ons nog een kans geven? Of moet ik hem straks eerlijk gaan vertellen dat ik niet meer wil? Dat ik eigenlijk een ander leven wil, dat ik maar 1 keer leef, niet weet hoelang nog, en ik aan een eventuele scheiding denk?
Nu weet ik het niet meer. Ben helemaal de kluts kwijt.

Zucht

Begrijp me goed, ik snap dat je zeker wilt zijn dat je alle kansen gegeven hebt aan je man die je in je hebt, voordat je een ingrijpende beslissing neemt.
Maar werkelijk, denk je nu écht dat hij zal veranderen? Waarom? Omdat hij het belooft? Hoe vaak heeft hij het al eerder beloofd? En hoe vaak heeft hij die belofte kunnen houden? Op woensdagavond bedreigde hij zijn zoon nog, en op donderdagmorgen belooft hij beterschap voor alles???
Voor je eigen bestwil: word harder en zorg dat je niet langer je ziel en zaligheid blootlegt aan je man. Je zegt: "Ik heb met hem gisterochtend nog eens gepraat over alles en mijn gevoelens en ik had hem gezegd dat ik eigenlijk nog niet goed wist of ik nog wel wilde mee verhuizen met hem. Ik vroeg hem of hij het oké zou vinden als ik bv. eerst een tijdje alleen mocht gaan wonen ergens anders om erachter te komen hoe ik me dan zou voelen." --> oh, wat geef je hem hiermee ruimte en ammunitie!!! Je toont je gevoelens, je laat ook nog eens merken dat je onzeker bent ("eigenlijk nog niet goed wist") en je vraagt hem om toestemming om iets te mogen voelen ("of hij het oké zou vinden als"). Het verbaast mij absoluut niet dat hij enkele uren later liep te somberen, je hebt hem gewoon zélf door je eigen opstelling laten weten hoe HIJ zich moet opstellen om JOU weer aan het twijfelen te krijgen. En het heeft feilloos gewerkt: jij voelt wroeging en geeft hem kans nummer zoveel. Hij manipuleert je enorm en jij geeft hem daarvoor telkens zélf de munitie.

Eens met sancy

Ga alsjeblieft door met de stappen die je wilde nemen. Voor de feestdagen zou je toch niet weg geweest zijn, dus het lijkt naar hem toe toch wel alsof je hem nog die kans geeft, maar neem alvast wel je stappen, dan hoef je na de feestdagen niet alsnog te beginnen. En verandert hij in de komende 4/5 weken alsnog in je ideale man, nou ja geweldig dan, dan hoeft hij niets van je bezoekjes aan de wetswinkel te weten en van het opzij gelegde geld. Dan heb je dat alvast voor de volgende keer gedaan. Want 4/5 weken toneel spelen moet hem vast wel lukken, maar vroeg of laat komt zijn ware aard toch weer boven en 10 tegen 1 durf ik te wedden, dat jij gewoon met kerst met je schoonmoeder aan tafel zit.

Fladderbeestje (o.t.)

Je berichtje raakte me en ik wilde zeggen dat ik het dan toch erg dapper vind dat je (misschien 20 jaar te laat in jouw ogen) uiteindelijk de stop uit je relatie hebt getrokken.

Anoniem

Ik heb je verschillende postings, ook uit andere topics, gelezen en ik schrik van wat je man je aandoet. Maar vooral wat je je aan LAAT doen! Je hebt altijd een keus, hoe moeilijk ook. Ik vond de stappen die je nam al hoopgevend, dus ik sluit me bij vorige posters aan dat je hier echt mee door moet gaan. Ik hoop voor je dat je man eindelijk echt gaat veranderen (hoewel ik daar een hard hoofd in heb, als ik je postings zo lees), maar wees in elk geval voorbereid voor het geval het niet gaat lukken. Dus zet geld opzij en probeer zicht te krijgen op je rechten en plichten (wetswinkel). Het geeft je misschien ook voldoende gevoel van eigenwaarde als je weet dat je weg kunt gaan, op het moment dat jij dat wil. Sterkte!

Ik sluit me aan bij de rest

en ja, ik weet hoe je je voelt, de wroeging, de twijfels, de angsten. Maar blijf bij je planning. Geef hem dan zijn kans maar draai je voorbereiding niet terug. Want geloof me (en de anderen hier) er gaat echt niks veranderen. Hij gelooft gewoon niet echt dat je het lef hebt. Mijn ex kocht me bloemen nadat ik hem verteld had te willen scheiden. Bloemen! En dat moest alles oplossen in zijn ogen.

