Schoonmoeder perikelen…..
Wat is het toch dat schoonmoeder altijd belt om op juist die dag te willen langskomen terwijl ze donders goed weet dat het dan echt niet uitkomt. Ik heb wel eens gedacht dat ze het misschien echt niet wist, maar daar ben ik van terug gekomen; denk nu zelfs dat ze het bewust doet.
Het is sowieso geen ondernemende vrouw en dan druk ik mij nog voorzichtig uit. Ze doet eigenlijk niets. Zit de hele dag op haar gat en maar klagen dat ze niemand ziet. Initiatieven moeten altijd van een ander komen en dan nog klaagt en zeurt ze dat het niet goed is….Geen prettige vrouw dus. Maar goed, als ze dus al belt om te komen is het dus precies op een moment dat het ons dus echt niet uitkomt.
Zij slaat weer in de slachtoffer rol ('kijk mij eens mijn best doen, en zie, ik mag niet langskomen…') en wij zijn weer de gebeten hond. Dit is al een paar keer zo gegaan.
Zelfs toen onze zoon pasgeboren was en ze langs wilde komen met schoonvader (alleen komt ze echt niet). Schoonvader had zware griep en dat vertelde ze ons..dat hij zich doodziek voelde, koorts had etc….en ze liet de keus aan ons. Lekker makkelijk toch? Toen wij twijfelden begon ze: "Ja, als we niet MOGEN langskomen…… Ik vond dat zo onterecht en gemeen van haar. Zo weet ze het iedere keer zo te brengen dat zij iets goedbedoeld wil doen en dat wij dat dan botweg afwijzen.
Ander voorbeeld: Zij wilde ons uitnodigen om naar de dierentuin te gaan (ze waren 40-jaar getrouwd en wilden dat zo vieren). Leuk. Schoonmoeder gaf aan dat ze ons dan zou bellen voor een dag. Prima.
Er ging een maand voorbij en nog een maand en nog een….niets meer gehoord.
Na dik een half jaar was mijn zoon jarig en mijn schoonzus vroeg of mijn zoon het leuk zou vinden om met hun naar de dierentuin te gaan. Prima. Zoon vond het erg leuk. Direct werd een afspraak gemaakt voor de komende week.
Schoonmoeder diep beledigd en zei op een belerende zeurderige toon tegen mijn man: Maar Wij zouden toch naar de dierentuin gaan???!! Man heeft er toen niets van gezegd. We zijn nu ruim een jaar verder en nog zijn we niet naar de dierentuin met hun geweest. ja, merkte mijn man op….maar wij moeten dat dan regelen. Ik dacht dat ik van mijn stoel viel van verbazing. Een aantal weken later wilde ik nog naar de dierentuin met de kinderen. Ja, maar dat vind ik wel dat je mijn ouders ook moet uitnodigen vond mijn man. Ik wist niet wat ik moest zeggen; ik vond dat dus helemaal niet.
Even laten melde schoonmoeder dat ze wilde wachten tot schoonzus vakantie had…OK, ook prima. Weer gingen er maanden voorbij, maar niets….Het is nu dik anderhalf jaar geleden en ik heb er eerlijk gezegd niet meer zo'n zin in…..
Bij je man houden
Ik zou gewoon mijn man verantwoordelijk maken voor communicatie en afspraken met je schoonouders, en je er verder buiten houden. Hoef je je ook niet meer druk te maken.
Dus op het moment dat ze zegt dat jullie samen naar de dierentuin zouden gaan, verwijzen naar je man. "O heeft X nog geen afspraak gemaakt dan? Vraag hem dan nog eens", en voor de rest je eigen plan trekken. Als jij alleen iets doet, nodig je niet je schoonouders uit. Als je man vindt dat ze mee moeten, dan regelt hij het maar, maar dan moet hij er wel bij zijn.
Gale
Tja, er zijn van die draadjes waarbij je denkt "daar is ze weer", zelf had ik er de laatste tijd ook een handje van (inmiddels is het definitief uit met die moeilijke vriend). Maar kennelijk heeft Esmee nog niet de gouden tip gevonden. Ik ben het eens met dc, zelf heb ik ook weleens een schoonmoeder gehad met wie ik niet zo goed wist wat ik ermee aanmoest, ik liet het allemaal maar aan haar kind over, de methode-dc dus. Esmee is slechts "aanhang", ik vind dat het de taak van haar man is om de band te onderhouden. In het geval van het pasgeboren kind en de zwaar zieke schoonvader is het de taak van de vader om het uit te leggen.
