Schoonmoeder perikelen…..
Wat is het toch dat schoonmoeder altijd belt om op juist die dag te willen langskomen terwijl ze donders goed weet dat het dan echt niet uitkomt. Ik heb wel eens gedacht dat ze het misschien echt niet wist, maar daar ben ik van terug gekomen; denk nu zelfs dat ze het bewust doet.
Het is sowieso geen ondernemende vrouw en dan druk ik mij nog voorzichtig uit. Ze doet eigenlijk niets. Zit de hele dag op haar gat en maar klagen dat ze niemand ziet. Initiatieven moeten altijd van een ander komen en dan nog klaagt en zeurt ze dat het niet goed is….Geen prettige vrouw dus. Maar goed, als ze dus al belt om te komen is het dus precies op een moment dat het ons dus echt niet uitkomt.
Zij slaat weer in de slachtoffer rol ('kijk mij eens mijn best doen, en zie, ik mag niet langskomen…') en wij zijn weer de gebeten hond. Dit is al een paar keer zo gegaan.
Zelfs toen onze zoon pasgeboren was en ze langs wilde komen met schoonvader (alleen komt ze echt niet). Schoonvader had zware griep en dat vertelde ze ons..dat hij zich doodziek voelde, koorts had etc….en ze liet de keus aan ons. Lekker makkelijk toch? Toen wij twijfelden begon ze: "Ja, als we niet MOGEN langskomen…… Ik vond dat zo onterecht en gemeen van haar. Zo weet ze het iedere keer zo te brengen dat zij iets goedbedoeld wil doen en dat wij dat dan botweg afwijzen.
Ander voorbeeld: Zij wilde ons uitnodigen om naar de dierentuin te gaan (ze waren 40-jaar getrouwd en wilden dat zo vieren). Leuk. Schoonmoeder gaf aan dat ze ons dan zou bellen voor een dag. Prima.
Er ging een maand voorbij en nog een maand en nog een….niets meer gehoord.
Na dik een half jaar was mijn zoon jarig en mijn schoonzus vroeg of mijn zoon het leuk zou vinden om met hun naar de dierentuin te gaan. Prima. Zoon vond het erg leuk. Direct werd een afspraak gemaakt voor de komende week.
Schoonmoeder diep beledigd en zei op een belerende zeurderige toon tegen mijn man: Maar Wij zouden toch naar de dierentuin gaan???!! Man heeft er toen niets van gezegd. We zijn nu ruim een jaar verder en nog zijn we niet naar de dierentuin met hun geweest. ja, merkte mijn man op….maar wij moeten dat dan regelen. Ik dacht dat ik van mijn stoel viel van verbazing. Een aantal weken later wilde ik nog naar de dierentuin met de kinderen. Ja, maar dat vind ik wel dat je mijn ouders ook moet uitnodigen vond mijn man. Ik wist niet wat ik moest zeggen; ik vond dat dus helemaal niet.
Even laten melde schoonmoeder dat ze wilde wachten tot schoonzus vakantie had…OK, ook prima. Weer gingen er maanden voorbij, maar niets….Het is nu dik anderhalf jaar geleden en ik heb er eerlijk gezegd niet meer zo'n zin in…..
Esmee
Je kunt me mailen: [email protected].
Jouw schoonmoeder en mijn moeder
zijn even oud, op een paar dagen na 
Ik vind je echt een superschoondochter hoor - élke dag! Heel wat oma's benijden jouw schoonmoeder!
jaja, die verhalen met een baard. Toch gebeurt het een enkele keer dat oma aan mijn kinderen iets vertelt wat ze niet eerder hebben gehoord (of wat ze eerder niet boeiend vonden misschien). Mijn jongste dochter heeft tegenwoordig de gave in oma te zien dat ze vroeger ook een meisje was, met een bepaald lachje, humor. Leuk toch, zo'n ontdekking.
Dat helpt mij weer op de weg van de mildheid.
Tonny
ik denk dat je op mij reageerde.
Nee,als vader kon hij het ook niet,ook niet als echtgenoot.
We hebben jaren geprobeerd ,maar het helpt niet.Dat is wat Esmee denk ik oo kmoet leren,het niet meer willen,het lukt haar toch niet.
Het heeft niets met leeftijd of wel of niet met kinderne spelen te maken,maar met een gevoel wat je overbrengt,mijn schoonvader kan dat niet.
Mijn man ik hebben beide nog een oma,2 echt oude mensjes,die geen idee hebben wat een computer kan,die niet met de kidneren kunnen spelen,maar toch een genegenheid overbrengen,de kinderen houden van onze oma;s en vinden de oma;s lief.
Mijn vader is ook niet goed met kinderen,maar toch zijn de kinderen blij als mijn vader er is.