Geef hem een kans en je zelf

inderdaad ga gewoon door met je voorbereidingen. Zo weet je waar je aan toe bent en geef je hem geen kans uit angst maar omdat je dat echt wilt. En mocht hij die kans niet grijpen dan ben je al een stukje verder met je niewe leven

Anoniem,

"Toen ik vanochtend opstond heb ik dan toch maar een beslissing genomen, 1 kans, 1 kans krijgt hij nu van mij, dus ik wil het voor hem nog is proberen."

En de kinderen??? En jij??? Jij gaat verhuizen met de wetenschap (want je weet het heus wel) dat hij toch niet gaat veranderen???

Dat jij je eigen grenzen zo laag kunt zetten is nog tot daaraan toe, maar de kinderen........*schudt haar hoofd*

Ik wens je alle kracht, maar vooral veel wijsheid toe.

Fladderbeestje (ot),

jij was toen nog niet zo ver dan dat Anoniem nu is.

Knuffel!!

Fladderbeestje,

"Herkenning werd erg groot in de laatste posting van anoniem "

Dat kan ik me heel goed voorstellen. Jij kan jouw ervaringen met haar delen, in de hoop dat ze die enorme oogkleppen eens afdoet en ziet hoe ze er werkelijk voor staat.........en da´s niet best.

Ik besef heel goed dat ik makkelijk "praten" heb vanachter mijn pc. Een buitenstaande kan zo makkelijk schrijven: "Ga bij hem weg, je bent niet goed wijs".

Als je er middenin zit is het heel anders.

Gelezen

Hallo,
Ik heb jullie gelezen en ik beloof dat ik evengoed nog info bij de wetswinkel ga halen. Het is zoals jullie het zelf zeggen, je weet maar nooit waar het goed voor kan zijn, zo ben ik ook op alles voorbereid.
Toch wil ik "ons" nog die kans geven, want als hij het deze keer wel echt meent, komt alles nog wel goed. Ik begrijp wel dat hij het ook niet altijd makkelijk heeft gehad, en dan bedoel ik om de zelfmoord van zijn pa te verwerken, het gedrag van zijn ma,...
Ik ben daar trouwens zaterdagochtend nog bijna op gefietst... Ik fietste met mijn dochter naar de winkel, horen we plots maar een auto claxoneren en claxoneren, begrijp ik niet wat er aan de hand is en dan kijk ik opzij en het bleek schoonmoeder te zijn!
Zij stak haar hand op om goeiedag te zeggen, ik wist niet wat ik moest doen, hoe erop te reageren...Stak dan mijn hand ook maar op...maar wel zonder mijn brede glimlach! Ik vroeg onmiddelijk aan mijn dochter, Ooh, nee, dat was toch wel geen uitnodiging van me om haar straks mee aan mijn Kersttafel te zien zitten hé? Waarop mijn dochter me radicaal antwoorde, mama, ben je nu helemaal gek geworden? Tuurlijk niet, je bent gewoon beleefd gebleven, dus je stak je hand terug op, aan onze tafel hoort zij niet te zijn. En gelijk heeft ze!
Ik hoop nu ondanks alles, dat ik binnen enkele weken 2008 kan afsluiten, om in 2009 een nieuw begin te mogen krijgen. Meer wensen heb ik niet. Ik wil alleen maar gelukkig zijn, en liefst in gezinsverband.
Een gelukkige ik, gelukkige kinderen, en een fijn gezin hebben met een man en een papa die ons graag ziet en beschermd. Daar bid ik voor, daar huil ik om.

één keer doorbijten

Dit is een zeer vervelende situatie,die een gevaarlijk kantje heeft toch wel.Zeker omdat je man haar blijft steunen.Persoonlijk ken ik een jong koppel,dat nog niet zo lang geleden mama en papa zijn geworden en in dezelfde situatie zit.Schoonmama kan niets goeds over haar schoondochter zeggen,bemoeit zich met alles en nog wat en gaat haar beklag dan doen bij haar zoon.Je vraagt je wel es af waarom een mens zoiets doet?Waarschijnlijk omdat ze't moeilijk hebben om hun kind los te laten,het niet kunnen aanvaarden dat hij/zij hun aandacht nu moet verdelen tussen ouder en eigen gezin.
Belangrijk is toch wel dat jouw man niet constant partij blijft trekken voor zijn moeder.Het is wel te begrijpen dat hij geen ruzie wil met haar,maar ook niet met jou!Hij zit in een soort van tweestrijd.
Toch zal hij op de ene of andere manier zijn verantwoordelijkheid naar zijn gezin toe moeten opnemen en dat wil zeggen...zijn moeder duidelijk maken dat zo'n gedrag dus niet kan en ook niet aanvaard wordt.
Wat ik wil zeggen is...zolang schoonmama denkt dat ze rustig haar gangetje kan gaan,want zoonlief zegt toch niets,zullen de problemen zich blijven opstapelen.
Eén keer doorbijten dus.
Nadien is het aan haar om te zien hoe ze zich daarin kan vinden.