Geniet van je haat!
Blijkbaar houd je ervan haar te haten want je zoekt alleen maar dingen die slecht aan haar zijn (maar ze is ook vreselijk hoor ik je denken, nee JIJ wilt dingen zien die je vreselijk aan haar vindt). Dat maakt jou nog niet tot een slecht mens. Blijkbaar vind je dat lekker. Nou: geniet er dan ook van!
Of hoort het ventileren van je ergernissen bij het hele proces en ook het vinden dat je het slecht getroffen hebt met je schoonmoeder.
Verwacht evenwel niet dat anderen het ook vinden. Er zijn in ieder mens leuke en lelijke dingen te vinden, afhankelijk van welke bril je opzet.
Maar let ook op: als je het een slecht humeur geeft, dat zij zo'n naar iemand is, dan ben je bezig jezelf te ondermijnen. Het enige wat dan helpt is eens een andere bril op te zetten en een ander verhaal over haar te vertellen! Ze zal namelijk best ook aardige of neutrale dingen hebben. En als je daar een beter humeur van krijgt: oefen je daar dan in. Niet voor haar. Voor jezelf.
Nogmaals: als je er niet geniet haar zo te haten en niet inziet dat jij dat doet en wilt doen, ben je alleen jezelf in de weg aan het zitten.
sterkte ermee
Interessant
Tja, wat de dierentuin betreft, ik zeg hetzelfde als in vorige draadjes: als je echt naar de dierentuin wilt, regel het dan zelf. Je denkt dat je schoonmoeder iets in het autistisch spectrum heeft. Ze is onmachtig daardoor dingen te regelen. Dat weet je inmiddels. Dus als je echt wil gaan, dan zal het initiatief bij jullie (je man en/of jij) moeten liggen. Wil je niet, negeer het dan.
Ten tweede: wat is de actieve rol van je man in dit verhaal (ook een herhaling van wat ik eerder heb gezegd)?
Ten derde: ik vind de "love to hate it" theorie van Marianne wel een interessante. Daar zou ik me eens goed in verdiepen als ik jou was.
Marianne
Nou, haten is wel een heel groot woord hoor. Ik vind haar alleen niet zo'n prettig persoon..maar ja dat vindt ze van mij waarschijnlijk ook.
Ik denk eigenlijk helemaal niet aan haar in die zin dat ik er de hele dag mee bezig ben. Ik zoek zelf dingen op waar ik vrolijk van wordt en helaas hoort zij er niet bij. Zou wel leuk geweest zijn want dan hadden we veel dingen kunnen doen.
Maar eerlijk is eerlijk, dan belooft ze dan weer dingen aan ons kind en komt de afspraak vervolgens nooit meer na; en het dan raar vinden dat kind geen band voelt met haar. Dat ze dat naar ons doet, ok, dat overleven we wel, maar naar een kind toe….
Ze hoort ook steeds kind uit met de vraag wie zij is. "Wie ben ik dan?"dat keer op keer herhaald. Kind: "een vrouw". Schoonmoeder weer beledigd…tja.
Haten niet nee, maar ik zal niet snel uit mijzelf een kopje thee gaan drinken bij haar…maar ja..zoals ik lees uit eerdere berichten ben ik niet de enige hierin dus. Gelukkig heb ik een hele leuke, maffe, vrolijke moeder bij wie ik graag langskom en met wie ik veel doe.
Quinta
nou, dat denken ik en mijn man dus, maar we moeten heel voorzichtig zijn want schoonmoeder is nooit gediagnotiseerd. Ze weigert steevast elke hulp van een arts en zeker van een psycholoog met de woorden: "Dan zien mensen mij daar naar binnen gaan en denken ze dat ik gek ben". Dan houdt het snel op.
Maar mijn schoonmoeder is niet de enige. Er zit nog een schoonvader en een schoonzus in het verhaal die natuurlijk ook dingen kunnen regelen. Maar wat ik dan denk: als je het niet kunt, prima, maar beloof dan niets.