Bv met dat groeten,dat is op verjaardagen,feestdagen enzo,maar anders niet.Mijn schoonvader komt hier niet vaak,alleen als hij iets nodig heeft,als hij dan komt en mijn man is in de schuur dan komt hij niet binnen om naar de kleinkinderen te kijken en als hij binnekomt zegt hij niets tegen ze.Want dan komt hij iets halen en dan gaat het daarom,zijn kleinkinderen zitten dan niet in zijn gedachte,ook al heeft hij ze een poos niet gezien.Mijn neefje had als klein jongentje een beker gewonnen.Die had hij mee om aan opa te laten zien,opa komt binnen,neefje loopt naar opa toe met zijn armpjes omhoog en opa duwt beker weg en praat over neefje heen,tegen 1 van ons.Later ging hij zitten,vraagt hoe het op school gaat aan neefje,maar zegt niets over de beker.Neefje laat weer zijn beker zien,opa zegt mooi,vraagt niet eens waar de beker van is en gaat verder met zijn eigen ding.Hi jheeft niets met bekers en sport,dus daar praat hij niet over.
Dus onze kinderen,laten niets zien aan opa,wij laten ze niets meenemen,ze worden alleen teleurgesteld.
Ik ken die man nu 22 jaar,ik heb nog nooit een echt gesprek met hem gehad.Hi jkan alleen over dingen praten die hij belangrijk of interressant vind.Zo is geld en geld verdienen erg belangrijk voor hem,hij is 67 en werkt nog,hoopt altijd nog rijk te worden.Dus als een kleinkind een baantje heeft,vraagt hij niet wat ze doen en of ze het leuk vinden.Maar hij vraagt wat ze verdienen.
Mijn schoonzusje is zich zo gaan ergeren aan mijn schoonvader ,omdat ze maar bleef proberen om te zorgen dat hij een leuke opa voor haar kinderen werd,ze bleef er maar energie instoppen en haar ergenis werd steeds groter.Ik doe geen moeite,mijn kinderen verwachten niets van opa en worden niet teleurgesteld,ze accepteren hem zoals hij is.
Nog een voorbeeld,toen ik een burn out had,had ik er geen zin in mijn verjaardag te vieren.Iedereen snapte dat ,alleen mijn schoonouders kwamen binnenvallen,want ik was jarig en dan hoorde hij langs te komen,zei mijn schoonvader.Dat ik dat dan niet aankan op dat moment telt niet,daar kan hij niets mee,schoondochter is jarig dus dan hoort hij langs te gaan.
Het is moeilijk te begrijpen en te snappen als je het zelf niet meemaakt.
Wat (tonny, licht ot)
denk ik wel scheelt, is dat het mijn schoonmoeder is en niet mijn eigen moeder. Ik kan me permitteren mild te zijn, ik heb geen geschiedenis met haar, geen opgebouwde ergernissen, geen oud zeer. Dat scheelt een slok op een borrel.
Tirza
Schoonmoederschap
Natuurlijk wordt Esmee een fantastische schoonmoeder, mochten er toch problemen zijn dan ligt dat zonder twijfel bij haar afgrijselijke schoondochter, die vast iets van niet gediagnostiseerde borderline ofzo zal hebben...
Prima toch
Foei!
Tirza complimenten hoor, iedere dag! En dementie wordt ook steeds erger en verdrietiger.
Esmee, even voor mijn beeldvorming, hoe oud ben jij?
Waar ik wel een beetje aan moet denken, hoe waren jullie grootouders vroeger? Die van mij hadden een hele zooi kleinkinderen en zaten altijd in een stoel als we op bezoek kwamen. Als we op bezoek kwamen, want ik kan me eigenlijk niet meer heugen dat we er vaak waren. Oppassen? grappig. Wij mochten denk ik al blij zijn, als ze onze namen wisten.
Volgens mij was dit bij veel grootouders in de jaren 60 en 70 zo, en dat zijn ws. ook de voorbeelden van de hier genoemde opa's en oma's.
Niet iedereen is een geboren moeder, schoonmoeder of oma. Dus Esmee het enige advies voor je is: ene oor in ...andere oor weer uit.
En let goed op jezelf dat je later niet ook zo zult blijken te zijn.
Mijn grootouders
waren op één na niet meer in leven toen ik geboren werd. De opa die er nog wel was, was de 80 gepasseerd. Van de foto's weet ik dat ik bij hem op schoot zat en dat we samen met een emmertje ergens bosbessen gingen halen.
Ook wandelde hij toen ik nog kleiner was met de wandelwagen als mijn moeder naar het CB moest met mij: 5 km van huis. Hij liep een eindje, zij kwam met de fiets wat later, zij liep met mij in de wagen verder richting CB terwijl hij, zittend op een bankje, op de fiets paste. Lieve herinnering toch.
Maar aan grootouders heb ik zelf geen enkele herinnering.