Wij weten inmiddels wel dat alle beloftes op niets uitkomen, maar zodra ze aan ons kind dingen gaan beloven….en het dan niet doet….kind snapt er echt niets van.
Wat je zegt: als we het niet leuk vinden dan negeren wij haar opmerking; wat ik persoonlijk nogal cru vind want je negeert haar dan gewoon.
Mijn man laat haar maar praten en maakt alleen de opmerking: "we kijken wel", wat haar weer hoop geeft. Ik vind zelf dat hij duidelijker mag zijn naar zijn moeder toe maar het is heel moeilijk om die duidelijkheid bij haar over te brengen want ze voelt alles al snel als een aanval op haar.
Contacten lopen alleen via mijn man en ik probeer me er zoveel als mogelijk afzijdig te houden.
Maar
Als ik zou vermoeden dat mijn schoonmoeder wellicht iets autistisch is, zou dat mijn ergenis aanzienlijk verminderen. Empathie voelen.
En mijn kinderen leren gelijk dat sommige mensen zich niet altijd aan hun beloftes houden, en dat ze daar soms niks aan kunnen doen. Ik zou het een beetje op vergeetachtigheid gooien in dit geval....
Nee hoor je haat haar niet
Maar het maakt mij niet uit of je het haat noemt of niet. Uit je postings blijkt dat het je zelf dwars zit dat je zo de slechte kanten van haar benadrukt. en dan is mijn visie: geniet ervan die slechte kanten te benadrukken en neem het je dwarszitten op de koop toe of vertel eens een beter verhaal over haar zodat jij je goed kunt voelen.
Of moet zij veranderen opdat jij je goed kan voelen?
Wat is het probleem?
zij belt om af te spreken,jij kan niet,dus zeg je,wat jammer,maar wij kunnen die dag niet,heb je zin om ( een dag later?) die dag te komen? en eet je gezellig mee?
zegt ze nee,dan houdt het op,meer kun je niet doen.
Bellen
Kan je niet bellen met "onze zoon rekent er nu al anderhalf jaar op om naar de dierentuin te mogen. Het kan toch niet de bedoeling zijn om een kind ellenlang te laten wachten.. tussen nu en twee weken: wanneer komt jullie uit? Zoniet, ga ik met zoon naar dierentuin." En als ze weer iets 'belooft' mag je rustig zeggen dat ze die belofte dan binnen 2 weken waar moet maken. En anders -richt je je tot kind- maak ik het met jou goed en ga ik met jou iets leuks doen. Duidelijk voor grootouders, duidelijk voor kind.. en voor jou. Hoe neutraler je het kan zeggen, hoe meer je het over jezelf hebt en niet over hun.. hoe meer kans op positief effect. Positief kan zijn dat ze nu duidelijk is dat dingen een houdbaarheidsdatum hebben naar jullie kind toe of dat het veto van naar de dierentuin (of naar wat dan ook) er vanaf is. Effect kan ook zijn dat ze niets meer in het vooruitzicht stelt. Maar misschien is dat ook heel positief.. het komt er nu al niet van. Ik heb ook zulke (schoon)ouders, nl :/
Esmee
Wat is nu eigenlijk je vraag?
Pff, je gaat toch niet anderhalf jaar wachten
om met je zoon naar de dierentuin te gaan 
Dat je dan zelf niet gaat en het je schoonmoeder aanrekent en je als een slachtoffer opstelt vind ik best een beetje suf van je. "zoon is anderhalf jaar niet naar de dierentuin geweest, omdat schoonmamma hem niet meenam. Zie je wel dat ik een nare schoonmoeder heb"
Ik laat dingen over mijn schoonouders altijd aan mijn man over. Ik erger me sowieso niet aan ze, kost me veel te veel tijd, moeite en energie.
Alternatief scenario
Ik herken dit gedrag wel van ex en had op een gegeven moment gewoon alternatieve scenario's. Geen verwijten. Het is gewoon menselijk gedrag alleen wat extreem: wel willen maar er uiteindelijk niet toe komen of niet kunnen. En toch je standje ophouden alsof je het allemaal zo goed onder controle hebt. Moeilijk aan te sturen. En niet op te rekenen.
Moeite
Het lastige is dat als je blijft verwachten dat ze het wel kan, dat ze dat ook van zichzelf blijft verwachten en dat er eigenlijk aan beide kanten verbazing is waarom nou niet lukt wat voor een gemiddeld iemand zo 'normaal' is.
Mijn moeder heeft zich haar hele leven geergerd aan haar schoonmoeder en zich over haar verbaasd. Woedend kon ze over haar worden en die verhalen van wederzijds onbegrip en harteloos egocentrisch gedrag circuleren nog steeds in onze familie. Haar eigen kinderen gingen er met een glimlach mee om. Zo was ze nou eenmaal, en ze had ook hele goede eigenschappen. En daar kon mijn moeder dan weer woedend over worden dat ze allemaal, in haar ogen, de kant van haar schoonmoeder kozen. Zou hier graag wat details geven maar dat zou te herkenbaar worden.
Ik zie aan mijn kinderen hoeveel moeite ze soms hebben om een voor mijzelf makkelijk taakje tot een goed einde te brengen, voor hen zitten er hele eenvoudige obstakels aan waar ze maar met moeite -verbeeldingsprobleem en generalisatieprobleem- een oplossing voor kunnen vinden. Heel de dag doen die dingen zich voor. En daarom ga ik het steeds beter begrijpen, hoe lastig het ook voor jezelf kan zijn. Ze horen er toch ook bij?
Belovende schoonmoeder
Ik heb ook zo'n belovende schoonmoeder, je wilt niet weten wat er in de loop der tijd allemaal
voor plannen zijn geweest. En zo probeer ik het ook te zien: als plannen waar ze op dat moment misschien best zin in heeft, maar uiteindelijk niet toe komt.
Soms wel eens vervelend voor de kinderen, maar ondertussen weten ze het zelf ook. Eerst maar eens zien, en pas verheugen als het echt gepland is. Zo gaat het nu eenmaal soms in het leven en bij sommige mensen, helemaal niet erg om dat te leren. Bij sommige dingen die de kinderen echt graag willen plan ik gelijk een datum als ze iets voorstelt. Desnoods voor twee maanden later, dan staat het maar vast vast, en kunnen wij er ook rekening mee houden zeg ik dan.
Maar het scheelt waarschijnlijk wel dat het verder echt een lieve vrouw is die het in mijn ogen best goed bedoelt. Iedereen heeft zo z'n minpunten, ik ook.
Snuggles
Nee kiki
dat heb je verkeerd begrepen. Mijn schoonouders hadden ons (ik, man en kinderen) uitgenodigd om met z'n alles hun zoveel jarig huwelijk te vieren met een bezoek aan de dierentuin; en dat laat zich dus nu anderhalf jaar op zich wachten.
Nee, als ik met zoon naar de dierentuin wil, dan ga ik natuurlijk gewoon en dat hem ik ook gedaan. En, nee dan denk ik niet aan mijn schoonmoeder op dat moment.
Je bent net zo inflexibel als je schoonmoeder
Schoonmoeder belooft dingen en komt ze niet na. Of ze verwacht aandacht en actie van jullie en beklaagt zich als die niet komt.
Steeds weer begin je hier op OOL discussies over. En er verandert niets. Niet bij je schoonmoeder maar ook niet bij jou. Kijk eens in de spiegel.
Als we allemaal met jou eens zijn dat schoonmoeder "fout" is, wat lost dat op? Ga je het dan uitprinten en aan haar laten zien?
De sleutel ligt bij jou. Je schoonmoeder verandert niet. Dus zul jij je aanpak moeten veranderen. Maar ik denk dat dáár de schoen wringt bij jou: jij kunt of wilt je niet aanpassen. Dat maakt dat jij je eigenlijk hetzelfde gedraagt als jouw schoonmoeder. Die is nou eenmaal zo. Ze heeft een beperkt gedragsrepertoire en daar moet de wereld het maar mee doen.
Ik heb medelijden met je kinderen. Ze leren in elk geval niet van jou hoe ze moeten omgaan met lastige mensen.
Issey
Issey
"Jij kunt of wilt je niet aanpassen".
En dat ga ik ook niet doen ook. Ik trek gewoon mijn grens om mijzelf en mijn gezin te beschermen.
"Ik heb medelijden met je kinderen. Ze leren in elk geval niet van jou hoe ze moeten omgaan met lastige mensen".
Ik vind het heel erg dat je dat zegt en nogal kort door de bocht.
En ik hoef ze echt niet te leren om om te gaan met een lastige oma; daar zorgt oma zelf wel voor namelijk…..in die zin dat ze niets van haar hoeven te verwachten (loze beloften). Zo regeert zoon niet eens meer als oma weer voor de zoveelste keer iets belooft; hij weet gewoon dat er toch niets van terecht komt….In dat opzicht leert schoonmoeder hun dat zelf wel. De jongste loopt nu met een boog om haar heen…waarom? omdat schoonmoeder haar te pas en te onpas van achteren beet pakt, op schoot trekt om haar vervolgens niet meer te laten gaan…die kinderen leren dat snel genoeg en daar hoef ik zelf niets aan te doen…..
Door el al te zijn met de kinderen leren ze vanzelf hoe oma is en doet. Kinderen hebben dat feilloos door.
Maar esmee
wat wil je nu eigenlijk?
Ik deel het medelijden met je kinderen van Issey eigenlijk wel. Je bent zo inflexibel. Je gaat helemaal niet in (al jaren niet, ook niet als Ilse) op mensen die niet zeggen wat jouw verhaal van het vreselijke schoonmoedergeval ondersteunen. Je wilt haast wellustig je gelijk over de slechtheid van haar karakter bewijzen. Je wentelt je daarin. Je hebt nooit geleerd je schouders op te halen en een prettiger verhaal of een neutraal verhaal te vertellen. en dat leren je kinderen dan ook van je. Je schoonmoeder is zo vervelend en naar en kinderachtig als jij haar toestaat in je beleving te zijn. Wil je dat niet: kies een andere beleving. Probeer niet steeds maar naar bewijzen te zoeken hoe verkeerd ze wel is. dat is echt geen goed voorbeeld voor de kids hoor.
Esmee,ik was net als jou
maar dan met mijn schoonvader.Schoonvader heeft 3 zonen,alledrie getrouwd en kinderen,ik noem mijn schoonzussen even Truus en Mien.
Ik kwam in de familie en meteen werd me door Truus,die toen al 2 kinderen had,verteld wat een arrogante egoistische man mijn scoonvader was.Ik keek en inderdaad Truus had gelijk,geen aandacht voor zijn kleinkinderen,loze beloftes,naar ons toe,maar ook naar de kleinkinderen,uitstapjes beloven,cadeau's die niet kwamen enz enz.Ik was jong en onzeker en ging met Truus mee.klagen en zuchten over schoonvader,mijn gelijk willen halen bij mijn man,die zijn vader uiteraard verdedigde.Tot het fout ging op mijn werk,ik kreeg een burn-out,daardoor was het glas bij mij ook meer half leeg dan vol,en ging naar een coach.Zij heeft mij m'n gedachte gelukkig leren omdraaien.Nog voor ikzelf kinderen kreeg.Waarom mijn schoonvader altijd negatief zien,zoals vele voor mij al zeiden,je kunt iemand niet veranderen.Die man kan niet anders,hij is zo.En mist door zijn sociale onkunde erg veel,want zoals je zelf al zegt,de kleinkinderen leren het zelf wel en maken een afstand tussen hun en oma of opa.Is dat niet jammer??Waarschijnlijk niet omdat oma of opa niet wil,maar simpelweg niet kan.
Dus ik heb geleerd om opa als 'slachtoffer'te zien,heb nog geprobeerd om Truus ook zover te krijgen,maar Truus werd boos op mij.Nu is het zover dat de kinderen van Truus geen contact meer hebbe nmet opa,want opa heeft geen interesse in ze en opa komt zijn beloftes niet na,hun jarenlang verteld door hun moeder.Mijn kinderen en de kinderen van Mien hebben een opa,die weleens uitstapjes beloofd,die er niet van komen,die hun een scooter beloofd als ze hun diploma halen ,die er niet komt enz enz.De kinderen hebben er mee leren omgaan,houden van opa,maar nemen hem niet altijd serieus.
En Truus raakt nog steeds veel energie kwijt door haar boosheid.En als je Miep en mij nu vraagt met wie we de meeste moeite hebben in de familie ,antwoorden we beide :Truus,want iemand in de familie die andere zwart maakt is niet fijn.
dus esmee,lees alles goed,ik heb veel goed tips en racties gelezen en laat je schoonmoeder zijn wie ze is en verander zelf.
En regel dan een keer die dag dierentuin,als je schoonmoeder dit niet voor elkaar krijgt,doe dit dan voor haar.Is het van jou rug en je maakt je schoonmoeder waarschijnlijk erg gelukkig.Toch triest dat dit mensje dit niet voor elkaar krijgt??
Ojaa ,esmee
Het beetpakken,knuffelen is voor mij ook heel herkenbaar.Mijn dochter hield helemaal niet van lichamelijk contact toen ze jong was.Mijn schoonvader kon hier geen rekening mee houden,hij was de opa ,dus de kleinkinderen moesten hem een knuffel geven,bij binnenkomst en weggaan.Mijn dochter vond het vreselijk,ze gaf opa een knuffel met vertrokken gezicht en 2 slappe armpjes om hem heen.Mijn vader kon hier wel rekening mee houden,hij heeft 7 jaar gewacht tot hij spontaan een knuffel kreeg.Kun je, jezelf zijn geluk voorstellen,zijn blijdschap,dat zal mijn schoonvader nooit ervaren.Jammer toch?
Mijn dochter is nu oud genoeg om te beseffen hoe opa in elkaar zit.
Gesprek kind met opa gaat ook niet verder dan het gebruikelijke :hoe is het o pschool?En dan hoort kind te antwoorden: goed!En verder gaat het niet,dat kan hij niet.Zegt een kind:Niet zo goed!Zegt hij ,Dat is niet zo mooi dan.En draait zich vervolgens om ,om verder met 1 van zijn zonen te praten.Meer zit er niet in.Truus vertaald dit in ,hij is niet geinterresseerd.Ik zie het anders,de man kan niet anders.En dat is jammer.Hij heeft met 1 kleinkind meer contact ,dat is omdat ze dezelfde hobby hebben.
Daar heeft mijn man het een poosje moeilijk mee gehad,omdat zijn vader veel ondernam met de zoon van zijn broer en met onze zoon nog nooit iets gedaan heeft.Ik ben blij dat ik mijn man hierin heb kunnen helpen.En mijn zoon???Die vind het niet erg,want hij hoeft dat niet met opa te doen,want hij vind dat niet leuk!!!!!
Lizelotje
Enige wat anders is aan mij tov die Truus is dat ik mijn kinderen niet opzet tegen hun oma. Naar mijn kinderen toe laat ik mij nooit negatief uit over haar. Ze ervaren zelf hoe ze is; ik kan daar niets aan veranderen inderdaad. Oma zorgt er helaas zelf voor dat kinderen op afstand blijven door haar gedrag naar hun toe. Als zij mijn kind tegen zijn zin in vast blijft houden dan kan ik niet zeggen tegen kind: "Blijf nou maar zitten en laat oma haar gang gaan, want oma wil dat zo graag en weet niet beter". Nee, kind wil gewoon weg als tegen zijn zin in dingen gedaan worden!
En wat die dierentuin aangaat. Je moest eens weten hoe vaak wij dingen hebben gedaan met ze die ze dan graag wilde. Maar een leuke dag? Nee! Schoonmoeder liep de hele dag te klagen wat er allemaal niet goed was, liep nare dingen te zeggen over mensen die langsliepen en het begint al in de auto. Na een paar keer laat je het echt wel uit je hoofd om haar mee te vragen; dat is toch niet zo vreemd? Dat is ook wat we nu doen. Afstand houden, niet te vaak erheen en de bezoeken kort houden (afhankelijk van haar humeur).
Het gaat er om wie jij wil zijn
niet wie zij is of wat zij doet.
Jij kan er voor kiezen zoveel mogelijk het goede te zien. Dat maakt jou een prettiger mens.
Kijk nu doe je het weer tegenover lizelotje
Die steekt er zoveel energie in om uit te leggen hoe je positief kan zijn en je pikt het negatieve eruit. Ik houd er mee op, want anders ga ik alleen maar negatieve dingen in je zien
Je laatste posting lizelotje...
Is precies zoals schoonouders met mijn kinderen omgaan. Zoon reageert dan ook zoals jouw zoon reageert. Het is helaas zoals het is. Vervelender vind ik het worden wanneer schoonmoeder dan naar zoon toe begint met: "en wie ben IK dan?" en dan verwacht dat hij direct "Mijn Oma", roept, wat zoon niet doet. Ze eist een bepaalde genegenheid van de kinderen die ze zelf niet op kan brengen voor hun.
Jouw schoonvader roept toch niet dat hij het zo vervelend vindt dat jullie kinderen hem geen affectie geven? Nee, het is zoals het is. Je schoonvader heeft het niet eens door als het op school niet zo goed gaat en beaamt dat ook koeltjes om vervolgens zijn gesprek met een ander voort te zetten. Mijn schoonmoeder reageert ook precies zo maar komt dan rustig een week erna met de opmerking waarom kleinkind geen genegenheid toont en dan kan ik dus best nijdig worden. Het is natuurlijk wel tweerichtingsverkeer dan he. Als de ene partij geen aandacht geeft of in ieder geval niet laat merken dat hij/zij aandacht heeft dan moet die persoon later niet beledigd zijn dan kind ook koel reageert. Je krijgt nu eenmaal terug wat je erin investeert en als dat bar weinig is moet je niet boos worden als de output ook niet veel voorstelt. Mijn schoonmoeder verwacht wel een flinke output naar haar toe terwijl ze zelf er nagenoeg niets instopt zeg maar.
Sorry marianne...
ik kan werkelijk niets positiefs of neutraals zien in een schoonmoeder die ik alleen maar ken als iemand die alleen maar klaagt, zeurt, roddelt, jaloers en negatief is. Zo heb ik haar nog nooit (maar dan echt nog nooit) zien lachen; gewoon lachen of vrolijk gezien. Mijn man beaamde dat en zei dat ze dat nooit heeft gedaan. Dat is toch erg?! Als ze lacht dan is dat omdat de ander valt of onderuit gehaald wordt.
Sorry esmee
Esmee "ik kan werkelijk niets positiefs of neutraals zien in een schoonmoeder die ik alleen maar ken als iemand die alleen maar klaagt, zeurt, roddelt, jaloers en negatief is."
Ik zeg verder niets behalve wie de schoen past .....
De moeder van je man
Esmee, je schoonmoeder heeft jouw man gebaard, verzorgd, beschermd en opgevoed. Hij zou zonder haar zorg niet zijn geworden die hij is. Ik neem aan dat je blij bent met je man. Je mag je schoonmoeder daarom ook dankbaar zijn voor haar rol in zijn leven.
Je ziet: er is ook voor zo'n vréselijk mens als jouw schoonmoeder volgens jou is een positieve invalshoek te vinden. [met dank aan Marianne]
Esmee hoe graag je het ook zou willen, je kunt de moeder van je man niet uit zijn leven gummen. Maak er daarom het beste van.
Issey
Esmee
"ik kan werkelijk niets positiefs of neutraals zien in een schoonmoeder die ik alleen maar ken als iemand die alleen maar klaagt, zeurt, roddelt, jaloers en negatief is. Zo heb ik haar nog nooit (maar dan echt nog nooit) zien lachen; gewoon lachen of vrolijk gezien. Mijn man beaamde dat en zei dat ze dat nooit heeft gedaan. "
Ze heeft het nog *nooit* gedaan. Hoe komt het dan dat jij verwacht dat ze het wel een keer gaat doen?
Let it gooooooo....adem in, adem uit
Esmee, wat ik bij jou lees is dat je op zich wel redelijk in beeld heb hoe je erop zou moeten reageren, namelijk afstand nemen en je eigen ding doen, maar dat je je toch nog behoorlijk loopt op te winden. Dat laatste moet je echt laten gaan onder het mom van " ze weet niet beter" , echt waar, dat levert je alleen maar gemoedsrust op. Je kinderen leren er ook mee omgaan, jij hoeft daar oordeel in te geven, dat doen ze zoals ik lees als zelf. Wat je wel zou kunnen doen, is hen ook wat empathie leren: oma weet niet beter en ze houdt wel van jullie. Dan zorg je dat je kindren niet in ene loyaliteitsconflict komen.Ik weet nog zelf van vroeger dat mijn vader kritiek had op mijn opa (zijn schoonvader) en dat ik dat zo zielig vond voor mijn opa, die het toch alleen maar goed bedoelde......ook daar zijn kinderen gevoelig voor. Empathie en mededogen, daarvoor ben je volwassen. En verder laat het losss.......
